Gezondheid
alle pijlers
dochter van 18 eet niet meer
zaterdag 13 oktober 2012 om 16:40
Heeft ze geen beste/goede vriendin die jou kan helpen haar over te halen naar de huisarts te gaan? Of eventueel dat die vriendin meegaat?
Anders even keihard zijn: 'Je woont in mijn huis dus heb je naar me te luisteren, 18 of niet, maandag ga je mee naar de huisarts!' Maar hoe je haar dan ook echt mee gaat krijgen weet ik ook niet.
Wat ik trouwens raar vind is dat ze eten niet durft maar wel koffie en sap drinkt, als ik last van mijn maag heb dan moet ik zeker geen koffie of sap gaan drinken. Maar dat kan natuurlijk per mens verschillen.
Anders even keihard zijn: 'Je woont in mijn huis dus heb je naar me te luisteren, 18 of niet, maandag ga je mee naar de huisarts!' Maar hoe je haar dan ook echt mee gaat krijgen weet ik ook niet.
Wat ik trouwens raar vind is dat ze eten niet durft maar wel koffie en sap drinkt, als ik last van mijn maag heb dan moet ik zeker geen koffie of sap gaan drinken. Maar dat kan natuurlijk per mens verschillen.
zaterdag 13 oktober 2012 om 16:40
Dat heb ik ook al gedaan Livine, ze zegt dan nergens voor, maar ik wil niet naar de dokter, het gaat vanzelf wel weer over, en ik voel me voor de rest toch goed.
En ik heb haar ook al duidelijk geprobeerd te maken hoe ongerust ik me voel, dat ik haar onder mijn ogen zie afvallen, en dat ze dat nou niet echt nodig had, ze had al maat 34/36 en nu slobbert alles om haar heen.
Haar antwoord daar op is, dat ik me er niet mee moet bemoeien, dat ze met rust gelaten wil worden, en dat het heus niet zo'n vaart loopt, en dan dat ik me ongerust maak voor niets.
En ik heb haar ook al duidelijk geprobeerd te maken hoe ongerust ik me voel, dat ik haar onder mijn ogen zie afvallen, en dat ze dat nou niet echt nodig had, ze had al maat 34/36 en nu slobbert alles om haar heen.
Haar antwoord daar op is, dat ik me er niet mee moet bemoeien, dat ze met rust gelaten wil worden, en dat het heus niet zo'n vaart loopt, en dan dat ik me ongerust maak voor niets.
zaterdag 13 oktober 2012 om 18:20
Lastig! Misschien een tussenoplossing voorstellen als het telefonisch spreekuur van de huisarts (minder eng, misschien krijgt huisarts haar wel zover om daarna wel te komen) of naar een diëtiste (onder het mom van "bespreken welk eten bij maagkrampen")? Of voorstellwn dat jij niet meegaat? Ik weet dat het niet ideaal is, maar misschien geeft het net dat duwtje dat ze nodig heeft.
zaterdag 13 oktober 2012 om 19:47
Als je je ongerust maakt voor niets wil ze vast wel even voor jouw gemoedsrust mee naar de dokter. Even uitsluiten dat er iets is. Want jij maakt je zorgen. Om haar. Dat doen moeders. Na twee weken was je vroeg geweest, maar het is nu anderhalve maand en de zorgen stijgen alleen maar.
Ik zou opteren voor samen binnen bij de huisarts en (zo nodig) laatste deel dochter met dokter alleen laten (voor evt privacyzaken/ mogelijk praat het makkelijker zonder moeder). Maar wel samen met haar met de huisarts jouw zorgen delen.
Ik zou opteren voor samen binnen bij de huisarts en (zo nodig) laatste deel dochter met dokter alleen laten (voor evt privacyzaken/ mogelijk praat het makkelijker zonder moeder). Maar wel samen met haar met de huisarts jouw zorgen delen.
zondag 14 oktober 2012 om 11:45
Ik heb op die leeftijd een eetstoornis gehad, ook ik had allerlei smoezen om niet te hoeven eten.
Voor mij was de reden om controle over iets te hebben.
Ik deed een opleiding waar ik leerde en werkte in de zorg.
Omdat ik het niet naar mijn zin had op die afdeling, ik had begeleiders die totaal niet geschikt waren om te begeleiden, voelde ik mij overgeleverd aan de situatie, ik had er geen vat op. Daar waar ik altijd erg goed functioneerde op andere afdelingen, kreeg ik nu ineens commentaar op de gekste dingen, wat ik ook deed er was wel commentaar.
Mijn zelfvertrouwen daalde met sprongen ik had nergens meer grip op.
Maar een ding was ik wel goed in, ik kon "mooi"zijn, en voor mij betekende dat op dat moment dun zijn.
Het lijnen, of eigenlijk niet eten, was iets dat ik in de hand had, dit kon ik onder controle houden terwijl de rest om mij heen niet controleerbaar voor mij was.
Het was een soort zekerheid.
Gelukkig realiseerde ik me op een gegeven moment dat ik een eetprobleem had, dit doordat iemand mij er mee confronteerde, inmiddels kreeg ik mijn diploma en kon ik op een andere afdeling aan het werk waar ik het enorm naar mijn zin had.
Deze factoren maakten dat ik in staat was om mijn eetpatroon op een gezonde manier op te pakken, was de situatie langer moeilijk gebleven voor mij dan had ik denk ik proffesionele hulp nodig gehad om het eetprobleem te kunnen overwinnen.
Eten is tot op de dag van vandaag, nu 22 jaar later, nog altijd een zwak punt voor mij, het blijft moeilijk om de balans te vinden.
Ik schrijf dit omdat er misschien iets herkenbaars in zit met betrekking tot je dochter.
en dan kan je er misschien iets mee.
Maar als het totaal anders zit, wat natuurlijk ook kan, dan hoop ik dat jullie er uit kunnen komen.
Het is een moeilijke situatie, heel veel sterkte.
Liefs Mamsky
Voor mij was de reden om controle over iets te hebben.
Ik deed een opleiding waar ik leerde en werkte in de zorg.
Omdat ik het niet naar mijn zin had op die afdeling, ik had begeleiders die totaal niet geschikt waren om te begeleiden, voelde ik mij overgeleverd aan de situatie, ik had er geen vat op. Daar waar ik altijd erg goed functioneerde op andere afdelingen, kreeg ik nu ineens commentaar op de gekste dingen, wat ik ook deed er was wel commentaar.
Mijn zelfvertrouwen daalde met sprongen ik had nergens meer grip op.
Maar een ding was ik wel goed in, ik kon "mooi"zijn, en voor mij betekende dat op dat moment dun zijn.
Het lijnen, of eigenlijk niet eten, was iets dat ik in de hand had, dit kon ik onder controle houden terwijl de rest om mij heen niet controleerbaar voor mij was.
Het was een soort zekerheid.
Gelukkig realiseerde ik me op een gegeven moment dat ik een eetprobleem had, dit doordat iemand mij er mee confronteerde, inmiddels kreeg ik mijn diploma en kon ik op een andere afdeling aan het werk waar ik het enorm naar mijn zin had.
Deze factoren maakten dat ik in staat was om mijn eetpatroon op een gezonde manier op te pakken, was de situatie langer moeilijk gebleven voor mij dan had ik denk ik proffesionele hulp nodig gehad om het eetprobleem te kunnen overwinnen.
Eten is tot op de dag van vandaag, nu 22 jaar later, nog altijd een zwak punt voor mij, het blijft moeilijk om de balans te vinden.
Ik schrijf dit omdat er misschien iets herkenbaars in zit met betrekking tot je dochter.
en dan kan je er misschien iets mee.
Maar als het totaal anders zit, wat natuurlijk ook kan, dan hoop ik dat jullie er uit kunnen komen.
Het is een moeilijke situatie, heel veel sterkte.
Liefs Mamsky
zondag 14 oktober 2012 om 12:44
Kun je wellicht proberen contact op te nemen met een andere huisarts, die wat welwillender tegenover deze situatie staat? Ik neem toch aan dat er wel een arts moet zijn die dit ook totaal verontrustend vindt?
Ik krijg er gewoon kippenvel van. Dit klinkt absoluut als een eetstoornis en 6 weken is al behoorlijk lang! Is er ook een vader in beeld? Is het wellicht mogelijk dat jullie met zijn 3-en naar een welwillende huisarts gaan? Of wellicht een afspraak inplannen met zijn 3-en bij een psycholoog?
Heel veel sterkte gewenst!!!
Ik krijg er gewoon kippenvel van. Dit klinkt absoluut als een eetstoornis en 6 weken is al behoorlijk lang! Is er ook een vader in beeld? Is het wellicht mogelijk dat jullie met zijn 3-en naar een welwillende huisarts gaan? Of wellicht een afspraak inplannen met zijn 3-en bij een psycholoog?
Heel veel sterkte gewenst!!!
zondag 14 oktober 2012 om 22:29
Iedereen die zomaar van de ene opde andere dag zo'n buikpijn heeft dat 'ie niet meer kan eten en afvalt, wil hiermee naar de dokter.
Tenzij ze
1) bang dat ze iets heel ernstigs heeft, maar dan zou ze ook eerder al hypochondrische klachten moeten hebben gehad.
2) bang is dat ze zal moeten aankomen/ een eetstoornis heeft.
En dit klinkt als optie 2), maar dat weet je zelf ook al.
Ik zou juist stoppen met mee te gaan in het buikpijn verhaal. Tegen haar zeggen dat je best gelooft dat ze zich inmiddels echt niet goed voelt, maar dat je erg bang bent dat ze zelf blij is dat ze afvalt. En dat ze daarom niet naar de dokter durft/ wil. Dat je weet dat je een
ernstig vitaminen en mineralen tekort kunt krijgen als je lang weinig voedingsstoffen binnenkrijgt. Dat jouw bedoeling niet is haar tegen haar zin in te dwingen te eten, maar dat je wel wil dat ze gezond blijft en niets ernstig beschadigt in haar lichaam.
Vraag haar maar eens of ze ontevreden is met haar lichaam. Of ze zelf ook ziet dat ze er dun uitziet, of niet. Zodra ze zegt dat dat wel meevalt, dan is het mis. Of als ze iets zegt van: maar mijn buik is
vaak zo bol.
Kortom, ik zou een warm, zorgzaam gesprek met haar aangaan, waarin je zegt waar je bang voor bent. En benoemt waar het echt
over gaat. Dan vandaaruit heb je misschien wel een ingang: de huisarts kan bloedprikken om te zien of er tekorten zijn. Of voedingsadviezen geven. Of haarhelpen, zodat ze niet meer zo slecht over haar lijf en zichzelf denkt.
Succes. Lijkt me ongelofelijk moeilijk. Maar ik geloof er niks,van dat je door mee te gaan inhe buikpijn verhaal haar naar de dokter krijgt.
Tenzij ze
1) bang dat ze iets heel ernstigs heeft, maar dan zou ze ook eerder al hypochondrische klachten moeten hebben gehad.
2) bang is dat ze zal moeten aankomen/ een eetstoornis heeft.
En dit klinkt als optie 2), maar dat weet je zelf ook al.
Ik zou juist stoppen met mee te gaan in het buikpijn verhaal. Tegen haar zeggen dat je best gelooft dat ze zich inmiddels echt niet goed voelt, maar dat je erg bang bent dat ze zelf blij is dat ze afvalt. En dat ze daarom niet naar de dokter durft/ wil. Dat je weet dat je een
ernstig vitaminen en mineralen tekort kunt krijgen als je lang weinig voedingsstoffen binnenkrijgt. Dat jouw bedoeling niet is haar tegen haar zin in te dwingen te eten, maar dat je wel wil dat ze gezond blijft en niets ernstig beschadigt in haar lichaam.
Vraag haar maar eens of ze ontevreden is met haar lichaam. Of ze zelf ook ziet dat ze er dun uitziet, of niet. Zodra ze zegt dat dat wel meevalt, dan is het mis. Of als ze iets zegt van: maar mijn buik is
vaak zo bol.
Kortom, ik zou een warm, zorgzaam gesprek met haar aangaan, waarin je zegt waar je bang voor bent. En benoemt waar het echt
over gaat. Dan vandaaruit heb je misschien wel een ingang: de huisarts kan bloedprikken om te zien of er tekorten zijn. Of voedingsadviezen geven. Of haarhelpen, zodat ze niet meer zo slecht over haar lijf en zichzelf denkt.
Succes. Lijkt me ongelofelijk moeilijk. Maar ik geloof er niks,van dat je door mee te gaan inhe buikpijn verhaal haar naar de dokter krijgt.
maandag 15 oktober 2012 om 16:42
Na maar weer eens een gesprek aangegaan zijn hierover, geeft ze zelf toe dat ze denkt dat die maagpijn psychisch is, maar dat het volgens haar vanzelf over gaat als ze weer wat beter in haar vel komt te zitten, en weet wat ze wil met haar leven.
Ze doet nog wel steeds van alles, maar hoe ze het vol houd is mij een raadsel.
Bedankt alvast voor alle tips en goede raad.
Ze doet nog wel steeds van alles, maar hoe ze het vol houd is mij een raadsel.
Bedankt alvast voor alle tips en goede raad.
maandag 15 oktober 2012 om 16:52
Kan het niet zijn dat er toch ook iets lichamelijks is, maar dat ze als de dood is voor de onderzoeken die de dokter wellicht zou willen uitvoeren? Ik kan me zo voorstellen dat een tiener niet direct denkt aan een "onschuldig" bloedonderzoek of kweekje, maar mogelijk allerlei angstbeelden heeft van genante anale onderzoeken?
Ik denk dat ik zelf de dokter eens zou bellen om te informeren hoe deze klachten worden onderzocht. En dan vervolgens kijken of jij je dochter met die (hopelijk geruststellende) informatie toch kunt bewegen om toch naar de huisarts te gaan?
Ik denk dat ik zelf de dokter eens zou bellen om te informeren hoe deze klachten worden onderzocht. En dan vervolgens kijken of jij je dochter met die (hopelijk geruststellende) informatie toch kunt bewegen om toch naar de huisarts te gaan?
maandag 15 oktober 2012 om 20:14
Honfleur, dat is toch ook een reden om naar de HA te gaan? Om iemand te zoeken die haar kan helpen beter in haar vel te komen zitten. Of erachter te komen wat ze wil met haar leven.
Ik ben nog niet overtuigd. Als je zoveel stress hebt dat je alleen maar afvalt, dan lijkt me psychische hulp noodzakelijk.
Soms is het heel moeilijk om je zorgen met je moeder te bespreken, juist als je heel goed contact hebt. Is er niemand die je zou kunnen vragen om een keer een gesprek met haar te hebben?
En wat vindt haar vader?
Ik ben nog niet overtuigd. Als je zoveel stress hebt dat je alleen maar afvalt, dan lijkt me psychische hulp noodzakelijk.
Soms is het heel moeilijk om je zorgen met je moeder te bespreken, juist als je heel goed contact hebt. Is er niemand die je zou kunnen vragen om een keer een gesprek met haar te hebben?
En wat vindt haar vader?
dinsdag 16 oktober 2012 om 11:51
Toch is het misschien wel goed om een lichamelijke oorzaak ook uit te sluiten, misschien is het inderdaad psychisch (en afgaande op jouw verhaal zou dat heel goed kunnen), maar van de andere kant kan er natuurlijk ook best iets lichamelijks bij zijn en dat moet natuurlijk ook niet over het hoofd worden gezien.
donderdag 18 oktober 2012 om 16:41
Ja Mamsky, zo denk ik er ook over, maar ze is met geen mogelijkheid, naar de dokter te krijgen, en dan sta je behoorlijk machteloos.
Helena, vader is sinds een jaar uit beeld, maar ook al was hij dat niet, daar heeft ze nooit enig steun en of liefde van ontvangen dus die zou nu ook geen helpende hand zijn.
Helena, vader is sinds een jaar uit beeld, maar ook al was hij dat niet, daar heeft ze nooit enig steun en of liefde van ontvangen dus die zou nu ook geen helpende hand zijn.
vrijdag 19 oktober 2012 om 12:20
vrijdag 19 oktober 2012 om 20:55
vrijdag 19 oktober 2012 om 21:09
zondag 21 oktober 2012 om 16:02
zondag 21 oktober 2012 om 19:35
