Zwanger, man komt afspraken over taakverdeling niet na.

Poeszie schreef: ↑

22-08-2019 15:45

Ze mag niet van hem eisen dat hij zich aan de afspraken houdt? Hij heeft te snel ja gezegd op zulke essentiele dingen? De voorwaarden die er voor haar verbonden waren aan het willen van een kind? Zijn mannen een soort domme wezens in jouw ogen, waarbij vader worden hen overkomt? De verdeling werk/zorg is gewoon een keuze hoor, heeft niks te maken met "het gevoel vader te zijn" Ik vond luiers verschonen en flessen geven ook geen zak aan, maar het moest wel gebeuren.

Misschien verandert hij wel als het kind er eenmaal En wat als hij er niet op terug komt als het kind er eenmaal is, en dus besluit dat hij niet tussen 7-19 voor zijn kind zorgt, dan heeft TO gewoon pech?

Wat moet to doen dan?
Het is tenminste wel een advies om het gesprek aan te blijven gaan over de afspraken en taakverdeling.

Mevrouw75 schreef: ↑

22-08-2019 15:50

Wat moet to doen dan?
Het is tenminste wel een advies om het gesprek aan te blijven gaan over de afspraken en taakverdeling.

Ik zit me echt af te vragen, wat ik zou doen.
Als mijn man zich zo vreselijk niet aan de afspraken houdt, als zijn invulling zo'n impact heeft op mij en hoe ik me het leven voorgesteld had

Ik denk, dat ik echt zou afvragen wat de waarde van mijn huwelijk was.
Ik vind het vergelijkbaar met overschrijding van grenzen met betrekking tot bijvoorbeeld vreemdgaan

lilalinda schreef: ↑

22-08-2019 15:53

Ik zit me echt af te vragen, wat ik zou doen.
Als mijn man zich zo vreselijk niet aan de afspraken houdt, als zijn invulling zo'n impact heeft op mij en hoe ik me het leven voorgesteld had

Ik denk, dat ik echt zou afvragen wat de waarde van mijn huwelijk was.
Ik vind het vergelijkbaar met overschrijding van grenzen met betrekking tot bijvoorbeeld vreemdgaan

dat is dus ook echt kut aan dit hele geval.
de man weet best dat to weinig kan beginnen, in feite zit ze klem.

er stond een afspraak, en nu moet zij dus moeite gaan doen om te zorgen dat die afspraak nagekomen wordt.

wat waarschijnlijk niet gaat lukken.
en wat doe je dan?

Wat betreft een eventueel tweede en derde kind: het is misschien niet zo handig om het te formuleren als een troef die ze in handen heeft, maar als hij dat graag wil en zij niet echt, ze niet bepaald sneller overstag zal gaan als bij kind nummer 1 al blijkt dat hij totaal niet bereid is om in te leveren en zich aan afspraken te houden.

lilalinda schreef: ↑

22-08-2019 15:53

Ik zit me echt af te vragen, wat ik zou doen.
Als mijn man zich zo vreselijk niet aan de afspraken houdt, als zijn invulling zo'n impact heeft op mij en hoe ik me het leven voorgesteld had

Ik denk, dat ik echt zou afvragen wat de waarde van mijn huwelijk was.
Ik vind het vergelijkbaar met overschrijding van grenzen met betrekking tot bijvoorbeeld vreemdgaan

Dat is het ook. Erger, denk ik. Het gedrag van de een veroordeelt de ander tot een leven met zeer beperkte keuzevrijheid.

En dan is er inderdaad de vraag: wat doe je dan? Het lullige is dat de beperking van die keuzevrijheid een nog grotere beperking met zich meebrengt, want scheiden maakt de werklast en de inperking van keuzevrijheid alleen maar groter. Dus echte keus is er niet meer, behalve acceptatie en proberen er het beste van te maken. Ik denk dat Mevrouw75 dat probeert, klopt dat? Maar je mag er best boos om zijn. Het is níet okee om een ander van zijn vrijheid te beroven.

Mevrouw75 schreef: ↑

22-08-2019 15:50

Wat moet to doen dan?
Het is tenminste wel een advies om het gesprek aan te blijven gaan over de afspraken en taakverdeling.

Wat to moet doen is haar poot stijf houden, dit was de afspraak en er vanaf wijken wordt een hellend vlak, waarbij de uitkomst in het slechtste geval is dat tzt to geen of een minibaantje overhoudt, eventueel gaat scheiden, geen recht heeft op alimentatie en in de bijstand beland of leeft van een iets minder minimaal inkomen.

Neemt niet weg dat je natuurlijk met elkaar kan praten over oplossingen als man het toch wat moeilijker uit te voeren vindt dan gedacht en samen naar oplossingen kan zoeken. Maar dan niet, hoe kan hij toch 5 dagen blijven werken, maar hoe regelen we dat de afspraak dat we een gelijke taakverdeling hebben als het kindje er is, uitgevoerd kan worden.

Mevrouw75 schreef: ↑

22-08-2019 15:50

Wat moet to doen dan?
Het is tenminste wel een advies om het gesprek aan te blijven gaan over de afspraken en taakverdeling.

Nou, ik denk dat ze juist wel op haar strepen moet staan voor zoiets essentieels. Dat gesprek hebben ze namelijk -verstandig genoeg- al voorafgaand aan het zwanger worden gehad. Dat dat in de toekomst steeds opnieuw gevoerd moet worden, is logisch.

TO wil niet alles alleen doen. Het ligt in de lijn der verwachting dat het huidige voorstel van man een grote scheefgroei met zich mee gaat brengen. Ik vind dat nogal bepalend voor je huwelijk. Als je dat allebei wel een prettige situatie vindt, prima.

lilalinda schreef: ↑

22-08-2019 15:53

Ik zit me echt af te vragen, wat ik zou doen.
Als mijn man zich zo vreselijk niet aan de afspraken houdt, als zijn invulling zo'n impact heeft op mij en hoe ik me het leven voorgesteld had

Ik denk, dat ik echt zou afvragen wat de waarde van mijn huwelijk was.
Ik vind het vergelijkbaar met overschrijding van grenzen met betrekking tot bijvoorbeeld vreemdgaan

Zou jij het zover hebben laten komen? Ik niet hoor. Als ik met mijn man afspreek dat ik het nodig heb dat hij er voor me is tijdens het traject van zwanger worden (omdat ik in die periode geen medicijnen kan slikken en daardoor elke maand zo'n twee weken verga van de pijn) dan kap ik de hele handel af als hij dat niet blijkt te doen. Want het is dan toch gewoon heel duidelijk dat hij gewoon lekker zijn eigen gang gaat en niets qua werk (en vrienden?) wil inleveren?

Als ik jou zo lees, denk ik dat er ook wel wat mis gaat in de communicatie tussen jou een je man. Maar dit is dus puur gebaseerd op hoe ik jou postings lees.

Ga het gesprek eens anders in en luister naar elkaar. En dan echt luisteren, elkaar niet onderbreken, geen agressie, geen vloeken e.d.. Ook als de antwoorden je niet aan staan.

Begin het gesprek dus niet met "dit zijn de afspraken en jij houdt je daar niet aan". De negatieve toon is dan gelijk gezet.

Pak het eens anders aan dan jij gewoon bent.

S-Groot schreef: ↑

22-08-2019 16:03

Zou jij het zover hebben laten komen? Ik niet hoor. Als ik met mijn man afspreek dat ik het nodig heb dat hij er voor me is tijdens het traject van zwanger worden (omdat ik in die periode geen medicijnen kan slikken en daardoor elke maand zo'n twee weken verga van de pijn) dan kap ik de hele handel af als hij dat niet blijkt te doen. Want het is dan toch gewoon heel duidelijk dat hij gewoon lekker zijn eigen gang gaat en niets qua werk (en vrienden?) wil inleveren?

Ja, is het dan duidelijk? Ik vind dat lastig.

Ariellle schreef: ↑

22-08-2019 16:01

Wat to moet doen is haar poot stijf houden, dit was de afspraak en er vanaf wijken wordt een hellend vlak, waarbij de uitkomst in het slechtste geval is dat tzt to geen of een minibaantje overhoudt, eventueel gaat scheiden, geen recht heeft op alimentatie en in de bijstand beland of leeft van een iets minder minimaal inkomen.

Precies, en het is ook maar de vraag of hij zo eerlijk is om voor ogen te houden dat hij zelf degene is geweest die heeft gekozen voor veel reistijd en vijf dagen werk en de gebroken nachten netjes deelt. Dikke kans dat zij er bijvoorbeeld elke nacht uit mag, hij moet immers vroeg op en moet elke dag werken.

Wat een stormlooptopic heb je gemaakt TO. Je ziet dat de meningen nogal verschillen over minder werken met het oog op je ziekte (migraine) en wat nu precies rationeel gedacht is van je en wat hormonaal zou zijn.

Naar mijn idee staan eventuele hormonen, migraine etc. allemaal buiten de kern van de discussie. Je hebt afspraken gemaakt met je man voor tijdens en na de zwangerschap en hij houdt zich er niet aan. Hij geeft daar redenen voor op (eventueel promotie maken) die jij niet relevant vindt. Dat is reden genoeg om opnieuw om tafel te gaan zitten lijkt mij. Misschien kunnen jullie toch een weg vinden dat hij naar de afspraken kan komen terwijl hij nog 5 dagen en op grotere afstand werkt waardoor jij deze 5 dagen en afstand kan accepteren? Is hij bereid zorgverlof op te nemen als blijkt dat het toch niet gaat? En wat spreken jullie dan concreet af voor als de baby er is? Desnoods ga je in relatie therapie om dit goed uit te spreken met elkaar.

Ik heb ervaring met hormonale migraine. Ook ik ben zwanger van mijn eerste. Ook ik heb een man die 5 dagen werkt. Ik werk er 4 in een beroep die veel van mij vraagt. Ik heb regelmatig piekmomenten waarbij ik weekenden/avonden moet werken, soms kan dit thuis, soms moet dit op locatie. Ik heb het geluk dat mijn man redelijk dichtbij huis werkt (20 min rijden). We verdienen evenveel.

Onze afspraken zijn dat hij ons kind zal brengen en halen naar de opvang. Hij heeft de auto en het ligt zo ongeveer op zijn route. Ook zal hij de 'ochtenddienst' draaien. Ik draai de namiddag dienst, ik ben vaak eerder thuis dan hij en kook zodat als hij thuiskomt met kind we aan tafel kunnen. De rest van het huishouden draaien we samen: als de één het badje doet, doet de ander de vaatwasser, lap door de keuken etc. We doen ongeveer evenveel aan andere huishoudelijke klussen, dat ik een dag minder werk doet daar niets aan af: ik betaal gewoon 50% mee aan alle vaste lasten en doe geen schoonmaakwerk voor mijn rust of lol. Mocht het te zwaar zijn dan praten we over het inhuren van huishoudelijke hulp. Misschien gaat hij minder werken op den duur (ouderschapsverlof). Hoe dan ook: als hij het niet kan bolwerken wil ik best meedenken, maar ik ga zeker geen dag werken (en daarmee financiële zelfstandigheid, pensioen etc.) opofferen of op mijn vrije dag allerlei klusjes doen zodat hij de 5 dagen kan blijven maken en zijn rust heeft in het weekend. Daar zijn we geen gezin voor geworden, je wil toch tijd met je kind en partner doorbrengen zonder verwijten en voor je eigen geluk, daar kan naar mijn mening geen promotie tegenop. Als een baas je serieus minder inschat omdat je 4 dagen werkt i.p.v. 5 moet je echt overwegen ander werk te zoeken. Ik zou niet willen werken voor een werkgever die me minderwaardig vind omdat ik minder werk. Kwaliteiten zijn niet afhankelijk van het aantal werkdagen dat je draait.

Ik ben dan ook een beetje verbaasd over de reacties over dat je minder kan gaan werken en dat het kind er nog niet is. Klopt, kind is er nog niet, en ja, jij zou minder kunnen gaan werken. Maar daar hadden jullie al afspraken over gemaakt waar hij heeft aangegeven zelf minder te gaan werken en ook al tijdens de zwangerschap jou bij te staan in de vorm van alle consulten samen aflopen etc. Ik kan me goed voorstellen dat je nu de bui voelt hangen dat als hij nu toch erop terugkomt, dit niet veel goeds voorspelt voor als het kind er eenmaal is. Patronen sluipen er toch makkelijk in. Terug naar de tekentafel en wacht er niet te lang mee. Het zit je dwars, en daar ben je partners voor toch?

Pandax schreef: ↑

22-08-2019 16:00

Dat is het ook. Erger, denk ik. Het gedrag van de een veroordeelt de ander tot een leven met zeer beperkte keuzevrijheid.

En dan is er inderdaad de vraag: wat doe je dan? Het lullige is dat de beperking van die keuzevrijheid een nog grotere beperking met zich meebrengt, want scheiden maakt de werklast en de inperking van keuzevrijheid alleen maar groter. Dus echte keus is er niet meer, behalve acceptatie en proberen er het beste van te maken. Ik denk dat Mevrouw75 dat probeert, klopt dat? Maar je mag er best boos om zijn. Het is níet okee om een ander van zijn vrijheid te beroven.

Dat bedoel ik inderdaad. Wij hebben best een proces gehad en het is uiteindelijk echt niet zo dat ik alleen maar accepteer en nooit boos ben geworden.

Partner werkt dus geen 4 dagen uiteindelijk, maar 5 kortere dagen. Hij heeft na een tijdje daar gedoe om gehad met zijn werkpartner, want diw bleek uiteindelijk toch niet zo blij, dus daar moest óók geschipperd worden, toen het net heel lekker ging mijn kant op.

Wat mij in dit soort discussies altijd opvalt is hoe makkelijk er geroepen wordt dat je dat ‘gewoon’ niet moet pikken en op je strepen moet staan. En dan, denk ik dan. Dan sta je op je strepen.

Het enige dat hier dus echt werkte was die beperking heel duidelijk maken. Dus wat zijn keus voor gevolgen heeft voor mij. Alleen maar boos op mijn strepen staan zonder enige uitleg/onderbouwing weet ik het wat heeft geen enkele zin. Bij mij ook niet trouwens.

Poeszie schreef: ↑

22-08-2019 16:01

Nou, ik denk dat ze juist wel op haar strepen moet staan voor zoiets essentieels. Dat gesprek hebben ze namelijk -verstandig genoeg- al voorafgaand aan het zwanger worden gehad. Dat dat in de toekomst steeds opnieuw gevoerd moet worden, is logisch.

TO wil niet alles alleen doen. Het ligt in de lijn der verwachting dat het huidige voorstel van man een grote scheefgroei met zich mee gaat brengen. Ik vind dat nogal bepalend voor je huwelijk. Als je dat allebei wel een prettige situatie vindt, prima.

Dat gesprek hebben wij dus ook ongeveer gehad, maar dat bleek meer een theoretische uiteenzetting. Bij to is dat geloof ik niet het geval.

Ik vind wel dat 5 om 4 dagen werken niet automatisch betekent dat de 4-dagen werker dus alles maar alleen doet.

Leeuw32 schreef: ↑

22-08-2019 16:06

Mijn toon is niet altijd even diplomatiek nu, daarom heb ik ook niet op man gereageerd, dat werkt niet dat weet ik ook . Ik ka niet zo goed subtiel formuleren als ik nog in de emotie zit.

Over de echo’s/migraine: ik had de aandoening niet genoemd omdat ik weet wat voor discussies het kan veroorzaken. De echo’s heb ik voornamelijk om te kijken of het goed zit. Als dat niet het geval is kan ik preventieve medicatie slikken om mijn aanvallen te verminderen (die krijg ik hoe dan ook na een miskraam). Deze mediatie mag ik niet slikken zolang ik zwanger ben van een “levend kindje”. Mijn migraine is niet stress-gerelateerd (dus niet afhankelijk van cortisol), maar afhankelijk van mijn cyclus (dus oestrogeen/progesteron-gerelateerd. Voordat ik met anticonceptie stopte ben in 10 jaar nagenoeg klachtenvrij geweest (2 a 3 aanvallen per jaar). Er is geen reden om aan te nemen dat dit na een zwangerschap anders is.

Ik heb heel goed nagedacht of ik met mijn aandoening aan kinderen moest beginnen. Maar omdat ik 10x jaar nagenoeg klachtenvrij ben geweest heb ik het toch aangedurfd.

Goed dat je reageert maar je hoeft je niet te verantwoorden hè, ook hier niet
Dat iemand zei dat mannen vaak vaders worden bij de geboorte geloof ik haast in. Hier zegt hij als hij op stap wil met vrienden als excuus: ja maar straks kan het niet meer
Hij vraagt ook wel eens waarom ik geen zin meer heb om veel weg te gaan. Ja, geen puf altijd meer door de vermoeidheid en klachten. Maar echt begrijpen is soms ver te zoeken. Ook als hij ja en amen zegt vraag ik me af of hij me echt begrijpt

Natuurlijk is het niet ok hoe jouw man je nu laat zitten, dat even voorop gesteld.

Tegelijk denk ik dat je ook wel (soort van) getraumatiseerd bent geraakt van de periode voor de zwangerschap, toen je elke maand die 2 weken hel door moest met die migraine. Logisch dat je dan heel graag maatregelen wilt nemen om alles zoveel mogelijk onder controle te houden! Maar bedenk je ook: na de bevalling kan je weer aan de pil en gaat de frequentie en heftigheid van je migraine-aanvallen hoogstwaarschijnlijk weer afnemen. Wellicht dat dan blijkt dat het allemaal toch wel iets meevalt, zelfs als je man zich niet aan die afspraak houdt.

Ik denk dat het juist wel heel goed is dat je wacht met reageren tot je een beetje uit de emotie bent, anders komt er geheid dikke ruzie van.

Wellicht kunnen jullie ook samen kijken naar een oplossing die wel werkt, een soort migraine-noodplan, waarbij je dingen op papier hebt staan die heel belangrijk zijn, zoals bepaalde dingen die hij dan overneemt, mensen die gebeld moeten worden etc. Wellicht kan dat ook nog wat controle geven

Dahlia74 schreef: ↑

22-08-2019 16:03

Als ik jou zo lees, denk ik dat er ook wel wat mis gaat in de communicatie tussen jou een je man. Maar dit is dus puur gebaseerd op hoe ik jou postings lees.

Ga het gesprek eens anders in en luister naar elkaar. En dan echt luisteren, elkaar niet onderbreken, geen agressie, geen vloeken e.d.. Ook als de antwoorden je niet aan staan.

Begin het gesprek dus niet met "dit zijn de afspraken en jij houdt je daar niet aan". De negatieve toon is dan gelijk gezet.

Pak het eens anders aan dan jij gewoon bent.

Ik ben het deels met je eens. Het kan zeker helpen om de discussie beter te laten verlopen en vaak wordt een goede uitkomst kansrijker door het aan te pakken zoals jij omschrijft.

Aan de andere kant, de negatieve toon is allang gezet, door manlief, doordat hij zich niet meer aan de afspraken wil houden. Dàt is het probleem. Ik ken to’s man natuurlijk niet, maar het zal de eerste kerel niet zijn die zich als een hufter blijft gedragen omdat de manier waarop hij ergens op wordt aangesproken hem niet aanstaat en/of hij door het aanslaan van de juiste toon per ongeluk expres niet doorhad dat het menens was. Dan krijgt to daar óók nog de verantwoordelijkheid voor. Moet ze precies de juiste toon weten te treffen, want anders kan ze het heen en weer krijgen.

Dus altijd eerst proberen vriendelijk en constructief het gesprek aan te gaan. Maar als dat niet landt, dan gewoon het servies door de kamer, hoor.

Het is trouwens meer dan "niet aan de afspraken" houden
Het is ook een teken dat deze man anders in werk&zorg-verdelen staat

zou voor mij echt Paniek zijn

Mevrouw75 schreef: ↑

22-08-2019 16:09

Wat mij in dit soort discussies altijd opvalt is hoe makkelijk er geroepen wordt dat je dat ‘gewoon’ niet moet pikken en op je strepen moet staan. En dan, denk ik dan. Dan sta je op je strepen.

Het enige dat hier dus echt werkte was die beperking heel duidelijk maken. Dus wat zijn keus voor gevolgen heeft voor mij. Alleen maar boos op mijn strepen staan zonder enige uitleg/onderbouwing weet ik het wat heeft geen enkele zin. Bij mij ook niet trouwens.

Wat is het alternatief? Hier mee akkoord gaan? Dan komt ze precies in de situatie die ze niet wilde, wat nou juist de reden was om deze afspraken te maken. Ik zou als ik TO was, uitleggen aan haar man waarom dit voor haar geen acceptabele situatie is. Niet acceptabel, gewoon niet. Dan komt hij maar met voorstellen waar hij het wel acceptabel mee kan maken. Ik bedoel, er zijn wel compromissen, maar die moeten niet ten koste van TO gaan, binnen deze afspraak. Ik noem maar wat, 36 uur werken, waarbij hij de extra 4 uur doet als kind op bed ligt ofzo. Of idd iets bij huis vinden/meer thuis werken. Ik noem maar wat. Maar het uitgangspunt was dat ze het samen zouden doen, en dat laat hij nu liggen

Ik snap trouwens mans redenen om niet minder dagen te werken heel goed nu en ik hoop dat hij mij nu ook veel beter snapt. Dat was niet gebeurd als ik alleen maar op mijn strepen ging staan en de balans is echt veel meer in evenwicht.

lilalinda schreef: ↑

22-08-2019 16:16

Het is trouwens meer dan "niet aan de afspraken" houden
Het is ook een teken dat deze man anders in werk&zorg-verdelen staat

zou voor mij echt Paniek zijn

Eens.