Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
donderdag 27 maart 2008 om 08:19
Zucht. Stevige tegenzin om naar de therapiegroep te gaan. Onrustig nachtje gehad na zo'n drukke cursusdag (en twijfels of ik het allemaal wel kan...) en ik word wakker van elk klein geluidje, al komt mijn man nog zó zachtjes naar bed als ik al slaap. Dat is onrust in mijn lijf, angst in mijn lijf; denken: wat gaat hij doen, wat gebeurt er, ik zie het niet, het is donker. Heeft natuurlijk helemaal niets met de situatie nu te maken, maar alles met de onveilige, niet-te-vertrouwen situatie bij ons thuis toen ik heel jong was. Brrr, al die herinneringen zitten nog in mijn lijf en geest. Zeg niet, zoals zo'n stomme psycholoog voor een of andere instantie ooit, dat 'kleine kinderen geen herinneringen hebben'. Die geloofde mij dus ook niet.
Nou ja. Nu de deur uit, dan maar. Heeft iemand hier trouwens ervaring met EMDR? ik hoorde er laatst van iemand zulke positieve dingen over, ze was echt haar trauma (ging wel over iets anders, maar toch) door kwijtgeraakt. Misschien een optie voor als ik niet doorga met deze groep.
Nou ja. Nu de deur uit, dan maar. Heeft iemand hier trouwens ervaring met EMDR? ik hoorde er laatst van iemand zulke positieve dingen over, ze was echt haar trauma (ging wel over iets anders, maar toch) door kwijtgeraakt. Misschien een optie voor als ik niet doorga met deze groep.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 27 maart 2008 om 10:08
quote:Elmervrouw schreef op 27 maart 2008 @ 08:19:
Nou ja. Nu de deur uit, dan maar. Heeft iemand hier trouwens ervaring met EMDR? ik hoorde er laatst van iemand zulke positieve dingen over, ze was echt haar trauma (ging wel over iets anders, maar toch) door kwijtgeraakt. Misschien een optie voor als ik niet doorga met deze groep.
Eigenlijk ben ik voornamelijk een meelezer, maar vanwege jouw vraag over EMDR wil ik toch even reageren.
Ik ben sinds een maand bezig met EMDR. De reden dat ik deze therapie volg is dat ik worstel met jeugdtrauma's en dan met name sexueel geweld. Jarenlang zijn deze herinneringen verdrongen geweest, maar inmiddels door allerlei stress in het nu komt er van alles naar boven. Heel naar, maar misschien is dit het juiste moment om ermee aan de slag te gaan.
Na 3 behandelingen lijkt het wat beter met me te gaan, ik word wat rustiger, ben minder "schrikachtig".
Mocht je nog vragen hebben, stel ze gerust.
Wens je heel veel sterkte.
Nou ja. Nu de deur uit, dan maar. Heeft iemand hier trouwens ervaring met EMDR? ik hoorde er laatst van iemand zulke positieve dingen over, ze was echt haar trauma (ging wel over iets anders, maar toch) door kwijtgeraakt. Misschien een optie voor als ik niet doorga met deze groep.
Eigenlijk ben ik voornamelijk een meelezer, maar vanwege jouw vraag over EMDR wil ik toch even reageren.
Ik ben sinds een maand bezig met EMDR. De reden dat ik deze therapie volg is dat ik worstel met jeugdtrauma's en dan met name sexueel geweld. Jarenlang zijn deze herinneringen verdrongen geweest, maar inmiddels door allerlei stress in het nu komt er van alles naar boven. Heel naar, maar misschien is dit het juiste moment om ermee aan de slag te gaan.
Na 3 behandelingen lijkt het wat beter met me te gaan, ik word wat rustiger, ben minder "schrikachtig".
Mocht je nog vragen hebben, stel ze gerust.
Wens je heel veel sterkte.
anoniem_43340 wijzigde dit bericht op 27-03-2008 17:02
Reden: spelfout
Reden: spelfout
% gewijzigd
donderdag 27 maart 2008 om 10:23
donderdag 27 maart 2008 om 13:37
[quote]Elmervrouw schreef op 27 maart 2008 @ 08:19:
Zeg niet, zoals zo'n stomme psycholoog voor een of andere instantie ooit, dat 'kleine kinderen geen herinneringen hebben'. Die geloofde mij dus ook niet.
Lekker zeg, zo'n psycholoog. Zeker bij de LOI afgestudeerd. (Psycholoog is geen beschermd beroep, psychotherapeut wel.)
Het klopt wel, denk ik, dat je geen herinneringen hebt van je vroegste kindertijd. Die worden niet in je bewustzijn opgeslagen, maar wel in je onderbewustzijn. De eerste twee levensjaren zijn bijvoorbeeld bepalend voor je gevoel van veiligheid (de zgn. veilige hechting), die de basis zijn voor de rest van je leven. Dat zit dus wel degelijk ergens opgeslagen, ook al herinner je het je niet.
De kunst (voor een góede psycholoog) is nu juist die dingen uit het onderbewustzijn te tillen in je bewustzijn, zodat je ze als volwassen mens kan aanpakken. Daar kan je verstand, de rede bij helpen. Die rede helpt je niet als zaken nog in je onderbewustzijn verstopt zijn, waar dat kleine meisje nog even bang is als toen.
Een dikke knuf Veertje, goed van je dat je dit topic geopend hebt
dubio
Zeg niet, zoals zo'n stomme psycholoog voor een of andere instantie ooit, dat 'kleine kinderen geen herinneringen hebben'. Die geloofde mij dus ook niet.
Lekker zeg, zo'n psycholoog. Zeker bij de LOI afgestudeerd. (Psycholoog is geen beschermd beroep, psychotherapeut wel.)
Het klopt wel, denk ik, dat je geen herinneringen hebt van je vroegste kindertijd. Die worden niet in je bewustzijn opgeslagen, maar wel in je onderbewustzijn. De eerste twee levensjaren zijn bijvoorbeeld bepalend voor je gevoel van veiligheid (de zgn. veilige hechting), die de basis zijn voor de rest van je leven. Dat zit dus wel degelijk ergens opgeslagen, ook al herinner je het je niet.
De kunst (voor een góede psycholoog) is nu juist die dingen uit het onderbewustzijn te tillen in je bewustzijn, zodat je ze als volwassen mens kan aanpakken. Daar kan je verstand, de rede bij helpen. Die rede helpt je niet als zaken nog in je onderbewustzijn verstopt zijn, waar dat kleine meisje nog even bang is als toen.
Een dikke knuf Veertje, goed van je dat je dit topic geopend hebt
dubio
Ga in therapie!
donderdag 27 maart 2008 om 14:49
Allereerst wil ik toch wel even zeggen dat ik vanmorgen in de groep echt heb gemerkt dat ik vooruitgang heb geboekt met mezelf. (Willen jullie mij eraan herinneren, mocht ik het weer vergeten?) Twee nieuwe gezichten, twee nieuwe therapeutes die ik nog niet kende. Wat zag ik er tegenop. En wat baalde ik dat de vorige, een oudere vrouw, nu overspannen is. Nét iemand gaan vertrouwen, een paar maanden bezig, en weer weg.
Dus ik ging met stevige tegenzin, vanmorgen. En in het rondje 'hoe zit je erbij' heb ik dat ook gezegd. Maar, gaandeweg kwam ik erachter, en ook dat heb ik later gewoon gezegd, dat het geen tegenzin was, maar pure angst. Twéé nieuwe mensen. Dat was in mijn hoofd een grote donkere angstwolk geworden. En dan ook nog jongere, knappe, leuke vrouwen; nóg enger. Enger dan zo'n troostend moederfiguur, zoals ik de eerdere therapeute was gaan beschouwen.
Een andere aanpak kan dus ook heel verfrissend zijn, zoals ik merkte. Ook de lichamelijke kant, als je angst voelt, wordt erbij betrokken. (Zij geven ook Rots&Water training.) En angst voelde ik genoeg, maar ik heb, tot mijn eigen verbazing, compleet mijn hart uitgestort. Alles over die vreselijke pasen; het missen van mijn kinderen; mijn moeder die mij niet steunt, laat staan gelooft; de cursus die ik nu doe en angst om straks met mensen in een auto te zitten (.. dichtbij..) terwijl het me eerst juist leuk leek, beetje rijden, beetje kletsen, kontakt met mensen. Angst dat het niet lukt met de cursus en het examen; angst dat ik door de mand val en ze zien dat ik eigenlijk niet zo stoer ben maar heel veel heb meegemaakt en me soms nog echt wankelig voel..
Poeh, wat een opluchting was dat. Ik zei echt alles, zelfs over hoe ik het voelde t.a.v. de eerdere therapeute. En dat noem ik vooruitgang, want eerder zou ik het niet zo gedurfd hebben. Nu heb ik er ook niet vantevoren over nagedacht, maar het zat blijkbaar allemaal zó hoog, echt zó ontzettend hoog dat ik niemand aankeek en het er allemaal uitgooide. Het is zo fijn als je je niet druk hoeft te maken 'of mensen er wel tegen kunnen', dat is hier helemaal niet mijn verantwoording.
Wat ik trouwens ook echt fijn vond, was dat ze niets over zichzelf vertelden (deed andere therapeute wel). Ik hoef niet te weten waarmee zij eventueel worstelen, ik kom daar voor mezelf. Heel iets anders dan in een ander kontakt (daar heb ik een ander altijd alle ruimte gegeven, maar wat kreeg ik terug aan aandacht?), en zo nodig voor mij. Want ik merk wel dat er héél wat emoties zitten. Dat het allemaal heel veel is wat er speelt in mijn leven. Waar ik loop, kijk, tv, lees; overal zijn het confrontaties met dingen die met mijn kinderen te maken hebben, met mijn moeder, met moederschap, met misbruik. Ik kan het niet ontlopen.
Dus ik ging met stevige tegenzin, vanmorgen. En in het rondje 'hoe zit je erbij' heb ik dat ook gezegd. Maar, gaandeweg kwam ik erachter, en ook dat heb ik later gewoon gezegd, dat het geen tegenzin was, maar pure angst. Twéé nieuwe mensen. Dat was in mijn hoofd een grote donkere angstwolk geworden. En dan ook nog jongere, knappe, leuke vrouwen; nóg enger. Enger dan zo'n troostend moederfiguur, zoals ik de eerdere therapeute was gaan beschouwen.
Een andere aanpak kan dus ook heel verfrissend zijn, zoals ik merkte. Ook de lichamelijke kant, als je angst voelt, wordt erbij betrokken. (Zij geven ook Rots&Water training.) En angst voelde ik genoeg, maar ik heb, tot mijn eigen verbazing, compleet mijn hart uitgestort. Alles over die vreselijke pasen; het missen van mijn kinderen; mijn moeder die mij niet steunt, laat staan gelooft; de cursus die ik nu doe en angst om straks met mensen in een auto te zitten (.. dichtbij..) terwijl het me eerst juist leuk leek, beetje rijden, beetje kletsen, kontakt met mensen. Angst dat het niet lukt met de cursus en het examen; angst dat ik door de mand val en ze zien dat ik eigenlijk niet zo stoer ben maar heel veel heb meegemaakt en me soms nog echt wankelig voel..
Poeh, wat een opluchting was dat. Ik zei echt alles, zelfs over hoe ik het voelde t.a.v. de eerdere therapeute. En dat noem ik vooruitgang, want eerder zou ik het niet zo gedurfd hebben. Nu heb ik er ook niet vantevoren over nagedacht, maar het zat blijkbaar allemaal zó hoog, echt zó ontzettend hoog dat ik niemand aankeek en het er allemaal uitgooide. Het is zo fijn als je je niet druk hoeft te maken 'of mensen er wel tegen kunnen', dat is hier helemaal niet mijn verantwoording.
Wat ik trouwens ook echt fijn vond, was dat ze niets over zichzelf vertelden (deed andere therapeute wel). Ik hoef niet te weten waarmee zij eventueel worstelen, ik kom daar voor mezelf. Heel iets anders dan in een ander kontakt (daar heb ik een ander altijd alle ruimte gegeven, maar wat kreeg ik terug aan aandacht?), en zo nodig voor mij. Want ik merk wel dat er héél wat emoties zitten. Dat het allemaal heel veel is wat er speelt in mijn leven. Waar ik loop, kijk, tv, lees; overal zijn het confrontaties met dingen die met mijn kinderen te maken hebben, met mijn moeder, met moederschap, met misbruik. Ik kan het niet ontlopen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 27 maart 2008 om 14:53
quote:livia schreef op 27 maart 2008 @ 10:08:Ik ben sinds een maand bezig met EMDR. De reden dat ik deze therapie volg is dat ik worstel met jeugdtrauma's en dan met name sexueel geweld. Jarenlang zijn deze herinneringen verdrongen geweest, maar inmiddels door allerlei stress in het nu komt er van alles naar boven. Heel naar, maar misschien is dit het juiste moment om ermee aan de slag te gaan.Dank je voor het delen. Hetzelfde verhaal bij mij. Ook verdrongen herinneringen, die pas naar boven kwamen toen ik een heftige wakkerschud-gebeurtenis meemaakte (het kwijtraken van mijn kinderen). En ook door het hier-en-nu komt steeds meer naar boven. Vandaar dat ik dit ook dacht te gaan doen. Misschien zou je me willen vertellen hoe zo'n sessie zo'n beetje in zijn werk gaat? Ik heb wel gegoogled en heb wel een idee, maar ik hoor het liever van iemand met eigen ervaring. Degene die ik ken, was er in ieder geval goed mee geholpen. Ik heb het tel.nr. van haar behandelaar, zij vond hem (.. het is wel een man..) heel integer.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 27 maart 2008 om 18:17
Elmervrouw, een vriendin van mij volgt ook EMDR hier in Tilburg. Haar behandelaar is een vrouw en zij heeft er goede ervaring mee. In een korte tijd al een goede band met haar opgebouwd en ze hebben deze vorm van therapie even in de koelkast gezet, omdat er eerst aan iets anders gewerkt moet worden.
Als je informatie wilt hebben over deze behandelaarster, dan geef je maar een gil.
Knuf
Als je informatie wilt hebben over deze behandelaarster, dan geef je maar een gil.
Knuf
vrijdag 28 maart 2008 om 19:55
Livia, dank je wel voor het delen van je ervaring. Ik heb inmiddels een mailtje gestuurd aan de therapeut die dit doet, bellen durfde ik nog even niet. Ik denk dat het een goede aanvulling kan zijn en een bijdrage aan spanning en angst verminderen en misschien wel oplossen.
Met de therapiegroep ga ik in ieder geval nog door, ik heb een goed gevoel over gisteren. Het was een opluchting om dat zo gedaan te hebben. Moest ik maar vaker doen
Vandaag een heel andere dag, met weer cursus. Ik voelde me daar nu ook beter. Even ving ik een glimp op van hoe dit nieuwe werk kan zijn, ik voelde iets van gezelligheid, mensen ontmoeten, praatje maken over niks, en ja, dat kan ik óók. Zo lekker dat niemand daar verder iets van mij weet en dat het mijn eigen keuze en vrijheid is wat ik vertel, en zelfs of ik wel iets vertel (niks dus!). Het gevoel van een keuze hebben hierin.. Verder was het opletten, leren, toetsen maken, nieuwe informatie, noodzakelijke informatie. En de examendata zijn bekend..!
Met de therapiegroep ga ik in ieder geval nog door, ik heb een goed gevoel over gisteren. Het was een opluchting om dat zo gedaan te hebben. Moest ik maar vaker doen
Vandaag een heel andere dag, met weer cursus. Ik voelde me daar nu ook beter. Even ving ik een glimp op van hoe dit nieuwe werk kan zijn, ik voelde iets van gezelligheid, mensen ontmoeten, praatje maken over niks, en ja, dat kan ik óók. Zo lekker dat niemand daar verder iets van mij weet en dat het mijn eigen keuze en vrijheid is wat ik vertel, en zelfs of ik wel iets vertel (niks dus!). Het gevoel van een keuze hebben hierin.. Verder was het opletten, leren, toetsen maken, nieuwe informatie, noodzakelijke informatie. En de examendata zijn bekend..!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 29 maart 2008 om 14:38
Héhé, eindelijk heb ik het boek van Carolien Roodvoets, 'Niemandskinderen' te pakken! En meteen al in de inleiding voelde ik zoveel herkenning én erkenning..
Nu lees ik dus dat boek, in plaats van mijn lesmappen 'Vakopleiding taxichauffeur' die hier op mijn bureau liggen te wachten, naast de stadsplattegrond die ik ook moet leren.
First things first, of zoiets, denk ik.
Nu lees ik dus dat boek, in plaats van mijn lesmappen 'Vakopleiding taxichauffeur' die hier op mijn bureau liggen te wachten, naast de stadsplattegrond die ik ook moet leren.
First things first, of zoiets, denk ik.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 29 maart 2008 om 15:06
Gisteren tijdens de cursus heb ik wel al even een gevoel gehad van 'dit wordt gezellig'. Al die chauffeurs die de kantine, waar wij dan ook zitten, binnenlopen, goedemorgen roepen, praatje maken, koffie.. gewoon ongedwongen en losjes.
Ik zit daar dan, en kijk, en voel, en weet dat niemand aan mij kan zien wat er allemaal in mijn leven speelt en gespeeld heeft, en voel mij bevrijd.
Hier zit ik dan toch maar!
Klaar voor een nieuw begin, zo klaar als je kunt zijn, tenminste.
Doodgewone gezelligheid heb ik zo gemist! Gewoon een praatje maken, simpel. Samen. Niet te dichtbij, niet te persoonlijk. Daar verheug ik me op, ik hoop dat het werk straks er zo ook uitziet. Praatje maken met de mensen die ik vervoer, lekker autorijden in een grote bak of zo'n busje, gewoon simpele dingen. En de rest pak ik na werktijd wel weer op, zo nodig.
Het is me duidelijk geworden dat ik eigenlijk nog steeds reageer en kijk vanuit angst, als ik met mensen omga. En dat ik, als ik merk dat ze gewoon ook tegen mij praten net als tegen anderen, kalmer word. Dat ik dan 'verdedigingsmuren' laat zakken en iets van 'samenzijn' kan ervaren. Eindelijk minder alleen. Het wordt me steeds duidelijker hoe ik me heb teruggetrokken in mezelf, en dat het nu anders mag. Dat ik een keuze heb. Ik kan zélf voelen of ik meer wil zeggen of niet. Nergens dwang, manipulatie, onduidelijkheid, mist. Wat is dat een opluchting. En wat maakt mij dat ook duidelijk hoeveel deze dingen er zijn geweest in mijn leven.
Inzichten genoeg, de afgelopen dagen, door deze nieuwe ervaringen. En dat alles ook verteld tegen mijn man. Toen ik hem vroeg of hij zo'n gevoel (van angst etc.) herkende, herkent hij dat niet, maar hij herkent wél in zichzelf zoals ik me nu af en toe voorzichtig wel begin te voelen tussen andere mensen. Dat is voor hem normaal, voor mij dus nog niet. Maar ik ben wél op weg........ dat geeft mij een gelukkig gevoel.
Ik zit daar dan, en kijk, en voel, en weet dat niemand aan mij kan zien wat er allemaal in mijn leven speelt en gespeeld heeft, en voel mij bevrijd.
Hier zit ik dan toch maar!
Klaar voor een nieuw begin, zo klaar als je kunt zijn, tenminste.
Doodgewone gezelligheid heb ik zo gemist! Gewoon een praatje maken, simpel. Samen. Niet te dichtbij, niet te persoonlijk. Daar verheug ik me op, ik hoop dat het werk straks er zo ook uitziet. Praatje maken met de mensen die ik vervoer, lekker autorijden in een grote bak of zo'n busje, gewoon simpele dingen. En de rest pak ik na werktijd wel weer op, zo nodig.
Het is me duidelijk geworden dat ik eigenlijk nog steeds reageer en kijk vanuit angst, als ik met mensen omga. En dat ik, als ik merk dat ze gewoon ook tegen mij praten net als tegen anderen, kalmer word. Dat ik dan 'verdedigingsmuren' laat zakken en iets van 'samenzijn' kan ervaren. Eindelijk minder alleen. Het wordt me steeds duidelijker hoe ik me heb teruggetrokken in mezelf, en dat het nu anders mag. Dat ik een keuze heb. Ik kan zélf voelen of ik meer wil zeggen of niet. Nergens dwang, manipulatie, onduidelijkheid, mist. Wat is dat een opluchting. En wat maakt mij dat ook duidelijk hoeveel deze dingen er zijn geweest in mijn leven.
Inzichten genoeg, de afgelopen dagen, door deze nieuwe ervaringen. En dat alles ook verteld tegen mijn man. Toen ik hem vroeg of hij zo'n gevoel (van angst etc.) herkende, herkent hij dat niet, maar hij herkent wél in zichzelf zoals ik me nu af en toe voorzichtig wel begin te voelen tussen andere mensen. Dat is voor hem normaal, voor mij dus nog niet. Maar ik ben wél op weg........ dat geeft mij een gelukkig gevoel.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 29 maart 2008 om 15:14
Hai lieve Elmervrouw,
Wat is het leuk om vooral je laatste stuk te lezen! Dat je 'gewoon' gezelligheid voelt en dat het goed is zoals je bent, of je nu stil bent of juist praat. Is zeker ook fijn om dit zo met je man te kunnen bespreken? Wellicht brengt het jullie voor jouw gevoel meer op hetzelfde level, doordat je nu lichtelijk hebt gevoeld, wat voor velen 'normaal' is.
Ik ben oprecht blij voor je. Je bent hard aan het werk. Houdt deze resultaten en gevoelens vast en sla ze op. Je gaat nog terugvallen krijgen, mij helpt het om op de mindere momenten te denken; twee stappen vooruit, één stap terug. Dan kun je dat op den duur beter opvangen en vooruitkijken naar de volgende twee stappen, die je gaat maken.
Je bent een kanjer!
Wat is het leuk om vooral je laatste stuk te lezen! Dat je 'gewoon' gezelligheid voelt en dat het goed is zoals je bent, of je nu stil bent of juist praat. Is zeker ook fijn om dit zo met je man te kunnen bespreken? Wellicht brengt het jullie voor jouw gevoel meer op hetzelfde level, doordat je nu lichtelijk hebt gevoeld, wat voor velen 'normaal' is.
Ik ben oprecht blij voor je. Je bent hard aan het werk. Houdt deze resultaten en gevoelens vast en sla ze op. Je gaat nog terugvallen krijgen, mij helpt het om op de mindere momenten te denken; twee stappen vooruit, één stap terug. Dan kun je dat op den duur beter opvangen en vooruitkijken naar de volgende twee stappen, die je gaat maken.
Je bent een kanjer!
zondag 30 maart 2008 om 10:38
Uit Niemandskinderen:
Het boek maakt pijnlijk duidelijk dat de confrontatie met de familie meestal niet leidt tot de zo vurig gewenste en nagejaagde erkenning van het leed en de opgelopen schade.
Misschien zullen sommige ouders zich door dit boek aangevallen voelen - het zou kunnen lijken alsof ik weinig begrip heb voor de moeilijke taak van opvoeders. Ik heb dat begrip wel degelijk, maar ik had nu eens minder behoefte om te nuanceren, om ouders te verontschuldigen. Die verontschuldigen zichzelf al zo vaak. Dit boek gaat bovendien niet over ouders die oprecht worstelen met hun ouderschap, zoekend zijn en verantwoordelijkheid willen nemen, nee, mijn boek gaat over 'foute' ouders en hun kinderen. Over ouders die nergens over nadenken die hulp weigeren en er een potje van maken. Natuurlijk zijn die ook vaak gevangenen van hun eigen onmacht en onkunde, van hun eigen geschiedenis, maar voor iederen die wil en een beetje doorzet, is er uiteindelijk altijd hulp mogelijk.
Een beroerde jeugd mag nooit een verontschuldiging zijn voor het verwoesten van het leven van je kind. Deze ouders herhalen hun beroerde geschiedenis, ze zijn meestal ook zelf Niemandskinderen. Natuurlijk zijn ze niet verantwoordelijk voor wat hun als kind is aangedaan, maar ze zijn wel verantwoordelijk voor hoe ze met hun jeugdtrauma's omgaan.
Het boek maakt pijnlijk duidelijk dat de confrontatie met de familie meestal niet leidt tot de zo vurig gewenste en nagejaagde erkenning van het leed en de opgelopen schade.
Misschien zullen sommige ouders zich door dit boek aangevallen voelen - het zou kunnen lijken alsof ik weinig begrip heb voor de moeilijke taak van opvoeders. Ik heb dat begrip wel degelijk, maar ik had nu eens minder behoefte om te nuanceren, om ouders te verontschuldigen. Die verontschuldigen zichzelf al zo vaak. Dit boek gaat bovendien niet over ouders die oprecht worstelen met hun ouderschap, zoekend zijn en verantwoordelijkheid willen nemen, nee, mijn boek gaat over 'foute' ouders en hun kinderen. Over ouders die nergens over nadenken die hulp weigeren en er een potje van maken. Natuurlijk zijn die ook vaak gevangenen van hun eigen onmacht en onkunde, van hun eigen geschiedenis, maar voor iederen die wil en een beetje doorzet, is er uiteindelijk altijd hulp mogelijk.
Een beroerde jeugd mag nooit een verontschuldiging zijn voor het verwoesten van het leven van je kind. Deze ouders herhalen hun beroerde geschiedenis, ze zijn meestal ook zelf Niemandskinderen. Natuurlijk zijn ze niet verantwoordelijk voor wat hun als kind is aangedaan, maar ze zijn wel verantwoordelijk voor hoe ze met hun jeugdtrauma's omgaan.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 30 maart 2008 om 10:41
Ik hoop dat de slachtoffers van een onveilige jeugd die dit boek lezen ook een beetje boos zullen worden, want neem van mij aan: boosheid heb je nodig om slachtoffer af te worden, en verontwaardiging heb je nodig om de wereld een beetje te verbeteren.
Niemandskinderen zijn in de steek gelaten door hun familieleden, maar vaak ook door de samenleving. Ze voelen zich ontmenselijkt tot op het bot en willen maar één ding: weer méns worden, als méns gezien, behandeld en gerespecteerd worden. (...) Mens word je weer in relatie tot anderen. Mens word je in een samenleving die zich om je bekommert.
Niemandskinderen zijn in de steek gelaten door hun familieleden, maar vaak ook door de samenleving. Ze voelen zich ontmenselijkt tot op het bot en willen maar één ding: weer méns worden, als méns gezien, behandeld en gerespecteerd worden. (...) Mens word je weer in relatie tot anderen. Mens word je in een samenleving die zich om je bekommert.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 30 maart 2008 om 10:45
Vaak wordt de zondebok ook uitgestoten uit de familie, waardoor de familie het ideaalplaatje van het leuke en nette gezin en de ideale ouders overeind kunnen houden. De zondebok wordt het liefst vergeten en verzwegen, maar blijft op afstand een belangrijke rol vervullen als drager van de schaduw en het kwade, waarin ook al het kwade van ieder individueel gezinslid kan worden geprojecteerd.
Dankzij de zondebok kan het gezin zogenaamd harmonieus en in vrede doorleven. De zondebok torst - en gaat gebukt onder - het onkruid van de hele familie en de rest pronkt met de bloemen.
Dankzij de zondebok kan het gezin zogenaamd harmonieus en in vrede doorleven. De zondebok torst - en gaat gebukt onder - het onkruid van de hele familie en de rest pronkt met de bloemen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 30 maart 2008 om 10:58
Het is wel duidelijk dat ik me in de eerste pagina's van 'Niemandskinderen' al behoorlijk herkende. En deze zin 'De zondebok torst - en gaat gebukt onder - het onkruid van de hele familie en de rest pronkt met de bloemen', die is helemaal herkenbaar. Zo is het nu precies! Ik ben uitgekotst, en zij leven lekker verder. Ik zou weleens stiekem willen binnenkijken als ze allemaal weer eens bij elkaar zijn, zoals ik me voorstel dat het afgelopen Pasen was. Dan organiseerde mijn moeder altijd zo'n eierzoek-bijeenkomst voor alle kleinkinderen, zal ze nu ook wel nog gedaan hebben.
En kon ik daar eerder al niet meer aan meedoen omdat mijn kinderen er niet meer waren, nu ben ik helemáál uitgesloten en afgeserveerd, als brenger van het slechte nieuws over onze lieve papa. Onruststookster die ik ben.
Soms denk ik: mijn ouders hadden nooit kinderen moeten krijgen, het waren zelf nog kinderen. In eerste instantie was het ook nog helemaal niet de bedoeling (ik ben een 'moetje'). Ze zaten er ineens middenin en dan ook nog de schande in die tijd.. Geen wonder dat ik zo gedwee en gemakkelijk ben geworden, ik wilde niet nóg meer overlast veroorzaken.
Het meest dwars zit me tot nu toe de verloochening van mij, het verraad. Inderdaad het mooi weer spelen van mijn moeder, ten koste van mij. Mooi weer naar de buitenwereld, naar alles en iedereen. En ik kan stikken. Ik word zo boos en verdrietig als ik daaraan denk, ik wil het soms gewoon niet laten doordringen.
En kon ik daar eerder al niet meer aan meedoen omdat mijn kinderen er niet meer waren, nu ben ik helemáál uitgesloten en afgeserveerd, als brenger van het slechte nieuws over onze lieve papa. Onruststookster die ik ben.
Soms denk ik: mijn ouders hadden nooit kinderen moeten krijgen, het waren zelf nog kinderen. In eerste instantie was het ook nog helemaal niet de bedoeling (ik ben een 'moetje'). Ze zaten er ineens middenin en dan ook nog de schande in die tijd.. Geen wonder dat ik zo gedwee en gemakkelijk ben geworden, ik wilde niet nóg meer overlast veroorzaken.
Het meest dwars zit me tot nu toe de verloochening van mij, het verraad. Inderdaad het mooi weer spelen van mijn moeder, ten koste van mij. Mooi weer naar de buitenwereld, naar alles en iedereen. En ik kan stikken. Ik word zo boos en verdrietig als ik daaraan denk, ik wil het soms gewoon niet laten doordringen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 31 maart 2008 om 18:59
Vandaag de cursus voor de taxipas afgerond; daarna naar mijn werkgever gegaan om te vragen wanneer we gaan beginnen met rijden. Ik moet op nóg een noodzakelijk documentje (per post) wachten, en als dat er is, gaan we van start.
En dan natuurlijk in mei nog die twee examens. Tot die tijd mag je wel al aan het werk met een 'voorlopige taxipas', maar je moet binnen vier maanden slagen voor de examens.
Allemaal nog vreemd en nieuw! Om weer te praten over een werkgever en aan het werk gaan, na zo lang thuis te hebben gezeten. Nog onwerkelijk. Gemengde gevoelens, maar zin om te beginnen, zin in nieuwe ervaringen, overheerst.
En dan natuurlijk in mei nog die twee examens. Tot die tijd mag je wel al aan het werk met een 'voorlopige taxipas', maar je moet binnen vier maanden slagen voor de examens.
Allemaal nog vreemd en nieuw! Om weer te praten over een werkgever en aan het werk gaan, na zo lang thuis te hebben gezeten. Nog onwerkelijk. Gemengde gevoelens, maar zin om te beginnen, zin in nieuwe ervaringen, overheerst.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
