Kinderen
alle pijlers
nieuwetijdskinderen
woensdag 25 juli 2007 om 21:59
Hallo,
Ik heb een zoon van 7 maanden. Vanaf dat hij geboren is hebben mijn man en ik tegen elkaar gezegd; "dit is een oude ziel". Hij was heel onrustig. Leek heel vaak boos. Alle babietjes huilen, maar de manier waarop mijn mannetje huilde klonk als nagels die over een schoolbord gaan. Urenlang. Hij heeft toen hij 5 weken was zelfs een week in het ziekenhuis gelegen om te kijken of er een medische oorzaak voor zijn huilen was. Die was er niet.
Op dit moment zit ik thuis omdat het me allemaal even niet meer lukt. Gisteren had ik een afspraak bij de bedrijfsarts die me het etiketje "overspannen" gaf. Toen ik hem de begintijd met Roan beschreef begon hij over reincarnatie. Ik vond dat grappig omdat mijn man en ik, eigenlijk min of meer voor de grap iets soortgelijks besproken hadden. De bedrijfsarts begon over nieuwetijdskinderen en noemde een aantal karaktertrekken.
Thuis ben ik wat gaan zoeken op internet en ik moet zeggen dat, wanneer ik vanuit die gedachte naar mijn zoon kijk, er ook karaktertrekken en gedragingen uit herken.
Nou is mijn zoon nog maar 7 maanden, en denk ik dat een heleboel mensen elementen van het verhaal over nieuwetijdskinderen op hun eigen kind kunnen betrekken.
Zijn er mensen die zich ook deze vraag gesteld hebben? Die zich er in verdiept hebben omdat ze dingen ervan in hun kind herkennen? Hoe was je kind?
Ik vind mezelf een heel nuchter mens. Ik sta op zich wel open voor spirituele dingen, maar vooral als het om andere mensen gaat. Wanneer het zo intiems als mijn zoon betreft, vind ik het allemaal heel apart en ben bijna bang om te gaan overdrijven. Ieder mens vindt zijn of haar kind immers bijzonder.
Ik heb een zoon van 7 maanden. Vanaf dat hij geboren is hebben mijn man en ik tegen elkaar gezegd; "dit is een oude ziel". Hij was heel onrustig. Leek heel vaak boos. Alle babietjes huilen, maar de manier waarop mijn mannetje huilde klonk als nagels die over een schoolbord gaan. Urenlang. Hij heeft toen hij 5 weken was zelfs een week in het ziekenhuis gelegen om te kijken of er een medische oorzaak voor zijn huilen was. Die was er niet.
Op dit moment zit ik thuis omdat het me allemaal even niet meer lukt. Gisteren had ik een afspraak bij de bedrijfsarts die me het etiketje "overspannen" gaf. Toen ik hem de begintijd met Roan beschreef begon hij over reincarnatie. Ik vond dat grappig omdat mijn man en ik, eigenlijk min of meer voor de grap iets soortgelijks besproken hadden. De bedrijfsarts begon over nieuwetijdskinderen en noemde een aantal karaktertrekken.
Thuis ben ik wat gaan zoeken op internet en ik moet zeggen dat, wanneer ik vanuit die gedachte naar mijn zoon kijk, er ook karaktertrekken en gedragingen uit herken.
Nou is mijn zoon nog maar 7 maanden, en denk ik dat een heleboel mensen elementen van het verhaal over nieuwetijdskinderen op hun eigen kind kunnen betrekken.
Zijn er mensen die zich ook deze vraag gesteld hebben? Die zich er in verdiept hebben omdat ze dingen ervan in hun kind herkennen? Hoe was je kind?
Ik vind mezelf een heel nuchter mens. Ik sta op zich wel open voor spirituele dingen, maar vooral als het om andere mensen gaat. Wanneer het zo intiems als mijn zoon betreft, vind ik het allemaal heel apart en ben bijna bang om te gaan overdrijven. Ieder mens vindt zijn of haar kind immers bijzonder.
vrijdag 27 juli 2007 om 10:31
Hier ben ik ook nog even weer, ik schreef eerder op dit topic over mijn inmiddels 11-jarige zoon. Zoals ik al schreef, het begrip nieuwetijdskinderen, daar kon ik niet zo veel mee, maar ik geloof dat er wel degelijk kinderen zijn die anders zijn dan andere, zonder dat daar meteen een echte naam aan te geven is (zoals een bepaalde vorm van autisme bijvoorbeeld).
Bij mijn zoon is het niet gelukt een etiket te plakken, maar vanuit school werd daar wel om gevraagd. Puur in het belang van mijn kind, omdat de leerkrachten tegen problemen aanliepen die niet zo makkelijk op te lossen waren en omdat ze niet goed wisten hoe ze met hem om moesten gaan. Mijn zoon heeft hulp gehad op verschillend gebied, zoals fystiotherapie, 1 op 1 zwemles, gespecialiseerde gymles en stottertherapie omdat hij een ernstig stotteraar is.
Al deze hulp heeft hem meer zelfvertrouwen gegeven waardoor hij zich beter voelt en makkelijker kan concentreren op de dingen waar het om gaat. En misschien nog belangrijker, af kan sluiten voor de dingen die niet direct belangrijk zijn. Want soms kwam hij thuis van school, kon van alle kinderen en leerkrachten op school (dus niet alleen in zijn klas) vertellen wat voor kleren ze aan hadden en wat ze die dag hadden gezegd, maar wist hij niet meer wat hij geleerd had... en moest hij de volgende dag dus opnieuw beginnen.
Als dat dag na dag gebeurt wil je als moeder wel graag weten wat daarvoor de oorzaak is (en als leerkracht dus ook) en dan moet het misschien maar een etiket zijn; als je kind zich daardoor beter gaat voelen..... Dat is voor mij toentertijd de reden geweest dat ik me ben gaan verdiepen in begrippen als nieuwetijdskinderen en hypersensitiviteit. Hoewel ik dus nooit precies heb gevonden wat ik zocht. De kinderartsen die hem onderzochten hebben er ook niet een naam aan kunnen geven, hoewel hij echt zeer uitgebreid onderzocht is, van hersenscans tot onderzoeken in een academisch ziekenhuis aan toe...
Via zijwegen is het gelukt mijn zoon te helpen, maar dat is een proces van jaren geweest. Het is met name achteraf dat ik me realiseerde dat hij als baby al anders was, wakkerder, alerter, heeft meer gehuild ook, maar ook wel erg vlot van begrip. En dat komt omdat ik na hem nog twee kinderen heb gekregen, waar ik dat niet in herken.
Uiteindelijk is het allemaal wel goedgekomen, mijn zoon is net 11 maar gaat straks toch al naar groep 8; sociaal gezien redt hij zich prima ondanks zijn gestotter en het feit dat het motorisch niet helemaal lekker gaat. Hij komt goed mee op school, hoewel zijn cijfers niet altijd zijn capaciteiten weerspiegelen - maar hij heeft geleerd om te gaan met zijn kwetsbare punten. Hij is nog steeds zeer gevoelig kind, weet vaak alles al voordat je het zegt, ziet aan mensen hoe ze zich voelen en heeft een groot begrip voor allerlei dingen.
De reden van mijn uitgebreide verhaal... er werd hier nogal afgegeven op het plakken van etiketjes, maar niet alle ouders willen graag een etiket plakken omdat zij vinden dat hun kind bijzonderder is dan andere... soms wil je gewoon graag dat je kind gelukkig is.
Bij mijn zoon is het niet gelukt een etiket te plakken, maar vanuit school werd daar wel om gevraagd. Puur in het belang van mijn kind, omdat de leerkrachten tegen problemen aanliepen die niet zo makkelijk op te lossen waren en omdat ze niet goed wisten hoe ze met hem om moesten gaan. Mijn zoon heeft hulp gehad op verschillend gebied, zoals fystiotherapie, 1 op 1 zwemles, gespecialiseerde gymles en stottertherapie omdat hij een ernstig stotteraar is.
Al deze hulp heeft hem meer zelfvertrouwen gegeven waardoor hij zich beter voelt en makkelijker kan concentreren op de dingen waar het om gaat. En misschien nog belangrijker, af kan sluiten voor de dingen die niet direct belangrijk zijn. Want soms kwam hij thuis van school, kon van alle kinderen en leerkrachten op school (dus niet alleen in zijn klas) vertellen wat voor kleren ze aan hadden en wat ze die dag hadden gezegd, maar wist hij niet meer wat hij geleerd had... en moest hij de volgende dag dus opnieuw beginnen.
Als dat dag na dag gebeurt wil je als moeder wel graag weten wat daarvoor de oorzaak is (en als leerkracht dus ook) en dan moet het misschien maar een etiket zijn; als je kind zich daardoor beter gaat voelen..... Dat is voor mij toentertijd de reden geweest dat ik me ben gaan verdiepen in begrippen als nieuwetijdskinderen en hypersensitiviteit. Hoewel ik dus nooit precies heb gevonden wat ik zocht. De kinderartsen die hem onderzochten hebben er ook niet een naam aan kunnen geven, hoewel hij echt zeer uitgebreid onderzocht is, van hersenscans tot onderzoeken in een academisch ziekenhuis aan toe...
Via zijwegen is het gelukt mijn zoon te helpen, maar dat is een proces van jaren geweest. Het is met name achteraf dat ik me realiseerde dat hij als baby al anders was, wakkerder, alerter, heeft meer gehuild ook, maar ook wel erg vlot van begrip. En dat komt omdat ik na hem nog twee kinderen heb gekregen, waar ik dat niet in herken.
Uiteindelijk is het allemaal wel goedgekomen, mijn zoon is net 11 maar gaat straks toch al naar groep 8; sociaal gezien redt hij zich prima ondanks zijn gestotter en het feit dat het motorisch niet helemaal lekker gaat. Hij komt goed mee op school, hoewel zijn cijfers niet altijd zijn capaciteiten weerspiegelen - maar hij heeft geleerd om te gaan met zijn kwetsbare punten. Hij is nog steeds zeer gevoelig kind, weet vaak alles al voordat je het zegt, ziet aan mensen hoe ze zich voelen en heeft een groot begrip voor allerlei dingen.
De reden van mijn uitgebreide verhaal... er werd hier nogal afgegeven op het plakken van etiketjes, maar niet alle ouders willen graag een etiket plakken omdat zij vinden dat hun kind bijzonderder is dan andere... soms wil je gewoon graag dat je kind gelukkig is.
vrijdag 27 juli 2007 om 10:42
quote:De reden van mijn uitgebreide verhaal... er werd hier nogal afgegeven op het plakken van etiketjes, maar niet alle ouders willen graag een etiket plakken omdat zij vinden dat hun kind bijzonderder is dan andere... soms wil je gewoon graag dat je kind gelukkig is.Ik denk dat je dan toch ietsje zorgvuldiger moet lezen, want er werd niet afgegeven, er werd kritisch gekeken en dan met name naar etiketten die niet wetenschappelijk zijn, maar die worden gegeven door bijvoorbeeld een medium en die overduidelijk zweverig en of zelf verzonnen zijn. Er werd ook vaak gezegd dat diagnoses echt zinvol kunnen zijn en dat mensen er heel erg veel baat bij kunnen hebben, maar dat het ook nadelige effecten kan hebben. Net als behandelingen met medicijnen of vormen van therapie. Diagnoses zijn praktisch soms, kunnen effectief zijn, maar zijn niet heilig en je kunt er ook in doorslaan. Dat is zo'n beetje de samenvatting van wat er veelal gezegd is.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
vrijdag 27 juli 2007 om 10:51
quote:Geloof me, ik heb dit topic vanaf het begin zorgvuldig gelezen anders zou ik niet eens de moeite nemen om te reageren. Ik wilde alleen mijn eigen standpunt uitleggen; ik ben verre van zweverig, nog nooit bij een medium geweest maar gewoon een moeder die heeft geworsteld met vragen waarop niet echt een antwoord was. En ik geloof dat dat ook het uitgangspunt van TO was, ze wilde gewoon weten of zij herkenning kon vinden in de ervaringen van anderen toch?
Er zijn ook "etiketten" die misschien niet direct een officiele diagnose zijn, maar als ze je kunnen helpen beter om te gaan met je kind en ervoor te zorgen dat hij/zij zich beter voelt....
Er zijn ook "etiketten" die misschien niet direct een officiele diagnose zijn, maar als ze je kunnen helpen beter om te gaan met je kind en ervoor te zorgen dat hij/zij zich beter voelt....
vrijdag 27 juli 2007 om 11:00
quote:Er zijn ook "etiketten" die misschien niet direct een officiele diagnose zijn, maar als ze je kunnen helpen beter om te gaan met je kind en ervoor te zorgen dat hij/zij zich beter voelt.......dan is daar niets mis mee. Maar dat is het wel als men er in doorslaat, kind te omzichtig behandelt, als het meer een wens van de ouders is dan dat kind er baat bij heeft, als het Jomanda-achtige geldklopperij is enz, dat is zo'n beetje de te trekken conslusie na 151 reacties.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook
vrijdag 27 juli 2007 om 11:00
quote:
Misschien is het ook wel een soort noodzaak om een speciaal kind te willen hebben. Dat zie je ook wel eens bij ouders, dan hebben ze bijwijze van spreke 3 kinderen en dan hebben die kinderen alle drie wel wat en dan niets offcieels, niets door artsen gediagnosticeerds, maar van die vage homeopatischerige esotherische zweefdiagnoses. Maankind, Sterrekind, Nieuwe Tijds Kind... oftewel eigenlijk gewoon dood ordinaire kinderen waarvan de ouders dolgraag willen dat ze heel heel speciaal zijn... Het is ook echt een soort ik verveel me luxe gebeuren van de Westerse wereld volgens mij.
Sja, of het is een neiging naar eufemismes zoals Zoyla ook al beschrijft. Zeg nou zelf: vertellen dat je een sterrekind hebt klinkt heel anders dan vertellen dat je een gewone ordinaire (:P) huilbaby hebt/had.
Al zal het van de luisteraar afhangen of de reactie vervolgens bewonderend is of krabbend van de jeuk.
Misschien is het ook wel een soort noodzaak om een speciaal kind te willen hebben. Dat zie je ook wel eens bij ouders, dan hebben ze bijwijze van spreke 3 kinderen en dan hebben die kinderen alle drie wel wat en dan niets offcieels, niets door artsen gediagnosticeerds, maar van die vage homeopatischerige esotherische zweefdiagnoses. Maankind, Sterrekind, Nieuwe Tijds Kind... oftewel eigenlijk gewoon dood ordinaire kinderen waarvan de ouders dolgraag willen dat ze heel heel speciaal zijn... Het is ook echt een soort ik verveel me luxe gebeuren van de Westerse wereld volgens mij.
Sja, of het is een neiging naar eufemismes zoals Zoyla ook al beschrijft. Zeg nou zelf: vertellen dat je een sterrekind hebt klinkt heel anders dan vertellen dat je een gewone ordinaire (:P) huilbaby hebt/had.
Al zal het van de luisteraar afhangen of de reactie vervolgens bewonderend is of krabbend van de jeuk.
vrijdag 27 juli 2007 om 11:03
quote:
quote: Inad reageerde
Misschien is het ook wel een soort noodzaak om een speciaal kind te willen hebben. Dat zie je ook wel eens bij ouders, dan hebben ze bijwijze van spreke 3 kinderen en dan hebben die kinderen alle drie wel wat en dan niets offcieels, niets door artsen gediagnosticeerds, maar van die vage homeopatischerige esotherische zweefdiagnoses. Maankind, Sterrekind, Nieuwe Tijds Kind... oftewel eigenlijk gewoon dood ordinaire kinderen waarvan de ouders dolgraag willen dat ze heel heel speciaal zijn... Het is ook echt een soort ik verveel me luxe gebeuren van de Westerse wereld volgens mij.
Sja, of het is een neiging naar eufemismes zoals Zoyla ook al beschrijft. Zeg nou zelf: vertellen dat je een sterrekind hebt klinkt heel anders dan vertellen dat je een gewone ordinaire (:P) huilbaby hebt/had.
Al zal het van de luisteraar afhangen of de reactie vervolgens bewonderend is of krabbend van de jeuk.
;)
;)
;)
Volgens mij is het hebben van een doodnormaal kind inmiddels zo bijzonder dat het hardstikke speciaal is:P
quote: Inad reageerde
Misschien is het ook wel een soort noodzaak om een speciaal kind te willen hebben. Dat zie je ook wel eens bij ouders, dan hebben ze bijwijze van spreke 3 kinderen en dan hebben die kinderen alle drie wel wat en dan niets offcieels, niets door artsen gediagnosticeerds, maar van die vage homeopatischerige esotherische zweefdiagnoses. Maankind, Sterrekind, Nieuwe Tijds Kind... oftewel eigenlijk gewoon dood ordinaire kinderen waarvan de ouders dolgraag willen dat ze heel heel speciaal zijn... Het is ook echt een soort ik verveel me luxe gebeuren van de Westerse wereld volgens mij.
Sja, of het is een neiging naar eufemismes zoals Zoyla ook al beschrijft. Zeg nou zelf: vertellen dat je een sterrekind hebt klinkt heel anders dan vertellen dat je een gewone ordinaire (:P) huilbaby hebt/had.
Al zal het van de luisteraar afhangen of de reactie vervolgens bewonderend is of krabbend van de jeuk.
;)
;)
;)
Volgens mij is het hebben van een doodnormaal kind inmiddels zo bijzonder dat het hardstikke speciaal is:P
Wat Supersmollie zegt vind ik ook
vrijdag 27 juli 2007 om 11:07
vrijdag 27 juli 2007 om 11:11
quote:
quote: Inad reageerde
Er zijn ook "etiketten" die misschien niet direct een officiele diagnose zijn, maar als ze je kunnen helpen beter om te gaan met je kind en ervoor te zorgen dat hij/zij zich beter voelt....
en dat is nu juist de vraag die ik eerder stelde en de opmerking die ik eerder maakte: als een etiketje maakt dat jij je kind beter kunt begeleiden, waardoor het gelukkiger is, dan zie ik de zin er absoluut van in. Ik las jouw verhaal en het lijkt me verdomd lastig om je kind te zien worstelen met een aantal dingen, niet te weten waar die vandaan komen en hoe je hem het beste kunt helpen. Want natuurlijk: het geluk van je kind staat voorop.
Ik vind alleen jouw verhaal van een (heel) andere orde dan: mijn baby huilde zoveel, ik vond dat hij zo wijs was, ik had het gevoel dat hij zoveel meer snapte dan anderen en dus is mijn kind heel bijzonder, krijgt het een mooi hip termpje om alles mee te duiden en verder kan ik er niks aan concretiseren, maar o-o-o wat een apart kind heb ik toch.
quote: Inad reageerde
Er zijn ook "etiketten" die misschien niet direct een officiele diagnose zijn, maar als ze je kunnen helpen beter om te gaan met je kind en ervoor te zorgen dat hij/zij zich beter voelt....
en dat is nu juist de vraag die ik eerder stelde en de opmerking die ik eerder maakte: als een etiketje maakt dat jij je kind beter kunt begeleiden, waardoor het gelukkiger is, dan zie ik de zin er absoluut van in. Ik las jouw verhaal en het lijkt me verdomd lastig om je kind te zien worstelen met een aantal dingen, niet te weten waar die vandaan komen en hoe je hem het beste kunt helpen. Want natuurlijk: het geluk van je kind staat voorop.
Ik vind alleen jouw verhaal van een (heel) andere orde dan: mijn baby huilde zoveel, ik vond dat hij zo wijs was, ik had het gevoel dat hij zoveel meer snapte dan anderen en dus is mijn kind heel bijzonder, krijgt het een mooi hip termpje om alles mee te duiden en verder kan ik er niks aan concretiseren, maar o-o-o wat een apart kind heb ik toch.
vrijdag 27 juli 2007 om 11:51
Zonder af te doen aan alle dingen die wél bestaan en officieel gediagnosticeerd kunnen worden twijfel ik wel énorm aan het hoge gehalte nieuwetijdskinderen/HSP kinderen/ huilbaby's en dergelijke.
Het valt me op dat met élke baby wel iets aan de hand lijkt te zijn, dat er geen baby's meer zijn die 'gewoon lastig' zijn maar alleen nog maar baby's die meteen naar de osteopaat moeten, kiss syndroom hebben, huilbaby zijn, aan de Tracy Hogg methode moeten, overprikkelt zijn, enzovoorts.
En wat me nog het meest opvalt is dat het vaak bij ouders voorkomt die veel gemeenschappelijk hebben. Vaak zijn het onzekere ouders, zitten ze zelf niet zo lekker in hun vel, weten ze zelf niet wat ze moeten doen en volgens mij reageert een baby daarop. Ik wil mensen niet voor het hoofd stoten, want ik geloof best dat je knettergek wordt van een huilbaby bijvoorbeeld, en ik geloof ook best dat er oorzaken zijn waardoor er écht iets met een baby is. En dat je van alles gaat opzoeken om maar een verklaring te vinden. Maar ik denk dat een groot deel van alle babyproblemen verholpen kan worden door iets minder onzekere ouders.
Het valt me op dat met élke baby wel iets aan de hand lijkt te zijn, dat er geen baby's meer zijn die 'gewoon lastig' zijn maar alleen nog maar baby's die meteen naar de osteopaat moeten, kiss syndroom hebben, huilbaby zijn, aan de Tracy Hogg methode moeten, overprikkelt zijn, enzovoorts.
En wat me nog het meest opvalt is dat het vaak bij ouders voorkomt die veel gemeenschappelijk hebben. Vaak zijn het onzekere ouders, zitten ze zelf niet zo lekker in hun vel, weten ze zelf niet wat ze moeten doen en volgens mij reageert een baby daarop. Ik wil mensen niet voor het hoofd stoten, want ik geloof best dat je knettergek wordt van een huilbaby bijvoorbeeld, en ik geloof ook best dat er oorzaken zijn waardoor er écht iets met een baby is. En dat je van alles gaat opzoeken om maar een verklaring te vinden. Maar ik denk dat een groot deel van alle babyproblemen verholpen kan worden door iets minder onzekere ouders.
vrijdag 27 juli 2007 om 11:58
Ik denk dat we in het Westen misschien wel collectief teveel bezig zijn met onzeker zijn over van alles. Er is hier veel meer keuze, ook in manieren van opvoeding, en dat brengt een flink aantal 'luxe-problemen' met zich mee die leiden tot onzekerheid, labeldrang, allerhande zelfverzonnen stoornissen..
Wat Supersmollie zegt vind ik ook
vrijdag 27 juli 2007 om 12:01
vrijdag 27 juli 2007 om 12:03
Ho eens even, dit vind ik iets te ver gaan. Wel erg makkelijk gezegd ouders van een huilbaby gemeenschappelijke kenmerken hebben en onzeker zijn en dat een baby daarop reageert.
Natuurlijk zou dit 1 vd oorzaken KUNNEN zijn maar dat hoeft natuurlijk lang niet zo te zijn he.
Bovendien, als je kindje veel huilt en alleen maar meer gaat huilen / krijsen en je bent net bevallen, welke moeder wordt dan niet onzeker? Lijkt me niet meer dan logisch dat je dan wat onrustig wordt als mama!
Verder sluit ik me geheel aan bij Krokusje haar verhaal. Ik bedoelde nl ook niet te zeggen dat ik mijn zoon meer bijzonder vindt dan andere kinderen. Ik wil hem ook niet direct in een hokje stoppen. Wel vond ik verdieping in oa HSK kids belangrijk voor in de eerste plaats: herkenning en in de tweede plaats: handvatten zodat ik weet hoe ik het beste met hem om kan gaan zodat mijn zoon uiteindelijk gelukkig is / kan worden. Niet omdat het zgn een trend is en leuk een etiketje te geven.
Natuurlijk zou dit 1 vd oorzaken KUNNEN zijn maar dat hoeft natuurlijk lang niet zo te zijn he.
Bovendien, als je kindje veel huilt en alleen maar meer gaat huilen / krijsen en je bent net bevallen, welke moeder wordt dan niet onzeker? Lijkt me niet meer dan logisch dat je dan wat onrustig wordt als mama!
Verder sluit ik me geheel aan bij Krokusje haar verhaal. Ik bedoelde nl ook niet te zeggen dat ik mijn zoon meer bijzonder vindt dan andere kinderen. Ik wil hem ook niet direct in een hokje stoppen. Wel vond ik verdieping in oa HSK kids belangrijk voor in de eerste plaats: herkenning en in de tweede plaats: handvatten zodat ik weet hoe ik het beste met hem om kan gaan zodat mijn zoon uiteindelijk gelukkig is / kan worden. Niet omdat het zgn een trend is en leuk een etiketje te geven.
vrijdag 27 juli 2007 om 12:04
Miriam, dat denk ik dus wel, dat baby's die stemming aanvoelen en daar zelf ook onrustig van worden. Als ik soms zie hoe er met kleine baby's gehannest wordt in de eerste weken.....
Moet persé in het eigen bedje slapen, anders wordt hij verwend, moeders die onzeker worden omdat de baby liever op de arm of buik van mama slaapt, die bang worden dat ze hun kind niet goed zelf kunnen voeden, die 4 verschillende soorten flesvoeding gaan uitproberen in een maand tegen spugen, harde ontlasting, krampjes, hongerige baby's enzovoorts, die zelf nog totaal de bevalling en het moeder worden niet te boven zijn, maar er wel opeens alleen voorstaan na 8 dagen een beetje hulp. Ik kan het me goed voorstellen die onzekerheid, maar ik kan me ook goed voorstellen dat het voor baby's misschien minder prettig is.
Moet persé in het eigen bedje slapen, anders wordt hij verwend, moeders die onzeker worden omdat de baby liever op de arm of buik van mama slaapt, die bang worden dat ze hun kind niet goed zelf kunnen voeden, die 4 verschillende soorten flesvoeding gaan uitproberen in een maand tegen spugen, harde ontlasting, krampjes, hongerige baby's enzovoorts, die zelf nog totaal de bevalling en het moeder worden niet te boven zijn, maar er wel opeens alleen voorstaan na 8 dagen een beetje hulp. Ik kan het me goed voorstellen die onzekerheid, maar ik kan me ook goed voorstellen dat het voor baby's misschien minder prettig is.
vrijdag 27 juli 2007 om 12:05
vrijdag 27 juli 2007 om 12:09
quote:Miriam, dat denk ik dus wel, dat baby's die stemming aanvoelen en daar zelf Ik kan het me goed voorstellen die onzekerheid, maar ik kan me ook goed voorstellen dat het voor baby's misschien minder prettig is.Dat denk ik ook. Een baby heeft wat dat betreft meer aan ouders die wat meer instictief op hen reageren.
Ik heb eerste week ontzettend ontzeker gedaan, alles wat los en vast zat gelezen, nauwelijks geslapen en veel te veel geanalyseerd en gepiekerd en toen dacht ik dahaaag, baby slaapt bij ons in bed, ik geef haar bv wanneer ze wil (had rare kraamhulp die schema's introduceerde) en alle stupide tijdschriften en flutboekjes gaan de prullenbak in. (nouja, bij oud papier, maar prullenbak bekt beter;)).
Ik heb eerste week ontzettend ontzeker gedaan, alles wat los en vast zat gelezen, nauwelijks geslapen en veel te veel geanalyseerd en gepiekerd en toen dacht ik dahaaag, baby slaapt bij ons in bed, ik geef haar bv wanneer ze wil (had rare kraamhulp die schema's introduceerde) en alle stupide tijdschriften en flutboekjes gaan de prullenbak in. (nouja, bij oud papier, maar prullenbak bekt beter;)).
Wat Supersmollie zegt vind ik ook
vrijdag 27 juli 2007 om 12:17
quote:
Eowynn, een beetje begrip zou op zijn minst op zijn plaats zijn. Ben jij onlangs benoemd tot SUPERMAMA ofzo?
Tsjonge jonge wat praat jij makkelijk zeg. Of je bent echt geniaal of je hebt super makkelijke kids.
Ze heeft er nog maar een dus ze heeft eigenlijk sowieso geen recht van spreken nog:P;)
en verder, stel je niet zo aan zeg, ze schrijft gewoon wat ze denkt, ze stelt het niet als absolute waarheid, ze stelt het als haar mening/bevinding.
Eowynn, een beetje begrip zou op zijn minst op zijn plaats zijn. Ben jij onlangs benoemd tot SUPERMAMA ofzo?
Tsjonge jonge wat praat jij makkelijk zeg. Of je bent echt geniaal of je hebt super makkelijke kids.
Ze heeft er nog maar een dus ze heeft eigenlijk sowieso geen recht van spreken nog:P;)
en verder, stel je niet zo aan zeg, ze schrijft gewoon wat ze denkt, ze stelt het niet als absolute waarheid, ze stelt het als haar mening/bevinding.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook
vrijdag 27 juli 2007 om 12:19
Dus als je naar je gevoel luistert en enigszins bezorgd ben omdat je kindje veel huilt en hem of haar troost en handelt zonder direct naar boekjes te grijpen maar je kindje blijft huilen, doe je het toch niet geheel goed.
Althans, dat maak ik op uit de zin dat baby's meer hebben aan ouders die instinctief reageren. Oftewel, dat zou het huilprobleem etc. grotendeels oplossen..
Pfff, was dat maar waar zeg.
Althans, dat maak ik op uit de zin dat baby's meer hebben aan ouders die instinctief reageren. Oftewel, dat zou het huilprobleem etc. grotendeels oplossen..
Pfff, was dat maar waar zeg.
vrijdag 27 juli 2007 om 12:22
Ik zou het gewoon nog een keer lezen, want dat zeg ik nergens. Ik zeg wel dat de onzekerheid van de ouders het gedrag van baby's volgens mij wel beinvloed. Niet in alle gevallen, want er zijn ook andere oorzaken voor huilbaby's te vinden, dat zei ik in mijn vorige post ook. En ik heb ook alle begrip voor die onzekerheid, ik zeg nergens dat ik dat niet heb. Maar dat neemt niet weg dat die onzekerheid volgens mij geen positieve invloed heeft.
