Kinderen
alle pijlers
bewust geen kinderen
zondag 4 november 2007 om 16:59
Hoi,
Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
zaterdag 15 maart 2008 om 16:25
zaterdag 15 maart 2008 om 17:51
Da's wel een beetje simpel gesteld Traincha. Je kan toch niet ontkennen dat er iets in je leven behoorlijk verandert als er kinderen komen. Ook al leef je niet 200% voor je kinderen, je wordt wel geacht het grut op tijd te baden, laven, laten slapen en meer van die van die eenvoudige, maar zeer bepalende zaken. Dat heeft niets met alleen maar kunnen leuteren over je kroost te maken of het je leven laten beinvloeden door je kinderen, maar puur met de basis die je een kind moet bieden.
zaterdag 15 maart 2008 om 20:50
quote:traincha2 schreef op 15 maart 2008 @ 18:54:
Dat ontken ik toch ook niet? Mijn leven is erop aangepast maar om nu te zeggen dat mijn leven 180 graden op zijn kop staat: nee, zo ervaar ik het niet.
En hoe ervaren je kind-vrije vriendinnen het?
Ik vraag dit omdat ik een hele tijd geleden alweer met een vriendin iets was gaan eten en zij zei "ziejewel, we kunnen nu gewoon wat gaan eten, zoveel verandert er niet met de baby". Ik heb toen maar niets gezegd, maar ik dacht er 't mijne van, want eerst gingen we één keer per week wat doen, en nu één keer per 2 maanden.
En voor de goede orde, ik gun iedereen z'n kinderen en snap dat het voor hen heel fijn is dat ze kinderen hebben!!!
Dat ontken ik toch ook niet? Mijn leven is erop aangepast maar om nu te zeggen dat mijn leven 180 graden op zijn kop staat: nee, zo ervaar ik het niet.
En hoe ervaren je kind-vrije vriendinnen het?
Ik vraag dit omdat ik een hele tijd geleden alweer met een vriendin iets was gaan eten en zij zei "ziejewel, we kunnen nu gewoon wat gaan eten, zoveel verandert er niet met de baby". Ik heb toen maar niets gezegd, maar ik dacht er 't mijne van, want eerst gingen we één keer per week wat doen, en nu één keer per 2 maanden.
En voor de goede orde, ik gun iedereen z'n kinderen en snap dat het voor hen heel fijn is dat ze kinderen hebben!!!
zaterdag 15 maart 2008 om 22:47
quote:kletsbets schreef op 15 maart 2008 @ 20:50:
[...]
En hoe ervaren je kind-vrije vriendinnen het?
Ik vraag dit omdat ik een hele tijd geleden alweer met een vriendin iets was gaan eten en zij zei "ziejewel, we kunnen nu gewoon wat gaan eten, zoveel verandert er niet met de baby". Ik heb toen maar niets gezegd, maar ik dacht er 't mijne van, want eerst gingen we één keer per week wat doen, en nu één keer per 2 maanden.
En voor de goede orde, ik gun iedereen z'n kinderen en snap dat het voor hen heel fijn is dat ze kinderen hebben!!!Mijn kindvrije vriendin en ik zijn eerlijk tegenover elkaar. Bovendien heeft zij een dermate sociaal leven dat een spontane afspraak met haar nagenoeg onmogelijk is en wij eigenlijk altijd agenda's moeten trekken willen we samen wat ondernemen. En dat terwijl ik juist degene ben met kinderen. Ik zou dus veel minder tijd voor haar moeten hebben door het feit dat ik moeder ben, als ik de meeste kindvrijen moet geloven, maar bij ons dus andersom.
[...]
En hoe ervaren je kind-vrije vriendinnen het?
Ik vraag dit omdat ik een hele tijd geleden alweer met een vriendin iets was gaan eten en zij zei "ziejewel, we kunnen nu gewoon wat gaan eten, zoveel verandert er niet met de baby". Ik heb toen maar niets gezegd, maar ik dacht er 't mijne van, want eerst gingen we één keer per week wat doen, en nu één keer per 2 maanden.
En voor de goede orde, ik gun iedereen z'n kinderen en snap dat het voor hen heel fijn is dat ze kinderen hebben!!!Mijn kindvrije vriendin en ik zijn eerlijk tegenover elkaar. Bovendien heeft zij een dermate sociaal leven dat een spontane afspraak met haar nagenoeg onmogelijk is en wij eigenlijk altijd agenda's moeten trekken willen we samen wat ondernemen. En dat terwijl ik juist degene ben met kinderen. Ik zou dus veel minder tijd voor haar moeten hebben door het feit dat ik moeder ben, als ik de meeste kindvrijen moet geloven, maar bij ons dus andersom.
zaterdag 15 maart 2008 om 23:07
Ik ben ook afgeknoedeld hoor, na een middagje met kids. Afgelopen week ben ik een paar uur als klimpaal / ijsjeskoper / grappenmaker en knuffel gebruikt door een paar neefjes en nichtjes en hoe lief en leuk ze ook zijn, wat was ik blij met de rust van m'n eigen huisje.
Laat staan als de 2ling dames van nu 6 komen logeren. Ook al komen ze pas 's middags en worden ze de dag erna weer opgehaald en zijn het schatjes, je kan me opvegen echt waar.
Je zou dat maar 24/7 moeten doen.
Laat staan als de 2ling dames van nu 6 komen logeren. Ook al komen ze pas 's middags en worden ze de dag erna weer opgehaald en zijn het schatjes, je kan me opvegen echt waar.
Je zou dat maar 24/7 moeten doen.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 16 maart 2008 om 06:28
quote:qwertu schreef op 16 maart 2008 @ 00:17:
Maar je hebt toch ook een man aan wie je dat soort dingen prima over kunt laten (even uitgaande van het burgerlijke ideaal waarin kinderen geboren en getogen worden in de context van een gelukkig heterosexueel partnerschap)?
Ik bedoelde ook "je" als ouder, niet exclusief "je' als moeder. Dat er dus iets in je leven fundamenteel verandert als je (als mensch m/v) kinderen krijgt. Vergelijkbaar, maar wat minder hevig, als je van student overgaat in werkende, dat je dan wegens andere verantwoordelijkheden je dagen ook anders in gaat delen en bv je slaap- en waakpatroon aanpast naar de door de werkgever gewenste begintijd van je werkdag.
Tuurlijk kun je de koters aan je partner overlaten, maar dat is een kwestie van uren, of dagen, maar waar ik het over had was de overall verandering die plaatsheeft in je leven, wanneer je (m/v) kinderen krijgt.
Maar je hebt toch ook een man aan wie je dat soort dingen prima over kunt laten (even uitgaande van het burgerlijke ideaal waarin kinderen geboren en getogen worden in de context van een gelukkig heterosexueel partnerschap)?
Ik bedoelde ook "je" als ouder, niet exclusief "je' als moeder. Dat er dus iets in je leven fundamenteel verandert als je (als mensch m/v) kinderen krijgt. Vergelijkbaar, maar wat minder hevig, als je van student overgaat in werkende, dat je dan wegens andere verantwoordelijkheden je dagen ook anders in gaat delen en bv je slaap- en waakpatroon aanpast naar de door de werkgever gewenste begintijd van je werkdag.
Tuurlijk kun je de koters aan je partner overlaten, maar dat is een kwestie van uren, of dagen, maar waar ik het over had was de overall verandering die plaatsheeft in je leven, wanneer je (m/v) kinderen krijgt.
zondag 16 maart 2008 om 09:10
quote:traincha2 schreef op 15 maart 2008 @ 23:14:
Jij bent ook niks gewend.
Daarom is het ook maar goed dat ik geen kinderen heb
@Q, oké, ik snap 'm. Eén zinnetje valt me wel op; dat over dat jij ervan uit gaat dat anderen geen kids nemen om jou te jennen en dat dat misschien het verschil maakt. Hoe bloedirritant ik kids en / of ouders soms ook kan vinden, ik denk toch echt niet dat een ander ze neemt om mij te jennen (nouja, behalve in het vliegtuig dan als ik wil slapen en er achter mij een koter zit te bleren, dan wel)
Hetzelfde andersom, dat ik geen kids wil en lekker mijn vrije leventje leef en dat ouders daar soms weleens jaloers op zijn, dat doe ik ook niet om die ouders te jennen.
Jij bent ook niks gewend.
Daarom is het ook maar goed dat ik geen kinderen heb
@Q, oké, ik snap 'm. Eén zinnetje valt me wel op; dat over dat jij ervan uit gaat dat anderen geen kids nemen om jou te jennen en dat dat misschien het verschil maakt. Hoe bloedirritant ik kids en / of ouders soms ook kan vinden, ik denk toch echt niet dat een ander ze neemt om mij te jennen (nouja, behalve in het vliegtuig dan als ik wil slapen en er achter mij een koter zit te bleren, dan wel)
Hetzelfde andersom, dat ik geen kids wil en lekker mijn vrije leventje leef en dat ouders daar soms weleens jaloers op zijn, dat doe ik ook niet om die ouders te jennen.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 16 maart 2008 om 11:10
Hee dames,
Wat een leuke discussie met een aantal van mijn favoriete forummers. Ik heb alleen de laatste 5 paginas gelezen en ik wil even reageren op de discussie over veranderende vriendschappen en iets wat Korenwolf zei, dat een gezin een nogal besloten gemeenschap is.
Dat ervaar ik zelf ook zo, en ik heb wél een kind. Ik heb dan ook de indruk dat de vriendschappen niet zozeer veranderen door de komst van Het Kind, maar door een vreemdsoortig mechanisme wat er kennelijk bij stellen voor zorgt dat ze ná een kind ineens veranderen in een soort onneembare vesting.
Ik heb als moeder nog steeds de meeste aansluiting met single, kinderloze vriendinnen of met kinderloze vriendinnen die verkering hebben. Hoewel ik bij die laatste groep zelf ook met angst en beven de tijd dat ze kinderen gaan baren afwacht. Want bij die groep merk ik dat de vriendschap al veranderd du moment dat er een man bijkomt, dat je ineens verplicht bent om het vriendje er ook altijd maar bij te hebben of gewoon nooit meer je vriendin ziet omdat ze ineens elke avond bijhaar schoonmoeder langsmoet of samen naar haar ouders moet of weet ik het.
Ik heb 1 kinderloze single vriendin die er volgens mij wel moeite mee heeft dat ik een kind heb, maar dat ligt volgens mij aan haar en niet aan mij. Ik merk aan haar dat ze heel krampachtig met mijn kind bezig is en heen en weer slingert tussen dan wel extreem betrokken bij mijn kind, op een manier die ik allerminst als prettig ervaar (voorbeeldje; zij leest mij regelmatig de les over de manier waarop ik mijn kind opvoed, en lijkt op dat soort momenten te zoeken naar dingen die ik in haar ogen verkeerd doe) of juist extreem onverschillig tav mijn kind ( voorbeeldje: niet bellen als hij geopereerd moet worden, zijn verjaardag vergeten terwijl we het er de dag ervoor over gehad hebben en op de dag van zijn feestje afbellen met een lulsmoes terwijl we een dag eerder over zijn cadeautje gesproken hebben).
Maar goed, ik weet van haar dat zij in haar eigen kinderloosheid ook heen en weer slingert tussen het heel erg vinden dat ze geen kinderen heeft of juist heel erg van de daken schreeuwen dat ze noooooooooooit kinderen wil en hoe vreselijk moeders eigenlijk wel niet zijn, dus ik zie dat als iets wat bij haar hoort en een weergave is van haar eigen frustraties.
Mijn andere vriendinnen vinden mij volgens mij precies hetzelfde als de kinderloze fashionvictim, alleen is er een kind bij gekomen. En ja, ik praat extreem veel over hem, als iemand mij vraagt hoe het gaat is de kans groot dat ik zeg "goed, want kind heeft zus of zo/ kind is blij/ kind bladiebla" of juist "slecht, want kind bladiebla".
Ik herken me dus juist helemaal niet in moeders zoals Traincha op deze laatste paginas, die zegt dat een leuke moeder een moeder is die net doet of ze geen kind heeft. Ik bagatelliseer de impact die mijn kind op mijn leven heeft nooit, ik heb het op mijn werk ook over mijn kind, ik pas mijn leven en ritme aan aan mijn kind, mijn kind is duidelijk het belangrijkste in mijn leven.
En tóch ervaren mensen - degenen met wie ik het daarover heb gehad althans, te weten mijn broer en mijn vriendinnen - mij niet als Zo'n Moeder. En volgens mij ligt dat dus aan het feit dat ik geen man heb, en niet aan het feit dat ik een kind heb. Want mijn ervaring met Zulke Moeders is vooral dat hun leven vooral anders is dan dat van mij doordat ze als gezin zo'n zwaar beveiligd fort worden waarin geen plaats is voor mensen die daarvan afwijken.
Wat een leuke discussie met een aantal van mijn favoriete forummers. Ik heb alleen de laatste 5 paginas gelezen en ik wil even reageren op de discussie over veranderende vriendschappen en iets wat Korenwolf zei, dat een gezin een nogal besloten gemeenschap is.
Dat ervaar ik zelf ook zo, en ik heb wél een kind. Ik heb dan ook de indruk dat de vriendschappen niet zozeer veranderen door de komst van Het Kind, maar door een vreemdsoortig mechanisme wat er kennelijk bij stellen voor zorgt dat ze ná een kind ineens veranderen in een soort onneembare vesting.
Ik heb als moeder nog steeds de meeste aansluiting met single, kinderloze vriendinnen of met kinderloze vriendinnen die verkering hebben. Hoewel ik bij die laatste groep zelf ook met angst en beven de tijd dat ze kinderen gaan baren afwacht. Want bij die groep merk ik dat de vriendschap al veranderd du moment dat er een man bijkomt, dat je ineens verplicht bent om het vriendje er ook altijd maar bij te hebben of gewoon nooit meer je vriendin ziet omdat ze ineens elke avond bijhaar schoonmoeder langsmoet of samen naar haar ouders moet of weet ik het.
Ik heb 1 kinderloze single vriendin die er volgens mij wel moeite mee heeft dat ik een kind heb, maar dat ligt volgens mij aan haar en niet aan mij. Ik merk aan haar dat ze heel krampachtig met mijn kind bezig is en heen en weer slingert tussen dan wel extreem betrokken bij mijn kind, op een manier die ik allerminst als prettig ervaar (voorbeeldje; zij leest mij regelmatig de les over de manier waarop ik mijn kind opvoed, en lijkt op dat soort momenten te zoeken naar dingen die ik in haar ogen verkeerd doe) of juist extreem onverschillig tav mijn kind ( voorbeeldje: niet bellen als hij geopereerd moet worden, zijn verjaardag vergeten terwijl we het er de dag ervoor over gehad hebben en op de dag van zijn feestje afbellen met een lulsmoes terwijl we een dag eerder over zijn cadeautje gesproken hebben).
Maar goed, ik weet van haar dat zij in haar eigen kinderloosheid ook heen en weer slingert tussen het heel erg vinden dat ze geen kinderen heeft of juist heel erg van de daken schreeuwen dat ze noooooooooooit kinderen wil en hoe vreselijk moeders eigenlijk wel niet zijn, dus ik zie dat als iets wat bij haar hoort en een weergave is van haar eigen frustraties.
Mijn andere vriendinnen vinden mij volgens mij precies hetzelfde als de kinderloze fashionvictim, alleen is er een kind bij gekomen. En ja, ik praat extreem veel over hem, als iemand mij vraagt hoe het gaat is de kans groot dat ik zeg "goed, want kind heeft zus of zo/ kind is blij/ kind bladiebla" of juist "slecht, want kind bladiebla".
Ik herken me dus juist helemaal niet in moeders zoals Traincha op deze laatste paginas, die zegt dat een leuke moeder een moeder is die net doet of ze geen kind heeft. Ik bagatelliseer de impact die mijn kind op mijn leven heeft nooit, ik heb het op mijn werk ook over mijn kind, ik pas mijn leven en ritme aan aan mijn kind, mijn kind is duidelijk het belangrijkste in mijn leven.
En tóch ervaren mensen - degenen met wie ik het daarover heb gehad althans, te weten mijn broer en mijn vriendinnen - mij niet als Zo'n Moeder. En volgens mij ligt dat dus aan het feit dat ik geen man heb, en niet aan het feit dat ik een kind heb. Want mijn ervaring met Zulke Moeders is vooral dat hun leven vooral anders is dan dat van mij doordat ze als gezin zo'n zwaar beveiligd fort worden waarin geen plaats is voor mensen die daarvan afwijken.
Am Yisrael Chai!
zondag 16 maart 2008 om 11:24
quote:fashionvictim schreef op 16 maart 2008 @ 11:10:
Ik herken me dus juist helemaal niet in moeders zoals Traincha op deze laatste paginas, die zegt dat een leuke moeder een moeder is die net doet of ze geen kind heeft. Ik bagatelliseer de impact die mijn kind op mijn leven heeft nooit, ik heb het op mijn werk ook over mijn kind, ik pas mijn leven en ritme aan aan mijn kind, mijn kind is duidelijk het belangrijkste in mijn leven.
Je moet mij nu geen woorden in de mond gaan leggen. Ik doe niet net alsof ik geen kinderen heb; integendeel. Net als bij jou zijn mijn kinderen het belangrijkste in mijn leven, maar het is niet zo dat ik alleen maar voor mijn kinderen leef en ik neem aan dat dat bij jou toch ook niet het geval is. En net als jij heb ik mijn leven aangepast aan het ritme van mijn kinderen, maar dat ging heel gemakkelijk. Dus in die zin heb ik nooit het gevoel gehad dat mijn leven 180 graden op zijn kop stond.
Ik herken me dus juist helemaal niet in moeders zoals Traincha op deze laatste paginas, die zegt dat een leuke moeder een moeder is die net doet of ze geen kind heeft. Ik bagatelliseer de impact die mijn kind op mijn leven heeft nooit, ik heb het op mijn werk ook over mijn kind, ik pas mijn leven en ritme aan aan mijn kind, mijn kind is duidelijk het belangrijkste in mijn leven.
Je moet mij nu geen woorden in de mond gaan leggen. Ik doe niet net alsof ik geen kinderen heb; integendeel. Net als bij jou zijn mijn kinderen het belangrijkste in mijn leven, maar het is niet zo dat ik alleen maar voor mijn kinderen leef en ik neem aan dat dat bij jou toch ook niet het geval is. En net als jij heb ik mijn leven aangepast aan het ritme van mijn kinderen, maar dat ging heel gemakkelijk. Dus in die zin heb ik nooit het gevoel gehad dat mijn leven 180 graden op zijn kop stond.
zondag 16 maart 2008 om 11:37
quote:traincha2 schreef op 15 maart 2008 @ 16:25:
Je leven verandert in zoverre dat er iemand bij komt. Dat bedoelde ik met een levensbepalende keuze. In hoeverre je je leven laat beinvloeden door die keuze hangt volledig van de moeder in spe af. Niet iedere moeder stelt zijn leven 200% in het teken van hun kinderen.
Ik reageerde op deze posting, Traincha, die kwam op mij zo over. Ik vind trouwens heel vaak dat een heleboel moeders net doen alsof er helemaal niets veranderd is in hun leven en het valt me vaak op dat de moeders die dat doen dan zo overdreven blij gaan zitten doen zo van "nee hoor, ik ben júist blij dat ik even van mijn kind wegben en ik heb het nooohooooit over de kinderen".
Ik kreeg door jouw postings de indruk dat jij ook zo'n soort moeder bent, als dat niet zo is, excuus.
Ik herken me daar dus totaal niet in, ik ben nooit "blij dat het even lekker niet over het kind gaat" en ik voel ook nooit de behoefte om heel vaak te zeggen dat ik "meer ben dan alleen moeder, hoor". Dat lijkt me voor zich spreken, maar als iemand me recht op de man af vraagt hoe ik het moederschap ervaar dan geldt voor mij juist wél dat ik in de eerste plaats en vooral mijn zoons moeder ben, dat kleurt alles wat ik denk, voel en ben.
Je leven verandert in zoverre dat er iemand bij komt. Dat bedoelde ik met een levensbepalende keuze. In hoeverre je je leven laat beinvloeden door die keuze hangt volledig van de moeder in spe af. Niet iedere moeder stelt zijn leven 200% in het teken van hun kinderen.
Ik reageerde op deze posting, Traincha, die kwam op mij zo over. Ik vind trouwens heel vaak dat een heleboel moeders net doen alsof er helemaal niets veranderd is in hun leven en het valt me vaak op dat de moeders die dat doen dan zo overdreven blij gaan zitten doen zo van "nee hoor, ik ben júist blij dat ik even van mijn kind wegben en ik heb het nooohooooit over de kinderen".
Ik kreeg door jouw postings de indruk dat jij ook zo'n soort moeder bent, als dat niet zo is, excuus.
Ik herken me daar dus totaal niet in, ik ben nooit "blij dat het even lekker niet over het kind gaat" en ik voel ook nooit de behoefte om heel vaak te zeggen dat ik "meer ben dan alleen moeder, hoor". Dat lijkt me voor zich spreken, maar als iemand me recht op de man af vraagt hoe ik het moederschap ervaar dan geldt voor mij juist wél dat ik in de eerste plaats en vooral mijn zoons moeder ben, dat kleurt alles wat ik denk, voel en ben.
Am Yisrael Chai!
zondag 16 maart 2008 om 11:58
Grappig dat je het zegt, FV, want ik vind zelf ook dat het anders is bij alleenstaande moeders. Die zijn - in mijn ervaring tenminste, kan een vooroordeel zijn - inderdaad toegankelijker. Terwijl je zou denken dat die nog veel strakker moeten plannen en minder tijd beschikbaar hebben. Dus waar het hem nou in zit?
zondag 16 maart 2008 om 12:04
quote:korenwolf schreef op 16 maart 2008 @ 11:58:
Grappig dat je het zegt, FV, want ik vind zelf ook dat het anders is bij alleenstaande moeders. Die zijn - in mijn ervaring tenminste, kan een vooroordeel zijn - inderdaad toegankelijker. Terwijl je zou denken dat die nog veel strakker moeten plannen en minder tijd beschikbaar hebben. Dus waar het hem nou in zit?
Ik vind dat gezinnen zich heel erg naar binnen richten, terwijl ik zelf veel meer naar buiten gericht ben. Ik vind het leuk dat er buitenstaanders bij ons naar binnen komen, met ons meeleven, dat soort dingen, en ik stel me daarin ook wel kwetsbaar op in de zin dat ik makkelijk de vuile was buitenhang, zowel tav mezelf als tav kinderdingen.
Terwijl ik van medemoeders die in een stel fungeren, bijvoorbeeld nooit dingen hoor als dat hun huwelijk het eerste jaar klote was, of dat bepaalde dingen ze tegenvallen, of dat ze aan zichzelf twijfelen ofzo. Dat houden ze volgens mij heel erg binnenskamers, ofzo.
Verder is het op praktisch gebied natuurlijk wel zo dat ik op sommige gebieden méér tijd heb dan een moeder met een man, als mijn kind op bed ligt heb ik alle tijd voor gesprekken met anderen.
Dus ik denk dat het een combinatie is van veel meer écht contact maken dan alleen de highlights delen en meer tijd. Het valt mijzelf bijvoorbeeld op dat moeders-in-een-stel toch vooral oppervlakkig blijven, het is meer mededelen dan praten.
Grappig dat je het zegt, FV, want ik vind zelf ook dat het anders is bij alleenstaande moeders. Die zijn - in mijn ervaring tenminste, kan een vooroordeel zijn - inderdaad toegankelijker. Terwijl je zou denken dat die nog veel strakker moeten plannen en minder tijd beschikbaar hebben. Dus waar het hem nou in zit?
Ik vind dat gezinnen zich heel erg naar binnen richten, terwijl ik zelf veel meer naar buiten gericht ben. Ik vind het leuk dat er buitenstaanders bij ons naar binnen komen, met ons meeleven, dat soort dingen, en ik stel me daarin ook wel kwetsbaar op in de zin dat ik makkelijk de vuile was buitenhang, zowel tav mezelf als tav kinderdingen.
Terwijl ik van medemoeders die in een stel fungeren, bijvoorbeeld nooit dingen hoor als dat hun huwelijk het eerste jaar klote was, of dat bepaalde dingen ze tegenvallen, of dat ze aan zichzelf twijfelen ofzo. Dat houden ze volgens mij heel erg binnenskamers, ofzo.
Verder is het op praktisch gebied natuurlijk wel zo dat ik op sommige gebieden méér tijd heb dan een moeder met een man, als mijn kind op bed ligt heb ik alle tijd voor gesprekken met anderen.
Dus ik denk dat het een combinatie is van veel meer écht contact maken dan alleen de highlights delen en meer tijd. Het valt mijzelf bijvoorbeeld op dat moeders-in-een-stel toch vooral oppervlakkig blijven, het is meer mededelen dan praten.
Am Yisrael Chai!
zondag 16 maart 2008 om 13:32
Tusen het nooit over je kids praten en alleen maar over je kids praten zit gelukkig nog ruimte voor heel wat nuances.
Het zou van de zotte zijn als je nooit over je kind mag praten, als je vriendinnen nooit informeren naar de kleine etc. Dat hoort bij jouw leven, dus ook bij de vriendschap.
Ik ben trouwens wel kampioen (kinder)verjaardag vergeten, op de één of andere manier krijg ik verjaardagen niet in m'n systeem.
Tot opeens, veel te laat, het kwartje valt. Dusse, nog gefeliciteerd met je Prins FV
Het zou van de zotte zijn als je nooit over je kind mag praten, als je vriendinnen nooit informeren naar de kleine etc. Dat hoort bij jouw leven, dus ook bij de vriendschap.
Ik ben trouwens wel kampioen (kinder)verjaardag vergeten, op de één of andere manier krijg ik verjaardagen niet in m'n systeem.
Tot opeens, veel te laat, het kwartje valt. Dusse, nog gefeliciteerd met je Prins FV
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 16 maart 2008 om 13:37
quote:Zuss schreef op 16 maart 2008 @ 13:32:
Tusen het nooit over je kids praten en alleen maar over je kids praten zit gelukkig nog ruimte voor heel wat nuances.
Het zou van de zotte zijn als je nooit over je kind mag praten, als je vriendinnen nooit informeren naar de kleine etc. Dat hoort bij jouw leven, dus ook bij de vriendschap.
Ik ben trouwens wel kampioen (kinder)verjaardag vergeten, op de één of andere manier krijg ik verjaardagen niet in m'n systeem.
Tot opeens, veel te laat, het kwartje valt. Dusse, nog gefeliciteerd met je Prins FV Thank you darling. Ik heb trouwens wél aan jou gedacht, ik was bezig met het eten voor de prins' verjaardag en dacht ineens "oh, alweer vier jaar geleden, voor Zuss." Maar goed, ik onthou dat ook alleen maar omdat het ongeveer tegelijk met zijn verjaardag is hoor, dus zo knap is dat nu ook weer niet.
Tusen het nooit over je kids praten en alleen maar over je kids praten zit gelukkig nog ruimte voor heel wat nuances.
Het zou van de zotte zijn als je nooit over je kind mag praten, als je vriendinnen nooit informeren naar de kleine etc. Dat hoort bij jouw leven, dus ook bij de vriendschap.
Ik ben trouwens wel kampioen (kinder)verjaardag vergeten, op de één of andere manier krijg ik verjaardagen niet in m'n systeem.
Tot opeens, veel te laat, het kwartje valt. Dusse, nog gefeliciteerd met je Prins FV Thank you darling. Ik heb trouwens wél aan jou gedacht, ik was bezig met het eten voor de prins' verjaardag en dacht ineens "oh, alweer vier jaar geleden, voor Zuss." Maar goed, ik onthou dat ook alleen maar omdat het ongeveer tegelijk met zijn verjaardag is hoor, dus zo knap is dat nu ook weer niet.
Am Yisrael Chai!
zondag 16 maart 2008 om 13:51
Thanx 
Van te voren heb er ik nog wel aan gedacht en inderdaad ook door de associatie met m'n zus.
De verjaardagen die ik wel onthoud daar heb ik geen ruk aan; de ene is die van boze zus, de ander is die van een meisje van de lagere school
Zelfs over die van m'n ouders moet ik altijd ff denken. (schaam)
Van te voren heb er ik nog wel aan gedacht en inderdaad ook door de associatie met m'n zus.
De verjaardagen die ik wel onthoud daar heb ik geen ruk aan; de ene is die van boze zus, de ander is die van een meisje van de lagere school
Zelfs over die van m'n ouders moet ik altijd ff denken. (schaam)
anoniem_37707 wijzigde dit bericht op 16-03-2008 13:54
Reden: verkeerde smiley
Reden: verkeerde smiley
% gewijzigd
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 16 maart 2008 om 14:58
quote:Omen schreef op 15 maart 2008 @ 10:26:
Op dit moment merk ik dat een groot deel van de mensen van mijn leeftijd om mij heen alsnog laat aan kinderen is begonnen. Ze hebben veelal kinderen in de lagere school leeftijd. En eerlijk gezegd heb ik ook geen zin in de verhalen over die kinderen, of in de kinderen zelf. Ik begrijp wel goed dat de kinderen van die mensen een groot deel van hun leven en hun verhalen bepalen. Maar ik ga dat deel toch liever uit de weg.
Zelf hou ik mijn kinderen het liefst buiten mijn vriendschappen. Toen ze klein waren, maar nu nog steeds.Deze posting zou ik zelf geschreven kunnen hebben. He-le-maal mee eens.
Op dit moment merk ik dat een groot deel van de mensen van mijn leeftijd om mij heen alsnog laat aan kinderen is begonnen. Ze hebben veelal kinderen in de lagere school leeftijd. En eerlijk gezegd heb ik ook geen zin in de verhalen over die kinderen, of in de kinderen zelf. Ik begrijp wel goed dat de kinderen van die mensen een groot deel van hun leven en hun verhalen bepalen. Maar ik ga dat deel toch liever uit de weg.
Zelf hou ik mijn kinderen het liefst buiten mijn vriendschappen. Toen ze klein waren, maar nu nog steeds.Deze posting zou ik zelf geschreven kunnen hebben. He-le-maal mee eens.
.
