Relaties
alle pijlers
Tja, en dat was het dan.... deel 2
dinsdag 31 januari 2012 om 14:51
Zullen we hier maar verder gaan met onze verhalen naar aanleiding van de post van allalone.
"Goedenavond,
Hier zit ik dan.... 44 jaar oud, een relatie van 25 jaar waarvan 22 jaar getrouwd achter de rug. Hij hield niet meer voldoende van mij..... Wel van zijn jongere collega waar hij nu is...
God, wat voel ik me alleen en wat een pijn.... En ja, ik weet het, zwaar debiel, maar ik hou nog steeds van hem...
Allalone...".
Hoop dat jullie het allemaal kunnen vinden, want ik kan die steun en schoppen onder mijn kont nog niet missen.
"Goedenavond,
Hier zit ik dan.... 44 jaar oud, een relatie van 25 jaar waarvan 22 jaar getrouwd achter de rug. Hij hield niet meer voldoende van mij..... Wel van zijn jongere collega waar hij nu is...
God, wat voel ik me alleen en wat een pijn.... En ja, ik weet het, zwaar debiel, maar ik hou nog steeds van hem...
Allalone...".
Hoop dat jullie het allemaal kunnen vinden, want ik kan die steun en schoppen onder mijn kont nog niet missen.
zondag 26 februari 2012 om 23:04
Sprak vanavond de oude vriend van ex, de enige die bij hem op bezoek is geweest en mevr. Wijdbeens gezien heeft. Ze schijnt heel veel op mij te lijken. Wat moet ik daar nu weer mee?
Ben inmiddels wel weer verdrietig, gewoon om hoe het gelopen is en voel me vanavond toch wel eenzaam. Iemand opzoeken of bellen is inderdaad niet hetzelfde als iemand gewoon in huis hebben. Gewoon last van nostalgische gevoelens.
Gaat wel weer over, geef er nu maar even aan toe. Hoort er ook bij neem ik aan.
Ben inmiddels wel weer verdrietig, gewoon om hoe het gelopen is en voel me vanavond toch wel eenzaam. Iemand opzoeken of bellen is inderdaad niet hetzelfde als iemand gewoon in huis hebben. Gewoon last van nostalgische gevoelens.
Gaat wel weer over, geef er nu maar even aan toe. Hoort er ook bij neem ik aan.
zondag 26 februari 2012 om 23:14
quote:nightnurse schreef op 26 februari 2012 @ 20:45:
moet ff wat kwijt...
Wat n ongelooflijke, narcistische egoistische HET... niet eens t lef om zelf, voor hem belangrijke mensen in te lichten over stand van zaken...Ook zeer herkenbaar. Ex liet dat aan mij over en deed dan net alsof we met wederzijds goedvinden uit elkaar waren ipv toegeven dat hij buiten de deur n**kte.
moet ff wat kwijt...
Wat n ongelooflijke, narcistische egoistische HET... niet eens t lef om zelf, voor hem belangrijke mensen in te lichten over stand van zaken...Ook zeer herkenbaar. Ex liet dat aan mij over en deed dan net alsof we met wederzijds goedvinden uit elkaar waren ipv toegeven dat hij buiten de deur n**kte.
zondag 26 februari 2012 om 23:20
Iedereen zegtdat ik hem nooit weer terug moet nemen. Maar mijn gevoel zegt het toch heel anders. Ik zou hem terug nemen als hij ervoor zou gaan vechten nu... Stom misschien. ik hou zoveel van hem dat ik dat zou doen. Maar dan wel op mijn tempo..
Moeilijk te bergrijpen.. ook voor mij en dat maakt dit alles zeer dubbel.
Ik ga vrijdag of zaterdag over. heb dan ff geen internet.. balen...
dikke kus voor allen..
Moeilijk te bergrijpen.. ook voor mij en dat maakt dit alles zeer dubbel.
Ik ga vrijdag of zaterdag over. heb dan ff geen internet.. balen...
dikke kus voor allen..
zondag 26 februari 2012 om 23:44
quote:kunstje schreef op 26 februari 2012 @ 23:14:
[...]
Ook zeer herkenbaar. Ex liet dat aan mij over en deed dan net alsof we met wederzijds goedvinden uit elkaar waren ipv toegeven dat hij buiten de deur n**kte.wil dr weinig over kwijt, alleen dat het hier een kind betreft!Ik ben zo boos, zo teleurgesteld... kan dr met mn kop niet bij dat iemand anderhalve week lang n heel belangrijk persoon in zn leven vergeet....
[...]
Ook zeer herkenbaar. Ex liet dat aan mij over en deed dan net alsof we met wederzijds goedvinden uit elkaar waren ipv toegeven dat hij buiten de deur n**kte.wil dr weinig over kwijt, alleen dat het hier een kind betreft!Ik ben zo boos, zo teleurgesteld... kan dr met mn kop niet bij dat iemand anderhalve week lang n heel belangrijk persoon in zn leven vergeet....
zondag 26 februari 2012 om 23:47
quote:problemo schreef op 26 februari 2012 @ 23:20:
Iedereen zegtdat ik hem nooit weer terug moet nemen. Maar mijn gevoel zegt het toch heel anders. Ik zou hem terug nemen als hij ervoor zou gaan vechten nu... Stom misschien. ik hou zoveel van hem dat ik dat zou doen. Maar dan wel op mijn tempo..
Moeilijk te bergrijpen.. ook voor mij en dat maakt dit alles zeer dubbel.
Ik ga vrijdag of zaterdag over. heb dan ff geen internet.. balen...
dikke kus voor allen..
Je hart zegt het een, je gevoel t ander... fijne strijd is dat.en zo stom is dat niet! voel met je mee, prob...
t zit zo diep, dat je je niet kan voorstellen dat t ooit verdwijnt...
Zoals je zegt: alles op jouw tempo...laat m maar echt oprecht zien wat ie voor je voelt...
enne... hoeveel dagen zonder internet?
Iedereen zegtdat ik hem nooit weer terug moet nemen. Maar mijn gevoel zegt het toch heel anders. Ik zou hem terug nemen als hij ervoor zou gaan vechten nu... Stom misschien. ik hou zoveel van hem dat ik dat zou doen. Maar dan wel op mijn tempo..
Moeilijk te bergrijpen.. ook voor mij en dat maakt dit alles zeer dubbel.
Ik ga vrijdag of zaterdag over. heb dan ff geen internet.. balen...
dikke kus voor allen..
Je hart zegt het een, je gevoel t ander... fijne strijd is dat.en zo stom is dat niet! voel met je mee, prob...
t zit zo diep, dat je je niet kan voorstellen dat t ooit verdwijnt...
Zoals je zegt: alles op jouw tempo...laat m maar echt oprecht zien wat ie voor je voelt...
enne... hoeveel dagen zonder internet?
zondag 26 februari 2012 om 23:52
zondag 26 februari 2012 om 23:58
Problemo, jouw man zet je voor een onmogelijke keuze, hij neemt geen stelling en nu jij deze neemt 'heeft hij het er zo moeilijk mee'.
Je neemt de juiste beslissing door afstand van dit gedoe te nemen, je komt voor jezelf en de kinderen op en daarna zie je wel weer.
Wel internet regelen hoor, dat is je connectie met de buitenwereld ook al heb je een vracht mensen achter je staan.
Je neemt de juiste beslissing door afstand van dit gedoe te nemen, je komt voor jezelf en de kinderen op en daarna zie je wel weer.
Wel internet regelen hoor, dat is je connectie met de buitenwereld ook al heb je een vracht mensen achter je staan.
maandag 27 februari 2012 om 00:44
quote:campari schreef op 26 februari 2012 @ 23:58:
Problemo, jouw man zet je voor een onmogelijke keuze, hij neemt geen stelling en nu jij deze neemt 'heeft hij het er zo moeilijk mee'.
Je neemt de juiste beslissing door afstand van dit gedoe te nemen, je komt voor jezelf en de kinderen op en daarna zie je wel weer.
Wel internet regelen hoor, dat is je connectie met de buitenwereld ook al heb je een vracht mensen achter je staan.Ben het hier helemaal mee eens!!
Problemo, jouw man zet je voor een onmogelijke keuze, hij neemt geen stelling en nu jij deze neemt 'heeft hij het er zo moeilijk mee'.
Je neemt de juiste beslissing door afstand van dit gedoe te nemen, je komt voor jezelf en de kinderen op en daarna zie je wel weer.
Wel internet regelen hoor, dat is je connectie met de buitenwereld ook al heb je een vracht mensen achter je staan.Ben het hier helemaal mee eens!!
maandag 27 februari 2012 om 00:45
maandag 27 februari 2012 om 01:03
Ze zal wel al in bed liggen, misschien dat we het morgen wel horen.
Wat een ellende hier weer vandaag. Het is voor iedereen ook zo moeilijk. Ik zit nu ook even stuk en kan ze even geen hart onder de riem steken. Waarom blijven we van mannen houden, die ons zo slecht behandelen. Zijn we zulke losers?
Wat een ellende hier weer vandaag. Het is voor iedereen ook zo moeilijk. Ik zit nu ook even stuk en kan ze even geen hart onder de riem steken. Waarom blijven we van mannen houden, die ons zo slecht behandelen. Zijn we zulke losers?
maandag 27 februari 2012 om 01:28
maandag 27 februari 2012 om 01:56
Mijn relatie is gister uitgegaan. Nu ik het opschrijf geloof ik het nog steeds niet. Hij was/is de liefde van m'n leven. Dat wist ik direct, terwijl ik normaal zo nuchter ben....
Weet niet hoe ik het moet uitleggen. We houden nog steeds superveel van elkaar. Maar we wonen totaal aan de andere kant van het land. Er is een moment geweest, ongeveer klein jaar geleden, dat hij een moment van twijfel had. Ik ben hier helemaal stuk doorgegaan, als een gek gaan vechten en gelukkig kwamen we daaruit. Maar daarna veranderde ik een gigantisch onzeker persoon.
Hij kon me niet helemaal het vertrouwen teruggeven. Eigenlijk had ik nodig dat hij zou zeggen dat hij hierheen zou komen verhuizen (daarheen eigenlijk geen optie, lang verhaal). Maar hij had juist nodig dat het even goed zou gaan zonder moeilijkheden. Maar ja, het zat mij zo hoog. Ik was geobsedeerd door bevestiging.
Die afstand kwam meer en meer tussen ons in te staan. Hij kon het er niet over hebben en daardoor wilde ik het juist des te meer erover hebben. Ik moest gewoon weten dat er een toekomst zat in onze relatie. Maar hij kon niet zeggen dat het goed zou komen.
Uiteindelijk brak de twijfel me op. Na 1000x aankaarten en zeggen dat ik het niet meer trek, brak ik vorige week. Ik heb hem een ultimatum gegeven, dit weekend moest hij beslissen. Het stomste wat ik kon doen, want ik wist dat hij onder druk echt niet in ene wel zou kunnen verhuizen (hij had daar heel erg veel moeite mee, omdat hij veel zou moeten opgeven).
Nu denk ik had ik maar gezegd; laten we elkaar paar weken niet spreken, kunnen we allebei alles rustig op een rijtje zetten. Nu wil ik alleen maar de tijd terug draaien, maar het kan niet meer.
Gisteren zei hij dat hij niet kon verhuizen. En ik kon het ook niet, dat was duidelijk. Dus dat was het dan. Hij was wel helemaal overstuur en zei maar dat hij zou willen dat hij kon, maar hij kan het gewoon niet (hij is iemand echt van de zekerheden).
Het is zo abrupt gegaan, ik ben niet betrokken in zijn beslissing. En we hebben er gister ook niet echt over gesproken. En nu geeft hij aan dat hij echt even rust nodig heeft, dat hij het even niet trekt om erover te praten. Terwijl ik werkelijk ontplof. Ik moet antwoorden, ik moet erover praten, ik moet het gevoel hebben alles gezegd en geprobeerd te hebben.
Ik ben echt zo radeloos, ik herken mezelf niet terug en ik vind dat best wel eng. Ik kan alleen maar huilen en ik durf gewoon niet te gaan slapen. Als ik me ogen dicht doe zie ik hem. En de gedachten worden alleen maar erger en dan moet ik zo hysterisch huilen, ik raak dan gewoon in paniek. Ik heb het gevoel dat ik de controle over mezelf kwijt raak en ik vind dat zo eng.
Sorry voor de lange verhaal, ik moet het gewoon. Het verdriet is intens. Misschien hebben jullie tips of iets. In ieder geval fijn het van me af te schrijven.....
Weet niet hoe ik het moet uitleggen. We houden nog steeds superveel van elkaar. Maar we wonen totaal aan de andere kant van het land. Er is een moment geweest, ongeveer klein jaar geleden, dat hij een moment van twijfel had. Ik ben hier helemaal stuk doorgegaan, als een gek gaan vechten en gelukkig kwamen we daaruit. Maar daarna veranderde ik een gigantisch onzeker persoon.
Hij kon me niet helemaal het vertrouwen teruggeven. Eigenlijk had ik nodig dat hij zou zeggen dat hij hierheen zou komen verhuizen (daarheen eigenlijk geen optie, lang verhaal). Maar hij had juist nodig dat het even goed zou gaan zonder moeilijkheden. Maar ja, het zat mij zo hoog. Ik was geobsedeerd door bevestiging.
Die afstand kwam meer en meer tussen ons in te staan. Hij kon het er niet over hebben en daardoor wilde ik het juist des te meer erover hebben. Ik moest gewoon weten dat er een toekomst zat in onze relatie. Maar hij kon niet zeggen dat het goed zou komen.
Uiteindelijk brak de twijfel me op. Na 1000x aankaarten en zeggen dat ik het niet meer trek, brak ik vorige week. Ik heb hem een ultimatum gegeven, dit weekend moest hij beslissen. Het stomste wat ik kon doen, want ik wist dat hij onder druk echt niet in ene wel zou kunnen verhuizen (hij had daar heel erg veel moeite mee, omdat hij veel zou moeten opgeven).
Nu denk ik had ik maar gezegd; laten we elkaar paar weken niet spreken, kunnen we allebei alles rustig op een rijtje zetten. Nu wil ik alleen maar de tijd terug draaien, maar het kan niet meer.
Gisteren zei hij dat hij niet kon verhuizen. En ik kon het ook niet, dat was duidelijk. Dus dat was het dan. Hij was wel helemaal overstuur en zei maar dat hij zou willen dat hij kon, maar hij kan het gewoon niet (hij is iemand echt van de zekerheden).
Het is zo abrupt gegaan, ik ben niet betrokken in zijn beslissing. En we hebben er gister ook niet echt over gesproken. En nu geeft hij aan dat hij echt even rust nodig heeft, dat hij het even niet trekt om erover te praten. Terwijl ik werkelijk ontplof. Ik moet antwoorden, ik moet erover praten, ik moet het gevoel hebben alles gezegd en geprobeerd te hebben.
Ik ben echt zo radeloos, ik herken mezelf niet terug en ik vind dat best wel eng. Ik kan alleen maar huilen en ik durf gewoon niet te gaan slapen. Als ik me ogen dicht doe zie ik hem. En de gedachten worden alleen maar erger en dan moet ik zo hysterisch huilen, ik raak dan gewoon in paniek. Ik heb het gevoel dat ik de controle over mezelf kwijt raak en ik vind dat zo eng.
Sorry voor de lange verhaal, ik moet het gewoon. Het verdriet is intens. Misschien hebben jullie tips of iets. In ieder geval fijn het van me af te schrijven.....
maandag 27 februari 2012 om 02:09
Pfoeh kon ik dat maar, maar het verdriet is zo intens. Maar het dwingen heb ik al gedaan en daar heb ik heel veel spijt van.... Maar het is nu al gebeurd, ik kan er niets meer aan veranderen.
Ik voel me zo machteloos. Het is zo moeilijk te accepteren als je gister bij elkaar bent, in elkaars armen huilt dat je zoveel van elkaar houdt en dat het dan toch ophoudt. Het doet zoveel pijn en ik kan het niet bevatten of accepteren.... Ik wil voor hem vechten, maar ik kan niets, zo machteloos....
Ik voel me zo machteloos. Het is zo moeilijk te accepteren als je gister bij elkaar bent, in elkaars armen huilt dat je zoveel van elkaar houdt en dat het dan toch ophoudt. Het doet zoveel pijn en ik kan het niet bevatten of accepteren.... Ik wil voor hem vechten, maar ik kan niets, zo machteloos....
maandag 27 februari 2012 om 02:15
Bedankt voor je advies, ik ga het proberen. Maar hij was zo stellig en zit er zo doorheen. Hoe ik hem ken weet ik eigenlijk zeker dat deze keuze onomkeerbaar is. Ik wil het niet geloven, maar diep in m'n hart weet ik het. (Misschien klinkt het nu soort ongeloofwaardig, maar er zitten zoveel verhalen achter dit verhaal. Het is niet een angst, maar een reeële gedachte. Vrienden zeggen dat ik eigenlijk helemaal geen hoop moet hebben, maar dat kan ik niet).
Misschien kan ik het allemaal niet zo goed duidelijk omschrijven. Maar hoe dan ook is het fijn het hier kwijt te kunnen.
Misschien kan ik het allemaal niet zo goed duidelijk omschrijven. Maar hoe dan ook is het fijn het hier kwijt te kunnen.
maandag 27 februari 2012 om 02:40
Tja misschien heb je daar wel gelijk in ja.... Ik zie het zelf niet meer zo helder allemaal.
Kan het zo moeilijk accepteren. Omdat hij dan gister wel zegt dat hij nog nooit zoveel van iemand gehouden heeft en dat we zo goed bij elkaar passen.
Het voelt zo fout deze beslissing. Bah relaties horen niet uit te gaan als je allebei gek op elkaar bent. Het klopt niet. Hield ie maar gewoon niet meer van me.... Klinkt dat stom? Nou ja, je snapt vast wel wat ik bedoel.
Kun jij trouwens ook niet slapen of is er een andere reden dat je nog wakker bent? Sorry, heb jouw verhaal helemaal niet gelezen. Sociaal doen is momenteel niet bepaald mijn sterkste kant
Kan het zo moeilijk accepteren. Omdat hij dan gister wel zegt dat hij nog nooit zoveel van iemand gehouden heeft en dat we zo goed bij elkaar passen.
Het voelt zo fout deze beslissing. Bah relaties horen niet uit te gaan als je allebei gek op elkaar bent. Het klopt niet. Hield ie maar gewoon niet meer van me.... Klinkt dat stom? Nou ja, je snapt vast wel wat ik bedoel.
Kun jij trouwens ook niet slapen of is er een andere reden dat je nog wakker bent? Sorry, heb jouw verhaal helemaal niet gelezen. Sociaal doen is momenteel niet bepaald mijn sterkste kant
