Thuis
alle pijlers
En òf wonderen nog bestaan!
zaterdag 28 augustus 2010 om 08:10
Zeven weken geleden leek ie plots van de aardbodem verdwenen: onze lieve kater van nog geen jaar oud. Z'n maatje liep hier verloren mauwend rond, hij miste overduidelijk z'n kameraard. We hadden ze eerder samen uit het asiel gehaald, het was een gouden duo.
Naarmate de dagen verstreken, kwamen hier in de straat een vijftal posters te hangen van katten die weg waren en hier rees langzaam het besef, dat een katenhater wellicht zijn slag geslagen had. We hebben onze verdwenen kater overal opgegeven als vermist, maar helaas... nooit iets gehoord...
Gistermiddag open ik m'n mail en m'n oog valt op het eerste mailtje, ik ken de afzender niet: Ik lees en dònder van m'n stoel: Onze kater is gevonden... 50 kilometer verderop!! Met trillende vingers draai ik het telefoonnummer en een statige meneer (tenminste, zo klinkt ie) neemt aan en ik vraag ademloos: Heeft u mijn kat gevonden?!?
Het gesprek dat zich dan ontvouwt is prachtig: Meneer legt uit hoe-of-wat en ik krijg zelfs m'n kat "aan de telefoon": hij ligt op schoot bij meneer en ik hoor 'm luidruchtig spinnen.
Ik spring in de auto, tik het adres in de TomTom (49,6 km!!!) en scheur richting m'n eigen kleine wondertje. Wanneer ik op het adres aankom, sta ik voor een énorm huis (denk Gooische Vrouwen) en een typische meneer (yep, denk Gooische Vrouwen) staat al op de mééééterslange oprijlaan op me te wachten. Hij loodst me mee de enorme huiskamer binnen en jawel, daar op een prachtige rood fluwelen bank ligt ie dan, tussen allemaal kussens, mijn kat! De tranen springen in m'n ogen en... meneer huilt hartstochtelijk mee.
Hij vertelt hoe e.e.a. in z'n werk is gegaan en ik ben zo ontroerd door alle moeite die hij en zijn vrouw gedaan hebben: ze hebben blikjes voer gekocht, kattenmelk, speeltjes en zijn met onze kat naar de dierenarts geweest om te laten scannen. Ze hebben half internet afgestruind (hij laat me het briefje bij de laptop zien met alle gegevens) en zelfs hun hond tijdelijk verbannen naar de garage uit angst dat onze kat weer de benen zou nemen.
Na een uurtje vertrek ik met een tas vol kattenspullen en een vrolijk spinnende kat in 't mandje richting huis. Ik bedank de man voor zijn goede zorgen en welja, ik geef 'm drie dikke kussen! Enigszins verlegen zegt ie: "Ach ja, zo zie je maar dat wonderen de wereld nog niet uit zijn" en wéér zie ik 'm een traantje wegpinken.
Tijdens de rit naar huis blijf ik m'n kat aaien en aanraken en hij vertelt me héle verhalen! Ik snap er geen snars van, maar vraag me telkens weer af wat hij de afgelopen zeven weken meegemaakt moet hebben en vooral: hoe is ie 50 kilometer verderop beland?!?
Terwijl ik dit tik, ligt m'n kat, samen met z'n hervonden maatje naast me op de bank. Godsamme, wat kan het leven toch mooi zijn!
Buiten het feit, dat ik überhaupt m'n kat terug heb, ben ik vooral onder de indruk van de moeite die de vinders gedaan hebben om onze kat terug te bezorgen. Het doet me goed te realiseren dat er nog zulke lieve en onbaatzuchtige mensen zijn!
Vandaag gaat er een dikke, dikke bos bloemen 50 kilometer verderop en het eerste mailtje met een filmpje van de hereniging van onze katertjes is reeds verzonden.
Phoehéé!
Naarmate de dagen verstreken, kwamen hier in de straat een vijftal posters te hangen van katten die weg waren en hier rees langzaam het besef, dat een katenhater wellicht zijn slag geslagen had. We hebben onze verdwenen kater overal opgegeven als vermist, maar helaas... nooit iets gehoord...
Gistermiddag open ik m'n mail en m'n oog valt op het eerste mailtje, ik ken de afzender niet: Ik lees en dònder van m'n stoel: Onze kater is gevonden... 50 kilometer verderop!! Met trillende vingers draai ik het telefoonnummer en een statige meneer (tenminste, zo klinkt ie) neemt aan en ik vraag ademloos: Heeft u mijn kat gevonden?!?
Het gesprek dat zich dan ontvouwt is prachtig: Meneer legt uit hoe-of-wat en ik krijg zelfs m'n kat "aan de telefoon": hij ligt op schoot bij meneer en ik hoor 'm luidruchtig spinnen.
Ik spring in de auto, tik het adres in de TomTom (49,6 km!!!) en scheur richting m'n eigen kleine wondertje. Wanneer ik op het adres aankom, sta ik voor een énorm huis (denk Gooische Vrouwen) en een typische meneer (yep, denk Gooische Vrouwen) staat al op de mééééterslange oprijlaan op me te wachten. Hij loodst me mee de enorme huiskamer binnen en jawel, daar op een prachtige rood fluwelen bank ligt ie dan, tussen allemaal kussens, mijn kat! De tranen springen in m'n ogen en... meneer huilt hartstochtelijk mee.
Hij vertelt hoe e.e.a. in z'n werk is gegaan en ik ben zo ontroerd door alle moeite die hij en zijn vrouw gedaan hebben: ze hebben blikjes voer gekocht, kattenmelk, speeltjes en zijn met onze kat naar de dierenarts geweest om te laten scannen. Ze hebben half internet afgestruind (hij laat me het briefje bij de laptop zien met alle gegevens) en zelfs hun hond tijdelijk verbannen naar de garage uit angst dat onze kat weer de benen zou nemen.
Na een uurtje vertrek ik met een tas vol kattenspullen en een vrolijk spinnende kat in 't mandje richting huis. Ik bedank de man voor zijn goede zorgen en welja, ik geef 'm drie dikke kussen! Enigszins verlegen zegt ie: "Ach ja, zo zie je maar dat wonderen de wereld nog niet uit zijn" en wéér zie ik 'm een traantje wegpinken.
Tijdens de rit naar huis blijf ik m'n kat aaien en aanraken en hij vertelt me héle verhalen! Ik snap er geen snars van, maar vraag me telkens weer af wat hij de afgelopen zeven weken meegemaakt moet hebben en vooral: hoe is ie 50 kilometer verderop beland?!?
Terwijl ik dit tik, ligt m'n kat, samen met z'n hervonden maatje naast me op de bank. Godsamme, wat kan het leven toch mooi zijn!
Buiten het feit, dat ik überhaupt m'n kat terug heb, ben ik vooral onder de indruk van de moeite die de vinders gedaan hebben om onze kat terug te bezorgen. Het doet me goed te realiseren dat er nog zulke lieve en onbaatzuchtige mensen zijn!
Vandaag gaat er een dikke, dikke bos bloemen 50 kilometer verderop en het eerste mailtje met een filmpje van de hereniging van onze katertjes is reeds verzonden.
Phoehéé!
zaterdag 28 augustus 2010 om 08:38
Djaza, wat maak je me blij op deze ochtend. Wat een prachtig verhaal. 7 weken weggeweest, en dan nog terugvinden. En dan nog wel 50 kilometer verder op!
Wat een lieve mensen hebben je kat gevonden, wauw! De wonderen zijn de wereld idd nog niet uit.
Geniet van je kat, en de andere is denk ik ook erg blij dat z'n maatje er weer is.
Wat een lieve mensen hebben je kat gevonden, wauw! De wonderen zijn de wereld idd nog niet uit.
Geniet van je kat, en de andere is denk ik ook erg blij dat z'n maatje er weer is.
zaterdag 28 augustus 2010 om 08:42
zaterdag 28 augustus 2010 om 08:44
Tijdens de lange, lange rit was ik ook nog altijd niet overtuigd, dat het nou werkelijk mijn kat zou zijn. Hoewel het emailadres klopte, de naam, de omschrijving van de kat...
Maar toen ik 'm daar pontificaal luid spinnend op die prachtige bank zag liggen, knalde m'n hart bijna van blijdschap uit elkaar: hij was 't ècht!
Maar toen ik 'm daar pontificaal luid spinnend op die prachtige bank zag liggen, knalde m'n hart bijna van blijdschap uit elkaar: hij was 't ècht!
zaterdag 28 augustus 2010 om 09:05
He-le-maal geweldig, ben helemaal vrolijk geworden van je verhaal! @ Tuorrebout, ja, dat kan! Ik heb wel eens gehoord van een kat die ergens op de bus stapte en daarna dezelfde bus weer terug nam! Zoals anderen zeggen: misschien was hij even op vakantie maar wist hij de weg niet terug;-)
Wat een geweldig lieve mensen.
Wat een geweldig lieve mensen.
zaterdag 28 augustus 2010 om 09:19
zaterdag 28 augustus 2010 om 09:22
quote:Doperwt schreef op 28 augustus 2010 @ 09:19:
Wat n heerlijk verhaal! Zit hier ook met een brok in mn keel, die van mij is ook een tijd weggeweest dus kan het moment van hereniging zo goed voorstellen!!! Wat een lieve man, ik zeg : Held van de week!!!
Dus nu maar een camera om zn nek, kun je mooi zien hoe hij op avontuur gaat haha! Die bestaan he!!! Zag het een keer op tv een cameraatje voor een kat zodat je ziet waar hij is geweest .
Wat n heerlijk verhaal! Zit hier ook met een brok in mn keel, die van mij is ook een tijd weggeweest dus kan het moment van hereniging zo goed voorstellen!!! Wat een lieve man, ik zeg : Held van de week!!!
Dus nu maar een camera om zn nek, kun je mooi zien hoe hij op avontuur gaat haha! Die bestaan he!!! Zag het een keer op tv een cameraatje voor een kat zodat je ziet waar hij is geweest .
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
)
zaterdag 28 augustus 2010 om 09:41
Wat een mooi positief verhaal. Er bestaan dus echt nog wel goede mensen.
Onze kat hebben wij na 1 1/2 jaar teruggevonden. De dag dat we hem kwijtraakten was op mijn verjaardag. Dat was echt een drama voor ons gezin.
En die kattenhaters hebben wij ook in de buurt. Wat bezield dat soort mensen toch. Laten ze elkaar en ander gespuis lekker opruimen. Of met zijn allen op een onbewoon eiland gaan wonen.
Onze kat hebben wij na 1 1/2 jaar teruggevonden. De dag dat we hem kwijtraakten was op mijn verjaardag. Dat was echt een drama voor ons gezin.
En die kattenhaters hebben wij ook in de buurt. Wat bezield dat soort mensen toch. Laten ze elkaar en ander gespuis lekker opruimen. Of met zijn allen op een onbewoon eiland gaan wonen.
Ik heb geen motto.
zaterdag 28 augustus 2010 om 10:21
