Pijn in rug/ flanken bij wakker worden; nieren?

Ik heb regelmatig pijn in mijn rug (bij mijn flanken) als ik wakker word. Vaak moet ik dan (nodig) plassen en heb ik dan ook een beetje pijn in mijn onderbuik. Als ik dan ben gaan plassen is het vaak na een kwartiertje wel weer over geloof ik.

Nu vroeg ik me af of die rugpijn ook door iets aan de nieren kan komen?



Dit vooral omdat een alternatief arts ooit iets heeft gezegd over dat het bij mn nier(en) niet helemaal goed zat, en een osteopaat voelde daar ook spanning geloof ik.

Nu heb ik laatst een bloed/ urineonderzoek gehad bij een alternatieve kliniek wegens bepaalde lichamelijke klachten die ik heb en daar kwamen bepaalde bloedwaardes uit die als ik opzoek op internet wat dat inhoudt, ook weer kunnen wijzen op een verslechterde nierfunctie. Zo is mijn hemaglobine wat aan de lage kant (12,7 en 7,88....weet niet wat wat is...) en mijn kalium wat aan de hoge kant (4,56, is nog binnen de marges volgens mij maar t was wel iets aan de hoge kant zei de behandelaar).

Verder zou ik een grote hormonale disbalans hebben.



Ik heb verder al mijn hele leven lang last van ontzettend vaak naar de WC moeten (vooral plassen). En dan bedoel ik dus echt meer dan 15-20 keer per etmaal. Ik kan soms gaan en nog geen 5 min later moet ik gewoon weer (de laatste tijd heb ik dit vooral savonds/ snachts als ik op bed lig).

Dit vaak moeten plassen heb ik echt al van kleuter af aan of eerder (weet nog dat ik er toen op onderzocht ben of ik geen blaasontsteking had, maar dat was het niet. En weet nog dat ouders van een klasgenootje waar ik toen logeerde mij betichtte van grote mensen afluisteren, omdat ik zo vaak naar beneden kwam om te plassen). Het is heel irritant. Want bijv. op een festival al vantevoren een uur in de rij voor een voorstelling gaan staan omdat je er anders niet meer inkomt is voor mij vaak geen doen.

Ik moet tegen die tijd alweer plassen (zeker als ik aan het bier ben), of net als het begint.



Mijn urine is btw vaak gewoon waterachtig of heel lichtgeel. Alleen mijn ochtendurine is wat donkerder en stinkt meer.

Heeft heel vaak moeten plassen ook iets met de nieren te maken en zoja wat dan? Wat werkt er dan niet goed of te goed?

Of ligt dit vrijwel altijd aan een te kleine blaas of te overgevoelige blaas of zo?



Mijn urine is btw ook getest bij dat onderzoek vorige week.

Mijn urinewaarden waren: dichtheid 1025, PH 5, proteine 1 of 14 (kan handschrift niet lezen) en hemaglobine 44 (was ongesteld dus er zat wat bloed in mn urine, daar zal dit wel vandaan komen). T was geen ochtendurine en ik had al ontbeten.

Als ik op internet kijk is de PH dus iets te zuur.



Herkent iemand de klachten van rugpijn in de flanken (bij het wakker worden en dan vooral als je moet plassen)? Ik zat te denken dat het misschien urine is die terugloopt naar de nieren, dat ik daar dan rugpijn van krijg?? Al is dat volgens mij nogal iets ernstigs dus zal het dat ook niet zo snel zijn



En herkent iemand het ontzettend vaak moeten plassen? Heeft het bij jou een oorzaak en zoja welke?

quote:watchout schreef op 10 december 2012 @ 12:43:

Ik wilde het advies geven van Chartreuse. Zoek een kliniek op die jou kan helpen met je klachten, pscychosomatisch of niet, dat doet er even niet toe. Er is genoeg te vinden op dat gebied. Je kunt er poliklinisch behandeld worden. Of je kunt er ook overnachten als je te ver weg woont of het programma te zwaar is dat je niet meer naar huis kunt.



Bijv. in Hoensbroek hebben ze zo'n kliniek waar ze het volgende doen: mindfulness (geen zen of alternatief gedoetje), fysio, ergo- en fysiotherapie, buikdansen, maatschappelijk werk en sporten. En dat allemaal onder één dak. De een komt er voor een hele zere pols, de ander zit zwaar onder de morfine in een rolstoel. Maar ze hebben allemaal één doel: acceptatie zoals Chartreuse het mooi omschrijft.



MAAR: je komt er niet zomaar terecht. Je hebt een intake gesprek om te kijken of je voldoende gemotiveerd bent. En dat, dat mis ik bij jou. Dus er is hulp, die ook voor jou geschikt is, maar je moet wel willen.



Ik heb eerder groepstherapie gevolgd in een kliniek voor mensen met psychosomatische klachten. Daar kreeg je oa groepsgesprekken, creatieve therapie en fysiotherapie. Beetje wat jij zegt dus.

Dit soort klinieken zijn wel vaak gericht op mensen met pijn en/ of vermoeidheidsklachten. Vaak wordt er veel nadruk gelegd op dingen als 'de grenzen van je pijn voelen' en 'nee durven zeggen'. Zodat je het uiteindelijk voor elkaar krijgt om bijv. niet meer die hele afwas in 1 keer te doen, maar stapje voor stapje. Beter accepteren dat je langzamer bent geworden, maar het uiteindelijk wel doen, dan stug toch die afwas gaan doen en dan 3 dagen kapot voor pampus liggen.

Maar ik heb daar zeer weinig aan. Ik heb immers geen lichamelijke pijn (met bijbehorende grenzen), ik ben niet extreem vermoeid.



In eerste instantie had ik zoiets van 'Nou vooruit, let's give it a try, ik kan vast ook nog wel wat leren van 'nee zeggen' en 'grenzen stellen'. En ook al heb ik dan geen pijn, misschien helpt het me meer bewust te worden van de rest van mijn lichaam' dus ik deed braaf mee met de oefeningen waarbij we ons moesten concentreren op waar de pijn zat, ik deed braaf mee aan oefeningen waarbij we onze grens opzochten qua pijn (voor zover dat kon, niet echt dus).



Maar uiteindelijk kwam ik toch tot de conclusie dat dit het voor mij niet was. Ik voelde me een buitenbeentje en kreeg steeds meet het idee dat ik daar op de verkeerd plek zat. De mensen daar konden weinig met mijn visuele klachten, hadden daar geen oefeningen voor, ze waren alleen mensen met lichamelijke klachten gewend.



In de groepsgesprekken en in de pauzes ging het ook voornamelijk over lichamelijke pijn en waar je dan tegenaan liep. Er was zeker soms ook wel herkenning, maar omdat zij ook niet goed wisten wat ze met me aanmoesten en omdat ik me toch erg een buitenbeentje voelde ben ik uiteindelijk daar gestopt.



Ja en dan heb je nog Bartimeus, voor mensen met een visuele beperking. Daar heb ik gesprekken gevoerd met een psycholoog en met een Gestallt-therapeut en een loopbaantraject gevolgd, maar dat leidde dus ook tot weinig. Het enige wat er tegen me gezegd werd was 'dat ik het misschien moest leren loslaten' en 'misschien moest ik accepteren dat er niks aan de hand was?'

Ze hadden daar ook duidelijk moeite met wat ze met me moesten omdat ik geen aantoonbare klachten heb. En met onverklaarbare klachten konden ze niks. Ik kon daar niet mijn ei kwijt over dat ik daar mee zat, hoe ik me voelde etc. Het was toch van 'Nouja, misschien is er wel niks en maak je je nodeloos druk, ik zou gewoon gaan genieten en het loslaten'.

Uiteindelijk wilde die psycholoog de gesprekken toch maar beindigen omdat ze daar eigenlijk niet zoveel met me konden aangezien het onverklaarbaar bleef.



Oja, en dus die Gestallt therapeute daar die zei 'Ja een vriendin van me ziet dat er een entiteit boven je hoofd hangt, ik zou daar eens heengaan. Dan ga ik mee als je wilt want ik doe toevallig ook die opleiding. Oja kost je wel 250 euro want wordt niet vergoed maarja die vrouw is ook arm en moet ook rondkomen'.

Ik vond dat echt een klote opmerking omdat ik juist bezig was met dat ik geen vaag alternatief gedoe meer wilde, dat ik het zelf moest doen en er zelf iets van wilde maken, en proberen niet zo te hangen op wat mensen (alternatieve mensen ook) tegen me zeiden (er werd vaak gezegd dat ik er ECHT iets aan moet doen, anders word ik blind. En dat blijft dan toch hangen bij mij. Er wordt ook vaak gezegd -door de reguliere hoek, waar ik dan weer langsga/ probeer te gaan- en door sommige mensen uit mijn omgeving van 'Joh laat het los, ze vinden niks dus er is niks' dus ik word ontzettend heen-en weer geslingerd -en wat ik ook doe, het is voor een bepaalde groep dan nooit goed: als ik meer onderzoeken wil dan ben ik een hypochonder en ongezond bezig omdat ik het juist moet loslaten. Als ik juist geen onderzoeken meer ga doen en de boel de boel laat dan ben ik aan het spelen met mijn gezichtsvermogen want er zit wel iets, alleen hebben ze het nog niet kunnen vinden, maar ik moet me niet met een kluitje in het riet laten sturen en doorvechten, aldus vooral alternatieve mensen. )



en dan kreeg ik eigenlijk te horen van haar 'Je kan doen wat je wilt, maar zolang je niet naar de vrouw gaat blijft die entiteit daar zitten en kun je nooit volluit leven'. Kortom: zonder haar kom je niet verder. Tel daarbij op dat ik vatbaar ben voor wat alternatieve mensen zeggen (het blijft dan toch door mn hoofd malen) en ik blijf denken dat ze misschien gelijk heeft en zo'n opmerking is gewoon hoewel misschien met de beste bedoelingen erg vervelend.

Ik had ook geen 250 euro bij de hand om daar zomaar heen te gaan want ik kwam toen rond van 809 euro per maand. Maarja toen kreeg ik dus van de Gestallt-therapeute ook nog eens te horen 'Tja, het is maar waar je zelf voor kiest....blijkbaar heb je het er niet voor over'. Zo gemeen. Er zit een kern van waarheid in misschien (ik durfde het niet aan want al te veel dingen geprobeerd die me niet hielpen, en ik was skeptisch) maar ik KON simpelweg niet zomaar 250 euro missen (zonder me in het rood te storten).



Aan de ene kant snapte ik/ hoopte ik dat ze het met de beste bedoelingen zei, en sja ik had er zelf toestemming voor gegeven (ze had gevraagd of ze een vriendin van haar mocht raadplegen erover. Ik had haar gezegd dat ik daar heeeeel erg over twijfelde, omdat als zij zou zeggen dat ik echt verder hulp moest zoeken in het reguliere circuit want anders....ik daar weer heel erg mee zat. Mijn huisarts wil me immers niet meer doorverwijzen en zo'n zin blijft dan doormalen in mijn hoofd. Uiteindelijk heb ik er toch maar ja op gezegd. Zij had niet tegen mij gezegd dat die vriendin 250 kostte).

Aan de andere kant vond ik het zoooo niet kunnen om 'zwakke' mensen met zoiets op te zadelen. Ik ben immers wanhopig en bereid alles aan te nemen. En ga twijfelen of als ik het niet doe, het dan misschien mijn eigen schuld is etc.

En dan mocht ik ook nog eens verder niks erover zeggen en was het ook nog eens iemand waar zij zelf in opleiding was (lees: zij leerde er van als ik daarheen ging en zij met me mee mocht). Ik kreeg hier echt een heel naar gevoel bij.



Dus sja....niet al te beste ervaringen in de hulpverlening so far. Ze doen het allemaal met de beste bedoelingen, maar het 'Hm, sja, lastig, ik weet eigenlijk ook niet wat ik met je aan moet' druipt er vanaf en er is nog niet echt een therapie gericht op mensen met onverklaarbare visusklachten of andere zintuigelijke klachten (hoor, reuk, smaak en hoe met het verlies daarvan om te gaan).



Ik heb het echt wel geprobeerd en echt wel geprobeerd er dingen uit te halen maar uiteindelijk voelde ik me altijd een buitenbeentje en niet erkend/ herkend in mijn pijn, verdriet en klachten.

Maargoed. Ik leef nog. En misschien idd maar gewoon weer een volgende therapeut proberen.



EDIT: dit bedoelde ik dus niet sarcastisch, zoals het hieronder geloof ik weer opgevat wordt.

quote:Chartreuse schreef op 10 december 2012 @ 14:04:

[...]

En hoppatee, advies nummer 88 dat afgeserveerd wordt nog voor je je er in verdiept hebt. Je hebt je er wel in verdiept? Nope, je hebt je er nìet in verdiept. Je linkt het meteen aan een eerdere ervaring die je hebt gehad, en dat MOET wel voor alle gevallen opgaan. Je verdiept je er dus niet in.



[...]

Je opent toch snotverdulleme dit topic met de topictitel "pijn in rug/flanken bij wakker worden; nieren?"??????????



Jij hebt vooral last van je eigen eigenwijsheid. En van je eigen alwetendheid. Op deze manier ga je inderdaad nooit beter worden dan je nu bent, op deze manier ga je het inderdaad nooit los kunnen laten, op deze manier zul je je beperkingen inderdaad nooit leren accepteren. Je kunt niet eens accepteren dat anderen (en daar bedoel ik niet eens dit topic mee) heel misschien wel gelijk zóuden kunnen hebben.



[...]

Je durft het zelfs niet eens te erkennen, hoe kan een ander dat dan doen?



Ik geloof zonder meer dat jij op je eigen manier heel hard knokt. Maar als je doet wat je altijd deed, zul je krijgen wat je altijd kreeg.



Jij serveert keer op keer hele beroepsgroepen (artsen, therapeuten) af op basis van wat een van hun vakbroeders misdaan heeft. Een therapeut heeft je onheus bejegend: dan werkt die hele therapie niet voor jou. Een arts heeft je niet geloofd: dan kan dat hele specialisme je niet helpen. Dat is toch ridicuul?



Maar goed, als ik tegen de muur wil lullen dan kan ik dat hier thuis ook prima, ik ga me niet meer de blaren op mijn vingers tikken. Ik heb niet de wijsheid in pacht, maar jij ook niet en jij bent wel degene die om hulp komt vragen en vervolgens ie-de-re suggestie naar de prullenbak verwijst met een of ander kulverhaal. Geluk d'r mee.



1.) Ik heb me er WEL in verdiept. Ik heb immers een redelijk soortgelijke therapie gevolgd en weet hoe deze zijn opgebouwd.

Sorry, maar ik ben geen ezel die zich wat dat betreft 3 keer aan dezelfde steen stoot. Als jij een Toyoto Prius niet lekker vind rijden, dan ga je ook niet 'toch maar een Toyoto Prius met een roze kleur' proberen, omdat je denkt dat deze misschien lekkerder rijdt dan de Toyoto Prius met gele kleur die je net hebt gehad.

Als ik een therapie tegenkom die wel meer gericht is op visuele/ zintuigelijke klachten, zal ik het het overwegen waard vinden.



2.) Pijn in mijn flanken heb ik maar heel soms (zeker niet dagelijks)en pas sinds een klein jaartje. Net zoals iemand anders wel eens rugpijn heeft, nekpijn of pijn in het been. Daar ga je ook niet voor in therapie. Ik heb dat hier alleen neergezet in de OP omdat ik me afvroeg of dat pijntje, wat ik zo af en toe eens heb, een verband kon houden met die bloedwaardes.

Inmiddels ging de discussie nu vooral over mijn visusklachten, en DAAR heb ik het nu over (en toen dat begon, had ik nog geen pijn in mijn flanken).



3.) Hoezo erken ik mijn eigen probleem niet? Ik erken mijn probleem wel: ik heb ergens last van (visusklachten), maar er kan niks voor gevonden worden. Dat houdt niet in dat ik er geen last van heb. Ongeacht of de oorzaak nou lichamelijk of psychisch is.



4.) Ik ben de psychologen ook echt wel dankbaar (ook de gestalltherapeute), ze doen ook gewoon hun best. En ik SNAP ook dat ze niet weten wat ze met me aanmoeten. Ik wijs hun visie ook niet meteen af, probeer er in mee te gaan (en ook wbt die gestallt therapeute: er is een kans dat ze gelijk heeft. Maar ik heb wel een sterk eigen gevoel natuurlijk, wat ik mee laat wegen. Dat lijkt me niet meer dan normaal. Naar die vrouw gaan van 250 euro voelde voor mij op dat moment niet goed).

Je moest eens weten hoe schuldig en lullig ik me voel tov psychologen dat ik zo'n lastige client ben, en dat niks echt werkt.



5.) Ik geef toch aan in de post boven jou dat ik dan misschien maar weer op zoek moet naar de volgende therapeut?

Dus ik wijs geen hele beroepsgroepen af. Ik heb alleen wat slechte ervaringen (als in: het hielp me uiteindelijk niks) met de peuten die ik tot nu toe gezien heb. Ik hoop ook nog steeds dat er ergens een peut rondloopt die me wel verder op weg kan helpen en met meer concreets aan kan komen over hoe ik dan precies loslaat etc.

Oh, en om even terug te keren naar het oorspronkelijke onderwerp van dit topic : heb net de uitslag van mn urine binnen en deze is helemaal goed! (ook geen eiwitten dus, volgens de asisstente).



Iemand zei hier dat er in menstruatiebloed ook eiwitten zitten, als dat zo is dan denk ik dat dat een plausible verklaring is voor de eiwitten die bij de test van de behandelaar wel in mn urine zaten, aangezien er ook menstruatiebloed in mijn urine is gekomen toen.

OF die test van hem deugt gewoon niet/ is fake



Anders is het me in ieder geval een raadsel. Maargoed, ze zitten er nu niet in dus ik mag daar heel blij mee zijn

quote:Pixiedust schreef op 09 december 2012 @ 22:53:

[...]





Oh, maar dat was me vanmiddag al duidelijk. C'est la vie.





[...]





Gelukkig dan maar dat ik mijn eigen visie dan heel goed zelf kan interpreteren en verwoorden want ik zie veel maar dit zeker niet.



De kern van wat ik zie? Hoe angstvallig krampachtig jij blijft vasthouden aan klachten en symptomen, hoe gruwelijk dat wel niet is, wat je niet kunt, ieuw auw en hoe niemand dat kan oplossen. Het feit dat je dat doet, is waar mijn boodschap over ging en gaat. Ik zie je volleerd verder gaan daarmee maar totaal niet door lijken te (willen?) hebben dat ik het heb over patronen. Dat ik in deze symptomen totaal doodoninteressant vind. Totaal ondergeschikt in het kader levensgenot, levensplezier en levenskwaliteit. Omdat daarvoor mijns inziens het vele malen belangrijker is hóe je in het leven staat en hoe je om gaat met zaken in het leven zoals bijv. gezondheid dan kwalen, symptomen en weet ik veel wat. Of eigenlijk dus bovenal; hoe iemand het leven leeft. Ik zie hier een hoop leven lijden, maar leiden of leven? Nee, dat is niet het eerste wat bij mij op komt. Ik zie een enorme ruimte tot verandering. Een leven waarbij je veel meer van die 3 L-woorden kunt en zult ervaren. Dát is mijn boodschap, samen met de wetenschap dat in jouw leven jij de regisseur bent. Tel erbij op dat ik soms best een softe sok ben en het doodzonde vind als mensen zich zoveel ontzeggen in die essentiële dingen des levens. Maar ja, daar heb je 'm weer. Een ander kan je van alles wel of niet gunnen, jouw leven, jij moet 't 'm doen.



Dat bedoelde ik juist ook. Dat jij meer hamert op 'Lichamelijke klachten zijn kut idd, maar als er niks meer aan te doen valt is dat zo en dan moet je maar proberen van de rest van je leven iets te maken. Het draait niet eens zozeer omdat je lichamelijke klachten hebt, alswel om wat is je houding, hoe ga je daarmee om. Hoe sta je in het leven' etc.



Maargoed dat kwam idd niet echt duidelijk uit mijn posts (ik ga idd nog niet echt goed met mijn beperkingen om), maar bedoelde meer van dat ik op jou inging doordat ik meer op de psychische/ emotionele kant inging met mijn verhaal.



Tnx iig voor je posts

quote:sabbaticalmeds schreef op 10 december 2012 @ 21:42:

Je hebt therapie gevolg in een kliniek voor mensen met psycho somatische klachten, maar je zoekt nog steeds naar een verklaring voor je slechtziendheid?

Lang niet alle lichamelijke klachten zijn te verklaren of hebben en fysieke oorzaak, dat betekent niet dat je er niks aan kan doen. Zoek wellicht eens een gedragstherapeut die je leert hoe je met je gedachten om kan gaan, want dat je redeneert vanuit angst en irrationaliteit (ik heb rare afscheiding dus vaginakanker) is wel duidelijk.



Ja, ik ben naar die kliniek gestuurd omdat men in eerste instantie zo gauw niks kon vinden, en omdat mijn klachten zo vaag zijn (als in: de artsen hadden er nog nooit van gehoord) dat er toen werd gedacht van 'Sja misschien is het wel psychisch en moet je dat eerst eens proberen'. En dat wilde ik toen zelf ook. Ik hoopte ook dat psychisch was. Want dat was immers simpeler dan iets lichamelijks. En ik sloot dat gezien mijn leven totaal niet uit.



Het wilde helemaal niet zeggen dat ik al totaal in het hokje 'psychisch' was geplaatst, maar dat was wat toen even het aannemenlijkst leek (want sja, ik jong -dan word er sowieso al snel vanuit gegaan dat dingen spanning en stress zijn-, totaal wanhopig -dus dat kwam heel gestresst en depressief over-, onverklaarbare en niet herkenbare klachten etc.)

Later is uit tests gebleken dat het waarschijnlijk niet psychisch is. Iig geen conversie. En ook geen hypochondrie.



Op die laatste opmerking ga ik maar niet meer in. Ik denk dat helemaal niet. Die afscheiding weet ik sowieso niet hoe je daar aan komt, ik heb geloof ik nooit gezegd dat ik 'nu zeker weet dat ik vaginakanker heb want afscheiding' oid.

Afscheiding kan tig oorzaken hebben.

Maar ja, een uitstrijkje wat 2 keer goed fout is, en waarbij er niks gevonden wordt (ook niet bij de lis) en waarbij uiteindelijk gezegd wordt dat ik binnenkort terug moet komen omdat ze dan gaan kijken of het misschien TOCH uit de vagina komt.....en wetende dat ik al langere tijd vage klachten....en wetende dat een uitstrijkje redelijk onbetrouwbaar is en het soms erger is dan het lijkt aan de oppervlakte....dat maakt dat ik er niet helemaal gerust op ben.

Het wil ook niet zeggen dat ik er heel bang voor ben en niet andere dingen die minder ernstig zijn uitsluit (het is veel logischer dat ik VAIN heb of iets wat niet in de vagina zit), maar het wil WEL zeggen dat ik zolang ik geen zekerheid heb, het me niet totaal lekker zit. En niet alleen om vaginakanker trouwens, ik zit er vooral mee dat ik misschien VAIN heb. Ben gewoon bang dat als je dat eenmaal hebt de kans dat het ooit ontaardt groter is. Of in ieder geval dat je er geestelijke onrust van krijgt. Daar maak ik me meer zorgen om dan om vaginakanker, want dat laatste hadden ze dan ws al wel gezien en mn uitstrijkje was maar 3a2.



Oh, nou hapte ik toch weer....maarja.

quote:Pixiedust schreef op 10 december 2012 @ 16:35:

Nogmaals de vraag in het kader door de "ja maar, nee-bomen het bos niet zien";



wat verwacht jij eigenlijk? Wat zoek je eigenlijk? Zowel hier als van welke hulpverleningswereld (want dat is medische ook) dan ook?





Aanvulling; eigenlijk ook wel stiekem benieuwd naar het antwoord op dezelfde vragen (wat verwacht je/wat zoek je) maar dan m.b.t. jezelf en het leven/jouw leven?





Madamemicmac en Pixiedust, bedankt voor jullie post. Ik wou eigenlijk vanmiddag, voordat jullie hadden gepost, al posten dat ik het eigenlijk hierbij wel wou laten met dit topic omdat de uitslag van de urine nu ook bekend was en daarmee dus ook mijn vraag uit de OP beantwoord.

En eigenlijk is het nu toch vnl een wellus-nietus spelletje geworden tussen mij en overige users en daar komen we toch nooit uit. Ben me alleen maar aan het verdedigen en dat is alleen maar vermoeiend en frustrerend.



Maargoed, nog heel even dan

Wat ik hier verwacht is eigenlijk niks meer, daarom wou ik het topic ook maar afsluiten, want ik ben enorm afgedwaald van de OP en ben nu veels te veel aan het uitweiden. Eigenlijk was het helemaal niet mijn bedoeling om zoveel prive op internet te zetten dus daar wil ik dan ook een punt achter zetten.

Ben me ook voornamelijk aan het verdedigen en dat is nou ook niet bepaald goed voor mn innerlijke rust of zo



Wat ik van de medische wereld verwacht en de hulpverleners is vooral erkenning. Dat er niet meteen wordt gezegd 'het is vast stress' of 'iedereen heeft een blinde vlek, alleen focus jij er blijkbaar teveel op'. Ik heb zelfs een keer door een oogarts een folder in handen gedrukt gekregen van een familie-opstellingen therapeute, omdat ik misschien stress had door dingen in mijn familie, en daardoor oogklachten.



Heel lief bedoeld allemaal, maar ergens is het gewoon stom dat alles in Nederland zo ontzettend snel op 'stress' wordt gegooid. Ik snap heel veel dingen echt wel heel goed. Dat men niet verder wil zoeken als er geen aanleiding toe is/ lijkt (als ik naar de neuroloog ga dan krijg ik daar te horen 'Sja, je bent al bij de oogarts geweest en die heeft niks kunnen vinden. Er is dus niks wat wijst op een neurologische aandoening. Onderzoek is duur dus dat gaan we niet doen'. Ik snap het wel, idd het wijst niet op een hersentumor of weet ik veel wat. Maar er zijn toch nog tig andere dingen die er mis kunnen zijn in je hoofd? Er kan toch iets niet goed zitten in het visuele gedeelte van mn hersenen ZONDER dat dat meteen een hersentumor oid is.

Het is frusterend dat ze daar niet verder naar zoeken omdat ze er stiekem vanuit gaan dat het gewoon stress is, dat ik me aanstel. Want sja 'het zijn klachten die niemand anders heeft en die niet uit onderzoek komen. dus is die vrouw vast gek'.



Anderzijds snap ik ook wel dat als het iets is in de hersenen, dat waarschijnlijk heel moeilijk is op te sporen en er ook weinig aan te doen is. Immers: hersenen zijn nog best een onontgonnen gebied en veel dingen zijn nog niet echt op te sporen. Bijv. migraine een heel bekende stoornis weet men ook nog lang niet alles vanaf. Laat staan iets wat men niet kent. Maarja, je blijft toch hoop houden he....misschien is het wel iets heel simpels waar WEL wat aan gedaan kan worden. Of heb ik iig een diagnose. Dat zou ik al heeeel fijn vinden. Weten waar ik aan toe ben en wat ik kan verwachten, en eindelijk erkenning (en als ik een 'stempel' heb kan ik later ook aanspraak maken op hulpmiddelen enz, mocht dat nodig zijn. Nu ben ik er soms echt bang voor dat ik zo slechtziend wordt dat boodschappen doen etc. echt niet meer lukt, maar omdat ik niks aantoonbaars heb heb ik ook nergens recht op en kunnen ze niks met me).



Maargoed ik zou het dus fijn vinden als mensen me geloven en echt goed naar me luisteren. Dus niet met stress aankomen, of met 'dat ik vlekken zie is niet erg hoor, dat heten floaters' als ik het heb over mijn blinde vlekken. Ik dacht dat oogartsen me wel zouden begrijpen als ik het heb over blinde vlekken (als in: iedereen heeft een blinde vlek, ik heb er meerdere. Dus zeg maar gaten in mijn beeld.) maar zelfs oogartsen denken dan dat ik er letterlijk vlekken mee bedoel. Ik bedoel geen vlekken, ik bedoel 'iets niet zien'.



Dat ik niet geloofd wordt, zelfs niet door delen van mijn eigen familie enz, doet gewoon zeer.

Ik mag het er thuis niet over hebben, terwijl het zo'n groot deel van mn leven bepaald.



En verder zou ik graag echt concrete tips zien hoe ik dan los moet laten, etc etc.

Misschien dat ik later nog uitgebreider antwoord. Heb t eigenlijk wel een beetje gehad met typen .



Opzich mag dit topic ook wel dicht, de vraag uit mijn OP is beantwoord en daarmee is het voor mij eigenlijk wel klaar

quote:louba schreef op 10 december 2012 @ 22:41:

Concrete tips om los te laten: niet meer op internet zoeken naar je pijntjes en kwaaltjes. Luisteren naar de dokter en accepteren dat hij ervoor geleerd heeft en als hij zegt dat je gezond bent, je dit bent en als hij zegt dat het stress gerelateerd is, hem gelijk geven en het voorgestelde pad volgen.



Geloven dat ik gezond ben heb ik echt wel geprobeerd. Dat het niet in mijn ogen zit, geloof ik trouwens inmiddels wel. Daarvoor ben ik aardig grondig onderzocht.

Maar mijn klachten gaan niet weg en worden erger (ongeacht hoe ik erin sta). Dan kan ik nog zo leuk denken dat ik gezond ben, maar wat als de klachten niet verdwijnen, zoals bij mij het geval is?

Heb ze al bijna tien jaar....



En het voorgestelde pad volgen? Ik heb het gedaan, ik heb van alles geprobeerd: psychosomatische behandeling, angstklachtenbehandeling, er niet meer mee bezig zijn etc. Maar het hielp niks.

Sja, doe ik dan niet genoeg mijn best? Of is er misschien toch een kans dat het niet psychisch is maar lichamelijk of een combi van beide?



Ik vind het heel gevaarlijk om te zeggen dat als iets niet werkt het dan je eigen schuld is. Er zijn zat mensen die ook redelijk onverklaarbare klachten hebben en dan dus (hier in NL al heel snel) doorgestuurd worden naar psychische hulp omdat het vast stress/ psychisch is.

Vervolgens helpt dat niet omdat het toch lichamelijk is (of een combi) en als je dan te horen krijgt dat het aan jezelf ligt omdat je niet genoeg open staat, niet wil veranderen, aan de klacht blijft hangen en weet ik veel wat allemaal dan geeft je dat alleen maar een minderwaardigheidsgevoel en baal je van jezelf of raak je gefrustreerd terwijl het lang niet altijd terecht is dat het aan jezelf ligt. Soms is iets gewoon niet psychisch maar wel onverklaarbaar.



Nou, daar wou ik het bij laten voor vandaag. En eigenlijk ook voor wat betreft dit topic.