Relaties
alle pijlers
vergevingsgezind zijn ... of je grenzen stellen?
vrijdag 18 april 2008 om 16:19
Naar aanleiding van het topic van MicMic (mijn man heeft een ander met psychische problemen) ontspon zich een discussie waarin Meds aangaf van: een mens heeft een ander niet per definitie nodig, en zegt zelfs letterlijk: ik vind ook dat je het verplicht ben naar je kinderen toe om grenzen te stellen. Om ze te laten zien dat je ondanks dat je heel veel van iemand houdt niet alles hoeft te pikken in een relatie. Nijntje geeft daarop aan dat ze dat wat kort door de bocht vindt: Daar ben ik het in beginsel mee oneens. Ik denk dat het juist een enorme les is voor de kinderen als je ze laat zien dat, ook al is iemand over de grens gegaan, je hem toch kan vergeven. Korenwolf geeft aan dat er verschil zit bij vergeven inzake vreemdgaan, bijv of het gaat om een eenmalige actie of de notoire vreemdganger en dat kinderen de man van MicMic nodig hebben en dat je juist moet laten zien dat je hem - in het gezin - nodig hebt.
Meds zegt er nog dit over: Veel mensen (lees vrouwen) zijn structureel ongelukkig omdat ze steeds hun grenzen moeten verleggen. Ik zeg dat je daar paal en perk aan moet stellen, vergevingsgezindheid is prachtig, maar werkt alleen als dat kan met behoud van je eigenwaarde. Vergevingsgezindheid als in geen grenzen kunnen/durven stellen is een hele slechte les voor kinderen en maakt ze beslist niet weerbaar. Als liefde pijn doet is het geen liefde meer
En met de posting van Nijntje wil ik dan het topic openen: Je leest hier op het forum zo vaak over "niet over je grenzen heen laten walsen" etc. dat het opvallend is. Het is kennelijk heel erg als er iemand over je grens gaat. Dat wordt algemeen aangenomen. Maar is dat wel zo erg in alle gevallen? Ik vind dat interessante materie.
Dus: wanneer vind jij dat de grens van vergeven ophoudt?
Meds zegt er nog dit over: Veel mensen (lees vrouwen) zijn structureel ongelukkig omdat ze steeds hun grenzen moeten verleggen. Ik zeg dat je daar paal en perk aan moet stellen, vergevingsgezindheid is prachtig, maar werkt alleen als dat kan met behoud van je eigenwaarde. Vergevingsgezindheid als in geen grenzen kunnen/durven stellen is een hele slechte les voor kinderen en maakt ze beslist niet weerbaar. Als liefde pijn doet is het geen liefde meer
En met de posting van Nijntje wil ik dan het topic openen: Je leest hier op het forum zo vaak over "niet over je grenzen heen laten walsen" etc. dat het opvallend is. Het is kennelijk heel erg als er iemand over je grens gaat. Dat wordt algemeen aangenomen. Maar is dat wel zo erg in alle gevallen? Ik vind dat interessante materie.
Dus: wanneer vind jij dat de grens van vergeven ophoudt?
vrijdag 18 april 2008 om 18:19
helleu,
ik zie ook niet zo'n een-op-eenrelatie tussen een grens stellen aan iemand en iemand iets vergeven.
hardop denkend: als je het gevoel hebt dat je iemand ergens voor moet/wil vergeven, impliceert dat dat diegene jou heeft gekwetst, schade heeft berokkend; dus: diegene heeft jouw persoonlijke grens overschreden. anders was er natuurlijk geen conflict of schuld en dus ook geen sprake van iemand iets willen/moeten vergeven.
in zoverre hebben persoonlijke grenzen volgens mij met vergeving te maken.
verder geldt volgens mij dat vergeven en een grens stellen elkaar niet uitsluiten, het is niet OF een grens stellen OF vergeven.
ik heb weleens iemand vergeven die over mijn grens is gegaan, maar dat betekent niet dat mijn grens is vervaagd, die is nog steeds dezelfde, en dat weet diegene. mocht zij weer over die grens gaan, dan zou ik haar wellicht na enige tijd weer kunnen vergeven, maar omdat ik er geen vertrouwen meer in zou hebben dat zij het niet nog eens zou doen, zou ik wel afstand van haar nemen, om mijzelf te beschermen. lijkt mij gezond, alhoewel het pijnlijk is.
dus: iemand vergeven is toch ook niet per se hetzelfde als op dezelfde voet met diegene verdergaan? of je grens verleggen?
bovendien ben ik het heel erg met eleonara eens dat vergeving tijd kost en niet onder dwang gebeurt. soms ook misschien kom je erachter dat je iemand niet of moeilijk vergeven kan, is dat dan erg?
hmm, wel interessant om er eens over na te denken!
zijn er meer mensen die het zo zien? of ben ik heel onduidelijk?
ik zie ook niet zo'n een-op-eenrelatie tussen een grens stellen aan iemand en iemand iets vergeven.
hardop denkend: als je het gevoel hebt dat je iemand ergens voor moet/wil vergeven, impliceert dat dat diegene jou heeft gekwetst, schade heeft berokkend; dus: diegene heeft jouw persoonlijke grens overschreden. anders was er natuurlijk geen conflict of schuld en dus ook geen sprake van iemand iets willen/moeten vergeven.
in zoverre hebben persoonlijke grenzen volgens mij met vergeving te maken.
verder geldt volgens mij dat vergeven en een grens stellen elkaar niet uitsluiten, het is niet OF een grens stellen OF vergeven.
ik heb weleens iemand vergeven die over mijn grens is gegaan, maar dat betekent niet dat mijn grens is vervaagd, die is nog steeds dezelfde, en dat weet diegene. mocht zij weer over die grens gaan, dan zou ik haar wellicht na enige tijd weer kunnen vergeven, maar omdat ik er geen vertrouwen meer in zou hebben dat zij het niet nog eens zou doen, zou ik wel afstand van haar nemen, om mijzelf te beschermen. lijkt mij gezond, alhoewel het pijnlijk is.
dus: iemand vergeven is toch ook niet per se hetzelfde als op dezelfde voet met diegene verdergaan? of je grens verleggen?
bovendien ben ik het heel erg met eleonara eens dat vergeving tijd kost en niet onder dwang gebeurt. soms ook misschien kom je erachter dat je iemand niet of moeilijk vergeven kan, is dat dan erg?
hmm, wel interessant om er eens over na te denken!
zijn er meer mensen die het zo zien? of ben ik heel onduidelijk?
vrijdag 18 april 2008 om 18:27
quote:Muis66 schreef op 18 april 2008 @ 17:22:
@ Naski, hij heeft waarschijnlijk iets gezegd van dat hij af en to wat had met vrouwen in Brazilie, maar hij heeft mij wat meer specifieker verteld over de spannende avonturen. Misschien is 25% zelfs nog aan de ruime kant. Voor een deel is dat gebeurd toen hij bij de koopvaardij zat en op Zuid Amerika vaarde en nog niet getrouwd was, maar wel een 'soort verkering' had. Voor een deel zijn die Samba-avonturen wel tijdens hun huwelijk voortgezet en wist ze ervan, van de vrouw in Amerika weet ze niets en van 1 wist ze wel en dat was ongeveer 4 jaar geleden, was een Nederlandse vrouw. Die relatie werd gestopt. Daarna heeft hij er nog eens een stuk of 10, inclusief Y versleten waarvan het merendeel ONS waren. Hij zit voor zijn werk vaak overal in Nederland, met soms een overnachting. Hij staat oa op (meerdaagse) beurzen.
Hij is overigens begin 60.Jezus, heeft die man een pik van goud ofzo?
@ Naski, hij heeft waarschijnlijk iets gezegd van dat hij af en to wat had met vrouwen in Brazilie, maar hij heeft mij wat meer specifieker verteld over de spannende avonturen. Misschien is 25% zelfs nog aan de ruime kant. Voor een deel is dat gebeurd toen hij bij de koopvaardij zat en op Zuid Amerika vaarde en nog niet getrouwd was, maar wel een 'soort verkering' had. Voor een deel zijn die Samba-avonturen wel tijdens hun huwelijk voortgezet en wist ze ervan, van de vrouw in Amerika weet ze niets en van 1 wist ze wel en dat was ongeveer 4 jaar geleden, was een Nederlandse vrouw. Die relatie werd gestopt. Daarna heeft hij er nog eens een stuk of 10, inclusief Y versleten waarvan het merendeel ONS waren. Hij zit voor zijn werk vaak overal in Nederland, met soms een overnachting. Hij staat oa op (meerdaagse) beurzen.
Hij is overigens begin 60.Jezus, heeft die man een pik van goud ofzo?
Am Yisrael Chai!
vrijdag 18 april 2008 om 18:41
quote:fashionvictim schreef op 18 april 2008 @ 18:27:
[...]
Jezus, heeft die man een pik van goud ofzo?
Geen idee FV! Muis die
Zonder dollen: het is een hele charmante man. Hij is heel makkelijk in de omgang en heel hoffelijk. Ik heb hem ook wel eens gevraagd hoe dat dan toch zo makkelijk gaat. Hij zegt: ik leg makkelijk contact, en veel vrouwen krijgen thuis onvoldoende aandacht. Hij zegt dat het gemiddelde aantal van 25% van de mensen dat vreemdgaat (waarbij het getal van vreemdgaande vrouwen kennelijk percentueel iets hoger ligt!) absoluut niet waar is, het is veel hoger, maar zelfs anoniem geven mensen het nog niet toe. Zijn visie: 1 op de 2 gaat vreemd....
Pfew!
[...]
Jezus, heeft die man een pik van goud ofzo?
Geen idee FV! Muis die
Zonder dollen: het is een hele charmante man. Hij is heel makkelijk in de omgang en heel hoffelijk. Ik heb hem ook wel eens gevraagd hoe dat dan toch zo makkelijk gaat. Hij zegt: ik leg makkelijk contact, en veel vrouwen krijgen thuis onvoldoende aandacht. Hij zegt dat het gemiddelde aantal van 25% van de mensen dat vreemdgaat (waarbij het getal van vreemdgaande vrouwen kennelijk percentueel iets hoger ligt!) absoluut niet waar is, het is veel hoger, maar zelfs anoniem geven mensen het nog niet toe. Zijn visie: 1 op de 2 gaat vreemd....
Pfew!
vrijdag 18 april 2008 om 18:47
quote:noammeke schreef op 18 april 2008 @ 18:19:
bovendien ben ik het heel erg met eleonara eens dat vergeving tijd kost en niet onder dwang gebeurt. soms ook misschien kom je erachter dat je iemand niet of moeilijk vergeven kan, is dat dan erg?
hmm, wel interessant om er eens over na te denken!
zijn er meer mensen die het zo zien? of ben ik heel onduidelijk?Nee, ik denk dat het mogelijk is. Ik denk dat iemand zo over een grens (de jouwe, danwel 'algemeen verondersteld') kan gaan dat je die persoon niet kan vergeven. Ik heb het een vriendin nooit vergeven dat ze mij oversloeg bij haar trouwerij. We waren jarenlang beste vriendinnen, ik heb haar uit het slop getrokken, ik heb haar bijgestaan toen ze verkracht werd, ben met haar naar de politie geweest, soatest etc. Op vakantie geweest en heb haar in huis gehad toen ze door haar vriend werd mishandeld. Ze ging trouwen. Ik zou haar getuige zijn. Iets van een maand of twee voor de heuglijke datum kreeg ik te horen dat haar collega, die ze net twee weken kende, had gevraagd om getuige te zijn. Bovendien was ik alleen welkom op haar receptie, niet eens bij het eten. Erover praten wilde ze niet. Zelfs haar vriend en mijn toenmalige vriend waren stomverbaasd. Haar vriend, zelfs haar ouders hebben haar op andere gedachten getracht te brengen, maar ze boog niet, de nieuwe collega was nu favoriet. Ik bedankte voor de eer, ben zelfs niet geweest en heb alle contact verbroken. En nee, ik kan het niet vergeven. Ben bij mezelf te rade gegaan waarom, maar ik voelde me verstoten. Heb haar altijd gesteund, naast haar gestaan in letterlijk hele slechte tijden. En dan mag ik als de buruvrouw van 8 huizen verderop op haar receptie handjes komen schudden? Vooral het feit dat ze het niet durfde te zeggen, maar het met een briefje bij de trouwkaart oploste...
bovendien ben ik het heel erg met eleonara eens dat vergeving tijd kost en niet onder dwang gebeurt. soms ook misschien kom je erachter dat je iemand niet of moeilijk vergeven kan, is dat dan erg?
hmm, wel interessant om er eens over na te denken!
zijn er meer mensen die het zo zien? of ben ik heel onduidelijk?Nee, ik denk dat het mogelijk is. Ik denk dat iemand zo over een grens (de jouwe, danwel 'algemeen verondersteld') kan gaan dat je die persoon niet kan vergeven. Ik heb het een vriendin nooit vergeven dat ze mij oversloeg bij haar trouwerij. We waren jarenlang beste vriendinnen, ik heb haar uit het slop getrokken, ik heb haar bijgestaan toen ze verkracht werd, ben met haar naar de politie geweest, soatest etc. Op vakantie geweest en heb haar in huis gehad toen ze door haar vriend werd mishandeld. Ze ging trouwen. Ik zou haar getuige zijn. Iets van een maand of twee voor de heuglijke datum kreeg ik te horen dat haar collega, die ze net twee weken kende, had gevraagd om getuige te zijn. Bovendien was ik alleen welkom op haar receptie, niet eens bij het eten. Erover praten wilde ze niet. Zelfs haar vriend en mijn toenmalige vriend waren stomverbaasd. Haar vriend, zelfs haar ouders hebben haar op andere gedachten getracht te brengen, maar ze boog niet, de nieuwe collega was nu favoriet. Ik bedankte voor de eer, ben zelfs niet geweest en heb alle contact verbroken. En nee, ik kan het niet vergeven. Ben bij mezelf te rade gegaan waarom, maar ik voelde me verstoten. Heb haar altijd gesteund, naast haar gestaan in letterlijk hele slechte tijden. En dan mag ik als de buruvrouw van 8 huizen verderop op haar receptie handjes komen schudden? Vooral het feit dat ze het niet durfde te zeggen, maar het met een briefje bij de trouwkaart oploste...
vrijdag 18 april 2008 om 18:58
Muis, ik kan me heel goed voorstellen dat je het contact verbroken hebt met die vriendin.
Maar nu zal ik even heel iritant doen; ik zou me ook kunnen voorstellen dat je haar wel kan vergeven voor deze dwaling. Misschien representeerde jij op dat moment voor haar wel heel erg een niet zo fleurige periode in haar leven; verkrachting, haar opgevangen, etc. Misschien wilde ze met een blanco pagina beginnen. Ik zeg niet dat dat een goeie keus was, maar het zou haar motief geweest kunnen zijn op dat moment.
Laat ik even voorop stellen dat ik de filosofie aanhang dat vergeving vooral voor jou als vergever goed is. Het kan je helpen om te proberen de motivatie van die vriendin te begrijpen.
Dat je er nog steeds boos over bent, gekwetst en haar niet meer wilt zien, daar kan ik helemaal inkomen.
Maar nu zal ik even heel iritant doen; ik zou me ook kunnen voorstellen dat je haar wel kan vergeven voor deze dwaling. Misschien representeerde jij op dat moment voor haar wel heel erg een niet zo fleurige periode in haar leven; verkrachting, haar opgevangen, etc. Misschien wilde ze met een blanco pagina beginnen. Ik zeg niet dat dat een goeie keus was, maar het zou haar motief geweest kunnen zijn op dat moment.
Laat ik even voorop stellen dat ik de filosofie aanhang dat vergeving vooral voor jou als vergever goed is. Het kan je helpen om te proberen de motivatie van die vriendin te begrijpen.
Dat je er nog steeds boos over bent, gekwetst en haar niet meer wilt zien, daar kan ik helemaal inkomen.
vrijdag 18 april 2008 om 18:59
@ Puk69, heftig betoog, maar ik denk wel dat je gelijk hebt. Zij heeft de keuze gemaakt om hem niet op te geven, ondanks zijn gedrag. En het zou inderdaad wel dieptriest zijn als hij haar inruilde voor een blom van 20. Toch heeft hij het - omdat hij toen met mij over Y sprak - wel gezegd, hij overweegt wel om te gaan scheiden, omdat hij zijn vrijheid wil. Ik heb toen met verbazing zitten luisteren en gezegd dat hij theoretisch dan doet wat hij nu doet, zijn eigen gang gaan, alleen met eentje minder naar bed gaat, zijn vrouw....en dat ik twijfel dat hij voor zichzelf kan zorgen, want hij is eigenlijk van jongs af aan al door haar verzorgd.
En ja, ergens heb ik ook bewondering voor haar, omdat zij, zoals je zegt, met haar hoofd opgeheven blijft lopen, ondanks dat ze - zij het een fractioneel deel - weet van zijn vreemdgaan.
En ja, ergens heb ik ook bewondering voor haar, omdat zij, zoals je zegt, met haar hoofd opgeheven blijft lopen, ondanks dat ze - zij het een fractioneel deel - weet van zijn vreemdgaan.
vrijdag 18 april 2008 om 19:05
@ Nijntje: ja, heb ik ook aan gedacht. Maar we hebben ook zovele leuke momenten gehad, verre reizen gemaakt, gekke dingen beleefd, gelachen tot we in onze onderbroeken piesten, kortom, het was (gelukkig) niet allemaal kommer en kwel. En ja, mogelijk ben ik inderdaad de personificatie van ook leed voor haar. Maar het ging om de manier waarop. Ik zou bijna zeggen 'we' waren druk bezig, want ook ik ging een maand later trouwen, en dus druk met van hoe doe jij dit en hoe doe jij dat, samen nog naar zo'n beurs geweest voor trouwen.
En dan ineens de trouwkaart met een post-itje erop van: Muis, ik heb B (de collega) gevraagd om getuige te zijn, ipv jou, hoop niet dat je dat erg vind. Toen ik dus teleurgesteld belde, kwam daar bovenop dat ze maar 20 mensen voor het eten had, en die B wel en ik niet. Toen ik verder vroeg was ze zelfs heel erg beledigd dat ik haar vriendschap met B ter discussie stelde.
Haar vriend belde later terug dat hij verbijsterd was (zat erbij toen ze belde) en zei dat vriendin die B maar 2 keer buiten werk had gezien, een keertje op een borrel van werk en een keertje bij hen thuis waarbij ze maar alleen bij het eten was geweest, en na de koffie weer vertrok. Hij begreep er echt helemaal niets van. Is zelfs twee dagen later alleen langsgeweest.
Saillant detail: ik heb later gehoord dat die B nog geen twee maanden na het huwelijk van vriendin een andere baan vond en dat ook die vriendschap (tussen B en vriendin dus) vrij snel daarna is doodgebloed....
En dan ineens de trouwkaart met een post-itje erop van: Muis, ik heb B (de collega) gevraagd om getuige te zijn, ipv jou, hoop niet dat je dat erg vind. Toen ik dus teleurgesteld belde, kwam daar bovenop dat ze maar 20 mensen voor het eten had, en die B wel en ik niet. Toen ik verder vroeg was ze zelfs heel erg beledigd dat ik haar vriendschap met B ter discussie stelde.
Haar vriend belde later terug dat hij verbijsterd was (zat erbij toen ze belde) en zei dat vriendin die B maar 2 keer buiten werk had gezien, een keertje op een borrel van werk en een keertje bij hen thuis waarbij ze maar alleen bij het eten was geweest, en na de koffie weer vertrok. Hij begreep er echt helemaal niets van. Is zelfs twee dagen later alleen langsgeweest.
Saillant detail: ik heb later gehoord dat die B nog geen twee maanden na het huwelijk van vriendin een andere baan vond en dat ook die vriendschap (tussen B en vriendin dus) vrij snel daarna is doodgebloed....
vrijdag 18 april 2008 om 19:06
Met het grenzen stellen verhaal heb ik eigenlijk een heel ander plaatje in mijn hoofd dan waar we nu over discussieren. Het interesseert me meer op een algemeen nivo, niet alleen op het gebied van ontrouw in liefdesrelaties.
Ik heb een vriendin die enorm assertief is en zonder dat ze het doorheeft (denk ik) best af en toe verbaal flink uit kan halen. Maar dat idee heeft ze zelf kennelijk niet, want op een dag vroeg ze me; vind je dat ik over me heen laat lopen?
Ik vond dat zó frappant! Kennelijk heeft ze het idee dat ze haar grenzen moet bewaken, vriendschapsrelaties heb ik het nu over, maar ze sloeg daarin zo door dat mensen echt op hun hoede waren bij haar om geen sneer te krijgen.
En dan vraag ik me af; moet je eigenlijk niet juist oppassen dat je je grenzen té strikt bewaakt?
Ik heb een vriendin die enorm assertief is en zonder dat ze het doorheeft (denk ik) best af en toe verbaal flink uit kan halen. Maar dat idee heeft ze zelf kennelijk niet, want op een dag vroeg ze me; vind je dat ik over me heen laat lopen?
Ik vond dat zó frappant! Kennelijk heeft ze het idee dat ze haar grenzen moet bewaken, vriendschapsrelaties heb ik het nu over, maar ze sloeg daarin zo door dat mensen echt op hun hoede waren bij haar om geen sneer te krijgen.
En dan vraag ik me af; moet je eigenlijk niet juist oppassen dat je je grenzen té strikt bewaakt?
vrijdag 18 april 2008 om 19:16
@ Nijn, ik sta tot op de dag van vandaag gewoon nog steeds verbijsterd. Er viel ook niets voor ofzo. Ik kan alleen maar denken dat die B wellicht vroeg of ze haar getuige kon zijn en vriendin C niet kon weigeren. Vriendin C was wel iemand die erg onzeker was en het moeilijk vond om vriendschappen te sluiten. Mogelijk dat ze B niet voor het hoofd wilde stoten en er wel vanuit ging dat ik niet moeilijk zou doen.
vrijdag 18 april 2008 om 19:25
quote:Nijntje schreef op 18 april 2008 @ 19:06:
Met het grenzen stellen verhaal heb ik eigenlijk een heel ander plaatje in mijn hoofd dan waar we nu over discussieren. Het interesseert me meer op een algemeen nivo, niet alleen op het gebied van ontrouw in liefdesrelaties.
Ik heb een vriendin die enorm assertief is en zonder dat ze het doorheeft (denk ik) best af en toe verbaal flink uit kan halen. Maar dat idee heeft ze zelf kennelijk niet, want op een dag vroeg ze me; vind je dat ik over me heen laat lopen?
Ik vond dat zó frappant! Kennelijk heeft ze het idee dat ze haar grenzen moet bewaken, vriendschapsrelaties heb ik het nu over, maar ze sloeg daarin zo door dat mensen echt op hun hoede waren bij haar om geen sneer te krijgen.
En dan vraag ik me af; moet je eigenlijk niet juist oppassen dat je je grenzen té strikt bewaakt?Ik kan daar wel wat in meegaan. Ik ben zelf vrij assertief, zoals vanmiddag zo mooi in de esta (geloof ik) stond, 'ik had al een eigen mening voordat Madonna die verkondigde en ik kon als het moet over je heen walsen voordat Margaret Thatcher liet zien hoe je dat doet' en toch ben ik in de loop der jaren wel milder geworden. Maar ik vraag me soms ook wel eens na een uitbarsting van mezelf af, was ik niet te fel en juist (jawel!) te onzeker over mijn eigen grenzen en ging ik daarom tekeer? Waarschijnlijk heeft je vriendin de assertiviteit moeten leren en dat is niet voor niets geweest. En nu is ze wellicht soms bang dat ze er niet té pontifikaal mee omgaat....
Met het grenzen stellen verhaal heb ik eigenlijk een heel ander plaatje in mijn hoofd dan waar we nu over discussieren. Het interesseert me meer op een algemeen nivo, niet alleen op het gebied van ontrouw in liefdesrelaties.
Ik heb een vriendin die enorm assertief is en zonder dat ze het doorheeft (denk ik) best af en toe verbaal flink uit kan halen. Maar dat idee heeft ze zelf kennelijk niet, want op een dag vroeg ze me; vind je dat ik over me heen laat lopen?
Ik vond dat zó frappant! Kennelijk heeft ze het idee dat ze haar grenzen moet bewaken, vriendschapsrelaties heb ik het nu over, maar ze sloeg daarin zo door dat mensen echt op hun hoede waren bij haar om geen sneer te krijgen.
En dan vraag ik me af; moet je eigenlijk niet juist oppassen dat je je grenzen té strikt bewaakt?Ik kan daar wel wat in meegaan. Ik ben zelf vrij assertief, zoals vanmiddag zo mooi in de esta (geloof ik) stond, 'ik had al een eigen mening voordat Madonna die verkondigde en ik kon als het moet over je heen walsen voordat Margaret Thatcher liet zien hoe je dat doet' en toch ben ik in de loop der jaren wel milder geworden. Maar ik vraag me soms ook wel eens na een uitbarsting van mezelf af, was ik niet te fel en juist (jawel!) te onzeker over mijn eigen grenzen en ging ik daarom tekeer? Waarschijnlijk heeft je vriendin de assertiviteit moeten leren en dat is niet voor niets geweest. En nu is ze wellicht soms bang dat ze er niet té pontifikaal mee omgaat....
vrijdag 18 april 2008 om 19:34
@ Muis: ik kan me erg goed voorstellen hoezeer die actie van jouw toenmalige vriendin je heeft gekwetst en hoe boos het je heeft gemaakt. ik ben zelf heel lang een door-dik-en-dun tiepje geweest en het heeft me dan ook teleurgesteld dat sommige mensen niet geheel aan mijn verwachting van hun konden voldoen. deels neem ik hen dat nog kwalijk, maar het helpt mij ook om mijn eigen verwachtingen onder de loep te nemen; soms verwacht ik een voor mij vanzelfsprekende vorm van loyaliteit van mensen die dat op een andere manier tonen of niet in dezelfde mate terug kunnen geven. harde les. ik ben nu iets voorzichtiger....
heb je ergens wel het gevoel dat het op een dag wellicht niet meer zo'n pijnpunt voo je zal zijn?
@ Nijntje: ik moest even glimlachen bij hoe je die vriendin omschrijft, nadat ik zelf gekwetst was (zie boven), ben ik denk ik ook een tijdje zo geweest. gelukkig had ik een zeer begripvolle, non-judgemental vriendin die me erop wees dat ik onbedoeld zelf nogal hard uit de hoek kon komen. oeps..
ik denk in het algemeen dat mensen die niet 'van nature' goed zijn in het voelen, begrijpen en respecteren van hun eigen grenzen, dat op een gegeven moment langs meer cognitieve weg moeten leren. dan kan er een periode zijn van overcompensatie, waarin je juist de grenzen van een ander met voeten treedt, onbedoeld. je bent als het ware nogal ego-gericht omdat je bepaald gedrag moet aanleren.
ja, dan ben je OVERassertief en te agressief in het aangeven van je grenzen.
als het verder goed gaat, trekt dat wel bij na verloop van tijd. bij mij is in ieder geval het licht gaan schijnen toen ik besefte dat veel andere mensen helemaal niet bewust mijn grenzen overschreden, maar dat ik ze niet op een rustige heldere manier duidelijk gemaakt had dat ik iets niet prettig vond. en vice versa.
de meeste mensen willen graag weten wat de grens is en willen daar ook niet overheen. er zijn uitzonderingen - mensen die je grenzen wel over willen- die mijd ik tegenwoordig maar gewoon. foute mannen horen daar m.i. zeker bij!
geinig boekje over assertiviteit heb ik eens gevonden in de verzameling jaren'70 zelfhulpboeken van mijn ouders (geweldige lectuur voor het slapen gaan): "Als ik nee zeg, voel ik me schuldig", geeft een interessant beeld van grenzen stellen en de grenzen van een ander respecteren. Je moet alleen wel even door het oubollige taalgebruik heenploegen....
heb je ergens wel het gevoel dat het op een dag wellicht niet meer zo'n pijnpunt voo je zal zijn?
@ Nijntje: ik moest even glimlachen bij hoe je die vriendin omschrijft, nadat ik zelf gekwetst was (zie boven), ben ik denk ik ook een tijdje zo geweest. gelukkig had ik een zeer begripvolle, non-judgemental vriendin die me erop wees dat ik onbedoeld zelf nogal hard uit de hoek kon komen. oeps..
ik denk in het algemeen dat mensen die niet 'van nature' goed zijn in het voelen, begrijpen en respecteren van hun eigen grenzen, dat op een gegeven moment langs meer cognitieve weg moeten leren. dan kan er een periode zijn van overcompensatie, waarin je juist de grenzen van een ander met voeten treedt, onbedoeld. je bent als het ware nogal ego-gericht omdat je bepaald gedrag moet aanleren.
ja, dan ben je OVERassertief en te agressief in het aangeven van je grenzen.
als het verder goed gaat, trekt dat wel bij na verloop van tijd. bij mij is in ieder geval het licht gaan schijnen toen ik besefte dat veel andere mensen helemaal niet bewust mijn grenzen overschreden, maar dat ik ze niet op een rustige heldere manier duidelijk gemaakt had dat ik iets niet prettig vond. en vice versa.
de meeste mensen willen graag weten wat de grens is en willen daar ook niet overheen. er zijn uitzonderingen - mensen die je grenzen wel over willen- die mijd ik tegenwoordig maar gewoon. foute mannen horen daar m.i. zeker bij!
geinig boekje over assertiviteit heb ik eens gevonden in de verzameling jaren'70 zelfhulpboeken van mijn ouders (geweldige lectuur voor het slapen gaan): "Als ik nee zeg, voel ik me schuldig", geeft een interessant beeld van grenzen stellen en de grenzen van een ander respecteren. Je moet alleen wel even door het oubollige taalgebruik heenploegen....
vrijdag 18 april 2008 om 19:41
vrijdag 18 april 2008 om 19:42
Het is een volgorde:
Altijd grenzen stellen, walst hij erover heen dan is het exit! Wanneer hij kan laten zien dat dat gedrag veranderd is, en vervolgens MIJ ruim de tijd geeft om het vertrouwen terug te krijgen/vinden. dan ben ik EVENTUEEL geneigd tot vergevingsgezindheid.....
Let wel, ik heb ook mijn TROTS ; vreemdgaan of dominant/agressief gedrag is voor mij Exit! Dan is het gewoon een hufter zonder respect en fatsoen voor mij.
Al wordt mijn financiele toekomst daar nog zo onzeker van, al 'verlies' ik daardoor een vertrouwd huis of wat vrienden.... Ik weet dat ik zelfstandig en volwaardig genoeg bent om dan opnieuw te beginnen en voor mijn eigenwaarde te kiezen!
Als zijn gedrag voortkwam uit onwetendheid (bv van huis uit bep. gedrag gezien/meegekregen) of angst (bv; verlatingsangst). Dan neem ik afstand maar ben eventueel bereid ,als er genezing/verbetering volgt !!!!!!!, tot vergevingsgezindheid en zelfs misschien een 2e kans. Maar dan moet het vertrouwen dat het niet wéér gebeurd er duidelijk zijn.
Honesty
Altijd grenzen stellen, walst hij erover heen dan is het exit! Wanneer hij kan laten zien dat dat gedrag veranderd is, en vervolgens MIJ ruim de tijd geeft om het vertrouwen terug te krijgen/vinden. dan ben ik EVENTUEEL geneigd tot vergevingsgezindheid.....
Let wel, ik heb ook mijn TROTS ; vreemdgaan of dominant/agressief gedrag is voor mij Exit! Dan is het gewoon een hufter zonder respect en fatsoen voor mij.
Al wordt mijn financiele toekomst daar nog zo onzeker van, al 'verlies' ik daardoor een vertrouwd huis of wat vrienden.... Ik weet dat ik zelfstandig en volwaardig genoeg bent om dan opnieuw te beginnen en voor mijn eigenwaarde te kiezen!
Als zijn gedrag voortkwam uit onwetendheid (bv van huis uit bep. gedrag gezien/meegekregen) of angst (bv; verlatingsangst). Dan neem ik afstand maar ben eventueel bereid ,als er genezing/verbetering volgt !!!!!!!, tot vergevingsgezindheid en zelfs misschien een 2e kans. Maar dan moet het vertrouwen dat het niet wéér gebeurd er duidelijk zijn.
Honesty
anoniem_65493 wijzigde dit bericht op 18-04-2008 19:43
Reden: taalkundig
Reden: taalkundig
% gewijzigd
vrijdag 18 april 2008 om 19:47
@ noammeke: tja daar vraag je me wat. Stel ik kom haar nu tegen. Ik denk dat ik haar wel vriendelijk gedag zeg, maar een praatje of koffie dat zie ik mezelf niet zo gauw doen. Ik denk dat het inderdaad zo is dat ik een ander verwachtingspatroon had. Niet van: ik doe dit en dus verwacht ik dat, maar het is natuurlijk wel raar dat je na jarenlange 'trouwe dienst' wordt ingeruild voor iemand die ze net kent. En eigenlijk, amper kent. Ik herken wel wat je zegt, je hebt zelf een hoge loyaliteit en die meet je ook gelijk aan anderen af, en soms komt dat gewoon niet uit. Moet ik nog af en toe aan wennen, ja......
vrijdag 18 april 2008 om 19:51
quote:noammeke schreef op 18 april 2008 @ 19:41:
Trouwens; wat te denken van volwassen vrouwen (en mannen) die ontzettend subassertief zijn? En die middels "steekjes onder water" en manipulatieve gedragingen willen bereiken wat ze willen? Of door 'klienemeisjesgedrag"....
Ik begin er steeds meer op te sch...ten....
Hoe gaan jullie daarmee om?Ik lees wel eens over dat kleine meisjes gedrag en vind het altijd erg lachwekkend, maar weet wel dat het bij veel mannen werkt. Wat mij altijd 'doet schieten' is als iemand terminologie gebruikt van "ik snap het niet maar het zal wel aan mij liggen" als je iemand ergens op of over aanspreekt. Natuurlijk, kritiek is niet leuk, maar je kan er toch even over denken en dan kijken van hoe kom ik daar op terug, vraag ik die persoon nog eens waarom hij mij tot de orde riep, of vond dat ik niet leuk reageerde op iets. Soms reageer je en ben je je niet bewust dat het harder overkwam dan je bedoelde. Als iemand dat zegt, dan kun je daar toch wel even over praten in plaats van verongelijkt doen. Is ook zo'n 'pose'
Trouwens; wat te denken van volwassen vrouwen (en mannen) die ontzettend subassertief zijn? En die middels "steekjes onder water" en manipulatieve gedragingen willen bereiken wat ze willen? Of door 'klienemeisjesgedrag"....
Ik begin er steeds meer op te sch...ten....
Hoe gaan jullie daarmee om?Ik lees wel eens over dat kleine meisjes gedrag en vind het altijd erg lachwekkend, maar weet wel dat het bij veel mannen werkt. Wat mij altijd 'doet schieten' is als iemand terminologie gebruikt van "ik snap het niet maar het zal wel aan mij liggen" als je iemand ergens op of over aanspreekt. Natuurlijk, kritiek is niet leuk, maar je kan er toch even over denken en dan kijken van hoe kom ik daar op terug, vraag ik die persoon nog eens waarom hij mij tot de orde riep, of vond dat ik niet leuk reageerde op iets. Soms reageer je en ben je je niet bewust dat het harder overkwam dan je bedoelde. Als iemand dat zegt, dan kun je daar toch wel even over praten in plaats van verongelijkt doen. Is ook zo'n 'pose'
vrijdag 18 april 2008 om 19:58
@Muis: yupzz, bloody lastig, vinnik ook. Ik onderzoek het weleens en het lijkt een contradictie: enerzijds heb ik er in vriendschappen een bijna naief vertrouwen in dat de ander net zo loyaal is als ik dat ben en anderszijds betrap ik mij er ook weleens op dat ik (onbewust) redeneer: "als ik zo en zo op die manier mijn principiele idee van loyaliteit en "trouwe dienst" uit en vormgeef", dan zal diegene wel bij me blijven. Een beetje het kinderlijke: 'als ik lief en zoet ben, zul je me belonen door me te waarderen.' Een grens stellen heb ik dan ook lang als een reden voor de ander gezien om mij te laten vallen.... Dus eigenlijk een gebrek aan vertrouwen!
Compleet doodlopende gedachte natuurlijk.
Heb jij je ook weleens afgevraagd hoe het komt dat je zolang "trouwe dienst" verricht voor iemand?
Ik vind dat lastig, want ik vind het ook gewoon heel fijn om te doen. Wellicht overanalyseer ik ook teveel..oh well!
Compleet doodlopende gedachte natuurlijk.
Heb jij je ook weleens afgevraagd hoe het komt dat je zolang "trouwe dienst" verricht voor iemand?
Ik vind dat lastig, want ik vind het ook gewoon heel fijn om te doen. Wellicht overanalyseer ik ook teveel..oh well!
vrijdag 18 april 2008 om 20:05
@ Muis 2: Jajajjajaja! Dat gedrag! Je feedback niet (willen) begrijpen, maar het wel klakkeloos beamen. (Zo..zo ruggegraatloos vind ik dat soms. Maar ik ben dan ook een monster, hehehe)
Of heel erg gaan huilen en dan je kritiek aanwenden als bevestiging: "ja, ziejewel, ik deug ook niet." Als je niet oppast ben je opeens een verschrikkelijk mens, ook al heb je zo je best gedaan in correcte "ik-boodschappen"je kritiek over te brengen....
Of heel erg gaan huilen en dan je kritiek aanwenden als bevestiging: "ja, ziejewel, ik deug ook niet." Als je niet oppast ben je opeens een verschrikkelijk mens, ook al heb je zo je best gedaan in correcte "ik-boodschappen"je kritiek over te brengen....
vrijdag 18 april 2008 om 20:07
quote:noammeke schreef op 18 april 2008 @ 19:58:
Heb jij je ook weleens afgevraagd hoe het komt dat je zolang "trouwe dienst" verricht voor iemand?
Ik vind dat lastig, want ik vind het ook gewoon heel fijn om te doen. Wellicht overanalyseer ik ook teveel..oh well!
Vriendin van mij is goog. En die zegt: het zit in ons karakter, dat we dingen van de positieve kant zien, we weten dat er ook slechte mensen zijn, maar we staan positief en opgewekt in het leven en daarom bekijken we dingen van de zonnigste kant. Daarnaast zijn we echte verzorgers en hebben we van nature iets beschermends naar andere over ons. Vermoedelijk ben jij net als ik: communicatief goed ingesteld, open en ontvankelijk naar anderen. Althans, ik ben er zo eentje die binnen 5 minuten nadat ik iemand voor het eerst ontmoet heb, al het levensverhaal te horen krijgt. Vermoedelijk heeft vriend X daarom ook mij durven vertellen over al zijn veroveringen, omdat ik niet gelijk (ver)oordeel, maar wel heel eerlijk antwoord geef vanuit diverse invalshoeken, zelfs de zijne....
Googvriendin zegt altijd dat we erop 'uitgekozen' worden. Mij zijn ook veel hartsgeheimen verteld, ik zeg wel eens, als ik mijn memoires schrijf, worden vrienden vijanden, gaan mensen uit elkaar en kinderen op zoek naar hun echte vader. Het is heel heftig wat je soms hoort...en dan heb ik niet eens een beroepsgeheim zoals de googvriendin of een priester.
Heb jij je ook weleens afgevraagd hoe het komt dat je zolang "trouwe dienst" verricht voor iemand?
Ik vind dat lastig, want ik vind het ook gewoon heel fijn om te doen. Wellicht overanalyseer ik ook teveel..oh well!
Vriendin van mij is goog. En die zegt: het zit in ons karakter, dat we dingen van de positieve kant zien, we weten dat er ook slechte mensen zijn, maar we staan positief en opgewekt in het leven en daarom bekijken we dingen van de zonnigste kant. Daarnaast zijn we echte verzorgers en hebben we van nature iets beschermends naar andere over ons. Vermoedelijk ben jij net als ik: communicatief goed ingesteld, open en ontvankelijk naar anderen. Althans, ik ben er zo eentje die binnen 5 minuten nadat ik iemand voor het eerst ontmoet heb, al het levensverhaal te horen krijgt. Vermoedelijk heeft vriend X daarom ook mij durven vertellen over al zijn veroveringen, omdat ik niet gelijk (ver)oordeel, maar wel heel eerlijk antwoord geef vanuit diverse invalshoeken, zelfs de zijne....
Googvriendin zegt altijd dat we erop 'uitgekozen' worden. Mij zijn ook veel hartsgeheimen verteld, ik zeg wel eens, als ik mijn memoires schrijf, worden vrienden vijanden, gaan mensen uit elkaar en kinderen op zoek naar hun echte vader. Het is heel heftig wat je soms hoort...en dan heb ik niet eens een beroepsgeheim zoals de googvriendin of een priester.
vrijdag 18 april 2008 om 20:19
zeeeer herkenbaar ja! we "vragen"er als het ware om, soms doe ik dat ook letterlijk, omdat ik gewoon niet goed ben in small talk, ga ik al snel vragen stellen aan een onbekende (niet impertinent, maar half grappend/ half serieus). kennelijk geven we dan aan: "kom maar, ik wil het weten, ik oordeel niet, ik denk mee en vindt het razend interessant wat je vertelt."
maar! ben benieuwd of je het hiermee eens bent; ik denk dat het ook iets is waar ik me "onkwetsbaar"bij voel, zolang het over die ander gaat, gaat het niet over mij en mijn diepste ellende.... dat is me weleens voor de voeten geworpen door iemand die een EQ van hier tot het einde der werelden heeft: "het is ook veilig, het gaat niet over jou, je lijkt zo open, maar je laat weinig van jezelf zien, ik heb jou wel door."
Flabbergasted was ik! Maar er zit iets in: ik ben zo "open"en direct communicatief, dat niemand ziet dat ik over heel veel dingen van mijzewlf mijn snater houd... Het is ook een beetje voyeurisme wat dat betreft. Wat jij?
maar! ben benieuwd of je het hiermee eens bent; ik denk dat het ook iets is waar ik me "onkwetsbaar"bij voel, zolang het over die ander gaat, gaat het niet over mij en mijn diepste ellende.... dat is me weleens voor de voeten geworpen door iemand die een EQ van hier tot het einde der werelden heeft: "het is ook veilig, het gaat niet over jou, je lijkt zo open, maar je laat weinig van jezelf zien, ik heb jou wel door."
Flabbergasted was ik! Maar er zit iets in: ik ben zo "open"en direct communicatief, dat niemand ziet dat ik over heel veel dingen van mijzewlf mijn snater houd... Het is ook een beetje voyeurisme wat dat betreft. Wat jij?
vrijdag 18 april 2008 om 20:32
quote:puk69 schreef op 18 april 2008 @ 16:30:
Ik vraag me af hoeveel mensen het met hun kinderen bespreken dat ze door papa of mama bedrogen zijn maar dat ze hem/haar willen vergeven.
Ik heb de rest nog niet gelezen maar wil hier toch alvast even op reageren. Ik weet het wel van mijn ouders maar wij hoorden het pas toen de 'mevrouw van toen' weer in beeld kwam. Zij was mijn vader tegen gekomen en ze gingen een keertje af spreken. Mijn moeder had hier totaal geen problemen mee in tegenstelling tot de kinderen . Het is trouwens niet zo dat ik mijn vader nu met heel andere ogen bekijk en ik vind het zelfs heel sterk van mijn moeder dat ze er zo goed mee om kan gaan. Het heeft mij uiteindelijk ook geholpen in mijn eigen relatie.
(Voor de duidelijkheid dit alles speelde zich af vóór er sprake was van kinderen en mijn moeder was vanaf het begin op de hoogte van de gang van zaken.)
Ik vraag me af hoeveel mensen het met hun kinderen bespreken dat ze door papa of mama bedrogen zijn maar dat ze hem/haar willen vergeven.
Ik heb de rest nog niet gelezen maar wil hier toch alvast even op reageren. Ik weet het wel van mijn ouders maar wij hoorden het pas toen de 'mevrouw van toen' weer in beeld kwam. Zij was mijn vader tegen gekomen en ze gingen een keertje af spreken. Mijn moeder had hier totaal geen problemen mee in tegenstelling tot de kinderen . Het is trouwens niet zo dat ik mijn vader nu met heel andere ogen bekijk en ik vind het zelfs heel sterk van mijn moeder dat ze er zo goed mee om kan gaan. Het heeft mij uiteindelijk ook geholpen in mijn eigen relatie.
(Voor de duidelijkheid dit alles speelde zich af vóór er sprake was van kinderen en mijn moeder was vanaf het begin op de hoogte van de gang van zaken.)
vrijdag 18 april 2008 om 20:38
quote:Nijntje schreef op 18 april 2008 @ 16:38:
Mijn idee is dat er soms erg veel nadruk op je grenzen bewaken wordt gelegd. Is dat wel terecht? Laat je over je heenlopen als je flexibele grenzen hebt?Daar ben ik het wel mee eens. In die zin dat ik niet het gevoel heb dat je op het moment dat je flexibele grenzen hebt je over je heen laat lopen. Ik denk dat je per situatie moet bekijken of jij vind dat iets over je grens heen gaat. Het zou makkelijk zijn als er een soort recept zou zijn voor het dan wel of niet te accepteren gedrag in een relatie maar het feit is dat dit voor iedereen anders is. Daarnaast is het ontzettend moeilijk om van tevoren in te schatten hoe je gaat reageren in bepaalde situaties dus dan lijkt het mij niet meer dan logisch dat grenzen flexibel zijn.
Mijn idee is dat er soms erg veel nadruk op je grenzen bewaken wordt gelegd. Is dat wel terecht? Laat je over je heenlopen als je flexibele grenzen hebt?Daar ben ik het wel mee eens. In die zin dat ik niet het gevoel heb dat je op het moment dat je flexibele grenzen hebt je over je heen laat lopen. Ik denk dat je per situatie moet bekijken of jij vind dat iets over je grens heen gaat. Het zou makkelijk zijn als er een soort recept zou zijn voor het dan wel of niet te accepteren gedrag in een relatie maar het feit is dat dit voor iedereen anders is. Daarnaast is het ontzettend moeilijk om van tevoren in te schatten hoe je gaat reageren in bepaalde situaties dus dan lijkt het mij niet meer dan logisch dat grenzen flexibel zijn.
vrijdag 18 april 2008 om 21:44
quote:noammeke schreef op 18 april 2008 @ 20:19:
zeeeer herkenbaar ja! we "vragen"er als het ware om, soms doe ik dat ook letterlijk, omdat ik gewoon niet goed ben in small talk, ga ik al snel vragen stellen aan een onbekende (niet impertinent, maar half grappend/ half serieus). kennelijk geven we dan aan: "kom maar, ik wil het weten, ik oordeel niet, ik denk mee en vindt het razend interessant wat je vertelt."
maar! ben benieuwd of je het hiermee eens bent; ik denk dat het ook iets is waar ik me "onkwetsbaar"bij voel, zolang het over die ander gaat, gaat het niet over mij en mijn diepste ellende.... dat is me weleens voor de voeten geworpen door iemand die een EQ van hier tot het einde der werelden heeft: "het is ook veilig, het gaat niet over jou, je lijkt zo open, maar je laat weinig van jezelf zien, ik heb jou wel door."
Flabbergasted was ik! Maar er zit iets in: ik ben zo "open"en direct communicatief, dat niemand ziet dat ik over heel veel dingen van mijzewlf mijn snater houd... Het is ook een beetje voyeurisme wat dat betreft. Wat jij?
Hmm, lastig. Ik ben iemand die - als iemand zijn probleem voorlegt - in staat is om een vergelijk te trekken naar mijn eigen situatie. Die hoeft niet identiek te zijn, maar gerelateerd, of dat ik uit de ervaring van mijn vriendenkring een voorbeeld kan geven, dat voor de ander dan een vorm van herkenning geeft. Anderzijds, het duurt wel vaak even voordat ik 'alles' vertel, daarin ga ik met je mee, ik vertel soms fractioneel en net genoeg om bijvoorbeeld het luisterend oor te kunnen zijn en het advies te geven. Slechts weinigen horen dan hoe het helemaal en echt in elkaar steekt.
Ik neem in zoverre 'afstand' dat ik meestal de dingen voor iemand ga ontrafelen, ik trek alles uit elkaar en ga op elk punt dieper in, zo van hier begon het, daar verlegde je al een grens, hier ging hij er over heen.
zeeeer herkenbaar ja! we "vragen"er als het ware om, soms doe ik dat ook letterlijk, omdat ik gewoon niet goed ben in small talk, ga ik al snel vragen stellen aan een onbekende (niet impertinent, maar half grappend/ half serieus). kennelijk geven we dan aan: "kom maar, ik wil het weten, ik oordeel niet, ik denk mee en vindt het razend interessant wat je vertelt."
maar! ben benieuwd of je het hiermee eens bent; ik denk dat het ook iets is waar ik me "onkwetsbaar"bij voel, zolang het over die ander gaat, gaat het niet over mij en mijn diepste ellende.... dat is me weleens voor de voeten geworpen door iemand die een EQ van hier tot het einde der werelden heeft: "het is ook veilig, het gaat niet over jou, je lijkt zo open, maar je laat weinig van jezelf zien, ik heb jou wel door."
Flabbergasted was ik! Maar er zit iets in: ik ben zo "open"en direct communicatief, dat niemand ziet dat ik over heel veel dingen van mijzewlf mijn snater houd... Het is ook een beetje voyeurisme wat dat betreft. Wat jij?
Hmm, lastig. Ik ben iemand die - als iemand zijn probleem voorlegt - in staat is om een vergelijk te trekken naar mijn eigen situatie. Die hoeft niet identiek te zijn, maar gerelateerd, of dat ik uit de ervaring van mijn vriendenkring een voorbeeld kan geven, dat voor de ander dan een vorm van herkenning geeft. Anderzijds, het duurt wel vaak even voordat ik 'alles' vertel, daarin ga ik met je mee, ik vertel soms fractioneel en net genoeg om bijvoorbeeld het luisterend oor te kunnen zijn en het advies te geven. Slechts weinigen horen dan hoe het helemaal en echt in elkaar steekt.
Ik neem in zoverre 'afstand' dat ik meestal de dingen voor iemand ga ontrafelen, ik trek alles uit elkaar en ga op elk punt dieper in, zo van hier begon het, daar verlegde je al een grens, hier ging hij er over heen.
vrijdag 18 april 2008 om 21:46
quote:noammeke schreef op 18 april 2008 @ 20:19:
maar! ben benieuwd of je het hiermee eens bent; ik denk dat het ook iets is waar ik me "onkwetsbaar"bij voel, zolang het over die ander gaat, gaat het niet over mij en mijn diepste ellende.... dat is me weleens voor de voeten geworpen door iemand die een EQ van hier tot het einde der werelden heeft: "het is ook veilig, het gaat niet over jou, je lijkt zo open, maar je laat weinig van jezelf zien, ik heb jou wel door."
Flabbergasted was ik! Maar er zit iets in: ik ben zo "open"en direct communicatief, dat niemand ziet dat ik over heel veel dingen van mijzewlf mijn snater houd... Het is ook een beetje voyeurisme wat dat betreft. Wat jij?Herkenbaar.
maar! ben benieuwd of je het hiermee eens bent; ik denk dat het ook iets is waar ik me "onkwetsbaar"bij voel, zolang het over die ander gaat, gaat het niet over mij en mijn diepste ellende.... dat is me weleens voor de voeten geworpen door iemand die een EQ van hier tot het einde der werelden heeft: "het is ook veilig, het gaat niet over jou, je lijkt zo open, maar je laat weinig van jezelf zien, ik heb jou wel door."
Flabbergasted was ik! Maar er zit iets in: ik ben zo "open"en direct communicatief, dat niemand ziet dat ik over heel veel dingen van mijzewlf mijn snater houd... Het is ook een beetje voyeurisme wat dat betreft. Wat jij?Herkenbaar.
