En òf wonderen nog bestaan!

Zeven weken geleden leek ie plots van de aardbodem verdwenen: onze lieve kater van nog geen jaar oud. Z'n maatje liep hier verloren mauwend rond, hij miste overduidelijk z'n kameraard. We hadden ze eerder samen uit het asiel gehaald, het was een gouden duo.

Naarmate de dagen verstreken, kwamen hier in de straat een vijftal posters te hangen van katten die weg waren en hier rees langzaam het besef, dat een katenhater wellicht zijn slag geslagen had. We hebben onze verdwenen kater overal opgegeven als vermist, maar helaas... nooit iets gehoord...



Gistermiddag open ik m'n mail en m'n oog valt op het eerste mailtje, ik ken de afzender niet: Ik lees en dònder van m'n stoel: Onze kater is gevonden... 50 kilometer verderop!! Met trillende vingers draai ik het telefoonnummer en een statige meneer (tenminste, zo klinkt ie) neemt aan en ik vraag ademloos: Heeft u mijn kat gevonden?!?

Het gesprek dat zich dan ontvouwt is prachtig: Meneer legt uit hoe-of-wat en ik krijg zelfs m'n kat "aan de telefoon": hij ligt op schoot bij meneer en ik hoor 'm luidruchtig spinnen.

Ik spring in de auto, tik het adres in de TomTom (49,6 km!!!) en scheur richting m'n eigen kleine wondertje. Wanneer ik op het adres aankom, sta ik voor een énorm huis (denk Gooische Vrouwen) en een typische meneer (yep, denk Gooische Vrouwen) staat al op de mééééterslange oprijlaan op me te wachten. Hij loodst me mee de enorme huiskamer binnen en jawel, daar op een prachtige rood fluwelen bank ligt ie dan, tussen allemaal kussens, mijn kat! De tranen springen in m'n ogen en... meneer huilt hartstochtelijk mee.



Hij vertelt hoe e.e.a. in z'n werk is gegaan en ik ben zo ontroerd door alle moeite die hij en zijn vrouw gedaan hebben: ze hebben blikjes voer gekocht, kattenmelk, speeltjes en zijn met onze kat naar de dierenarts geweest om te laten scannen. Ze hebben half internet afgestruind (hij laat me het briefje bij de laptop zien met alle gegevens) en zelfs hun hond tijdelijk verbannen naar de garage uit angst dat onze kat weer de benen zou nemen.



Na een uurtje vertrek ik met een tas vol kattenspullen en een vrolijk spinnende kat in 't mandje richting huis. Ik bedank de man voor zijn goede zorgen en welja, ik geef 'm drie dikke kussen! Enigszins verlegen zegt ie: "Ach ja, zo zie je maar dat wonderen de wereld nog niet uit zijn" en wéér zie ik 'm een traantje wegpinken.



Tijdens de rit naar huis blijf ik m'n kat aaien en aanraken en hij vertelt me héle verhalen! Ik snap er geen snars van, maar vraag me telkens weer af wat hij de afgelopen zeven weken meegemaakt moet hebben en vooral: hoe is ie 50 kilometer verderop beland?!?



Terwijl ik dit tik, ligt m'n kat, samen met z'n hervonden maatje naast me op de bank. Godsamme, wat kan het leven toch mooi zijn!



Buiten het feit, dat ik überhaupt m'n kat terug heb, ben ik vooral onder de indruk van de moeite die de vinders gedaan hebben om onze kat terug te bezorgen. Het doet me goed te realiseren dat er nog zulke lieve en onbaatzuchtige mensen zijn!

Vandaag gaat er een dikke, dikke bos bloemen 50 kilometer verderop en het eerste mailtje met een filmpje van de hereniging van onze katertjes is reeds verzonden.



Phoehéé!

quote:mylenevalerie schreef op 28 augustus 2010 @ 10:33:

Als je echt denkt dat er een kattenhater is die bijv in 1 keer een stel katten daar 50 km verder heeft gedumpt, geef dan aan de andere buurtbewoners door die hun kat kwijt zijn dat er een mogelijkheid is dat ze daar en daar zijn, in die buurt.

Ja hoor, ben al langs geweest!

Was wel... sneu... Wij "de onze" wel terug en zij... afijn...

Ze gaan nu in ieder geval de asiels daar in de buurt bellen en ik help ze hopen dat ook zij iets horen...

quote:Clytemnestra schreef op 28 augustus 2010 @ 10:40:

Wat ontzettend fijn, en wat een lieve man. Ik denk dat ie t wel jammer vind nu katloos te zijn, hij klinkt alsof ie zelf ook verslingerd is geraakt aan jouw beessie.

Heerlijk ook om te beseffen dat we nog wel in staat zijn om t goede voor elkaar te doen.Dat gaf ie ook ruiterlijk toe! En gaf zelfs aan, te overwegen onze kat te houden mits de eigenaar zich niet aandiende en hun hond ermee akkoord zou gaan... Een prachtig mens, "mijn" meneer!

quote:Julus schreef op 28 augustus 2010 @ 10:55:

Wat fijn voor je! En wat een schitterend verhaal eromheen!Hé Julus! Ja cool hè...quote:paloma schreef op 28 augustus 2010 @ 10:56:

Stomme vraag maar hoe kun je zien of een kat gechipt is?Dat kun je niet zien, daarvoor moet je hem door de scanner halen... Bij de DA doen ze dat zo voor je (bij de AH weet ik niet...)

quote:Julus schreef op 28 augustus 2010 @ 11:11:

Blij je even te "spreken" en nog wel onder prettige omstandigheden. Ga hem maar fijn extra vertroetelen, samen tevreden spinnend op de bank.Inderdaad, de omstandigheden zijn fantastisch! Alsof ik zojuist een nacht met wilde, woeste sex achter de rug heb: I can't stop smiling!