Welke meuk ga jij erven?

En dit doet me ook vaag denken aan de verjaardag van mijn oma toen ze 80 werd. Haar kinderen die dichtbij woonden hadden al heel tactisch op bepaalde spullen stickertjes geplakt, als claim dat zij dat zouden erven. Mijn ouders niet want door de afstand kwamen we er niet vaak.

In die tijd was de magnetron net nieuw en kwamen een oom en tante met een magnetron als cadeau. Niet dat opa en oma die ooit zouden gebruiken want veel te nieuwerwets natuurlijk. Dus meteen een stickertje ingeplakt.

Als wraak is oma 102 geworden, en heeft mijn vader toen de 22-jarige nauwelijks gebruikte magnetron in de richting van die oom en tante geduwd bij het verdelen van de spullen

Ohh ikje: zelf stickertjes plakken vind ik wel heel erg zielig hoor! Dat kan bijna in het gierige topic. En de actie van je vader vind ik dan heel geestig. Een jeetje, voor een magnetron .

Mijn broer heeft het Omega horloge van papa gehad. Kwam mijn moeder wel lief vragen of ik daar oké mee was… TUURLIJK! Alsof ik daar een probleem mee zou hebben (maar vond het schattig dat ze het vroeg).

Haha dat verhaal van die magnetron!

Nou, die magnetron waren ze toch vast wel heel blij mee .

Ik heb ook dingen die voor mij waarde hebben, maar ik denk niet dat mijn kind er ooit iets mee wil. Mijn oma was bv hoedenmaakster, had een eigen atelier. Ik heb niet veel van haar, maar wel een stukje hoedenband. Dat heeft voor mij emotionele waarde, maar ik heb mijn oma ook goed gekend. Mijn kind totaal niet, dus ik kan me heel goed voorstellen dat zij dat soort dingen niet gaat bewaren. Snap ik, je kunt niet alles generaties ergens opslaan.

Mijn man heeft overigens veel geërfd van zijn familie. Meubelstukken, schilderijen, grote dingen dus en een deel ervan staat ook nog in een gezamenlijke opslag van hem en zijn broers/zussen en hij heeft dat echt als een last ervaren. Eerst als een verplichting om het allemaal "aan te nemen" omdat daar toch best wel wat druk op lag en daarna een last om het allemaal mee te nemen en op een bepaalde, gekke manier ook het leven van anderen te leiden, als het ware. Bij zijn scheiding heeft hij het overgrote deel weggedaan en daar was (en is) hij ontzettend blij mee.

Dala schreef: ↑

08-12-2025 19:23

@Ginevra, maar dat zijn toch ook niet de dingen waar jouw moeder emotionele waarde bij voelde toch, lijkt me?

Nee, dat klopt helemaal natuurlijk. Maar je weet het niet allemaal vantevoren. Dan dacht zij dat er allemaal nog goeie waardevolle spullen lagen maar dat bleek later veel rommel te zijn. Een rek vol flessen wijn, sommige waren duur geweest, maar allang zuur geworden. Verouderde en kapotte apparaten maar zij was al vergeten dat ze kapot waren, ze had alleen onthouden dat ze veel geld gekost hadden. We vonden ook waardevolle en mooie spullen hoor, mooie serviezen die nog naar mensen zijn gegaan. Maar het was veel uitzoekwerk en er is veel weggegaan wat ik wel had willen houden als ik de ruimte had gehad.

Lori schreef: ↑

08-12-2025 20:52

Mijn man heeft overigens veel geërfd van zijn familie. Meubelstukken, schilderijen, grote dingen dus en een deel ervan staat ook nog in een gezamenlijke opslag van hem en zijn broers/zussen en hij heeft dat echt als een last ervaren. Eerst als een verplichting om het allemaal "aan te nemen" omdat daar toch best wel wat druk op lag en daarna een last om het allemaal mee te nemen en op een bepaalde, gekke manier ook het leven van anderen te leiden, als het ware. Bij zijn scheiding heeft hij het overgrote deel weggedaan en daar was (en is) hij ontzettend blij mee.

Maar dat is dan ook naar wanneer je een sociale verplichting voelt om het aan te nemen. Dan staat het ook maar in de opslag. Ik heb een hekel aan te veel spullen en het niet meer hebben van overzicht.

Jemig, bij leven al stickertjes op spullen gaan plakken. Bij het idee alleen al voel ik gewoon die slipper van mijn moeder al op mijn kont

Vandaag kreeg ik een erfstuk geleverd door mijn neef. Van een oudtante van ons die ooit met een RAF piloot is getrouwd en geëmigreerd naar Engeland. Alleen mijn neef en ik kregen iets, mijn zus, broer en nicht niet. Neef ging het ophalen in Oostende (per container aangevoerd). Hij heeft ooit in haar bijzijn veertig jaar geleden als jongetje staan loeren naar de verzameling Swarovski beeldjes die onze oma in een vitrinekastje had staan. Dat heeft ze onthouden want zij heeft 70 jaar aan verzamelen van Swarovski en Baccarat kristal aan hem nagelaten . Wel inclusief twee hele mooie, maar grote, vitrinekasten van wortelnotenhout. Ik kreeg een kleine art deco commode. Die dus klaarblijkelijk ooit een set vormde met de kaptafel van oma die ik heb. Ik denk dat opa haar dat heeft verteld. Misschien vond ze dat het weer bijeen moest komen? Ik ben er wel heel blij mee want het is prachtig en een praktisch formaat voor in een doorsnee huis.