Kinderen
alle pijlers
nieuwetijdskinderen
woensdag 25 juli 2007 om 21:59
Hallo,
Ik heb een zoon van 7 maanden. Vanaf dat hij geboren is hebben mijn man en ik tegen elkaar gezegd; "dit is een oude ziel". Hij was heel onrustig. Leek heel vaak boos. Alle babietjes huilen, maar de manier waarop mijn mannetje huilde klonk als nagels die over een schoolbord gaan. Urenlang. Hij heeft toen hij 5 weken was zelfs een week in het ziekenhuis gelegen om te kijken of er een medische oorzaak voor zijn huilen was. Die was er niet.
Op dit moment zit ik thuis omdat het me allemaal even niet meer lukt. Gisteren had ik een afspraak bij de bedrijfsarts die me het etiketje "overspannen" gaf. Toen ik hem de begintijd met Roan beschreef begon hij over reincarnatie. Ik vond dat grappig omdat mijn man en ik, eigenlijk min of meer voor de grap iets soortgelijks besproken hadden. De bedrijfsarts begon over nieuwetijdskinderen en noemde een aantal karaktertrekken.
Thuis ben ik wat gaan zoeken op internet en ik moet zeggen dat, wanneer ik vanuit die gedachte naar mijn zoon kijk, er ook karaktertrekken en gedragingen uit herken.
Nou is mijn zoon nog maar 7 maanden, en denk ik dat een heleboel mensen elementen van het verhaal over nieuwetijdskinderen op hun eigen kind kunnen betrekken.
Zijn er mensen die zich ook deze vraag gesteld hebben? Die zich er in verdiept hebben omdat ze dingen ervan in hun kind herkennen? Hoe was je kind?
Ik vind mezelf een heel nuchter mens. Ik sta op zich wel open voor spirituele dingen, maar vooral als het om andere mensen gaat. Wanneer het zo intiems als mijn zoon betreft, vind ik het allemaal heel apart en ben bijna bang om te gaan overdrijven. Ieder mens vindt zijn of haar kind immers bijzonder.
Ik heb een zoon van 7 maanden. Vanaf dat hij geboren is hebben mijn man en ik tegen elkaar gezegd; "dit is een oude ziel". Hij was heel onrustig. Leek heel vaak boos. Alle babietjes huilen, maar de manier waarop mijn mannetje huilde klonk als nagels die over een schoolbord gaan. Urenlang. Hij heeft toen hij 5 weken was zelfs een week in het ziekenhuis gelegen om te kijken of er een medische oorzaak voor zijn huilen was. Die was er niet.
Op dit moment zit ik thuis omdat het me allemaal even niet meer lukt. Gisteren had ik een afspraak bij de bedrijfsarts die me het etiketje "overspannen" gaf. Toen ik hem de begintijd met Roan beschreef begon hij over reincarnatie. Ik vond dat grappig omdat mijn man en ik, eigenlijk min of meer voor de grap iets soortgelijks besproken hadden. De bedrijfsarts begon over nieuwetijdskinderen en noemde een aantal karaktertrekken.
Thuis ben ik wat gaan zoeken op internet en ik moet zeggen dat, wanneer ik vanuit die gedachte naar mijn zoon kijk, er ook karaktertrekken en gedragingen uit herken.
Nou is mijn zoon nog maar 7 maanden, en denk ik dat een heleboel mensen elementen van het verhaal over nieuwetijdskinderen op hun eigen kind kunnen betrekken.
Zijn er mensen die zich ook deze vraag gesteld hebben? Die zich er in verdiept hebben omdat ze dingen ervan in hun kind herkennen? Hoe was je kind?
Ik vind mezelf een heel nuchter mens. Ik sta op zich wel open voor spirituele dingen, maar vooral als het om andere mensen gaat. Wanneer het zo intiems als mijn zoon betreft, vind ik het allemaal heel apart en ben bijna bang om te gaan overdrijven. Ieder mens vindt zijn of haar kind immers bijzonder.
donderdag 9 augustus 2007 om 11:11
Als ik het hier even over een andere boeg mag goooien. We zijn in principe allemaal even 'oude zielen' hoor. Sommige zijn alleen 'verdergevorderd' in hun ontwikkeling dan andere (al komen we er uiteindelijk allemaal). De hele golf aan bijzondere kindertjes die nu geboren wordt, dat zijn zeg maar hoogbewuste zielen die hier komen met een boodschap van liefde. Wij begrijpen ze misschien niet altijd goed. We vinden ze anders of zelfs lastig en weten niet altijd goed met ze om te gaan. Helaas krijgen ze soms het stempel autisme of ADHD, terwijl er in feite niks mis is met ze.
Of we ze nu nieuwetijdskinderen noemen, of millenniumkinderen, crystal children, dat maakt allemaal niet uit. Het zou alleen mooi zijn als we allemaal wat meer open staan voor het unieke van elk kindje en het niet teveel met oude ideeën beoordelen over wat wel of niet 'hoort'. Of het in bestaande opvoedingspatronen proberen te proppen.
De kinderen waar we het over hebben zijn niet alleen kinderen die veel huilen of lastig zijn, het zijn ook kinderen die op straat zomaar een arm om iemand heen kunnen slaan, die goede antennes hebben voor hoe anderen zich voelen, die erg begaan zijn met de natuur, etc. Er is inmiddels aardig wat literatuur over verschenen voor wie meer wil weten.
Of we ze nu nieuwetijdskinderen noemen, of millenniumkinderen, crystal children, dat maakt allemaal niet uit. Het zou alleen mooi zijn als we allemaal wat meer open staan voor het unieke van elk kindje en het niet teveel met oude ideeën beoordelen over wat wel of niet 'hoort'. Of het in bestaande opvoedingspatronen proberen te proppen.
De kinderen waar we het over hebben zijn niet alleen kinderen die veel huilen of lastig zijn, het zijn ook kinderen die op straat zomaar een arm om iemand heen kunnen slaan, die goede antennes hebben voor hoe anderen zich voelen, die erg begaan zijn met de natuur, etc. Er is inmiddels aardig wat literatuur over verschenen voor wie meer wil weten.
donderdag 9 augustus 2007 om 12:49
Oude zielen, reincarnatie, persoonlijk vind ik het allemaal maar gelul.
Je kindje heeft bepaalde eigenschappen en talenten van zichzelf (van zn (((over)over)groot)ouders geërfd).
Dus kindjes die buitengewoon begaafd zijn en sensitief (en dan bedoel ik niet paranormaal ofzo), die zijn gewoon bijzonder op die manier. Maar ik vind wel dat dat nuchter benaderd, gestimuleerd en begrepen moet worden, en niet gelijk de plaatselijke sjamaan erbij halen ofzo. Maarja zo denkt ieder er anders over en over dit soort meningen valt meestal niet te twisten. Beter om het kind zelf uit te laten maken op 18 jarige leeftijd of het een 'oude ziel' is
Je kindje heeft bepaalde eigenschappen en talenten van zichzelf (van zn (((over)over)groot)ouders geërfd).
Dus kindjes die buitengewoon begaafd zijn en sensitief (en dan bedoel ik niet paranormaal ofzo), die zijn gewoon bijzonder op die manier. Maar ik vind wel dat dat nuchter benaderd, gestimuleerd en begrepen moet worden, en niet gelijk de plaatselijke sjamaan erbij halen ofzo. Maarja zo denkt ieder er anders over en over dit soort meningen valt meestal niet te twisten. Beter om het kind zelf uit te laten maken op 18 jarige leeftijd of het een 'oude ziel' is
zaterdag 11 augustus 2007 om 16:18
Krokusje, door vakantie heb ik alle reacties niet kunnen lezen. Dus misschien schrijf ik nu wel dingen die al twintig keer zijn geschreven. Ik heb op het forum al vaak op topics van jou gereageerd omdat ik het idee heb dat jij meemaakt met je zoontje vergelijkbaar is met wat ik met mijn oudste zoontje (van nu vijf jaar )heb meegemaakt. Hij zat de eerste anderhalf jaar ook zo ontzettend slecht in zijn vel. Hij hoorde, zag en voelde alles en reageerde hier op met heel veel huilen, keihard gillen, slecht slapen, extreme eenkennigheid en altijd ziek zijn (verkouden, oorontstekingen, koorts). Het was zwaar voor ons maar vooral voor hem. Ik heb ook gezocht en gezocht en was er van overtuigd dat er iets mis met hem was (autisme, HSP en ook nieuwetijdskind). Wij hebben hem ,ook op advies van het kinderdagverblijf laten testen door een VTO team (vroegtijdige onderkenning van ontwikkelingsstoornissen). Dit gebeurde toen hij anderhalf jaar oud was. Het team kon echter niets ontdekken en eigenlijk is het vanaf dat moment (eigenlijk al een paar weken ervoor) steeds beter met hem gegaan. Hij is nu vijf jaar oud en het is een heel normaal en leuk jongetje geworden. Persoonlijk denk ik dat het voor hem heel moeilijk was om baby te zijn en niet te kunnen lopen of praten. Als ik toen had geweten wat ik nu weet had ik niet zo angstig geweest. Ik vind het vreselijk te lezen dat jullie het zo moeilijk hebben en wens je toe dat je zoontje net als die van mij heel snel lekker in zijn vel komt te zitten. Mijn tweede kindje is nu een jaar oud en ik weet nu pas dat een baby/dreumes echt heel erg leuk kan zijn en dat een eerste jaar zoals jullie dit nu ook meemaken heel erg zwaar is. Heel veel sterkte!!!!!!!!!!!!!
zaterdag 11 augustus 2007 om 18:22
zaterdag 11 augustus 2007 om 19:54
quote:marretje23 schreef op 11 augustus 2007 @ 16:18:
Krokusje, door vakantie heb ik alle reacties niet kunnen lezen. Dus misschien schrijf ik nu wel dingen die al twintig keer zijn geschreven. Ik heb op het forum al vaak op topics van jou gereageerd omdat ik het idee heb dat jij meemaakt met je zoontje vergelijkbaar is met wat ik met mijn oudste zoontje (van nu vijf jaar )heb meegemaakt. Hij zat de eerste anderhalf jaar ook zo ontzettend slecht in zijn vel. Hij hoorde, zag en voelde alles en reageerde hier op met heel veel huilen, keihard gillen, slecht slapen, extreme eenkennigheid en altijd ziek zijn (verkouden, oorontstekingen, koorts). Het was zwaar voor ons maar vooral voor hem. Ik heb ook gezocht en gezocht en was er van overtuigd dat er iets mis met hem was (autisme, HSP en ook nieuwetijdskind). Wij hebben hem ,ook op advies van het kinderdagverblijf laten testen door een VTO team (vroegtijdige onderkenning van ontwikkelingsstoornissen). Dit gebeurde toen hij anderhalf jaar oud was. Het team kon echter niets ontdekken en eigenlijk is het vanaf dat moment (eigenlijk al een paar weken ervoor) steeds beter met hem gegaan. Hij is nu vijf jaar oud en het is een heel normaal en leuk jongetje geworden. Persoonlijk denk ik dat het voor hem heel moeilijk was om baby te zijn en niet te kunnen lopen of praten. Als ik toen had geweten wat ik nu weet had ik niet zo angstig geweest. Ik vind het vreselijk te lezen dat jullie het zo moeilijk hebben en wens je toe dat je zoontje net als die van mij heel snel lekker in zijn vel komt te zitten. Mijn tweede kindje is nu een jaar oud en ik weet nu pas dat een baby/dreumes echt heel erg leuk kan zijn en dat een eerste jaar zoals jullie dit nu ook meemaken heel erg zwaar is. Heel veel sterkte!!!!!!!!!!!!!
Hoi Marretje,
Ik begin nu ook heel erg te genieten van mijn kind. Hij begint steeds beter in zijn vel te zitten. Heel prettig om te merken. Het mannetje is nu veel gelukkiger dan dat hij in de eerste maanden van zijn leven was. Het was bij ons vooral de eerste 4 maanden die heel erg zwaar waren. De vraag over nieuwetijdskinderen kwam vooral voort uit nieuwsgierigheid en niet uit angst. Die angst waar jij het over hebt heb ik zeker wel gehad. Op dit moment zit ik even thuis van mijn werk om alle onrust van de afgelopen maanden te verwerken. Wat jij zegt over dat hij het heel moeilijk vindt om baby te zijn ben ik het helemaal mee eens. Hij begint zijn leventje ook steeds leuker te vinden.
Krokusje, door vakantie heb ik alle reacties niet kunnen lezen. Dus misschien schrijf ik nu wel dingen die al twintig keer zijn geschreven. Ik heb op het forum al vaak op topics van jou gereageerd omdat ik het idee heb dat jij meemaakt met je zoontje vergelijkbaar is met wat ik met mijn oudste zoontje (van nu vijf jaar )heb meegemaakt. Hij zat de eerste anderhalf jaar ook zo ontzettend slecht in zijn vel. Hij hoorde, zag en voelde alles en reageerde hier op met heel veel huilen, keihard gillen, slecht slapen, extreme eenkennigheid en altijd ziek zijn (verkouden, oorontstekingen, koorts). Het was zwaar voor ons maar vooral voor hem. Ik heb ook gezocht en gezocht en was er van overtuigd dat er iets mis met hem was (autisme, HSP en ook nieuwetijdskind). Wij hebben hem ,ook op advies van het kinderdagverblijf laten testen door een VTO team (vroegtijdige onderkenning van ontwikkelingsstoornissen). Dit gebeurde toen hij anderhalf jaar oud was. Het team kon echter niets ontdekken en eigenlijk is het vanaf dat moment (eigenlijk al een paar weken ervoor) steeds beter met hem gegaan. Hij is nu vijf jaar oud en het is een heel normaal en leuk jongetje geworden. Persoonlijk denk ik dat het voor hem heel moeilijk was om baby te zijn en niet te kunnen lopen of praten. Als ik toen had geweten wat ik nu weet had ik niet zo angstig geweest. Ik vind het vreselijk te lezen dat jullie het zo moeilijk hebben en wens je toe dat je zoontje net als die van mij heel snel lekker in zijn vel komt te zitten. Mijn tweede kindje is nu een jaar oud en ik weet nu pas dat een baby/dreumes echt heel erg leuk kan zijn en dat een eerste jaar zoals jullie dit nu ook meemaken heel erg zwaar is. Heel veel sterkte!!!!!!!!!!!!!
Hoi Marretje,
Ik begin nu ook heel erg te genieten van mijn kind. Hij begint steeds beter in zijn vel te zitten. Heel prettig om te merken. Het mannetje is nu veel gelukkiger dan dat hij in de eerste maanden van zijn leven was. Het was bij ons vooral de eerste 4 maanden die heel erg zwaar waren. De vraag over nieuwetijdskinderen kwam vooral voort uit nieuwsgierigheid en niet uit angst. Die angst waar jij het over hebt heb ik zeker wel gehad. Op dit moment zit ik even thuis van mijn werk om alle onrust van de afgelopen maanden te verwerken. Wat jij zegt over dat hij het heel moeilijk vindt om baby te zijn ben ik het helemaal mee eens. Hij begint zijn leventje ook steeds leuker te vinden.
woensdag 6 februari 2008 om 19:22
HELP!!!!!! GRAAG JULLIE REACTIE!!!
Ik denk dat mijn vriend een vorm van autisme of asperger heeft.
de volgende symptomen zijn aanwezig:
als kind zijnde had hij heel vaak paniek/ angst reacties.
Nu een zeer strakke routine en er vrijwel niet vanaf kunnen wijken. als er vanaf geweken wordt, zoals door een (ver van te voren geplande) vakantie, dan is hij compleet van slag. in zichzelf gekeerd, prikkelbaar, neerslachtig en trekt zich altijd terug.
hij heeft heel veel tijd nodig om alles te kunnen verwerken.
houdt zich op een obsessieve manier bezig met godsdienst, spiritualiteit, engelen, geesten etc en geschiedenis. Hij heeft vaak depressieve buien (gehad). Hij kan niet langer dan 5 dagen van huis af, hij moet dan wekenlang daarvan bijkomen.
kan geen discussies voeren, heeft maar een zeer select groepje vrienden waar hij alles voor doet maar zelden iets SAMEN mee doet. Hij slaapt in een koude kamer, de ramen staan altijd open en kan anders NIET slapen. kan moeilijk bij een ander (bij mij dus) blijven logeren, dat is een te "nieuwe" onverwachte situatie.
hij heeft verschillende fobieen ontwikkeld in de afgelopen jaren waaronder: hoogtevrees, vliegangst en angst voor bloed.
Hij wil niet uit eten of een uitje naar de bioscoop, dat trekt hij niet zegt hij. (natuurlijk deed hij dat in het begin wel, maar na 2 weken leek hij al compleet gespannen en had hij behoefte zich terug te trekken)
Hij kon me niet (of in ieder geval) niet lang in de ogen aankijken.was vaak zeer stil en hield niet van knuffelen of romantiek. (maar wel van seks natuurlijk).
Hij had nog nooit een relatie dan langer van 6 weken gehad, en is 30. Hij had vaak "kwetsende"of harde humor. (rasistisch e.d en dierenleed)
hij zegt dat zijn hoofd al snel "vol"zit met emoties en maar een paar emoties van mensen aankan. vandaar zijn select groepje vrienden die "echt"weten hoe hij is.
Qua liefde slaat hij dicht. hij zegt enkel van God te kunnen houden en het selecte groepje vrienden. Hij zegt wel dat hij me lief vind maar zich moeilijk kan binden door de verrandering die er dan gaat komen.
Ik ben zwanger van hem en weet niet goed wat ik moet doen, ik ben nog maar een paar weken.
Hij zegt dat hij me daar NIET mee kan helpen en ik het maar alleen op moet lossen. Ook bij een keuze of ik het kindje houd of niet, daar kan hij me niet mee helpen. Hij heeft het uitgemaakt en zegt geen contact met me te willen en kunnen onderhouden. Hij laat me aan mijn lot over. Hij zegt dat we geen vrienden kunnen zijn maar we zijn in zijn ogen ook geen vijanden. Hij zegt dat dat niet aan mij ligt maar aan hem (ik vraag me serieus af of hij dat echt meent). als een boer loopt hij van zijn "verplichting"weg! dit is het moeilijkste ooit in mijn leven, dit forum zal me heel erg helpen, ik weet het zeker!
graag jullie reactie!!
Ik denk dat mijn vriend een vorm van autisme of asperger heeft.
de volgende symptomen zijn aanwezig:
als kind zijnde had hij heel vaak paniek/ angst reacties.
Nu een zeer strakke routine en er vrijwel niet vanaf kunnen wijken. als er vanaf geweken wordt, zoals door een (ver van te voren geplande) vakantie, dan is hij compleet van slag. in zichzelf gekeerd, prikkelbaar, neerslachtig en trekt zich altijd terug.
hij heeft heel veel tijd nodig om alles te kunnen verwerken.
houdt zich op een obsessieve manier bezig met godsdienst, spiritualiteit, engelen, geesten etc en geschiedenis. Hij heeft vaak depressieve buien (gehad). Hij kan niet langer dan 5 dagen van huis af, hij moet dan wekenlang daarvan bijkomen.
kan geen discussies voeren, heeft maar een zeer select groepje vrienden waar hij alles voor doet maar zelden iets SAMEN mee doet. Hij slaapt in een koude kamer, de ramen staan altijd open en kan anders NIET slapen. kan moeilijk bij een ander (bij mij dus) blijven logeren, dat is een te "nieuwe" onverwachte situatie.
hij heeft verschillende fobieen ontwikkeld in de afgelopen jaren waaronder: hoogtevrees, vliegangst en angst voor bloed.
Hij wil niet uit eten of een uitje naar de bioscoop, dat trekt hij niet zegt hij. (natuurlijk deed hij dat in het begin wel, maar na 2 weken leek hij al compleet gespannen en had hij behoefte zich terug te trekken)
Hij kon me niet (of in ieder geval) niet lang in de ogen aankijken.was vaak zeer stil en hield niet van knuffelen of romantiek. (maar wel van seks natuurlijk).
Hij had nog nooit een relatie dan langer van 6 weken gehad, en is 30. Hij had vaak "kwetsende"of harde humor. (rasistisch e.d en dierenleed)
hij zegt dat zijn hoofd al snel "vol"zit met emoties en maar een paar emoties van mensen aankan. vandaar zijn select groepje vrienden die "echt"weten hoe hij is.
Qua liefde slaat hij dicht. hij zegt enkel van God te kunnen houden en het selecte groepje vrienden. Hij zegt wel dat hij me lief vind maar zich moeilijk kan binden door de verrandering die er dan gaat komen.
Ik ben zwanger van hem en weet niet goed wat ik moet doen, ik ben nog maar een paar weken.
Hij zegt dat hij me daar NIET mee kan helpen en ik het maar alleen op moet lossen. Ook bij een keuze of ik het kindje houd of niet, daar kan hij me niet mee helpen. Hij heeft het uitgemaakt en zegt geen contact met me te willen en kunnen onderhouden. Hij laat me aan mijn lot over. Hij zegt dat we geen vrienden kunnen zijn maar we zijn in zijn ogen ook geen vijanden. Hij zegt dat dat niet aan mij ligt maar aan hem (ik vraag me serieus af of hij dat echt meent). als een boer loopt hij van zijn "verplichting"weg! dit is het moeilijkste ooit in mijn leven, dit forum zal me heel erg helpen, ik weet het zeker!
graag jullie reactie!!
woensdag 6 februari 2008 om 19:42
quote:yasmijn schreef op 06 februari 2008 @ 19:35:
Ik ben helemaal niet van met diagnoses gooien op een forum, maar dit klinkt wel heel autistisch. Asperger, PDD/NOS, ADHD, MCCD whatever.
Maar iets is niet goed.
Is ie al eens getest ofzo?
Ha,
niet officieel getest op autisme. een vriendin van hem heeft HSP (hoog sensitiviteit/ gevoeligheid) dus daar heeft hij het vandaan. maar ik geloof er niets van. het lijkt steeds meer op autisme/ asperger.
Ik ben helemaal niet van met diagnoses gooien op een forum, maar dit klinkt wel heel autistisch. Asperger, PDD/NOS, ADHD, MCCD whatever.
Maar iets is niet goed.
Is ie al eens getest ofzo?
Ha,
niet officieel getest op autisme. een vriendin van hem heeft HSP (hoog sensitiviteit/ gevoeligheid) dus daar heeft hij het vandaan. maar ik geloof er niets van. het lijkt steeds meer op autisme/ asperger.
