Ik schrijf het even van me af...............

4 jaar geleden was ik hun getuige, op een zonnige septemberdag trouwden ze op een sprookjesachtige locatie.

Het was een topdag met een knalfeest als afsluiting.



1.5 jaar geleden was er weer een hoogtepunt in hun leven, de geboorte van hun dochtertje, een mooie gezonde baby zo een die iedere ouder zich wenst.



Van de week ging ze naar de huisarts, een beetje kortademig, koortsig, kortom niet goed.

De huisarts reageerde alert en verwees haar direct door naar het ziekenhuis waar ze direct moest blijven.

Afgelopen donderdag had ik een ontroostbare vriend aan de telefoon, een ver gevorderde vorm van kanker die op de longen drukt, het is nog een kwestie van weken.



Oh wat zag ik er vandaag tegen op, de tocht naar het ziekenhuis, met lood in de schoenen fietste ik naar de onvermijdelijke confrontatie.



Ze ligt aan een morfinepomp, 38 jaar, en in plaats van zich druk te maken over kinderzaken is ze bezig haar uitvaart te regelen.

Ze is zo sterk, hij ook, heel rustig vertelde ze "Gijs ik ga dood" en zo heb ik mijn uitvaart geregeld.



Haar humor is ze niet kwijt, ze kreeg me zelfs nog aan het lachen en attent, "Kom Gijs, naar huis, voetbal begint zo"



Ze gaan nog pijn bestrijden en kijken of er nog levens verlengende handelingen mogelijk zijn maar zelf gelooft ze daar niet in, zoals ze zich nu voelt denkt ze in dagen of weken.



4 jaar geleden regelden we de bruiloft (was ook ceremoniemeester) wie had dit kunnen of durven bedenken.

Voor een artikel over de hospice heeft mijn vriendin meegewerkt aan een krantenartikel, dat wil ik graag met jullie delen, ik heb (ivm herkenbaarheid) de namen vervangen door *********





********, moeder van ********** en echt­genote van ********, arriveerde begin juli in ***************.



In het ziekenhuis hadden ze haar meegedeeld dat ze was uitbehandeld. Een tumor achter de linkerlong was wegge­haald, maar weer teruggekomen. Niets meer aan te doen.



Toen ze nog bejaardenverzorgster was, had ze wel eens ge­hoord van het hospice in *************. Daar wilde ze naar toe.



Naar huis terug gaan, leek haar niet verstandig. „Thuis ben je 24 uur per etmaal bij elkaar. Dat is veel te druk.



Voor ******** leek het me ook niet goed: zo’n moeder in een bed in de huiskamer. Dat beperkt een kind maar.”



Om nog een ándere reden wilde ze niet meer naar huis.



„Je kunt wel thuiszorg krijgen, maar als er iets is, duurt het toch even voor ze er zijn. Hier hoef je maar op de bel te drukken.”



******* heeft een ruime kamer die minimaal is ingericht.



Een bed, een zitje, een kast, aanrechtje, koelkast, meer is er niet. Wel zijn er veel bloemen en staat er een enorme verzameling wenskaarten. In de kast liggen puzzelboekjes en een bundel met spreuken van Loesje. De eerste drie maanden in ********* was ze zo ziek en zwak dat ze alleen maar op bed lag. Van die tijd kan ze zich niet zo veel herinneren.



Eind september knapte ze gelukkig wat op. Zoveel zelfs dat ze ’s ochtends, nadat ze is gewassen en aangekleed, naar de ‘hal’ kan gaan om te puzzelen. Aansluitend drinkt ze koffie met andere gasten, gaat ze nog een halfuurtje puzzelen of rijdt ze zomaar wat rond door het huis om hier en daar een praatje te maken.



’s Middags, als ze heeft gerust, komen eerst haar ouders, dan haar man en zoontje en schoonmoeder. ’s Avonds is haar man er ook, tot een uur of negen. Zo gaat dat elke dag. En dan komen er ook nog dagelijks andere bezoe­kers, familieleden, vrienden. Ze heeft een agenda, waarin ze al haar afspraken vastlegt en het bezoek in goede ba­nen leidt. „Ik zeg altijd: ‘hier woon ik nu, dit is mijn huis’.” Wekelijks is er in hospice ****** een hobby­uurtje. ******* doet er ook aan mee. Ze beplakte een hart­vormig doosje, bedoeld voor het opbergen van een ket­ting en een armbandje. Voor *******, als mama er straks niet meer is. Aan de muur hangt een foto van haar zoon, daarnaast twee vrijwel identieke schilderijtjes die ze heeft gemaakt. Daarop staan een grote en een kleine ster tegen een helderblauwe lucht. Zo stelt ****** zich de toe­komst voor, na dit leven. De grote ster is zijzelf, de kleine ster is haar eerste kindje, *****, dat in ******* werd gebo­ren, maar niet langer dan een paar uur mocht leven.



Straks staan ze naast elkaar in de hemel te stralen.



Als ****** een rotdag heeft, met veel pijn, vraagt ze zich af waarom het zo lang moet duren. „Anderen gaan veel snel­ler. Waarom ben ik er nog? Wat is de zin?” Maar er zijn ook dagen, zoals vandaag, dat ze hoopt dat ze nog even mag blijven. „Soms heb je ook lol. Je kunt hier vreselijk lachen, hoor. Het is niet alleen maar ellende.”



Ze is nog één keer thuis geweest. Toen ze zich wat beter voelde en een dag geen pijn had heeft de Stichting Ambu­lance Wens haar naar ******** gebracht. Om afscheid te nemen van haar huis. Het was een vreemde ervaring, zegt ze. „Omdat je er al maanden niet geweest bent, lijkt het of het je huis niet is. Niet meer.”

quote:campari schreef op 22 december 2012 @ 07:44:

Wat is het leven toch oneerlijk....

Wordt je vriendin dat dagelijkse bezoek niet beu?Eerlijk? Ja kijk zoals ik al schreef, alles is gezegd, het is zitten en wachten dat zegt ze zelf ook wel.

quote:Louba schreef op 02 januari 2013 @ 21:05:

Hoi HBG.. Ik vroeg me af hoe Oud en Nieuw bij jullie is gevierd... "Gelukkig" 2013 leek me erg dubbel...



Hoe zijn de feestdagen in zijn algemeenheid gegaan?



(geen antwoord verschuldigd overigens hoor!)Dat heeft ze met haar man en dochter in hospice de "gevierd" ik ben oudjaarsdag nog geweest en ach naar omstandigheden zat er nog best wat sfeer in de hospice.

quote:Techniek schreef op 04 januari 2013 @ 14:00:

[...]





Gijs, ik heb net je topic in één keer gelezen. Ik wil je veel sterkte wensen.

Ik snap alleen niet dat haar zoon ineens een dochter is geworden? Foutje?



In de tijd dat ze nog gewoon in het ziekenhuis lag en het nog heel vers was heb ik wat kleine zaken veranderd (iom haar) ivm herkenbaarheid.



Afgelopen kerst heeft ze met naam en toenaam een interview aan de Gelderlander gegeven.

Dit interview staat ook in deze draad, wederom ivm google, door mij iets aangepast maar afgelopen week gaf ze aan dat ik m daar geen zorgen over hoefde te maken, iedereen weet het nu toch.



Voor de geïnteresseerden, op de zaterdag voor kerst stond het interview in de zaterdagbijlage.

Voor een artikel over de hospice heeft mijn vriendin meegewerkt aan een krantenartikel, dat wil ik graag met jullie delen, ik heb (ivm herkenbaarheid) de namen vervangen door *********





********, moeder van ********** en echt­genote van ********, arriveerde begin juli in ***************.



In het ziekenhuis hadden ze haar meegedeeld dat ze was uitbehandeld. Een tumor achter de linkerlong was wegge­haald, maar weer teruggekomen. Niets meer aan te doen.



Toen ze nog bejaardenverzorgster was, had ze wel eens ge­hoord van het hospice in *************. Daar wilde ze naar toe.



Naar huis terug gaan, leek haar niet verstandig. „Thuis ben je 24 uur per etmaal bij elkaar. Dat is veel te druk.



Voor ******** leek het me ook niet goed: zo’n moeder in een bed in de huiskamer. Dat beperkt een kind maar.”



Om nog een ándere reden wilde ze niet meer naar huis.



„Je kunt wel thuiszorg krijgen, maar als er iets is, duurt het toch even voor ze er zijn. Hier hoef je maar op de bel te drukken.”



******* heeft een ruime kamer die minimaal is ingericht.



Een bed, een zitje, een kast, aanrechtje, koelkast, meer is er niet. Wel zijn er veel bloemen en staat er een enorme verzameling wenskaarten. In de kast liggen puzzelboekjes en een bundel met spreuken van Loesje. De eerste drie maanden in ********* was ze zo ziek en zwak dat ze alleen maar op bed lag. Van die tijd kan ze zich niet zo veel herinneren.



Eind september knapte ze gelukkig wat op. Zoveel zelfs dat ze ’s ochtends, nadat ze is gewassen en aangekleed, naar de ‘hal’ kan gaan om te puzzelen. Aansluitend drinkt ze koffie met andere gasten, gaat ze nog een halfuurtje puzzelen of rijdt ze zomaar wat rond door het huis om hier en daar een praatje te maken.



’s Middags, als ze heeft gerust, komen eerst haar ouders, dan haar man en zoontje en schoonmoeder. ’s Avonds is haar man er ook, tot een uur of negen. Zo gaat dat elke dag. En dan komen er ook nog dagelijks andere bezoe­kers, familieleden, vrienden. Ze heeft een agenda, waarin ze al haar afspraken vastlegt en het bezoek in goede ba­nen leidt. „Ik zeg altijd: ‘hier woon ik nu, dit is mijn huis’.” Wekelijks is er in hospice ****** een hobby­uurtje. ******* doet er ook aan mee. Ze beplakte een hart­vormig doosje, bedoeld voor het opbergen van een ket­ting en een armbandje. Voor *******, als mama er straks niet meer is. Aan de muur hangt een foto van haar zoon, daarnaast twee vrijwel identieke schilderijtjes die ze heeft gemaakt. Daarop staan een grote en een kleine ster tegen een helderblauwe lucht. Zo stelt ****** zich de toe­komst voor, na dit leven. De grote ster is zijzelf, de kleine ster is haar eerste kindje, *****, dat in ******* werd gebo­ren, maar niet langer dan een paar uur mocht leven.



Straks staan ze naast elkaar in de hemel te stralen.



Als ****** een rotdag heeft, met veel pijn, vraagt ze zich af waarom het zo lang moet duren. „Anderen gaan veel snel­ler. Waarom ben ik er nog? Wat is de zin?” Maar er zijn ook dagen, zoals vandaag, dat ze hoopt dat ze nog even mag blijven. „Soms heb je ook lol. Je kunt hier vreselijk lachen, hoor. Het is niet alleen maar ellende.”



Ze is nog één keer thuis geweest. Toen ze zich wat beter voelde en een dag geen pijn had heeft de Stichting Ambu­lance Wens haar naar ******** gebracht. Om afscheid te nemen van haar huis. Het was een vreemde ervaring, zegt ze. „Omdat je er al maanden niet geweest bent, lijkt het of het je huis niet is. Niet meer.”

quote:Techniek schreef op 04 januari 2013 @ 21:57:

Gijs ik wilde niet de indruk wekken dat ik je verhaal niet geloof maar het viel me op, waarschijnlijk omdat ik alles in één keer heb gelezen.

Ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je voorlopig nog kunt genieten van vriendin.Geeft niet, ze weet dat ik hier schrijf en ze heeft zelfs in de Gelderlander gestaan dus hoef ik me ook geen zorgen te maken over herkenbaarheid.

Ben net geweest, vriend was er niet dus waren we met zijn tweeën ze heeft een slechte week, 3 mensen op rij overleden.



Het huis is een stuk stiller, buiten ook nog grauw en grijs weer.



De gezwellen zijn weer gegroeid, kan ze zien zitten onder het t-shirt ze zegt zelf dat ze het niet nog eens een half jaar gaat volhouden maar goed in juli "had" ze nog 4-6 weken en ze is er nog steeds.



Toch ook nog wel even gelachen, ik vroeg: Ben je bang om dood te gaan?



Antwoord: weet ik niet Gijs, het is voor mij ook de eerste keer.

(en dat met een glimlach)



Moet zeggen dat ik niet gauw om een antwoord verlegen zit maar nu wel.