En òf wonderen nog bestaan!

Zeven weken geleden leek ie plots van de aardbodem verdwenen: onze lieve kater van nog geen jaar oud. Z'n maatje liep hier verloren mauwend rond, hij miste overduidelijk z'n kameraard. We hadden ze eerder samen uit het asiel gehaald, het was een gouden duo.

Naarmate de dagen verstreken, kwamen hier in de straat een vijftal posters te hangen van katten die weg waren en hier rees langzaam het besef, dat een katenhater wellicht zijn slag geslagen had. We hebben onze verdwenen kater overal opgegeven als vermist, maar helaas... nooit iets gehoord...



Gistermiddag open ik m'n mail en m'n oog valt op het eerste mailtje, ik ken de afzender niet: Ik lees en dònder van m'n stoel: Onze kater is gevonden... 50 kilometer verderop!! Met trillende vingers draai ik het telefoonnummer en een statige meneer (tenminste, zo klinkt ie) neemt aan en ik vraag ademloos: Heeft u mijn kat gevonden?!?

Het gesprek dat zich dan ontvouwt is prachtig: Meneer legt uit hoe-of-wat en ik krijg zelfs m'n kat "aan de telefoon": hij ligt op schoot bij meneer en ik hoor 'm luidruchtig spinnen.

Ik spring in de auto, tik het adres in de TomTom (49,6 km!!!) en scheur richting m'n eigen kleine wondertje. Wanneer ik op het adres aankom, sta ik voor een énorm huis (denk Gooische Vrouwen) en een typische meneer (yep, denk Gooische Vrouwen) staat al op de mééééterslange oprijlaan op me te wachten. Hij loodst me mee de enorme huiskamer binnen en jawel, daar op een prachtige rood fluwelen bank ligt ie dan, tussen allemaal kussens, mijn kat! De tranen springen in m'n ogen en... meneer huilt hartstochtelijk mee.



Hij vertelt hoe e.e.a. in z'n werk is gegaan en ik ben zo ontroerd door alle moeite die hij en zijn vrouw gedaan hebben: ze hebben blikjes voer gekocht, kattenmelk, speeltjes en zijn met onze kat naar de dierenarts geweest om te laten scannen. Ze hebben half internet afgestruind (hij laat me het briefje bij de laptop zien met alle gegevens) en zelfs hun hond tijdelijk verbannen naar de garage uit angst dat onze kat weer de benen zou nemen.



Na een uurtje vertrek ik met een tas vol kattenspullen en een vrolijk spinnende kat in 't mandje richting huis. Ik bedank de man voor zijn goede zorgen en welja, ik geef 'm drie dikke kussen! Enigszins verlegen zegt ie: "Ach ja, zo zie je maar dat wonderen de wereld nog niet uit zijn" en wéér zie ik 'm een traantje wegpinken.



Tijdens de rit naar huis blijf ik m'n kat aaien en aanraken en hij vertelt me héle verhalen! Ik snap er geen snars van, maar vraag me telkens weer af wat hij de afgelopen zeven weken meegemaakt moet hebben en vooral: hoe is ie 50 kilometer verderop beland?!?



Terwijl ik dit tik, ligt m'n kat, samen met z'n hervonden maatje naast me op de bank. Godsamme, wat kan het leven toch mooi zijn!



Buiten het feit, dat ik überhaupt m'n kat terug heb, ben ik vooral onder de indruk van de moeite die de vinders gedaan hebben om onze kat terug te bezorgen. Het doet me goed te realiseren dat er nog zulke lieve en onbaatzuchtige mensen zijn!

Vandaag gaat er een dikke, dikke bos bloemen 50 kilometer verderop en het eerste mailtje met een filmpje van de hereniging van onze katertjes is reeds verzonden.



Phoehéé!

Goh, wat een leuke reacties!

En nee, ik ben niet AnneDaisymay... wilde m'n verhaal gewoon met jullie delen omdat ook ik ervan overliep...

M'n kat is een doorsnee kat, oftewel een Europese korthaar. Ook dat had m'n meneer op internet opgezocht...



Fijn, dat jullie ook zo onder de indruk zijn van dit toch wel bijzondere verhaal... en fijn, dat ik dat positieve gevoel aan jullie door heb kunnen geven!



En June: Wees waarachtig, streef naar geluk... toch?

quote:iris1969 schreef op 28 augustus 2010 @ 22:33:

Wow kitty, wat een geweldig verhaal! Je hebt echt niets te veel gezegd.

Ja, tòp hè?

Wat is jouw visie op de afgelegde afstand van 50 km? Zou ie dat werkelijk in z'n eentje afgelegd hebben? En ik ben al zo trots op 'm, knal bijna uit m'n bloesje!

quote:iris1969 schreef op 28 augustus 2010 @ 22:48:

Ja dat zou best kunnen, want ik ken wel katten die zover lopen, maar dan wel de kant van hun huis op en niet andersom. Wellicht is hij per ongeluk mee genomen of misschien had hij gewoon zin in een korte break .



De kat van ome Willem is op reis geweest

Yep, die kat van Ome Willem is potdorie naar Parijs geweest... decadent beest! De mijne heeft in ieder geval een hautain adres gezocht om te "landen"... (zonder mijn meneer tekort te doen overigens!)



Kan me overigens niet voorstellen dat de mijne van huis is weggelopen: hij heeft het zò goed hier. Ben ook zo blij dat ie terug is... m'n hèld (sprak zij glunderend van trots).



Kon ie maar een boek schrijven over z'n avonturen, ik ben er in ieder geval keibenieuwd naar!

quote:iris1969 schreef op 28 augustus 2010 @ 23:03:

Ja jouw kat heeft zeker stijl, dat moet je hem nageven. Wat is jouw "meneer" trouwens een schatje, ik zie hem helemaal voor me in zijn corduroy broek en tweedjasje .Kèn je 'm?