Kinderen
alle pijlers
bewust geen kinderen
zondag 4 november 2007 om 16:59
Hoi,
Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
zondag 16 maart 2008 om 15:20
quote:korenwolf schreef op 13 maart 2008 @ 12:56:
[...]
Dat is precies wat ik probeer duidelijk te maken: mensen met kinderen zijn veel meer op hun familie gericht dan mensen zonder kinderen. Een gezin is best een gesloten gemeenschap. Misschien niet expres, maar hoe loopt het in de praktijk? Je gaat misschien wel met een ander gezin samen op vakantie, maar een stel zonder kinderen zul je niet gauw uitnodigen, of wel? Of een single?
Doen wij wel, ja. Maar ik vind ons gezin dan ook geen besloten bastion. Ik nodig vrienden dan weer niet uit voor de verjaardag van één van mijn kinderen en verwacht ook niet dat ze onthouden wanneer er welk kind van mij jarig is. Ik nodig kinderloze vrienden of singles wél uit voor zomaar een etentje bij mij thuis, dan dartelen mijn kinderen daar gewoon omheen. Maar buiten de deur eten ZONDER kinderen vind ik ook leuk.
Met andere woorden: ik houd mijn kinderen buiten mijn vriendschappen, OMDAT ze geen onderwerp van die vriendschappen zijn. Ik praat niet met vriendinnen over het derde tandje van X of het goede rapport van Y, omdat dat onderwerpen zijn die ik het liefst met mijn man bespreek en ik het helemaal niet interessant vind om dat met een vriendin te bespreken. Als er iets ernstigs aan de hand is met één van mijn kinderen, bespreek ik dat wél met mijn beste vriendin, maar dat is dan zo omdat dat MIJ bezighoudt en iets met MIJ doet.
Ik doe dus niet krampachtig net-alsof-ik-geen-kinderen heb, en ik overlaad vriendinnen niet met feitjes over mijn kinderen omdat ik daar zelf geen behoefte aan heb.
Ik zou zelf overigens nooit op vakantie gaan met vrienden met kinderen, maar dat geheel terzijde.
[...]
Dat is precies wat ik probeer duidelijk te maken: mensen met kinderen zijn veel meer op hun familie gericht dan mensen zonder kinderen. Een gezin is best een gesloten gemeenschap. Misschien niet expres, maar hoe loopt het in de praktijk? Je gaat misschien wel met een ander gezin samen op vakantie, maar een stel zonder kinderen zul je niet gauw uitnodigen, of wel? Of een single?
Doen wij wel, ja. Maar ik vind ons gezin dan ook geen besloten bastion. Ik nodig vrienden dan weer niet uit voor de verjaardag van één van mijn kinderen en verwacht ook niet dat ze onthouden wanneer er welk kind van mij jarig is. Ik nodig kinderloze vrienden of singles wél uit voor zomaar een etentje bij mij thuis, dan dartelen mijn kinderen daar gewoon omheen. Maar buiten de deur eten ZONDER kinderen vind ik ook leuk.
Met andere woorden: ik houd mijn kinderen buiten mijn vriendschappen, OMDAT ze geen onderwerp van die vriendschappen zijn. Ik praat niet met vriendinnen over het derde tandje van X of het goede rapport van Y, omdat dat onderwerpen zijn die ik het liefst met mijn man bespreek en ik het helemaal niet interessant vind om dat met een vriendin te bespreken. Als er iets ernstigs aan de hand is met één van mijn kinderen, bespreek ik dat wél met mijn beste vriendin, maar dat is dan zo omdat dat MIJ bezighoudt en iets met MIJ doet.
Ik doe dus niet krampachtig net-alsof-ik-geen-kinderen heb, en ik overlaad vriendinnen niet met feitjes over mijn kinderen omdat ik daar zelf geen behoefte aan heb.
Ik zou zelf overigens nooit op vakantie gaan met vrienden met kinderen, maar dat geheel terzijde.
.
zondag 16 maart 2008 om 17:04
Mariannanas en Omen, jullie reageren precies zo als mijn beste vriendin.
Fashionvictim, ik heb zelf geen single moeders in mijn omgeving maar ik kan me wel iets bij jouw verhaal voorstellen. Alhoewel ik toch ook weer over het algemeen vind dat de relatie van stellen die net kinderen hebben er hard op achteruit gaat. Dus aan de ene kant heb je het gesloten front en aan de andere kant is er van alles aan de hand achter die linies.
Het gekke is dat alleen de relaties van de vrouwen die ik eerder al beschreef, die gewoon fulltime bleven werken, wel heel leuk zijn gebleven.
Het zit em volgens mij ook niet in moeders, maar in het type vrouw.
Fashionvictim, ik heb zelf geen single moeders in mijn omgeving maar ik kan me wel iets bij jouw verhaal voorstellen. Alhoewel ik toch ook weer over het algemeen vind dat de relatie van stellen die net kinderen hebben er hard op achteruit gaat. Dus aan de ene kant heb je het gesloten front en aan de andere kant is er van alles aan de hand achter die linies.
Het gekke is dat alleen de relaties van de vrouwen die ik eerder al beschreef, die gewoon fulltime bleven werken, wel heel leuk zijn gebleven.
Het zit em volgens mij ook niet in moeders, maar in het type vrouw.
maandag 17 maart 2008 om 18:47
quote:Mariannanas schreef op 16 maart 2008 @ 15:20:
[...]
Doen wij wel, ja. Maar ik vind ons gezin dan ook geen besloten bastion. Ik nodig vrienden dan weer niet uit voor de verjaardag van één van mijn kinderen en verwacht ook niet dat ze onthouden wanneer er welk kind van mij jarig is. Ik nodig kinderloze vrienden of singles wél uit voor zomaar een etentje bij mij thuis, dan dartelen mijn kinderen daar gewoon omheen. Maar buiten de deur eten ZONDER kinderen vind ik ook leuk.
Met andere woorden: ik houd mijn kinderen buiten mijn vriendschappen, OMDAT ze geen onderwerp van die vriendschappen zijn. Ik praat niet met vriendinnen over het derde tandje van X of het goede rapport van Y, omdat dat onderwerpen zijn die ik het liefst met mijn man bespreek en ik het helemaal niet interessant vind om dat met een vriendin te bespreken. Als er iets ernstigs aan de hand is met één van mijn kinderen, bespreek ik dat wél met mijn beste vriendin, maar dat is dan zo omdat dat MIJ bezighoudt en iets met MIJ doet.
Ik doe dus niet krampachtig net-alsof-ik-geen-kinderen heb, en ik overlaad vriendinnen niet met feitjes over mijn kinderen omdat ik daar zelf geen behoefte aan heb.
Ik zou zelf overigens nooit op vakantie gaan met vrienden met kinderen, maar dat geheel terzijde.
Je verwoordt precies datgene wat ik bedoel.
[...]
Doen wij wel, ja. Maar ik vind ons gezin dan ook geen besloten bastion. Ik nodig vrienden dan weer niet uit voor de verjaardag van één van mijn kinderen en verwacht ook niet dat ze onthouden wanneer er welk kind van mij jarig is. Ik nodig kinderloze vrienden of singles wél uit voor zomaar een etentje bij mij thuis, dan dartelen mijn kinderen daar gewoon omheen. Maar buiten de deur eten ZONDER kinderen vind ik ook leuk.
Met andere woorden: ik houd mijn kinderen buiten mijn vriendschappen, OMDAT ze geen onderwerp van die vriendschappen zijn. Ik praat niet met vriendinnen over het derde tandje van X of het goede rapport van Y, omdat dat onderwerpen zijn die ik het liefst met mijn man bespreek en ik het helemaal niet interessant vind om dat met een vriendin te bespreken. Als er iets ernstigs aan de hand is met één van mijn kinderen, bespreek ik dat wél met mijn beste vriendin, maar dat is dan zo omdat dat MIJ bezighoudt en iets met MIJ doet.
Ik doe dus niet krampachtig net-alsof-ik-geen-kinderen heb, en ik overlaad vriendinnen niet met feitjes over mijn kinderen omdat ik daar zelf geen behoefte aan heb.
Ik zou zelf overigens nooit op vakantie gaan met vrienden met kinderen, maar dat geheel terzijde.
Je verwoordt precies datgene wat ik bedoel.
dinsdag 18 maart 2008 om 19:09
Pfff... ik had vandaag op mijn werk dus echt zo'n "dat-zit-niet-in-mijn-systeem"-geval. Een van mijn collega's heeft een dochtertje gekregen en dus werd er een luiertaart besteld. Nu heb ik nooit eerder een geboortecadeau hoeven verzenden en normaal gesproken staan priveadressen ook in het systeem. Maar bij dit bedrijf dus niet. En ik had echt geen idee waar ik het adres vandaan zou moeten halen...
Lekker stom, het adres staat natuurlijk op het kaartje!
Lekker stom, het adres staat natuurlijk op het kaartje!
donderdag 20 maart 2008 om 08:58
donderdag 20 maart 2008 om 14:06
quote:Zuss schreef op 20 maart 2008 @ 08:58:
Het lastige is met zwangere of pas bevallen vrouwen dat je de reactie vak niet meer kan inschatten. Waar ze vandaag om kunnen lachen veroorzaakt morgen een huilbui.
Herkenbaar!!!
Aan een vriendin van mij die inmiddels al lang en breed is bevallen heb ik ook pas onlangs verteld dat ze tijdens haar zwangerschap ontzettend agressief reageerde en dat ik haar man wel snapte dat ie (op dat moment!) liever het huis ontvluchtte. Ze kon er NU wel om lachen, maar 'k had het toen niet moeten zeggen
Het lastige is met zwangere of pas bevallen vrouwen dat je de reactie vak niet meer kan inschatten. Waar ze vandaag om kunnen lachen veroorzaakt morgen een huilbui.
Herkenbaar!!!
Aan een vriendin van mij die inmiddels al lang en breed is bevallen heb ik ook pas onlangs verteld dat ze tijdens haar zwangerschap ontzettend agressief reageerde en dat ik haar man wel snapte dat ie (op dat moment!) liever het huis ontvluchtte. Ze kon er NU wel om lachen, maar 'k had het toen niet moeten zeggen
woensdag 24 december 2008 om 15:22
quote:poesiepoes schreef op 04 november 2007 @ 21:47:
Hier nog iemand met twijfels... Vroeger meende ik zeker te weten dat ik nooit kinderen zou willen, maar dat is inmiddels wel wat genuanceerder. Een paar jaar geleden ben ik zelfs gestopt met de pil omdat we samen hadden besloten dat het best leuk zou zijn. Maar nog steeds geen ooievaar bij ons; inmiddels is duidelijk dat ook een beetje 'helpen' niet werkt en er dus grof medisch geweld aan te pas zal moeten komen om (misschien) een kindje te laten ontstaan. En dat is nu juist wat de twijfel vergroot. Ik zie er ontzettend tegenop om echt aan de IVF te gaan, ik weet hoe ingrijpend dat is en wil dat mijn lijf en onze relatie eigenlijk nu nog niet aandoen. Ook hebben we inmiddels ons leven anders ingericht. We hebben paarden, waaraan we ons sterk hebben gehecht en die we absoluut niet kwijt zouden willen. De situatie mbt werk is bij mij nog verre van ideaal en onze studieschulden liegen er ook niet om. Op de een of andere manier wegen nu ineens al die dingen mee in de beslissing om wel of niet te proberen een kind te krijgen.
Als het zomaar was gelukt, waren we vast hele leuke ouders geworden en had ons leven er al heel anders uit gezien. Maar nu we echt bergen moeten verzetten om dat mogelijk te maken, vragen we ons allebei af of al die inspanning en stress wel opwegen tegen het resultaat. Om iets als IVF vol te houden moet je denk ik wel ontzettend graag een kind willen... De vorige medische stap vond ik al heftig en min of meer onterecht, omdat ik steeds twijfelde of het doel de middelen in ons geval wel heiligde.
Die enorme kinderwens ontbreekt gewoon. Het lijkt ons allebei wel leuk, een kind, maar kan ook een hoop ellende en stress geven als er iets mis gaat en je dagelijks leven verandert gigantisch. Kinderen van anderen zijn op afstand wel grappig, maar ik heb niet de neiging daar van alles mee te doen (ook niet met dieren van anderen trouwens, terwijl ik ze wel zelf heb en ook ontzettend leuk vind). Ik voel me vooral erg ongemakkelijk als iemand een kleine gup in mn armen duwt (ik ben daar eerlijk gezegd ook niet zo van gecharmeerd, zo'n actie, helemaal niet als de gup in kwestie zwaar verkouden is, terwijl ik ook regelmatig door mijn paard wordt ondergeproest en daar dan wel om kan lachen). Daartegenover krijg ik ook weleens zo'n 'dat wil ik eigenlijk ook'- gevoel als ik een jong stel met een kindje zie lopen, of op zondag een familie samen een wandeling zie maken in het bos. (Hoewel ik daarachteraan dan weer bedenk dat ik liever op mn paard zit )
Ergens in de komende jaren moet er toch een beslissing worden genomen, maar die stel ik steeds een beetje uit. Vriend heeft dezelfde gevoelens en dat helpt niet echt om te kiezen... Herkent iemand dit?Hoi Poesiepoes dit verhaal is PRECIES hetzelfde als ons verhaal; 3 jaar geprobeerd, lukte niet. Nu waarschijnlijk hormonen/ operatie/ IUI of IFV nodig en daar hebben we gewoon geen ZIN in.
Ik zeg altijd; ik wil wel een kind maar ik wil er geen moeite voor doen (behalve in bed
). Ik heb ook geen zin om eindeloos naar ziekenhuis te reizen en te temperaturen en een kind uit een buisje te krijgen om het grof te zeggen.
Het lastige is dat ik eigenlijk niet kan stoppen met de pil; dan wordt mijn (waarschijnlijke) endometriose te pijnlijk en moet ik dus 'iets' doen.
dus als je eens verder wilt kletsen; ik begrijp PRECIES waar jij het over hebt
Ik heb momenteel veel moeite met het gezeur uit de omgeving. Ik heb geen zin om aan HUN zo'n lang verhaal als hierboven helemaal te moeten uitleggen....
Hier nog iemand met twijfels... Vroeger meende ik zeker te weten dat ik nooit kinderen zou willen, maar dat is inmiddels wel wat genuanceerder. Een paar jaar geleden ben ik zelfs gestopt met de pil omdat we samen hadden besloten dat het best leuk zou zijn. Maar nog steeds geen ooievaar bij ons; inmiddels is duidelijk dat ook een beetje 'helpen' niet werkt en er dus grof medisch geweld aan te pas zal moeten komen om (misschien) een kindje te laten ontstaan. En dat is nu juist wat de twijfel vergroot. Ik zie er ontzettend tegenop om echt aan de IVF te gaan, ik weet hoe ingrijpend dat is en wil dat mijn lijf en onze relatie eigenlijk nu nog niet aandoen. Ook hebben we inmiddels ons leven anders ingericht. We hebben paarden, waaraan we ons sterk hebben gehecht en die we absoluut niet kwijt zouden willen. De situatie mbt werk is bij mij nog verre van ideaal en onze studieschulden liegen er ook niet om. Op de een of andere manier wegen nu ineens al die dingen mee in de beslissing om wel of niet te proberen een kind te krijgen.
Als het zomaar was gelukt, waren we vast hele leuke ouders geworden en had ons leven er al heel anders uit gezien. Maar nu we echt bergen moeten verzetten om dat mogelijk te maken, vragen we ons allebei af of al die inspanning en stress wel opwegen tegen het resultaat. Om iets als IVF vol te houden moet je denk ik wel ontzettend graag een kind willen... De vorige medische stap vond ik al heftig en min of meer onterecht, omdat ik steeds twijfelde of het doel de middelen in ons geval wel heiligde.
Die enorme kinderwens ontbreekt gewoon. Het lijkt ons allebei wel leuk, een kind, maar kan ook een hoop ellende en stress geven als er iets mis gaat en je dagelijks leven verandert gigantisch. Kinderen van anderen zijn op afstand wel grappig, maar ik heb niet de neiging daar van alles mee te doen (ook niet met dieren van anderen trouwens, terwijl ik ze wel zelf heb en ook ontzettend leuk vind). Ik voel me vooral erg ongemakkelijk als iemand een kleine gup in mn armen duwt (ik ben daar eerlijk gezegd ook niet zo van gecharmeerd, zo'n actie, helemaal niet als de gup in kwestie zwaar verkouden is, terwijl ik ook regelmatig door mijn paard wordt ondergeproest en daar dan wel om kan lachen). Daartegenover krijg ik ook weleens zo'n 'dat wil ik eigenlijk ook'- gevoel als ik een jong stel met een kindje zie lopen, of op zondag een familie samen een wandeling zie maken in het bos. (Hoewel ik daarachteraan dan weer bedenk dat ik liever op mn paard zit )
Ergens in de komende jaren moet er toch een beslissing worden genomen, maar die stel ik steeds een beetje uit. Vriend heeft dezelfde gevoelens en dat helpt niet echt om te kiezen... Herkent iemand dit?Hoi Poesiepoes dit verhaal is PRECIES hetzelfde als ons verhaal; 3 jaar geprobeerd, lukte niet. Nu waarschijnlijk hormonen/ operatie/ IUI of IFV nodig en daar hebben we gewoon geen ZIN in.
Ik zeg altijd; ik wil wel een kind maar ik wil er geen moeite voor doen (behalve in bed
). Ik heb ook geen zin om eindeloos naar ziekenhuis te reizen en te temperaturen en een kind uit een buisje te krijgen om het grof te zeggen. Het lastige is dat ik eigenlijk niet kan stoppen met de pil; dan wordt mijn (waarschijnlijke) endometriose te pijnlijk en moet ik dus 'iets' doen.
dus als je eens verder wilt kletsen; ik begrijp PRECIES waar jij het over hebt
Ik heb momenteel veel moeite met het gezeur uit de omgeving. Ik heb geen zin om aan HUN zo'n lang verhaal als hierboven helemaal te moeten uitleggen....
“ The only place where success comes before work is in the dictionary. â€
woensdag 24 december 2008 om 17:57
hier ook geen kinderwens, nu niet, nooit niet. En dat oeverloze gezever van ''dat komt wel'' ''dat veranderd wel'' ''joh, je bent zo jong, je weet helemaal niet wat je wilt'' slaat als een tang op een varken. Ik weet heel goed wat ik wil, namelijk geen kinderen.
Kan ze niet zien of luchten. Is al erg genoeg dat mijn schoonzus er een paar heeft, als ik daar ben (sporadisch) of mijn mijn schoonouders dan gaat het alleen maar over die kinderen. Mij boeit het echt geen reet hoor, of ze al tandjes hebben, op de plee kunnen pissen of wat dan ook. En schoonmoeder maar pushen, ''wat zou het toch leuk zijn he, een kleine van jullie 2'', of bij het kijken naar een huis ''hou je wel rekening met een kinderkamer?'' Dat mens wil het gewoon niet horen. Pfffffff wat moet je ermee.
Mijn moeder vind het overigens helemaal niet erg dat ik geen kinderen neem, gelukkig.
Kan ze niet zien of luchten. Is al erg genoeg dat mijn schoonzus er een paar heeft, als ik daar ben (sporadisch) of mijn mijn schoonouders dan gaat het alleen maar over die kinderen. Mij boeit het echt geen reet hoor, of ze al tandjes hebben, op de plee kunnen pissen of wat dan ook. En schoonmoeder maar pushen, ''wat zou het toch leuk zijn he, een kleine van jullie 2'', of bij het kijken naar een huis ''hou je wel rekening met een kinderkamer?'' Dat mens wil het gewoon niet horen. Pfffffff wat moet je ermee.
Mijn moeder vind het overigens helemaal niet erg dat ik geen kinderen neem, gelukkig.
vrijdag 26 december 2008 om 15:32
Ben je 23, 24 Kaatje?
wie van 23 wil er nu wel kinderen en kinderverhalen horen, bijna niemand toch? Dat is volkomen normaal op die leeftijd..
Ook het gegeven dat jij denkt en stelt dat dit al voor altijd besloten is, en geen opties openhoudt, hoort echt bij je leeftijd. De nuance, het afwegen, komt als je volwassener bent. Ook dan kun je uiteindelijk natuurlijk beslissen geen kinderen te nemen, maar weloverwogen. Dat is nu nog niet mogelijk. Geeft niks!
Je moeder weet dit waarschijnlijk ook
wie van 23 wil er nu wel kinderen en kinderverhalen horen, bijna niemand toch? Dat is volkomen normaal op die leeftijd..
Ook het gegeven dat jij denkt en stelt dat dit al voor altijd besloten is, en geen opties openhoudt, hoort echt bij je leeftijd. De nuance, het afwegen, komt als je volwassener bent. Ook dan kun je uiteindelijk natuurlijk beslissen geen kinderen te nemen, maar weloverwogen. Dat is nu nog niet mogelijk. Geeft niks!
Je moeder weet dit waarschijnlijk ook
vrijdag 26 december 2008 om 15:47
quote:jemamem schreef op 26 december 2008 @ 15:32:
Ben je 23, 24 Kaatje?
wie van 23 wil er nu wel kinderen en kinderverhalen horen, bijna niemand toch? Dat is volkomen normaal op die leeftijd..
Ook het gegeven dat jij denkt en stelt dat dit al voor altijd besloten is, en geen opties openhoudt, hoort echt bij je leeftijd. De nuance, het afwegen, komt als je volwassener bent. Ook dan kun je uiteindelijk natuurlijk beslissen geen kinderen te nemen, maar weloverwogen. Dat is nu nog niet mogelijk. Geeft niks!
Je moeder weet dit waarschijnlijk ook
Ik wist 't ook al toen ik 18 was dat ik geen kids wilde. En nu ik 40 ben, sta ik nog steeds helemaal achter die overtuiging.
Vond 't rete irritant dat men altijd zei dat ik nog wel zou veranderen, ik was me er namelijk al heel jong van bewust dat alle rompslomp die erbij komt kijken en de drukte/lawaai/geregel waar ik niet tegen kan, niets voor mij zou zijn.
Ben je 23, 24 Kaatje?
wie van 23 wil er nu wel kinderen en kinderverhalen horen, bijna niemand toch? Dat is volkomen normaal op die leeftijd..
Ook het gegeven dat jij denkt en stelt dat dit al voor altijd besloten is, en geen opties openhoudt, hoort echt bij je leeftijd. De nuance, het afwegen, komt als je volwassener bent. Ook dan kun je uiteindelijk natuurlijk beslissen geen kinderen te nemen, maar weloverwogen. Dat is nu nog niet mogelijk. Geeft niks!
Je moeder weet dit waarschijnlijk ook
Ik wist 't ook al toen ik 18 was dat ik geen kids wilde. En nu ik 40 ben, sta ik nog steeds helemaal achter die overtuiging.
Vond 't rete irritant dat men altijd zei dat ik nog wel zou veranderen, ik was me er namelijk al heel jong van bewust dat alle rompslomp die erbij komt kijken en de drukte/lawaai/geregel waar ik niet tegen kan, niets voor mij zou zijn.
vrijdag 26 december 2008 om 16:44
quote:jemamem schreef op 26 december 2008 @ 15:32:
Ben je 23, 24 Kaatje?
wie van 23 wil er nu wel kinderen en kinderverhalen horen, bijna niemand toch? Dat is volkomen normaal op die leeftijd..
Ook het gegeven dat jij denkt en stelt dat dit al voor altijd besloten is, en geen opties openhoudt, hoort echt bij je leeftijd. De nuance, het afwegen, komt als je volwassener bent. Ook dan kun je uiteindelijk natuurlijk beslissen geen kinderen te nemen, maar weloverwogen. Dat is nu nog niet mogelijk. Geeft niks!
Je moeder weet dit waarschijnlijk ook :-)Wat een debiele posting..
Ben je 23, 24 Kaatje?
wie van 23 wil er nu wel kinderen en kinderverhalen horen, bijna niemand toch? Dat is volkomen normaal op die leeftijd..
Ook het gegeven dat jij denkt en stelt dat dit al voor altijd besloten is, en geen opties openhoudt, hoort echt bij je leeftijd. De nuance, het afwegen, komt als je volwassener bent. Ook dan kun je uiteindelijk natuurlijk beslissen geen kinderen te nemen, maar weloverwogen. Dat is nu nog niet mogelijk. Geeft niks!
Je moeder weet dit waarschijnlijk ook :-)Wat een debiele posting..
vrijdag 26 december 2008 om 18:31
quote:jemamem schreef op 26 december 2008 @ 15:32:
Ben je 23, 24 Kaatje?
wie van 23 wil er nu wel kinderen en kinderverhalen horen, bijna niemand toch? Dat is volkomen normaal op die leeftijd..
Ook het gegeven dat jij denkt en stelt dat dit al voor altijd besloten is, en geen opties openhoudt, hoort echt bij je leeftijd. De nuance, het afwegen, komt als je volwassener bent. Ook dan kun je uiteindelijk natuurlijk beslissen geen kinderen te nemen, maar weloverwogen. Dat is nu nog niet mogelijk. Geeft niks!
Je moeder weet dit waarschijnlijk ook
Vertel jij dit ook aan mensen onder de 25 mét kinderen?
Wat een achterlijke post :puke:
Ben je 23, 24 Kaatje?
wie van 23 wil er nu wel kinderen en kinderverhalen horen, bijna niemand toch? Dat is volkomen normaal op die leeftijd..
Ook het gegeven dat jij denkt en stelt dat dit al voor altijd besloten is, en geen opties openhoudt, hoort echt bij je leeftijd. De nuance, het afwegen, komt als je volwassener bent. Ook dan kun je uiteindelijk natuurlijk beslissen geen kinderen te nemen, maar weloverwogen. Dat is nu nog niet mogelijk. Geeft niks!
Je moeder weet dit waarschijnlijk ook
Vertel jij dit ook aan mensen onder de 25 mét kinderen?
Wat een achterlijke post :puke:
vrijdag 26 december 2008 om 19:42
quote:elninjoo schreef op 26 december 2008 @ 15:47:
[...]
Ik wist 't ook al toen ik 18 was dat ik geen kids wilde. En nu ik 40 ben, sta ik nog steeds helemaal achter die overtuiging.
Vond 't rete irritant dat men altijd zei dat ik nog wel zou veranderen, ik was me er namelijk al heel jong van bewust dat alle rompslomp die erbij komt kijken en de drukte/lawaai/geregel waar ik niet tegen kan, niets voor mij zou zijn.
Dat is voor mij precies zo,ben 34 maar krijg nog steeds dat soort opmerkingen..Vriendin is voor de 2e keer zwanger en schoonzus voor de eerste keer en ik heb al weer moeten horen dat het zo leuk zou zijn als ik nu ook....
Of als ik dan tegen wil en dank zo'n baby op schoot krijg de opmerking ""staat je goed"".... Ja als oppas zeg ik dan!
Ik vind de kinderen van vrienden en familie wel leuk hoor maar voor eventjes....
En hoe meer vrienden kinderen krijgen hoe blijer ik altijd ben dat wij ze niet hebben.
[...]
Ik wist 't ook al toen ik 18 was dat ik geen kids wilde. En nu ik 40 ben, sta ik nog steeds helemaal achter die overtuiging.
Vond 't rete irritant dat men altijd zei dat ik nog wel zou veranderen, ik was me er namelijk al heel jong van bewust dat alle rompslomp die erbij komt kijken en de drukte/lawaai/geregel waar ik niet tegen kan, niets voor mij zou zijn.
Dat is voor mij precies zo,ben 34 maar krijg nog steeds dat soort opmerkingen..Vriendin is voor de 2e keer zwanger en schoonzus voor de eerste keer en ik heb al weer moeten horen dat het zo leuk zou zijn als ik nu ook....
Of als ik dan tegen wil en dank zo'n baby op schoot krijg de opmerking ""staat je goed"".... Ja als oppas zeg ik dan!
Ik vind de kinderen van vrienden en familie wel leuk hoor maar voor eventjes....
En hoe meer vrienden kinderen krijgen hoe blijer ik altijd ben dat wij ze niet hebben.
vrijdag 26 december 2008 om 20:46
quote:dolfje schreef op 26 december 2008 @ 19:42:
[...]
Of als ik dan tegen wil en dank zo'n baby op schoot krijg de opmerking ""staat je goed"".... Ja als oppas zeg ik dan!.Hahaha, je laat je mooi voor t karretje spannen . No way dat er een baby op mij wordt neergezet! Iedereen in mijn omgeving met kinderen weet inmiddels dat ik er niets aan vind, en dat ik ze dus ook niet wil vasthouden oid. En ik heb ze ook zo ver dat er geen opmerkingen meer komen als "later als je groot bent...".
[...]
Of als ik dan tegen wil en dank zo'n baby op schoot krijg de opmerking ""staat je goed"".... Ja als oppas zeg ik dan!.Hahaha, je laat je mooi voor t karretje spannen . No way dat er een baby op mij wordt neergezet! Iedereen in mijn omgeving met kinderen weet inmiddels dat ik er niets aan vind, en dat ik ze dus ook niet wil vasthouden oid. En ik heb ze ook zo ver dat er geen opmerkingen meer komen als "later als je groot bent...".
vrijdag 26 december 2008 om 20:54
