Gezondheid
alle pijlers
Pijn in rug/ flanken bij wakker worden; nieren?
dinsdag 27 november 2012 om 21:10
Ik heb regelmatig pijn in mijn rug (bij mijn flanken) als ik wakker word. Vaak moet ik dan (nodig) plassen en heb ik dan ook een beetje pijn in mijn onderbuik. Als ik dan ben gaan plassen is het vaak na een kwartiertje wel weer over geloof ik.
Nu vroeg ik me af of die rugpijn ook door iets aan de nieren kan komen?
Dit vooral omdat een alternatief arts ooit iets heeft gezegd over dat het bij mn nier(en) niet helemaal goed zat, en een osteopaat voelde daar ook spanning geloof ik.
Nu heb ik laatst een bloed/ urineonderzoek gehad bij een alternatieve kliniek wegens bepaalde lichamelijke klachten die ik heb en daar kwamen bepaalde bloedwaardes uit die als ik opzoek op internet wat dat inhoudt, ook weer kunnen wijzen op een verslechterde nierfunctie. Zo is mijn hemaglobine wat aan de lage kant (12,7 en 7,88....weet niet wat wat is...) en mijn kalium wat aan de hoge kant (4,56, is nog binnen de marges volgens mij maar t was wel iets aan de hoge kant zei de behandelaar).
Verder zou ik een grote hormonale disbalans hebben.
Ik heb verder al mijn hele leven lang last van ontzettend vaak naar de WC moeten (vooral plassen). En dan bedoel ik dus echt meer dan 15-20 keer per etmaal. Ik kan soms gaan en nog geen 5 min later moet ik gewoon weer (de laatste tijd heb ik dit vooral savonds/ snachts als ik op bed lig).
Dit vaak moeten plassen heb ik echt al van kleuter af aan of eerder (weet nog dat ik er toen op onderzocht ben of ik geen blaasontsteking had, maar dat was het niet. En weet nog dat ouders van een klasgenootje waar ik toen logeerde mij betichtte van grote mensen afluisteren, omdat ik zo vaak naar beneden kwam om te plassen). Het is heel irritant. Want bijv. op een festival al vantevoren een uur in de rij voor een voorstelling gaan staan omdat je er anders niet meer inkomt is voor mij vaak geen doen.
Ik moet tegen die tijd alweer plassen (zeker als ik aan het bier ben), of net als het begint.
Mijn urine is btw vaak gewoon waterachtig of heel lichtgeel. Alleen mijn ochtendurine is wat donkerder en stinkt meer.
Heeft heel vaak moeten plassen ook iets met de nieren te maken en zoja wat dan? Wat werkt er dan niet goed of te goed?
Of ligt dit vrijwel altijd aan een te kleine blaas of te overgevoelige blaas of zo?
Mijn urine is btw ook getest bij dat onderzoek vorige week.
Mijn urinewaarden waren: dichtheid 1025, PH 5, proteine 1 of 14 (kan handschrift niet lezen) en hemaglobine 44 (was ongesteld dus er zat wat bloed in mn urine, daar zal dit wel vandaan komen). T was geen ochtendurine en ik had al ontbeten.
Als ik op internet kijk is de PH dus iets te zuur.
Herkent iemand de klachten van rugpijn in de flanken (bij het wakker worden en dan vooral als je moet plassen)? Ik zat te denken dat het misschien urine is die terugloopt naar de nieren, dat ik daar dan rugpijn van krijg?? Al is dat volgens mij nogal iets ernstigs dus zal het dat ook niet zo snel zijn
En herkent iemand het ontzettend vaak moeten plassen? Heeft het bij jou een oorzaak en zoja welke?
Nu vroeg ik me af of die rugpijn ook door iets aan de nieren kan komen?
Dit vooral omdat een alternatief arts ooit iets heeft gezegd over dat het bij mn nier(en) niet helemaal goed zat, en een osteopaat voelde daar ook spanning geloof ik.
Nu heb ik laatst een bloed/ urineonderzoek gehad bij een alternatieve kliniek wegens bepaalde lichamelijke klachten die ik heb en daar kwamen bepaalde bloedwaardes uit die als ik opzoek op internet wat dat inhoudt, ook weer kunnen wijzen op een verslechterde nierfunctie. Zo is mijn hemaglobine wat aan de lage kant (12,7 en 7,88....weet niet wat wat is...) en mijn kalium wat aan de hoge kant (4,56, is nog binnen de marges volgens mij maar t was wel iets aan de hoge kant zei de behandelaar).
Verder zou ik een grote hormonale disbalans hebben.
Ik heb verder al mijn hele leven lang last van ontzettend vaak naar de WC moeten (vooral plassen). En dan bedoel ik dus echt meer dan 15-20 keer per etmaal. Ik kan soms gaan en nog geen 5 min later moet ik gewoon weer (de laatste tijd heb ik dit vooral savonds/ snachts als ik op bed lig).
Dit vaak moeten plassen heb ik echt al van kleuter af aan of eerder (weet nog dat ik er toen op onderzocht ben of ik geen blaasontsteking had, maar dat was het niet. En weet nog dat ouders van een klasgenootje waar ik toen logeerde mij betichtte van grote mensen afluisteren, omdat ik zo vaak naar beneden kwam om te plassen). Het is heel irritant. Want bijv. op een festival al vantevoren een uur in de rij voor een voorstelling gaan staan omdat je er anders niet meer inkomt is voor mij vaak geen doen.
Ik moet tegen die tijd alweer plassen (zeker als ik aan het bier ben), of net als het begint.
Mijn urine is btw vaak gewoon waterachtig of heel lichtgeel. Alleen mijn ochtendurine is wat donkerder en stinkt meer.
Heeft heel vaak moeten plassen ook iets met de nieren te maken en zoja wat dan? Wat werkt er dan niet goed of te goed?
Of ligt dit vrijwel altijd aan een te kleine blaas of te overgevoelige blaas of zo?
Mijn urine is btw ook getest bij dat onderzoek vorige week.
Mijn urinewaarden waren: dichtheid 1025, PH 5, proteine 1 of 14 (kan handschrift niet lezen) en hemaglobine 44 (was ongesteld dus er zat wat bloed in mn urine, daar zal dit wel vandaan komen). T was geen ochtendurine en ik had al ontbeten.
Als ik op internet kijk is de PH dus iets te zuur.
Herkent iemand de klachten van rugpijn in de flanken (bij het wakker worden en dan vooral als je moet plassen)? Ik zat te denken dat het misschien urine is die terugloopt naar de nieren, dat ik daar dan rugpijn van krijg?? Al is dat volgens mij nogal iets ernstigs dus zal het dat ook niet zo snel zijn
En herkent iemand het ontzettend vaak moeten plassen? Heeft het bij jou een oorzaak en zoja welke?
maandag 10 december 2012 om 23:50
Trouwens gwenni, er zijn weinig TO's die zulke uitgebreide en persoonlijk adviezen en ervaringsverhalen krijgen toebedeeld als jij hier.
Van zeer toegewijde en (ervarings)deskundigen als bijvoorbeeld Quertuu, Pixie en Meds....
Daaruit mag je concluderen dat men je zéér serieus neemt en alle moeite neemt om jou zo goed mogelijk -forumgewijs- te helpen.
En ja, ook dat is erkenning en ja, je mag je best een beetje vereerd voelen....
Van zeer toegewijde en (ervarings)deskundigen als bijvoorbeeld Quertuu, Pixie en Meds....
Daaruit mag je concluderen dat men je zéér serieus neemt en alle moeite neemt om jou zo goed mogelijk -forumgewijs- te helpen.
En ja, ook dat is erkenning en ja, je mag je best een beetje vereerd voelen....
maandag 10 december 2012 om 23:56
quote:mirabile schreef op 10 december 2012 @ 23:49:
[...]
Mooie post Qwertu en Pixie [off topic] Ook ik leer altijd wat van pixie. Het mooie bij haar is dat ik, uit haar posts, altijd iets kan pikken dat ik zelf heel goed kan toepassen op de 'dingetjes' waar ik zo es mee kamp. Ze is heel goed in subtiele wake-up-calletjes en eyeopenertjes. (psss...dank je wel daarvoor pixie )
[...]
Mooie post Qwertu en Pixie [off topic] Ook ik leer altijd wat van pixie. Het mooie bij haar is dat ik, uit haar posts, altijd iets kan pikken dat ik zelf heel goed kan toepassen op de 'dingetjes' waar ik zo es mee kamp. Ze is heel goed in subtiele wake-up-calletjes en eyeopenertjes. (psss...dank je wel daarvoor pixie )
maandag 10 december 2012 om 23:58
En concreet?
- werken aan oprechte acceptatie
- negatieve patronen stoppen te voeden en met wortel en al uitroeien
- positieve patronen inbouwen, voeden, cultiveren en uitbouwen
Begin bijv. eerst eens met een nuttigere dagindeling maken. Desnoods met kleine stapjes, maar dóe het.
Ga eens bij de essentie van dingen stil staan. Waar draait het leven nou eigenlijk echt om? Maak vervolgens haalbare doelen daarin.
Zo kan bijv. sociale contacten op 13947 vormen ingevuld worden. Niet allemaal zullen ze even goed passen bij jouw mogelijkheden of wensen, maar als je genoeg buiten hokjes durft te denken zul je vele manieren vinden die wel aan al die dingen voldoen.
Wat zijn eigenlijk jouw talenten? Elk mens heeft die en dat zijn pareltjes die je ook weer in ongeteld veel vormen kunt toepassen. Een werkbare vorm zoeken, vinden en gaan toepassen zal een succeservaring opleveren. Maar ook een opladen van de accu. Inspiratie geven, onderdeel zijn van het positievere uitbouwen etc. etc.
Als jij straks een vrouw van zeg 89 bent, hoe hoop je dan op het leven terug te kijken? Die antwoorden kunnen ook weer een goed startpunt zijn om binnen het realistische (feitelijk, dus niet gestoeld op bijv. negatieve emoties als angst of verdriet) doelen, nieuwe wegen, invulling te vinden voor jezelf om uit dit patroon te komen.
Daarom probeerde ik je ook uit de tent te lokken met de vraag wat jij van jezelf en van jouw leven verwacht. Dromen en wensen blijven eeuwig dromen en wensen als je er niet mee aan de slag gaat. Lang niet alles is realistisch. Hoeft ook niet. Als je daaruit de kernwaarde kunt halen, kun je dat namelijk altijd in een realistische vorm gieten. Bijv; ik hoop te werken. Werk blijkt symbool te staan voor sociale contacten, ontwikkeling, zelfontplooïing etc. Dat kan via betaalde arbeid, maar ook op allerlei andere manieren. Gevolg; niet langer een negatieve ervaring ("ik kan niet werken, het is niet eerlijk") maar een positieve uitbouwing. En ja, ook dat kan een cirkel worden maar dan dus omhoog. Een positieve ervaring geeft een boost tot meer, boost tot beter zelfbeeld etc. etc.
- werken aan oprechte acceptatie
- negatieve patronen stoppen te voeden en met wortel en al uitroeien
- positieve patronen inbouwen, voeden, cultiveren en uitbouwen
Begin bijv. eerst eens met een nuttigere dagindeling maken. Desnoods met kleine stapjes, maar dóe het.
Ga eens bij de essentie van dingen stil staan. Waar draait het leven nou eigenlijk echt om? Maak vervolgens haalbare doelen daarin.
Zo kan bijv. sociale contacten op 13947 vormen ingevuld worden. Niet allemaal zullen ze even goed passen bij jouw mogelijkheden of wensen, maar als je genoeg buiten hokjes durft te denken zul je vele manieren vinden die wel aan al die dingen voldoen.
Wat zijn eigenlijk jouw talenten? Elk mens heeft die en dat zijn pareltjes die je ook weer in ongeteld veel vormen kunt toepassen. Een werkbare vorm zoeken, vinden en gaan toepassen zal een succeservaring opleveren. Maar ook een opladen van de accu. Inspiratie geven, onderdeel zijn van het positievere uitbouwen etc. etc.
Als jij straks een vrouw van zeg 89 bent, hoe hoop je dan op het leven terug te kijken? Die antwoorden kunnen ook weer een goed startpunt zijn om binnen het realistische (feitelijk, dus niet gestoeld op bijv. negatieve emoties als angst of verdriet) doelen, nieuwe wegen, invulling te vinden voor jezelf om uit dit patroon te komen.
Daarom probeerde ik je ook uit de tent te lokken met de vraag wat jij van jezelf en van jouw leven verwacht. Dromen en wensen blijven eeuwig dromen en wensen als je er niet mee aan de slag gaat. Lang niet alles is realistisch. Hoeft ook niet. Als je daaruit de kernwaarde kunt halen, kun je dat namelijk altijd in een realistische vorm gieten. Bijv; ik hoop te werken. Werk blijkt symbool te staan voor sociale contacten, ontwikkeling, zelfontplooïing etc. Dat kan via betaalde arbeid, maar ook op allerlei andere manieren. Gevolg; niet langer een negatieve ervaring ("ik kan niet werken, het is niet eerlijk") maar een positieve uitbouwing. En ja, ook dat kan een cirkel worden maar dan dus omhoog. Een positieve ervaring geeft een boost tot meer, boost tot beter zelfbeeld etc. etc.
when you wish upon a star...
dinsdag 11 december 2012 om 00:00
quote:sabbaticalmeds schreef op 10 december 2012 @ 23:49:
Geloof jij jezelf wel?
Diezelfde vraag wilde ik ook net stellen. Waarom zou je je willen gedragen als iemand die gezond is, als je niet gezond bent? Of als je je in ieder geval niet gezond vóelt? Wat voor nut heeft dat, behalve continue bevestiging van (en daarmee confrontatie met) je beperkingen?
De andere vraag: denk je echt dat een diagnose een sleutel is bij acceptatie? Ik heb altijd geaccepteerd dat mijn grens daar lag waar ik 'm voelde, ook toen ik daar bij andere klachten geen diagnose voor had. En los van dat: welk voordeel denk je dat een diagnose biedt als het vooruitzicht is dat je hoe dan ook in het negatiefste scenario terecht gaat komen?
Je mag het denken hoor, maar ik denk dat je het mis hebt. En ik denk dat je je eigen kracht en mogelijkheden onderschat.
Geloof jij jezelf wel?
Diezelfde vraag wilde ik ook net stellen. Waarom zou je je willen gedragen als iemand die gezond is, als je niet gezond bent? Of als je je in ieder geval niet gezond vóelt? Wat voor nut heeft dat, behalve continue bevestiging van (en daarmee confrontatie met) je beperkingen?
De andere vraag: denk je echt dat een diagnose een sleutel is bij acceptatie? Ik heb altijd geaccepteerd dat mijn grens daar lag waar ik 'm voelde, ook toen ik daar bij andere klachten geen diagnose voor had. En los van dat: welk voordeel denk je dat een diagnose biedt als het vooruitzicht is dat je hoe dan ook in het negatiefste scenario terecht gaat komen?
Je mag het denken hoor, maar ik denk dat je het mis hebt. En ik denk dat je je eigen kracht en mogelijkheden onderschat.
dinsdag 11 december 2012 om 00:06
Pixie, ook jij bedankt voor je wederom mooie post. Ja ik weet even niks beters te zeggen op dit late uur (als in: een uitgebreide reactie te geven) maar wou het je niet onthouden te laten weten dat ik je post heb gelezen en waardeer.
Ik reageer meer op bepaalde anderen in dit topic omdat ik teveel hap. Als iets of iemand me boos maakt dan hap ik.
Als iemand iets langs post en ik daarover na moet denken, duurt het iets langer voordat ik daar op reageer dan op posts die mij direct in verdediging doen schieten
Idd iets met meer aandacht voor het negatieve
Ik reageer meer op bepaalde anderen in dit topic omdat ik teveel hap. Als iets of iemand me boos maakt dan hap ik.
Als iemand iets langs post en ik daarover na moet denken, duurt het iets langer voordat ik daar op reageer dan op posts die mij direct in verdediging doen schieten
Idd iets met meer aandacht voor het negatieve
dinsdag 11 december 2012 om 00:15
Erkenning is de eerste stap naar de oplossing.
Van mij hoef je niet te reageren op mijn post trouwens. Ik schrijf ze omdat ik hoop dat er in jou iets aangewakkerd wordt. Of dat wel of niet gebeurt en als wel: hoe dan, daar mag je zelf over beslissen of je dat met mij/ons wilt delen. En daarbij kan één zinnetje soms veel meer zeggen dan een lap van honderd woorden.
Van mij hoef je niet te reageren op mijn post trouwens. Ik schrijf ze omdat ik hoop dat er in jou iets aangewakkerd wordt. Of dat wel of niet gebeurt en als wel: hoe dan, daar mag je zelf over beslissen of je dat met mij/ons wilt delen. En daarbij kan één zinnetje soms veel meer zeggen dan een lap van honderd woorden.
dinsdag 11 december 2012 om 00:16
quote:gwenni schreef op 11 december 2012 @ 00:06:
Idd iets met meer aandacht voor het negatieve
Fijn dat je het zelf constateert gwenni!
Als je je er bewust van wordt en vervolgens ook ziet wat voor gevolgen het heeft (als: negatief gevoel, pissig worden, niet goed meer de onderliggende boodschap waarnemen, geen tijd/energie meer voor de opbouwende en positieve boodschappen enz...) kan je er daadwerkelijk mee aan de slag en zelf voor een kanteling zorgen. (NB: mindfulness is hier dè tool voor!) die je leven een andere kleur en invulling kan geven.
Pixie heeft goeie concrete tips daarvoor beschreven.
Idd iets met meer aandacht voor het negatieve
Fijn dat je het zelf constateert gwenni!
Als je je er bewust van wordt en vervolgens ook ziet wat voor gevolgen het heeft (als: negatief gevoel, pissig worden, niet goed meer de onderliggende boodschap waarnemen, geen tijd/energie meer voor de opbouwende en positieve boodschappen enz...) kan je er daadwerkelijk mee aan de slag en zelf voor een kanteling zorgen. (NB: mindfulness is hier dè tool voor!) die je leven een andere kleur en invulling kan geven.
Pixie heeft goeie concrete tips daarvoor beschreven.
dinsdag 11 december 2012 om 00:28
Gwenni; laat ik het zo zeggen. Niets zeggen, niets beredeneren, gewoon lekker doen en ervaren. Denk dat je daar uiteindelijk meer uit haalt dan wat dan ook. En daarmee menigeen op dit topic op.
Hint; ja maaaaaaaaaaar, had je al door in reactie op Q. Das mooi. Stap 2; niet meer accepteren van jezelf dus! Ja maar is de andere kant van "het is dan anders, maar het IS wel maar mooi". Als jij minder waarde (alles op het moment) gaat ophangen aan het feit dat dingen wel eens anders moeten gaan (of dat nu manier is, snelheid of wat dan ook), maar op het feit dát je het doet, dan maak je ruimte voor het mogen ervaren van het feit dat je het doet. Als er geen ruimte is voor een positieve ervaring, dan zal die er ook nooit zijn al zou je een wereldprestatie neerzetten.
Uiteindelijk is het weer 2 opties; niets doen omdat het anders moet en dús sowieso een negatieve ervaring, of het wel doen en ten alle tijden er méér uithalen dan niet doen. Is anders dan eigenlijk nog wel zo belangrijk? Is het dan niet veel belangrijker dat je het gedaan hebt?
Praktijkvoorbeeld; ik ben op een gegeven moment weer eens op zoek gegaan naar dagbesteding. Merkte dat ik toch wegzakte in te weinig voldoen aan basiskernen die ik belangrijk acht. Wat ik zocht? Creatief ei kwijt, hoofd pijnigen, stuk "nuttig voelen" richting anderen, zelfontplooïing. Joost weet hoe ik er in godesnaam ooit op gekomen ben, maar een van mijn antwoorden bleek te zijn dat ik ben gaan bakken. Taarten, koekjes, noem maar op. Best ambitieus afgezet tegen mijn fysieke mogelijkheden. Als ik de focus had gelegd op het feit dat ik een themataart binnen een dag wil afronden, dan had ik mezelf binnen no time erbij neer gegooid. Nu luisterend naar mijn mogelijkheden en grenzen en die respecterend duurt een theoretische "in een uurtje klaar" in huize Pixie wellicht een week. Doet er niet toe, het eindresultaat telt. En verdomd wat voelt dat goed, kan ik je zeggen. Niet alleen vervul ik de dingen die ik zocht maar de positieve feedback is enorm en laad de mentale en emotionele accu op.
Vrijwilligerswerk combineerde ik in het begin, deels op locatie en deels thuis. Tot ik moest gaan erkennen dat het niet meer realistisch was afgezet tegen mijn mogelijkheden. Dat kan een vergaarbak van emoties zijn waar je uit moet kijken soms voor een negatieve cirkel. Ik ben meer thuis gaan doen, vervolgens meer vanuit bed. Ik heb meer talenten dan fysieke capaciteiten. Daar zal ik het mee moeten doen, maar door binnen die fysieke grenzen mezelf optimaal bezig te houden met mijn talenten is afscheid nemen van wat ooit was veel makkelijker. Is accepteren veel makkelijker en kan ik oprecht stellen dat het jammer is, maar dat niet gelijk hoeft te staan aan inleveren van hoe ik mijn levenskwaliteit ervaar. Momenteel ben ik hierin weer zoekende. Een bepaald talent jeukt teveel en krijg ik nog niet erg gegoten in een pasende vorm zogezegd. Goede kans dat we daar letterlijk een weg voor moeten gaan maken en nog geen idee hoe die weg dan moet lopen of met welke wegbedekking bij wijze van spreke. Wel weet ik dat die er komt. Omdat minder niet acceptabel is. Alleen al die wetenschap op zich maakt een totaal andere ervaring.
Stel; jij merkt dat je eigenlijk heel graag bouwt. Lekker klooien met je handen, en creativiteit loslaten op gebouwen bedenken. OK, tekenen is misschien te lastig. Maar, zelfs letterlijk blind kun je de prachtigste gebouwen op schaal bedenken en uitwerken met bijv. gebruik maken van zogenaamd kinderspeelgoed als Noppers o.i.d. Of door te gaan werken met ijslolly-stokjes, roerstaafjes of nóem maar op.
Dit voorbeeld klinkt misschien heel kinderachtig of raar. Het voorbeeld doet er niet zo zeer toe, het is meer het vervullen van voor jou belangrijke kernwaarden in het leven, activiteiten, weet ik veel wat en daarbij een voor jou haalbare wijze daarvan vinden. Er is zo ongelooflijk veel wél mogelijk.
Hint; ja maaaaaaaaaaar, had je al door in reactie op Q. Das mooi. Stap 2; niet meer accepteren van jezelf dus! Ja maar is de andere kant van "het is dan anders, maar het IS wel maar mooi". Als jij minder waarde (alles op het moment) gaat ophangen aan het feit dat dingen wel eens anders moeten gaan (of dat nu manier is, snelheid of wat dan ook), maar op het feit dát je het doet, dan maak je ruimte voor het mogen ervaren van het feit dat je het doet. Als er geen ruimte is voor een positieve ervaring, dan zal die er ook nooit zijn al zou je een wereldprestatie neerzetten.
Uiteindelijk is het weer 2 opties; niets doen omdat het anders moet en dús sowieso een negatieve ervaring, of het wel doen en ten alle tijden er méér uithalen dan niet doen. Is anders dan eigenlijk nog wel zo belangrijk? Is het dan niet veel belangrijker dat je het gedaan hebt?
Praktijkvoorbeeld; ik ben op een gegeven moment weer eens op zoek gegaan naar dagbesteding. Merkte dat ik toch wegzakte in te weinig voldoen aan basiskernen die ik belangrijk acht. Wat ik zocht? Creatief ei kwijt, hoofd pijnigen, stuk "nuttig voelen" richting anderen, zelfontplooïing. Joost weet hoe ik er in godesnaam ooit op gekomen ben, maar een van mijn antwoorden bleek te zijn dat ik ben gaan bakken. Taarten, koekjes, noem maar op. Best ambitieus afgezet tegen mijn fysieke mogelijkheden. Als ik de focus had gelegd op het feit dat ik een themataart binnen een dag wil afronden, dan had ik mezelf binnen no time erbij neer gegooid. Nu luisterend naar mijn mogelijkheden en grenzen en die respecterend duurt een theoretische "in een uurtje klaar" in huize Pixie wellicht een week. Doet er niet toe, het eindresultaat telt. En verdomd wat voelt dat goed, kan ik je zeggen. Niet alleen vervul ik de dingen die ik zocht maar de positieve feedback is enorm en laad de mentale en emotionele accu op.
Vrijwilligerswerk combineerde ik in het begin, deels op locatie en deels thuis. Tot ik moest gaan erkennen dat het niet meer realistisch was afgezet tegen mijn mogelijkheden. Dat kan een vergaarbak van emoties zijn waar je uit moet kijken soms voor een negatieve cirkel. Ik ben meer thuis gaan doen, vervolgens meer vanuit bed. Ik heb meer talenten dan fysieke capaciteiten. Daar zal ik het mee moeten doen, maar door binnen die fysieke grenzen mezelf optimaal bezig te houden met mijn talenten is afscheid nemen van wat ooit was veel makkelijker. Is accepteren veel makkelijker en kan ik oprecht stellen dat het jammer is, maar dat niet gelijk hoeft te staan aan inleveren van hoe ik mijn levenskwaliteit ervaar. Momenteel ben ik hierin weer zoekende. Een bepaald talent jeukt teveel en krijg ik nog niet erg gegoten in een pasende vorm zogezegd. Goede kans dat we daar letterlijk een weg voor moeten gaan maken en nog geen idee hoe die weg dan moet lopen of met welke wegbedekking bij wijze van spreke. Wel weet ik dat die er komt. Omdat minder niet acceptabel is. Alleen al die wetenschap op zich maakt een totaal andere ervaring.
Stel; jij merkt dat je eigenlijk heel graag bouwt. Lekker klooien met je handen, en creativiteit loslaten op gebouwen bedenken. OK, tekenen is misschien te lastig. Maar, zelfs letterlijk blind kun je de prachtigste gebouwen op schaal bedenken en uitwerken met bijv. gebruik maken van zogenaamd kinderspeelgoed als Noppers o.i.d. Of door te gaan werken met ijslolly-stokjes, roerstaafjes of nóem maar op.
Dit voorbeeld klinkt misschien heel kinderachtig of raar. Het voorbeeld doet er niet zo zeer toe, het is meer het vervullen van voor jou belangrijke kernwaarden in het leven, activiteiten, weet ik veel wat en daarbij een voor jou haalbare wijze daarvan vinden. Er is zo ongelooflijk veel wél mogelijk.
when you wish upon a star...
dinsdag 11 december 2012 om 00:44
quote:Pixiedust schreef op 11 december 2012 @ 00:28:klooien
Niets zo onderschat als 'klooien'!
Van klooien zouden ze therapie moeten maken (I know, dat is er al, maar dan heet het gelijk zo 'duur' )
Maar serieus: pretentieloos klooien is van onschatbare waarde. Het ontspant, het inspireert, het geneest, het maakt blij en als je niet oppast heb je zó een hobby bij!
Lang leve het klooien!
Niets zo onderschat als 'klooien'!
Van klooien zouden ze therapie moeten maken (I know, dat is er al, maar dan heet het gelijk zo 'duur' )
Maar serieus: pretentieloos klooien is van onschatbare waarde. Het ontspant, het inspireert, het geneest, het maakt blij en als je niet oppast heb je zó een hobby bij!
Lang leve het klooien!
dinsdag 11 december 2012 om 14:14
quote:sabbaticalmeds schreef op 10 december 2012 @ 22:58:
overigens is een psychische aandoening dat leidt tot lichamelijk klachten ook een serieuze aandoening en de klachten zijn ook terecht. Ik herhaal het maar even want je lijkt het niet te willen lezen.
Jij hebt blijkbaar zelf de gedachte dat je "schuldig" zou zijn als je klachten veroorzaakt zouden worden door je psyche. Maar dan hoeft natuurlijk niet zo te zijn.
Ik vind het niet normaal dat je zo zit uit te zoeken wat je mogelijkerwijs zou kunnen hebben.Precies. En juist dat kan soms lastiger zijn om een genezing te vinden dan een lichamelijke kwaal. Dus niet zoals TO suggereert: dan is het veel gemakkelijker om het op te lossen.
overigens is een psychische aandoening dat leidt tot lichamelijk klachten ook een serieuze aandoening en de klachten zijn ook terecht. Ik herhaal het maar even want je lijkt het niet te willen lezen.
Jij hebt blijkbaar zelf de gedachte dat je "schuldig" zou zijn als je klachten veroorzaakt zouden worden door je psyche. Maar dan hoeft natuurlijk niet zo te zijn.
Ik vind het niet normaal dat je zo zit uit te zoeken wat je mogelijkerwijs zou kunnen hebben.Precies. En juist dat kan soms lastiger zijn om een genezing te vinden dan een lichamelijke kwaal. Dus niet zoals TO suggereert: dan is het veel gemakkelijker om het op te lossen.
