Seks
alle pijlers
Minnaar, deel 20
dinsdag 9 april 2013 om 09:41
Al 19 delen schrijven we over onze minnaars en alle heftige gevoelens die meespelen of juist niet. Hier mogen we schoftig genieten, mijmeren, zeuren over wel of geen contact en aftellen tot de volgende date.
Met andere woorden:
Kan jij een minnaar hebben zonder verliefd op hem te worden? Blijf jij met het grootste gemak hangen in het verlust stadium of liggen heftige gevoelens constant op de loer?
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden maar natuurlijk mag iedereen zich in de discussie mengen. Dit kan trouwens ook op een ander topic genaamd: "vind jij een SV ook zo vervelend?"
Met andere woorden:
Kan jij een minnaar hebben zonder verliefd op hem te worden? Blijf jij met het grootste gemak hangen in het verlust stadium of liggen heftige gevoelens constant op de loer?
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden maar natuurlijk mag iedereen zich in de discussie mengen. Dit kan trouwens ook op een ander topic genaamd: "vind jij een SV ook zo vervelend?"
donderdag 20 juni 2013 om 22:26
Ja roos we hebben vandaag contact gehad via app, hij zei dat het moeilijk was om te appen in het buiten land geen wifi etc. Als ik een poosje niets hebt gehoord ga ik onzeker worden. Hij vertelde me dat ik dat absoluut niet moet doen, het zit goed tussen ons wat hem betreft. En zo gauw het hem lukt zoekt hij contact met me. Ik maak me weer druk om niks dus. Heb ik weer een minnaar die weig tijd voor me heeft
donderdag 20 juni 2013 om 22:36
Sense, ik schrik ervan! Sterk van je om hem los te laten nu, sterkte.
Mercedes, lees ik nou goed dat hij je weer op het wachtbankje zet, totdat hij contact opneemt? Zo zou ik geen minnares willen zijn, ik ben geen qut op afroep. Dit klinkt zo als een totaal ongelijkwaardige relatie. Meid, als je dan toch zo graag het minnaarspad op wilt gaan, dan zijn er meer dan voldoende mannen die jou wel kunnen en willen bieden waar jij behoefte aan hebt.
Mercedes, lees ik nou goed dat hij je weer op het wachtbankje zet, totdat hij contact opneemt? Zo zou ik geen minnares willen zijn, ik ben geen qut op afroep. Dit klinkt zo als een totaal ongelijkwaardige relatie. Meid, als je dan toch zo graag het minnaarspad op wilt gaan, dan zijn er meer dan voldoende mannen die jou wel kunnen en willen bieden waar jij behoefte aan hebt.
donderdag 20 juni 2013 om 22:44
donderdag 20 juni 2013 om 23:41
Beide zijn we de dag in tranen door gekomen, thank god voor de 'hooikoortssmoes' .. Wederom vandaag een noodkreet van zijn kant, dat hij zijn dinnetje niet kwijt wil. Hartverscheurend, zo moeilijk.
Ik heb hem aangegeven dat het gesprek wat we gisteren hebben gehad wellicht nog niet plaats had mogen vinden, door omstandigheden weet zijn vrouw nog niet van zijn beslissing, en loopt hij al weken op zijn tandvlees om dit vol te houden. Hij heeft een schouder, arm en uithuilbasis nodig, en de huidige bijkomende emoties van beiden maken dat hij in paniek begint te raken (en ik ook) Zijn eigen emoties, en gisteren het zien van de mijne maken hem ook kapot. Dat mag niet gebeuren. Hij heeft alle energie nodig om het proces in gang te zetten.. En zijn schreeuw om hulp mag ik gewoon niet weigeren.
Ik heb hem een van de meest moeilijke, gevoelige mail ooit gezonden vanavond. Waarin ik aangeef dat ik er voor hem ben voor alles wat hij nodig heeft, en dat hij moet gaan uitvissen in hoeverre hij dit wil voort zetten. Echter, dat indien hij in een nieuwe relatie terecht wil komen, we dit echt moeten afsluiten. Ik kan niet zijn steun en toeverlaat zijn op het moment dat hij een nieuwe nr1 heeft. Dat mag nooit gebeuren. Ik wordt dan een 3e wiel aan de wagen tussen 2 mensen die iets moois op moeten bouwen. Dat zouden we geen van allen kunnen hebben.
Voor nu wordt de minnaarsrelatie in de ijskast gezet, hij is zo leeg, zo op dat seks even niet meer door zijn koppie spookt, en dat geeft niet. Maar het dinnetje zal ik nog wel even blijven, om zeker te weten dat hij zichzelf kan redden.. dat hij zonder me kan..
Het doet fucking pijn te weten dat de passie die er was, er nooit meer zal zijn. De pijn is hevig genoeg te weten dat ik dat nooit meer wil. En helaas geld dat op dit moment ook voor hem. 2 mensen die zoveel pijn leiden door iets wat zo mooi was, dat is het niet waard..
Het leek ooit leuk 'friends with benefits' tot de friends te diep gingen graven, en dingen boven tafel haalden waarvan ze het bestaan niet kenden. We zijn beiden niet meer de personen die we 4 jaar geleden waren, we zijn met rasse schreden ouder en wijzer geworden op vele vlakken.
Ja ik leef, het nummer Need You Now, is al sinds de dag dat we het samen voor het eerst hoorden ons 'lijflied' en weigert hij dit als cover op te nemen in zijn repertoire omdat het 'ons' lied is. En de huidige situatie hebben we beiden lang niet aan zien komen. Ik sterf een beetje door het feit dat ik heb mogen voelen hoe het is om echt te leven, door te mogen voelen wat pure passie is..
De woorden, loslaten uit liefde klopt als een bus. Juist omdat ik van hem hou, laat ik hem los. Hij verdient het niet om de rest van zijn leven als mijn nr2 door te brengen, hij verdient het om het echte leven te gaan ontdekken, zich zelf te gaan ontdekken. En voor zolang het duurt, voor zolang het mag zal ik hem steunen. Waarschijnlijk dus wel zonder het minnaarschap.
Ik heb hem aangegeven dat het gesprek wat we gisteren hebben gehad wellicht nog niet plaats had mogen vinden, door omstandigheden weet zijn vrouw nog niet van zijn beslissing, en loopt hij al weken op zijn tandvlees om dit vol te houden. Hij heeft een schouder, arm en uithuilbasis nodig, en de huidige bijkomende emoties van beiden maken dat hij in paniek begint te raken (en ik ook) Zijn eigen emoties, en gisteren het zien van de mijne maken hem ook kapot. Dat mag niet gebeuren. Hij heeft alle energie nodig om het proces in gang te zetten.. En zijn schreeuw om hulp mag ik gewoon niet weigeren.
Ik heb hem een van de meest moeilijke, gevoelige mail ooit gezonden vanavond. Waarin ik aangeef dat ik er voor hem ben voor alles wat hij nodig heeft, en dat hij moet gaan uitvissen in hoeverre hij dit wil voort zetten. Echter, dat indien hij in een nieuwe relatie terecht wil komen, we dit echt moeten afsluiten. Ik kan niet zijn steun en toeverlaat zijn op het moment dat hij een nieuwe nr1 heeft. Dat mag nooit gebeuren. Ik wordt dan een 3e wiel aan de wagen tussen 2 mensen die iets moois op moeten bouwen. Dat zouden we geen van allen kunnen hebben.
Voor nu wordt de minnaarsrelatie in de ijskast gezet, hij is zo leeg, zo op dat seks even niet meer door zijn koppie spookt, en dat geeft niet. Maar het dinnetje zal ik nog wel even blijven, om zeker te weten dat hij zichzelf kan redden.. dat hij zonder me kan..
Het doet fucking pijn te weten dat de passie die er was, er nooit meer zal zijn. De pijn is hevig genoeg te weten dat ik dat nooit meer wil. En helaas geld dat op dit moment ook voor hem. 2 mensen die zoveel pijn leiden door iets wat zo mooi was, dat is het niet waard..
Het leek ooit leuk 'friends with benefits' tot de friends te diep gingen graven, en dingen boven tafel haalden waarvan ze het bestaan niet kenden. We zijn beiden niet meer de personen die we 4 jaar geleden waren, we zijn met rasse schreden ouder en wijzer geworden op vele vlakken.
Ja ik leef, het nummer Need You Now, is al sinds de dag dat we het samen voor het eerst hoorden ons 'lijflied' en weigert hij dit als cover op te nemen in zijn repertoire omdat het 'ons' lied is. En de huidige situatie hebben we beiden lang niet aan zien komen. Ik sterf een beetje door het feit dat ik heb mogen voelen hoe het is om echt te leven, door te mogen voelen wat pure passie is..
De woorden, loslaten uit liefde klopt als een bus. Juist omdat ik van hem hou, laat ik hem los. Hij verdient het niet om de rest van zijn leven als mijn nr2 door te brengen, hij verdient het om het echte leven te gaan ontdekken, zich zelf te gaan ontdekken. En voor zolang het duurt, voor zolang het mag zal ik hem steunen. Waarschijnlijk dus wel zonder het minnaarschap.
donderdag 20 juni 2013 om 23:58
Wauw Sense. Wat een pijn spreekt er uit je post. Jouw ervaring nu is er één uit het boekje "love hurts". Misschien totaal niet op zijn plaats deze vragen maar spreken jullie niet over samen verdergaan? En heeft jouw nummer 1 in de gaten dat er iets bij je speelt?
Jullie gingen ervoor, hebben je erin gestort op alle mogelijke manieren en het was mooi, jullie mochten genieten van elkaar, jullie mochten leren en ervaren. En nu is het over, in elk geval voor een deel. Dat lijkt me een onbeschrijflijk, onwerkelijk gevoel. Ik word plaatsvervangend misselijk bij het proberen te voelen van zoveel liefdesverdriet. Ik kan je alleen maar sterkte wensen en een enorme hart onder je riem gooien. Al weet ik ook wel dat het daar niks minder pijn om doet en dat ook voor jou geldt dat alleen tijd je wonden heelt...
Jullie gingen ervoor, hebben je erin gestort op alle mogelijke manieren en het was mooi, jullie mochten genieten van elkaar, jullie mochten leren en ervaren. En nu is het over, in elk geval voor een deel. Dat lijkt me een onbeschrijflijk, onwerkelijk gevoel. Ik word plaatsvervangend misselijk bij het proberen te voelen van zoveel liefdesverdriet. Ik kan je alleen maar sterkte wensen en een enorme hart onder je riem gooien. Al weet ik ook wel dat het daar niks minder pijn om doet en dat ook voor jou geldt dat alleen tijd je wonden heelt...
vrijdag 21 juni 2013 om 00:31
Er is ten dele gesproken gisteren over het niet samen verder gaan, en waarom dat niet zo zou zijn. Niet over het wel samen verder gaan. In de mail vanavond heb ik er wel weer over geschreven, omdat hij aangeeft daar wel over te twijfelen. Het enige wat ik er vanavond in de mail over gezegd heb, dat indien hij dat zou willen, ik niet op stel en sprong dat in werking zou willen zetten. Dat ik wil dat hij eerst een aantal jaren voor zichzelf kiest, los komen van zijn huidige leven, en zichzelf goed leren kennen.
Nr1 weet wat er speelt, ik had hem vorige week op de hoogte gesteld van de situatie van Nr2, en daar waar hij mijn nr2 een mailtje stuurde met het verzoek op me te passen, na zijn beslissing, snapt hij ook waarom ik de afgelopen dagen met nr2 bezig was.. dat ik er voor hem wil zijn.
De misselijkheid, bizar dat je dat noemt, van nr2 kreeg ik op whatsapp vanavond de volgende tekst 'ik ben emotioneel over mijn nek gegaan gisteren avond toen ik besefte dat ik je kwijt raak' en ik zelf ben na zijn vertrek echt letterlijk boven de pot gaan hangen.. en heb op vanavond wat aardappeltjes na ook sinds dien niets meer naar binnen kunnen krijgen.
Ik weet dat dit zal slijten, en dat het tijd, veel tijd nodig heeft.
Nr1 weet wat er speelt, ik had hem vorige week op de hoogte gesteld van de situatie van Nr2, en daar waar hij mijn nr2 een mailtje stuurde met het verzoek op me te passen, na zijn beslissing, snapt hij ook waarom ik de afgelopen dagen met nr2 bezig was.. dat ik er voor hem wil zijn.
De misselijkheid, bizar dat je dat noemt, van nr2 kreeg ik op whatsapp vanavond de volgende tekst 'ik ben emotioneel over mijn nek gegaan gisteren avond toen ik besefte dat ik je kwijt raak' en ik zelf ben na zijn vertrek echt letterlijk boven de pot gaan hangen.. en heb op vanavond wat aardappeltjes na ook sinds dien niets meer naar binnen kunnen krijgen.
Ik weet dat dit zal slijten, en dat het tijd, veel tijd nodig heeft.
vrijdag 21 juni 2013 om 00:42
Heel knap van je Sense. Ik denk dat jullie gedoemd zijn te mislukken als jullie in dit stadium van je leven in elkaars armen vliegen als nummers 1. Je hebt gelijk dat (zeker) hij eerst moet losweken en zichzelf mag leren kennen. Goed dat je dat ziet.
Ik meende het letterlijk, ik las je post en leefde me in en dat zorgde voor een misselijkmakend gevoel. Ik ben in tijden van liefdesverdriet heel veel afgevallen, deed niks dan roken, rennen en niet vreten. Het is de meest rotte vorm van verdriet die er bestaat. Sense, denk je niet dat je pas echt kan verwerken en afscheid nemen als er een werkelijke 100% radiostilte is? Ik snap dat je er niet aan moet denken hoor, dat terzijde.
Ik meende het letterlijk, ik las je post en leefde me in en dat zorgde voor een misselijkmakend gevoel. Ik ben in tijden van liefdesverdriet heel veel afgevallen, deed niks dan roken, rennen en niet vreten. Het is de meest rotte vorm van verdriet die er bestaat. Sense, denk je niet dat je pas echt kan verwerken en afscheid nemen als er een werkelijke 100% radiostilte is? Ik snap dat je er niet aan moet denken hoor, dat terzijde.
vrijdag 21 juni 2013 om 00:53
Wow Sense!....
Dit doet pijn, maar wat ga je er op een volwassen manier mee om. Klinkt misschien een beetje gek maar weet niet hoe ik die sterke en respectvolle manier anders moet noemen.
Neem de tijd en luister goed naar je gevoel. Dan wijst zich de beste manier om er mee om te gaan vanzelf.
Klinkt als een dooddoener maar ik kan me voorstellen (en weet uit ervaring) dat je nu verdoofd bent en nauwelijks kan bedenken wat je wilt.
Daarom vind ik je posts ook bijzonder, daaruit blijkt wel dat je er heel goed over na kunt denken.
Dit doet pijn, maar wat ga je er op een volwassen manier mee om. Klinkt misschien een beetje gek maar weet niet hoe ik die sterke en respectvolle manier anders moet noemen.
Neem de tijd en luister goed naar je gevoel. Dan wijst zich de beste manier om er mee om te gaan vanzelf.
Klinkt als een dooddoener maar ik kan me voorstellen (en weet uit ervaring) dat je nu verdoofd bent en nauwelijks kan bedenken wat je wilt.
Daarom vind ik je posts ook bijzonder, daaruit blijkt wel dat je er heel goed over na kunt denken.
vrijdag 21 juni 2013 om 00:59
Mag ik voor mijn beurt spreken? Sense, ik ken jou (en beetje) en ik denk te weten dat jij alle scenarioos de revue hebt laten passeren. En niet 1 keer. Ik weet dat jij ondanks je gevoelens en het goede tussen jou en ld rekening hebt gehouden met de breuk, op wat voor manier dan ook. En ik denk ook dat jij dit ergens aan hebt voelen komen.
Het begon al een poosje geleden met je wens om meer contact, meer als vriend en vriendin, meer er voor hem willen zijn, meer zijn steunpilaar te willen zijn. Jij wist dit.. denk ik. Wellicht niet precies het wanneer en hoe maar je hebt het ergens geweten.
Het begon al een poosje geleden met je wens om meer contact, meer als vriend en vriendin, meer er voor hem willen zijn, meer zijn steunpilaar te willen zijn. Jij wist dit.. denk ik. Wellicht niet precies het wanneer en hoe maar je hebt het ergens geweten.
vrijdag 21 juni 2013 om 01:13
Dank je Haddock, mijn reacties, naar hem, hier op het forum, inderdaad feit zoals Roos het beschrijft, als het gevolg van iets wat ik aan heb zien/voelen komen..
En hij wist,dat ik het wist. Dat is de verbondenheid die we voelen. We hebben geen woorden nodig, niet eens een F2F contact. 1 zin is voldoende..
Roos inderdaad, de scenario's zijn duizenden keren door mijn hoofd geschoten, en wat voelde ik aan dat hij me nodig had, maar mij niet durfde te laten merken in wat voor mate.. Nu komt die schreeuw om hulp, maar belanden we daardoor in een situatie dat het meteen ook het einde kan betekenen. Ik heb een man nog nooit zo leeg gezien, en tegelijkertijd met zo'n intens verdriet in zijn ogen af kunnen lezen. Toen hij me vorige week vertelde dat hij de daadwerkelijke beslissing had genomen, viel mijn mond dan ook niet open. Juist zijn keuze om in ene vaker naar mijn zaak te komen, daar te praten, samen te eten waren voor mij ook tekenen aan de wand dat er iets aan zat te komen. Dit waren geen zaken om via mail/whatsapp te delen.
Voor nu besluit ik even om me hier terug te trekken. Niet om jullie, maar om te kijken of ik zelf ook mijn hoofd weer helder te krijgen. Ik mag zelf voor mijn nr1 ook niet instorten, ik moet me nu voor beiden groot en sterk houden. Nr1 kan niet met mijn emoties omgaan, en nr2 heeft voor nu meer dan genoeg aan zijn eigen rollercoaster om ook die van mij er nog bij te hebben. Dus moet ik alle zeilen bijzetten voor beiden, en met name richting nr2 die mij als emotionele stuiterbal nu niet kan handelen. En ik zelf overigens ook niet.
Ik kan hier veel kwijt, maar dit kost me ook veel energie, en die heb ik niet zoveel meer, dus moet ik wat zuiniger daar mee om springen.
Dank jullie voor nu, voor de lieve woorden. Het maakt dat ik weet dat ik juist handel, en weet dat ik niet alleen sta in de gedachten over hoe echte liefde hoort te 'werken' ..
x
Sense
En hij wist,dat ik het wist. Dat is de verbondenheid die we voelen. We hebben geen woorden nodig, niet eens een F2F contact. 1 zin is voldoende..
Roos inderdaad, de scenario's zijn duizenden keren door mijn hoofd geschoten, en wat voelde ik aan dat hij me nodig had, maar mij niet durfde te laten merken in wat voor mate.. Nu komt die schreeuw om hulp, maar belanden we daardoor in een situatie dat het meteen ook het einde kan betekenen. Ik heb een man nog nooit zo leeg gezien, en tegelijkertijd met zo'n intens verdriet in zijn ogen af kunnen lezen. Toen hij me vorige week vertelde dat hij de daadwerkelijke beslissing had genomen, viel mijn mond dan ook niet open. Juist zijn keuze om in ene vaker naar mijn zaak te komen, daar te praten, samen te eten waren voor mij ook tekenen aan de wand dat er iets aan zat te komen. Dit waren geen zaken om via mail/whatsapp te delen.
Voor nu besluit ik even om me hier terug te trekken. Niet om jullie, maar om te kijken of ik zelf ook mijn hoofd weer helder te krijgen. Ik mag zelf voor mijn nr1 ook niet instorten, ik moet me nu voor beiden groot en sterk houden. Nr1 kan niet met mijn emoties omgaan, en nr2 heeft voor nu meer dan genoeg aan zijn eigen rollercoaster om ook die van mij er nog bij te hebben. Dus moet ik alle zeilen bijzetten voor beiden, en met name richting nr2 die mij als emotionele stuiterbal nu niet kan handelen. En ik zelf overigens ook niet.
Ik kan hier veel kwijt, maar dit kost me ook veel energie, en die heb ik niet zoveel meer, dus moet ik wat zuiniger daar mee om springen.
Dank jullie voor nu, voor de lieve woorden. Het maakt dat ik weet dat ik juist handel, en weet dat ik niet alleen sta in de gedachten over hoe echte liefde hoort te 'werken' ..
x
Sense
vrijdag 21 juni 2013 om 13:51
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum en wil heel graag mijn verhaal kwijt, omdat ik dat verder nergens kan...
Ik, 44, bijna 25 jaar gelukkig getrouwd, met mijn jeugdliefde, waar ik sinds mijn 13de verkering mee, ouders van 3 kinderen, mooi huis, we zien er allebei goed uit (al zeg ik het zelf ), allebei sportief, financieel niets te klagen...hij draagt me op handen, doet alles voor me, sex is goed, nooit iemand anders gehad dan hem, goede vader, we doen regelmatig dingen samen... ideaal plaatje toch?
Toch ben ik een half jaar geleden voor de charmes van iemand anders gevallen... op een avond sloeg de bliksem in... ik wist niet wat me overkwam!
Niet iemand waar ik mijn leven mee zou willen delen, niet bijzonder knap, zelf ook getrouwd maar meer een vriendschappelijk huwelijk, maar wel heeeel erg geïnteresseerd in mij.. en die ogen...
Totale verwarring! Dit was ik niet! Ik ben gelukkig! Ik heb alles wat mijn hartje begeerd!
Maar toch: die enorme aantrekkingskracht! De appjes begonnen onschuldig, maar werden als snel werden ze heftiger...Kort daarna samen afgesproken en o, wat zoende hij lekker! Tot 4 maanden geleden zagen we elkaar regelmatig en het koste me eigenlijk wonderbaarlijk genoeg geen moeite om het thuis geheim te houden. Soms zagen we elkaar ergens waar we met meer mensen, ook mijn man, waren, en dan af en toe een blik en een gestolen zoen.. mijn man maakte weleens een opmerking dat Hij me wel erg leuk vond...
1 Vriendin heb ik in vertrouwen genomen en die viel bijna flauw... ze had het van iedereen verwacht, maar nooit van mij! Ik heb 1 keer gevraagd of ze me willen dekken en toen heeft ze aangegeven dat ze mijn man teveel waardeerde, dat ze vond dat ze daar niet in mee kon gaan en sindsdien heb ik haar nooit meer wat verteld.
4 maanden geleden kreeg hij het heel druk met zijn werk en van de plaats waar we elkaar zagen, konden we geen gebruik meer maken.
Ik bleef zoeken naar mogelijkheden en hij gaf soms aan dat ik geduld moest hebben en hem niet teveel onder druk moest zetten, maar beloofde dat we elkaar weer gingen zien. Soms werden gemaakte afspraken afgezegd door zijn werk en ik heb altijd begrip getoond, maar wel altijd gezegd dat ik hem wel heel graag weer wilde zien...
Inmiddels ben ik verliefd? Verslaafd? Ik weet het niet! Ik ken mezelf niet meer. Ik wil nooit achterlaten wat ik hier heb, wij zouden nooit een toekomst hebben, want we passen helemaal niet bij elkaar. Maar wat voel ik dan? Is het de aandacht, ik weet het niet.. Mijn man zegt ook dagelijks dat hij van me houdt en de mooiste van de wereld vindt, dus aandacht krijg ik echt wel..
Afgelopen woensdag was het na 4,5 maand, na dagelijks lange apps, soms foto's appen, soms bellen, eindelijk weer zover: we gingen elkaar weer zien! 1,5 uur genot, explosie, dingen gedaan en beleefd die ik nooit eerder had meegemaakt...
Ik vraag 5 minuten voor het afscheid, waar we elkaar een volgende keer gaan zien, want dit was een eenmalige plek...Zegt hij ineens, out of the blue,"misschien kan het wel een jaar duren.." OOO? zeg ik ... Ja, hij wilde rust en voelde zich niet meer prettig op de plek waar we elkaar met anderen erbij zagen, niet meer op z'n gemak, voelde zich onder druk gezet en nog meer dingen die volledig langs me heen gegaan zijn...
Ik was nog steeds de mooiste, liefste, meest sexy vrouw die hij kende en sloot niet uit dat we ooit in de toekomst weer zouden afspreken, maar voorlopig niet..
En nu ben ik in totale verwarring, ik heb het totaal niet zien aankomen! Mijn tranen zitten heel hoog, ik snap er niets van, ik weet niet wat ik moet doen.. Ik heb in een app nog wel gezegd dat ik heel verdrietig was en hij zei dat dat niet zijn bedoeling was en omdat ik ooit gezegd had dat hij altijd alles tegen me kon zeggen en dat ik niet afhankelijk van hem was voor mijn geluk, dacht hij wel dat hij het me zo kon zeggen.
Hij stuurt me nu af en toe een kus-appje of dat hij me lief vindt, maar dat is het enige. Maar ik wil weten waarom, wat er gebeurd is en hoe nu verder, ik wil uitleg, maar durf het eigenlijk niet te vragen, want verspeel ik dan een mogelijk toekomstige afspraak niet, want dat wil ik nog wel heel graag. En wat gebeurt er als we elkaar weer zien..en als we dan een keer alleen zijn? Hoe verwacht hij dat ik me gedraag of zoent hij me dan weer stiekem, heftig, of niet?? Ik weet het niet!
Ik mis hem! Ik mis zijn apps, onze gesprekken, de sex..
En terwijl ik het schrijf denk ik: waar ben je nou mee bezig, ik ben een sterke, zelfstandige vrouw, echt niet op mijn mondje gevallen, aantrekkelijk (zegt men), hoe kom ik zo??? En wat moet ik nu?
Ik ben nieuw op dit forum en wil heel graag mijn verhaal kwijt, omdat ik dat verder nergens kan...
Ik, 44, bijna 25 jaar gelukkig getrouwd, met mijn jeugdliefde, waar ik sinds mijn 13de verkering mee, ouders van 3 kinderen, mooi huis, we zien er allebei goed uit (al zeg ik het zelf ), allebei sportief, financieel niets te klagen...hij draagt me op handen, doet alles voor me, sex is goed, nooit iemand anders gehad dan hem, goede vader, we doen regelmatig dingen samen... ideaal plaatje toch?
Toch ben ik een half jaar geleden voor de charmes van iemand anders gevallen... op een avond sloeg de bliksem in... ik wist niet wat me overkwam!
Niet iemand waar ik mijn leven mee zou willen delen, niet bijzonder knap, zelf ook getrouwd maar meer een vriendschappelijk huwelijk, maar wel heeeel erg geïnteresseerd in mij.. en die ogen...
Totale verwarring! Dit was ik niet! Ik ben gelukkig! Ik heb alles wat mijn hartje begeerd!
Maar toch: die enorme aantrekkingskracht! De appjes begonnen onschuldig, maar werden als snel werden ze heftiger...Kort daarna samen afgesproken en o, wat zoende hij lekker! Tot 4 maanden geleden zagen we elkaar regelmatig en het koste me eigenlijk wonderbaarlijk genoeg geen moeite om het thuis geheim te houden. Soms zagen we elkaar ergens waar we met meer mensen, ook mijn man, waren, en dan af en toe een blik en een gestolen zoen.. mijn man maakte weleens een opmerking dat Hij me wel erg leuk vond...
1 Vriendin heb ik in vertrouwen genomen en die viel bijna flauw... ze had het van iedereen verwacht, maar nooit van mij! Ik heb 1 keer gevraagd of ze me willen dekken en toen heeft ze aangegeven dat ze mijn man teveel waardeerde, dat ze vond dat ze daar niet in mee kon gaan en sindsdien heb ik haar nooit meer wat verteld.
4 maanden geleden kreeg hij het heel druk met zijn werk en van de plaats waar we elkaar zagen, konden we geen gebruik meer maken.
Ik bleef zoeken naar mogelijkheden en hij gaf soms aan dat ik geduld moest hebben en hem niet teveel onder druk moest zetten, maar beloofde dat we elkaar weer gingen zien. Soms werden gemaakte afspraken afgezegd door zijn werk en ik heb altijd begrip getoond, maar wel altijd gezegd dat ik hem wel heel graag weer wilde zien...
Inmiddels ben ik verliefd? Verslaafd? Ik weet het niet! Ik ken mezelf niet meer. Ik wil nooit achterlaten wat ik hier heb, wij zouden nooit een toekomst hebben, want we passen helemaal niet bij elkaar. Maar wat voel ik dan? Is het de aandacht, ik weet het niet.. Mijn man zegt ook dagelijks dat hij van me houdt en de mooiste van de wereld vindt, dus aandacht krijg ik echt wel..
Afgelopen woensdag was het na 4,5 maand, na dagelijks lange apps, soms foto's appen, soms bellen, eindelijk weer zover: we gingen elkaar weer zien! 1,5 uur genot, explosie, dingen gedaan en beleefd die ik nooit eerder had meegemaakt...
Ik vraag 5 minuten voor het afscheid, waar we elkaar een volgende keer gaan zien, want dit was een eenmalige plek...Zegt hij ineens, out of the blue,"misschien kan het wel een jaar duren.." OOO? zeg ik ... Ja, hij wilde rust en voelde zich niet meer prettig op de plek waar we elkaar met anderen erbij zagen, niet meer op z'n gemak, voelde zich onder druk gezet en nog meer dingen die volledig langs me heen gegaan zijn...
Ik was nog steeds de mooiste, liefste, meest sexy vrouw die hij kende en sloot niet uit dat we ooit in de toekomst weer zouden afspreken, maar voorlopig niet..
En nu ben ik in totale verwarring, ik heb het totaal niet zien aankomen! Mijn tranen zitten heel hoog, ik snap er niets van, ik weet niet wat ik moet doen.. Ik heb in een app nog wel gezegd dat ik heel verdrietig was en hij zei dat dat niet zijn bedoeling was en omdat ik ooit gezegd had dat hij altijd alles tegen me kon zeggen en dat ik niet afhankelijk van hem was voor mijn geluk, dacht hij wel dat hij het me zo kon zeggen.
Hij stuurt me nu af en toe een kus-appje of dat hij me lief vindt, maar dat is het enige. Maar ik wil weten waarom, wat er gebeurd is en hoe nu verder, ik wil uitleg, maar durf het eigenlijk niet te vragen, want verspeel ik dan een mogelijk toekomstige afspraak niet, want dat wil ik nog wel heel graag. En wat gebeurt er als we elkaar weer zien..en als we dan een keer alleen zijn? Hoe verwacht hij dat ik me gedraag of zoent hij me dan weer stiekem, heftig, of niet?? Ik weet het niet!
Ik mis hem! Ik mis zijn apps, onze gesprekken, de sex..
En terwijl ik het schrijf denk ik: waar ben je nou mee bezig, ik ben een sterke, zelfstandige vrouw, echt niet op mijn mondje gevallen, aantrekkelijk (zegt men), hoe kom ik zo??? En wat moet ik nu?
vrijdag 21 juni 2013 om 14:01
Waar wil je uitleg over? Hij heeft het uitgelegd, hij heeft gezegd dat hij rust wil en voelt zich er niet meer prettig bij.
Dat lijkt me antwoord genoeg.
Niemand weet waar hij over een jaar is en hoe de zaken ervoor staan dus ik raad je aan geen jaar op hem te wachten, het zal je kapot maken.
Wat je nu moet? Afkappen, nummer wissen, schouders op en borst vooruit, tranen drogen, je man zoenen en doorgaan. Het is over. Al het andere (appen dat hij je lief vindt enz) is opsmuk omdat hij weet dat hij je gekwetst heeft, hang er geen waarde aan.
Sterkte.
Dat lijkt me antwoord genoeg.
Niemand weet waar hij over een jaar is en hoe de zaken ervoor staan dus ik raad je aan geen jaar op hem te wachten, het zal je kapot maken.
Wat je nu moet? Afkappen, nummer wissen, schouders op en borst vooruit, tranen drogen, je man zoenen en doorgaan. Het is over. Al het andere (appen dat hij je lief vindt enz) is opsmuk omdat hij weet dat hij je gekwetst heeft, hang er geen waarde aan.
Sterkte.
vrijdag 21 juni 2013 om 14:05
Je klinkt als een verliefde puber. Misschien is die afstand helemaal niet zo slecht gezien je getrouwd met kids bent. Mis je niet gewoon wat spanning? Zou je man zich niet afvragen hoe het met andere vrouwen zou zijn ed? Misschien kan je het bespreekbaar maken thuis, je verhaal focust zich nogal op je minnaar (daar gaat dit topic ook over snap k) maar voel je je niet schuldig naar je man?
We can do it!
vrijdag 21 juni 2013 om 14:11
quote:sophie44 schreef op 21 juni 2013 @ 13:51:
maar durf het eigenlijk niet te vragen, want verspeel ik dan een mogelijk toekomstige afspraak niet, want dat wil ik nog wel heel graag. En wat gebeurt er als we elkaar weer zien..en als we dan een keer alleen zijn? Hoe verwacht hij dat ik me gedraag of zoent hij me dan weer stiekem, heftig, of niet??
Heb je in de gaten hoezeer je In Zijn Handen bent? Wanhopig, als het kleinste bloempje in de tuin smachtend naar één klein glimpje zonlicht. Wat hij je zo nu en dan minachtend toewerpt. Echt vrouw, vind jezelf terug. Je krijgt aandacht zat, ziet er goed uit (zegt men), hebt een prima basis qua partner en gezin, alles om gelukkig te zijn. Zet deze man in je dagboek als hoofdstuk met gouden randje en pak jezelf bij kop en kont.
Kom op.
maar durf het eigenlijk niet te vragen, want verspeel ik dan een mogelijk toekomstige afspraak niet, want dat wil ik nog wel heel graag. En wat gebeurt er als we elkaar weer zien..en als we dan een keer alleen zijn? Hoe verwacht hij dat ik me gedraag of zoent hij me dan weer stiekem, heftig, of niet??
Heb je in de gaten hoezeer je In Zijn Handen bent? Wanhopig, als het kleinste bloempje in de tuin smachtend naar één klein glimpje zonlicht. Wat hij je zo nu en dan minachtend toewerpt. Echt vrouw, vind jezelf terug. Je krijgt aandacht zat, ziet er goed uit (zegt men), hebt een prima basis qua partner en gezin, alles om gelukkig te zijn. Zet deze man in je dagboek als hoofdstuk met gouden randje en pak jezelf bij kop en kont.
Kom op.
vrijdag 21 juni 2013 om 14:27
Jullie hebben waarschijnlijk ook allemaal gelijk. Ik voel me inderdaad een verliefde puber die gedumpt is en vraag me af waar mijn eigenwaarde is. En ja, ik voel me schuldig naar mijn man toe en nee, het is bij hem absoluut niet bespreekbaar om vreemdgaan te accepteren en hij zou zelf nooit naar andere vrouwen kijken. Ik ben echt de enige voor hem.
Dus ik loop ook best een risico wanneer het uit zou komen, want dan ben ik echt alles kwijt.
Ik denk inderdaad dat het de spanning is. Weet je als je voor het laatst die puberverliefdheid hebt gevoeld als je 13 bent en daarna nooit meer, weet je in eerste instantie niet wat je overkomt en het is nu is het zo moeilijk te accepteren dat het voorbij is.
En ik kan niemand laten merken dat ik verdrietig ben, want wat voor reden heb ik ervoor?
Dus ik loop ook best een risico wanneer het uit zou komen, want dan ben ik echt alles kwijt.
Ik denk inderdaad dat het de spanning is. Weet je als je voor het laatst die puberverliefdheid hebt gevoeld als je 13 bent en daarna nooit meer, weet je in eerste instantie niet wat je overkomt en het is nu is het zo moeilijk te accepteren dat het voorbij is.
En ik kan niemand laten merken dat ik verdrietig ben, want wat voor reden heb ik ervoor?
vrijdag 21 juni 2013 om 14:38
vrijdag 21 juni 2013 om 15:19
Sophie, tuurlijk mag je huilen hier, je kunt het niet irl uiten en het kan zo opluchten. Maar ik denk ook dat je zult moeten gaan accepteren dat het over is. Laat jezelf niet een jaar aan het lijntje houden.
Sense, jeetje, wat een pijn moet jij hebben nu, maar wat een wijsheid spreekt eruit. Ik hoop dat hij tijd en ruimte neemt voor zichzelf, daar is hij immers al jaren niet aan toegekomen. En dat heeft hij nodig als basis voor een volgende relatie, lijkt me. Wat krachtig van je dat je hem die ruimte wilt geven. Ook al wil je nu een schouder voor hem zijn, wat hij ook van je vraagt. Heel veel sterkte! (hoop dat je nog wel meeleest)
Sense, jeetje, wat een pijn moet jij hebben nu, maar wat een wijsheid spreekt eruit. Ik hoop dat hij tijd en ruimte neemt voor zichzelf, daar is hij immers al jaren niet aan toegekomen. En dat heeft hij nodig als basis voor een volgende relatie, lijkt me. Wat krachtig van je dat je hem die ruimte wilt geven. Ook al wil je nu een schouder voor hem zijn, wat hij ook van je vraagt. Heel veel sterkte! (hoop dat je nog wel meeleest)
