Minnaar. Deel 22.

@ Rooss: Bedankt voor het warme welkom in deze wereld, het bevalt me tot nu toe prima. Ik ben blij dat het allemaal herkenbaar is en hoop hier zowel de leuke als de minder leuke dingen te kunnen delen.



@ Heeeidi: Dat het mijn eigen schuld is dat ik er steeds in mee ga, klopt als een bus. Ik maak me wat dat betreft ook totaal geen illusies: hij mag dan wel de zweep in handen hebben, ik ben degene die mezelf steeds weer vastlegt aan die ketting.



Wat betreft mijn relatie: als een smoes om m'n geweten te sussen zie ik het niet. Van een knagend schuldgevoel of whatsoever heb ik namelijk geen last. Wat ik er meer mee bedoel te zeggen, is dat het thuis ook beter gaat, omdat ik ergens meer waardeer wat ik wel vast heb.

quote:Rooss4 schreef op 27 januari 2014 @ 21:49:

[...]



Weet je dat zeker? Ik ken maar weinig minnaars/ressen met schuldgevoel zo lang het niet uitkomt. (daarna lopen ze er ineens van over, heel vreemd ) Gaat het thuis beter omdat je je man zo waardeert nu je buiten de deur sekst of gaat het thuis beter omdat je minnaar een constante plek in je hart/hoofd heeft en voor een 24-7 endorfine geluksgevoel zorgt?



Nee, misschien gek, maar ik heb me tot nu toe nog geen moment schuldig gevoeld. Zou kunnen dat dat later komt of natuurlijk als mijn vriend erachter komt. Ik denk dat ik het dan wel besterf. Ik heb me ook wel afgevraagd waardoor dit komt hoor en of het niet gewoon veel zegt over m'n relatie en dus een slecht teken is. Ik ben er nog niet helemaal achter wat het precies is.



Dat het thuis beter gaat, komt door beide dingen, hoewel ik eerlijk gezegd meer denk dat het het laatste is. Tuurlijk ben ik ook maar een junk van de geluksstofjes die mijn lijf aanmaakt als ik aan m'n minnaar denk, maar het gaat niet alleen maar over rozen en de medaille heeft ook een keiharde keerzijde. Hierdoor realiseer ik me wel wat ik de afgelopen 10 jaar heb opgebouwd en dat ik een vent heb die me de wereld beloofd en me op een voetstuk zet.



Maar ik geef toe: ik vind het ingewikkeld. Soms ben ik weleens bang dat de affaire slechts een vlucht is van de sleur en de routine. Mijn minnaar is wat dat betreft ook het andere uiterste van mijn vriend en ik sta een beetje in het midden van beide persoonlijkheden.

quote:Rooss4 schreef op 27 januari 2014 @ 22:18:

Dat je geen schuldgevoel hebt onderschrijf ik ook, ik ken maar weinig minnaars/ressen met een schuldgevoel.



Mijn "weet je dat zeker" slaat op de goede invloed die het thuis heeft of zou hebben. Als je zo blij bent omdat je door je minnaar ziet hoe geweldig het thuis eigenlijk is vraag ik me sowieso af waarom je eigenlijk een minnaar hebt.



Het gaat niet over rozen, dat klopt. En als dat al wel zo is duurt dat vaak heel kort. Hoe je het ook went of keert ook een minnaarrelatie is een relatie en dan ook nog eens een heel ingewikkelde. Want waar is je plek en wat mag je verwachten? En elke relatie kent nu eenmaal pieken en dalen.



Oh zo bedoel je, pardon. Le-zen.



Ik heb een minnaar, omdat het thuis nou ook weer niet geweldig gaat. We zijn al lang vanaf heel jong samen en op sommige vlakken groeien we uit elkaar vrees ik. Die vlakken worden aangevuld door mijn geheime liefde. Hij daagt me uit, niet alleen in bed, maar ook intellectueel. Op andere vlakken gaat het wel gewoon goed tussen mij en m'n vriend, wat het moeilijk maakt om de knoop door definitief door te hakken. Vooralsnog voelt het als een verrijking, maar wie weet is dat wishful thinking en een beginnersfout om dat te denken.



Mooi dat je zegt dat een minnaarsrelatie ook een relatie is. Zo had ik er nog niet eens echt over nagedacht, waarschijnlijk omdat het nog maar zo relatief kort duurt.

Wicked, sleur en routine horen bij iedere langere relatie. Heb je weleens met je man besproken wat dat met je doet? Dat je de spanning mist? Misschien, als je een en ander bespreekbaar maakt, blijkt dat je man er precies hetzelfde in staat en kunnen jullie er samen wat aan doen.



Miss dial-a-fuck, bah zeg, dat zou voor mij echt heel slecht voelen. Ook al ben je minnares, je kunt wel op een bepaalde respectvolle manier met elkaar omgaan. Iemand maakt nu echt vreselijk misbruik van je en jij laat dat toe en zet daarmee mogelijk je huidige veilige leventje daarvoor op het spel. Is het dat waard? Je schrijf zelf: hij maakt me onzeker, zwak en afhankelijk. Is dat wat je wilt? Is dat het waard?



En met een collega? Niet handig meid. Wat als het misloopt tussen jullie? Wordt het dan een moddergevecht bij het kopieerapparaat? Als het uitlekt, ontstaat er wellicht een onwerkbare situatie. Moet een van jullie eruit of overgeplaatst. Best lastig uit te leggen thuis, wellicht.



Oke, ik besef dat we hier alle newbys deze spiegel voorhouden.Bezint eer ge begint, doe het nooit met een collega, zorg dat er 50 mijl tussen jouw en zijn woonplaats zit enz. En er zijn maar heel weinig minnaressen die zeggen: goh, je hebt gelijk, dit is dom en gaat niet goed en ik ga mijn voordeel doen met jullie adviezen.



Nee, de standaard reacties van de newbys is ongeveer als volgt: mijn huwelijk is top en ik ga mijn man nooit verlaten, mijn situatie is anders, ik weet waar ik mee bezig ben en kan het goed scheiden enz.



Je post komt sterk overeen met de post van Mercedes73. Zij heeft vorige week een nieuw topic geopend op de relatiepijler: mijn huwelijk wankelt. Zij had ook geen schuldgevoel en vond destijds dat ze er eigenlijk gewoon recht op had, toen ze hier begon te schrijven.



Waar zie jij jezelf over een jaar?

Mijn hemel, wicked. Wat zet jij op het spel en voor wat voor een kerel. Het moet je wel om de thrill gaan, maar je bent echt aan het balanceren op het slappe koord zonder vangnet.



De anderen zeggen het al perfect en nog erger: je wéét het zelf. Je wordt geregeerd door je hormonen. Ik zou er echt voor passen om op afroep beschikbaar te zijn.



Maar goed, je gaat er vermoedelijk toch mee door. Het scenario is al bekend. Je steekt je energie in je minnaar, waardoor de kloof tussen je vriend en jou groter wordt. Maar een minnaar die mindgames speelt is echt geen relatiemateriaal. Dus de bom barst vast een keer. Dan is je relatie voorbij, heb je een drama op je werk en heb je geen minnaar meer. Het enige wat je dan overhoudt is een ontzettende berg verdriet.



Ik hoop echt voor je dat je de kracht vindt om je eigen hormonen onder controle te krijgen en dit te stoppen. Sterkte.

Hey Roodhaarrrr, hoe is het met jou? Is het er ooit nog eens van gekomen tussen die zakelijke relatie en jou? Of hebben jullie de duivel in de doos weten te houden?

Ha. Ja, die duvel is nog steeds in de doos (of juist niet )

Toevallig een paar maanden geleden weer eens gezoend. We spreken elkaar ongeveer 1 keer per maand en dan is het gevoel meteen weer als vanouds. We maken er grappen over dat het nu al bijna 2 jaar is en dat we nooit verder zijn gegaan dan zoenen.



Inmiddels is er een nieuwe ster. Ook een zakelijke relatie, minstens 100 km afstand, maar ik zie hem 1 a 2 keer per week vanwege een gezamenlijk project. Na een half jaar flirten hebben we onlangs gezoend. Er vliegen af en toe spannende appjes heen en weer. Maar ik heb hem aangegeven dat het me dwarszit dat het geheim is voor zijn vrouw. Hij zegt optimistisch dat er nog geen reden is voor schuldgevoel, immers, we hebben alleen maar gezoend. Maar ik vind dat kop-in-t-zand. Het is natuurlijk vreemd dat ik me wel schuldig voel en hij niet.



Ik laat mijn man de appjes lezen en hou hem op de hoogte. Ik merk dat dit ook goed helpt om het niet te ver op drift te laten gaan. Het is zo gemakkelijk jezelf te verliezen in de bubble waar je als minnaars in kunt duiken. Voor je het weet ga je dan dromen over soulmates en meer van die onzin.

quote:Roodhaarr schreef op 27 januari 2014 @ 23:09:

Ha. Ja, die duvel is nog steeds in de doos (of juist niet )

Toevallig een paar maanden geleden weer eens gezoend. We spreken elkaar ongeveer 1 keer per maand en dan is het gevoel meteen weer als vanouds. We maken er grappen over dat het nu al bijna 2 jaar is en dat we nooit verder zijn gegaan dan zoenen.



Inmiddels is er een nieuwe ster. Ook een zakelijke relatie, minstens 100 km afstand, maar ik zie hem 1 a 2 keer per week vanwege een gezamenlijk project. Na een half jaar flirten hebben we onlangs gezoend. Er vliegen af en toe spannende appjes heen en weer. Maar ik heb hem aangegeven dat het me dwarszit dat het geheim is voor zijn vrouw. Hij zegt optimistisch dat er nog geen reden is voor schuldgevoel, immers, we hebben alleen maar gezoend. Maar ik vind dat kop-in-t-zand. Het is natuurlijk vreemd dat ik me wel schuldig voel en hij niet.



Ik laat mijn man de appjes lezen en hou hem op de hoogte. Ik merk dat dit ook goed helpt om het niet te ver op drift te laten gaan. Het is zo gemakkelijk jezelf te verliezen in de bubble waar je als minnaars in kunt duiken. Voor je het weet ga je dan dromen over soulmates en meer van die onzin. Herkenbaar, ik deel ook over mijn flirts in algemene zin met mijn man, dat helpt heel goed relativeren.

quote:oranjexx schreef op 27 januari 2014 @ 22:39:

Wicked, sleur en routine horen bij iedere langere relatie. Heb je weleens met je man besproken wat dat met je doet? Dat je de spanning mist? Misschien, als je een en ander bespreekbaar maakt, blijkt dat je man er precies hetzelfde in staat en kunnen jullie er samen wat aan doen.



Precies en dat is ook een van de redenen die me tegenhouden om ermee te stoppen. Mijn beeld en gevoel zijn op dit moment erg vertroebeld door mijn minnaar. Zowel in goede als in slechte zin. Ik realiseer me heel goed dat het in the long run niet uitmaakt met wie je bent, het leven bestaat voor 90% uit sleur en routine en dat is na 10 jaar met iedereen zo. Ik heb dit geregeld besproken met mijn vriend, beiden voelen we hetzelfde, alleen lukt het ons niet om het gevoel te kenteren. Allicht omdat het op meer punten zoals uitdaging en op hetzelfde niveau zitten niet lekker loopt.



quote: Miss dial-a-fuck, bah zeg, dat zou voor mij echt heel slecht voelen. Ook al ben je minnares, je kunt wel op een bepaalde respectvolle manier met elkaar omgaan. Iemand maakt nu echt vreselijk misbruik van je en jij laat dat toe en zet daarmee mogelijk je huidige veilige leventje daarvoor op het spel. Is het dat waard? Je schrijf zelf: hij maakt me onzeker, zwak en afhankelijk. Is dat wat je wilt? Is dat het waard?



En met een collega? Niet handig meid. Wat als het misloopt tussen jullie? Wordt het dan een moddergevecht bij het kopieerapparaat? Als het uitlekt, ontstaat er wellicht een onwerkbare situatie. Moet een van jullie eruit of overgeplaatst. Best lastig uit te leggen thuis, wellicht.



Oke, ik besef dat we hier alle newbys deze spiegel voorhouden.Bezint eer ge begint, doe het nooit met een collega, zorg dat er 50 mijl tussen jouw en zijn woonplaats zit enz. En er zijn maar heel weinig minnaressen die zeggen: goh, je hebt gelijk, dit is dom en gaat niet goed en ik ga mijn voordeel doen met jullie adviezen.



Nee, de standaard reacties van de newbys is ongeveer als volgt: mijn huwelijk is top en ik ga mijn man nooit verlaten, mijn situatie is anders, ik weet waar ik mee bezig ben en kan het goed scheiden enz.



Je post komt sterk overeen met de post van Mercedes73. Zij heeft vorige week een nieuw topic geopend op de relatiepijler: mijn huwelijk wankelt. Zij had ook geen schuldgevoel en vond destijds dat ze er eigenlijk gewoon recht op had, toen ze hier begon te schrijven.



Waar zie jij jezelf over een jaar?



Ik ben juist erg blij met de spiegel die jullie me voorhouden! Zoals gezegd houd ik het voor iedereen strikt geheim, zelfs voor m'n vriendinnen, dus jullie feedback helpt me enorm alles op een rijtje te zetten. En natuurlijk herken ik mezelf in jouw beschrijving van de newby.



Je schetst heel mooi wat mij zo dwars zit. Dat er niks vast inzit is prima, zelfs elke dag ellenlange gesprekken over gevoel enzo hoeft van mij niet. Maar het ontbreekt op dit moment aan wederzijds respect voor mijn gevoel, hoewel ik moet zeggen dat ik me al snel afgewezen voel en al in paniek en de analysestand schiet als ik een dag niks hoor of niet echt een enthousiaste reactie terug krijg (vind ie me nog wel leuk, waarom laat ie niks horen, heeft ie een ander, etc).



Het irriteert me dan ook vreselijk hoe ik me opstel ten opzichte van hem. Ik ben verstandig genoeg om er met een afstandje naar te kijken en al jullie punten te zien, maar probleem is dat dat als sneeuw voor de zon verdwijnt als we wel 'normaal' contact hebben. Dan is ie erg lief en leuk (maar goed, geef hem eens ongelijk op dat moment....) en ga ik neer voor zijn aandacht.



Mijn veilige basis opgeven voor hem is dan ook wel het laatste waar ik aan denk. Heus heb ik moment dat ik denk: wegrennen met minnaar en spannende dingen doen met hem. Maar hij is het niet waard om alles voor op te geven. Daarom vind ik gewoon zo nu en dan een vrijblijvende wip prima. De pijn zit hem echt in het respectgedeelte.



Daarbij komt dat het soms nogal verloopt met gelazer, deels ook omdat we collega's zijn. In plaats van dat hij zich gewoon aan mij overgeeft en we duidelijk tegen elkaar zeggen 'ok, we worden geil van elkaar en vinden elkaar daarnaast ook nog leuk, maar meer dan dat niet' trekt hij me op het ene moment aan en ben ik alles voor hem en het volgende moment stoot ie me af uit angst voor gevolgen voor de werkrelatie.



Bedankt voor de tip van Mercedes73. Ik ga eens opzoek!

Roodhaarr, dank je wel voor je fijne reactie. Iets met de spijker en hem keihard op z'n kop slaan.



Ik ben heel blij dat ik hier ben gaan schrijven en jullie buitenstaanderskijk op dingen krijg. Soms hard en weer even een wake up call. Mijn hormonen relativeren de shit namelijk nogal weg. Ook vanavond weer sterk de neiging gehad om iets te sturen om maar te zien wat de oorzaak is van de nu gaande radiostilte. Maar hoe meer ik hier lees, schrijf en feedback krijg, hoe meer ik me eigenlijk sterk wil opstellen en hem in zijn sop gaar laten koken.

Nou, WG, alleen maar fijn toch, dat je geen last van schuldgevoel hebt?



He bah, dan ben je toch eigenlijk al uit je relatie gestapt? Als je seks met iemand anders kunt hebben, stiekem, zonder dat er ook maar iets aan je knaagt. Je hebt toch wel iets van een geweten, ergens?



Dat het afstraalt op thuis en op je relatie, is echt grote kul. Echt hoor, ik snap niet waar je dat vandaan haalt. Hoe zou jij je voelen als je vriend ineens supervrolijk en blij is thuis en na een tijdje blijkt dat het slechts geleende vrolijkheid van een andere vrouw is? Dat hij zich weer blijer voelt, omdat hij seks heeft met iemand anders, achter jouw rug om, en daarom weer zo blij is met wat hij thuis heeft. Dat klopt toch niet?



Het is jezelf wijsmaken dat het eigenlijk alleen maar voordelen heeft, je vreemdgaan. Heel egoistisch, klink je.

Oh, ja, net als Mercedes, die bijna boos werd op ons als we haar kritische vragen stelden en bleef volhouden dat ze 'het verdiende' om een minnaar te hebben.



Dat je nu meer dan ooit waardeert wat je wel vast hebt, tja.. dat is maar zolang je het stiekem kunt houden natuurlijk. Als het uitkomt, is het ineens niet meer zo vast als nu lijkt. Je hebt alles op rood gezet, maar straks valt het balletje in zwart.. en dan?? Dan met hangende pootjes terug naar je vriend, want je weet nu meer dan ooit hoeveel het waard is wat je thuis hebt?



Op welke vlakken gaat het dan wel goed, met je vriend? Als je minnaar in bed en intellectueel je weer opkrikt naar niveau, waar heb je dan je vriend voor nodig? Oh, voor de momenten dat je minnaar het even af laat weten.



Wat zou jij van je minnaar verwachten dan? Wat versta jij onder respect hebben voor jouw wensen? Die man is vrij, die man is jou helemaal niets verplicht - echt helemaal niets, en hij mag jou ten alle tijden benaderen als hij jeuk heeft. Aan jou om respect af te dwingen door ook eens nee te zeggen. Of aan te geven dat hij je voordat hij die fuck krijgt, ook wel eens wat anders mag gaan behandelen.

Flauw om het hem in de schoenen te schuiven, terwijl jij het zelf doet.



Als een drugsverslaafde die de dealer de schuld geeft van haar verslaving, omdat hij steeds weer belt als hij een nieuwe voorraad heeft. Tja.. dat is lekker makkelijk. Aan de ene kant laat je vriend het afweten op een aantal vlakken en 'mag' je daarvoor dan een aanvulling zoeken (want he, kijk eens hoeveel profijt vriend er van heeft) en aan de andere kant heb je daar een minnaar die maar terug blijft komen voor die geile neuk. Dan kun jij er ook niets aan doen, idd. Dan moet je wel vreemdgaan!



quote: Daarom vind ik gewoon zo nu en dan een vrijblijvende wip prima. De pijn zit hem echt in het respectgedeelte.



Daarbij komt dat het soms nogal verloopt met gelazer, deels ook omdat we collega's zijn. In plaats van dat hij zich gewoon aan mij overgeeft en we duidelijk tegen elkaar zeggen 'ok, we worden geil van elkaar en vinden elkaar daarnaast ook nog leuk, maar meer dan dat niet' trekt hij me op het ene moment aan en ben ik alles voor hem en het volgende moment stoot ie me af uit angst voor gevolgen voor de werkrelatie.



Je vindt die vrijblijvende wip helemaal niet prima. Anders zou het miss-dial-a-fuck geen probleem zijn, het gaat je daar toch juist om? Of wil je stiekem toch meer, meer aandacht, meer tijd, meer gezelligheid etc? Dat is alleen niet wat bij een vrijblijvende wip past. Eigenlijk wil je hem aan je binden, dat hij net zo verslaafd raakt aan jou, en dat gebeurt niet. Want hij is vrij als een vogel en geniet zich suf.



Hij ziet jou als vrijblijvende wip, jij wilt een echte minnaarsrelatie. Dat past niet echt bij elkaar en gaat ook niet lukken, want hij is als de dood dat hij op jullie werk in de problemen komt. Heel verstandig van hem, om die grenzen strikt te houden! Zou jij ook moeten doen.



En je zou thuis eens serieuzer om de tafel moeten gaan zitten. Blijkbaar zit er nog veel meer scheef dan je nu beseft en is er werk aan de winkel. Door nu je energie en aandacht af te stralen op je minnaar, en thuis als grote verrassing ineens veel soepeler loopt, loop je daar voor weg. Je verliest je partner nu nog meer uit het oog dan voorheen. Als je minnaar straks opstapt of een vaste relatie vindt, blijf jij achter met een partner die als een vreemde voor je is en een relatie die niet meer opgeleukt wordt door externe factoren. Dan moet je ineens zelf aan de bak en grote kans dat het dan te laat is.

Typisch... profiteren van de zekerheid van je vent en de ontbrekende dingen op sexgebied zoeken bij je minnaar.

Hoe geëmancipeerd. Heb de "ballen" om je relatie te beëindigen. Want "je oude schoenen niet weggooien voordat je nieuwe hebt" is toch niet iets wat je op een relatie toepast... mag ik hopen. Tenzij je een afhankelijk poppetje bent natuurlijk en het zelf niet redt.

Hoi Dave, moest je hier ook even je waardevolle plasje komen doen? Lucht het op?

@wickedgame: het lijkt wel of ik mijn eigen verhaal lees van jaren geleden hahaha. Dus ik herken je gevoel heeeeeel erg.



Net wat Rooss zegt: schuldgevoel heb ik niet gehad (behalve dan misschien een schuldgevoel dat ik juist geen schuldgevoel had). Zelfs niet toen ik het (bij de eerste) heb opgebiecht aan mijn man. Het was een soort wake-up-call voor ons beiden.

Enige wat anders was, dat ik thuis al had aangegeven dat ik graag eens met een andere man wilde daten. En we hadden besproken dat we zouden gaan swingen. Maar okay, dat is een ander verhaal.

quote:Heeeidi schreef op 28 januari 2014 @ 10:57:

Nou, WG, alleen maar fijn toch, dat je geen last van schuldgevoel hebt?



He bah, dan ben je toch eigenlijk al uit je relatie gestapt? Als je seks met iemand anders kunt hebben, stiekem, zonder dat er ook maar iets aan je knaagt. Je hebt toch wel iets van een geweten, ergens?



Dat het afstraalt op thuis en op je relatie, is echt grote kul. Echt hoor, ik snap niet waar je dat vandaan haalt. Hoe zou jij je voelen als je vriend ineens supervrolijk en blij is thuis en na een tijdje blijkt dat het slechts geleende vrolijkheid van een andere vrouw is? Dat hij zich weer blijer voelt, omdat hij seks heeft met iemand anders, achter jouw rug om, en daarom weer zo blij is met wat hij thuis heeft. Dat klopt toch niet?



Het is jezelf wijsmaken dat het eigenlijk alleen maar voordelen heeft, je vreemdgaan. Heel egoistisch, klink je.

Oh, ja, net als Mercedes, die bijna boos werd op ons als we haar kritische vragen stelden en bleef volhouden dat ze 'het verdiende' om een minnaar te hebben.



Dat je nu meer dan ooit waardeert wat je wel vast hebt, tja.. dat is maar zolang je het stiekem kunt houden natuurlijk. Als het uitkomt, is het ineens niet meer zo vast als nu lijkt. Je hebt alles op rood gezet, maar straks valt het balletje in zwart.. en dan?? Dan met hangende pootjes terug naar je vriend, want je weet nu meer dan ooit hoeveel het waard is wat je thuis hebt?



Hoi Heeeidi,



Voordat ik je antwoord geef je vragen, eerst een vraag aan jou: waarom reageer je zo heftig en veroordelend? Met de toon die je aanslaat schieten we allebei vrij weinig op, lijkt mij.



Dat ik geen schuldgevoel heb, verbaasde mij ook. Dacht altijd dat het veel meer met me zou doen. Maar om te zeggen dat ik dan al uit mijn relatie ben gestapt, vind ik erg zwart-wit.



Duidelijk verschillen we van mening wat betreft wat voor effect het heeft op mijn thuissituatie. Noem het schijnvrolijkheid, noem het egoïstisch, maar wat ik pas schijn vind, is denken dat één persoon je alles, op alle vlakken in het leven, kan geven wat je nodig hebt. Het kan met meerdere mensen in potentie leuk zijn en als dat het beste in naar boven haalt, profiteert iedereen daar van. In die zin begin ik me na 10 jaar steeds meer te realiseren dat een open relatie helemaal zo gek nog niet is. Hoewel dat in deze situatie niet uiteraard niet aan de orde is.



Hiermee zeg ik niet dat vreemdgaan alleen maar voordelen heeft. Zoals ik eerder al zei, sterf ik duizend doden als hij erachter komt. Het laatste wat ik wil is hem namelijk op z'n hart trappen. Mocht hij erachter komen en ermee stoppen, dan heb ik het zelf verkloot en is het mijn eigen schuld en probleem waar ik de consequenties van moet dragen.



In tegenstelling tot Mercedes die vindt dat ze recht heeft op een minnaar omdat haar man ook schuld heeft, zie ik het niet zo. Ja, er is de afgelopen tijd veel gebeurd tussen ons. We sukkelen al een tijdje, grotendeels door zijn problemen. Is dat een reden om goed te praten dat ik een minnaar heb en de problemen van mijn vriend terug te gooien in zijn gezicht? Nee. Is het de reden dat ik open ben gaan staan voor een ander? Ja. Maar is dat een reden om het op te geven en er niet voor te vechten? Nee.(Overigens zijn onze problemen wat ingewikkelder dan ik nu schetst en liggen overwegingen en dergelijke wat genuanceerder.)



De vraag of ik ervoor wil vechten of meteen een eind maak aan m'n relatie, is dan ook heus wel door mijn hoofd gegaan. Met als conclusie dat ik het niet wil opgeven, want wat we hebben is het waard om voor te gaan. Bovendien hebben we nog niet alles geprobeerd. Het is ook niet zo dat onze problemen doorsudderen terwijl we allebei de ogen sluiten. We hebben al veel en lange gepraat over wat er mis is. Het is alleen lastig om tot de kern te komen en de rollen die na 10 jaar relatie zijn gaan aannemen, te veranderen.



Tegelijkertijd heb ik een ongelofelijke zwak voor mijn minnaar, meer dan ik wil toegeven. En ik weet dat ik daarmee fout ben, dat hoef je me niet te vertellen.



quote:Op welke vlakken gaat het dan wel goed, met je vriend? Als je minnaar in bed en intellectueel je weer opkrikt naar niveau, waar heb je dan je vriend voor nodig? Oh, voor de momenten dat je minnaar het even af laat weten.



Erg flauw dat je dit op deze manier voor me invult. Mijn minnaar krikt het op die punten idd op, maar laat het op veel punten ook afweten. Een echte relatie zit er dan ook niet in, daarvoor verschillen we te veel. Dat ik bovenstaande punten niet kan vinden bij mijn vriend, heb ik kort beschouwd al een onwijs gemis en zelfs een breekpunt voor de relatie. Na lang nadenken is het besef er wel dat je niet altijd alles bij je partner hoeft te vinden. Dat is immers onmogelijk. Ook vrienden, familie, collega's (in de normale zin van het woord ) kunnen je daarin aanvullen.



De vlakken waarop het wel goed gaat, zijn de basis dingen in een relatie zoals geborgenheid, veiligheid, kameraadschap, liefde en meer van die dingen. Maar hoe ouder we worden en hoe langer we in deze relatie zitten, hoe meer we tot mijn grote spijt ook uit elkaar groeien. Kunst is om elkaar dan terug te vinden, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn grootste angst - en daar is mijn vriend van op de hoogte - is dan ook dat we het uiteindelijk toch niet redden, omdat we niet elkaars behoeften kunnen vervullen.



quote:Wat zou jij van je minnaar verwachten dan? Wat versta jij onder respect hebben voor jouw wensen? Die man is vrij, die man is jou helemaal niets verplicht - echt helemaal niets, en hij mag jou ten alle tijden benaderen als hij jeuk heeft. Aan jou om respect af te dwingen door ook eens nee te zeggen. Of aan te geven dat hij je voordat hij die fuck krijgt, ook wel eens wat anders mag gaan behandelen.

Flauw om het hem in de schoenen te schuiven, terwijl jij het zelf doet.



Als een drugsverslaafde die de dealer de schuld geeft van haar verslaving, omdat hij steeds weer belt als hij een nieuwe voorraad heeft. Tja.. dat is lekker makkelijk. Aan de ene kant laat je vriend het afweten op een aantal vlakken en 'mag' je daarvoor dan een aanvulling zoeken (want he, kijk eens hoeveel profijt vriend er van heeft) en aan de andere kant heb je daar een minnaar die maar terug blijft komen voor die geile neuk. Dan kun jij er ook niets aan doen, idd. Dan moet je wel vreemdgaan!



Je vindt die vrijblijvende wip helemaal niet prima. Anders zou het miss-dial-a-fuck geen probleem zijn, het gaat je daar toch juist om? Of wil je stiekem toch meer, meer aandacht, meer tijd, meer gezelligheid etc? Dat is alleen niet wat bij een vrijblijvende wip past. Eigenlijk wil je hem aan je binden, dat hij net zo verslaafd raakt aan jou, en dat gebeurt niet. Want hij is vrij als een vogel en geniet zich suf.



Hij ziet jou als vrijblijvende wip, jij wilt een echte minnaarsrelatie. Dat past niet echt bij elkaar en gaat ook niet lukken, want hij is als de dood dat hij op jullie werk in de problemen komt. Heel verstandig van hem, om die grenzen strikt te houden! Zou jij ook moeten doen.



Mijn minnaar en ik zijn elkaar ook helemaal niets verplicht. Dat ik steeds terug blijf gaan en me op die manier laat misbruiken, weet ik. Daar heb ik je eerder al antwoord opgegeven. Ik schuif dus helemaal niemand wat in de schoenen en ben me er ten volle bewust van dat dit iets is waar ik, en alleen ik, iets aan kan doen.



Je hebt helemaal gelijk hoe hij er verder in staat. Ik zou er idd zo tegenaan moeten kijken als hij en tot op zekere hoogte doe ik dat ook. Ik hoef niet te weten wat hij op z'n brood eet, wat ie vanavond doet en of ie de afwas wel of niet doet, zal me ook een zorg zijn. Ik wil leuk, vrijblijvend en niet de dingen die ik thuis ook heb. Wat ik dus bedoel met respect, is dat van twee kanten komt. Dat ik hem ook kan bellen als ik eens iets wil. Niet een diepgaande (minnaars)relatie. Maar zoals gezegd, mijn pakkie aan om daar verandering in te brengen.





quote:En je zou thuis eens serieuzer om de tafel moeten gaan zitten. Blijkbaar zit er nog veel meer scheef dan je nu beseft en is er werk aan de winkel. Door nu je energie en aandacht af te stralen op je minnaar, en thuis als grote verrassing ineens veel soepeler loopt, loop je daar voor weg. Je verliest je partner nu nog meer uit het oog dan voorheen. Als je minnaar straks opstapt of een vaste relatie vindt, blijf jij achter met een partner die als een vreemde voor je is en een relatie die niet meer opgeleukt wordt door externe factoren. Dan moet je ineens zelf aan de bak en grote kans dat het dan te laat is.Je hebt groot gelijk. Bedankt voor dit inzicht.

@Rooss4: Dat is uiteraard wel gebeurd. Van tevoren hebben mijn minnaar en ik lang gepraat over wat onze gevoelens betekenden, wat we ermee moeten, of we er iets mee moeten, wat we ermee bereiken etc. Vreemd, maar toen voelde ik idd meer schuldgevoel dat nu het er daadwerkelijk van is gekomen. Ik vind/vond het namelijk oprecht heel erg leuk. En zoals ohyeah ook zegt, meer schuldgevoel om het niet hebben van schuldgevoel.



@Ohyeah: Hoe is het uiteindelijk bij jou afgelopen met je minnaar? Nu swingen jullie dus? Ik heb ook weleens bij mijn vriend aangegeven iets te zien in een open relatie, iets wat door hem jaren geleden al bespreekbaar is gemaakt, maar waar ik toen voor terugdeinsde.

@wickedgame: die minaar heb ik aan de kant gezet (mede omdat het een ontzettende leugenaar bleek en ik alles wilde geloven).

We zijn het swingerspad opgegaan, maar mijn hunkering naar alleen daten is daarmee niet weggegaan helaas. En een open relatie is hier (helaas voor mij) een NO-GO.



Wel mooi punt dat jouw man wel een open relatie wil. Ga daarover in gesprek of is hij er inmiddels vanaf?

Niet dat een open relatie het er gemakkelijker op maakt. Daar komen dan weer andere dingen bij kijken.

oh ja, ik moet trouwens wel eerlijk toegeven dat het open relatie gesprek pas van mijn kant kwam toen er een potentiële minnaar zat aan te komen.

Het open relatie balletje heb ik ook pas opgegooid toen mijn minnaar nog geen minnaar was, maar we elkaar wel dermate spannend en interessant vonden en voelden dat er iets aan zat te komen. Laf, maar goed.



Mijn vriend vond het toen geen goed moment vanwege de moeilijke fase waar we inzitten. Hij is bang dat we het dan om de verkeerde redenen doen, wat heel begrijpelijk is. We hebben het er pas nog over gehad en toen stond hij er ook (nog) niet echt om te springen.

Ook een open relatie is hard werken. Ik kan me je man wel voorstellen, dat hij thuis en samen de boel in orde wil hebben, voordat jullie samen buiten gaan spelen.



Met een open relatie word je wel geacht wat meer de balans te bewaken tussen man en minnaar. Dat kan heel lastig zijn.