Relaties
alle pijlers
polyamorie - of: 2 leuke mannen
dinsdag 19 februari 2008 om 10:08
woensdag 20 februari 2008 om 17:16
To's man vraagt hier niet om hulp of advies, dus voorlasnog ga ik er van uit dat die daar geen behoefte aan heeft.
TO geeft echter zelf meedree malen an dat ze har man niet kwijt wil en haar huwelijk niet op het spel wil zetten. M.I is het dan niet verkeerd om haar er op te wijzen dat haar handelen op dit moment niet echt in overeenstemming is met die geuitte wens.
TO geeft echter zelf meedree malen an dat ze har man niet kwijt wil en haar huwelijk niet op het spel wil zetten. M.I is het dan niet verkeerd om haar er op te wijzen dat haar handelen op dit moment niet echt in overeenstemming is met die geuitte wens.
woensdag 20 februari 2008 om 17:55
Ik heb ook de man van TO bedoeld te bereiken.
Polyamorie is een levenswijze.
Als een stel deze levenswijze heeft, dan is dat ook altijd de reden als ze later uit elkaar gaan.
Niemand weet de ware reden, maar dat staat al bij voorbaat vast.
Mensen met deze levenswijze zijn net als andere mensen. Ze kunnen ook onenigheid krijgen en uit elkaar gaan.
Dat hoeft helemaal niets met polyamorie te maken te hebben, maar dat is voor de buitenwereld meteen evident.
Polyamorie betekent gelijkwaardigheid binnen de realties.
En dat, lieve TO, dat mis ik ten alle tijden in hetgeen je hier hebt gepsot.
Polyamorie is een levenswijze.
Als een stel deze levenswijze heeft, dan is dat ook altijd de reden als ze later uit elkaar gaan.
Niemand weet de ware reden, maar dat staat al bij voorbaat vast.
Mensen met deze levenswijze zijn net als andere mensen. Ze kunnen ook onenigheid krijgen en uit elkaar gaan.
Dat hoeft helemaal niets met polyamorie te maken te hebben, maar dat is voor de buitenwereld meteen evident.
Polyamorie betekent gelijkwaardigheid binnen de realties.
En dat, lieve TO, dat mis ik ten alle tijden in hetgeen je hier hebt gepsot.
woensdag 20 februari 2008 om 22:17
Pastelpink, ik wil ook even kwijt dat ik je erg open vind hier en moedig dat je alles zo eerlijk opschrijft en niet afhaakt ook al is het moeilijk.
Juist dit soort problematiek waar jij in zit intrigeert mij in hoge mate, ik zal je maar niet vervelen met de reden waarom (dat kost wel een a4tje en het is tenslotte jouw discussie)
Ik weet in elk geval hoe het is om iemand lief te hebben terwijl het 'verboden' is, en 'not done' voor de buitenwereld (goegemeente). Ik ben daar veel te ver in gegaan in het verleden, ik had me toen eerder moeten terugtrekken (ben achteraf heel blij dat ik dat niet gedaan heb, maar dat is weer een ander a4tje) en ik begrijp daarom helemaal dat als je zo ontzettend verliefd bent, elke rationaliteit zoek is.
Jij hebt alle redenen om je love-interest vaarwel te zeggen: je zegt van je man te houden, zo te horen een sympathieke gast, veel vrouwen moeten het doen met veel minder, en je hebt kinderen waar je van houdt die ook zo hun verwachtingen hebben van het leven, vooral een leven met hun vader en moeder die er voor hen zijn. Ze rekenen erop dat zij het allerbelangrijkste zijn in jouw leven. Er is geen enkele reden om weg te rennen naar een ander omdat je 'verliefd' bent. Ik zou zeggen: geniet van het gevoel, het is heerlijk om verliefd te zijn, maar doe er niks mee, laat het uitwoeden en voed het niet, verliefdheid is iets wat in jou zit en weinig met die 'vriend' te maken heeft (hij roept het alleen op, maar het had net zo goed een ander kunnen zijn)
Ik heb zo mijn bedenkingen of die love-interest het wel echt goed met je meent, want als hij echt heel veel van jou zou houden, dan zou hij dat verliefdheidsgevoel ook niet willen voeden en zou hij je terug naar huis sturen. Ik denk dat je doodongelukkig wordt als je hiermee verder gaat en je vreselijk schuldig gaat voelen tegenover je kinderen als dit zijn weerslag op je huwelijk gaat krijgen, je kinderen zijn ook niet gek. Zo'n soort relatie is voor hen onveilig, wat moeten ze met zo'n ,man erbij? hoe stel je je dat praktisch voor?
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je je huwelijk weer op de rails krijgt, dat je de redenen waarom je zo verliefd bent geworden op een ander kunt vinden en dat je er iets aan kunt doen om je situatie zo te verbeteren dat jij je weer helemaal happy voelt met je man en kinderen.
Juist dit soort problematiek waar jij in zit intrigeert mij in hoge mate, ik zal je maar niet vervelen met de reden waarom (dat kost wel een a4tje en het is tenslotte jouw discussie)
Ik weet in elk geval hoe het is om iemand lief te hebben terwijl het 'verboden' is, en 'not done' voor de buitenwereld (goegemeente). Ik ben daar veel te ver in gegaan in het verleden, ik had me toen eerder moeten terugtrekken (ben achteraf heel blij dat ik dat niet gedaan heb, maar dat is weer een ander a4tje) en ik begrijp daarom helemaal dat als je zo ontzettend verliefd bent, elke rationaliteit zoek is.
Jij hebt alle redenen om je love-interest vaarwel te zeggen: je zegt van je man te houden, zo te horen een sympathieke gast, veel vrouwen moeten het doen met veel minder, en je hebt kinderen waar je van houdt die ook zo hun verwachtingen hebben van het leven, vooral een leven met hun vader en moeder die er voor hen zijn. Ze rekenen erop dat zij het allerbelangrijkste zijn in jouw leven. Er is geen enkele reden om weg te rennen naar een ander omdat je 'verliefd' bent. Ik zou zeggen: geniet van het gevoel, het is heerlijk om verliefd te zijn, maar doe er niks mee, laat het uitwoeden en voed het niet, verliefdheid is iets wat in jou zit en weinig met die 'vriend' te maken heeft (hij roept het alleen op, maar het had net zo goed een ander kunnen zijn)
Ik heb zo mijn bedenkingen of die love-interest het wel echt goed met je meent, want als hij echt heel veel van jou zou houden, dan zou hij dat verliefdheidsgevoel ook niet willen voeden en zou hij je terug naar huis sturen. Ik denk dat je doodongelukkig wordt als je hiermee verder gaat en je vreselijk schuldig gaat voelen tegenover je kinderen als dit zijn weerslag op je huwelijk gaat krijgen, je kinderen zijn ook niet gek. Zo'n soort relatie is voor hen onveilig, wat moeten ze met zo'n ,man erbij? hoe stel je je dat praktisch voor?
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je je huwelijk weer op de rails krijgt, dat je de redenen waarom je zo verliefd bent geworden op een ander kunt vinden en dat je er iets aan kunt doen om je situatie zo te verbeteren dat jij je weer helemaal happy voelt met je man en kinderen.
donderdag 21 februari 2008 om 18:57
quote:PastelPink schreef op 21 februari 2008 @ 10:13:
Maar nu dus achteraf gezien weegt dat niet op tegen het verdriet van mijn man.
..... en dat is wat denk ik voor de hele situatie geldt. Niet alleen voor het wegblijven, maar voor het op de hals halen van de hele situatie.
Zelfs als jij nu definitief kapt met die vakantieliefde, is zijn verdriet nog niet zomaar weg. Is dat het waard?
Sterkte nogmaals!
Maar nu dus achteraf gezien weegt dat niet op tegen het verdriet van mijn man.
..... en dat is wat denk ik voor de hele situatie geldt. Niet alleen voor het wegblijven, maar voor het op de hals halen van de hele situatie.
Zelfs als jij nu definitief kapt met die vakantieliefde, is zijn verdriet nog niet zomaar weg. Is dat het waard?
Sterkte nogmaals!
donderdag 21 februari 2008 om 19:12
Ik vind de manier waarop jij het bent gaan beleven zó risicovol , zó van niks naar alles , zó confronterend , .... hoeveel tijd zat er tussen het eerste contact en jouw nacht van huis als ik vragen mag ? En waren er geen " mildere " tussenoplossingen mogelijk of te bedenken ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 21 februari 2008 om 19:45
quote:blijfgewoonbianca schreef op 21 februari 2008 @ 19:12:
Ik vind de manier waarop jij het bent gaan beleven zó risicovol , zó van niks naar alles , zó confronterend , .... hoeveel tijd zat er tussen het eerste contact en jouw nacht van huis als ik vragen mag ? En waren er geen " mildere " tussenoplossingen mogelijk of te bedenken ?Het eerste contact was begin 2007;
Ik vind de manier waarop jij het bent gaan beleven zó risicovol , zó van niks naar alles , zó confronterend , .... hoeveel tijd zat er tussen het eerste contact en jouw nacht van huis als ik vragen mag ? En waren er geen " mildere " tussenoplossingen mogelijk of te bedenken ?Het eerste contact was begin 2007;
anoniem_63029 wijzigde dit bericht op 04-03-2008 09:27
Reden: was persoonlijke hulpvraag
Reden: was persoonlijke hulpvraag
% gewijzigd
donderdag 21 februari 2008 om 20:02
Dat is wel lief van je vriendin, zij kent jou natuurlijk ook en wij niet. Maar ja, je neemt anderen erin mee....
Je schrijft dat je zaterdag alles eruit wilde halen....
Dacht je 'wat dit ook betekent voor mijn relatie, dit pak ik, en neemt niemand me af'? (denk nu aan een kind dat een koekje jat, zodra hij betrapt wordt het juist in z'n mond propt)
Had je het gevoel 'ik kom er toch wel mee weg'? of 'dat zien we dan wel weer'? (dit herken ik namelijk van 10 jaar geleden toen ik een vriendje bedroog)
Je schrijft dat je zaterdag alles eruit wilde halen....
Dacht je 'wat dit ook betekent voor mijn relatie, dit pak ik, en neemt niemand me af'? (denk nu aan een kind dat een koekje jat, zodra hij betrapt wordt het juist in z'n mond propt)
Had je het gevoel 'ik kom er toch wel mee weg'? of 'dat zien we dan wel weer'? (dit herken ik namelijk van 10 jaar geleden toen ik een vriendje bedroog)
donderdag 21 februari 2008 om 20:33
Als kind van ouders die polyamorie een leuke levenswijze vonden zeg ik: stop er in godsnaam mee. Voor kinderen is die levenswijze echt funest, ze zijn dan wel flexibel maar dat betekent niet dat het ze niet schaadt.
De voortdurende spanningen tussen mijn ouders staan me nog in mijn geheugen gegrift en wat was ik blij dat ik op 18 jarige leeftijd het ouderlijk huis kon verlaten. Echt, ik kan me voorstellen dat je soms voor jezelf wil kiezen maar kies dan ook echt. En-en is gewoon voor kinderen niet te behappen. Jij en je man kunnen trots zijn op de relatie die jullie hebben (zoals je dat aangeeft) maar kinderen willen maar een ding: rust en overzicht. Verliefde dwaze ouders zijn voor hen een last en voor hen is het niet te volgen dat pa of ma zo nu en dan bij vriend/vriendin slaapt. Kinderen willen vaak maar 1 ding: papa, mama living happy ever after.
Geloof me, ik weet hoe het is om verliefd te zijn op iemand anders dan je partner maar het is de kunst van het nietsdoen in dat geval.
De voortdurende spanningen tussen mijn ouders staan me nog in mijn geheugen gegrift en wat was ik blij dat ik op 18 jarige leeftijd het ouderlijk huis kon verlaten. Echt, ik kan me voorstellen dat je soms voor jezelf wil kiezen maar kies dan ook echt. En-en is gewoon voor kinderen niet te behappen. Jij en je man kunnen trots zijn op de relatie die jullie hebben (zoals je dat aangeeft) maar kinderen willen maar een ding: rust en overzicht. Verliefde dwaze ouders zijn voor hen een last en voor hen is het niet te volgen dat pa of ma zo nu en dan bij vriend/vriendin slaapt. Kinderen willen vaak maar 1 ding: papa, mama living happy ever after.
Geloof me, ik weet hoe het is om verliefd te zijn op iemand anders dan je partner maar het is de kunst van het nietsdoen in dat geval.
donderdag 21 februari 2008 om 21:46
Dumareh, jij bent dus een kind van ouders die ik bedoelde in een posting die ik deed op pagina 1 van dit topic. Ook ik ken alleen maar kinderen die doodziek werden van de escapades van hun ouders. Geen van hen koos voor dezelfde manier van relaties hebben, sterker, ze zijn doorgaans nogal behoudend geworden valt mij op.
Bijzonder dat ook jij aangeeft niet happy te zijn geweest met het polyamorie principe bij je ouders.
Bijzonder dat ook jij aangeeft niet happy te zijn geweest met het polyamorie principe bij je ouders.
donderdag 21 februari 2008 om 23:05
Ik heb me een hele tijd geleden verdiept in de materie 'polyamori'.
Ook ik kan van meerdere personen houden... ik ben nu zover dat ik
zeg: ja en? Daar is toch geen kunst aan? etc (voor mij dan he)
Wel heb ik heel vaak gelezen dat ook poly problemen geeft binnen
de relaties zoals jaloezie, want ook polyareuze mensen blijven jaloers al
zou je denken van niet.
Ik heb het dan ook al lang van me afgezet dat dit niet iets voor onze
relatie en gezin kan zijn. Ik hou van spanning maar dan wel op een
gezonde manier.
Ook ik kan van meerdere personen houden... ik ben nu zover dat ik
zeg: ja en? Daar is toch geen kunst aan? etc (voor mij dan he)
Wel heb ik heel vaak gelezen dat ook poly problemen geeft binnen
de relaties zoals jaloezie, want ook polyareuze mensen blijven jaloers al
zou je denken van niet.
Ik heb het dan ook al lang van me afgezet dat dit niet iets voor onze
relatie en gezin kan zijn. Ik hou van spanning maar dan wel op een
gezonde manier.
vrijdag 22 februari 2008 om 14:23
@ Pastelpink: Natuurlijk is het zo dat in veel relaties spanningen zijn en dat je om allerlei redenen op je 18e het huis uit wilt kan ik me absoluut voorstellen.
Ook mijn ouders praatten veel met elkaar, schelden was bij ons niet aan de orde. Maar kinderen voelen wel alles: de onzekerheid van hun ouders, de jaloezie, het eufore van verliefd zijn etc. En dan kan je nog zo goed met elkaar praten maar dat neemt niet weg dat kinderen het echt wel meekrijgen. Mijn ouders hebben altijd getracht om ons zo goed mogelijk op te vangen en eventueel hulp te bieden. Maar tevergeefs, ik ben 2x er bijna aan onder door gegaan. Op mijn 10e moest ik valium slikken omdat ik door alle spanningen alleen nog maar kon hyperventileren. Op mijn 14e hebben we serieus gesproken om me in een pleeggezin te plaatsen. Ik kon het gewoonweg niet overzien allemaal en niet met de spanningen en de onrust omgaan.
Al met al heb ik er een behoorlijke hechtingsstoornis aan overgehouden en het heeft me jaren gekost om alle ellende die bij ons thuis de revue passeerde te verwerken.
En ik ben geen labiel type, heb al veel zware (managers) functies gehad in mijn werkzame leven en hier thuis hebben we een samengesteld gezin.
Maar goed, voordat je me therapie aanbiedt zal ik stoppen met mijn relaas.
Ik hoop dat je kan genieten van je verliefdheid en dat je hier samen met (of zonder) je man goed doorheen komt.
Ook mijn ouders praatten veel met elkaar, schelden was bij ons niet aan de orde. Maar kinderen voelen wel alles: de onzekerheid van hun ouders, de jaloezie, het eufore van verliefd zijn etc. En dan kan je nog zo goed met elkaar praten maar dat neemt niet weg dat kinderen het echt wel meekrijgen. Mijn ouders hebben altijd getracht om ons zo goed mogelijk op te vangen en eventueel hulp te bieden. Maar tevergeefs, ik ben 2x er bijna aan onder door gegaan. Op mijn 10e moest ik valium slikken omdat ik door alle spanningen alleen nog maar kon hyperventileren. Op mijn 14e hebben we serieus gesproken om me in een pleeggezin te plaatsen. Ik kon het gewoonweg niet overzien allemaal en niet met de spanningen en de onrust omgaan.
Al met al heb ik er een behoorlijke hechtingsstoornis aan overgehouden en het heeft me jaren gekost om alle ellende die bij ons thuis de revue passeerde te verwerken.
En ik ben geen labiel type, heb al veel zware (managers) functies gehad in mijn werkzame leven en hier thuis hebben we een samengesteld gezin.
Maar goed, voordat je me therapie aanbiedt zal ik stoppen met mijn relaas.
Ik hoop dat je kan genieten van je verliefdheid en dat je hier samen met (of zonder) je man goed doorheen komt.
vrijdag 22 februari 2008 om 16:07
quote:nell schreef op 20 februari 2008 @ 15:21:
En wil je dat dan ook, met die ander naar bed, als je de lief van je leven daarmee zo'n pijn doet? Waarom zou je de lief van je leven ook maar één haar willen krenken of ook maar één klein beetje pijn willen doen? er is maar één antwoord mogelijk: 'omdat hij de lief van je leven niet (meer) is'.
Pastelpink, ik vind dit een essentieel punt dat Nell hier aanraakt. Sorry als het hard overkomt, maar volgens mij verwar je 'liefde' met zaken als 'vriendschap, waardering, vertrouwdheid, enz.' Je schrijft dat je van je man houdt, maar wat voor liefde is dat dan, als je je eigen belangen/lusten/passies voor het geluk van je man laat gaan? Hoe kun je verdragen dat je man pijn lijdt door wat je doet? Hoe kan je hart niet stuk gaan als je weet dat hij door jouw toedoen pijn heeft? Het verdriet dat je daardoor voelt, zou veel erger moeten zijn dan de behoefte om die ander te zien. Als dat niet zo is, schort er volgens mij echt iets aan de 'kwaliteit' van jouw liefde voor je man.
Er wordt hier gepraat over primaire partners, en secundaire partners, mijn broek zakt daarvan af, het is zo kil en berekenend.
Als we het over liefde hebben, dan liever niet in dat soort termen praten, want die geven een oppervlakkige positie aan die helemaal niets zegt over de werkelijke gevoelens.
Degene die in je hart en hoofd zit, hoeft niet diegene te zijn waar je mee samenleeft.
Ook daar ben ik het helemaal mee eens. Ik heb je de vraag al gesteld, maar je hebt er niet op geantwoord: wie heeft de 1e plaats in jouw hart en hoofd? Wie zou je het meeste missen als hij er niet meer was? Wie zou je kiezen als je minnaar met je verder zou willen, en je geen kinderen had en je alleen rekening hoefde te houden met je eigen voorkeur? Durf je daar antwoord op te geven?
.
En wil je dat dan ook, met die ander naar bed, als je de lief van je leven daarmee zo'n pijn doet? Waarom zou je de lief van je leven ook maar één haar willen krenken of ook maar één klein beetje pijn willen doen? er is maar één antwoord mogelijk: 'omdat hij de lief van je leven niet (meer) is'.
Pastelpink, ik vind dit een essentieel punt dat Nell hier aanraakt. Sorry als het hard overkomt, maar volgens mij verwar je 'liefde' met zaken als 'vriendschap, waardering, vertrouwdheid, enz.' Je schrijft dat je van je man houdt, maar wat voor liefde is dat dan, als je je eigen belangen/lusten/passies voor het geluk van je man laat gaan? Hoe kun je verdragen dat je man pijn lijdt door wat je doet? Hoe kan je hart niet stuk gaan als je weet dat hij door jouw toedoen pijn heeft? Het verdriet dat je daardoor voelt, zou veel erger moeten zijn dan de behoefte om die ander te zien. Als dat niet zo is, schort er volgens mij echt iets aan de 'kwaliteit' van jouw liefde voor je man.
Er wordt hier gepraat over primaire partners, en secundaire partners, mijn broek zakt daarvan af, het is zo kil en berekenend.
Als we het over liefde hebben, dan liever niet in dat soort termen praten, want die geven een oppervlakkige positie aan die helemaal niets zegt over de werkelijke gevoelens.
Degene die in je hart en hoofd zit, hoeft niet diegene te zijn waar je mee samenleeft.
Ook daar ben ik het helemaal mee eens. Ik heb je de vraag al gesteld, maar je hebt er niet op geantwoord: wie heeft de 1e plaats in jouw hart en hoofd? Wie zou je het meeste missen als hij er niet meer was? Wie zou je kiezen als je minnaar met je verder zou willen, en je geen kinderen had en je alleen rekening hoefde te houden met je eigen voorkeur? Durf je daar antwoord op te geven?
.
zaterdag 23 februari 2008 om 10:41
Hoewel ik je oprecht erg dapper vind in je reacties en bijna pijnlijk eerlijk, ook over je eigen rol in dit verhaal, kan ik me gewoon niet voorstellen dat je die vakantievriend niet al lang een zwiep (met respect) hebt gegeven.
Met alles wat je nu weet en ervaart realiseer je je toch dat er helemaal geen ruimte is voor een derde in je relatie?
Met alles wat je nu weet en ervaart realiseer je je toch dat er helemaal geen ruimte is voor een derde in je relatie?
zaterdag 23 februari 2008 om 11:08
Laat ik mijn reactie even toelichten want die was wat kort door de bocht;
Je zei dat als je moet kiezen je keuze duidelijk is. Als je MOET kiezen. Dat wil zeggen dat je nu dus niet kiest en het feitelijk bijna aan je man is om te dealen met het feit dat zijn vrouw er een lover bij heeft.
Wat ik dus bedoelde te zeggen is dat als je zegt te zullen kiezen voor je man, moet je man dan eerst uitspreken dat hij het niet trekt voordat jij je vakantievriend aan de kant zet? Moet hij het nou echt spellen? Is het niet genoeg dat hij het heel moeilijk heeft en om jou te behouden je ruimte wil geven die hij ei-gen-lijk niet heeft? Is dat voor jou niet een teken om als de bliksem de stekker uit die vakantieliefde te trekken en te gaan damage controlen in je huwelijk? Want reken maar dat dit gevolgen heeft of je nu stopt met je lover of nog even doorgaat. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat je - nogmaals, ondanks je grote openheid en helderheid - niet weet wat je op het spel zet omdat je denkt dat het wel goed zal komen allemaal. Begrijp je mijn punt?
Affaires kunnen heel lang doorwerken binnen relaties. Ik weet niet of je hier weleens leest maar soms komt er na jaren nog een heleboel ellende naar boven en blijkt dat de relatie tóch niet bestand was tegen een buitenechtelijke escapade. Ik vind dat je een beetje op de korte termijn bezig bent eerlijk gezegd.
Tel daarbij op bijvoorbeeld mijn herinneringen aan de vrienden van mijn ouders die polyamoreuze verhoudingen hadden, die niet rooskleurig waren en zeker niet goed afliepen en kijk naar wat Dumareh schrijft over het effect van zulke verhoudingen op kinderen en zij vertelt het uit de eerste hand. Ik zag het alleen gebeuren, zij weet echt hoe het in z'n werk ging en hoe ze er onder leed als kind.
Je praat nog steeds over je man die er nog nooit een vriendinnetje heeft bij gehad en dat je nog niet weet hoe je daar op zult reageren. Ik ben echt benieuwd wanneer bij jou het kwartje valt dat het niet exclusief zijn binnen een relatie wel iets is dat echt ín een mens moet zitten, van nature en dat je kapot gaat als je er eigenlijk niet toe in staat bent om je partner, al was het alleen maar seksueel, te delen.
Ik vind je heel eerlijk, als in openhartig. De andere betekenis van het woord eerlijk, als in rechtvaardig, kan ik niet echt bij je vinden en je egoïsme vind ik inmiddels behoorlijk pittige vormen aannemen.
Ik denk dat ik het simpelweg niet meer begrijp, dat zal het probleem wel zijn.
Je zei dat als je moet kiezen je keuze duidelijk is. Als je MOET kiezen. Dat wil zeggen dat je nu dus niet kiest en het feitelijk bijna aan je man is om te dealen met het feit dat zijn vrouw er een lover bij heeft.
Wat ik dus bedoelde te zeggen is dat als je zegt te zullen kiezen voor je man, moet je man dan eerst uitspreken dat hij het niet trekt voordat jij je vakantievriend aan de kant zet? Moet hij het nou echt spellen? Is het niet genoeg dat hij het heel moeilijk heeft en om jou te behouden je ruimte wil geven die hij ei-gen-lijk niet heeft? Is dat voor jou niet een teken om als de bliksem de stekker uit die vakantieliefde te trekken en te gaan damage controlen in je huwelijk? Want reken maar dat dit gevolgen heeft of je nu stopt met je lover of nog even doorgaat. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat je - nogmaals, ondanks je grote openheid en helderheid - niet weet wat je op het spel zet omdat je denkt dat het wel goed zal komen allemaal. Begrijp je mijn punt?
Affaires kunnen heel lang doorwerken binnen relaties. Ik weet niet of je hier weleens leest maar soms komt er na jaren nog een heleboel ellende naar boven en blijkt dat de relatie tóch niet bestand was tegen een buitenechtelijke escapade. Ik vind dat je een beetje op de korte termijn bezig bent eerlijk gezegd.
Tel daarbij op bijvoorbeeld mijn herinneringen aan de vrienden van mijn ouders die polyamoreuze verhoudingen hadden, die niet rooskleurig waren en zeker niet goed afliepen en kijk naar wat Dumareh schrijft over het effect van zulke verhoudingen op kinderen en zij vertelt het uit de eerste hand. Ik zag het alleen gebeuren, zij weet echt hoe het in z'n werk ging en hoe ze er onder leed als kind.
Je praat nog steeds over je man die er nog nooit een vriendinnetje heeft bij gehad en dat je nog niet weet hoe je daar op zult reageren. Ik ben echt benieuwd wanneer bij jou het kwartje valt dat het niet exclusief zijn binnen een relatie wel iets is dat echt ín een mens moet zitten, van nature en dat je kapot gaat als je er eigenlijk niet toe in staat bent om je partner, al was het alleen maar seksueel, te delen.
Ik vind je heel eerlijk, als in openhartig. De andere betekenis van het woord eerlijk, als in rechtvaardig, kan ik niet echt bij je vinden en je egoïsme vind ik inmiddels behoorlijk pittige vormen aannemen.
Ik denk dat ik het simpelweg niet meer begrijp, dat zal het probleem wel zijn.
zaterdag 23 februari 2008 om 12:21
Pastelpink, het is bijna of ik mijn eigen verhaal lees. Ook mijn relatie bloeide op toen ik er een nr. 2 bij mocht hebben. Ook ik was gericht op mezelf en deed mijn man pijn. Ik heb gebroken met mijn nr. 2 omdat mijn man zo'n pijn had, maar krijg nr. 2 niet uit mijn systeem. Mijn gevoelsleven is nu zeer vlak en die hoogten waar jouw man over spreekt en die ik in die tijd ook met mijn man had zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Echt, als je op de goede manier van je man houdt doe je hem deze pijn niet aan en stop je met je nr. 2. Ik ben nog aan het worstelen, maar kom er steeds meer achter dat ik nr. 2 eigenlijk niet kan missen en dat mijn gevoel voor mijn eigen man idd iets is van vertrouwdheid, veiligheid, samen verleden en in de eerste plaats samen kinderen. Als ik die niet had gehad, was ik denk ik al veel eerder naar nr. 2 gegaan, die overigens respecteert dat ik deze strijd nu zonder hem voer ongeacht de uitkomst, hoewel hij van me houdt. Nogmaals, ik wens je veel wijsheid, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik vind dat je jezelf voor de gek houdt (dat deed ik ook). Natuurlijk ben je niet klaar met je nr. 2 en dat gaat ook niet gebeuren. Sorry dat deze reactie hard over komt, maar puttend uit mijn eigen ervaring kan ik je niet anders adviseren.
