Kinderen
alle pijlers
Kinderen ongewenst?
zondag 9 september 2007 om 19:35
In onze krant van gisteren stond een heel artikel met deze titel. Het ging erover dat steeds meer mensen een hekel hebben aan kinderen, dat er steeds meer vraag is naar bijvoorbeeld kindvrije restaurants, kindvrije campings, hotels en meer van dat soort dingen.
Deze mensen zijn bewust kindvrij, maar daar blijft het niet bij, ze zeggen álle kinderen irritant te vinden en vinden 'de kinderen van tegenwoordig' onopgevoed, grof, irritant en luidruchtig. En willen dan in hun vrije tijd ook niet lastig gevallen worden door mensen met kinderen. Zo zijn er ook in Nederland al restaurants met een bordje 'kinderen onder de 12 niet welkom'.
Ik schrok zelf nogal toen ik het artikel las, zeker de uitspraken die van internet (van speciale fora voor mensen die bewust kindvrij zijn) geplukt waren over kinderen.
Ik snap dat mensen geen kinderen willen, daar kan ik best inkomen. Ik vind zelf ook niet alle kinderen leuk, ik kan me ook ergeren aan schreeuwende, gillende onopgevoede koters. Maar ik vind roepen dat je aan álle kinderen een hekel hebt wel érg ver gaan. Net zoiets als roepen dat alle bejaarden stom zijn, of dat Turken crimineel zijn.
Wat vinden jullie hiervan? Heb je begrip voor mensen die zeggen kinderen per definitie vervelend te vinden? Vind je dat er inderdaad kindvrije restaurants en dergelijke moeten zijn?
Ben benieuwd.
Deze mensen zijn bewust kindvrij, maar daar blijft het niet bij, ze zeggen álle kinderen irritant te vinden en vinden 'de kinderen van tegenwoordig' onopgevoed, grof, irritant en luidruchtig. En willen dan in hun vrije tijd ook niet lastig gevallen worden door mensen met kinderen. Zo zijn er ook in Nederland al restaurants met een bordje 'kinderen onder de 12 niet welkom'.
Ik schrok zelf nogal toen ik het artikel las, zeker de uitspraken die van internet (van speciale fora voor mensen die bewust kindvrij zijn) geplukt waren over kinderen.
Ik snap dat mensen geen kinderen willen, daar kan ik best inkomen. Ik vind zelf ook niet alle kinderen leuk, ik kan me ook ergeren aan schreeuwende, gillende onopgevoede koters. Maar ik vind roepen dat je aan álle kinderen een hekel hebt wel érg ver gaan. Net zoiets als roepen dat alle bejaarden stom zijn, of dat Turken crimineel zijn.
Wat vinden jullie hiervan? Heb je begrip voor mensen die zeggen kinderen per definitie vervelend te vinden? Vind je dat er inderdaad kindvrije restaurants en dergelijke moeten zijn?
Ben benieuwd.
maandag 10 september 2007 om 17:51
Hmmmm, ik zal dan wel echt een heel gek kind hebben, want die van mij heeft een uur lang ademloos naar een ceremonie in het Hindi en Engels zitten kijken. En op "ikke ook!" toen de priester hem per ongeluk oversloeg met de bloemblaadjes en "kijk! kusje geven!" en "hoera!" na heeft ie volgens mij niks gezegd. Maar misschien ook wel hoor, ik hoor het niet altijd meer als hij zit te kwebbelen. Hij heeft in ieder geval niet geschreeuwd, geen enkele keer gehuild, is geen enkele keer opgestaan en heeft het er nog over.
En dat is dus precies het punt wat ik niet snap. Jij hebt het over dat kinderen geen verlengstuk van jou zijn, waarmee je kennelijk bedoelt dat je vindt dat die van mij dat wel van mij is? Dat is namelijk nu net mijn punt, dat is hij niet. Hij is iemand die me al wekenlang de oren van mijn kop kletste over Ome Fash die gaat trouwen.
"Mamma, ome Fash gaat trouwen met Tante Schoonzus he? Gaan ze kusje geven omdat ze elkaar lief vinden. En dansen he? Ik ga ook met jou trouwen, mamma, want ik vind jou lief. Gaan we vandaag naar de bruiloft? Is feest he, mamma, moeten we heel goed luisteren en dan geven ze kusje. Ikke jou ook kusje geven, mamma."
"Mamma, gaan we nu naar de bruiloft? Zijn we al in Engeland?"
Dat is wekenlang de zichzelf repeterende conversatie geweest in mijn huis. En nu is het elke dag:
"Mamma, wij waren op de bruiloft he? Maggik fotoos kijken? Tante Schoonzus was niet een prinses, mamma, maar jij wel. Zij was de bruihuid. Was prachtig he, mamma. Gingen ze kusjes geven. En ik ging gooien. Met de bloemetjes. En dansen he. En die meneer ging heel gek praten. En toen ging jij huilen. Ikke hoefte niet te huilen. Jij wel he mamma?"
Ik probeer me voor te stellen hoe ik dat aangepakt zou hebben als mijn kind niet had mogen komen, maar dan zou ik dus waarschijnlijk gewoon moeten verzwijgen dat er een bruiloft was. Want mijn zoon wil alles weten, dan leg je dat uit, die-en-die vinden elkaar lief en dan beloven ze dat ze altijd bij elkaar blijven en dan geven ze een kusje en dan is iedereen blij en is het feest , nou, mooi niet dat ik dan daarna kan zeggen maar dat is alleen voor grote mensen. Want hij kende in dit geval die mensen ook, ome Fash is zijn grote held, hij houdt ook van hem, dus hoe klein hij ook is, hij is daar ook mee bezig. Voor hem is het ook een hoogtepunt, iets waar hij naar uitkijkt, iets waar hij gevoel bij heeft. En dus ook iets wat ik graag met hem deel.
Hoe jij het verteld klinkt het in mijn oren alsof je denkt dat kinderen echt geen benul hebben van dergelijke gelegenheden, dat je ze net zo makkelijk of misschien zelfs beter voor een dvd-tje kunt prakken dan meenemen naar een bruiloft, omdat ze toch niet weten wat er aan de hand is. En dát is waar ik me niks bij kan voorstellen, want dat geldt voor mijn zoon dus absoluut niet.
En dat is dus precies het punt wat ik niet snap. Jij hebt het over dat kinderen geen verlengstuk van jou zijn, waarmee je kennelijk bedoelt dat je vindt dat die van mij dat wel van mij is? Dat is namelijk nu net mijn punt, dat is hij niet. Hij is iemand die me al wekenlang de oren van mijn kop kletste over Ome Fash die gaat trouwen.
"Mamma, ome Fash gaat trouwen met Tante Schoonzus he? Gaan ze kusje geven omdat ze elkaar lief vinden. En dansen he? Ik ga ook met jou trouwen, mamma, want ik vind jou lief. Gaan we vandaag naar de bruiloft? Is feest he, mamma, moeten we heel goed luisteren en dan geven ze kusje. Ikke jou ook kusje geven, mamma."
"Mamma, gaan we nu naar de bruiloft? Zijn we al in Engeland?"
Dat is wekenlang de zichzelf repeterende conversatie geweest in mijn huis. En nu is het elke dag:
"Mamma, wij waren op de bruiloft he? Maggik fotoos kijken? Tante Schoonzus was niet een prinses, mamma, maar jij wel. Zij was de bruihuid. Was prachtig he, mamma. Gingen ze kusjes geven. En ik ging gooien. Met de bloemetjes. En dansen he. En die meneer ging heel gek praten. En toen ging jij huilen. Ikke hoefte niet te huilen. Jij wel he mamma?"
Ik probeer me voor te stellen hoe ik dat aangepakt zou hebben als mijn kind niet had mogen komen, maar dan zou ik dus waarschijnlijk gewoon moeten verzwijgen dat er een bruiloft was. Want mijn zoon wil alles weten, dan leg je dat uit, die-en-die vinden elkaar lief en dan beloven ze dat ze altijd bij elkaar blijven en dan geven ze een kusje en dan is iedereen blij en is het feest , nou, mooi niet dat ik dan daarna kan zeggen maar dat is alleen voor grote mensen. Want hij kende in dit geval die mensen ook, ome Fash is zijn grote held, hij houdt ook van hem, dus hoe klein hij ook is, hij is daar ook mee bezig. Voor hem is het ook een hoogtepunt, iets waar hij naar uitkijkt, iets waar hij gevoel bij heeft. En dus ook iets wat ik graag met hem deel.
Hoe jij het verteld klinkt het in mijn oren alsof je denkt dat kinderen echt geen benul hebben van dergelijke gelegenheden, dat je ze net zo makkelijk of misschien zelfs beter voor een dvd-tje kunt prakken dan meenemen naar een bruiloft, omdat ze toch niet weten wat er aan de hand is. En dát is waar ik me niks bij kan voorstellen, want dat geldt voor mijn zoon dus absoluut niet.
Am Yisrael Chai!
maandag 10 september 2007 om 17:55
Tsja, FV, als je zoon zo reageert, en je had dat ook van te voren zo ingeschat, dan had je hem dus bij de manier waarop wij het verzoek aan ouders hadden geformuleerd, gewoon meegenomen (alleen had je dat, gezien je eigen idee over een oppas, vooraf waarschijnlijk niet zo ingeschat). En dat was dan geen probleem geweest.
Wat dat verlengstuk betreft: misschien heb ik het verkeerd onthouden, maar schreef je niet, dat je zoon en jij samen een package deal waren? Daar doelde ik op.
Ik kan wat bijv Madootje beschrijft, op geen enkele manier kil vinden: afhankelijk van de gelegenheid, beslis je of je je kind wel mee neemt, of niet. Waarschijnlijk ga ik het op dezelfde manier doen.
Wat dat verlengstuk betreft: misschien heb ik het verkeerd onthouden, maar schreef je niet, dat je zoon en jij samen een package deal waren? Daar doelde ik op.
Ik kan wat bijv Madootje beschrijft, op geen enkele manier kil vinden: afhankelijk van de gelegenheid, beslis je of je je kind wel mee neemt, of niet. Waarschijnlijk ga ik het op dezelfde manier doen.
maandag 10 september 2007 om 17:57
quote:Krengiserweer schreef op 10 september 2007 @ 17:41:
@ FV,
Een vriendin van mijn ex speelde het klaar om haar toen 3 maanden oude baby werkelijk overalmee naar toe te slepen, want daar moest ie maar aan wennen en ze was niet alleen mamma maar ook nog mens. van al haar vrienden verwachtte ze dat hummel wel te slapen gelegd kon/mocht worden in een andere ruimte, en dat de overige gasten wel ff rekening hielden met aanwezigheid van haar "godswonder". Ze zijn er dus wel, die ouders die vinden dat hun kind best mee kan naar een zuipfeest. Als zo'n hummel danook echt rustig slaapt door alle herrie heen ist geen probleem. Overigens zeg ik iet expliciet erbij dat kinderen op zuipfeest niet welkom zijn, ik ga er idd van uit dan degenen die dan komen hun kindertjes thuis laten, of gezellig op zondagmiddag komen, met koters.Ja, belachelijk, om je baby zo mee te slepen. Zielig voor die babies vind ik dat. En ik had niet begrepen dat je het er niet bij zei, ik vond het al zo gek . Maar nee, zo doen wij het ook, eigenlijk. Overdag is vanzelfsprekend met koters erbij, 's avonds is vanzelfsprekend zonder kids. Tenzij het met eten enzo is, met etentjes gaat mijn koter wel gewoon mee als ik daar zin in heb of geen oppas heb. Maar dan ga ik meestal zelf vroeg weer weg, vind ik voor hem fijner.
@ FV,
Een vriendin van mijn ex speelde het klaar om haar toen 3 maanden oude baby werkelijk overalmee naar toe te slepen, want daar moest ie maar aan wennen en ze was niet alleen mamma maar ook nog mens. van al haar vrienden verwachtte ze dat hummel wel te slapen gelegd kon/mocht worden in een andere ruimte, en dat de overige gasten wel ff rekening hielden met aanwezigheid van haar "godswonder". Ze zijn er dus wel, die ouders die vinden dat hun kind best mee kan naar een zuipfeest. Als zo'n hummel danook echt rustig slaapt door alle herrie heen ist geen probleem. Overigens zeg ik iet expliciet erbij dat kinderen op zuipfeest niet welkom zijn, ik ga er idd van uit dan degenen die dan komen hun kindertjes thuis laten, of gezellig op zondagmiddag komen, met koters.Ja, belachelijk, om je baby zo mee te slepen. Zielig voor die babies vind ik dat. En ik had niet begrepen dat je het er niet bij zei, ik vond het al zo gek . Maar nee, zo doen wij het ook, eigenlijk. Overdag is vanzelfsprekend met koters erbij, 's avonds is vanzelfsprekend zonder kids. Tenzij het met eten enzo is, met etentjes gaat mijn koter wel gewoon mee als ik daar zin in heb of geen oppas heb. Maar dan ga ik meestal zelf vroeg weer weg, vind ik voor hem fijner.
Am Yisrael Chai!
maandag 10 september 2007 om 18:02
quote:Miffy schreef op 10 september 2007 @ 17:55:
Tsja, FV, als je zoon zo reageert, en je had dat ook van te voren zo ingeschat, dan had je hem dus bij de manier waarop wij het verzoek aan ouders hadden geformuleerd, gewoon meegenomen (alleen had je dat, gezien je eigen idee over een oppas, vooraf waarschijnlijk niet zo ingeschat). En dat was dan geen probleem geweest.
Wat dat verlengstuk betreft: misschien heb ik het verkeerd onthouden, maar schreef je niet, dat je zoon en jij samen een package deal waren? Daar doelde ik op.
Ik kan wat bijv Madootje beschrijft, op geen enkele manier kil vinden: afhankelijk van de gelegenheid, beslis je of je je kind wel mee neemt, of niet. Waarschijnlijk ga ik het op dezelfde manier doen.
Oh, dan zitten we gewoon langs elkaar heen te praten. Want ik had de oppas niet gevraagd voor de ceremonie, maar voor het diner en het feest erna. Was bang dat mijn zoon door vermoeidheid en opwinding klierig zou gaan worden, dus ik wilde hem weg kunnen brengen zodra dat gebeurde. Maar dat was dus niet nodig, hij hield het prima vol en viel 3 kwartier voor het einde pas bij iemand op schoot in slaap, zonder ooit jengelig te zijn geweest. Wel een beetje hyper, maar goed, toen was de helft van de gasten toch al dronken en stond de andere helft evenzo hyper te dansen. Dus dat viel niet meer op, het was juist wel schattig, die kleintjes die driftig meedansten.
En ik begreep van jou weer dat jij gewoon per definitie geen kinderen bij een huwelijksvoltrekking wenste, en dán zeg ik: doei, we zijn een package deal, als je mij er overdag bij wil dan ga ik er vanuit dat je mijn zoon er ook bij wil, en niet dat ik hem een paar uur moet lozen omdat jij denkt dat ik mijn kind jouw feest ga laten versjteren. Want kom op, je kent ons toch en je weet dat ik net zo goed wil dat jij een fantastische dag hebt, dus uiteraard zorg ik dat mijn kind zich gedraagt.
Tsja, FV, als je zoon zo reageert, en je had dat ook van te voren zo ingeschat, dan had je hem dus bij de manier waarop wij het verzoek aan ouders hadden geformuleerd, gewoon meegenomen (alleen had je dat, gezien je eigen idee over een oppas, vooraf waarschijnlijk niet zo ingeschat). En dat was dan geen probleem geweest.
Wat dat verlengstuk betreft: misschien heb ik het verkeerd onthouden, maar schreef je niet, dat je zoon en jij samen een package deal waren? Daar doelde ik op.
Ik kan wat bijv Madootje beschrijft, op geen enkele manier kil vinden: afhankelijk van de gelegenheid, beslis je of je je kind wel mee neemt, of niet. Waarschijnlijk ga ik het op dezelfde manier doen.
Oh, dan zitten we gewoon langs elkaar heen te praten. Want ik had de oppas niet gevraagd voor de ceremonie, maar voor het diner en het feest erna. Was bang dat mijn zoon door vermoeidheid en opwinding klierig zou gaan worden, dus ik wilde hem weg kunnen brengen zodra dat gebeurde. Maar dat was dus niet nodig, hij hield het prima vol en viel 3 kwartier voor het einde pas bij iemand op schoot in slaap, zonder ooit jengelig te zijn geweest. Wel een beetje hyper, maar goed, toen was de helft van de gasten toch al dronken en stond de andere helft evenzo hyper te dansen. Dus dat viel niet meer op, het was juist wel schattig, die kleintjes die driftig meedansten.
En ik begreep van jou weer dat jij gewoon per definitie geen kinderen bij een huwelijksvoltrekking wenste, en dán zeg ik: doei, we zijn een package deal, als je mij er overdag bij wil dan ga ik er vanuit dat je mijn zoon er ook bij wil, en niet dat ik hem een paar uur moet lozen omdat jij denkt dat ik mijn kind jouw feest ga laten versjteren. Want kom op, je kent ons toch en je weet dat ik net zo goed wil dat jij een fantastische dag hebt, dus uiteraard zorg ik dat mijn kind zich gedraagt.
fashionvictim wijzigde dit bericht op 10-09-2007 18:05
Reden: heb er nog wat aan toegevoegd
Reden: heb er nog wat aan toegevoegd
% gewijzigd
Am Yisrael Chai!
maandag 10 september 2007 om 18:07
quote:fashionvictim schreef op 10 september 2007 @ 18:02:
[...]
En ik begreep van jou weer dat jij gewoon per definitie geen kinderen bij een huwelijksvoltrekking wenste.Nee, dat bedoelde ik absoluut niet (en dat heb ik volgens mij ook meer dan eens geschreven). Het is wel zo dat ik het geen automatisme vind dat kinderen daarbij zijn: het is aan de ouders om in te schatten of een kind dat aankan (dat geldt ook voor kinderen in sjieke restaurants, etc.) en ik vind het verder niet wantrouwend of wat dan ook om ouders daar expliciet op aan te spreken: de ideeen over waar kinderen wel of niet welkom zijn, verschillen nu eenmaal.
[...]
En ik begreep van jou weer dat jij gewoon per definitie geen kinderen bij een huwelijksvoltrekking wenste.Nee, dat bedoelde ik absoluut niet (en dat heb ik volgens mij ook meer dan eens geschreven). Het is wel zo dat ik het geen automatisme vind dat kinderen daarbij zijn: het is aan de ouders om in te schatten of een kind dat aankan (dat geldt ook voor kinderen in sjieke restaurants, etc.) en ik vind het verder niet wantrouwend of wat dan ook om ouders daar expliciet op aan te spreken: de ideeen over waar kinderen wel of niet welkom zijn, verschillen nu eenmaal.
maandag 10 september 2007 om 18:20
Nou moet ik ook eerlijk zeggen dat ik zeker bij de oudste zo ongeveer dat kind 24 uur per dag aan de borst had hangen , zeker de eerste weken ......... ik zou het toen echt niet aangedurfd hebben om alleen naar een zuipfeest te zijn gegaan .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 10 september 2007 om 19:21
quote:Miffy schreef op 10 september 2007 @ 18:07:
[...]
Nee, dat bedoelde ik absoluut niet (en dat heb ik volgens mij ook meer dan eens geschreven). Het is wel zo dat ik het geen automatisme vind dat kinderen daarbij zijn: het is aan de ouders om in te schatten of een kind dat aankan (dat geldt ook voor kinderen in sjieke restaurants, etc.) en ik vind het verder niet wantrouwend of wat dan ook om ouders daar expliciet op aan te spreken: de ideeen over waar kinderen wel of niet welkom zijn, verschillen nu eenmaal.
Ik denk dat dat klopt. De meesten van mijn bruiloft hadden zelf zoiets van nou die wel en die kan t niet aan. MIjn tante schatte zelf in, die van van 5 en 8 neem ik wel mee naar binnen en die van 2 breng ik naar beneden, want die kan t nog niet aan zo lang stilzitten.
Alleen mijn oom kon dat niet inschatten.Hij vond zelf van wel blijkbaar, maar de familie en ik vonden dat gezien zijn manier van niet-opvoeden en niet-corrigeren tijdens andere aangelegenheden, van niet. En dus heb ik bij hem benadrukt dat er een opvang was voor de kleintjes tijdens de ceremonie. De anderen hadden genoeg aan het zijdelings vertellen alleen al.
[...]
Nee, dat bedoelde ik absoluut niet (en dat heb ik volgens mij ook meer dan eens geschreven). Het is wel zo dat ik het geen automatisme vind dat kinderen daarbij zijn: het is aan de ouders om in te schatten of een kind dat aankan (dat geldt ook voor kinderen in sjieke restaurants, etc.) en ik vind het verder niet wantrouwend of wat dan ook om ouders daar expliciet op aan te spreken: de ideeen over waar kinderen wel of niet welkom zijn, verschillen nu eenmaal.
Ik denk dat dat klopt. De meesten van mijn bruiloft hadden zelf zoiets van nou die wel en die kan t niet aan. MIjn tante schatte zelf in, die van van 5 en 8 neem ik wel mee naar binnen en die van 2 breng ik naar beneden, want die kan t nog niet aan zo lang stilzitten.
Alleen mijn oom kon dat niet inschatten.Hij vond zelf van wel blijkbaar, maar de familie en ik vonden dat gezien zijn manier van niet-opvoeden en niet-corrigeren tijdens andere aangelegenheden, van niet. En dus heb ik bij hem benadrukt dat er een opvang was voor de kleintjes tijdens de ceremonie. De anderen hadden genoeg aan het zijdelings vertellen alleen al.
maandag 10 september 2007 om 20:31
Wat ik zo bizar aan deze discussie vindt is dat kinderen toch gewoon bij de samenleving horen? En van alle onderdelen van de samenleving heb je af en toe last, dat hoort erbij. Ik snap niet zo goed dat kinderen weggehouden moeten worden uit de samenleving waar ze gewoon een onderdeel van zijn, net als alle volwassenen. Als ik het zo lees mag je als ouders je kind níet meenemen in het vliegtuig, tenzij je 100% zeker weet dat het níet huilt, want ó wée als er iemand zich even érgert aan het feit dat het kind normaal gedrag voor een kind vertoont.
Is het nou zó erg dat er een kind huilt, ookal heb je ze zelf niet en zit élk weldenkend mens liever in een ruimte zonder huilend kind? Vergaat de wereld als je 2 uurtjes last hebt van een ander? Moeten die ouders écht verplicht een week Centerparks doen omdat ándere mensen weleens 2 uur last zouden kunnen hebben van hun kind in het vliegtuig?
Ik snap het gewoon écht niet. Tijdens mijn bruiloft heb ik me óók geergerd aan mijn neefjes en nichtjes van 1 oom en tante, die gilden door de hele kerkdienst heen. Ik ergerde me alleen niet zozeer aan die kinderen, maar wél aan het feit dat mijn tante niet het fatsoen had om even met kinderen de kerk uit te lopen. Ik piep echt niet over 1x jengelen, maar ik kon zelf de dominee nauwelijks verstaan. Van kennissen hoorde ik dat mijn tante alleen tegen ze zei 'en nu stil, anders krijg je straks geen koekje' en daarmee was de zaak afgedaan en hebben de kids 45 minuten gegild. Dat ligt dus niet aan de kinderen, maar aan de ouders.
En dat geldt volgens mij voor deze hele discussie. Als je merkt dat je kinderen écht vervelend worden, dan loop je even met ze weg of ga je naar huis. En in sommige gevallen (vliegtuig bijvoorbeeld) is het gewoon even vette pech voor iedereen, inclusief ouders die zich doodschamen, maar dan kun je even niet weg.
Is het nou zó erg dat er een kind huilt, ookal heb je ze zelf niet en zit élk weldenkend mens liever in een ruimte zonder huilend kind? Vergaat de wereld als je 2 uurtjes last hebt van een ander? Moeten die ouders écht verplicht een week Centerparks doen omdat ándere mensen weleens 2 uur last zouden kunnen hebben van hun kind in het vliegtuig?
Ik snap het gewoon écht niet. Tijdens mijn bruiloft heb ik me óók geergerd aan mijn neefjes en nichtjes van 1 oom en tante, die gilden door de hele kerkdienst heen. Ik ergerde me alleen niet zozeer aan die kinderen, maar wél aan het feit dat mijn tante niet het fatsoen had om even met kinderen de kerk uit te lopen. Ik piep echt niet over 1x jengelen, maar ik kon zelf de dominee nauwelijks verstaan. Van kennissen hoorde ik dat mijn tante alleen tegen ze zei 'en nu stil, anders krijg je straks geen koekje' en daarmee was de zaak afgedaan en hebben de kids 45 minuten gegild. Dat ligt dus niet aan de kinderen, maar aan de ouders.
En dat geldt volgens mij voor deze hele discussie. Als je merkt dat je kinderen écht vervelend worden, dan loop je even met ze weg of ga je naar huis. En in sommige gevallen (vliegtuig bijvoorbeeld) is het gewoon even vette pech voor iedereen, inclusief ouders die zich doodschamen, maar dan kun je even niet weg.
maandag 10 september 2007 om 22:29
Fleur, waarom is dat zuur? Er zijn legio momenten dat ik weinig aandacht besteed aan de wereld om me heen. In de trein, als ik een kutbui heb, als ik moe ben etc. Dan zonder ik me het liefst af en als dat fysiek niet kan, dan psychisch.
En dan zie ik echt niemand hoor, ook jouw kleine niet. Da's niet zuur, dat is voor alle partijen op dat moment de beste oplossing.
En dan zie ik echt niemand hoor, ook jouw kleine niet. Da's niet zuur, dat is voor alle partijen op dat moment de beste oplossing.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
maandag 10 september 2007 om 22:39
Eowyn, natuurlijk hoort het erbij, maar als ik het voor het kiezen had dan stap ik liever in een kindvrij vliegtuig. Liever ook geen sjaggerijnige pubers met hun ouders, alsjeblieft geen feestende pubers en bejaarden mogen ook een apart vliegtuig krijgen. Een vliegtuig met alleen maar slapende en lezende passsagiers, da's toch een verademing?
In de trein loop ik meestal een coupé verder als er gezinnen, neuzelende ouwetjes of joelende pubers zitten, in een vliegtuig kan dat ajmmer genoeg niet.
In de trein loop ik meestal een coupé verder als er gezinnen, neuzelende ouwetjes of joelende pubers zitten, in een vliegtuig kan dat ajmmer genoeg niet.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 16 maart 2008 om 23:32
Ben zelf ook kindvrij (en heb géén hekel aan kinderen). Ik heb wél een hekel aan kinderen die niet in toom worden gehouden door hun ouders. Kinderen zijn bij ons thuis meestal welkom (enkele ongeleide projectielen daargelaten), maar als de kinderen gaan lopen gillen, slopen of zich op een andere manier misdragen dan vraag ik de ouders er wat aan te doen. Doen die dat niet, dan grijp ik zelf in. Overigens heb ik ook in een restaurant en vliegtuig weleens de ouders aangesproken op het (wan)gedrag van hun kind. Als ik rustig zit te eten of een lange vlucht moet maken, heb ik geen behoefte aan rondrennende, gillende of jankende kinderen. Volgens mij weet je als ouder best of je kind wel of niet in een restaurant of vliegtuig kan zitten. Ik zou zeggen: neem je kind lekker overal mee naar toe, maar zorg ervoor dat niemand er (langdurig) last van heeft.
maandag 17 maart 2008 om 10:23
mijn hemel, in een vliegtuig ouders aanspreken op een huilend kind, dat is aardig. denk je dat de ouders het leuk vinden dat hun kind huilt? en nee, de meeste ouders weten van te voren niet of hun kind in slaapt valt of gaat huilen in een vliegtuig, vliegen is namelijk niet iets wat je elke dag doet met je kind.
En natuurlijk is het een keus om te gaan vliegen met een klein kind en zullen sommige ouders die keuze niet maken, maar soms is vliegen de enige manier om bijv familie te zien, Ik noem maar wat.
En natuurlijk is het een keus om te gaan vliegen met een klein kind en zullen sommige ouders die keuze niet maken, maar soms is vliegen de enige manier om bijv familie te zien, Ik noem maar wat.
maandag 17 maart 2008 om 11:05
Denk je dat Nederland erg is? Moet je eens in Duitsland komen kijken. Waarschijnlijk met afstand het kindonvriendelijkste land in Europa. En ik ben nog maar 6 weken. Ben al bang hoe dat gaat worden met een dikke buik straks. Vind het juist altijd een verademing in Nederland. Veel kinderen die lekker buitenspelen of in het park, goede kinder- en babyzaken, vriendelijke mensen....
maandag 17 maart 2008 om 11:27
maandag 17 maart 2008 om 12:29
Nog zo'n voorbeeld van zo'n oude zuurpruim: mijn vriend ging vorige week boodschappen doen met ons zoontje (net 15 maanden) die in het stoeltje in het winkelwagentje zat. Hij was, zoals bijna altijd eigenlijk, lekker vrolijk en zat gezellig mee te kletsen (op zijn manier) en te kieren. Niets aan het handje, zou je denken. Mijn vriend kwam in de winkel al die oude zuurpruim tegen (met zo'n grafkop, zoals hij het noemt) en zij stond toevallig in dezelfde rij bij de kassa. Zoonlief zat nog steeds vrolijk en gezellig te doen (anderen stonden om hem te lachen) toen zuurpruimpje op een nogal chagerijnige manier toesnauwde of mijn vriend er niet even voor kon zorgen dat íe (zoonlief) zijn klep dichthield! ... Nou, dat viel niet goed...mijn vriend kan dan echt niet zijn mond dichthouden (dat zou ik zelf ook niet gedaan hebben) en heeft daar een nogal directe opmerking over gemaakt, hard genoeg zodat in ieder geval zij het kon horen (en helaas de rij ernaast ook). De opmerking zal ik niet herhalen (het had iets minder fel gekund, zeg maar) maar ik vind het logisch dat je in zo'n situatie niet je mond kunt houden...zelfs als een kind echt vervelend is, zeg ik er nog niets van (alsof die ouders dat zelf ook niet doorhebben)...
maandag 17 maart 2008 om 13:56
Heb niet alles gelezen, maar ik vind mensen soms ook erg onverdraagzaam richting kinderen, steeds meer eigenlijk.
Voorbeeld: half jaartje geleden alweer, was ik met 3 kids (kleine baby, peuter en kleuter) in de Mac Donalds. Als je ergens met kinderen kan komen is het wel in de Mac dacht ik zo.
Ik had vanzelfsprekend een kinderwagen bij me voor babylief.
Nu was het redelijk druk, maar ik zag nog een mooi plekje voor ons en ook nog lekker beetje aan 1 kant, zodat niemand last van ons zou hebben (niet dat je last hebt van mijn kids bij de Mac, want die vinden de Mac een feestje). Maar om er te komen moest ik me wel tussen twee tafeltjes doormanouvreren met een kinderwagen en dat kon, door de opstelling, niet zonder dat 1 iemand op zou staan.
Aan de ene tafel had zich een zwangere moeder met kindje in kinderstoel gezet, leek me dus niet handig voor haar om op te staan. Aan de andere tafel zat een stel van denkelijk een jaar of 65 wat zo te zien er nog fitaal uit zag (geen kruk, rolstoel of i.d. en ze zaten bij de Mac he )
Dus ik vroeg vriendelijk aan de 65-jarige meneer of ik er even langs mocht. Kijkt ie me erg nors aan, begint wat te mopperen, want hij was toch aan het eten, en schuift zichzelf+ stoel 10 cm dichter bij de tafel. Zodat ik er dus nog steeds met geen mogelijkheid langs kon. Dus ik weer vriendelijk vragen of hij misschien eventjes op wilde staan, omdat de kinderwagen er anders echt niet langskon (peuter en kleuter zaten er ondertussen al dus die hielden gelukkig het plekje bezet).
Staat ie werkelijk waar zwaar mopperend op, terwijl zijn vrouw mij misprijzend aankijkt en zegt "mevrouw, u vraagt wel heel veel van ons" Mijn bek viel open, echt waar, ik was te verbouwereerd om iets te zeggen. Hoezo vroeg ik te veel? Ik was notabene vriendelijk, we waren notabene in de Mac Donalds waar je zoiets kunt verwachten en ik vroeg alleen maar of hij heel eventjes op wilde staan.
Toen het echtpaar later vertrok kreeg ik nog een zeer misprijzende blik door het raam geworpen (ik zat voor het raam) en ik moest moeite doen om mijn middelvinger niet op te steken. Ik heb alleen even minzaam geknikt en mijn wenkbrauwen gefronsd. Mijn kids snapten er ook niks van, mijn kleuter vroeg "waarom is die meneer zo boos mam?"
Lekker voorbeeld geef je dan voor de jeugd als oudere.
Ik heb trouwens ook eens gehad dat ikin een schoenenwinkel was met mijn peuter die heel lief maar nogal energiek en ondernemend is. Ik was dus druk bezig haar steeds te corrigeren, "nee niet aan de schoenen komen, laat de buggy maar even staan, ga hier maar even zitten" en elke keer als ik zoiets zei zei de verkoopster die haar duidelijk erg vervelend vond (hoewel ze echt prima luisterde, alleen nogal veel energie had dus) het ook nog een keer tegen haar. Daar ergerde ik me op een duur zo aan dat ik weg ben gegaan. Ik had echt neiging om te zeggen "trek alle schoenen maar van de planken".
Wat wel lollig was was dat peuter, die daarvoor bij de kinderkapper zo'n vieze plakkerige snoepketting had gekregen, toen de snoepketting op was het touwtje aan de verkoopster kwam brengen. Omdat ik die verkoopster echt een enorme zuurpruim vond, deed ik niet al teveel moeite om haar naar mij toe te roepen (wat ik normaalgesproken zou doen, want niemand zit te wachten op een afgekloven snoepkettingtouwtje van een ander kind). Ze bekeek het viezig en zei "wat wil je nou "(alsof ze dat niet wist), maar dochter duwde het zowat in haar hand en ze pakte het uiteindelijk met twee vingerpunten aan, haha. Die verkoopster was trouwens zelf nog maar net kind-af, dus daar snapte ik helemaal niks van.
Aan de andere kant zijn er ook altijd mensen die voor me opstaan als ik hoogzwanger (nu niet hoor) een plekje in de bus zocht, me helpen met de kinderwagen in de trein e.d. dus gelukkig ook genoeg kindvriendelijke mensen in Nederland. Ook zijn er best veel restaurants en winkels wel ingericht op kinderen.
Voorbeeld: half jaartje geleden alweer, was ik met 3 kids (kleine baby, peuter en kleuter) in de Mac Donalds. Als je ergens met kinderen kan komen is het wel in de Mac dacht ik zo.
Ik had vanzelfsprekend een kinderwagen bij me voor babylief.
Nu was het redelijk druk, maar ik zag nog een mooi plekje voor ons en ook nog lekker beetje aan 1 kant, zodat niemand last van ons zou hebben (niet dat je last hebt van mijn kids bij de Mac, want die vinden de Mac een feestje). Maar om er te komen moest ik me wel tussen twee tafeltjes doormanouvreren met een kinderwagen en dat kon, door de opstelling, niet zonder dat 1 iemand op zou staan.
Aan de ene tafel had zich een zwangere moeder met kindje in kinderstoel gezet, leek me dus niet handig voor haar om op te staan. Aan de andere tafel zat een stel van denkelijk een jaar of 65 wat zo te zien er nog fitaal uit zag (geen kruk, rolstoel of i.d. en ze zaten bij de Mac he )
Dus ik vroeg vriendelijk aan de 65-jarige meneer of ik er even langs mocht. Kijkt ie me erg nors aan, begint wat te mopperen, want hij was toch aan het eten, en schuift zichzelf+ stoel 10 cm dichter bij de tafel. Zodat ik er dus nog steeds met geen mogelijkheid langs kon. Dus ik weer vriendelijk vragen of hij misschien eventjes op wilde staan, omdat de kinderwagen er anders echt niet langskon (peuter en kleuter zaten er ondertussen al dus die hielden gelukkig het plekje bezet).
Staat ie werkelijk waar zwaar mopperend op, terwijl zijn vrouw mij misprijzend aankijkt en zegt "mevrouw, u vraagt wel heel veel van ons" Mijn bek viel open, echt waar, ik was te verbouwereerd om iets te zeggen. Hoezo vroeg ik te veel? Ik was notabene vriendelijk, we waren notabene in de Mac Donalds waar je zoiets kunt verwachten en ik vroeg alleen maar of hij heel eventjes op wilde staan.
Toen het echtpaar later vertrok kreeg ik nog een zeer misprijzende blik door het raam geworpen (ik zat voor het raam) en ik moest moeite doen om mijn middelvinger niet op te steken. Ik heb alleen even minzaam geknikt en mijn wenkbrauwen gefronsd. Mijn kids snapten er ook niks van, mijn kleuter vroeg "waarom is die meneer zo boos mam?"
Lekker voorbeeld geef je dan voor de jeugd als oudere.
Ik heb trouwens ook eens gehad dat ikin een schoenenwinkel was met mijn peuter die heel lief maar nogal energiek en ondernemend is. Ik was dus druk bezig haar steeds te corrigeren, "nee niet aan de schoenen komen, laat de buggy maar even staan, ga hier maar even zitten" en elke keer als ik zoiets zei zei de verkoopster die haar duidelijk erg vervelend vond (hoewel ze echt prima luisterde, alleen nogal veel energie had dus) het ook nog een keer tegen haar. Daar ergerde ik me op een duur zo aan dat ik weg ben gegaan. Ik had echt neiging om te zeggen "trek alle schoenen maar van de planken".
Wat wel lollig was was dat peuter, die daarvoor bij de kinderkapper zo'n vieze plakkerige snoepketting had gekregen, toen de snoepketting op was het touwtje aan de verkoopster kwam brengen. Omdat ik die verkoopster echt een enorme zuurpruim vond, deed ik niet al teveel moeite om haar naar mij toe te roepen (wat ik normaalgesproken zou doen, want niemand zit te wachten op een afgekloven snoepkettingtouwtje van een ander kind). Ze bekeek het viezig en zei "wat wil je nou "(alsof ze dat niet wist), maar dochter duwde het zowat in haar hand en ze pakte het uiteindelijk met twee vingerpunten aan, haha. Die verkoopster was trouwens zelf nog maar net kind-af, dus daar snapte ik helemaal niks van.
Aan de andere kant zijn er ook altijd mensen die voor me opstaan als ik hoogzwanger (nu niet hoor) een plekje in de bus zocht, me helpen met de kinderwagen in de trein e.d. dus gelukkig ook genoeg kindvriendelijke mensen in Nederland. Ook zijn er best veel restaurants en winkels wel ingericht op kinderen.
Whatever, I do what I want
