Seks
alle pijlers
Minnaar deel 16
dinsdag 13 maart 2012 om 17:08
Kunnen jullie een minnaar hebben zonder er verliefd op te worden? Of ga je uiteindelijk toch meer voelen voor zo'n man, je hechten.
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
And I wonder if I ever cross your mind, for me it happens all the time.
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
And I wonder if I ever cross your mind, for me it happens all the time.
zondag 13 mei 2012 om 21:33
quote:ikkebenerook schreef op 13 mei 2012 @ 15:12:
Overigens, mijn minnaar is een collega. Aankomende dinsdag gaan we met een bedrijfsactiviteit mee. Daarna ga ik samen met hem eten. We gaan kijken of dit meer is dan alleen elkaars behoeftes aanvullen..........wie weet.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die uiteindelijk met hun minnaar een echte relatie zijn begonnen. Ze zeggen wel eens, 'eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger'.
Welkom!
Heb jij een nr 1, Ikke? Gewoon nieuwsgierig hoor, maar je hebt nu sinds vorige week een minnaar en wilt nu gaan kijken of er meer in zit? Wil je je nr 1 er voor laten gaan?
Kan hoor, maar ben wel benieuwd hoe je dat nu al zo snel aan zulke grote stappen denkt.
Overigens, mijn minnaar is een collega. Aankomende dinsdag gaan we met een bedrijfsactiviteit mee. Daarna ga ik samen met hem eten. We gaan kijken of dit meer is dan alleen elkaars behoeftes aanvullen..........wie weet.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die uiteindelijk met hun minnaar een echte relatie zijn begonnen. Ze zeggen wel eens, 'eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger'.
Welkom!
Heb jij een nr 1, Ikke? Gewoon nieuwsgierig hoor, maar je hebt nu sinds vorige week een minnaar en wilt nu gaan kijken of er meer in zit? Wil je je nr 1 er voor laten gaan?
Kan hoor, maar ben wel benieuwd hoe je dat nu al zo snel aan zulke grote stappen denkt.
maandag 14 mei 2012 om 08:24
quote:doddie schreef op 13 mei 2012 @ 17:55:
Ik spring later weer in de discussie en lees even mee. Maar moest even een compliment aan roodhaar maken, wat heb je dat treffent uitgelegd.
Je denkt heel lang dat je het onder controle hebt en er gebeurd nog niets dat tot vreemdgaan zou kunnen worden bestempeld, maar het gevoel dat er dan in je wordt wakker gemaakt, die hormonen, die gaan met je aan de haal.
Ik heb ook nog steeds moeite met dat sex zoeken in een minnaar, ik had een man die thuis dolgraag meer sex wilde geven, sex heb je thuis al dus daarvoor ben je niet bij een minnaar, het is het gevoel dat een minnaar in je naar boven haald, dat is verslavend, en dat werkt opwindend, en vanuit die opwinding komt een lust gevoel en die sex, maar sex is niet de drive is eerder wat daar uit voort komt, het is de romantiek, de spanning, het je weer begeerd voelen, veroverd worden, de passie dat is waar je als vrouw naar verlangd, niet de sex, neuken en pijpen kan ik met mijn man thuis ook wel om het er plat tegen over te stellen.
Dat gevoel wil je vasthouden waar die man sex met je wil daarvoor doet hij al die moeite je te veronveren. En je hoopt dat je de werkelijke stap kunt afhouden met opmerkingen als "ik ben getrouwd enz"maar stopt niet racicaal omdat het gevoel dat zo;n man je geeft heel prettig en verslavend werkt , dus in mijn geval ging ik verder dan ik zelf wilde of zocht, ik was bang die aandacht van die persoon dan te moeten missen, wilde hem blijven teasen, dat kat en muis spel gaat dan vroeg of laat fout, want natuurlijk maakt dat spanningveld ook dat je er geil van wordt en dus ook te verleiden bent.
Bij de eerste minnaar begrijp ik dit nog wel, dat je er in meegesleept wordt (alhoewel ik moeite blijf houden met dat stukje dat de man aanstuurt op seks en de vrouw de grote onschuldige is op dat vlak, die wil nl ook seks - en Iddan, voor mij is seks dan idd ook dat deel wat jij omschrijft, niet alleen piemel in kut ).
Bij elke volgende minnaar werkt dat iig niet meer zo. Dan is die naiviteit wel weg en weet je als vrouw ook waar je naar zoekt en wat de bedoeling van een dergelijk contact is.
Wat Roodhaarr ook zegt.
Die spanning en de seks zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, vind ik nog steeds. Dat je seks thuis kunt halen is logisch, maar dat is niet de seks die je kunt vergelijken met de seks met minnaar. Anders zou je niet af hoeven spreken met minnaar en genoeg hebben aan de berichtjes en de contactmomenten via chat etc.
Ik spring later weer in de discussie en lees even mee. Maar moest even een compliment aan roodhaar maken, wat heb je dat treffent uitgelegd.
Je denkt heel lang dat je het onder controle hebt en er gebeurd nog niets dat tot vreemdgaan zou kunnen worden bestempeld, maar het gevoel dat er dan in je wordt wakker gemaakt, die hormonen, die gaan met je aan de haal.
Ik heb ook nog steeds moeite met dat sex zoeken in een minnaar, ik had een man die thuis dolgraag meer sex wilde geven, sex heb je thuis al dus daarvoor ben je niet bij een minnaar, het is het gevoel dat een minnaar in je naar boven haald, dat is verslavend, en dat werkt opwindend, en vanuit die opwinding komt een lust gevoel en die sex, maar sex is niet de drive is eerder wat daar uit voort komt, het is de romantiek, de spanning, het je weer begeerd voelen, veroverd worden, de passie dat is waar je als vrouw naar verlangd, niet de sex, neuken en pijpen kan ik met mijn man thuis ook wel om het er plat tegen over te stellen.
Dat gevoel wil je vasthouden waar die man sex met je wil daarvoor doet hij al die moeite je te veronveren. En je hoopt dat je de werkelijke stap kunt afhouden met opmerkingen als "ik ben getrouwd enz"maar stopt niet racicaal omdat het gevoel dat zo;n man je geeft heel prettig en verslavend werkt , dus in mijn geval ging ik verder dan ik zelf wilde of zocht, ik was bang die aandacht van die persoon dan te moeten missen, wilde hem blijven teasen, dat kat en muis spel gaat dan vroeg of laat fout, want natuurlijk maakt dat spanningveld ook dat je er geil van wordt en dus ook te verleiden bent.
Bij de eerste minnaar begrijp ik dit nog wel, dat je er in meegesleept wordt (alhoewel ik moeite blijf houden met dat stukje dat de man aanstuurt op seks en de vrouw de grote onschuldige is op dat vlak, die wil nl ook seks - en Iddan, voor mij is seks dan idd ook dat deel wat jij omschrijft, niet alleen piemel in kut ).
Bij elke volgende minnaar werkt dat iig niet meer zo. Dan is die naiviteit wel weg en weet je als vrouw ook waar je naar zoekt en wat de bedoeling van een dergelijk contact is.
Wat Roodhaarr ook zegt.
Die spanning en de seks zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, vind ik nog steeds. Dat je seks thuis kunt halen is logisch, maar dat is niet de seks die je kunt vergelijken met de seks met minnaar. Anders zou je niet af hoeven spreken met minnaar en genoeg hebben aan de berichtjes en de contactmomenten via chat etc.
maandag 14 mei 2012 om 10:22
nieuw gezicht, eigenlijk oud gezicht. Ik heb hier jaren gepost onder de nick Creabea. Toen minnaar weg ging bij zijn vrouw (en ik al weg was bij mijn vriend) ben ik hier weggegaan. Topic 'ontgroeid' en het verhaal zou te herkenbaar worden Heb toen deze nick in het leven geroepen om op allerlei andere niet sexy topics mee te schrijven.
Tot zaterdagochtend. Toen ik al weken niet lekker in mijn vel zat, twijfelde over mijn minnaar en in zijn telefoon kreeg: de man waar ik de afgelopen 9 maanden iets mee probeerde op te groeien gaat keihard vreemd. Smsjes die hij 2 jaar geleden naar mij had kunnen sturen. Ik ben er letterlijk ziek van en weet niet wat ik met mezelf aanmoet.
Nieuwelingen, sorry jullie kennen mij dus niet, maar ik moest het toch even kwijt. Niet om te waarschuwen want ik geloof dat het ook wel goed kan gaan.. maar gewoon omdat ik me ineens weer hier thuis voelde
Tot zaterdagochtend. Toen ik al weken niet lekker in mijn vel zat, twijfelde over mijn minnaar en in zijn telefoon kreeg: de man waar ik de afgelopen 9 maanden iets mee probeerde op te groeien gaat keihard vreemd. Smsjes die hij 2 jaar geleden naar mij had kunnen sturen. Ik ben er letterlijk ziek van en weet niet wat ik met mezelf aanmoet.
Nieuwelingen, sorry jullie kennen mij dus niet, maar ik moest het toch even kwijt. Niet om te waarschuwen want ik geloof dat het ook wel goed kan gaan.. maar gewoon omdat ik me ineens weer hier thuis voelde
maandag 14 mei 2012 om 10:55
maandag 14 mei 2012 om 11:04
quote:noppies schreef op 14 mei 2012 @ 08:24:
[...]
. Anders zou je niet af hoeven spreken met minnaar en genoeg hebben aan de berichtjes en de contactmomenten via chat etc.
Ja je hoeft me natuurlijk niet te geloven als ik steeds vertel dat het me daar om te doen was en dat IK daar genoeg aan had gehad.
Ik ben ook niet vreemd gegaan in de zin dat ik sex had met deze mannen. Sex met anderen is pas gekomen na het gesprek met mijn man, hoe we tegen sexuele exclusiviteit aankeken, dat we beide dachten dit wel aan te kunnen.Pas in de club met mijn man erbij en met instemming. Het vreemd gaan zat hem bij mij meer in het niet nakomen van afspraken die we hadden gemaakt, dat ik bv niet zou bellen en afspreken.
Ik zeg wel dat als het door was gegaan ik het me heel goed kan voorstellen dat je dat niet volhoud, omdat dan zoals roodhaar al aangeeft je hormonen sterker worden dan je verstand. Op gegeven moment laat je je dan wel verleiden vrees ik.
[...]
. Anders zou je niet af hoeven spreken met minnaar en genoeg hebben aan de berichtjes en de contactmomenten via chat etc.
Ja je hoeft me natuurlijk niet te geloven als ik steeds vertel dat het me daar om te doen was en dat IK daar genoeg aan had gehad.
Ik ben ook niet vreemd gegaan in de zin dat ik sex had met deze mannen. Sex met anderen is pas gekomen na het gesprek met mijn man, hoe we tegen sexuele exclusiviteit aankeken, dat we beide dachten dit wel aan te kunnen.Pas in de club met mijn man erbij en met instemming. Het vreemd gaan zat hem bij mij meer in het niet nakomen van afspraken die we hadden gemaakt, dat ik bv niet zou bellen en afspreken.
Ik zeg wel dat als het door was gegaan ik het me heel goed kan voorstellen dat je dat niet volhoud, omdat dan zoals roodhaar al aangeeft je hormonen sterker worden dan je verstand. Op gegeven moment laat je je dan wel verleiden vrees ik.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
maandag 14 mei 2012 om 11:28
Ik denk... eenmaal een vreemdganger... altijd een vreemdganger.
(spreek puur voor mezelf nu hoor)
Na mijn eerste avontuur dacht ik: Echt niet dat ik dat nog ga doen.
Maar zie nu waar ik ben. Ik was er niet naar op zoek de tweede keer. Het was weer puur chatten en aandacht (aandachtsgeil??) en dan opeens heb je een leuke vent die dat allemaal geeft.
Ik denk niet dat ik zonder dit kan.
Helaas.... zou ik bijna zeggen. Zou het graag 'open' willen gooien.
Mooie gesprekken gehad met nr1. Ik wil gewoon oud met hem worden want we hebben het nog steeds heerlijk samen.
Maar voor mij.... (puur egoïstisch, ik weet het) is het niet spannend genoeg meer. Ik heb blijkbaar toch die kick nodig.
(spreek puur voor mezelf nu hoor)
Na mijn eerste avontuur dacht ik: Echt niet dat ik dat nog ga doen.
Maar zie nu waar ik ben. Ik was er niet naar op zoek de tweede keer. Het was weer puur chatten en aandacht (aandachtsgeil??) en dan opeens heb je een leuke vent die dat allemaal geeft.
Ik denk niet dat ik zonder dit kan.
Helaas.... zou ik bijna zeggen. Zou het graag 'open' willen gooien.
Mooie gesprekken gehad met nr1. Ik wil gewoon oud met hem worden want we hebben het nog steeds heerlijk samen.
Maar voor mij.... (puur egoïstisch, ik weet het) is het niet spannend genoeg meer. Ik heb blijkbaar toch die kick nodig.
maandag 14 mei 2012 om 12:42
Vivadiva, dat is een van de redenen dat ik niet met mijn minnaar een echte relatie zou beginnen. Nu we af en toe stiekum afspreken blijft het spannend, hij ziet me alleen als ik op m'n mooist, leukst en geilst ben en andersom ook. Ik vind hem geweldig, maar ik kan dat wel relativeren. Als we een echte relatie zouden hebben zou de spanning er snel af gaan en dan zit je in een relatie net als ieder ander, en als de behoefte aan spanning blijft... Wel onwijs rot dat je dit gebeurt. Hebben jullie er al over gesproken? En hoe nu verder?
Ben wel benieuwd idd of er stellen zijn bij wie dit wel goed is gegaan. Misschien als je een open relatie hebt?
Heb met mijn minnaar gesproken over dat hij mij soms zolang op een berichtje laat wachten en hij doet dit om een beetje afstand te nemen, iets wat ik wel herken en zelf eigenlijk ook wel kan gebruiken. We hebben hier nu afspraken over en dat geeft bij mij ook rust. We zien elkaar niet zo vaak (1xper 2-3 maanden) en eigenlijk vind ik dat prima. Heb nu al dat ik soms m'n aandacht niet bij de dagelijkse dingen beb omdat ik zoveel met hem bezig ben in m'n hoofd. Hoe ervaren de dames dat die veel vaker afspreken?
Ben wel benieuwd idd of er stellen zijn bij wie dit wel goed is gegaan. Misschien als je een open relatie hebt?
Heb met mijn minnaar gesproken over dat hij mij soms zolang op een berichtje laat wachten en hij doet dit om een beetje afstand te nemen, iets wat ik wel herken en zelf eigenlijk ook wel kan gebruiken. We hebben hier nu afspraken over en dat geeft bij mij ook rust. We zien elkaar niet zo vaak (1xper 2-3 maanden) en eigenlijk vind ik dat prima. Heb nu al dat ik soms m'n aandacht niet bij de dagelijkse dingen beb omdat ik zoveel met hem bezig ben in m'n hoofd. Hoe ervaren de dames dat die veel vaker afspreken?
maandag 14 mei 2012 om 12:50
Nog even een reactie over het motief seks ja of nee: het gaat mij niet om de seks op zich (dat kan ik thuis ook krijgen) maar ik merk wel dat ik met mijn minnaar wel seks wil! We spreken als het soms zo uitkomt ook wel eens af om ergens te gaan eten en hebben dan geen mogelijkheid te flikvlooien, maar daar heb ik dan echt last van. Alleen wat zoenen en strelen is voor mij dan niet genoeg (frustrerend!). Seks thuis is geen goed alternatief (helaas) dus het gaat niet echt om de seks, maar toch ook weer wel 
maandag 14 mei 2012 om 14:00
Ja stommerd is het.
We hadden de afgelopen tijd veel gepraat over vreemdgaan. Ik heb er geen behoefte aan (dus daarom geloofde ik niet echt in het 'eens een vreemdganger altijd een vreemdganger' ) maar wilde het wel altijd bespreekbaar maken. Maar nee, hij wilde dat ook niet meer. Was juist zo opgelucht dat het dubbelleven voorbij was, het smsjes wissen, het bang zijn, de spanning. Hij was zo blij met mij (zou ik nu een puke-smilie mogen gebruiken ? )
En hij gooit het nu op het in de war zijn. Niet alleen mij kapot maken maar ook hemzelf. En hij heeft ook een kutleven (scheiding + 2 huizen kost hem hardstikke veel geld, werkt zich te pletter, voelt zich schuldig over kinderen). Maar we hadden de afspraak dat SAMEN te doen. En ip daarvan gaat ie domweg bij een ander uithuilen. De klootzak.
Toen ik erachterkwam ben ik heel rustig gebleven. We hebben uren op bed gezeten en eigenlijk heel weinig gezegd. Ik wel, hij wist het allemaal niet, was in de war. Vind haar leuk, zij vindt hem leuk, ik verdien beter. En toen ben ik weggegaan. Daarna nog gesmst, en gisteren even gebeld. Hij kon niet eens zeggen dat hij zou stoppen met die ander. Hij wist het allemaal niet. En het stomme is: ik wil hem nog steeds. Hij is de man op wie ik ooit viel en die zoo mooi kan zijn. Ik wil dit helemaal niet zien, ik wil dat hij is zoals hij was.
We hadden de afgelopen tijd veel gepraat over vreemdgaan. Ik heb er geen behoefte aan (dus daarom geloofde ik niet echt in het 'eens een vreemdganger altijd een vreemdganger' ) maar wilde het wel altijd bespreekbaar maken. Maar nee, hij wilde dat ook niet meer. Was juist zo opgelucht dat het dubbelleven voorbij was, het smsjes wissen, het bang zijn, de spanning. Hij was zo blij met mij (zou ik nu een puke-smilie mogen gebruiken ? )
En hij gooit het nu op het in de war zijn. Niet alleen mij kapot maken maar ook hemzelf. En hij heeft ook een kutleven (scheiding + 2 huizen kost hem hardstikke veel geld, werkt zich te pletter, voelt zich schuldig over kinderen). Maar we hadden de afspraak dat SAMEN te doen. En ip daarvan gaat ie domweg bij een ander uithuilen. De klootzak.
Toen ik erachterkwam ben ik heel rustig gebleven. We hebben uren op bed gezeten en eigenlijk heel weinig gezegd. Ik wel, hij wist het allemaal niet, was in de war. Vind haar leuk, zij vindt hem leuk, ik verdien beter. En toen ben ik weggegaan. Daarna nog gesmst, en gisteren even gebeld. Hij kon niet eens zeggen dat hij zou stoppen met die ander. Hij wist het allemaal niet. En het stomme is: ik wil hem nog steeds. Hij is de man op wie ik ooit viel en die zoo mooi kan zijn. Ik wil dit helemaal niet zien, ik wil dat hij is zoals hij was.
maandag 14 mei 2012 om 14:15
maandag 14 mei 2012 om 15:35
Ik denk dat het uitmaakt wat de achtergronden waren waardoor je vreemdging. Als je vreemdging omdat je veel miste in je relatie en je nieuwe relatie is wel compleet, dan denk ik dat het best wel kan stoppen. Of als je een akelige relatie had.
Maar als je vooral vanwege de behoefte aan kick vreemdgaat, dan denk ik dat het zich herhaalt. Het schijnt zo te zijn dat de verliefdheidshormonen in een nieuwe relatie na 1 tot 1,5 jaar wel uitgedoofd zijn. Dan is alles weer rustig en stabiel. Als je verslaafd/verslingerd bent aan dit gevoel, dan is het bijna logisch dat je opnieuw op zoek gaat. Dat speciale gevoel kan je partner je dan namelijk niet geven.
Maar als je vooral vanwege de behoefte aan kick vreemdgaat, dan denk ik dat het zich herhaalt. Het schijnt zo te zijn dat de verliefdheidshormonen in een nieuwe relatie na 1 tot 1,5 jaar wel uitgedoofd zijn. Dan is alles weer rustig en stabiel. Als je verslaafd/verslingerd bent aan dit gevoel, dan is het bijna logisch dat je opnieuw op zoek gaat. Dat speciale gevoel kan je partner je dan namelijk niet geven.
maandag 14 mei 2012 om 15:48
vivadiva85, wat een ellende zeg, pfff... En t klinkt wel zo idd, dat jij m door de scheiding hebt heengeholpen en dat ie nu weer verder kijkt. Sterkte!
Interessante discussie hebben jullie hier gevoerd gisteren. Persoonlijk geloof ik niet zo in 'het is me overkomen' maar ook 'het zijn de hormonen' vind ik te gemakkelijk. Het is alsof je de schuld buiten jezelf legt, 'ik kon er niets aan doen'. Terwijl je natuurlijk op ieder moment had kunnen zeggen, tot hier en niet verder.
Ook bij mij begon het online. Ik leerde via een forum een man kennen met wie ik nooit irl wat zou doen, maar waar ik via mailtjes en 2x ook per chat en cam veel grenzen van mijn man heb overschreden. En mijn eerste echte minnaar leerde ik ook via een chat kennen, net als meerdere van jullie. En ja, wat voelt het goed om je ineens weer begeerd te voelen, te horen dat je een mooie vrouw bent, dat je lekker bent, etc. Maar ik maakte de bewuste keuze om over grenzen heen te gaan. Dat had ik met mijn verstand best tegen kunnen gaan, maar dat heb ik niet gedaan.
Interessante discussie hebben jullie hier gevoerd gisteren. Persoonlijk geloof ik niet zo in 'het is me overkomen' maar ook 'het zijn de hormonen' vind ik te gemakkelijk. Het is alsof je de schuld buiten jezelf legt, 'ik kon er niets aan doen'. Terwijl je natuurlijk op ieder moment had kunnen zeggen, tot hier en niet verder.
Ook bij mij begon het online. Ik leerde via een forum een man kennen met wie ik nooit irl wat zou doen, maar waar ik via mailtjes en 2x ook per chat en cam veel grenzen van mijn man heb overschreden. En mijn eerste echte minnaar leerde ik ook via een chat kennen, net als meerdere van jullie. En ja, wat voelt het goed om je ineens weer begeerd te voelen, te horen dat je een mooie vrouw bent, dat je lekker bent, etc. Maar ik maakte de bewuste keuze om over grenzen heen te gaan. Dat had ik met mijn verstand best tegen kunnen gaan, maar dat heb ik niet gedaan.
maandag 14 mei 2012 om 16:05
[quote]vaintje schreef op 14 mei 2012 @ 15:48:
vivadiva85, wat een ellende zeg, pfff... En t klinkt wel zo idd, dat jij m door de scheiding hebt heengeholpen en dat ie nu weer verder kijkt. Sterkte!
Interessante discussie hebben jullie hier gevoerd gisteren. Persoonlijk geloof ik niet zo in 'het is me overkomen' maar ook 'het zijn de hormonen' vind ik te gemakkelijk. Het is alsof je de schuld buiten jezelf legt, 'ik kon er niets aan doen'. Terwijl je natuurlijk op ieder moment had kunnen zeggen, tot hier en niet verder.
quote]
Maar dan vraag ik me toch af waarom het me al die jaren daarvoor moeiteloos af ging. Waarom had mijn verstand me toen wel weerhouden? Waarom denk ik dat het me nu niet meer zou overkomen.
Ik herken me zelf er niet in, ik reageerde anders dan ik ervoor deed en erna. Dat kan niet ineens een karakteromslag zijn, mijn relatie was ook niet verslechterd. Ik zie dat zelf als het pad een beetje kwijt zijn geraakt en dat komt omdat je minder stabiel bent.
Waarom gebeurd het bij zo veel mensen rond hun midlife? Zou dat echt niets met hormonen te maken kunnen hebben?
Ik ben er vrijwel zeker van, ik zoe nl anders geen verklaring waarom ik moeiteloos meer dan 20 jaar zo trouw kan zijn en er nu weer even trouw en eerlijk in sta.
het is ook niet om de schuld buiten me zelf te leggen, het is iets wat ik van mezelf niet kan begrijpen, en waar ik een verklaring voor zoek, omdat het totaal niet bij me past. Mijn man omschrijft me nu nog steeds als iemand die trouw is en eerlijk en toch ging het in die periode met me aan de haal.
Nogmaals de schuld draag je zelf, voor vreemdgaan is geen excuus. Maar ik denk wel degelijk dat je er op bepaalde momenten minder sterk in kan staan. Daarom zeg ik ook "zeg nooit nooit" want iedereen kan wel eens een tijd minder sterk reageren dan die van zichzelf verwacht. En waardoor komt dat dan?
vivadiva85, wat een ellende zeg, pfff... En t klinkt wel zo idd, dat jij m door de scheiding hebt heengeholpen en dat ie nu weer verder kijkt. Sterkte!
Interessante discussie hebben jullie hier gevoerd gisteren. Persoonlijk geloof ik niet zo in 'het is me overkomen' maar ook 'het zijn de hormonen' vind ik te gemakkelijk. Het is alsof je de schuld buiten jezelf legt, 'ik kon er niets aan doen'. Terwijl je natuurlijk op ieder moment had kunnen zeggen, tot hier en niet verder.
quote]
Maar dan vraag ik me toch af waarom het me al die jaren daarvoor moeiteloos af ging. Waarom had mijn verstand me toen wel weerhouden? Waarom denk ik dat het me nu niet meer zou overkomen.
Ik herken me zelf er niet in, ik reageerde anders dan ik ervoor deed en erna. Dat kan niet ineens een karakteromslag zijn, mijn relatie was ook niet verslechterd. Ik zie dat zelf als het pad een beetje kwijt zijn geraakt en dat komt omdat je minder stabiel bent.
Waarom gebeurd het bij zo veel mensen rond hun midlife? Zou dat echt niets met hormonen te maken kunnen hebben?
Ik ben er vrijwel zeker van, ik zoe nl anders geen verklaring waarom ik moeiteloos meer dan 20 jaar zo trouw kan zijn en er nu weer even trouw en eerlijk in sta.
het is ook niet om de schuld buiten me zelf te leggen, het is iets wat ik van mezelf niet kan begrijpen, en waar ik een verklaring voor zoek, omdat het totaal niet bij me past. Mijn man omschrijft me nu nog steeds als iemand die trouw is en eerlijk en toch ging het in die periode met me aan de haal.
Nogmaals de schuld draag je zelf, voor vreemdgaan is geen excuus. Maar ik denk wel degelijk dat je er op bepaalde momenten minder sterk in kan staan. Daarom zeg ik ook "zeg nooit nooit" want iedereen kan wel eens een tijd minder sterk reageren dan die van zichzelf verwacht. En waardoor komt dat dan?
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
maandag 14 mei 2012 om 16:31
quote:vaintje schreef op 14 mei 2012 @ 15:48:
vivadiva85, wat een ellende zeg, pfff... En t klinkt wel zo idd, dat jij m door de scheiding hebt heengeholpen en dat ie nu weer verder kijkt. Sterkte!
Interessante discussie hebben jullie hier gevoerd gisteren. Persoonlijk geloof ik niet zo in 'het is me overkomen' maar ook 'het zijn de hormonen' vind ik te gemakkelijk. Het is alsof je de schuld buiten jezelf legt, 'ik kon er niets aan doen'. Terwijl je natuurlijk op ieder moment had kunnen zeggen, tot hier en niet verder.
.
Ik bedoel die hormonen ook niet als een verklaring om jezelf vrij te pleiten. Helemaal niet, zelfs. Ik beschouw het vooral als tegen jezelf moeten strijden. Aan de ene kant je verstand dat zegt dat je moet stoppen, aan de andere kant die hormonen die waarmee je jezelf probeert over te halen om door te gaan.
Ik vergelijk het met lijnen. Ik ben te gek op lekker eten, dus ik heb een eeuwige strijd met mijn gewicht. Als ik dan op de weegschaal zie dat er een kg bij is, dan weet ik dat ik echt 's avonds van de toetjes en Franse kaasjes af moet blijven. Maar al te vaak overwint mijn drang naar lekkere dingen mijn verstand en eet ik het toch. En daarna denk ik: stommeling, waarom doe je dat nou?
Of iemand die verslaafd is aan roken. Waarom is het nu zo ontzettend moeilijk om je driften te bedwingen? Dat pakje sigaretten koop je toch echt zelf. Je kunt ook nee zeggen.
Op die manier bedoel ik die hormonen. Er zit in jezelf een kracht die maakt dat je verstand volgen heel moeilijk is. Het vraagt enorme wilskracht, die je niet altijd hebt.
Ik heb nu dus laatst een grens overschreden met iemand. Het kostte verdraaid veel moeite om elkaar los te laten. Tot 2 keer toe zeiden we dat dit dom was en dat we we moesten gaan. En vervolgens draaiden we ons om en begonnen opnieuw te zoenen. Toen ik uiteindelijk van hem vandaan liep, was het alsof mijn benen bestuurd werden door een ander: ik wilde namelijk het liefste direct weer teruglopen. Hoe dat dan geëindigd zou zijn, kan ik wel bedenken.....ik heb mezelf echt moeten dwingen om weg te lopen. Alsof mijn benen van elastiek waren en een eigen mening hadden.
Na een paar sms'jes de dag erna hebben we nu geen contact meer gehad/ gezocht. Maar ik ga hem zakelijk nog heel wat keren tegenkomen. Nu we deze grens over zijn gegaan is de volgende stap makkelijker geworden. De vorige keer dat we samen in een hotel zaten (notabene nog in kamers naast elkaar) wisten we niet of de ander ons leuk vond. Dat helpt het beste om afstand te houden. Maar nu weten we dat wel.......
vivadiva85, wat een ellende zeg, pfff... En t klinkt wel zo idd, dat jij m door de scheiding hebt heengeholpen en dat ie nu weer verder kijkt. Sterkte!
Interessante discussie hebben jullie hier gevoerd gisteren. Persoonlijk geloof ik niet zo in 'het is me overkomen' maar ook 'het zijn de hormonen' vind ik te gemakkelijk. Het is alsof je de schuld buiten jezelf legt, 'ik kon er niets aan doen'. Terwijl je natuurlijk op ieder moment had kunnen zeggen, tot hier en niet verder.
.
Ik bedoel die hormonen ook niet als een verklaring om jezelf vrij te pleiten. Helemaal niet, zelfs. Ik beschouw het vooral als tegen jezelf moeten strijden. Aan de ene kant je verstand dat zegt dat je moet stoppen, aan de andere kant die hormonen die waarmee je jezelf probeert over te halen om door te gaan.
Ik vergelijk het met lijnen. Ik ben te gek op lekker eten, dus ik heb een eeuwige strijd met mijn gewicht. Als ik dan op de weegschaal zie dat er een kg bij is, dan weet ik dat ik echt 's avonds van de toetjes en Franse kaasjes af moet blijven. Maar al te vaak overwint mijn drang naar lekkere dingen mijn verstand en eet ik het toch. En daarna denk ik: stommeling, waarom doe je dat nou?
Of iemand die verslaafd is aan roken. Waarom is het nu zo ontzettend moeilijk om je driften te bedwingen? Dat pakje sigaretten koop je toch echt zelf. Je kunt ook nee zeggen.
Op die manier bedoel ik die hormonen. Er zit in jezelf een kracht die maakt dat je verstand volgen heel moeilijk is. Het vraagt enorme wilskracht, die je niet altijd hebt.
Ik heb nu dus laatst een grens overschreden met iemand. Het kostte verdraaid veel moeite om elkaar los te laten. Tot 2 keer toe zeiden we dat dit dom was en dat we we moesten gaan. En vervolgens draaiden we ons om en begonnen opnieuw te zoenen. Toen ik uiteindelijk van hem vandaan liep, was het alsof mijn benen bestuurd werden door een ander: ik wilde namelijk het liefste direct weer teruglopen. Hoe dat dan geëindigd zou zijn, kan ik wel bedenken.....ik heb mezelf echt moeten dwingen om weg te lopen. Alsof mijn benen van elastiek waren en een eigen mening hadden.
Na een paar sms'jes de dag erna hebben we nu geen contact meer gehad/ gezocht. Maar ik ga hem zakelijk nog heel wat keren tegenkomen. Nu we deze grens over zijn gegaan is de volgende stap makkelijker geworden. De vorige keer dat we samen in een hotel zaten (notabene nog in kamers naast elkaar) wisten we niet of de ander ons leuk vond. Dat helpt het beste om afstand te houden. Maar nu weten we dat wel.......
maandag 14 mei 2012 om 21:32
Diva, wat een rotbericht zeg! Ik herinner me jouw verhaal, je worsteling, de worsteling van je minnaar heel goed. Je hebt zo in hem geïnvesteerd, jullie hadden het zo goed. En nu dit? En alles is uitgekomen en hij verdwijnt in een soort gedachteloze bubbel, waarin niks meer binnen lijkt te komen en hij niks meer weet? In de war.. right. Echt, wat een rotstreek. Ben je niet ontzettend boos? En wat ga je nu doen? Wat zullen jouw hart en hoofd nu strijden zeg! Woonde je samen?
maandag 14 mei 2012 om 23:44
Hee Crea, ik kom even langs om je sterkte te wensen! Je hebt zo lang op het spreekwoordelijke 'wachtbankje' gezeten en het was natuurlijk fantastisch toen je minnaar uiteindelijk de knoop doorhakte.
Maar nu dit ! Dat iemand op het laatst toch -watervrees hebbend- bij z'n partner wil blijven... ok.....(been there!) Maar wel de oversteek maken en vervolgens je ex-minnares/huidge partner bedriegen.... Wat is er dan aan de hand eigenlijk?
Ik kan me herinneren hoezeer je er naar uitkeek dat jullie samen zouden zijn, dus dit vind ik ronduit de meest kloterige uitkomst die ik zelf niet eens had kunnen bedenken.
Heel veel sterkte, blijf goed bij je zelf Crea !
Maar nu dit ! Dat iemand op het laatst toch -watervrees hebbend- bij z'n partner wil blijven... ok.....(been there!) Maar wel de oversteek maken en vervolgens je ex-minnares/huidge partner bedriegen.... Wat is er dan aan de hand eigenlijk?
Ik kan me herinneren hoezeer je er naar uitkeek dat jullie samen zouden zijn, dus dit vind ik ronduit de meest kloterige uitkomst die ik zelf niet eens had kunnen bedenken.
Heel veel sterkte, blijf goed bij je zelf Crea !
dinsdag 15 mei 2012 om 09:47
quote:doddie schreef op 14 mei 2012 @ 16:05:
Maar dan vraag ik me toch af waarom het me al die jaren daarvoor moeiteloos af ging. Waarom had mijn verstand me toen wel weerhouden? Waarom denk ik dat het me nu niet meer zou overkomen.
Ik herken me zelf er niet in, ik reageerde anders dan ik ervoor deed en erna. Dat kan niet ineens een karakteromslag zijn, mijn relatie was ook niet verslechterd. Ik zie dat zelf als het pad een beetje kwijt zijn geraakt en dat komt omdat je minder stabiel bent.
Waarom gebeurd het bij zo veel mensen rond hun midlife? Zou dat echt niets met hormonen te maken kunnen hebben?
Ok, in die zin zullen de hormonen heus wel een handje helpen. Want ja, ook bij mij begon het zo toen ik eind 30 was. Maar dat zal ook te maken hebben met sleur in de relatie, je kent dat nu wel, weet precies hoe je man reageert en hij van jou. Daardoor is de seks lekker, maar niet zo spannend meer, ook al varieer je genoeg, etc.
En zo tegen je 40e is het best leuk om te merken dat je nog wel aantrekkelijk gevonden wordt...
Maar dan vraag ik me toch af waarom het me al die jaren daarvoor moeiteloos af ging. Waarom had mijn verstand me toen wel weerhouden? Waarom denk ik dat het me nu niet meer zou overkomen.
Ik herken me zelf er niet in, ik reageerde anders dan ik ervoor deed en erna. Dat kan niet ineens een karakteromslag zijn, mijn relatie was ook niet verslechterd. Ik zie dat zelf als het pad een beetje kwijt zijn geraakt en dat komt omdat je minder stabiel bent.
Waarom gebeurd het bij zo veel mensen rond hun midlife? Zou dat echt niets met hormonen te maken kunnen hebben?
Ok, in die zin zullen de hormonen heus wel een handje helpen. Want ja, ook bij mij begon het zo toen ik eind 30 was. Maar dat zal ook te maken hebben met sleur in de relatie, je kent dat nu wel, weet precies hoe je man reageert en hij van jou. Daardoor is de seks lekker, maar niet zo spannend meer, ook al varieer je genoeg, etc.
En zo tegen je 40e is het best leuk om te merken dat je nog wel aantrekkelijk gevonden wordt...
dinsdag 15 mei 2012 om 09:48
quote:Roodhaarr schreef op 14 mei 2012 @ 16:31:
Ik vergelijk het met lijnen. Ik ben te gek op lekker eten, dus ik heb een eeuwige strijd met mijn gewicht. Als ik dan op de weegschaal zie dat er een kg bij is, dan weet ik dat ik echt 's avonds van de toetjes en Franse kaasjes af moet blijven. Maar al te vaak overwint mijn drang naar lekkere dingen mijn verstand en eet ik het toch. En daarna denk ik: stommeling, waarom doe je dat nou?
Of iemand die verslaafd is aan roken. Waarom is het nu zo ontzettend moeilijk om je driften te bedwingen? Dat pakje sigaretten koop je toch echt zelf. Je kunt ook nee zeggen.
Op die manier bedoel ik die hormonen. Er zit in jezelf een kracht die maakt dat je verstand volgen heel moeilijk is. Het vraagt enorme wilskracht, die je niet altijd hebt.Ok, als je het zo beziet, dan kan ik het alleen maar met je eens zijn.
Ik vergelijk het met lijnen. Ik ben te gek op lekker eten, dus ik heb een eeuwige strijd met mijn gewicht. Als ik dan op de weegschaal zie dat er een kg bij is, dan weet ik dat ik echt 's avonds van de toetjes en Franse kaasjes af moet blijven. Maar al te vaak overwint mijn drang naar lekkere dingen mijn verstand en eet ik het toch. En daarna denk ik: stommeling, waarom doe je dat nou?
Of iemand die verslaafd is aan roken. Waarom is het nu zo ontzettend moeilijk om je driften te bedwingen? Dat pakje sigaretten koop je toch echt zelf. Je kunt ook nee zeggen.
Op die manier bedoel ik die hormonen. Er zit in jezelf een kracht die maakt dat je verstand volgen heel moeilijk is. Het vraagt enorme wilskracht, die je niet altijd hebt.Ok, als je het zo beziet, dan kan ik het alleen maar met je eens zijn.
dinsdag 15 mei 2012 om 10:13
quote:Rooss4 schreef op 14 mei 2012 @ 21:32:
. Ben je niet ontzettend boos? En wat ga je nu doen? Wat zullen jouw hart en hoofd nu strijden zeg! Woonde je samen?
Boos ja. Verdrietig nog erger. Ik wacht tot hij contact opneemt maar ga hier echt kapot aan. Ben er letterlijk ziek van. Gelukkig woonden we niet samen, sterker nog, door alle omstandigheden (werk, kinderen) zagen we elkaar heel weinig. Maar de gedachte dat hij met die andere vrouw nu praat, knuffelt, sex heeft. Ik moet er echt van kotsen.
Lief allegaartje! Ik wil gewoon heel graag geloven dat hij 'ziek' is. Dat het buiten hem/ons ligt en te genezen is. Ik wil niet jarenlang hebben geloofd in iemand die zoiets doet.
. Ben je niet ontzettend boos? En wat ga je nu doen? Wat zullen jouw hart en hoofd nu strijden zeg! Woonde je samen?
Boos ja. Verdrietig nog erger. Ik wacht tot hij contact opneemt maar ga hier echt kapot aan. Ben er letterlijk ziek van. Gelukkig woonden we niet samen, sterker nog, door alle omstandigheden (werk, kinderen) zagen we elkaar heel weinig. Maar de gedachte dat hij met die andere vrouw nu praat, knuffelt, sex heeft. Ik moet er echt van kotsen.
Lief allegaartje! Ik wil gewoon heel graag geloven dat hij 'ziek' is. Dat het buiten hem/ons ligt en te genezen is. Ik wil niet jarenlang hebben geloofd in iemand die zoiets doet.
