Seks
alle pijlers
Minnaar deel 38
zaterdag 8 juni 2019 14:57
Al 37 delen lang schrijven we over het wel en wee om en rond onze minnaars.
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijgster met pantser en harnas? Moeten de mannen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden...
Kun jij een minnaar hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen? Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
Kleine AKL:
Een date is gewoon een date en géén PAK.
Een PAK is een porneauw aftel kalender.
Een PP is een porneauwpaal en de LR zijn de lage regionen.
Dan hebben we nog de Jonge God (JG) en dus ook de Oude God (OG)
Evt de GVGL oftewel God van gelijke leeftijd.
Hou het gezellig.
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijgster met pantser en harnas? Moeten de mannen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden...
Kun jij een minnaar hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen? Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
Kleine AKL:
Een date is gewoon een date en géén PAK.
Een PAK is een porneauw aftel kalender.
Een PP is een porneauwpaal en de LR zijn de lage regionen.
Dan hebben we nog de Jonge God (JG) en dus ook de Oude God (OG)
Evt de GVGL oftewel God van gelijke leeftijd.
Hou het gezellig.
dinsdag 11 juni 2019 19:47
voorstelrondje:
Sinds heel kort lees en schrijf ik hier mee...
Ik ben getrouwd en heb daarnaast een relatie met een getrouwde man. We waren beide niet op zoek en kennen elkaar al heel lang door een gezamenlijke hobby. Plotseling werd ons contact intensiever en sloeg de vonk over. We zijn allebei niet van plan om uit onze huidige relatie te stappen, maar genieten heel erg van de momenten die we samen kunnen zijn.
Sinds heel kort lees en schrijf ik hier mee...
Ik ben getrouwd en heb daarnaast een relatie met een getrouwde man. We waren beide niet op zoek en kennen elkaar al heel lang door een gezamenlijke hobby. Plotseling werd ons contact intensiever en sloeg de vonk over. We zijn allebei niet van plan om uit onze huidige relatie te stappen, maar genieten heel erg van de momenten die we samen kunnen zijn.
dinsdag 11 juni 2019 19:48
Ha mooi. Dat dus! Ook zo leuk dat je vaak al snel daarna al merkt wat het je oplevert in positief opzicht. Mooie beloning dus. En dat je het onderscheid benoemt in gebeurtenissen en gevoel is een mooie toevoeging. Deze denkwijze heeft mij geleerd om makkelijker te kunnen loslaten btwnevergiveup-_- schreef: ↑11-06-2019 19:43@Julus, zeker geloof ik daar in. Roep dat al zolang ik in het volwassen leven mee loop (in vergelijking met sommige hier nog niet zo lang :p)
Of het nu is met gebeurtenissen, de ene deur gaat dicht en de andere daardoor open. Of op gebied van gevoel, dat je leert je niet meer te laten lijden door negatieve gevoelens en dergelijke dingen dus op een andere manier moet aanpakken.
dinsdag 11 juni 2019 19:52
Ben ik met je eens, Julus. Ik heb heel bewust de keuze gemaakt om het niet af te kappen, hoewel ik me op dat moment niet realiseerde wat het allemaal zou gaan betekenen. Het is veel meer, mooier, groter, pijnlijker en moeilijker dan ik ooit had kunnen bedenken.Julus schreef: ↑11-06-2019 19:45Het is een keuze..toch? Je kunt het opzoeken, of als je tegen iemand aanloopt die getrouwd blijkt te zijn direct afkappen. Dat dat lastig is..tja. ik had ook moeite om met mijn scharrel te stoppen en daar ging het ook om seks plus gezelligheid. Maar als iets je ongelukkig maakt heb je 2 opties. Die heb je altijd. Ik denk altijd dat als je niet ermee stopt, iets dus ook nog niet erg genoeg is. Als de pijn haast ondraaglijk wordt ga je toch niet nog meer pijn opzoeken?
Ik denk wel dat mensen vaak kiezen voor het bekende, juist omdat dat veilig is (lijkt?). Liever een pijnlijke situatie verdragen (want voorspelbaar) dan kiezen voor een nieuw, onbekend pad. Wanneer wordt het dan ondraaglijk? Dat zal voor iedereen anders zijn?
dinsdag 11 juni 2019 19:53
Fijn dat die relatie is beeindigd. Heb je er nog pijn van of ben je heel erg opgelucht dat het klaar is?Abundance-of-Freedom schreef: ↑11-06-2019 19:20Mijn bijdrage aan de voorstel ronde:
Ik heb geen minnaar/vriend, maar aangezien ik hier weleens reageer en graag jullie verhalen lees, toch maar even voorstellen. Begin dit jaar heb ik mijn relatie beindigd met een geweldadige, jaloerse, leugenachtige man. Ik heb altijd mijn eigen huis aangehouden, dus ik kon makkelijk weg.
Nu ben ik weer bezig mijn leven weer op te pakken, ik zoek werk, wil nieuwe contacten op doen, wil verhuizen, dan weer een opleiding doen. Dus ik heb voorlopig nog genoeg plannen, met een man in mijn leven zou het nu gewoon te druk voor me worden in mijn hoofd. Misschien tussendoor wat seks, niet te serieus, als ik verhuisd ben ga ik het liefst latten met iemand.
Voor jou zou een scharrel dus uitkomst bieden, dan heb je heeel veel keuze
dinsdag 11 juni 2019 19:56
Als exmoeder van het minnaartopic zal ik ook even wat woorddiarreeën.
Ik ben Rooss en heb in totaal zo'n 9 jaar geminnarest. Ik heb er goed van genoten in die tijd, soms had ik 3 minnaars tegelijk (naast mijn huwelijk) en soms een zeer intense relatie naast mijn huwelijk waarin we wekelijks bij elkaar slapen en bubbelden. Als ik terugkijk naar die tijd zie ik een heen en weer geslingerde Rooss die van hoge toppen naar diepe dalen ging, vaak met een been buiten mijn gezin omdat de minnaar van dienst dan nét even te veel plek innam. Het was een onrustige, leerzame tijd.
2,5 Jaar geleden kwam H in mijn leven, het eerste jaar als minnaar, daarna een paar maanden in een sort of monogame Ds relatie en sinds 1,5 jaar dikke verkering met samen kerst vieren en etentjes bij schoonmoeder. We hebben monogamie afgesproken maar trekken wel af en toe een man, meisje of een stel door het kattenluikje, gewoon omdat dat leuk en verrijkend is.
We hebben een lat relatie en ondanks dat het heus wel eens kriebelt om nooit meer afscheid te hoeven nemen, gaan we dit niet veranderen. We moeten best een stukje reizen om elkaar te zien en dat zorgt er altijd voor een bepaald bewustzijn, de weegschaal mag altijd positief doorslaan als we samenzijn, anders is het de moeite op den duur niet meer waard.
Mocht ik om wat voor reden dan ook weer single worden dan weet ik niet of ik het scharrelpad weer op ga. Enerzijds lijkt het me heerlijk rustig om mezelf te laten dichtgroeien en poezenmoeder te worden maar anderzijds zou ik seks en mannelijke aandacht enorm missen. Ik hou van mannen, ik hou van aandacht.
Ik ben Rooss en heb in totaal zo'n 9 jaar geminnarest. Ik heb er goed van genoten in die tijd, soms had ik 3 minnaars tegelijk (naast mijn huwelijk) en soms een zeer intense relatie naast mijn huwelijk waarin we wekelijks bij elkaar slapen en bubbelden. Als ik terugkijk naar die tijd zie ik een heen en weer geslingerde Rooss die van hoge toppen naar diepe dalen ging, vaak met een been buiten mijn gezin omdat de minnaar van dienst dan nét even te veel plek innam. Het was een onrustige, leerzame tijd.
2,5 Jaar geleden kwam H in mijn leven, het eerste jaar als minnaar, daarna een paar maanden in een sort of monogame Ds relatie en sinds 1,5 jaar dikke verkering met samen kerst vieren en etentjes bij schoonmoeder. We hebben monogamie afgesproken maar trekken wel af en toe een man, meisje of een stel door het kattenluikje, gewoon omdat dat leuk en verrijkend is.
We hebben een lat relatie en ondanks dat het heus wel eens kriebelt om nooit meer afscheid te hoeven nemen, gaan we dit niet veranderen. We moeten best een stukje reizen om elkaar te zien en dat zorgt er altijd voor een bepaald bewustzijn, de weegschaal mag altijd positief doorslaan als we samenzijn, anders is het de moeite op den duur niet meer waard.
Mocht ik om wat voor reden dan ook weer single worden dan weet ik niet of ik het scharrelpad weer op ga. Enerzijds lijkt het me heerlijk rustig om mezelf te laten dichtgroeien en poezenmoeder te worden maar anderzijds zou ik seks en mannelijke aandacht enorm missen. Ik hou van mannen, ik hou van aandacht.
...
dinsdag 11 juni 2019 19:59
Dat is de pest ook natuurlijk, dat je vooraf vaak niet kunt inschatten hoe iets gaat voelen. Voor je het weet kun je haast niet meer terug voor je gevoel..maar het kan wel.Sally04 schreef: ↑11-06-2019 19:52Ben ik met je eens, Julus. Ik heb heel bewust de keuze gemaakt om het niet af te kappen, hoewel ik me op dat moment niet realiseerde wat het allemaal zou gaan betekenen. Het is veel meer, mooier, groter, pijnlijker en moeilijker dan ik ooit had kunnen bedenken.
Ik denk wel dat mensen vaak kiezen voor het bekende, juist omdat dat veilig is (lijkt?). Liever een pijnlijke situatie verdragen (want voorspelbaar) dan kiezen voor een nieuw, onbekend pad. Wanneer wordt het dan ondraaglijk? Dat zal voor iedereen anders zijn?
Mee eens dat iedereen een andere (pijn) grens heeft. We hebben allemaal een andere draagkracht. Pijn is ook eigenlijk niet te vergelijken. Wel kunnen we ons het voorstellen hoe het moet voelen. Ik denk dat de grens wel heel duidelijk is als iemand een schreeuw om hulp doet, duidelijk lijdt onder een situatie. Ik ben dan het type wat van aanpakken is en wil dan gelijk helpen en adviseren. Maar dat is dan weer niet altijd gewenst en dat snap ik. Soms wil je gewoon je verhaal kwijt..wat hier heel goed kan.
dinsdag 11 juni 2019 20:01
Mwoah, nee, niet echt denk ik.
Ik geloof heel erg in keuzes, behalve puur praktische zaken overkomt jou helemaal niks en daar mag je je verantwoordelijkheid voor nemen. Voor je gedachten, je gevoelens en al je gewaarwordingen.
Natuurlijk pakken sommige -in eerste instantie rottige omstandigheden- soms goed uit en in het rottigste geval was het leerzaam, daar mag je dankbaar voor zijn.
Maar "alles heeft een reden", alsof iemand van hogerhand bepaalt hoe jouw leven eruit zou moeten zien, alsof alles uitgestippeld is, neen.
...
dinsdag 11 juni 2019 20:23
Pijn hiervan heb ik al jaren niet meer Julus, ik kon het makkelijk van mij laten afglijden op een gegeven moment. De eerste paar jaren ervaarde ik wel veel stress, veel gehuil. Later kon ik daar dus beter mee omgaan en ik wist ook dat ik elk moment weer naar mijn eigen huis kon gaan en doen wat ik wilde als ik daar zin in had. Als mijn ex moeilijk deed haalde ik gewoon mijn schouders op en ging wat leuks voor mijzelf doen. Wat mij zolang in deze relatie heeft gehouden is een fantastisch stiefkind.
Rondscharrelen zou fijn zijn, maar op dit moment het ik helemaal niks om te scharrelen
Sinds het uit is ook geen seks meer gehad, niet dat het wat voorstelde, want impotent. Maar goed ik heb nog nooit fijne seks met hem gehad, mede door zijn jaloerse en hysterische gedrag.
dinsdag 11 juni 2019 20:27
Ja, daar geloof ik heel erg in. Dat mijn kinderwens niet vervuld werd maakte mijn beslissing om te gaan scheiden bijvoorbeeld een stuk makkelijker. En zo heb ik nog wel wat voorbeelden.
Aan de andere kant willen we ook wel graag dat iets niet voor niets is. Net zoals je altijd voor jezelf kunt verdedigen dat je de juiste keuze hebt gemaakt, ook al weet je niet hoe goed de andere keuze zou zijn uitgepakt.
dinsdag 11 juni 2019 20:33
Over het maken van keuzes vs dingen die je overkomen.
Ik kan niet zeggen dat de situatie met M. mij helemaal 'overkomen' is. Het gevoel natuurlijk wel (daar heb je immers in eerste instantie geen controle over), maar de acties die daarop volgden waren bewuste keuzes. Ik kan me nog heel goed het moment herinneren waarop ik de beslissing nam om de stap van 'erover praten, denken, fantaseren' naar daadwerkelijk afspreken en het aangaan van een fysieke relatie met M. te zetten. Het was geen geval van-het-een-kwam-het-ander. We hebben het, voordat er daadwerkelijk iets gebeurde, veel over gehad.
Ik kan niet zeggen dat de situatie met M. mij helemaal 'overkomen' is. Het gevoel natuurlijk wel (daar heb je immers in eerste instantie geen controle over), maar de acties die daarop volgden waren bewuste keuzes. Ik kan me nog heel goed het moment herinneren waarop ik de beslissing nam om de stap van 'erover praten, denken, fantaseren' naar daadwerkelijk afspreken en het aangaan van een fysieke relatie met M. te zetten. Het was geen geval van-het-een-kwam-het-ander. We hebben het, voordat er daadwerkelijk iets gebeurde, veel over gehad.
dinsdag 11 juni 2019 20:34
Ik lees al een paar delen mee maar vanwege herkenbaarheid nooit gereageerd en ik zal hier dan ook niet mijn hele verhaal opschrijven.
Maar vanwege de situatie en vraag van Gea wel de uitkomst op schrijven.
Beide getrouwd, kleine kinderen en deel uitmakend van dezelfde kennissenkring. Vanuit ‘aantrekkingskracht op het eerste gezicht’ naar na een paar jaar de stap naar minnaarschap. Dat ging goed tot wij allebei meer wilden. Afstand genomen en na 2 maanden ‘niks’ kwamen wij elkaar tegen. 1 blik was genoeg. De volgende dag een paar uur gewandeld en veel gepraat. Beiden hadden we al de beslissing genomen om te gaan scheiden.
Alle angsten van Gea zijn herkenbaar en besproken. Oa het stukje rebound, wat doet de scheiding etc.
Afgesproken dat wij rustig aan zouden kijken wat ‘wij’ op termijn zou zijn. Naar de buitenwereld hebben wij het tot op heden verborgen gehouden.
Inmiddels zijn we een paar maanden verder, zijn de scheidingen erdoor en kunnen we binnenkort allebei in een nieuw huis (ieder een eigen huis!!) beginnen met ons leven weer op te bouwen. Nog steeds verliefd en gelukkig samen.
Maar wat is het een intense heftige verdrietige periode geweest. En het is nog niet voorbij.
Hij en ik hebben beide momenten gekend dat we het niet meer konden overzien. Gelukkig hebben we elkaar daar mee kunnen helpen. Maar we hebben elkaar soms ook onbewust op afstand gehouden (als je verliefd bent laat je liever niet je mindere kanten zien), echter zorgde dat ervoor dat de ander onzeker werd.
We hebben zelfs onze eerste knallende ruzie om niks gehad.
We hebben echter ook de mooiste momenten samen beleefd, elkaar kunnen troosten en steunen en in mijn ogen elkaar nog beter leren kennen.
Wat wij, in mijn ogen, goed hebben gedaan is veel en open communiceren. Hoe moeilijk dat ook is, de eerlijkheid over de emoties die erbij komen kijken zorgt dat beiden zichzelf kunnen en mogen zijn.
Ik kan nu, bijna op het eind, zeggen dat het het waard was. Ik denk alleen niet dat ik dit opnieuw zo zou aanpakken.
Of wij het gaan redden in de toekomst? Niemand weet dat maar ik hoop het. Mocht het niet zo zijn dan blijf ik hem dankbaar voor wat hij voor mij heeft betekend de afgelopen maanden.
Maar een minnaar? Voor mij nooit meer!!
Maar vanwege de situatie en vraag van Gea wel de uitkomst op schrijven.
Beide getrouwd, kleine kinderen en deel uitmakend van dezelfde kennissenkring. Vanuit ‘aantrekkingskracht op het eerste gezicht’ naar na een paar jaar de stap naar minnaarschap. Dat ging goed tot wij allebei meer wilden. Afstand genomen en na 2 maanden ‘niks’ kwamen wij elkaar tegen. 1 blik was genoeg. De volgende dag een paar uur gewandeld en veel gepraat. Beiden hadden we al de beslissing genomen om te gaan scheiden.
Alle angsten van Gea zijn herkenbaar en besproken. Oa het stukje rebound, wat doet de scheiding etc.
Afgesproken dat wij rustig aan zouden kijken wat ‘wij’ op termijn zou zijn. Naar de buitenwereld hebben wij het tot op heden verborgen gehouden.
Inmiddels zijn we een paar maanden verder, zijn de scheidingen erdoor en kunnen we binnenkort allebei in een nieuw huis (ieder een eigen huis!!) beginnen met ons leven weer op te bouwen. Nog steeds verliefd en gelukkig samen.
Maar wat is het een intense heftige verdrietige periode geweest. En het is nog niet voorbij.
Hij en ik hebben beide momenten gekend dat we het niet meer konden overzien. Gelukkig hebben we elkaar daar mee kunnen helpen. Maar we hebben elkaar soms ook onbewust op afstand gehouden (als je verliefd bent laat je liever niet je mindere kanten zien), echter zorgde dat ervoor dat de ander onzeker werd.
We hebben zelfs onze eerste knallende ruzie om niks gehad.
We hebben echter ook de mooiste momenten samen beleefd, elkaar kunnen troosten en steunen en in mijn ogen elkaar nog beter leren kennen.
Wat wij, in mijn ogen, goed hebben gedaan is veel en open communiceren. Hoe moeilijk dat ook is, de eerlijkheid over de emoties die erbij komen kijken zorgt dat beiden zichzelf kunnen en mogen zijn.
Ik kan nu, bijna op het eind, zeggen dat het het waard was. Ik denk alleen niet dat ik dit opnieuw zo zou aanpakken.
Of wij het gaan redden in de toekomst? Niemand weet dat maar ik hoop het. Mocht het niet zo zijn dan blijf ik hem dankbaar voor wat hij voor mij heeft betekend de afgelopen maanden.
Maar een minnaar? Voor mij nooit meer!!
dinsdag 11 juni 2019 23:24
Ik lees al een tijdje mee en wil me ook graag voorstellen. Ik ben getrouwd. U heb ik een sub als Minnaar en ben zelf dominant. Dit heb ik pas ontdekt. In m'n huwelijk heb ik sex nooit interessant gevonden. Ik ben 50+. Minnaar is ook getrouwd en ook onervaren in bdsm. Maar we genieten erg van elkaar en voldoen aan alle "regels" voor het minnaren. We willen onze huwelijken niet opbreken en spreken ongeveer eens per maand af. Tussendoor geef ik hem opdrachten per mail.
woensdag 12 juni 2019 08:28
Ik ben hier ook een oudgediende, schrijf al minstens 20 delen mee en wordt hier door Roos en enkele andere dames af en toe madame Orange genoemd 
In 2011 hebben mijn man en ik onze relatie open gegooid. Niet omdat er een ander in het spel was, maar wel omdat we elkaar nog wel eens wat spannends gunden. Het vooruitzicht om de rest van mijn leven alleen sex met hem te mogen hebben, vond ik deprimerend. Zo ging het van: ‘als je een keer zoent tijdens een feestje of toernooi met iemand moet dat kunnen’ naar de situatie nu. We hebben allebei al meerdere mooie minnaarsrelaties mogen hebben, hele bijzondere contacten en zelfs vriendschappen opgedaan en nu hebben we allebei alweer een paar jaar een relatie naast onze eigen relatie. In mijn geval is dat Don. Don is mijn vijfde of zesde langdurige minnaar, ik voel me dus inmiddels een oude rot op deze achtbaan. De vorige minnaars hebben allemaal nog een speciaal plekje in mijn hart en ik heb er ook nog heel goed contact mee. Ze zijn me dierbaar. Eentje beschouw ik soms zelfs wel als mijn beste vriend, hem noemde ik hier altijd 1,5.
In 2011 hebben mijn man en ik onze relatie open gegooid. Niet omdat er een ander in het spel was, maar wel omdat we elkaar nog wel eens wat spannends gunden. Het vooruitzicht om de rest van mijn leven alleen sex met hem te mogen hebben, vond ik deprimerend. Zo ging het van: ‘als je een keer zoent tijdens een feestje of toernooi met iemand moet dat kunnen’ naar de situatie nu. We hebben allebei al meerdere mooie minnaarsrelaties mogen hebben, hele bijzondere contacten en zelfs vriendschappen opgedaan en nu hebben we allebei alweer een paar jaar een relatie naast onze eigen relatie. In mijn geval is dat Don. Don is mijn vijfde of zesde langdurige minnaar, ik voel me dus inmiddels een oude rot op deze achtbaan. De vorige minnaars hebben allemaal nog een speciaal plekje in mijn hart en ik heb er ook nog heel goed contact mee. Ze zijn me dierbaar. Eentje beschouw ik soms zelfs wel als mijn beste vriend, hem noemde ik hier altijd 1,5.
woensdag 12 juni 2019 09:06
Hier nog een mee lezer, met minnares..
Ik ben getrouwd met een man en heb sinds een aantal maanden een relatie met een vrouw, en ben stapel op haar..
Mijn man weet hier van. We zoeken een balans die voor iedereen oké is.
Ik had nooit verwacht dat ik zo zou kunnen verlangen naar een vrouw.
Super vind ik het. En hou zo veel van mijn man omdat hij mij dit laat voelen en beleven..
Ik herken wel veel in de verhalen van iedereen, vooral het deel van de balans, het gevoel voor iemand buiten het gezin, hoe dat deel er van kan opfleuren.
De energie die je krijgt maar ook de onzekerheid van het verliefd zijn.
Zijn er toevallig nog meer lezers die als dame een relatie met een vrouw hebben buiten hun huwelijk?
Ik ben getrouwd met een man en heb sinds een aantal maanden een relatie met een vrouw, en ben stapel op haar..
Mijn man weet hier van. We zoeken een balans die voor iedereen oké is.
Ik had nooit verwacht dat ik zo zou kunnen verlangen naar een vrouw.
Super vind ik het. En hou zo veel van mijn man omdat hij mij dit laat voelen en beleven..
Ik herken wel veel in de verhalen van iedereen, vooral het deel van de balans, het gevoel voor iemand buiten het gezin, hoe dat deel er van kan opfleuren.
De energie die je krijgt maar ook de onzekerheid van het verliefd zijn.
Zijn er toevallig nog meer lezers die als dame een relatie met een vrouw hebben buiten hun huwelijk?
woensdag 12 juni 2019 09:16
Geen relatie, maar wel seks ik ook met dames binnen onze swingersrelatie. Afgelopen weekend zijn we naar een club geweest en daar heb ik gezoend met een hele mooie dame die nog geen ervaring had met een andere vrouw. Ik voel wel een fijn vlindertje nu, zou haar graag nog eens zien. Maar heb geen behoefte aan een tweede relatie (en daar zit de vrouw van dit weekend ook helemaal niet op te wachten).
woensdag 12 juni 2019 09:44
Pluisje, goed om van je te horen. FIjn dat het beter met je gaat
Jane en luis welkom hier.. wat een gevarieerd clubje hebben we hier toch
MiepMiepMiep, dank je wel voor het willen delen van je verhaal, om eerlijk te zijn doet mij het goed dat jij en zo ook Wisse (en Marana niet uitgesloten), nu boven water komen om jullie verhaal te doen.. Ik zit er midden in.. hoewel ieder verhaal anders is en ik niet weet hoe en waar dit gaan eindigen, geeft het me een goed gevoel te lezen dat ik niet de enige ben. Het is een enorm proces met heel veel stappen en ik verwacht ook vele bochten, pieken en dalen.
Op dit moment (ik hoop dat jullie niet te veel conclusies zullen trekken uit mijn woorden van elk moment, omdat het een proces is met stapjes en fasen) ben ik even heel onzeker en hij ook. We hebben allebei de angst dat het misschien niet uitpakt zoals we dat zouden willen, en hij zoekt nu bij mij de zekerheid of ik niet bij man weg ga alleen voor hem, uit angst dat als het over zou gaan ik spijt zou krijgen, het legt daarmee in zijn ogen druk op hem (wat ik me snap en me voor kan stellen). Hij geeft zelf aan heel zeker te weten dat zijn huwelijk voorbij is omdat ik hem heb leren inzien hoe het ook kan, hij weet nu dat hij een maatje zoekt.. Wat mij dan weer onzeker maakt, of hij werkelijk mij wil of gewoon 'dat maatje' zoekt.
Bij man heb ik steeds gedacht dat hij het niet meer zag zitten tussen ons, maar ik twijfel daar nu aan.. Wat Jolly ook zegt, ik denk dat hij nog wel verder met me wil, maar dat zijn 'ego' n.a.v. alles dat er is gebeurd nu in de weg staat.
Ik zelf zie een langdurige toekomst met man niet meer zitten (hoewel dat voor de kinderen beter zou zijn, maar dan zou ik mezelf voor een deel moeten wegcijferen) . Maar vind het ook heel eng om alles los te laten en blind in de relatie met I. verder te storten.. I. heeft daarin wel een punt. Als ik ga scheiden moet ik er zeker van zijn dat mijn huwelijk evengoed voorbij is, los van I. Zodat wat er daarna ook gebeurt dat ik geen spijt ga krijgen..
Als ik heel eerlijk naar mezelf ben vind ik dat best een lastige.. Ik zal er even over na moeten denken. Ik denk dat ik nog niet ver genoeg ben om de zekerheid los te laten.
Wisse, Miepmiepmiep en Marana, herkennen jullie dit, dat wanneer er eerste stappen worden gezet ook ineens de twijfel de kop op steken, de angst, dat het ook mis kan gaan en de gevolgen daarvan?
Jane en luis welkom hier.. wat een gevarieerd clubje hebben we hier toch
MiepMiepMiep, dank je wel voor het willen delen van je verhaal, om eerlijk te zijn doet mij het goed dat jij en zo ook Wisse (en Marana niet uitgesloten), nu boven water komen om jullie verhaal te doen.. Ik zit er midden in.. hoewel ieder verhaal anders is en ik niet weet hoe en waar dit gaan eindigen, geeft het me een goed gevoel te lezen dat ik niet de enige ben. Het is een enorm proces met heel veel stappen en ik verwacht ook vele bochten, pieken en dalen.
Op dit moment (ik hoop dat jullie niet te veel conclusies zullen trekken uit mijn woorden van elk moment, omdat het een proces is met stapjes en fasen) ben ik even heel onzeker en hij ook. We hebben allebei de angst dat het misschien niet uitpakt zoals we dat zouden willen, en hij zoekt nu bij mij de zekerheid of ik niet bij man weg ga alleen voor hem, uit angst dat als het over zou gaan ik spijt zou krijgen, het legt daarmee in zijn ogen druk op hem (wat ik me snap en me voor kan stellen). Hij geeft zelf aan heel zeker te weten dat zijn huwelijk voorbij is omdat ik hem heb leren inzien hoe het ook kan, hij weet nu dat hij een maatje zoekt.. Wat mij dan weer onzeker maakt, of hij werkelijk mij wil of gewoon 'dat maatje' zoekt.
Bij man heb ik steeds gedacht dat hij het niet meer zag zitten tussen ons, maar ik twijfel daar nu aan.. Wat Jolly ook zegt, ik denk dat hij nog wel verder met me wil, maar dat zijn 'ego' n.a.v. alles dat er is gebeurd nu in de weg staat.
Ik zelf zie een langdurige toekomst met man niet meer zitten (hoewel dat voor de kinderen beter zou zijn, maar dan zou ik mezelf voor een deel moeten wegcijferen) . Maar vind het ook heel eng om alles los te laten en blind in de relatie met I. verder te storten.. I. heeft daarin wel een punt. Als ik ga scheiden moet ik er zeker van zijn dat mijn huwelijk evengoed voorbij is, los van I. Zodat wat er daarna ook gebeurt dat ik geen spijt ga krijgen..
Als ik heel eerlijk naar mezelf ben vind ik dat best een lastige.. Ik zal er even over na moeten denken. Ik denk dat ik nog niet ver genoeg ben om de zekerheid los te laten.
Wisse, Miepmiepmiep en Marana, herkennen jullie dit, dat wanneer er eerste stappen worden gezet ook ineens de twijfel de kop op steken, de angst, dat het ook mis kan gaan en de gevolgen daarvan?
I was born to be real, not to be perfect..
woensdag 12 juni 2019 09:45
woensdag 12 juni 2019 09:46
MiepMiepMiep schreef: ↑11-06-2019 20:34
Ik kan nu, bijna op het eind, zeggen dat het het waard was. Ik denk alleen niet dat ik dit opnieuw zo zou aanpakken.
Wat zou je anders hebben aangepakt?
I was born to be real, not to be perfect..
woensdag 12 juni 2019 09:50
Gea, natuurlijk poppen deze vragen op. Ik denk dat minnaar ze terecht stelt. Het zou ook heel bijzonder zijn als je nu niet af en toe onzeker zou zijn of het wel het juiste is wat je doet. Je neemt namelijk een enorm grote beslissing met veel impact. Het is allemaal in sneltreinvaart gegaan de laatste weken, dat hoeft natuurlijk niet. Je gaat knopen doorhakken en stappen zetten die je doet voor de rest van je leven. Gun jezelf de tijd om echt uit te vogelen of je de juiste beslissing neemt. Zoek daarbij eventueel hulp van een relatietherapeut samen met je man. Die kan jullie ook helpen om goed uit elkaar te gaan, als dat je doel is. Er is niet altijd een weg terug naar hoe het was.
woensdag 12 juni 2019 09:57
Ik lees nog steeds mee, al staat het hier steeds verder van me af.
In een notendop: 1,5 jaar een moeizame open relatie, gescheiden, in mijn eentje flink aan het minnaren geslagen. Soms had ik er wel drie tegelijk, ik moest heel erg uitrazen. Dat heeft een jaar of vier geduurd alles bij elkaar, tot het langzaam uitdoofde. Inmiddels alweer 1,5 jaar heel gelukkig in een monogame relatie.
Antwoord op deze vraag: Nee, niks heeft een reden. Daar geloof ik stellig in. Je onthoudt alleen misschien dingen beter en positiever die achteraf goed uitpakten. Je maakt een keuze die gebaseerd is op je gevoelens van dat moment. En dat kan een hartstikke foute keuze zijn, daar heb je dan mee te dealen. Uiteindelijk komt er heel veel op zijn pootjes terecht, en dan lijkt het alsof het een zegen was, maar in feite is dat gewoon een natuurlijk verloop.
Ik kan geen andere reden bedenken waarom ik destijds voor mijn ex koos dan dat ik dat op dat moment nodig had. De man bleek totaal niet bij me te passen, uiteindelijk. Maar door mijn eigen gemoedstoestand leek hij me een veilige keuze.
Ik heb geen spijt van mijn huwelijk, het was een hele tijd best oké, ik heb er veel van geleerd.
Dus alles heeft een reden? Echt niet. Je kiest ergens voor met je hoofd of met je emoties. En da's niet altijd handig. Alles is een les. Dat wel.
woensdag 12 juni 2019 09:59
gealach schreef: ↑12-06-2019 09:44We hebben allebei de angst dat het misschien niet uitpakt zoals we dat zouden willen, en hij zoekt nu bij mij de zekerheid of ik niet bij man weg ga alleen voor hem, uit angst dat als het over zou gaan ik spijt zou krijgen, het legt daarmee in zijn ogen druk op hem (wat ik me snap en me voor kan stellen).
Dat is precies waarom ik nooit enige druk bij mijn destijds minnaar heb uitgeoefend. Ik wou niet dat hij voor mij ging scheiden en mij dat ooit zou kunnen verwijten. Juist vanwege de druk die er dan op je nieuw startende relatie ligt. Die moet lukken want anders was de scheiding 'voor niets'.
Zo te lezen heb jij goed voor jezelf op een rijtje dat je ook zonder minnaar niet nog 10 jaar bij je man zou blijven. Hou dat voor ogen. Besef dat er een kans is dat je een single vrouw wordt, zonder man, zonder minnaar, zonder relatie. Wil je dan nog steeds scheiden, is alleen zijn beter voor je dan bij je man blijven?
Hij geeft zelf aan heel zeker te weten dat zijn huwelijk voorbij is omdat ik hem heb leren inzien hoe het ook kan, hij weet nu dat hij een maatje zoekt.. Wat mij dan weer onzeker maakt, of hij werkelijk mij wil of gewoon 'dat maatje' zoekt.
Hij kan nu nog niet zeggen of hij jou tot in de eeuwigheid wil. Hij zegt dat hij in zijn nieuwe relatie niet alleen liefde maar ook een maatje zoekt, allebei in 1. Zijn vrouw is geen maatje, jij blijkbaar wel.
woensdag 12 juni 2019 10:29
Oranjexxx schreef: ↑12-06-2019 09:50Gea, natuurlijk poppen deze vragen op. Ik denk dat minnaar ze terecht stelt. Het zou ook heel bijzonder zijn als je nu niet af en toe onzeker zou zijn of het wel het juiste is wat je doet. Je neemt namelijk een enorm grote beslissing met veel impact. Het is allemaal in sneltreinvaart gegaan de laatste weken, dat hoeft natuurlijk niet. Je gaat knopen doorhakken en stappen zetten die je doet voor de rest van je leven. Gun jezelf de tijd om echt uit te vogelen of je de juiste beslissing neemt. Zoek daarbij eventueel hulp van een relatietherapeut samen met je man. Die kan jullie ook helpen om goed uit elkaar te gaan, als dat je doel is. Er is niet altijd een weg terug naar hoe het was.
Ik vind ook dat hij ze terecht stelt, ik was zelf een beetje mijn kop in het zand aan het steken, hij heeft dat blijkbaar beter door dan ik zelf.
Ik denk ook dat tijd echt essentieel is. Alles gaat al in sneltreinvaart en het liefst wil ik vandaag en nu duidelijkheid en een route bepalen en die uitstippelen.. maar zo werkt het gewoon niet, daar heb je gelijk in. Ik zal deze weg echt zelf moeten bewandelen en me volledig op mezelf moeten richten en voelen wat ik wil en pas stappen nemen wanneer ik daar aan toe ben.. op dit moment weet ik even niet wat te doen, of hoe.. Het enige wat ik nu kan doen is daarin heel eerlijk zijn naar mezelf. En het mag ook best vind ik om 'het even niet te weten'.. ook dat zal er wel bijhoren denk ik zo..
Marana schreef: ↑12-06-2019 09:59Dat is precies waarom ik nooit enige druk bij mijn destijds minnaar heb uitgeoefend. Ik wou niet dat hij voor mij ging scheiden en mij dat ooit zou kunnen verwijten. Juist vanwege de druk die er dan op je nieuw startende relatie ligt. Die moet lukken want anders was de scheiding 'voor niets'.
Zo te lezen heb jij goed voor jezelf op een rijtje dat je ook zonder minnaar niet nog 10 jaar bij je man zou blijven. Hou dat voor ogen. Besef dat er een kans is dat je een single vrouw wordt, zonder man, zonder minnaar, zonder relatie. Wil je dan nog steeds scheiden, is alleen zijn beter voor je dan bij je man blijven?
Ja begrijp ik 100%!! Ik wil die druk ook zeker niet!
Dat is inderdaad 'De vraag der vragen' die ik voor mezelf heel goed moet gaan afwegen.. eerlijk.. op dit moment weet ik het even niet.
Ja is ook zo, klopt helemaal. Tuurlijk kunnen we dit nog niet zeggen.. Ik denk ook dat juist te veel druk ergens op leggen, alles kapot kan maken.
I was born to be real, not to be perfect..
