nieuwetijdskinderen

En eerlijk gezegd als mijn bedrijfsarts zoiets zo zeggen zou ik dat melden bij mijn werkgever. Want ik vind het bijzonder onprofessioneel.

quote:En eerlijk gezegd als mijn bedrijfsarts zoiets zo zeggen zou ik dat melden bij mijn werkgever. Want ik vind het bijzonder onprofessioneel.Ha, dat scheelt me weer vijf pagina's reacties doorlezen, kan gelijk aansluiten bij de laatste. "Nieuwetijdskinderen". En dat op kosten van de baas.:o

quote:



quote: nippo reageerde



En eerlijk gezegd als mijn bedrijfsarts zoiets zo zeggen zou ik dat melden bij mijn werkgever. Want ik vind het bijzonder onprofessioneel.

Ha, dat scheelt me weer vijf pagina's reacties doorlezen, kan gelijk aansluiten bij de laatste. "Nieuwetijdskinderen". En dat op kosten van de baas.:o

Zeg luiwammes, je had ook gewoon de allereerste reactie kunnen lezen. Dan had je bovendien nóg een onderwerp gehad waarin je het met mij eens was.

Krokusje,



Waar nog niemand het over gehad heeft geloof ik is dat jouw baby pas 7 MAANDEN is. En weet je waarom jouw bedrijfsarts, en Tracey Hogg, en alle andere babyboeken-  en babysites-schrijvers ongezien jouw kind kunnen beschrijven? Omdat babies helemaal niet zo uniek zijn.

Ze gaan huilen als ze moe zijn, als ze honger hebben, als ze aandacht willen, als ze het te koud of te warm hebben, als ze gepoept hebben, als ze overprikkeld zijn, ze maaien met hun armpjes voordat ze in slaap vallen, ze maken geluidjes als ze aan het drinken zijn, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Als je nu al, terwijl je baby nog zo jong is, gaat zoeken in dit soort zweverige onzin-cricuits, wat gebeurt er dan wel niet als je kind meer en meer een karakter krijgt?



Echt, neem van me aan, de reden dat iemand als Tracey Hogg goud geld verdient is omdat iedereen die de tijd en moeite neemt om babies goed te observeren élke baby kan verzorgen. Want de reacties van babies zijn zo instinctief en primair en daar zit zo weinig gedachte achter, dat je als je je daar een beetje in verdiept binnen no time "baby whisperer" kunt zijn. En daar trappen goedgelovige, onzekere ouders in.



ik denk dat jouw grootste probleem je eigen onzekerheid is, en ik vraag me bovendien af waarom je wél heel happig op Nieuwetijdskind reageert, maar het nog nergens hebt gehad over concrete dingen die je hebt gedaan om uit te vogelen warom je zoon zich zo naar voelt. Voelt ie zich uberhaupt wel naar?



Als ik jou was zou ik daar eens mee beginnen, neem je eigen routines eens onder de loep, zoek het eerst eens in de praktische hoek. Staat zijn bed niet op de tocht? Heeft ie het niet veel te warm? Ik kan me van mezelf herinneren dat ik toen mijn zoon echt nog heel klein was ook onzeker was, waarom voelde hij zich toch vaak zo naar? En waarom sliep ie zo onrustig en was hij zo jengelig?



Guess what, ik ben een enorme koukleum en mijn zoon is net als zijn vader juist iemand die het echt altijd warm heeft. Bleek het arme kind het gewoon vaak bloedheet te hebben, daar kwam ik pas achter toen ik hem een keer - wegens vergeten reservekleertjes en poepongeluk - noodgedwongen alleen in een geleend meisjesrompertje liet rondscharrelen. Du moment dat ik zijn kleren uitdeed was het arme schaap vrolijk.



Ik wil niet betuttelend zijn ofzo, maar je komt over als je gewoon onzeker bent in het moederschap en misschien doe je wel zonder dat je het in de gaten hebt zelf dingen waardoor je kind zo lastig is. Kijk daar eerst eens naar, zou ik zeggen. En daarna lijkt me de de volgende stap een dokter, als dat niks oplevert.



Babies zijn eigenlijk zo voorspelbaar, dat echt extreem onprettig in het vel zitten in vrijwel alle gevallen een duidelijke, aanwijsbare, tastbare oorzaak hebben.



Just my two cents.

quote:



quote: krokusje schreef



Hallo,



En dit is voor mij met elkaar in tegenspraak. Ik ben ook heel nuchter en heb ook een onrustige gevoelige zoon waarvan iedereen als baby zei dat hij zo wijs was. Maar het is nooit in me opgekomen om daar de term oude ziek aan vast te hangen.



Ik geloof niet in nieuwetijdskindern, wel in new age ouders.





het lijkt bijna een bewuste schrijffout, Nip!;)

quote:Ik vond het echter heel opvallend dat de bedrijfsarts bepaalde trekjes die ons en de mensen om ons heen heel erg opvielen zo goed kon benoemen. Daarom ben ik benieuwd naar mensen die zeggen dat ze een nieuwetijdskind zijn of hebben en naar hun verhalen.



Maar word je hier dan juist niet mega argwanend van? Tenminste, dat zou ik worden als iemand die mijn kind helemaal niet kent (en mijzelf maar amper) aan de hand van een dergelijk hip labeltje zomaar zou weten hoe mijn kind in elkaar steekt. Zonder hem zelfs maar gezien te hebben weet iemand een aantal kenmerken te benoemen. Kenmerken die in veel gevallen zo algemeen zijn dat ze voor elke baby (min of meer) opgaan.



Ik zou juist in zo'n geval niet het gevoel hebben dat zo iemand een goeie en op de persoon toegespitste diagnose stelt, maar door het roepen van wat vage algemeenheden helemaal de spijker op de kop lijkt te slaan.

Een beetje zoals een so called medium of helderziende op dezelfde manier altijd wel een goeie gok kan doen over het verloop van iemands leven en dan de indruk kan wekken echt meer te weten dan in werkelijkheid het geval is

quote:



quote: Dhelia reageerde





quote: nippo reageerde



En eerlijk gezegd als mijn bedrijfsarts zoiets zo zeggen zou ik dat melden bij mijn werkgever. Want ik vind het bijzonder onprofessioneel.

Ha, dat scheelt me weer vijf pagina's reacties doorlezen, kan gelijk aansluiten bij de laatste. "Nieuwetijdskinderen". En dat op kosten van de baas.:o





Zeg luiwammes, je had ook gewoon de allereerste reactie kunnen lezen. Dan had je bovendien nóg een onderwerp gehad waarin je het met mij eens was.









:D M'n compu staat zo ingesteld dat ik de laatste reactie als eerste te zien krijg. Zal alsnog de eerste reactie óók gaan lezen, okee?

En vooruit:

:oIk ben het alwéér eens met Fashionvictim!

Nou ja, ik heb geschreven dat ik er zelf helemaal er in pas plus wel meer dingen die erop lijken (al dan niet ook daadwerkelijk getest afhankelijk van het zweef gehalte haha) en hoe dat voor mij was als kind. Kan er nog wel meer over vertellen :) Maar ik zoek het meer in de medische hoek. Dat klinkt alleen wel anders, alsof het een ziekte is, en Nieuwetijdskind klinkt wel een stuk gezelliger. Maar ja daar heb je geen medicijnen tegen zoals ik die misschien kan gaan gebruiken waar ik me toch wel op 'verheug'. Maar we lopen wel erg vooruit hoor, je kind is idd nog erg jong. Maar dit is meer om te laten zien dat als je een beetje moeite doet je in erg veel dingen herkenning vindt.



En beide (wat je ook mag geloven of wie het ook heeft vastgesteld) hoeft alsnog geen belemmering te zijn zolang je maar dus niet dingen op hem gaat projecteren.

Babies hebben eigenlijk inderdaad veel dingen gemeen,en je hebt ook dingen zoals KISS syndroom en god hoe heten die mensen ook alweer die daar wat aan kunnen doen. Manueel therapeuten of zoiets? Kijk dat is ook niet helemaal wetenschappelijk bewezen geloof ik maar ik hoor daar zoveel goede verhalen van, dat kan dan wel iets zijn wat er aan de hand is (moet ik even teruglezen hoor maar ik vond het ook daarin passen).

Dan is er verder niks anders/mis/aparts aan het kind zijn psyche of karakter of wat dan ook maar zit er lichamelijk gewoon iets niet lekker (of heeft gezeten). Ik zou eerst al dat soort dingen uitzoeken. Of een allergie, toch een andere regelmaat nodig, enz enz.

ooh zo heten ze ja :) Nou dat is toch mooi? Je staart je duidelijk niet blind op die andere zweverigere dingen en checkt van alles. Het is meer dat ik er de kriebels van krijg zodra ik het zie staan haha

quote:Echt, neem van me aan, de reden dat iemand als Tracey Hogg goud geld verdient is omdat iedereen die de tijd en moeite neemt om babies goed te observeren élke baby kan verzorgen. Want de reacties van babies zijn zo instinctief en primair en daar zit zo weinig gedachte achter, dat je als je je daar een beetje in verdiept binnen no time "baby whisperer" kunt zijn. En daar trappen goedgelovige, onzekere ouders in.

Fash, nu moet ik het even voor Tracy Hogg opnemen hoor.

Waarschijnlijk heb je het boekje niet gelezen?

Want Tracy beweert juist precies wat jij hierboven schrijft: Dat alle babies dezelfde reacties hebben, etc. etc.

Dat van die "oude ziel" is eigenlijk het enige zweverige in het hele boekje, dat verbaasde mij juist nog, want de rest is heel practisch en down to earth.

Tracy pretendeert helemaal niet meer bij babies af te kunnen lezen dan andere mensen die de basisprincipes van de baby doorhebben.

Wat ze juist in haar boekje doet, is simpelweg die basisprincipes uitleggen, zodat vervolgens iedereen ermee aan de slag kan.

Ik vond het een eye-opener!

Ik ben ook fan van Tracey's boekje hoor, heb er veel aan gehad in de eerste weken. Maar inderdaad, ik zie haar niet als zweverig, terwijl ik de indruk had dat ze in deze discussie wel zo werd gepresenteerd.

quote:

Omdat babies helemaal niet zo uniek zijn.

Ze gaan huilen als ze moe zijn, als ze honger hebben, als ze aandacht willen, als ze het te koud of te warm hebben, als ze gepoept hebben, als ze overprikkeld zijn, ze maaien met hun armpjes voordat ze in slaap vallen, ze maken geluidjes als ze aan het drinken zijn, en zo kan ik nog wel even doorgaan.





En daarom kan ik zeggen dat mijn kind erg bijzonder is. Hij huilde toen ie uit mijn buik gevist werd en vervolgens heeft ie de eerste 6 weken van zijn leven niet meer gehuild. Niet als ie honger had, niet als ie moe was, niet als ie gepoept had. Gewoon, helemaal nooit. Vast een 'oude ziel' die dat gekrijs maar onzin vond.  Advies van het cb was om hem niet direct op te pakken als ie wakker werd, want als hij niet huilde zou ie ook geen honger hebben. Jaja, binnen no time was ie bijna in coma omdat ie een veel te lage bloedsuiker had, maar huilen, ho maar.



Wat ik hiermee zeggen wil: elk kind is bijzonder, dat is hier al eerder gezegd. Maar probeer vooral uit te vinden wat voor jouw zoon goed is. Ik voelde dat mijn zoon gevoed moest worden als ie wakker was. Maar ja, eerste kind, onzeker, cb zegt iets anders, duzzz..... Niet doen. Hetzelfde geldt voor tips over omgaan met nieuwetijdskinderen, of weet ik wat voor 'afwijkingen'. Bekijk de tips en wees kritisch. Want jij moet uitzoeken wat bij jouw kind past. En lijstjes zijn prachtig, maar geen enkel lijstje past ooit volledig.

zonder in te gaan op de discussie over nieuwetijdskinderen of reincarnatie heb ik een boekentip. Mijn zus is namelijk een beetje zweverig en heeft me dat boek eens geleend en ik moet zeggen: je gaat er over nadenken.



Het heet: Wie was mijn kind en het is geschreven door Carol Bowman.



De schrijfster kwam bij haar eigen kinderen erachter dat de trauma's en angsten die de kinderen hadden kwamen uit dingen die ze uit vorige levens hadden meegemaakt. Door de kinderen in hypnose te brengen en ze therapie te geven konden ze ziektes en trauma's behandelen.







Recensie(s):NBD|Biblion:Dit boek is een breed opgezet betoog over herinneringen aan vorige levens bij kinderen. Talloze bij de lezer voorkomende vragen worden beantwoord. De schrijfster (therapeute gespecialiseerd in het behandelen van kinderen) put uit haar eigen ouderlijke ervaring en uit haar uitgebreide onderzoek binnen de reincarnatieliteratuur. Het boek geeft vele voorbeelden van reincarnatieherinneringen van kleine kinderen en hoe je hier als ouder mee om kunt gaan. De auteur is overtuigd van de realiteit van reincarnatie en draagt op gedreven wijze tal van argumenten hiervoor aan. Zij benadrukt vooral ook de helende werking van het opnieuw beleven van traumatische delen van vorige levens. Het boek is ingedeeld in drieen: 1. Auteurs eigen verhaal en dat van andere ouders. 2. Praktische handleiding van ouders die hun kind willen begeleiden. 3. Spirituele verantwoording. De wat Amerikaans-sentimentele en gladde schrijfstijl voor lief nemend, kan dit boek ook een uitstekende hulp en wegwijzer zijn in reincarnatieland in het algemeen. Met notenapparaat en bibliografie. Pocketeditie, kleine druk.

quote:

zonder in te gaan op de discussie over nieuwetijdskinderen of reincarnatie heb ik een boekentip. Mijn zus is namelijk een beetje zweverig en heeft me dat boek eens geleend en ik moet zeggen: je gaat er over nadenken.



Het heet: Wie was mijn kind en het is geschreven door Carol Bowman.



De schrijfster kwam bij haar eigen kinderen erachter dat de trauma's en angsten die de kinderen hadden kwamen uit dingen die ze uit vorige levens hadden meegemaakt. Door de kinderen in hypnose te brengen en ze therapie te geven konden ze ziektes en trauma's behandelen.







Recensie(s):NBD|Biblion:Dit boek is een breed opgezet betoog over herinneringen aan vorige levens bij kinderen. Talloze bij de lezer voorkomende vragen worden beantwoord. De schrijfster (therapeute gespecialiseerd in het behandelen van kinderen) put uit haar eigen ouderlijke ervaring en uit haar uitgebreide onderzoek binnen de reincarnatieliteratuur. Het boek geeft vele voorbeelden van reincarnatieherinneringen van kleine kinderen en hoe je hier als ouder mee om kunt gaan. De auteur is overtuigd van de realiteit van reincarnatie en draagt op gedreven wijze tal van argumenten hiervoor aan. Zij benadrukt vooral ook de helende werking van het opnieuw beleven van traumatische delen van vorige levens. Het boek is ingedeeld in drieen: 1. Auteurs eigen verhaal en dat van andere ouders. 2. Praktische handleiding van ouders die hun kind willen begeleiden. 3. Spirituele verantwoording. De wat Amerikaans-sentimentele en gladde schrijfstijl voor lief nemend, kan dit boek ook een uitstekende hulp en wegwijzer zijn in reincarnatieland in het algemeen. Met notenapparaat en bibliografie. Pocketeditie, kleine druk.





Zo zeg, ik zeg dit niet snel, maar dit vind ik echt NIET kunnen! Dat jij (niet jij sterretje) zelf als moeder in reincarnatie geloofd, okay, maar je kleine kinderen onder hypnose brengen en traumatische ervaringen uit vorige levens opnieuw laten beleven??? Dat vind ik kindermishandeling!



Ik las trouwens nav dit topic wat sites over Nieuwe Tijds kinderen, en daar las ik dat zij de ziektes ADD, ADHD en Autisme ook onder het begrip Nieuwe Tijdskind scharen.

Zo ben ik al zoekende naar antwoorden, ook al eens op het begrip nieuwetijdskinderen gestuit. Heb er zelfs in een ver verleden wel eens een topic over geopend geloof ik. Maar ben het met de meeste van jullie eens, dat het een vaag en veel te breed intrepeteerbaar begrip is. Je kan er werkelijk alle kanten mee uit. Ik snap wel dat je als je kind ietsje anders is dan gemiddeld, je antwoorden zoekt. Maar begin met je te beseffen, dat geen enkel kind gemiddeld is. En dat alle kinderen huilen en onrustig zijn met tijd en wijle. En dat al die kenmerken die bij nieuwetijds kinderen passen, ook wel van tijd tot tijd op je eigen kind van toepassing zijn...



Nu, jaren later, weten wij dat onze middelste dochter van bijna 5 ADHD heeft. Dit is inmiddels officieel gediagnosteerd. Onze oudste dochter heeft een lichte vorm van Asperger in combinatie met bijzonder hoogebgaafd zijn. Je zou beiden ook nieuwe tijds kinderen kunnen noemen, maar daar geloof ik niet zo in.



Waarom we uiteindelijk toch met onze kinderen zijn gaan 'shoppen' komt voort uit het zoeken naar handvaten. School kwam er vrijwel tegelijkertijd als ons mee. En zodoende zijn we doorverwezen naar Accare ( jeugdpsychiatrie)



Ik ben tevens van mening dat er veel te snel en veel te veel naar de hulpverlening wordt gerend, en alle drukke kinderen of adhd hebben of nieuwe tijds kinderen zijn, of anderzijds.

Ik denk ook dat merendeel van de kinderen verkeerd gediagnosteerd worden.



Wat wij hebben gedaan is een oudercurses gevolgd voor kinderen met stoornissen in het autistisch spectrum en kinderen met adhd. Ik wil gedragsmatig met hun aan het werk. En binnen ons gezin is regelmaat en structuur het sleutelwoord. Het is niet zo, dat ik alles afschuif of hun labeltje. Of dat het ineens alles verklaard ofzo. Maar het kan ons als ouders wel kaders bieden. Het kan ons steun geven, en het helpt ons om ons huishouden en onze opvoedmethodes er op aan te passen. Dat maakt het er voor iedereen makkelijker op. Zowel de kinderen, als wij als ouders, zijn er een stuk minder gefrustreerd door.



Je moet wel conceqwent zijn. En niet te pas en te onpas je kind hun stempel in de groep gooien of als excuus gebruiken. Want je kind is in de eerste plaats gewoon kind. Adhd of autistisch of wat dan ook.

In feite voegt de stempel weinig toe. Behalve dan, dat je als ouders, je opvoedmethodes op je kinderen kunt toespitsen. En het je antwoorden kan bieden op onzekerheden. Maar ook dat alles is relatief.



Het zat ons als ouders gewoon niet lekker. We voelden ( samen met school en opvang) dat er iets niet helemaal klopte. Nu alles wél duidelijk is. Zijn wij en onze kinderen met ons, een stuk rustiger en in balans. Omdat wij ze begrijpen en gerust kunnen stellen. En wij ons kunnen aanpassen aan hun en niet andersom. Ons verwachtingspatroon is bijgesteld, en dat geeft adem.



Mijn kinderen mogen zijn wij ze zijn. En nu we weten, dat het niet aan ons ligt, en dat wij het goed gezien hebben, kunnen we verder.



Toch ben ik in het echte leven, voorzichtig met de diagnoses delen met derden. Ten eerste heeft ineens dan iedereen hoogbegaafde kinderen die adhd hebben en autistisch zijn. Of ze hebben hun oordeel klaar ( zo, dat is een probeem gezin zeg, een adhd-er én een autist en dat onder 1 dak, dat kan nooit goed zijn)



Maar nieuwetijds kinderen, ik weet het niet. Óf ze zijn er altijd al geweest, en dan is er niets nieuws aan. Óf het is een lievere benaming, voor een verzameling aan gedragsstoornissen, zonder dat je er mee naar de hulpverlening hoeft. Ik bedoel, het klinkt toch een stuk positiever en interessanter als je kleine doerak die de boel kort en klein slaat, hoog sensitief is. Of dat je huilende en dreinende dreumses in feite een oude ziel blijkt te zijn?

Ook klinkt nieuwe tijds kind een stuk vriendelijker dan adhd-er als je het over je hyper actieve kleuter hebt. Toch?



Ach ja, what ever. Het beestje moet een naam hebben. En als het je gerust steld. Wie ben ik dan??

Hallo Krokusje,



Ik heb alleen het eerste deel van dit door jouw gestarte topic gelezen maar MOET even reageren!!!



Ik herken nl erg veel van je verhaal. Mijn zoontje wordt in oktober alweer 3 jaar oud. Maar heb al heel wat meegemaakt met hem!

Tijdens de zwangerschap was hij redelijk rustig in mijn buik maar zodra hij bewoog, kon ik soms wel door de grond gaan, zo hard schopte hij dan! (vooral aan t eind vd zwangerschap).



Na een zware bevalling bleek dat mijn zoon wel erg veel huilde en helaas: een huilbaby. Bijna 4 maanden lang was hij erg onrustig, huilde niet gewoon maar KRIJSTE, het ging je door merg en been. Hij was ook direct na zijn geboorte, zeer alert. Keek je aan alsof hij meer wist dan hij kon weten voor zijn jonge leeftijd. Hij was ook erg onrustig en zeeeeer sterk! Ik wist die eerste maanden niet wat ik met hem moest, heb dan ook van alles geprobeerd om de oorzaak te acherhalen van zijn vele huilen. Van osteopaat tot kinderarts, van inbakerdoeken tot baby massages. Alles heb ik geprobeerd! En alles hielp maar een beetje.....

Verder was slapen een drama (vooral overdag dan) en heb ik heel wat afgewandeld (dan sliep hij wel). Bovendien leek hij al heel veel te snappen op zeer jonge leeftijd. Toen hij nog maar 4 maand oud was, vroeg ik aan hem: 'geef mama maar je speen'. En dit deed hij vervolgens!!! Ik weet nog dat ik het soms een beetje eng vond omdat hij naar mijn idee al zoveel snapte voor zijn leeftijd.

Verder heeft hij veel last gehad van darmkrampen, exceem etc etc. Kortom, een zeer gevoelig kind.



Nog steeds is hij erg druk (heel druk zelfs!) en zeeer bijdehand haha! Ook kan hij erg boos worden!!! Maar das echt aard van het beestje en bovendien zit dit trekje in de familie hahaha!

Maar bovenal is hij mijn lekkere mannetje, we zijn heel close samen. Als baby vond hij lichamelijk contact niet altijd makkelijk, echter vanaf dat hij een jaar is vind hij knuffelen erg fijn! En nog steeds houdt hij daarvan, heerlijk vind ik dat!



Verder wil ik nog even reageren op de reactie van fashion victim aan het begin vh topic. Ik ben het er dus NIET mee eens dat elke baby:



-veel huilt (krijst)

-snel driftig is en zeer boos kan worden

-erg wijs lijkt voor de leeftijd



en de verdere kenmerken die er bij horen. Ik geloof dus overduidelijk wel in een ander soort kind (net hoe je het noemt: gevoelig / nieuwetijdskind of whatever). Ik ervaar dit vooral in de praktijk als ik andere kindjes zie of met andere mama's praat over hun kids. De meeste die ik spreek herkennen veel dingen juist NIET waardoor mijn gevoel over 'speciale, bijzondere' kids toch wel enigszins wordt bevestigd. (op een positieve manier uiteraard).



Even tot zover, moet weer effe verder. Maar ik ga dit topic zeker in de gaten houden,



groetjes

Maar waarom zou je kind als ie wijs kijkt, veel krijst en snel boos is (bijvoorbeeld hoor, ik noem maar wat kenmerken als voorbeeld) dan bijzonder zijn en als nieuwetijdskind aangeduid moeten worden, en als je kind het tegenovergestelde is, zou dat dan "normaal" zijn? wie heeft dat dan bepaald? wat normaal is en wat niet?



Ik vind een driftkop die gevoelig is en snel van begrip voor haar leeftijd, net zo normaal als een baby die dat niet is. Het zijn gewoon maar wat kenmerken, karaktereigenschappen van je kindje en het zou eerlijk gezegd niet in mij opkomen er een etiketje op te plakken.



Waarom zou je dat doen, voor iedere ouder en ieder kind geldt toch dat je elkaar moet leren kennen en dat de eerste tijd een lastige tijd is, ik zie echt niet in wat het plakken van een etiketje daarbij zou helpen.



Sommige kinderen zijn wat makkelijker dan andere kinderen, sommige ouders ook..so what? Ik ben het dan ook WEL met FV reactie eens.

Bijna-mama, mijn oudste was een huilbaby. Tot hij 4 maanden was kon hij urenlang krijsen overdag, wat ik ook met hem deed. Darmkrampen waren er ook, evenals allerlei pogingen om uit te vinden hoe we hem konden helpen en rustig(er) konden krijgen. Urenlang hebben we met hem gelopen, gewiegd, voor hem gezongen, gemasseerd. En fel uit zijn oogjes keek hij direct na de geboorte al.



Ik zie dus allemaal overeenkomsten met jouw beschrijving van je kind en toch is het echt nooit in mijn bol opgekomen mijn kind bijzonder(der) te noemen of als apart te beschouwen. Ook weer als ik jouw relaas lees vraag ik me af: wat héb je er nou daadwerkelijk aan om je kind als anders te bestempelen? Worden mensen daardoor dan echt gerustgesteld, ook al is het nog zo'n vage en niet wetenschappelijk bewezen term?



Bij mij hielp het allang om op een gegeven moment 'simpelweg' te constateren dat mijn zoontje erg veel huilde. Dat ik alles deed wat in mijn vermogen lag om hem te helpen, te troosten en liefde te bieden. En dat het vast een fase was die hopelijk ooit weleens over zou gaan. En dat ging het. Zonder etiketje of wat dan ook, zonder hem als apart of heel bijzonder te benoemen.

Hij is nu 2,5 en een gezonde en doodnormale peuter die zo zijn buien kan hebben en ook vreselijk lief kan zijn. En ik dank onzelieveheer op mijn blote knietjes als dat zo blijft. Jullie mogen van mij allemaal aparte, bijzondere, nieuwetijds-, sterre-, zonne-, maan-, HPS-kindertjes hebben, dan sla ik wel een beurt over . Of eigenlijk liever 2.

En citronella zegt het in wat andere bewoordingen; ik ben het dus met haar eens (en daarmee ook met FV).

quote:En citronella zegt het in wat andere bewoordingen; ik ben het dus met haar eens (en daarmee ook met FV).Ik ook, met jullie alle drie. Ik snap die drang ook niet zo. En dan kun je wel zeggen dat je nu zekerder bent, wat heel fijn is, maar waarom dan toch een kader zoeken? Waarom niet gewoon denken 'mijn kind is uniek, net als ieder kind en wat leuk om hem steeds beter te leren kennen'. Misschien is het ook wel een soort noodzaak om een speciaal kind te willen hebben. Dat zie je ook wel eens bij ouders, dan hebben ze bijwijze van spreke 3 kinderen en dan hebben die kinderen alle drie wel wat en dan niets offcieels, niets door artsen gediagnosticeerds, maar van die vage homeopatischerige esotherische zweefdiagnoses. Maankind, Sterrekind, Nieuwe Tijds Kind... oftewel eigenlijk gewoon dood ordinaire kinderen waarvan de ouders dolgraag willen dat ze heel heel speciaal zijn... Het is ook echt een soort ik verveel me luxe gebeuren van de Westerse wereld volgens mij.