Gezondheid
alle pijlers
poeppraatje
vrijdag 8 december 2006 om 21:39
ranzige titel hè!:?
Het is ook een ranzig verhaal maar zit er toch wel een beetje mee. Ik heb sinds een week (of iets meer) slijm (en soms een beetje bloed) bij de ontlasting en mijn ontlastingspatroon is veranderd (had voorheen wel moeite om te gaan, ga nu meerdere keren per dag). Buikpijn heb ik niet, al voelt het soms wat vreemd aan van binnen. Soms erge aandrang wat dan na een klein vlokkerig flatsje over is. Ook soms alleen wat slijmverlies op het toilet.Kortom, raar. Vandaag naar de huisarts geweest en er is een potje met poep naar het laboratorium. Als daar niets uitkomt zullen ze met een darmonderzoek de boel van binnen moeten gaan bekijken (ieks :o).
Ik merk dat het me nu toch meer dwars zit dan ik in eerste instantie dacht en wil graag weten of er mensen zijn die dit herkennen?
Ik probeer me geen zorgen te maken maar vind het moeilijk.
Het is ook een ranzig verhaal maar zit er toch wel een beetje mee. Ik heb sinds een week (of iets meer) slijm (en soms een beetje bloed) bij de ontlasting en mijn ontlastingspatroon is veranderd (had voorheen wel moeite om te gaan, ga nu meerdere keren per dag). Buikpijn heb ik niet, al voelt het soms wat vreemd aan van binnen. Soms erge aandrang wat dan na een klein vlokkerig flatsje over is. Ook soms alleen wat slijmverlies op het toilet.Kortom, raar. Vandaag naar de huisarts geweest en er is een potje met poep naar het laboratorium. Als daar niets uitkomt zullen ze met een darmonderzoek de boel van binnen moeten gaan bekijken (ieks :o).
Ik merk dat het me nu toch meer dwars zit dan ik in eerste instantie dacht en wil graag weten of er mensen zijn die dit herkennen?
Ik probeer me geen zorgen te maken maar vind het moeilijk.
donderdag 1 februari 2007 om 16:47
He Bentetje,
Nog even over die emoties. Heel normaal en laat ze er maar uit komen. Je moet het toch verwerken. Opeens valt gewoon een zekerheid bij je weg, je gezondheid en dat is een klap hoor.
Neem tijd voor jezelf en laat je idd goed nakijken. Neem niet gelijk genoegen met wat ze zeggen. En ga anders echt voor een second opinion. Mijn gyn in het lokale ziekenhuis wilde mij pas over anderhalf of twee jaar opereren en toen heb ik zelf naar de endometriose-specialist in Maastricht gebeld. Normaal behandelen ze je eerst met hormonen, maar die hadden geen zin meer bij mij. Mijn hele buik was zeer ernstig verkleefd. Gelukkig wilde hij gelijk opereren. Als ik nog zolang had moeten wachten, dan was ik waarschijnlijk ook wel geopereerd, maar dan was het een spoedoperatie geworden aangezien de darm dan volledig verstopt zou zijn geraakt.
Ben dus blij dat ik niet naar mijn eerste gyn heb geluisterd.
Ik ben op het moment ook een emotioneel wrak. Binnen zes maanden vorig jaar vielen veel zekerheden weg. Ik werd erg ziek, kon door de verklevingen geen kinderen krijgen (terwijl mijn beide zussen op dat moment zwanger waren) en ik raakte mijn baan kwijt omdat ik ziek werd. Als je in zo'n proces zit, dan moet je door en heb je alle energei nodig om op de been te blijven. Pas als je rust krijgt, kun je gaan verwerken.
Ik krijg sinds kort hulp van een psycholoog en dat kan ik iedereen aanraden!
Succes!
Liefs,
Majo
Nog even over die emoties. Heel normaal en laat ze er maar uit komen. Je moet het toch verwerken. Opeens valt gewoon een zekerheid bij je weg, je gezondheid en dat is een klap hoor.
Neem tijd voor jezelf en laat je idd goed nakijken. Neem niet gelijk genoegen met wat ze zeggen. En ga anders echt voor een second opinion. Mijn gyn in het lokale ziekenhuis wilde mij pas over anderhalf of twee jaar opereren en toen heb ik zelf naar de endometriose-specialist in Maastricht gebeld. Normaal behandelen ze je eerst met hormonen, maar die hadden geen zin meer bij mij. Mijn hele buik was zeer ernstig verkleefd. Gelukkig wilde hij gelijk opereren. Als ik nog zolang had moeten wachten, dan was ik waarschijnlijk ook wel geopereerd, maar dan was het een spoedoperatie geworden aangezien de darm dan volledig verstopt zou zijn geraakt.
Ben dus blij dat ik niet naar mijn eerste gyn heb geluisterd.
Ik ben op het moment ook een emotioneel wrak. Binnen zes maanden vorig jaar vielen veel zekerheden weg. Ik werd erg ziek, kon door de verklevingen geen kinderen krijgen (terwijl mijn beide zussen op dat moment zwanger waren) en ik raakte mijn baan kwijt omdat ik ziek werd. Als je in zo'n proces zit, dan moet je door en heb je alle energei nodig om op de been te blijven. Pas als je rust krijgt, kun je gaan verwerken.
Ik krijg sinds kort hulp van een psycholoog en dat kan ik iedereen aanraden!
Succes!
Liefs,
Majo
donderdag 1 februari 2007 om 19:08
gossie wat een verhaal..... ben er weer even stil van!
wat goed dat je doorgezocht hebt, zo zie je hoe belangrijk het is dat je naar je gevoel luistert. Dat vind ik wel eens moeilijk, op 1 of andere manier ben ik nog wel eens onzeker dat ik lastig ben ofzo. Helemaal als je mertkdat de artsen et eigenliujk ook niet meer echt weten (dat was aan het eind van mijn opname volgens mij zo) Daarom ben ik ook zo blij dat mijn huisarts eigenlijk met dezelfde kritische vragen komt als ik.
Vandaag gaat het vrij goed, wel wat buikpijn, maar niet erg. Ik ben benieuwd naar de uitslag morgen van het bloed. Aan de ene kant ga ik er haast al van uit dat er weer niets gevonden is. Dat is op zich goed natuurlijk., maar zo vreselijk onbevredigend! ik zou het zo fijn vinden als ik eens weetwat er nou eigenlijk aan de hand is!!!
Je hebt gelijk dat het echt even tijd nodig heft om psychisch bij te komen. Ik merk dat dat echt in etappes gaat. Eerst had ik veel moeite met het feit dat je zo van het 1 op andere moment zo ziek wordt dat je haast dood gaat. Vervolgens had ik veel moeite met het feit dat ik mijn kinderen zo lang moets missen en alles aan anderen moets overlaten. Daarna kwam de periode dat ik erg veel moeite had met het idee van een chronische aandoening, toen weer van het feit dat we juist nìet weten wat het is en innmiddels zit ik in de baalperiode dat het al 7,5 week duurt en dat het zo langzaam beter gaat (en dat ik zelfs verdorie weer opnieuw klachten krijg!)
Ik merk wel dat schrijven op dit forum fijn is voor mij, dat lucht wel vaak op.
wat goed dat je doorgezocht hebt, zo zie je hoe belangrijk het is dat je naar je gevoel luistert. Dat vind ik wel eens moeilijk, op 1 of andere manier ben ik nog wel eens onzeker dat ik lastig ben ofzo. Helemaal als je mertkdat de artsen et eigenliujk ook niet meer echt weten (dat was aan het eind van mijn opname volgens mij zo) Daarom ben ik ook zo blij dat mijn huisarts eigenlijk met dezelfde kritische vragen komt als ik.
Vandaag gaat het vrij goed, wel wat buikpijn, maar niet erg. Ik ben benieuwd naar de uitslag morgen van het bloed. Aan de ene kant ga ik er haast al van uit dat er weer niets gevonden is. Dat is op zich goed natuurlijk., maar zo vreselijk onbevredigend! ik zou het zo fijn vinden als ik eens weetwat er nou eigenlijk aan de hand is!!!
Je hebt gelijk dat het echt even tijd nodig heft om psychisch bij te komen. Ik merk dat dat echt in etappes gaat. Eerst had ik veel moeite met het feit dat je zo van het 1 op andere moment zo ziek wordt dat je haast dood gaat. Vervolgens had ik veel moeite met het feit dat ik mijn kinderen zo lang moets missen en alles aan anderen moets overlaten. Daarna kwam de periode dat ik erg veel moeite had met het idee van een chronische aandoening, toen weer van het feit dat we juist nìet weten wat het is en innmiddels zit ik in de baalperiode dat het al 7,5 week duurt en dat het zo langzaam beter gaat (en dat ik zelfs verdorie weer opnieuw klachten krijg!)
Ik merk wel dat schrijven op dit forum fijn is voor mij, dat lucht wel vaak op.
donderdag 1 februari 2007 om 19:56
Ha Bentetje,
Ben benieuwd wat er morgen uitkomt. Ik hoop dat je uitsluitsel krijgt! Maar denk alsjeblieft niet dat je anderen tot last bent. Zo zien ze het namelijk ook niet.
Dat maakt je zooo onzeker als ze niet weten wat het is. Toen ik wakker werd na mijn kijkoperatie zeiden ze tegen me: mevrouw, uw buik is zeer ernstig verkleefd, ze konden zelfs de eierstokken niet meer zien, maar er is gelukkig geen endometriose geconstateerd. Ik dacht dat ik gek werd. Zo veel klachten en een verkleefde buik en nog geen reden. Nou bleek het later wel endo te zijn en toen hield het niet op. Dan weer daar een cyste en dan weer daar en dan was het weer daar doorheen gegroeid. Ik had op het laatst ook zoiets van, ach, dat kan er ook nog bij.
Wat zwaar dat je je kinderen zolang hebt moeten missen. Ik weet niet hoe het is om kinderen te hebben, maar ik neem aan dat je je ook rot voelde dat je er niet voor ze was??
Heb je eigenlijk al een kijkoperatie of een MRI-scan gehad? Wie weet kunnen ze daar wat bij zien.
Dat schrijven helpt idd enorm. Je vertrouwt dingen toch makkelijker aan het papier (of het forum) toe, he. Dat vooral blijven doen. Ik vind het ook heel fijn als ik er mensen mee kan helpen. Heb soms een beetje het idee dat ik doordraaf, maar ik wil zo graag voorkomen dat andere mensen dezelfde ellende moeten ondergaan, dat ik iedereen al bij voorbaat waarschuw.
Ik ga morgen voor je proberen te duimen. Ik zit zelf morgen bij de tandarts (doodzenuwachtig), dus ik hoop dat het duimen lukt.
Succes!
Liefs,
Majo
PS. ik schrijf af en toe nogal onsamenhangend. Heeft deels te maken met mijn narcose-dementie, haha.
Ben benieuwd wat er morgen uitkomt. Ik hoop dat je uitsluitsel krijgt! Maar denk alsjeblieft niet dat je anderen tot last bent. Zo zien ze het namelijk ook niet.
Dat maakt je zooo onzeker als ze niet weten wat het is. Toen ik wakker werd na mijn kijkoperatie zeiden ze tegen me: mevrouw, uw buik is zeer ernstig verkleefd, ze konden zelfs de eierstokken niet meer zien, maar er is gelukkig geen endometriose geconstateerd. Ik dacht dat ik gek werd. Zo veel klachten en een verkleefde buik en nog geen reden. Nou bleek het later wel endo te zijn en toen hield het niet op. Dan weer daar een cyste en dan weer daar en dan was het weer daar doorheen gegroeid. Ik had op het laatst ook zoiets van, ach, dat kan er ook nog bij.
Wat zwaar dat je je kinderen zolang hebt moeten missen. Ik weet niet hoe het is om kinderen te hebben, maar ik neem aan dat je je ook rot voelde dat je er niet voor ze was??
Heb je eigenlijk al een kijkoperatie of een MRI-scan gehad? Wie weet kunnen ze daar wat bij zien.
Dat schrijven helpt idd enorm. Je vertrouwt dingen toch makkelijker aan het papier (of het forum) toe, he. Dat vooral blijven doen. Ik vind het ook heel fijn als ik er mensen mee kan helpen. Heb soms een beetje het idee dat ik doordraaf, maar ik wil zo graag voorkomen dat andere mensen dezelfde ellende moeten ondergaan, dat ik iedereen al bij voorbaat waarschuw.
Ik ga morgen voor je proberen te duimen. Ik zit zelf morgen bij de tandarts (doodzenuwachtig), dus ik hoop dat het duimen lukt.
Succes!
Liefs,
Majo
PS. ik schrijf af en toe nogal onsamenhangend. Heeft deels te maken met mijn narcose-dementie, haha.
donderdag 1 februari 2007 om 21:12
o hou op! Iik heb ook zo`n vreselijk slecht geheugen en zo`n verschrikkelijke moeite met concentreren, ik wijt het inderdaad ook aan de narcose en alles wat er verder gebeurt is.
Ik herken wat je zegt: ik was zo ontzettend ziek dta iedereen zich erge zorgen maakte,de hele opname probeerden de artsen mij enigzins voor te bereiden op het feit dat het waarschijnlijk door M. Crohn was, toen de coloscopie goed bleek, heb ik gewoon liggen janken dat er weer niets bekend was, ik was zó teleurgesteld. Best genant, al die artsn riepen dat het goed nieuws was, alleen ik baalde zo vreselijk van het feit dat er weer niets bekend was geworden. Uiteindelijk was ik natuurlijk wel blij
.
Het is niet zozeer bang zijn lastig gevonden worden ivm met mondigheid ofzo, maar meer het gevoel dat ik misschien meer vrede moet hebben en me sneller neer moet leggen bij dingen die ze zeggen. Ik ben nogal kritisch en denk zelf ook veel na en zoek veel op. Soms denk ik wel eens dat ze msschien wel denken dat het haast lijkt alsof ik wil dat er bv Crohn aangetoond zou worden. Dat is nartuurlijk niet zo, ik wil graag dat men erachter komt wat er aan d hand is en is geweest.
Maar ach, ik ben pas 7.5 week bezig,k dus wi weet duurt dat nog wel heel lang.
Ik herken wat je zegt: ik was zo ontzettend ziek dta iedereen zich erge zorgen maakte,de hele opname probeerden de artsen mij enigzins voor te bereiden op het feit dat het waarschijnlijk door M. Crohn was, toen de coloscopie goed bleek, heb ik gewoon liggen janken dat er weer niets bekend was, ik was zó teleurgesteld. Best genant, al die artsn riepen dat het goed nieuws was, alleen ik baalde zo vreselijk van het feit dat er weer niets bekend was geworden. Uiteindelijk was ik natuurlijk wel blij
.Het is niet zozeer bang zijn lastig gevonden worden ivm met mondigheid ofzo, maar meer het gevoel dat ik misschien meer vrede moet hebben en me sneller neer moet leggen bij dingen die ze zeggen. Ik ben nogal kritisch en denk zelf ook veel na en zoek veel op. Soms denk ik wel eens dat ze msschien wel denken dat het haast lijkt alsof ik wil dat er bv Crohn aangetoond zou worden. Dat is nartuurlijk niet zo, ik wil graag dat men erachter komt wat er aan d hand is en is geweest.
Maar ach, ik ben pas 7.5 week bezig,k dus wi weet duurt dat nog wel heel lang.
donderdag 1 februari 2007 om 21:16
oja, mijn kinderen, ze zijn 3 en 5 jaar, klein dus nog. In het begin boeide het me niets, kon ik niet eens aan ze denken (en daar voel je je dan later weer schuldig om), later miste ik ze enorm. Ik vond het moeilijk om ze moe of verdrietig te zien als ze weer naar de oppas moesten, of weer moestn logeren. Nu is dat wel wat minder, al zou ik dolgraag weer alles zelf doen, maar dat red ik gewoon nog niet helaas. Ik moet zeggen dat ze zich er goed doorslaan. Wat moet dat moeilijk voor jou geweest zijn dat je en kinderen kon krijgen (en dan helemaal als je 2 zussen zwanger waren).
Ik heb een laparatomie ghad, dus mijn hele buik lag open omdat ze dachten dat ik en darmperforatie had, het enige wat ze daarmee gezien hebben was dat de dikke darm er wat verwijd uitzag (whateve that may be). Met een MRI van de dunne darm zagen ze geen afwijkingn.
Ik heb een laparatomie ghad, dus mijn hele buik lag open omdat ze dachten dat ik en darmperforatie had, het enige wat ze daarmee gezien hebben was dat de dikke darm er wat verwijd uitzag (whateve that may be). Met een MRI van de dunne darm zagen ze geen afwijkingn.
donderdag 1 februari 2007 om 22:23
Ik schrik echt van jullie verhalen. Hoeveel ellende kan een mens verwerken??*;*;
Ik heb deze week mijn ontlasting van 5 ker per dag een paar floddertjes tot gewoon 2 keer per dag de normale hoeveelheid kunnen reduceren door het eten van müsli met yoghurt. Stoelgang is zachter maar het bloed blijft. Vandaag had ik voor het eerst iets dat er iets 'opensprong' voordat alles eruit kwam. Vreemd he. Ik kijk al geeneens meer achter me in de wcpot.
Ik heb trouwens niet zo'n handige literbeker van dat Kleanspul. Ga van het weekend maar eens een literkaraf halen. En siroop natuurlijk. Welke smaak past het beste bij vanille. De kersensmaak misschien:P
Morgenochtend nog 1 keer müsli en dan dat gekke dieet van de arts volgen. Geen vruchten met pitjes,geen musli meer, geen dit geen dat..
Ik heb deze week mijn ontlasting van 5 ker per dag een paar floddertjes tot gewoon 2 keer per dag de normale hoeveelheid kunnen reduceren door het eten van müsli met yoghurt. Stoelgang is zachter maar het bloed blijft. Vandaag had ik voor het eerst iets dat er iets 'opensprong' voordat alles eruit kwam. Vreemd he. Ik kijk al geeneens meer achter me in de wcpot.
Ik heb trouwens niet zo'n handige literbeker van dat Kleanspul. Ga van het weekend maar eens een literkaraf halen. En siroop natuurlijk. Welke smaak past het beste bij vanille. De kersensmaak misschien:P
Morgenochtend nog 1 keer müsli en dan dat gekke dieet van de arts volgen. Geen vruchten met pitjes,geen musli meer, geen dit geen dat..
vrijdag 2 februari 2007 om 08:59
vrijdag 2 februari 2007 om 09:11
Ha Liubi,
Dat gevoel wat je had, voelde dat als een soort plop? Alles iets over een drempel heen moest ofzo?? Klinkt weer lekker charmant, he. Maar zo voelde het bij mij in ieder geval.
Bij de KleanPrep is appelsap het allerbeste. Kijk ook eens op www.crohnforum.be Hier staan allemaal goede tips op. Rechts bovenaan de site staat de link naar het forum.
Succes meid en hou ons op de hoogte.
Bentetje, ben benieuwd hoe het bij jou is gegaan!
Liefs,
MAjo
Dat gevoel wat je had, voelde dat als een soort plop? Alles iets over een drempel heen moest ofzo?? Klinkt weer lekker charmant, he. Maar zo voelde het bij mij in ieder geval.
Bij de KleanPrep is appelsap het allerbeste. Kijk ook eens op www.crohnforum.be Hier staan allemaal goede tips op. Rechts bovenaan de site staat de link naar het forum.
Succes meid en hou ons op de hoogte.
Bentetje, ben benieuwd hoe het bij jou is gegaan!
Liefs,
MAjo
vrijdag 2 februari 2007 om 13:07
zaterdag 3 februari 2007 om 13:25
Hoi,
De uitslag van de poliep was goed!!!
Moet nu een afspraak maken met de internist die de scopie uitgevoerd heeft, om te bespreken of dit in de familie voorkomt, enz. Ik moet in ieder geval volgend jaar weer zo'n gezellig onderzoek laten doen omdat hij me vrij jong vind om al een poliep te hebben, meestal gebeurt dit pas na je 50e...heb ik dat weer...
De uitslag van de poliep was goed!!!
Moet nu een afspraak maken met de internist die de scopie uitgevoerd heeft, om te bespreken of dit in de familie voorkomt, enz. Ik moet in ieder geval volgend jaar weer zo'n gezellig onderzoek laten doen omdat hij me vrij jong vind om al een poliep te hebben, meestal gebeurt dit pas na je 50e...heb ik dat weer...
zaterdag 3 februari 2007 om 20:50
Hoi Bentetje, ik las op een ander topic dat je wel meer van mijn colitis ervaring wilde weten. Helaas vrees ik dat ik een stap of wat achter loop met jouw ervaringen. Ik las, stilletjes, al wel mee hier en op andere topics. Nieuwsgierig hoe het bij jou en anderen verloopt en of de onderzoeken naar zijn.
Zelf heb ik vanaf eind december problemen met mijn darmen. Eerst doorgelopen, want ik meende een hardnekkige buikgriep te hebben. Ongeveer na drie weken in januari dan toch maar eens richting huisarts gegaan, want de krampen verergerden en ik kon weinig verdragen. Toen moest ik eerst een week vloeibaar eten om de boel tot rust te laten komen. Nu ruim een week geleden is er een echo gemaakt waarbij colitis is vastgesteld. De gehele dikke darm is opgezwollen.
De dag erna kon ik bij de ha langs voor de uitslag en een colitis-dieet. Afgelopen woensdag ben ik wéér terug geweest want de klachten verminderen niet. Nu kan ik a.s. maandag al bij een internist terecht en ik vrees dat ik dan toch de klos ben voor een kijkje van binnenuit.
Intussen bivakkeer ik voornamelijk op de bank met opgetrokken benen. Zodra ik wat ter been ben geweest voel ik me zo slap als een vaatdoek en heb het gevoel flauw te vallen. Nu ben ik qua buikpijn best wel wat gewend, heb vijf kinderen gebaard en heb meerdere operaties in de buik gehad, maar dit is echt niet leuk meer. Die zwakte zal ook wel wat door het dieet komen. Ik word er zo flauw van, mis mijn kruiden, rauwkost en de smaak van echt lekker eten. Toekijken als de rest van het gezin lekker zitten te eten, met zelf een beetje gestoomde vis en iets erbij, is voor mij (nog?) een kwelling. Moet zo wennen aan de ongekruide hap en dat terwijl ik van spicy hou.
Op de bank liggend heb ik kunnen nadenken of ik dit soort klachten eerder heb gehad en hoe erg. Nu zo erg zijn ze nooit geweest, maar dit is zeker niet de eerste keer dan mijn darmen problemen opleveren. Eigenlijk zijn de klachten afgelopen jaar steeds wel min of meer aanwezig geweest.
Ik ben dan ook ernstig benieuwd wat de uiteindelijke uitslag zal zijn. In principe ben ik vrij snel op het punt door te mogen naar de internist. Alleen nu nog hopen dat verder onderzoek net zo vlot verloopt.
Ik zal je wel op de hoogte houden.
Zelf heb ik vanaf eind december problemen met mijn darmen. Eerst doorgelopen, want ik meende een hardnekkige buikgriep te hebben. Ongeveer na drie weken in januari dan toch maar eens richting huisarts gegaan, want de krampen verergerden en ik kon weinig verdragen. Toen moest ik eerst een week vloeibaar eten om de boel tot rust te laten komen. Nu ruim een week geleden is er een echo gemaakt waarbij colitis is vastgesteld. De gehele dikke darm is opgezwollen.
De dag erna kon ik bij de ha langs voor de uitslag en een colitis-dieet. Afgelopen woensdag ben ik wéér terug geweest want de klachten verminderen niet. Nu kan ik a.s. maandag al bij een internist terecht en ik vrees dat ik dan toch de klos ben voor een kijkje van binnenuit. Intussen bivakkeer ik voornamelijk op de bank met opgetrokken benen. Zodra ik wat ter been ben geweest voel ik me zo slap als een vaatdoek en heb het gevoel flauw te vallen. Nu ben ik qua buikpijn best wel wat gewend, heb vijf kinderen gebaard en heb meerdere operaties in de buik gehad, maar dit is echt niet leuk meer. Die zwakte zal ook wel wat door het dieet komen. Ik word er zo flauw van, mis mijn kruiden, rauwkost en de smaak van echt lekker eten. Toekijken als de rest van het gezin lekker zitten te eten, met zelf een beetje gestoomde vis en iets erbij, is voor mij (nog?) een kwelling. Moet zo wennen aan de ongekruide hap en dat terwijl ik van spicy hou.
Op de bank liggend heb ik kunnen nadenken of ik dit soort klachten eerder heb gehad en hoe erg. Nu zo erg zijn ze nooit geweest, maar dit is zeker niet de eerste keer dan mijn darmen problemen opleveren. Eigenlijk zijn de klachten afgelopen jaar steeds wel min of meer aanwezig geweest.
Ik ben dan ook ernstig benieuwd wat de uiteindelijke uitslag zal zijn. In principe ben ik vrij snel op het punt door te mogen naar de internist. Alleen nu nog hopen dat verder onderzoek net zo vlot verloopt.
Ik zal je wel op de hoogte houden.
zaterdag 3 februari 2007 om 20:55
zondag 4 februari 2007 om 01:11
Mijn darmen hebben altijd behoorlijk traag gewerkt. Hierdoor had ik al regelmatig last van obstipatie. Het afgelopen jaar zijn daarbij perioden met diarree gekomen. Volgens mij als reactie op bepaald voedsel, maar helemaal zeker ben ik daar niet van. Ook heb ik twee keer diverticulitis (ontstoken divertikels) in het uiteinde van de dikke darm gehad.
De afgelopen zes weken heb ik voornamelijk diarree. Op koorts had ik eerlijk gezegd niet niet gelet, tot een paar dagen geleden en toen bleek ik toch wel verhoging/koorts te hebben. Ook dat heb ik het afgelopen jaar vaak gehad. Achteraf denk ik dat het ook toen was terug te voeren op mijn darmen.
Gisterochtend was ik een stuk actiever geweest (nu ja, een klein uur in de stad met zoon) en ontwikkelde zich toch een heuse koorts. Zoon heeft me aan de arm mee terug naar huis moeten nemen, zo beroerd voelde ik me. Eenmaal thuis ging ik bijna tegen de vlakte. Ik heb toen ook uren geslapen overdag.
Van de ha had ik diclofenac gekregen tegen de pijn, maar die slik alleen als het echt nodig is. Die rommel doet gemeen zeer in mijn maag, zelfs als ik het met eten inneem.
De afgelopen zes weken heb ik voornamelijk diarree. Op koorts had ik eerlijk gezegd niet niet gelet, tot een paar dagen geleden en toen bleek ik toch wel verhoging/koorts te hebben. Ook dat heb ik het afgelopen jaar vaak gehad. Achteraf denk ik dat het ook toen was terug te voeren op mijn darmen.
Gisterochtend was ik een stuk actiever geweest (nu ja, een klein uur in de stad met zoon) en ontwikkelde zich toch een heuse koorts. Zoon heeft me aan de arm mee terug naar huis moeten nemen, zo beroerd voelde ik me. Eenmaal thuis ging ik bijna tegen de vlakte. Ik heb toen ook uren geslapen overdag.
Van de ha had ik diclofenac gekregen tegen de pijn, maar die slik alleen als het echt nodig is. Die rommel doet gemeen zeer in mijn maag, zelfs als ik het met eten inneem.
zondag 4 februari 2007 om 10:33
Goeiemorgen,
@Marjo, vandaag was het weer hommeles op de wc. Zit heel erg verstopt en wat eruit komt zijn 'bloederige' floddertjes. Het lijkt wel of er iets openspringt voordat alles eruit komt. Een soort drempel.
Morgen om 12.00 begin ik met dat smerige spul. Van te voren nog even appelsap kopen en dan aanmaken. En de scopie is dinsdag om 10.30 dus dat betekent dat ik om 06.00 op moet staan om de laatste liter weg te werken.
Ik zie er als een berg tegenop.:?
@Marjo, vandaag was het weer hommeles op de wc. Zit heel erg verstopt en wat eruit komt zijn 'bloederige' floddertjes. Het lijkt wel of er iets openspringt voordat alles eruit komt. Een soort drempel.
Morgen om 12.00 begin ik met dat smerige spul. Van te voren nog even appelsap kopen en dan aanmaken. En de scopie is dinsdag om 10.30 dus dat betekent dat ik om 06.00 op moet staan om de laatste liter weg te werken.
Ik zie er als een berg tegenop.:?
zondag 4 februari 2007 om 12:57
zondag 4 februari 2007 om 19:28
diclofenac is heel slecht voor je maag. Vraag anders bij de apotheek een maagbeschermer (zoals bijvoorbeeld zantac), dat scheelt misschien! Jeetje, je klinkt erg ziek, rot joh! succes bij de internist....hopelijk weet je gauw wat meer! Je schreef dat je 5 kinderen hebt gebaard, hoe oud zijn ze? Het valt niet mee om als moeder lang ziek te zijn hè! En dan heb ik er nog maar 2...Ik ben vandaag de hele dag alleen geweest met mijn kinderen voor het eerst na 8 weken precies. Ik ben nu erg moe, maar het ging goed, heb vanmiddag gewoon een tijdje horizontaal gelegen.
maandag 5 februari 2007 om 11:06
Hoewel ik weet dat vandaag toch niets meer gedaan wordt dan even alles doorpraten, even controleren en een vervolgafspraak zit ik hier met klotsende oksels en zwetende handjes. Vind het stom van mezelf, maar dat helpt ook niet echt.
Ik heb inderdaad vijf kinderen, hoewel nu nog maar vier. De oudste is op elf jarige leeftijd overleden. De nu oudste zoon is zeventien en heeft vandaag zijn eerste stagedag. Dan heb ik een dochter van vijftien en nog twee zoons van twaalf en acht. Allemaal groot genoeg om hun handen uit de mouwen te steken, maar met een moeder die wel vaker ziek is hebben ze daar lang niet altijd zin in.
De diclofenac slik ik al na wat eten, dat scheelt wel. Ik zal eens zantac halen om te zien of dat nog beter helpt. Wat ik hiervoor nooit heb gehad met diclofenac is dat ik er zo slaperig van wordt. Liefst slik ik echter niets. Mijn ervaringen met pijnstillers zijn niet allemaal zo positief. Door mijn verleden heb ik aardig wat nodig en het zwaardere spul wil ik zien te voorkomen.
Ik heb inderdaad vijf kinderen, hoewel nu nog maar vier. De oudste is op elf jarige leeftijd overleden. De nu oudste zoon is zeventien en heeft vandaag zijn eerste stagedag. Dan heb ik een dochter van vijftien en nog twee zoons van twaalf en acht. Allemaal groot genoeg om hun handen uit de mouwen te steken, maar met een moeder die wel vaker ziek is hebben ze daar lang niet altijd zin in.
De diclofenac slik ik al na wat eten, dat scheelt wel. Ik zal eens zantac halen om te zien of dat nog beter helpt. Wat ik hiervoor nooit heb gehad met diclofenac is dat ik er zo slaperig van wordt. Liefst slik ik echter niets. Mijn ervaringen met pijnstillers zijn niet allemaal zo positief. Door mijn verleden heb ik aardig wat nodig en het zwaardere spul wil ik zien te voorkomen.
maandag 5 februari 2007 om 11:07
Ben nog niet begonnen want ik heb pas om 09.15 ontbeten. Ik heb wel trek in allerlei lekkere dingen als chocolade.:?
Mag niet...
Van de zenuwen ben ik al 3 keer naar de wc geweest. Geen bloed te bekennen en ik geloof dat ik ook zo wel leeg ben.
*ontkenningsfase*
Over een klein uurtje ga ik beginnen.
Mag niet...
Van de zenuwen ben ik al 3 keer naar de wc geweest. Geen bloed te bekennen en ik geloof dat ik ook zo wel leeg ben.
*ontkenningsfase*
Over een klein uurtje ga ik beginnen.
