Minnaartopic, deel 21.

@Sense....

zo herkenbaar!

Vooral doen alsof er niéts gebeurd is, daar is mijn man ook heel goed in!

Sense, ik zat ooit in zo'n relatie, waarbij communiceren heel erg lastig was, van beide kanten. En met dezelfde partner gebeurde het vreemdgaan, van zijn kant. Juist omdat wij al langere tijd niet meer verbonden waren (geen communicatie en amper intimiteit) kon zoiets als gevoelens voor een ander/vreemdgaan niet worden besproken. Daarvoor moet je je m.i. veilig voelen binnen de relatie, wil je dat durven neerleggen. Ik denk dus echt dat gebrek aan (juiste) verbinding zeer zwaar meetelt.

Het feit dat jij zegt dat je partner direct vergeet waar jouw probleem ligt, zegt wel wat. Of hij is niet in staat om het werkelijk te laten doordringen, of hij wil het liever niet weten. Kop in het zand. Als we het er niet over hebben, bestaat het niet. En dan kom ik wederom uit op het het hebben van een niet heel goede relatie. Want je mist echte verbinding. Twee mensen die in hetzelfde huis leven, maar niet werkelijk met elkaar. Huisgenoten, zeg maar. Heel naar, ik heb het ook ervaren. Natuurlijk zit er nog liefde, zat er bij ons ook nog. Maar allebei onmachtig om iets te veranderen (was ook te laat in ons geval). Angst voor veranderingen, dus we laten het maar doorsudderen. Totdat je er niet meer omheen kunt vanwege vette crisis. Dan word je gedwongen om actie te ondernemen, en ik denk dat dat niet eens slecht zou zijn.

Puzzled, je zegt het zelf; je laat het maar zo want het komt je nu goed uit...

Dan is er niks anders dan dealen met deze situatie, die je uit eigen keuze zo laat doorsudderen. Er komt vanzelf een gedwongen keuzemoment, ben ik bang. En ik denk - zoals ik al schreef - dat dat hard nodig is. Want gelukkig ben je niet, toch? Ook bij jou lees ik onmacht om dingen te veranderen. Je wil wel maar weet niet hoe, of bent al het stadium voorbij van echt willen veranderen van de relatie.

Hoop jij dat de situatie met je minnaar tot een gedwongen keuze leidt?

Puzzled...volgens mij is het angst van je man. Bang om de werkelijkheid onder ogen te zien, bang om kwijt te raken. Heel erg.

Ook ik heb me daaraan schuldig gemaakt...wel voelen dat er dingen niet kloppen maar het laten zitten. Want de angst om kwijt te raken was groot. Stom, want later werden de problemen nog groter natuurlijk, en bovenal onomkeerbaar......

Communicatie is iets wat mijn -toen nog- vriendin en ik hebben geleerd, dat wilden wij allebei. Het ontbreekt vaak aan de wil daartoe. Waarom zou Puzzeld het oude vertrouwde met nieuwe ogen gaan bekijken als ze al een makkelijk alternatief voorhanden heeft?

Julus, als de vreemdgaande partij al in de illusie leeft dat alles thuis definitief mislukt is en stiekem al in de volgende relatie zit is alles onomkeerbaar, dat thuis ontmantelen is dan nog een af te handelen formaliteit.

Julus jouw relatie was niet gelijk aan de mijne

Ik vind het prima dat je jouw (!!!!) ervaringen deelt.. Maar ik kan niets met je veroordeling en het trekken van conclusies van jouw kant..

Mooie postings, Julus, ik ben het met je eens. Er mist een verbinding, de ruimte om het gesprek aan te gaan en ook door te zetten. Natuurlijk is het lastig als de ander afhaakt en net doet alsof er niks speelt. Kop in zand en we hebben het weer over de boodschappen of het weer. Zie, niks aan de hand.



Met mijn ex heb ik ook lang niet gepraat, ook toen het al duidelijk slechter ging. Op een gegeven moment hebben we dan toch de ruimte gevonden en hebben we echt wel open gesprekken gehad. Waarom we geen seks meer hadden, waarom ik daar echt geen zin meer in had, hoe onze relatie ging. Toen ging ik nog niet vreemd, maar we hebben het er toen ook wel over gehad hoe het verder zou moeten als de zin in seks niet meer terug zou komen.

Niet dat het mijn vreemdgaan voorkwam, want ik was al uit die relatie gestapt zonder het echt te weten, maar we hebben wel tijd gestoken in gesprekken.



Een relatie heb je toch samen en als de ander afhaakt met communiceren - hoe kun je dan ooit een verbinding hebben? Dan ben je elkaar toch kwijt geraakt? Als het moeilijk is om een onderwerp te bespreken, missen er toch contactlijntjes?

Ik kan me echt met de beste wil niet voorstellen dat je relatie goed is, als er dus onderwerpen zijn die totaal doodgezwegen en afgeketst worden. Dan klopt er iets niet.



En ik kan me ook niet voorstellen dat je je dan daar bij neer kunt leggen. Dat je accepteert dat het onderwerp dan dus onbespreekbaar gemaakt wordt. Je hebt toch een relatie? Hoe kun je er dan akkoord mee gaan dat jij met iets zit en de ander doet alsof je nooit iets gezegd hebt, alsof hij doof is voor je woorden, alsof hij je negeert - want je wordt echt niet serieus genomen op die momenten, om welke reden dan ook.



Misschien ben ik er ook te resoluut en te mondig voor, dat kan. Ik kan me niet voorstellen dat ik op die manier in een relatie zou kunnen zitten, als iets dat voor mij belangrijk is, niet eens een behoorlijk gesprek waard is.



Wat Julus zegt, dan ben je meer huisgenoten, die niet alles met elkaar hoeven delen.

De minnaar zorgt er natuurlijk ook voor dat er niet meer gepraat hoeft te worden. Partner heeft kop in het zand, de minnaar praat wel en is perfecte afleiding, waardoor het thuis ook draagbaar is. Het Grote Gesprek thuis hoeft dan ook niet gevoerd te worden, want er is een andere uitlaatklep.

Daardoor ontstaat alleen maar meer afstand, maar de partner mag lekker ongestoord struisvogelen, alleen maar rustig, want meer energie en aandacht over voor de minnaar.

quote:Rooss4 schreef op 27 oktober 2013 @ 12:06:

[...]



Mooi omschreven, helemaal eens! (en ik heb de leesbril niet eens op! )Ach wellus, ik zie hem toch op je Pinokkio-neus staan!

Hier is er nooit iets veranderd in bepaalde communicatie lijnen.. En op bepaalde vlakken is er niets mis met de communicatie.. Zolang het maar niet over gevoelens /emoties gaat..



En ook over het stoppen met praten als die minnaar er eenmaal is, is een conclusie die niet voor iedereen opgaat..



Ik snap best dat jullie zo overduidelijk proberen de juiste conclusies te trekken, en blijkbaar is het voor jullie zeer belangrijk te weten waar bij een ander het pijnpunt ligt.. Maar dat is voor iedereen en voor iedere relatie weer anders.. Een stukje minder generaliserend schrijven maakt het voor hen die graag bij zichzelf willen blijven een stukje aantrekkelijker om hier ervaringen te delen..



Jullie schrijven keer op keer dat ik moet stoppen met mezelf te verdedigen.. Stop dan wellicht met het generaliseren, conclusies trekken en doen alsof je het allemaal wel weet.. Dat geld niet alleen voor Julus.. Hierboven staan nog meer staaltjes van onwetendheid

En toch maken juist die gevoelens en emoties een liefdesrelatie tot een liefdesrelatie en niet een vriendschap of hechte familieband.

Als er dan ook nog amper seks is en gesprekken daarover onmogelijk, tja, dan kan ik echt niet anders dan denken dat er in die relatie veel mist of scheef zit.

Het topic over partners met laag of totaal ontbreken van enig libido laat ook wel zien, hoe scheef relaties zijn als er geen seks is en dat ook totaal onbespreekbaar is.



Natuurlijk is er liefde, maar als dat allemaal niet bespreekbaar is, of een gesprek over gebrek aan seks genegeerd wordt, mist er een grote verbinding. Hoe bijzonder jullie relatie ook is.



Dat verschil heb je toch ook gemerkt in de relatie met LD? Je weet hoe het ook kan zijn, je kent als geen ander het verschil, als het goed is.

Heidi, de verbinding kwijt raken is makkelijk, deze behouden kost aandacht. Wij zaten allebei met onze aandacht elders, haar affaire was een wake-up call voor ons allebei.

Sense, jij vertelde in het doorgaan na vreemdgaan topic dat jouw gevoel van eigenwaarde tot het dieptepunt was gedaald door jouw relatie. Ik vraag me af of dat dieptepunt nu echt met zijn libido te maken had of werd veroorzaakt doordat hij alles wat jou betreft 5 minuten later alweer kwijt is voor jouw gevoel. Ik kan wel begrijpen dat jij je door die onverschilligheid waardeloos en nietig bent gaan voelen bij de man van wie jij houdt.

Highlander, je hebt gelijk. Als je als vreemdganger eigenlijk al veel meer met de ander (e) relatie bezig bent en hoopt op toekomst samen, dan is de vraag natuurlijk wat je nog in je oude relatie doet. De noodzaak of wil om er nog in te investeren is er dan niet meer, de focus ligt dan bij de ander. Ik had niet goed voor ogen dat Puzzled al haar keuze heeft gemaakt (Roos).



Heidi, mooi omschreven, precies hoe ik het zie.

Jij zegt iets heel belangrijks; jullie praatten nog, maar jij was al uit de relatie gestapt. Dat was hier ook aan de orde. Ik kon praten wat ik wilde, eraan trekken wat ik wilde, maar hij stond daar niet meer voor open. Was al teveel verbonden met die ander. Ook wij hadden wel gesprekken (niet zaligmakend maar soit), wisten ook waar het fout ging maar niet met de intentie van zijn kant om de relatie te redden. Jammer is alleen dat ik dat toen niet wist...ik trok aan een dood paard. Dat doet pijn.



Ook hier had hij met de ander intieme gesprekken, vooral ook over zijn relatie met mij. Zij was zijn praatpaal, zijn ultieme escape. Vooral omdat zij iemand is die graag wil redden, kon hij ongelimiteerd zijn gal spuien over mij. En natuurlijk wilde zij een toekomst met hem, dus graag dat luisterende oor.

Thuis hoefde hij dan niet meer zo nodig, het leidde immers niet tot zijn doel. Thuis was vooral pappen en nathouden totdat hij een aanleiding had om echt weg te kunnen gaan. (dat zie je vaak volgens mij, dat noemde ik al). Gedwongen keuze en daar op hopen zodat de keuze niet meer gemaakt hoeft te worden.



Ook eens dat als je juist emoties en gevoelens niet kunt delen er m.i. geen sprake is van een (h)echte liefdesrelatie. Dan deel je huis en haard, gezelligheid. Wél geloof ik best dat er een relatie is, maar niet zo eentje die we doorgaans liefdesrelatie noemen. Kom ik toch weer uit op de huisgenotenrelatie. Sorry Sense, kan er niet meer van maken.

Tja en dat is dan ook het meest pijnlijke, Heidi. De minnaarrelatie zorgt ervoor dat het thuis draagelijk wordt....verschrikkelijk.

Had ik het geweten, dan had ik natuurlijk allang zijn spullen buiten geflikkerd. Als mijn partner mij zó ziet...(en dat deed ie), ga dan heel gauw naar die ander. Ik zal het nog aanmoedigen ook, en dat deed ik dan dus ook



Nu ik een hele fijne vent heb die mij op handen draagt, meent ex mij het leven zuur te maken. Heel ander verhaal, maar niet te bevatten. Pure jaloezie, zo denkt men.

quote:highlander schreef op 27 oktober 2013 @ 12:31:

Heidi, de verbinding kwijt raken is makkelijk, deze behouden kost aandacht. Wij zaten allebei met onze aandacht elders, haar affaire was een wake-up call voor ons allebei.



Precies en jullie hebben het opgepakt door in gesprek te gaan. Hoe zou het voor jou geweest zijn als het niet tot gesprekken had geleid? Als jouw vrouw haar hoofd in het zand had gestoken en elk mogelijk gesprek dat jij aan wilde gaan, afgeketst had?



Het lijkt me zo enorm pijnlijk als je een gesprek wilt beginnen en de ander ketst het af, en lijkt het vijf minuten later compleet vergeten te zijn, alsof jouw woorden echt nooit uitgesproken zijn. Dat is toch vernederend?



Ik zie het trouwens nu ook gebeuren bij Guus. Alsof die wip een wake up call was voor ons allebei. Mij heeft het adem gegeven in het vacuüm waar ik een beetje in was blijven hangen en hem heeft het laten zien wat hij had en niet kwijt wil, maar wel op het spel had gezet.

Door die wip zijn er tussen ons veel gesprekken op gang gekomen, wat anders nooit gebeurd was. Het gaf een opening tot praten over gevoelens, het gooide geen deuren dicht.

En nu is onze relatie geen nr 1 relatie, dus in die zin echt wel heel anders, maar ik zie wel dat het juist uitgenodigd heeft tot praten. Er is iets open gegooid, wat dicht zat. Ik kan me voorstellen dat het in jullie situatie ook zo gegaan is.

quote:highlander schreef op 27 oktober 2013 @ 12:52:

Sense, jij vertelde in het doorgaan na vreemdgaan topic dat jouw gevoel van eigenwaarde tot het dieptepunt was gedaald door jouw relatie. Ik vraag me af of dat dieptepunt nu echt met zijn libido te maken had of werd veroorzaakt doordat hij alles wat jou betreft 5 minuten later alweer kwijt is voor jouw gevoel. Ik kan wel begrijpen dat jij je door die onverschilligheid waardeloos en nietig bent gaan voelen bij de man van wie jij houdt.Dat lijkt mij ook. Dat lijkt mij heel erg rot, maar dan zit er toch echt structureel iets niet goed. Dat dat confronterend is als men dat hier zegt snap ik, maar er wordt gereageerd op wat jij schrijft. Kan al moeilijk zeggen dat ik jaloers ben op jouw relatie omdat deze zo goed is, als ik dat niet zo lees. Dat zou hypocriet zijn vind je niet?

Heidi, dat is zeker vernederend. Alsof het de ander geen ruk interesseert wat je voelt, of wil. Maar dan ben je met je hart echt niet bij je partner, niet als in goede relatie. Of het is onkunde en geen onwil, door bijv. persoonlijkheidsproblematiek.



Mijn ex (autist) kon dat ook niet, en daarom zijn we exen. Nul verbinding, totaal niet op 1 lijn.

quote:highlander schreef op 27 oktober 2013 @ 12:52:

Sense, jij vertelde in het doorgaan na vreemdgaan topic dat jouw gevoel van eigenwaarde tot het dieptepunt was gedaald door jouw relatie. Ik vraag me af of dat dieptepunt nu echt met zijn libido te maken had of werd veroorzaakt doordat hij alles wat jou betreft 5 minuten later alweer kwijt is voor jouw gevoel. Ik kan wel begrijpen dat jij je door die onverschilligheid waardeloos en nietig bent gaan voelen bij de man van wie jij houdt.

Mijn gevoel van eigenwaarde daalde door zijn gebrek aan libido, of meer zijn gebrek aan interesse op dat vlak naar mij toe..



Nee ik voel me niet waardeloos, en al helemaal niet nietig.. Eigenwaarde op bepaalde vlakken is toch echt wat anders

quote:Julus schreef op 27 oktober 2013 @ 13:12:

[...]





Dat lijkt mij ook. Dat lijkt mij heel erg rot, maar dan zit er toch echt structureel iets niet goed. Dat dat confronterend is als men dat hier zegt snap ik, maar er wordt gereageerd op wat jij schrijft. Kan al moeilijk zeggen dat ik jaloers ben op jouw relatie omdat deze zo goed is, als ik dat niet zo lees. Dat zou hypocriet zijn vind je niet?





Nee hoor, totaal niet confronterend, maar posts die geen hout zagen, maar wel gezien worden als 'de waarheid' .. Dat zijn de pijnlijke posts..



Echter hebben de mensen die die posts schrijven het niet eens door..

quote:Sense-1970 schreef op 27 oktober 2013 @ 13:16:

[...]



Mijn gevoel van eigenwaarde daalde door zijn gebrek aan libido, of meer zijn gebrek aan interesse op dat vlak naar mij toe..



Nee ik voel me niet waardeloos, en al helemaal niet nietig.. Eigenwaarde op bepaalde vlakken is toch echt wat anders





Sense

je slaagt de nagel op de kop hier juist het zelfde

het is vooral mijn zelfvertrouwen dat weg is maar voel mij ook niet waardeloos ofzo

quote:Julus schreef op 27 oktober 2013 @ 13:04:

Heidi, mooi omschreven, precies hoe ik het zie.

Jij zegt iets heel belangrijks; jullie praatten nog, maar jij was al uit de relatie gestapt. Dat was hier ook aan de orde. Ik kon praten wat ik wilde, eraan trekken wat ik wilde, maar hij stond daar niet meer voor open. Was al teveel verbonden met die ander. Ook wij hadden wel gesprekken (niet zaligmakend maar soit), wisten ook waar het fout ging maar niet met de intentie van zijn kant om de relatie te redden. Jammer is alleen dat ik dat toen niet wist...ik trok aan een dood paard. Dat doet pijn.



Ook hier had hij met de ander intieme gesprekken, vooral ook over zijn relatie met mij. Zij was zijn praatpaal, zijn ultieme escape. Vooral omdat zij iemand is die graag wil redden, kon hij ongelimiteerd zijn gal spuien over mij. En natuurlijk wilde zij een toekomst met hem, dus graag dat luisterende oor.

Thuis hoefde hij dan niet meer zo nodig, het leidde immers niet tot zijn doel. Thuis was vooral pappen en nathouden totdat hij een aanleiding had om echt weg te kunnen gaan. (dat zie je vaak volgens mij, dat noemde ik al). Gedwongen keuze en daar op hopen zodat de keuze niet meer gemaakt hoeft te worden.



Ook eens dat als je juist emoties en gevoelens niet kunt delen er m.i. geen sprake is van een (h)echte liefdesrelatie. Dan deel je huis en haard, gezelligheid. Wél geloof ik best dat er een relatie is, maar niet zo eentje die we doorgaans liefdesrelatie noemen. Kom ik toch weer uit op de huisgenotenrelatie. Sorry Sense, kan er niet meer van maken.



Julus, ik had toen nog niet eens een ander, maar werkte in een kroeg en door de contacten daar, had ik mijn afleiding. Ik was haske braaf toen nog, had ook echt niet door dat ik allang uit de relatie gestapt was. Achteraf pas besefte ik me dat ik wel eens heb gedacht, goh, als ik hier alleen was, zou ik het veel leuker hebben - enz. Ik sloot hem wel buiten, want ik wist dat ik me alleen hier ook kon redden en visualiseerde al een single bestaan. Ik was niet verbonden met een ander, maar ik was wel verbonden met een nieuw leven als single. Killing voor onze relatie natuurlijk, want wat je zegt, je kunt dan nog praten wat je wilt, het zit er niet meer in. Er is niks meer te repareren, want het is allang op. Het paard is allang dood.



Dat wat bij jouw ex gebeurde, gebeurt nu ook bij Guus. Hij denkt veel na, maar bespreekt dat met mij, niet met thuis. Zijn vrouw weet immers niks van de puinhopen die hij in zijn hoofd heeft, dus is het miljoenen keren makkelijker om er met mij over te praten. Ik weet alles, een half woord is genoeg. Hoe moet hij dit thuis ooit aankaarten, zonder zijn bedrog op tafel te gooien? Met de kans dat te verliezen.



Dus makkelijker is het om mij op te zoeken, veel met mij te praten. Niet om te klagen over thuis of zijn huwelijk, maar wel om gedachten te delen, te praten over wat er gebeurd is en waarom, maar ook wat wij hebben en hoeveel ons dat waard is. Net zo goed vreemdgaan, net zo goed killing. Ik trek niet aan hem, in de zin dat ik een toekomst samen voorstel, ik reageer als een vriendin zou doen, want natuurlijk gaat hij me aan mijn hart.

Het is alleen het verkeerde oor dat luistert en gebruikt wordt. Door het thuis niet te bespreken, verandert daar niets, terwijl hij wel thuis nu meer op waarde zegt te schatten. Wat ik ook geloof. Hij heeft veel te verliezen.

quote:Heeeidi schreef op 27 oktober 2013 @ 13:10:Precies en jullie hebben het opgepakt door in gesprek te gaan. Hoe zou het voor jou geweest zijn als het niet tot gesprekken had geleid? Als jouw vrouw haar hoofd in het zand had gestoken en elk mogelijk gesprek dat jij aan wilde gaan, afgeketst had?Nu moet ik erbij zeggen dat haar affaire voor ons een hele oude koe is, toen waren we nog niet eens getrouwd. Toen ik erachter kwam was ik woedend, haar koffer inpakken en zij weigerde. Haar aan een vragenvuur onderworpen, eindeloos, en elke keer kreeg ik exact hetzelfde verhaal. Als zij op dat moment geen info had willen geven was het einde oefening geweest. Ze trok het boetekleed aan, werd het schuldgevoel zat en kaatste die bal terug naar mij; alle keren dat zij wilde praten had ik die opening genegeerd, te druk met werk en die andere man luisterde wel. Toen ik het wist en haar weg wilde ging zij de confrontatie alsnog aan, vuurwerk. Interessant.