Geld & Recht
alle pijlers
Vriend betaald niet mee. Wat te doen?
dinsdag 20 september 2011 om 22:45
Het is een lang verhaal maar ik probeer het kort te houden. Mijn vriend en ik zijn 5 jaar samen en hebben 2 kinderen.
Toen wij elkaar leerden kennen had hij een leuke baan waar hij ook redelijk verdiende. Tijdens mijn 1te zwangerschap nam hij ontslag wegens ruzie met zijn baas. Het viel me toen al op dat hij zich niet druk maakte om snel weer een goede baan te vinden. De 2 maanden die hij nog kreeg doorbetaald bleef hij gewoon lekker thuis. Pas toen hij niks meer had begon hij met het zoeken naar een nieuw baan. Toen hij uiteindelijk iets vond, iets wat helemaal niet bij hem paste en heel slecht betaald werd, was ik al 6 maanden zwanger. Dus zij ik neem het maar voorlopig als een tijdelijk variant zeg maar. Dat heeft hij ook gedaan.
Toen ons kindje geboren werd zaten wij financieel op zich wel redelijk. Maar toen moesten wij verhuizen. Er moest van alles aangeschaft worden. Mijn ouders stelde voor om ons te helpen. Hij was er niet zo enthousiast over maar zei niet van laat maar ik ga zelf een paar avonden ergens bijverdienen of zo. En met een kind van 2 maanden op de dozen gaan zitten was ook geen optie... Dus hebben wij het voorstel van mijn ouders aangenomen.
Daarna ging ik zelf beter verdienen en ons zoontje zat inmiddels op de creche. De creche beviel ons helaas niet en ik ging op zoek naar iets anders. Toen kwam ik iets heel leuks tegen, iedereen zei dat dat de beste creche in de buurt was. Maar de kosten waren ook heel hoog. Vorheel betaalde wij ieder de helft van alle gemeenschappelijke kosten. Maar toen zei mijn vriend dat hij het te duur vond en het kwam erop neer dat ik het verschil tussen wat wij voor de oude en de nieuwe creche betaalde alleen ging betalen.
Toen raakte ik weer zwanger en werd ons tweede zoontje geboren. Na de bevalling had ik veel last van mijn rug en ik mocht geen zware dingen meer tillen. Maar wij woonden 2 hoog en ik moest toch elke dag met 2 kids, de wagen en evt boodschappen naar boven weten te komen. En het ging dus steeds slechter met mijn rug. Ik besloot op zoek te gaan naar een benedenwoning. Toevallig kwam er een huis verderop een benedenwoning vrij. Wij mochten daarin maar de huur was bijna dubbel van wat wij betaalde. Volgens mijn vriend moesten wij het niet doen. En ik wilde niet kapot gaan. Dus hebben wij het maar op dezelfde manier geregeld.
En nu komt het: opeens zag ik dat hij geen geld meer stortte op onze gemeenschappelijke rekening. Hij was wel vaker te laat geweest om zijn bijdrage te storten. Ik herinnerde hem daaraan. In het begin zei hij steeds ok ik ga het morgen doen en toen opeens dat hij geen geld meer had. Ik werd boos, maar heb zijn deel gewoon uit mijn spaargeld betaald. Sindsdien betaalt hij geen cent meer. En ik verdien toch niet zoveel om alle kosten in mijn eentje te dragen. De rekeningen voog gas-water-licht en upc staan op zijn naam. En die betaalt hij ook niet, i-net en telefoon zijn afgesloten. Als ik een gesprek met hem probeer te beginnen doet hij alsof hij verstandelijk gehandicapt is en zegt hij dingen zoals oh ik dacht dat je alles kon betalen. Of geeft hij mij een lezing dat ik in deze situatie ben gekomen omdat ik niet in staat ben om mijn uitgaven aan mijn inkomen aan te passen.
Nu weet ik echt niet wat ik ermee moet. Ik kan het allemaal echt niet in mijn eentje betalen. Ik heb het aan mijn moeder verteld en die was geschokt. Zij zei dat zij me wel willen helpen maar niet als hij in het huis blijft wonen. Ik had ook al geprobeerd om aan mijn vriend te vertellen dat ik niet van plan was om hem te onderhouden en dat hij het beste een ander huis moest zoeken. Maar zijn antwoord was: ik ga nergens heen. Het contract staat op naam van ons beide. Dus ik kan hem ook niet zomaar de deur uit zetten. Vandaag heeft hij mij ook nog verteld dat hij vanaf volgende week 5 dagen gaat werken. Voorheen werkten wij allebij 4 dagen. Nu moet ik dus binnen 1 week oppas voor de kids regelen. Het is echt en gekkenhuis. Hij is echt niet aanspreekbaar. Weet iemand of ik hem kan forceren om mee te betalen? Het kan toch niet zo zijn dat iemand zomaar mag beslissen om zijn salaris voor zichzelf te houden? Zijn er ook manieren om hem het huis uit te zetten? Ik heb namelijk echt geen zin om met 2 kleine kids in mijn eentje te gaan verhuizen. Mijn werk, de creche en de school zitten allemaal in de buurt... Maar ik ben bang dat als ik probeer hem het huis uit te zetten dat hij dan alles gaat doen zodat wij ook op straat komen. Hij heeft het al een keer tegen mij gezegd... Kortom, ik ben radeloos. Snap er niks van en weet ook niet goed hoe ik verder moet...
Toen wij elkaar leerden kennen had hij een leuke baan waar hij ook redelijk verdiende. Tijdens mijn 1te zwangerschap nam hij ontslag wegens ruzie met zijn baas. Het viel me toen al op dat hij zich niet druk maakte om snel weer een goede baan te vinden. De 2 maanden die hij nog kreeg doorbetaald bleef hij gewoon lekker thuis. Pas toen hij niks meer had begon hij met het zoeken naar een nieuw baan. Toen hij uiteindelijk iets vond, iets wat helemaal niet bij hem paste en heel slecht betaald werd, was ik al 6 maanden zwanger. Dus zij ik neem het maar voorlopig als een tijdelijk variant zeg maar. Dat heeft hij ook gedaan.
Toen ons kindje geboren werd zaten wij financieel op zich wel redelijk. Maar toen moesten wij verhuizen. Er moest van alles aangeschaft worden. Mijn ouders stelde voor om ons te helpen. Hij was er niet zo enthousiast over maar zei niet van laat maar ik ga zelf een paar avonden ergens bijverdienen of zo. En met een kind van 2 maanden op de dozen gaan zitten was ook geen optie... Dus hebben wij het voorstel van mijn ouders aangenomen.
Daarna ging ik zelf beter verdienen en ons zoontje zat inmiddels op de creche. De creche beviel ons helaas niet en ik ging op zoek naar iets anders. Toen kwam ik iets heel leuks tegen, iedereen zei dat dat de beste creche in de buurt was. Maar de kosten waren ook heel hoog. Vorheel betaalde wij ieder de helft van alle gemeenschappelijke kosten. Maar toen zei mijn vriend dat hij het te duur vond en het kwam erop neer dat ik het verschil tussen wat wij voor de oude en de nieuwe creche betaalde alleen ging betalen.
Toen raakte ik weer zwanger en werd ons tweede zoontje geboren. Na de bevalling had ik veel last van mijn rug en ik mocht geen zware dingen meer tillen. Maar wij woonden 2 hoog en ik moest toch elke dag met 2 kids, de wagen en evt boodschappen naar boven weten te komen. En het ging dus steeds slechter met mijn rug. Ik besloot op zoek te gaan naar een benedenwoning. Toevallig kwam er een huis verderop een benedenwoning vrij. Wij mochten daarin maar de huur was bijna dubbel van wat wij betaalde. Volgens mijn vriend moesten wij het niet doen. En ik wilde niet kapot gaan. Dus hebben wij het maar op dezelfde manier geregeld.
En nu komt het: opeens zag ik dat hij geen geld meer stortte op onze gemeenschappelijke rekening. Hij was wel vaker te laat geweest om zijn bijdrage te storten. Ik herinnerde hem daaraan. In het begin zei hij steeds ok ik ga het morgen doen en toen opeens dat hij geen geld meer had. Ik werd boos, maar heb zijn deel gewoon uit mijn spaargeld betaald. Sindsdien betaalt hij geen cent meer. En ik verdien toch niet zoveel om alle kosten in mijn eentje te dragen. De rekeningen voog gas-water-licht en upc staan op zijn naam. En die betaalt hij ook niet, i-net en telefoon zijn afgesloten. Als ik een gesprek met hem probeer te beginnen doet hij alsof hij verstandelijk gehandicapt is en zegt hij dingen zoals oh ik dacht dat je alles kon betalen. Of geeft hij mij een lezing dat ik in deze situatie ben gekomen omdat ik niet in staat ben om mijn uitgaven aan mijn inkomen aan te passen.
Nu weet ik echt niet wat ik ermee moet. Ik kan het allemaal echt niet in mijn eentje betalen. Ik heb het aan mijn moeder verteld en die was geschokt. Zij zei dat zij me wel willen helpen maar niet als hij in het huis blijft wonen. Ik had ook al geprobeerd om aan mijn vriend te vertellen dat ik niet van plan was om hem te onderhouden en dat hij het beste een ander huis moest zoeken. Maar zijn antwoord was: ik ga nergens heen. Het contract staat op naam van ons beide. Dus ik kan hem ook niet zomaar de deur uit zetten. Vandaag heeft hij mij ook nog verteld dat hij vanaf volgende week 5 dagen gaat werken. Voorheen werkten wij allebij 4 dagen. Nu moet ik dus binnen 1 week oppas voor de kids regelen. Het is echt en gekkenhuis. Hij is echt niet aanspreekbaar. Weet iemand of ik hem kan forceren om mee te betalen? Het kan toch niet zo zijn dat iemand zomaar mag beslissen om zijn salaris voor zichzelf te houden? Zijn er ook manieren om hem het huis uit te zetten? Ik heb namelijk echt geen zin om met 2 kleine kids in mijn eentje te gaan verhuizen. Mijn werk, de creche en de school zitten allemaal in de buurt... Maar ik ben bang dat als ik probeer hem het huis uit te zetten dat hij dan alles gaat doen zodat wij ook op straat komen. Hij heeft het al een keer tegen mij gezegd... Kortom, ik ben radeloos. Snap er niks van en weet ook niet goed hoe ik verder moet...
dinsdag 20 september 2011 om 23:55
Ik heb het even snel doorgelezen en met mijn frisse blik vallen 2 dingen op;
Jij blijft zwanger worden terwijl jullie basis nog instabiel en vrij onduidelijk is. (blijkbaar is er nog voldoende intimiteit ondanks jullie wrijvingen en die intimiteit heeft gevolgen ----> waar jij zelf ook voor kiest dus schuif het niet alleen in zijn schoenen.
Jij maakt keuzes, hij verbindt daar consequenties aan.
Kortom, leuk om het allemaal in zijn schoenen te schuiven, maar volgens mij is je verhaal verre van objectief. Dus wat wil je nu precies?
Ik zie dat jullie keuzes maakten samen en hij daar in meeging, maar ik haal echt niet uit je verhaal of hij ook daadwerkelijk accoord ging. Willen jullie wel hetzelfde uit het leven halen, of liggen jullie doelen mijlenver uit elkaar ? Misschien is het verstandig om daar over te praten en daarna pas de financiën te gaan vergelijken/ bespreken.
Jij blijft zwanger worden terwijl jullie basis nog instabiel en vrij onduidelijk is. (blijkbaar is er nog voldoende intimiteit ondanks jullie wrijvingen en die intimiteit heeft gevolgen ----> waar jij zelf ook voor kiest dus schuif het niet alleen in zijn schoenen.
Jij maakt keuzes, hij verbindt daar consequenties aan.
Kortom, leuk om het allemaal in zijn schoenen te schuiven, maar volgens mij is je verhaal verre van objectief. Dus wat wil je nu precies?
Ik zie dat jullie keuzes maakten samen en hij daar in meeging, maar ik haal echt niet uit je verhaal of hij ook daadwerkelijk accoord ging. Willen jullie wel hetzelfde uit het leven halen, of liggen jullie doelen mijlenver uit elkaar ? Misschien is het verstandig om daar over te praten en daarna pas de financiën te gaan vergelijken/ bespreken.
dinsdag 20 september 2011 om 23:57
quote:rozenstruikje schreef op 20 september 2011 @ 23:50:
[...]
Ik heb een hernia en drie kinderen. Baas boven baas
Maar dan nog, wat niet kan, kan niet. En als je het dan toch wel doet, kan je in problemen komen.Sorry, maar ik vind echt dat je doordraaft. Met inkomen van man erbij kan alles prima. Dat hij heeft besloten dat hij geen cent betaalt is hier het probleem. Niet dat TO een normaal huis voor zichzelf wil.
[...]
Ik heb een hernia en drie kinderen. Baas boven baas
Maar dan nog, wat niet kan, kan niet. En als je het dan toch wel doet, kan je in problemen komen.Sorry, maar ik vind echt dat je doordraaft. Met inkomen van man erbij kan alles prima. Dat hij heeft besloten dat hij geen cent betaalt is hier het probleem. Niet dat TO een normaal huis voor zichzelf wil.
woensdag 21 september 2011 om 00:06
Ik heb een oud topic van je bekeken Katja en ik dacht WTF.
Jij moet om 7.45 uur de deur uit, en het lukt je niet om én jezelf voor te bereiden op je werk/ontbijten/douchen/ aankleden en je kinderen te laten ontbijten/aankleden etc/
Huh? Het lúkt je niet?
Wat is dat voor onzin? Weet je hoeveel alleenstaande moeders om 6.45 (ja een uur eerder) opstaan om hun koters welgevoed, gewassen en gekleed op tijd op school te krijgen én zelf op tijd op hun werk te verschijnen?
En nu zit jij te zeiken op je partner omdat hij dat niet doet....omdat jij het zelf niet kunt. Wat dacht je dat jij allemaal moet doen als je diezelfde lamlul dumpt? Hoe wil je het dan klaarspelen. Hoe dan ook, kom niet met ; Ik kan het niet.
Jij maakt keuzes, neem je verantwoordelijkheid dan ook. Dan hoeft het misschien niet eens zover te komen dat je het alleen moet doen (wie weet is een constructief gesprek wel heel verhelderend, en gaat je partner waar je voor hebt gekozen zich ook inzetten daarna).
Eigenlijk ben je gefrustreerd omdat je partner niet doet wat jij wil, maar een constructief gesprek aan gaan doe je niet. Waarom niet?
Jij moet om 7.45 uur de deur uit, en het lukt je niet om én jezelf voor te bereiden op je werk/ontbijten/douchen/ aankleden en je kinderen te laten ontbijten/aankleden etc/
Huh? Het lúkt je niet?
Wat is dat voor onzin? Weet je hoeveel alleenstaande moeders om 6.45 (ja een uur eerder) opstaan om hun koters welgevoed, gewassen en gekleed op tijd op school te krijgen én zelf op tijd op hun werk te verschijnen?
En nu zit jij te zeiken op je partner omdat hij dat niet doet....omdat jij het zelf niet kunt. Wat dacht je dat jij allemaal moet doen als je diezelfde lamlul dumpt? Hoe wil je het dan klaarspelen. Hoe dan ook, kom niet met ; Ik kan het niet.
Jij maakt keuzes, neem je verantwoordelijkheid dan ook. Dan hoeft het misschien niet eens zover te komen dat je het alleen moet doen (wie weet is een constructief gesprek wel heel verhelderend, en gaat je partner waar je voor hebt gekozen zich ook inzetten daarna).
Eigenlijk ben je gefrustreerd omdat je partner niet doet wat jij wil, maar een constructief gesprek aan gaan doe je niet. Waarom niet?
woensdag 21 september 2011 om 00:07
@ citronella er zijn altijd opties. Maar voordat ik het minst aantrekkelijke moet kiezen (zelf weggaan met de kinderen) wil ik toch nog proberen om hem het huis uit te krijgen. De vraag is hoe ik het het beste moet aanpakken.
@ rozenstruikje ik begrijp dat het altijd erger kan en dat je je vaak moet neerleggen bij iets wat je zelf niet gevraagd hebt... Maar in dit geval wil ik toch nog proberen te vechten. Met een beetje geluk verdien ik over een paar maanden genoeg om het zelf te betalen.
@ rozenstruikje ik begrijp dat het altijd erger kan en dat je je vaak moet neerleggen bij iets wat je zelf niet gevraagd hebt... Maar in dit geval wil ik toch nog proberen te vechten. Met een beetje geluk verdien ik over een paar maanden genoeg om het zelf te betalen.
woensdag 21 september 2011 om 00:08
quote:katjabb schreef op 20 september 2011 @ 23:54:
En ja, ik realiseer me dat ik teveel wil (gezien hoe de situatie is) maar ik ben nu ook aan het solliciteren en het gaat de goede kant op. Dus ik hoop dat ik het binnenkort allemaal zelf kan betalen. Verhuizen vind ik sowieso financieel gezien niet nodig. Desnoods doe ik de kinderen op een goedkopere creche, leen ik de kleding van vriedinnen met grotere kids en haal ik mijn boodschappen bij aldi. Ik vind dit huis zo fijn en de jongens hebben hier zoveel ruimte om buiten te spelen...Dus eigenlijk ben je bereid om alles wat je je partner verwijdt dat jij dat nu niet kunt doen op het spel te zetten, zolang hij maar vertrekt?
En ja, ik realiseer me dat ik teveel wil (gezien hoe de situatie is) maar ik ben nu ook aan het solliciteren en het gaat de goede kant op. Dus ik hoop dat ik het binnenkort allemaal zelf kan betalen. Verhuizen vind ik sowieso financieel gezien niet nodig. Desnoods doe ik de kinderen op een goedkopere creche, leen ik de kleding van vriedinnen met grotere kids en haal ik mijn boodschappen bij aldi. Ik vind dit huis zo fijn en de jongens hebben hier zoveel ruimte om buiten te spelen...Dus eigenlijk ben je bereid om alles wat je je partner verwijdt dat jij dat nu niet kunt doen op het spel te zetten, zolang hij maar vertrekt?
woensdag 21 september 2011 om 00:15
Je kan twee dingen doen. Hem eruit zetten, vanwege zijn weigering mee te betalen, oa. aan de huur (even overleggen met de woningbouw hoe), of zelf per direct vertrekken (uit laten schrijven) en hem het fijn laten uitzoeken met alle kosten, per direct, en dus ook eventuele achterstanden.
Als je niet erg aan je huis gehecht bent, zou ik absoluut het laatste doen. Neem je eigen spullen mee en ''de helft'' van de boedel (wees dus niet té inhalig) en wegwezen, en laat hem het uitzoeken met de rekeningen en ellende.
Als je niet erg aan je huis gehecht bent, zou ik absoluut het laatste doen. Neem je eigen spullen mee en ''de helft'' van de boedel (wees dus niet té inhalig) en wegwezen, en laat hem het uitzoeken met de rekeningen en ellende.
woensdag 21 september 2011 om 00:32
quote:katjabb schreef op 20 september 2011 @ 22:45:
Ik heb nog niet alle reacties gelezen, maar ik denk er toch wat anders over dan wat ik tot nu toe lees. Leuk voor jou misschien om te lezen wat voor l*l je vriend is, maar ik denk toch dat het anders zit.
Tijdens mijn 1te zwangerschap nam hij ontslag wegens ruzie met zijn baas.
Dit is het enige in het verhaal wat ik inderdaad niet slim vind van hem. Maar misschien was de situatie onhoudbaar geworden. Voordeel van de twijfel dus.
Toen hij uiteindelijk iets vond, iets wat helemaal niet bij hem paste en heel slecht betaald werd, was ik al 6 maanden zwanger. Dus zij ik neem het maar voorlopig als een tijdelijk variant zeg maar. Dat heeft hij ook gedaan.
Toen ons kindje geboren werd zaten wij financieel op zich wel redelijk. Maar toen moesten wij verhuizen. Er moest van alles aangeschaft worden.
Mijn ouders stelde voor om ons te helpen.
Waarom moesten je ouders bijspringen terwijl jullie er financieel redelijk bij zaten?? Je hoeft toch niet gelijk alles nieuw te kopen? Of ben ik nou gek? Wat denk je hoe andere mensen dat doen?
En met een kind van 2 maanden op de dozen gaan zitten was ook geen optie... Dus hebben wij het voorstel van mijn ouders aangenomen.
Hoezo? Zaten jullie in de vorige woning op dozen dan? Je neemt je meubels toch mee?
De creche beviel ons helaas niet en ik ging op zoek naar iets anders. Toen kwam ik iets heel leuks tegen, iedereen zei dat dat de beste creche in de buurt was. Maar de kosten waren ook heel hoog. Vorheel betaalde wij ieder de helft van alle gemeenschappelijke kosten. Maar toen zei mijn vriend dat hij het te duur vond en het kwam erop neer dat ik het verschil tussen wat wij voor de oude en de nieuwe creche betaalde alleen ging betalen.
Dus wederom wil jij het beste van het beste, ongeacht de kosten, en ook al is je vriend het er niet mee eens, je drijft toch je zin door,
Toen raakte ik weer zwanger
Oeps, zomaar? Er 'overkomt' je nogal veel.
en werd ons tweede zoontje geboren. Na de bevalling had ik veel last van mijn rug en ik mocht geen zware dingen meer tillen. Maar wij woonden 2 hoog en ik moest toch elke dag met 2 kids, de wagen en evt boodschappen naar boven weten te komen. En het ging dus steeds slechter met mijn rug. Ik besloot op zoek te gaan naar een benedenwoning. Toevallig kwam er een huis verderop een benedenwoning vrij. Wij mochten daarin maar de huur was bijna dubbel van wat wij betaalde. Volgens mijn vriend moesten wij het niet doen.
En wederom maakt het je niet uit wat het kost. JIJ wilt het en daarmee basta. Wat je vriend wil (en kan) doet er niet toe.
En nu komt het: opeens zag ik dat hij geen geld meer stortte op onze gemeenschappelijke rekening. Hij was wel vaker te laat geweest om zijn bijdrage te storten. Ik herinnerde hem daaraan. In het begin zei hij steeds ok ik ga het morgen doen en toen opeens dat hij geen geld meer had. Ik werd boos, maar heb zijn deel gewoon uit mijn spaargeld betaald. Sindsdien betaalt hij geen cent meer. En ik verdien toch niet zoveel om alle kosten in mijn eentje te dragen. De rekeningen voog gas-water-licht en upc staan op zijn naam. En die betaalt hij ook niet, i-net en telefoon zijn afgesloten. Als ik een gesprek met hem probeer te beginnen doet hij alsof hij verstandelijk gehandicapt is en zegt hij dingen zoals oh ik dacht dat je alles kon betalen. Of geeft hij mij een lezing dat ik in deze situatie ben gekomen omdat ik niet in staat ben om mijn uitgaven aan mijn inkomen aan te passen.
Ik denk dat hij gelijk heeft. Je kunt de schuld nu wel bij hem leggen, maar feit blijft dat jij constant je zin hebt doorgedreven en alleen het duurste lijkt goed genoeg voor jou. Dit is zijn manier (niet de beste manier, maar goed) om jou duidelijk te maken dat zijn grens is bereikt.
Nu weet ik echt niet wat ik ermee moet. Ik kan het allemaal echt niet in mijn eentje betalen. Ik heb het aan mijn moeder verteld en die was geschokt. Zij zei dat zij me wel willen helpen maar niet als hij in het huis blijft wonen.
En weer klop je bij je ouders aan. Je bent een volwassen vrouw met 2 kinderen en het lijkt me verstandig als je eens goed naar jezelf kijkt. Ik vermoed zomaar dat jij van huis uit nogal verwend bent, ook financieel en dat je geen idee hebt hoe het is om een beetje volgens een normaal budget te leven lijkt het. Los het op met je vriend en ren niet direct naar papa en mama om weer bij te springen.
Ik had ook al geprobeerd om aan mijn vriend te vertellen dat ik niet van plan was om hem te onderhouden en dat hij het beste een ander huis moest zoeken. Maar zijn antwoord was: ik ga nergens heen. Het contract staat op naam van ons beide. Dus ik kan hem ook niet zomaar de deur uit zetten.
Wil je dat dan? HOU je eigenlijk van hem? Vraag hem hoe hij het wel zou willen. Dat je nu al denkt aan hem de deur uitzetten, dat is niet de manier. Hij moet wel wakker geschud worden, dat ben ik met je eens. Maar praat eens met hem en dan voor de verandering eens niet over wat JIJ wilt.
Vandaag heeft hij mij ook nog verteld dat hij vanaf volgende week 5 dagen gaat werken. Voorheen werkten wij allebij 4 dagen. Nu moet ik dus binnen 1 week oppas voor de kids regelen.
Wat wil je nou toch? Hij gaat meer dagen werken, meer verdienen. Praat eens normaal met elkaar, jullie hebben samen gekozen voor twee kinderen.
Het is echt en gekkenhuis. Hij is echt niet aanspreekbaar. Weet iemand of ik hem kan forceren om mee te betalen? Het kan toch niet zo zijn dat iemand zomaar mag beslissen om zijn salaris voor zichzelf te houden? Zijn er ook manieren om hem het huis uit te zetten? Ik heb namelijk echt geen zin om met 2 kleine kids in mijn eentje te gaan verhuizen. Mijn werk, de creche en de school zitten allemaal in de buurt... Maar ik ben bang dat als ik probeer hem het huis uit te zetten dat hij dan alles gaat doen zodat wij ook op straat komen. Hij heeft het al een keer tegen mij gezegd... Kortom, ik ben radeloos. Snap er niks van en weet ook niet goed hoe ik verder moet...
Samen praten. VRAAG hem eens hoe hij zich voelt en neem hem eens serieus. Ik denk dat jullie er dan samen echt wel uitkomen. Zet de financieen op papier en maak nieuwe afspraken.
Ik heb nog niet alle reacties gelezen, maar ik denk er toch wat anders over dan wat ik tot nu toe lees. Leuk voor jou misschien om te lezen wat voor l*l je vriend is, maar ik denk toch dat het anders zit.
Tijdens mijn 1te zwangerschap nam hij ontslag wegens ruzie met zijn baas.
Dit is het enige in het verhaal wat ik inderdaad niet slim vind van hem. Maar misschien was de situatie onhoudbaar geworden. Voordeel van de twijfel dus.
Toen hij uiteindelijk iets vond, iets wat helemaal niet bij hem paste en heel slecht betaald werd, was ik al 6 maanden zwanger. Dus zij ik neem het maar voorlopig als een tijdelijk variant zeg maar. Dat heeft hij ook gedaan.
Toen ons kindje geboren werd zaten wij financieel op zich wel redelijk. Maar toen moesten wij verhuizen. Er moest van alles aangeschaft worden.
Mijn ouders stelde voor om ons te helpen.
Waarom moesten je ouders bijspringen terwijl jullie er financieel redelijk bij zaten?? Je hoeft toch niet gelijk alles nieuw te kopen? Of ben ik nou gek? Wat denk je hoe andere mensen dat doen?
En met een kind van 2 maanden op de dozen gaan zitten was ook geen optie... Dus hebben wij het voorstel van mijn ouders aangenomen.
Hoezo? Zaten jullie in de vorige woning op dozen dan? Je neemt je meubels toch mee?
De creche beviel ons helaas niet en ik ging op zoek naar iets anders. Toen kwam ik iets heel leuks tegen, iedereen zei dat dat de beste creche in de buurt was. Maar de kosten waren ook heel hoog. Vorheel betaalde wij ieder de helft van alle gemeenschappelijke kosten. Maar toen zei mijn vriend dat hij het te duur vond en het kwam erop neer dat ik het verschil tussen wat wij voor de oude en de nieuwe creche betaalde alleen ging betalen.
Dus wederom wil jij het beste van het beste, ongeacht de kosten, en ook al is je vriend het er niet mee eens, je drijft toch je zin door,
Toen raakte ik weer zwanger
Oeps, zomaar? Er 'overkomt' je nogal veel.
en werd ons tweede zoontje geboren. Na de bevalling had ik veel last van mijn rug en ik mocht geen zware dingen meer tillen. Maar wij woonden 2 hoog en ik moest toch elke dag met 2 kids, de wagen en evt boodschappen naar boven weten te komen. En het ging dus steeds slechter met mijn rug. Ik besloot op zoek te gaan naar een benedenwoning. Toevallig kwam er een huis verderop een benedenwoning vrij. Wij mochten daarin maar de huur was bijna dubbel van wat wij betaalde. Volgens mijn vriend moesten wij het niet doen.
En wederom maakt het je niet uit wat het kost. JIJ wilt het en daarmee basta. Wat je vriend wil (en kan) doet er niet toe.
En nu komt het: opeens zag ik dat hij geen geld meer stortte op onze gemeenschappelijke rekening. Hij was wel vaker te laat geweest om zijn bijdrage te storten. Ik herinnerde hem daaraan. In het begin zei hij steeds ok ik ga het morgen doen en toen opeens dat hij geen geld meer had. Ik werd boos, maar heb zijn deel gewoon uit mijn spaargeld betaald. Sindsdien betaalt hij geen cent meer. En ik verdien toch niet zoveel om alle kosten in mijn eentje te dragen. De rekeningen voog gas-water-licht en upc staan op zijn naam. En die betaalt hij ook niet, i-net en telefoon zijn afgesloten. Als ik een gesprek met hem probeer te beginnen doet hij alsof hij verstandelijk gehandicapt is en zegt hij dingen zoals oh ik dacht dat je alles kon betalen. Of geeft hij mij een lezing dat ik in deze situatie ben gekomen omdat ik niet in staat ben om mijn uitgaven aan mijn inkomen aan te passen.
Ik denk dat hij gelijk heeft. Je kunt de schuld nu wel bij hem leggen, maar feit blijft dat jij constant je zin hebt doorgedreven en alleen het duurste lijkt goed genoeg voor jou. Dit is zijn manier (niet de beste manier, maar goed) om jou duidelijk te maken dat zijn grens is bereikt.
Nu weet ik echt niet wat ik ermee moet. Ik kan het allemaal echt niet in mijn eentje betalen. Ik heb het aan mijn moeder verteld en die was geschokt. Zij zei dat zij me wel willen helpen maar niet als hij in het huis blijft wonen.
En weer klop je bij je ouders aan. Je bent een volwassen vrouw met 2 kinderen en het lijkt me verstandig als je eens goed naar jezelf kijkt. Ik vermoed zomaar dat jij van huis uit nogal verwend bent, ook financieel en dat je geen idee hebt hoe het is om een beetje volgens een normaal budget te leven lijkt het. Los het op met je vriend en ren niet direct naar papa en mama om weer bij te springen.
Ik had ook al geprobeerd om aan mijn vriend te vertellen dat ik niet van plan was om hem te onderhouden en dat hij het beste een ander huis moest zoeken. Maar zijn antwoord was: ik ga nergens heen. Het contract staat op naam van ons beide. Dus ik kan hem ook niet zomaar de deur uit zetten.
Wil je dat dan? HOU je eigenlijk van hem? Vraag hem hoe hij het wel zou willen. Dat je nu al denkt aan hem de deur uitzetten, dat is niet de manier. Hij moet wel wakker geschud worden, dat ben ik met je eens. Maar praat eens met hem en dan voor de verandering eens niet over wat JIJ wilt.
Vandaag heeft hij mij ook nog verteld dat hij vanaf volgende week 5 dagen gaat werken. Voorheen werkten wij allebij 4 dagen. Nu moet ik dus binnen 1 week oppas voor de kids regelen.
Wat wil je nou toch? Hij gaat meer dagen werken, meer verdienen. Praat eens normaal met elkaar, jullie hebben samen gekozen voor twee kinderen.
Het is echt en gekkenhuis. Hij is echt niet aanspreekbaar. Weet iemand of ik hem kan forceren om mee te betalen? Het kan toch niet zo zijn dat iemand zomaar mag beslissen om zijn salaris voor zichzelf te houden? Zijn er ook manieren om hem het huis uit te zetten? Ik heb namelijk echt geen zin om met 2 kleine kids in mijn eentje te gaan verhuizen. Mijn werk, de creche en de school zitten allemaal in de buurt... Maar ik ben bang dat als ik probeer hem het huis uit te zetten dat hij dan alles gaat doen zodat wij ook op straat komen. Hij heeft het al een keer tegen mij gezegd... Kortom, ik ben radeloos. Snap er niks van en weet ook niet goed hoe ik verder moet...
Samen praten. VRAAG hem eens hoe hij zich voelt en neem hem eens serieus. Ik denk dat jullie er dan samen echt wel uitkomen. Zet de financieen op papier en maak nieuwe afspraken.
woensdag 21 september 2011 om 00:36
@ Madhe Als ik een alleenstaande moeder was zou ik ook wel om 6.45 opstaan als het nodig zou zijn. Maar ik vind het niet redelijk dat ik als een gek rond moet rennen terwijl papa op zijn papadag ligt te snurken.
Dat ik onverantwoordelijk ben geweest ontken ik niet. Ik wilde veel dingen niet zien. En ik heb ook te veel en te snel gewild. Maar het verontschuldigt hem echt niet. Hij mag wel boos op mij zijn omdat ik hem mijn wil wilde opleggen. Hij ging er alleen wel op in. Als hij zo principieel was kon hij bvb zeggen van hij luister ik vind het niet fijn dat jij alles beslist etc... Laat maar kijken of wij dingen op een andere manier kunnen regelen. Maar nee, hij maakt liever gewoon gebruik van alles wat ik betaal, wil niet praten en wil ook niet weg.
En jij verwijt me ook dat ik dat ik "desnoods" dingen zou moeten doen die ik aan mijn partner verwijt. Maar is het niet logisch dat je als je alleen bent en alleen voor de kinderen moet zorgen je uitgaafpatroon aanpast?
Dat ik onverantwoordelijk ben geweest ontken ik niet. Ik wilde veel dingen niet zien. En ik heb ook te veel en te snel gewild. Maar het verontschuldigt hem echt niet. Hij mag wel boos op mij zijn omdat ik hem mijn wil wilde opleggen. Hij ging er alleen wel op in. Als hij zo principieel was kon hij bvb zeggen van hij luister ik vind het niet fijn dat jij alles beslist etc... Laat maar kijken of wij dingen op een andere manier kunnen regelen. Maar nee, hij maakt liever gewoon gebruik van alles wat ik betaal, wil niet praten en wil ook niet weg.
En jij verwijt me ook dat ik dat ik "desnoods" dingen zou moeten doen die ik aan mijn partner verwijt. Maar is het niet logisch dat je als je alleen bent en alleen voor de kinderen moet zorgen je uitgaafpatroon aanpast?
woensdag 21 september 2011 om 00:48
Ineens kwam je naam me bekend voor en ik heb even geloept en ja hoor, het klopte: jij bent dat verwende prinsesje met rijke ouders die vindt dat mannen goed zijn om kinderen te maken, maar dat ze verder niets te vertellen hebben. En kinderen worden verzorgd door nanny's, want voor jou te vermoeiend. Vriend wilde geen tweede kind, maar die heb jij erdoor gedrukt en in mei wilde je nog een derde. Sorry dat ik even chargeer, maar de vorige keer was zo shocking om te lezen, ik ga dus ook niet verder je frustraties en je onvrede naar je vriend voeden.
De vorige keer had ik ook het liefst tegen je vriend 'Run Forrest Run' willen roepen. Helaas zijn er twee onschuldige kinderen in het spel en die man zal wel doodsbang zijn om die te verliezen, lijkt me de enige reden waarom hij nog bij je blijft, sorry.
De vorige keer had ik ook het liefst tegen je vriend 'Run Forrest Run' willen roepen. Helaas zijn er twee onschuldige kinderen in het spel en die man zal wel doodsbang zijn om die te verliezen, lijkt me de enige reden waarom hij nog bij je blijft, sorry.
woensdag 21 september 2011 om 00:51
quote:katjabb schreef op 21 september 2011 @ 00:07:
@ citronella er zijn altijd opties. Maar voordat ik het minst aantrekkelijke moet kiezen (zelf weggaan met de kinderen) wil ik toch nog proberen om hem het huis uit te krijgen. De vraag is hoe ik het het beste moet aanpakken.
@ rozenstruikje ik begrijp dat het altijd erger kan en dat je je vaak moet neerleggen bij iets wat je zelf niet gevraagd hebt... Maar in dit geval wil ik toch nog proberen te vechten. Met een beetje geluk verdien ik over een paar maanden genoeg om het zelf te betalen.Geld, geld, geld en uiterlijke schijn, dat is waar het in jouw leven om draait he Katja? Wat een leeg leven moet dat zijn. Ik heb je nog niet 1 keer iets liefs over je vriend of kinderen zien schrijven.
@ citronella er zijn altijd opties. Maar voordat ik het minst aantrekkelijke moet kiezen (zelf weggaan met de kinderen) wil ik toch nog proberen om hem het huis uit te krijgen. De vraag is hoe ik het het beste moet aanpakken.
@ rozenstruikje ik begrijp dat het altijd erger kan en dat je je vaak moet neerleggen bij iets wat je zelf niet gevraagd hebt... Maar in dit geval wil ik toch nog proberen te vechten. Met een beetje geluk verdien ik over een paar maanden genoeg om het zelf te betalen.Geld, geld, geld en uiterlijke schijn, dat is waar het in jouw leven om draait he Katja? Wat een leeg leven moet dat zijn. Ik heb je nog niet 1 keer iets liefs over je vriend of kinderen zien schrijven.
woensdag 21 september 2011 om 01:22
@ lila01 ja, dat weet ik ook heel goed. Toen heeft " het groepje" besloten dat ik een verwend prinsesje was. Dat ben ik dan waarschijnlijk ook. Maar ik kan wedden dat de meeste vrouwen die zo kritisch over mij waren wel allemaal mannen hebben die voor het geld zorgen. En al die andere dingen die je schrijft ovet mijn uitspraken over mannen en nannies, je haalt het gewoon uit het context. Ik weet nog waar en wanneer ik het allemaal zei en dat zijn echt niet mijn levensprincipes.
Ik zou graag willen zien hoe verwend je je zou voelen als je in een ander land zonder familie in de buurt alles zelf zou moeten uitzoeken en regelen. Wat ik nu heb is ver van luxe. En ons vorige huis helemaal niet. Vooral niet toen wij daar kwamen: overal gaten, oud behang en muizen, fijn voor een baby van 2 maanden.
En wat ik zo grappig vind: ik wordt beschuldigd voor een paar uitspraken die bij iemand niet goed vielen en mijn partner wordt geexcuseerd omdat ik zo'n wijf ben. Sorry, maar ik vind het geen excuus. Hij is boos op mij maar hij laat zijn kids in de steek. Zijn grens is bereikt maar blijft lekker op mijn kosten leven...
Maar goed, dat zijn allemaal details, je hebt je mening toch al
Ik zou graag willen zien hoe verwend je je zou voelen als je in een ander land zonder familie in de buurt alles zelf zou moeten uitzoeken en regelen. Wat ik nu heb is ver van luxe. En ons vorige huis helemaal niet. Vooral niet toen wij daar kwamen: overal gaten, oud behang en muizen, fijn voor een baby van 2 maanden.
En wat ik zo grappig vind: ik wordt beschuldigd voor een paar uitspraken die bij iemand niet goed vielen en mijn partner wordt geexcuseerd omdat ik zo'n wijf ben. Sorry, maar ik vind het geen excuus. Hij is boos op mij maar hij laat zijn kids in de steek. Zijn grens is bereikt maar blijft lekker op mijn kosten leven...
Maar goed, dat zijn allemaal details, je hebt je mening toch al
woensdag 21 september 2011 om 01:31
Hij klinkt als een lot uit de loterij... niet dus.
Maar wat het eerste deel betreft snap ik hem wel een beetje.
JIJ wilt een dure creche, JIJ wilt een woning die twee keer zo duur is, terwijl jullie die niet echt kunnen betalen.
Dat zijn geen beslissingen die je alleen neemt als je samen woont en een kind (of twee) hebt.
Dat hij nu niets betaalt is natuurlijk van de zotte. Praten lijkt me de enige optie, en dat hij zorgt dat jullie ook op straat komen als je hem eruit zet kan hij niet waarmaken. Woning staat net zo goed op jouw naam, en zolang jij betaalt wordt je er niet uitgezet door de woningbouw.
Maar wat het eerste deel betreft snap ik hem wel een beetje.
JIJ wilt een dure creche, JIJ wilt een woning die twee keer zo duur is, terwijl jullie die niet echt kunnen betalen.
Dat zijn geen beslissingen die je alleen neemt als je samen woont en een kind (of twee) hebt.
Dat hij nu niets betaalt is natuurlijk van de zotte. Praten lijkt me de enige optie, en dat hij zorgt dat jullie ook op straat komen als je hem eruit zet kan hij niet waarmaken. Woning staat net zo goed op jouw naam, en zolang jij betaalt wordt je er niet uitgezet door de woningbouw.
woensdag 21 september 2011 om 01:43
Ika35, WIJ konden het wel betalen, IK ALLEN niet, dat is een principieel verschil. Het is toch niet zo gek dat ik als ik meer verdien ook meer wil betalen zodat wij beter kunnen leven? En dat hij dat minder vindt? Waarom eigenlijk? Omdat hij de man is? En ik moet mij maar aanpassen omdat hij zich man minder man zou kunnen voelen. Ik zou misschien meer met hem kunnen praten maar hij toonde ook niet zoveel belangstelling. Hij liet liever het aan mij over en dan ging hij brullen dat ik alles zelf wil bepalen... Dat is wel veel makker om eens zelf met een initiatief te komen.
woensdag 21 september 2011 om 01:46
quote:lila01 schreef op 21 september 2011 @ 00:48:
Ineens kwam je naam me bekend voor en ik heb even geloept en ja hoor, het klopte: jij bent dat verwende prinsesje met rijke ouders die vindt dat mannen goed zijn om kinderen te maken, maar dat ze verder niets te vertellen hebben. En kinderen worden verzorgd door nanny's, want voor jou te vermoeiend. Vriend wilde geen tweede kind, maar die heb jij erdoor gedrukt en in mei wilde je nog een derde.
Ik wilde niet gelijk beginnen over het tweede kind in een instabiele situatie en of dat een weloverwogen keus van beiden was, maar dit maakt het wel duidelijk. Niet alleen creche en woning duw je hem door zijn strot, maar zelfs een tweede kind.
Tsja, je vriend handelt nu niet netjes, maar dat heb jij al jaren niet gedaan. Je oogst wat je zaait...
Ineens kwam je naam me bekend voor en ik heb even geloept en ja hoor, het klopte: jij bent dat verwende prinsesje met rijke ouders die vindt dat mannen goed zijn om kinderen te maken, maar dat ze verder niets te vertellen hebben. En kinderen worden verzorgd door nanny's, want voor jou te vermoeiend. Vriend wilde geen tweede kind, maar die heb jij erdoor gedrukt en in mei wilde je nog een derde.
Ik wilde niet gelijk beginnen over het tweede kind in een instabiele situatie en of dat een weloverwogen keus van beiden was, maar dit maakt het wel duidelijk. Niet alleen creche en woning duw je hem door zijn strot, maar zelfs een tweede kind.
Tsja, je vriend handelt nu niet netjes, maar dat heb jij al jaren niet gedaan. Je oogst wat je zaait...
woensdag 21 september 2011 om 01:50
quote:katjabb schreef op 21 september 2011 @ 01:43:
Ika35, WIJ konden het wel betalen, IK ALLEN niet, dat is een principieel verschil. Het is toch niet zo gek dat ik als ik meer verdien ook meer wil betalen zodat wij beter kunnen leven? En dat hij dat minder vindt? Waarom eigenlijk? Omdat hij de man is? En ik moet mij maar aanpassen omdat hij zich man minder man zou kunnen voelen. Dit heeft niets, maar dan ook niets te maken met het feit dat hij de man is. Maar alles met het feit dat je SAMEN een relatie hebt. Belangrijke beslissingen neem je samen, en als jij vindt dat je je dan alleen maar aan moet passen, moet je bedenken of je met zo'n man wel een relatie wilt. Zo niet, wie houdt je tegen de relatie te beeindigen?
Ika35, WIJ konden het wel betalen, IK ALLEN niet, dat is een principieel verschil. Het is toch niet zo gek dat ik als ik meer verdien ook meer wil betalen zodat wij beter kunnen leven? En dat hij dat minder vindt? Waarom eigenlijk? Omdat hij de man is? En ik moet mij maar aanpassen omdat hij zich man minder man zou kunnen voelen. Dit heeft niets, maar dan ook niets te maken met het feit dat hij de man is. Maar alles met het feit dat je SAMEN een relatie hebt. Belangrijke beslissingen neem je samen, en als jij vindt dat je je dan alleen maar aan moet passen, moet je bedenken of je met zo'n man wel een relatie wilt. Zo niet, wie houdt je tegen de relatie te beeindigen?
woensdag 21 september 2011 om 02:00
Sorry, dames maar ik begrijp het echt niet. Ik zie mijn eigen schuld wel maar jullie moeten ook niet overdreven. Hij wil geen kind, geen beter huis, geen betere creche, geen clubjes voor de kids, geen vakanties, geen speelafspraakjes, niks het liefst de hele dag op de bank. En ik moest alles wat ik wil opgeven en samen met hem op de bank gaan zitten. Dan ben ik pas een perfecte vrouw??
