Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 10 mei 2008 om 09:20
Hallo Dubiootje,
Ik was hardstikke moe na het schrijven, en het heeft nog meer gedachten op gang gebracht.
Ook las ik de posting van Zonlicht, die zegt dat ze niet te veel in detail wil treden om anomiem te kunnen blijven.
Voor mij voelt het ook een beetje dubbel.
Weet je, ik zou een boek kunnen schrijven.
Wanneer ik de 'scenes uit mijn huwelijk' zou beschrijven zou er best iemand kunnen zijn die uit de wat specifiekere dingen het totaalplaatje kan reconstrueren en dan weet wie ik ben.
Ik moet er niet aan denken dat dat mijn ex zou kunnen zijn.
Bij dat idee wordt ik compleet misselijk.
Het helpt me wel dat zoveel vrouwen zich in mijn gevoel herkennen. Dat steunt, ik ben niet gek, of misschien: ik ben niet de enige hier die gek is.....
Ik ben daarom wel blij dat ik de stap gezet heb. Het helpt met waar ik op dit moment mee bezig ben. De zaken op een rijtje te zetten en de zaken nuchter te blijven zien.
Ik heb weer een vat vol verwijten over me heen gekregen, die ik op een neutrale manier probeer te weerleggen. Het gekke is dat waar het om gaat dat daar volledig aan voorbij wordt gegaan.
Hij speelt weer van de prins geen kwaad te weten, hangt het slachtoffer uit, ondertussen sneer na sneer mijn kant op te sturen.
Het ergste is dat hij dat niet rechtstreeks doet, maar in opmerkingen tegen de kinderen.
Het doet me pijn dat de kinderen deze zondag bij hem zijn omdat het moederdag is. Niet omdat het mij om mijn moederdag gaat, maar omdat de hele dag in het teken van moeders in het algemeen staat, en mijn kinderen er niks mee kunnen, die durven het woord mama niet eens in hun mond te nemen in zijn bijzijn, omdat ie dan een rotopmerking kan maken.
En die hele moederdag zegt me echt niks, opgefokt verplicht gedoe. Alleen de tijd dat kinderen met zelfgebroddelde plak en verf frutsels komen vind ik leuk; tegen de tijd dat ze er geld voor moeten gaan uitgeven, laat het dan maar langzaam wegebben.
Maar, heb ik gezegd: dat jullie er met moederdag niet zijn, dat is jammer, alleen dat fantastische ontbijt op bed laat ik me niet door mijn neus boren.
Vólgende week zijn jullie echt de pineut. Jullie staan op, en ik blijf liggen en dan verwennen jullie me alsóf het moederdag is!
En dan lachen ze wel weer, dan kunnen ze het helemaal goed maken!
Ik ga vandaag lekker van het zonnetje genieten.
*ik denk deze dagen even extra aan Elmervrouw *
Ik was hardstikke moe na het schrijven, en het heeft nog meer gedachten op gang gebracht.
Ook las ik de posting van Zonlicht, die zegt dat ze niet te veel in detail wil treden om anomiem te kunnen blijven.
Voor mij voelt het ook een beetje dubbel.
Weet je, ik zou een boek kunnen schrijven.
Wanneer ik de 'scenes uit mijn huwelijk' zou beschrijven zou er best iemand kunnen zijn die uit de wat specifiekere dingen het totaalplaatje kan reconstrueren en dan weet wie ik ben.
Ik moet er niet aan denken dat dat mijn ex zou kunnen zijn.
Bij dat idee wordt ik compleet misselijk.
Het helpt me wel dat zoveel vrouwen zich in mijn gevoel herkennen. Dat steunt, ik ben niet gek, of misschien: ik ben niet de enige hier die gek is.....
Ik ben daarom wel blij dat ik de stap gezet heb. Het helpt met waar ik op dit moment mee bezig ben. De zaken op een rijtje te zetten en de zaken nuchter te blijven zien.
Ik heb weer een vat vol verwijten over me heen gekregen, die ik op een neutrale manier probeer te weerleggen. Het gekke is dat waar het om gaat dat daar volledig aan voorbij wordt gegaan.
Hij speelt weer van de prins geen kwaad te weten, hangt het slachtoffer uit, ondertussen sneer na sneer mijn kant op te sturen.
Het ergste is dat hij dat niet rechtstreeks doet, maar in opmerkingen tegen de kinderen.
Het doet me pijn dat de kinderen deze zondag bij hem zijn omdat het moederdag is. Niet omdat het mij om mijn moederdag gaat, maar omdat de hele dag in het teken van moeders in het algemeen staat, en mijn kinderen er niks mee kunnen, die durven het woord mama niet eens in hun mond te nemen in zijn bijzijn, omdat ie dan een rotopmerking kan maken.
En die hele moederdag zegt me echt niks, opgefokt verplicht gedoe. Alleen de tijd dat kinderen met zelfgebroddelde plak en verf frutsels komen vind ik leuk; tegen de tijd dat ze er geld voor moeten gaan uitgeven, laat het dan maar langzaam wegebben.
Maar, heb ik gezegd: dat jullie er met moederdag niet zijn, dat is jammer, alleen dat fantastische ontbijt op bed laat ik me niet door mijn neus boren.
Vólgende week zijn jullie echt de pineut. Jullie staan op, en ik blijf liggen en dan verwennen jullie me alsóf het moederdag is!
En dan lachen ze wel weer, dan kunnen ze het helemaal goed maken!
Ik ga vandaag lekker van het zonnetje genieten.
*ik denk deze dagen even extra aan Elmervrouw *
zaterdag 10 mei 2008 om 10:00
Hoi Perel
dat ik mijn anonimiteit wil waarborgen heeft me niet weerhouden om mijn gevoel te beschrijven, maar het is voor mij dus onmogelijk om met voorbeelden en situaties te komen want dan ben ik zo te traceren en dan zal het ook tegen me gebruikt worden. Dus juist om mijn al oudere kinderen te beschermen ben ik hier voorzichtig.
En dat moederdag verhaal herken ik en hoe K** het ook voelt, de manier waarop het hier wel eens is gegaan voelde ook niet prettig en dus zijn mijn kinderen op moederdag ook bij hun vader. Wij doen het wel op een ander moment, dat speciale van moederdag, dat ontbijt op bed, kadootjes uitpakken op bed enzo, en ik merk dat dat ook bij de kinderen rust geeft. Bedenk dat moederdag vooral een dag van de commercie is! Want moeder ben je altijd en niet alleen op moederdag.
En dat boek, dat zou hier ook geschreven kunnen worden, bij velen van ons denk ik wel, maar gaandeweg merk ik dat door de combinatie van hier schrijven, voor mezelf schrijven en wat waardevolle nieuwe contacten dingen toch hun plaats wel vinden. Dingen meer op de achtergrond raken en dat het dus mogelijk is om stappen vooruit te zetten naar een ander, in mijn geval zeker, beter leven. Dat ik weer steeds meer mezelf durf, kan en mag zijn. Dat die diepe angst naar de achtergrond aan het verdwijnen is en steeds minder mijn doen en laten bepaald. En de momenten dat het wel aanwezig is dit ik ook herken en durf toe te geven. Dus vooral mijn gevoel niet meer negeren want dat is natuurlijk wel wat er jaren is gebeurd.
Ik ben hier nog steeds erg opgelucht, het is opnieuw een bevrijding en deze voelt echter dan de bevrijding net na de scheiding. Juist omdat ik weer meer mezelf ben en ik ook kan zien wat ik heb bereikt en de goede dingen ook weer zie.
Ladies, ook ik ga genieten van een weekend met prachtig weer
liefs, dikke knuffels voor jullie allemaal
Zonlicht
oh ja Lily, ik vind het fijn te lezen dat je nog steeds post! Blijf dat doen, zorg dat je je bewust wordt van de besluiten die je zelf neemt, blijf werken aan jezelf, richt je daar maar op!
dat ik mijn anonimiteit wil waarborgen heeft me niet weerhouden om mijn gevoel te beschrijven, maar het is voor mij dus onmogelijk om met voorbeelden en situaties te komen want dan ben ik zo te traceren en dan zal het ook tegen me gebruikt worden. Dus juist om mijn al oudere kinderen te beschermen ben ik hier voorzichtig.
En dat moederdag verhaal herken ik en hoe K** het ook voelt, de manier waarop het hier wel eens is gegaan voelde ook niet prettig en dus zijn mijn kinderen op moederdag ook bij hun vader. Wij doen het wel op een ander moment, dat speciale van moederdag, dat ontbijt op bed, kadootjes uitpakken op bed enzo, en ik merk dat dat ook bij de kinderen rust geeft. Bedenk dat moederdag vooral een dag van de commercie is! Want moeder ben je altijd en niet alleen op moederdag.
En dat boek, dat zou hier ook geschreven kunnen worden, bij velen van ons denk ik wel, maar gaandeweg merk ik dat door de combinatie van hier schrijven, voor mezelf schrijven en wat waardevolle nieuwe contacten dingen toch hun plaats wel vinden. Dingen meer op de achtergrond raken en dat het dus mogelijk is om stappen vooruit te zetten naar een ander, in mijn geval zeker, beter leven. Dat ik weer steeds meer mezelf durf, kan en mag zijn. Dat die diepe angst naar de achtergrond aan het verdwijnen is en steeds minder mijn doen en laten bepaald. En de momenten dat het wel aanwezig is dit ik ook herken en durf toe te geven. Dus vooral mijn gevoel niet meer negeren want dat is natuurlijk wel wat er jaren is gebeurd.
Ik ben hier nog steeds erg opgelucht, het is opnieuw een bevrijding en deze voelt echter dan de bevrijding net na de scheiding. Juist omdat ik weer meer mezelf ben en ik ook kan zien wat ik heb bereikt en de goede dingen ook weer zie.
Ladies, ook ik ga genieten van een weekend met prachtig weer
liefs, dikke knuffels voor jullie allemaal
Zonlicht
oh ja Lily, ik vind het fijn te lezen dat je nog steeds post! Blijf dat doen, zorg dat je je bewust wordt van de besluiten die je zelf neemt, blijf werken aan jezelf, richt je daar maar op!
zaterdag 10 mei 2008 om 13:22
quote:dubiootje schreef op 08 mei 2008 @ 09:35:
Ha lieve Lilly,
Fijn dat je zo uitgebreid op me hebt gereageerd. Ik denk wel eens (zo ook gisteren) dat ik de zaken veel te hard opschrijf. Ik wil je niet afschrikken, maar ik geloof dat je het wel kan hebben ;-p Kon je vannacht weer niet slapen?
Ik kon inderdaad weer niet slapen. Ik slaap sowieso slecht de laatste paar weken. Overdag kom ik nergens aan toe omdat ik aan het piekeren ben. Maar ook s nachts gaat dat verder. Neem nu al regelmatig iets van Dormesan geloof ik. Is een homeopatisch middel om in slaap te kunnen komen. Maar dat werkt ook niet heel erg bij mij. Ik ligmaar te woelen en te denken zo vervelend! Je bent wel een beetje hard soms, maar weet ook wel dat je dat niet doet om me pijn te doen. En dan kan ik het wel aan!
Het is niet zo gek dat jij niet weet hoe je met dat sms'en om moet gaan. Je hebt een vriend die onberekenbaar is en die erop slaat als hij kwaad wordt. Het is een natuurlijke neiging om dan te proberen dingen te verbergen om te voorkomen dat hij kwaad wordt. Dat is heel normaal. Wat niet normaal is, is dat je überhaupt in zo'n situatie zit. Hoe kan het zijn dat een ander mens voor jou bepaalt met wie je wel en niet contact mag hebben? Dat bedoel ik met voor hem denken. Want ik hoor jóu al denken: maar hij bepaalt het niet, hij is erdoor gekwetst en dat wil ik niet, en daarom verberg ik het. Maar daarmee bepaalt hij het nu precies. Alleen gebeurt het zo subtiel dat jij denkt dat je het zelf besluit. Als je echt zeggenschap hebt over je leven, hoef je ook niet over dit soort dingen te liegen tegen degene van wie je houdt. Dan is er geen angst, alleen controle over jezelf en vrijheid. Die heb jij niet in deze relatie.
Dat is wel waar we aan het werken zijn. Dat hij minder jaloers is, ik zie het nu niet als dat hij mijn leven onder contriole heeft.
Ik denk dat je zo'n hekel hebt aan schreeuwen omdat je ouders dat vroeger ook altijd deden. Je hebt je portie wel gehad, zogezegd. Leidde dat schreeuwen soms ook tot erger? Er vielen toch ook klappen bij jou thuis? Ik kan me voorstellen dat dat je als kind erg bang maakte…. Kan het zijn dat je die reactie diep van binnen nog steeds voelt als er geschreeuwd wordt, zelfs als er helemaal geen agressie achter zit? Ik begrijp ook wel dat je er daarom van schrikt dat je nu zelfs schreeuwt. Word jij nu net als je vader en moeder die vroeger ook altijd schreeuwden? Krijg je net zo'n relatie als zij hadden, met verbaal en fysiek geweld?
Ik ben inderdaad bang om zo als mijn moeder te worden. En dat is iets wat ik niet wil. Ik haat het gedrag van mijn moeder, net als dat van mijn vader trouwens. Er waren inderdaad veel ruzies thuis met ook fysiek geweld. Maar ik wil niet zo eindigen. Ik heb er een hekel aan en wil niet schreeuwen tegen degene van wie ik houd en nu ik dat al heb gedaan zonder dat ik het door heb.. Ben ik gewoon bang dat ik straks een kloon word van mijn moeder en ook ga slaan enzo. En ik wil hem helemaal geen pijn doen.
Ja, ik ben bang dat M. jou op een dag vermoordt. Ik heb dat al meerdere malen aangegeven, maar misschien is dat niet helemaal bij jou overgekomen. Misschien wil je het ook niet horen. Dat begrijp ik ook, ik vind het ook niet leuk om te denken en al helemaal niet om te schrijven. Maar dit soort dingen gebeurt. Het is Manu overkomen. Het is Lemmy bijna overkomen. Gewone vrouwen zoals jij en ik worden op een dag doodgeslagen omdat ze verliefd werden op de verkeerde man. Jouw M. heeft al buitensporig geweld tegen je gebruikt. Toen je hier pas kwam schrijven, was je ervan overtuigd dat hij nooit zo ver zou gaan. Nee, mij het ziekenhuis in slaan? Echt niet, zo is hij niet. Jullie kennen hem niet. Inderdaad, ik ken hem niet Lilly, ik ga af op wat jij hebt geschreven en wat hij ju heeft aangedaan. Ik denk dat hij daartoe in staat zou kunnen zijn. Je moet voor jezelf in elk geval toegeven dat je niet goed kan inschatten waar hij toe in staat is.
Misschien niet. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij het gewoon zo verliest en zo boos word dat ie me vermoord. Dat kan hij naar mijn mening niet. En de dingen die zijn gebeurd tussen ons, daar ging altijd wat aan vooraf. Dat was niet van het 1 op het andere moment.
Voor iemand vermoorden heb je geen 3 uur nodig. Bij Manu was het in enkele minuten gedaan. 26 messteken. Een vriendin was al onderweg om haar te redden, maar die kwam te laat en trof een bloedbad aan. Niks meer aan te doen. Zo snel is het gebeurd. Hij hoeft maar één waas te krijgen - en dat hij die krijgt weet je - en het is voorbij.
Volgens mij twijfel je zelf ook. Je denkt niet dat hij iemand kan vermoorden. Dat klinkt niet alsof je heel zeker van je zaak bent.
Lieve schat, zolang jij hem niet in elkaar hebt geslagen, hoef jij geen tegenprestatie te leveren. Hij is daar helemaal alleen verantwoordelijk voor en hij moet het dus ook oplossen. Natuurlijk kun jij hem daarbij steunen, maar het is aan hem om dit te doen. Het lijkt me daarentegen voor jouzelf wel een goed idee om naar zo'n groep te gaan. Ik denk dat je ogen opengaan als je merkt dat andere mensen met precies dezelfde vragen en problemen worstelen en dat jouw situatie verre van uniek is, en als je patronen leert herkennen. Door de verhalen van anderen leer je ook van een afstandje naar je eigen situatie te kijken.
Ik weet nog niet zeker of ik het ga doen. Ik ben dan niet echt anoniem meer. Mensen kunnen me herkennen als ze me op sytraat zien lopen. Of misschien zien ze me dan met M en gaan ze hem erop aan spreken wat ik allemaal heb verteld. Misschien ook wel niet maar ik twijfel nog heel erg. Ik weet niet of ik er echt aan toe ben zo in een groep te gooien dat mijn relatie niet altijd even goed is.
veel liefs,
dubioLiefs,
LillyRose
Ha lieve Lilly,
Fijn dat je zo uitgebreid op me hebt gereageerd. Ik denk wel eens (zo ook gisteren) dat ik de zaken veel te hard opschrijf. Ik wil je niet afschrikken, maar ik geloof dat je het wel kan hebben ;-p Kon je vannacht weer niet slapen?
Ik kon inderdaad weer niet slapen. Ik slaap sowieso slecht de laatste paar weken. Overdag kom ik nergens aan toe omdat ik aan het piekeren ben. Maar ook s nachts gaat dat verder. Neem nu al regelmatig iets van Dormesan geloof ik. Is een homeopatisch middel om in slaap te kunnen komen. Maar dat werkt ook niet heel erg bij mij. Ik ligmaar te woelen en te denken zo vervelend! Je bent wel een beetje hard soms, maar weet ook wel dat je dat niet doet om me pijn te doen. En dan kan ik het wel aan!
Het is niet zo gek dat jij niet weet hoe je met dat sms'en om moet gaan. Je hebt een vriend die onberekenbaar is en die erop slaat als hij kwaad wordt. Het is een natuurlijke neiging om dan te proberen dingen te verbergen om te voorkomen dat hij kwaad wordt. Dat is heel normaal. Wat niet normaal is, is dat je überhaupt in zo'n situatie zit. Hoe kan het zijn dat een ander mens voor jou bepaalt met wie je wel en niet contact mag hebben? Dat bedoel ik met voor hem denken. Want ik hoor jóu al denken: maar hij bepaalt het niet, hij is erdoor gekwetst en dat wil ik niet, en daarom verberg ik het. Maar daarmee bepaalt hij het nu precies. Alleen gebeurt het zo subtiel dat jij denkt dat je het zelf besluit. Als je echt zeggenschap hebt over je leven, hoef je ook niet over dit soort dingen te liegen tegen degene van wie je houdt. Dan is er geen angst, alleen controle over jezelf en vrijheid. Die heb jij niet in deze relatie.
Dat is wel waar we aan het werken zijn. Dat hij minder jaloers is, ik zie het nu niet als dat hij mijn leven onder contriole heeft.
Ik denk dat je zo'n hekel hebt aan schreeuwen omdat je ouders dat vroeger ook altijd deden. Je hebt je portie wel gehad, zogezegd. Leidde dat schreeuwen soms ook tot erger? Er vielen toch ook klappen bij jou thuis? Ik kan me voorstellen dat dat je als kind erg bang maakte…. Kan het zijn dat je die reactie diep van binnen nog steeds voelt als er geschreeuwd wordt, zelfs als er helemaal geen agressie achter zit? Ik begrijp ook wel dat je er daarom van schrikt dat je nu zelfs schreeuwt. Word jij nu net als je vader en moeder die vroeger ook altijd schreeuwden? Krijg je net zo'n relatie als zij hadden, met verbaal en fysiek geweld?
Ik ben inderdaad bang om zo als mijn moeder te worden. En dat is iets wat ik niet wil. Ik haat het gedrag van mijn moeder, net als dat van mijn vader trouwens. Er waren inderdaad veel ruzies thuis met ook fysiek geweld. Maar ik wil niet zo eindigen. Ik heb er een hekel aan en wil niet schreeuwen tegen degene van wie ik houd en nu ik dat al heb gedaan zonder dat ik het door heb.. Ben ik gewoon bang dat ik straks een kloon word van mijn moeder en ook ga slaan enzo. En ik wil hem helemaal geen pijn doen.
Ja, ik ben bang dat M. jou op een dag vermoordt. Ik heb dat al meerdere malen aangegeven, maar misschien is dat niet helemaal bij jou overgekomen. Misschien wil je het ook niet horen. Dat begrijp ik ook, ik vind het ook niet leuk om te denken en al helemaal niet om te schrijven. Maar dit soort dingen gebeurt. Het is Manu overkomen. Het is Lemmy bijna overkomen. Gewone vrouwen zoals jij en ik worden op een dag doodgeslagen omdat ze verliefd werden op de verkeerde man. Jouw M. heeft al buitensporig geweld tegen je gebruikt. Toen je hier pas kwam schrijven, was je ervan overtuigd dat hij nooit zo ver zou gaan. Nee, mij het ziekenhuis in slaan? Echt niet, zo is hij niet. Jullie kennen hem niet. Inderdaad, ik ken hem niet Lilly, ik ga af op wat jij hebt geschreven en wat hij ju heeft aangedaan. Ik denk dat hij daartoe in staat zou kunnen zijn. Je moet voor jezelf in elk geval toegeven dat je niet goed kan inschatten waar hij toe in staat is.
Misschien niet. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij het gewoon zo verliest en zo boos word dat ie me vermoord. Dat kan hij naar mijn mening niet. En de dingen die zijn gebeurd tussen ons, daar ging altijd wat aan vooraf. Dat was niet van het 1 op het andere moment.
Voor iemand vermoorden heb je geen 3 uur nodig. Bij Manu was het in enkele minuten gedaan. 26 messteken. Een vriendin was al onderweg om haar te redden, maar die kwam te laat en trof een bloedbad aan. Niks meer aan te doen. Zo snel is het gebeurd. Hij hoeft maar één waas te krijgen - en dat hij die krijgt weet je - en het is voorbij.
Volgens mij twijfel je zelf ook. Je denkt niet dat hij iemand kan vermoorden. Dat klinkt niet alsof je heel zeker van je zaak bent.
Lieve schat, zolang jij hem niet in elkaar hebt geslagen, hoef jij geen tegenprestatie te leveren. Hij is daar helemaal alleen verantwoordelijk voor en hij moet het dus ook oplossen. Natuurlijk kun jij hem daarbij steunen, maar het is aan hem om dit te doen. Het lijkt me daarentegen voor jouzelf wel een goed idee om naar zo'n groep te gaan. Ik denk dat je ogen opengaan als je merkt dat andere mensen met precies dezelfde vragen en problemen worstelen en dat jouw situatie verre van uniek is, en als je patronen leert herkennen. Door de verhalen van anderen leer je ook van een afstandje naar je eigen situatie te kijken.
Ik weet nog niet zeker of ik het ga doen. Ik ben dan niet echt anoniem meer. Mensen kunnen me herkennen als ze me op sytraat zien lopen. Of misschien zien ze me dan met M en gaan ze hem erop aan spreken wat ik allemaal heb verteld. Misschien ook wel niet maar ik twijfel nog heel erg. Ik weet niet of ik er echt aan toe ben zo in een groep te gooien dat mijn relatie niet altijd even goed is.
veel liefs,
dubioLiefs,
LillyRose
zaterdag 10 mei 2008 om 13:27
Lieve allemaal,
Even een klein berichtje centraal!
Ik heb het M verteld gisteren, van de groep. In de eerste instantie was hij wel heel erg overvallen. En was ook wel een beetje boos dat ik het niet aan hem had overgelaten. Hij had liever zijn eigen hulp gevonden dan hoe het nu was gegaan. Ik snap hem wel, maar ben ook blij dat hij later is bij gedraaid.
Hij heeft gebeld waar ik bij was, en heeft ook al een afspraak. Zelfs voor mij gaat het nu allemaal wel opeens heel erg snel, maar ok;e ik heb het zelf zo gewild dus kan nu moeilijk gaan klagen. M heeft dus binnenkort zijn intake en dan gaat hij naar die groep. Ik vind het knap van hem, maar tegelijkertijd ben ik ook bang dat hij het niet volhoud. Klinkt misschien niet echt als dat ik hem vertrouw, want dat doe ik wel. Maar erover praten met mij vind hij al heel erg moeilijk en nu heb ik hem natuurlijk wel voor het blok gezet van.. oké met mij praten lukt niet.. doe het maar met wildvreemden..
Ik weet wel dat ik het zelf eerst wilde. Omdat we aan onze relatie móeten werken. Maar nu voel ik me toch wel een beetje kut. Alsof ik hem een beetje, naja, naai zeg maar..
naja, heel even het zonnetje in nu!
Liefs,
LillyRose
Even een klein berichtje centraal!
Ik heb het M verteld gisteren, van de groep. In de eerste instantie was hij wel heel erg overvallen. En was ook wel een beetje boos dat ik het niet aan hem had overgelaten. Hij had liever zijn eigen hulp gevonden dan hoe het nu was gegaan. Ik snap hem wel, maar ben ook blij dat hij later is bij gedraaid.
Hij heeft gebeld waar ik bij was, en heeft ook al een afspraak. Zelfs voor mij gaat het nu allemaal wel opeens heel erg snel, maar ok;e ik heb het zelf zo gewild dus kan nu moeilijk gaan klagen. M heeft dus binnenkort zijn intake en dan gaat hij naar die groep. Ik vind het knap van hem, maar tegelijkertijd ben ik ook bang dat hij het niet volhoud. Klinkt misschien niet echt als dat ik hem vertrouw, want dat doe ik wel. Maar erover praten met mij vind hij al heel erg moeilijk en nu heb ik hem natuurlijk wel voor het blok gezet van.. oké met mij praten lukt niet.. doe het maar met wildvreemden..
Ik weet wel dat ik het zelf eerst wilde. Omdat we aan onze relatie móeten werken. Maar nu voel ik me toch wel een beetje kut. Alsof ik hem een beetje, naja, naai zeg maar..
naja, heel even het zonnetje in nu!
Liefs,
LillyRose
zaterdag 10 mei 2008 om 18:05
We gaan nu met zijn allen hopen dat 'ie zelf ook wel voelt dat 'ie een probleem heeft met woede, en dat 'ie er iets aan wil gaan doen.
Ik vermoed dat de groep zich uitsluitend richt op het fysieke aspect van woede en dan is het goed te doen hoor. Kan me voorstellen dat 'ie snel afhaakt als 'ie in de groep moet gaan vertellen -maar dat willen ze helemaal niet in zo'n groep, mannen die mogelijk getriggerd raken-
Lieverd, iets doen wat goed voor jou is is niet naaien.
Ik vermoed dat de groep zich uitsluitend richt op het fysieke aspect van woede en dan is het goed te doen hoor. Kan me voorstellen dat 'ie snel afhaakt als 'ie in de groep moet gaan vertellen -maar dat willen ze helemaal niet in zo'n groep, mannen die mogelijk getriggerd raken-
Lieverd, iets doen wat goed voor jou is is niet naaien.
zaterdag 10 mei 2008 om 18:16
Lieve LillyRose, jij ziet nu dat jullie aan de relatie moeten werken, en hopelijk ziet hij het ook en houdt hij het vol. Jij hebt niets verkeerd gedaan en je hebt hem absoluut niet 'genaaid'. Dit kwam op je weg en je hebt het aangegrepen. Dat is alleen maar goed van je. Behulpzaam (al had hij het eigenlijk gewoon helemaal zelf moeten doen, vind ik, omdat hij een probleem heeft waar hij iets mee zou moeten doen).
Waar pieker je zoveel over?
Waar pieker je zoveel over?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 10 mei 2008 om 18:26
Lily Rose,
Lang niet alles hier is door mij gelezen, maar in het weinige wat ik van jou (jullie) heb gezien raakt me het zo dat ik lees (meen er uit op te maken?) dat hij inziet dat het niet goed gaat.
Jij geeft iets aan, hij doet er iets mee, ook al heb je er een hard hoofd in dat het zal slagen, zijn medewerking is er nu wel.
Ik geloof ook dat dit ontzettend moeilijk is.
Ik hoop echt dat het voor jullie gaat werken.
Perel.
Lang niet alles hier is door mij gelezen, maar in het weinige wat ik van jou (jullie) heb gezien raakt me het zo dat ik lees (meen er uit op te maken?) dat hij inziet dat het niet goed gaat.
Jij geeft iets aan, hij doet er iets mee, ook al heb je er een hard hoofd in dat het zal slagen, zijn medewerking is er nu wel.
Ik geloof ook dat dit ontzettend moeilijk is.
Ik hoop echt dat het voor jullie gaat werken.
Perel.
zaterdag 10 mei 2008 om 21:14
Lilyrose, jij bent niet hard tegen je vriend. Helemaal niet hard. Juist erg mild ben je, het is hij die jou wil laten voelen dat je hard bent, maar echt dat ben je niet.
Hij wilde toch zelf in een hulpverleningstraject? Hij krijgt het zo aangeboden op een presenteerschaaltje. Hoeft maar te bellen et voila! Hij zit in een dijk van een groep.
Maar hij wil jou laten geloven dat je bikkelhard bent met je standpunt. Hij wil hiermee al een opening maken, dat hij straks iets kan zeggen waarom hij met recht gaat stoppen.
Maar Lily? Dar piekeren van jou komt echt niet omdat jij zo hard bent. Dat komt door heel andere dingen. Jij bent zelf enorm wankel met het bewaken van je grenzen, hij is je aan het manipuleren als een professional en hij krijgt gaandeweg echt zijn zin. Volgens mij is dat toch echt, geen therapie, wel een relatie met jou en wachten tot...........
Waarom heeft hij zo lang niks van zich laten horen?
Hij wilde toch zelf in een hulpverleningstraject? Hij krijgt het zo aangeboden op een presenteerschaaltje. Hoeft maar te bellen et voila! Hij zit in een dijk van een groep.
Maar hij wil jou laten geloven dat je bikkelhard bent met je standpunt. Hij wil hiermee al een opening maken, dat hij straks iets kan zeggen waarom hij met recht gaat stoppen.
Maar Lily? Dar piekeren van jou komt echt niet omdat jij zo hard bent. Dat komt door heel andere dingen. Jij bent zelf enorm wankel met het bewaken van je grenzen, hij is je aan het manipuleren als een professional en hij krijgt gaandeweg echt zijn zin. Volgens mij is dat toch echt, geen therapie, wel een relatie met jou en wachten tot...........
Waarom heeft hij zo lang niks van zich laten horen?
zaterdag 10 mei 2008 om 22:02
Meiden, mag ik even inbreken?
Op dinsdag 22 april ben ik bevallen van een dochter, Danja. Alles is goed gegaan, prima bevalling en (op de nachten na) hebben wij een rustige kraamtijd gehad. Het is nog even zoeken naar een ritme en ons meissie wil nog niet in haar eigen bedje slapen, maar we genieten ván en mét elkaar.
En wát een verschil met mijn eerste kindje! Toen deed ik alles zelf, noodgedwongen. Mijn ex was echt niet van plan om veel met onze zoon te doen acht jaar terug. Alles kwam op mijn schouders terecht.
Nu, met nieuwe man en dit lieve meissie, is het maar goed dat ik borstvoeding geef. Dan heb ik haar namelijk tenminste nog eens vast... Grapje hoor, maar het is gewoon sámen nu en dat is heerlijk!
Grote broer van bijna acht is ook al aardig gewend aan zijn zusje. Hij vindt haar geweldig. We geven hem geregeld wat extra één-op-één aandacht, dan gaat mijn man met hem vissen, varen. Voor mij is dat nog wat lastig, ik kan mijn dochter nog niet lang alleen laten ivm. de borstvoeding. Maar ik probeer hem toch wat extra aandacht te geven en hij gaat ook geregeld zijn eigen gang (veel naar het zwembad, lekker weer!). Natuurlijk heeft hij zijn buien, dat hoort er nou eenmaal bij, maar over het algemeen gaat het goed.
Na al die jaren lacht het geluk ons hier dus toe.
Ik hoop dat voor jullie die zon ook snel gaat schijnen!
Groetjes,
Carrrie
(die hier heel actief meeschreef tot anderhalf jaar terug en zo af en toe nog eens inbreekt)
Op dinsdag 22 april ben ik bevallen van een dochter, Danja. Alles is goed gegaan, prima bevalling en (op de nachten na) hebben wij een rustige kraamtijd gehad. Het is nog even zoeken naar een ritme en ons meissie wil nog niet in haar eigen bedje slapen, maar we genieten ván en mét elkaar.
En wát een verschil met mijn eerste kindje! Toen deed ik alles zelf, noodgedwongen. Mijn ex was echt niet van plan om veel met onze zoon te doen acht jaar terug. Alles kwam op mijn schouders terecht.
Nu, met nieuwe man en dit lieve meissie, is het maar goed dat ik borstvoeding geef. Dan heb ik haar namelijk tenminste nog eens vast... Grapje hoor, maar het is gewoon sámen nu en dat is heerlijk!
Grote broer van bijna acht is ook al aardig gewend aan zijn zusje. Hij vindt haar geweldig. We geven hem geregeld wat extra één-op-één aandacht, dan gaat mijn man met hem vissen, varen. Voor mij is dat nog wat lastig, ik kan mijn dochter nog niet lang alleen laten ivm. de borstvoeding. Maar ik probeer hem toch wat extra aandacht te geven en hij gaat ook geregeld zijn eigen gang (veel naar het zwembad, lekker weer!). Natuurlijk heeft hij zijn buien, dat hoort er nou eenmaal bij, maar over het algemeen gaat het goed.
Na al die jaren lacht het geluk ons hier dus toe.
Ik hoop dat voor jullie die zon ook snel gaat schijnen!
Groetjes,
Carrrie
(die hier heel actief meeschreef tot anderhalf jaar terug en zo af en toe nog eens inbreekt)
zaterdag 10 mei 2008 om 22:55
Carrrie, wat een mooi bericht! Van harte gefeliciteerd met je dochter!! En wat fijn dat het zo goed gaat!
Wat je beschrijft herken ik volledig, ik moest het ook de eerste keren helemaal alleen doen, maar heb net als jij het geluk gehad het ook nog eens anders mee te maken... en dat is echt genieten! Heel veel geluk gewenst met je gezin!
Wat je beschrijft herken ik volledig, ik moest het ook de eerste keren helemaal alleen doen, maar heb net als jij het geluk gehad het ook nog eens anders mee te maken... en dat is echt genieten! Heel veel geluk gewenst met je gezin!
zaterdag 10 mei 2008 om 23:15
quote:dubiootje schreef op 09 mei 2008 @ 23:38:
Ha lieve Lemmy!
Hoe is het met jou? Zijn er dingen waar je achteraf van zegt dat het voortekenen van die ontploffing waren? Iets waar Lilly op zou kunnen letten?
Hoi lieve Dubio! Hier is alles goed! Ik hoop bij jou ook!
Voortekenen waren er niet echt denk ik. Hij had in de dagen voorafgaand aan dit moment al alles geprobeerd om mij te laten doen wat hij wilde. In dit geval was dat: hem nog een kans geven, nadat hij ons kind had mishandeld. Ik wilde en kon dat niet, en twijfelde niet meer. En toen 'knapte' er blijkbaar iets bij hem, als ik niet meer van hem was, mocht ik van niemand meer zijn. Zoiets. Of ik dat had kunnen voorzien... ik denk het niet. Hij had vooraf ook al eens gezegd dat hij er wel mee akkoord zou kunnen gaan als we uit elkaar zouden gaan, dus tja, 't was erg moeilijk in te schatten hoe alles zou verlopen. Ik was zo aan het piekeren, aan het redden wat er te redden viel, aan het rekening houden met iedereen (behalve met mezelf, en vooral wel met hem natuurlijk), dat ik niet alles zo helder meer zag denk ik. Maar ook mijn familie had dit niet voorzien in ieder geval.
En ik wil Lilly (voor de zoveelste keer...) toch wel waarschuwen. Een man die zoveel drift in zich heeft dat hij je ernstig kan mishandelen (en dat is toch niet meer te ontkennen?) is er volgens mij net zo goed toe in staat je nét nog een klap, duw of schop extra te geven waardoor er opeens levensgevaar ontstaat. Misschien niet bedoeld of gepland, maar wel iets dat zou kunnen gebeuren.
En dan is die situatie opeens daar, zit je er middenin, heb je geen invloed meer op wat er gebeurt en moet je maar afwachten hoe het afloopt. Niet iedereen heeft op zo'n moment zoveel geluk als ik had. Uiteindelijk heb ik het alleen maar overleefd omdat ik iemand bij me had die er tussen sprong op het moment dat het echt nodig was, en was mijn man degene die overleed op dat moment, en niet ik. Ik vind dat nog altijd een wonder.
Ha lieve Lemmy!
Hoe is het met jou? Zijn er dingen waar je achteraf van zegt dat het voortekenen van die ontploffing waren? Iets waar Lilly op zou kunnen letten?
Hoi lieve Dubio! Hier is alles goed! Ik hoop bij jou ook!
Voortekenen waren er niet echt denk ik. Hij had in de dagen voorafgaand aan dit moment al alles geprobeerd om mij te laten doen wat hij wilde. In dit geval was dat: hem nog een kans geven, nadat hij ons kind had mishandeld. Ik wilde en kon dat niet, en twijfelde niet meer. En toen 'knapte' er blijkbaar iets bij hem, als ik niet meer van hem was, mocht ik van niemand meer zijn. Zoiets. Of ik dat had kunnen voorzien... ik denk het niet. Hij had vooraf ook al eens gezegd dat hij er wel mee akkoord zou kunnen gaan als we uit elkaar zouden gaan, dus tja, 't was erg moeilijk in te schatten hoe alles zou verlopen. Ik was zo aan het piekeren, aan het redden wat er te redden viel, aan het rekening houden met iedereen (behalve met mezelf, en vooral wel met hem natuurlijk), dat ik niet alles zo helder meer zag denk ik. Maar ook mijn familie had dit niet voorzien in ieder geval.
En ik wil Lilly (voor de zoveelste keer...) toch wel waarschuwen. Een man die zoveel drift in zich heeft dat hij je ernstig kan mishandelen (en dat is toch niet meer te ontkennen?) is er volgens mij net zo goed toe in staat je nét nog een klap, duw of schop extra te geven waardoor er opeens levensgevaar ontstaat. Misschien niet bedoeld of gepland, maar wel iets dat zou kunnen gebeuren.
En dan is die situatie opeens daar, zit je er middenin, heb je geen invloed meer op wat er gebeurt en moet je maar afwachten hoe het afloopt. Niet iedereen heeft op zo'n moment zoveel geluk als ik had. Uiteindelijk heb ik het alleen maar overleefd omdat ik iemand bij me had die er tussen sprong op het moment dat het echt nodig was, en was mijn man degene die overleed op dat moment, en niet ik. Ik vind dat nog altijd een wonder.
zondag 11 mei 2008 om 04:10
Carrie gefeliciteerd met je dochter!
Populaire datum, 22 april. Nog nooit meegemaakt maar jouw dochter is de derde baby waarvan ik de ouders ken die op die dag geboren werd!
Fijn dat jullie zo lekker samen bezig zijn. Het contrast kan waarschijnlijk niet groter zijn invergelijking met toen je je zoon kreeg. Ik had nu een kind van 7 gehad, als ik geen abortus had gehad en met mijn ex was het van hetzelfde laken een pak geweest als bij jou. Het is inderdaad genieten als je man lekker vadert, daarover kan ik meepraten.
Liefs!
(f)
Populaire datum, 22 april. Nog nooit meegemaakt maar jouw dochter is de derde baby waarvan ik de ouders ken die op die dag geboren werd!
Fijn dat jullie zo lekker samen bezig zijn. Het contrast kan waarschijnlijk niet groter zijn invergelijking met toen je je zoon kreeg. Ik had nu een kind van 7 gehad, als ik geen abortus had gehad en met mijn ex was het van hetzelfde laken een pak geweest als bij jou. Het is inderdaad genieten als je man lekker vadert, daarover kan ik meepraten.
Liefs!
(f)
zondag 11 mei 2008 om 10:50
Lilly, eens met Pom.
Als ik terugkijk zie ik een aantal momenten die echt gevaarlijk zijn geweest.
Dat waren dan vooral een soort ongelukken tijdens een 'waas' van hem.
En wat Lemmy al zegt, net die duw of schop extra en er was wel levensgevaar ontstaan.
Ik heb bijvoorbeeld om maar iets te beschrijven een situatie meegemaakt waarin hij eerst kaarsen had omgegooid en die waren al gaan branden op waar ze vielen, en hij schopte me toen ondertussen in zijn relaas achteruit tegen mijn borst toen ik overeind wilde komen. Ik miste net met mijn hoofd een tafeltje, en kon ook even geen ademhalen door die trap.
Zie je hoe dit ook fout had kunnen aflopen?
Hij moest alleen zijn kwaadheid of frustratie uiten op dat moment en was wel met mij bezig op zo'n manier dat ik het moest 'voelen en van leren'.
Maar wat als ik verkeerd terecht was gekomen?
Ik heb doorgezet om die situatie te 'redden' maar ik was echt op het randje bang.
En in het verkeer ook bijvoorbeeld. We hebben een keer een ongeluk gehad omdat hij zo vreselijk kwaad was en als een idioot met snelheid het verkeer inreed. Dat liep wonderwel goed af, hij was bewusteloos geweest, we zijn met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en ik heb daarna met krukken moeten lopen en zat onder de plekken. Maar goed.
Of ik kreeg een keer een kopstoot en toen ben ik wel 'weg' geweest. Dat was eng want het kwam toen vanuit het niets ook in een kleine discussie.
Ik wist ook tijdens zijn woedebuien dat hij me er zeg maar iets duidelijk mee wilde maken.
Zo was het gewoon geworden, en pas later was het alleen maar kwaad zijn en afreageren als er iets was. met gooien van spullen ook of een duw.
Maar hoe ik het nu zie bij jou is hij erg bezig met jou en gek genoeg ook met jullie relatie. alleen ziet hij voorvallen en wat je zegt of doet anders dan het is of hoe jij het ziet.
Het gevaarlijke is denk ik dat die grenzen steeds verder vervagen, jullie band wordt tegelijk ook steeds hechter omdat jullie echt wat doormaken met elkaar hoe krom het ook is.
Ik heb me met niemand toen zo verbonden gevoeld als met ex, juist omdat het allemaal zo heftig en vol gevoel was.
Hij hield me met hem bezig, ik verdween helemaal mee in die wazen, er bestond steeds minder buiten ons twee.
En als het dan weer goed was, leek het wel of die moeilijkheden van buitenaf waren gekomen en wij er ons doorheen hadden geslagen.
Niet echt en zo was het ook niet en dat wist ik ook, maar zo voelde het.
Ik kon ook achteraf niet goed echt bang zijn, als het weer fijn was. Dan was het zo anders, en wilde ik graag het alleen zo zien als hoe mooi het was wat we hadden ondanks alles.
Ik was heel erg op mijn hoede en 'wist' wat ik wel of niet kon zeggen of doen, maar het was van mij en hem.
Over de therapie. Het kan nog best een tijd duren, als hij blijft in die groep, voor hij zelf gaat inzien wat er aan de hand is.
Mijn ex nam het niet serieus, in die zin dat hij toneelspeelde, heel de tijd. Naar mij toe, naar de beleiding. Naar de rechter en politie. Hij liet echt niets van zichzelf zien, weet ik achteraf.
Hij sprak niet over mij, alleen over zichzelf.
Wanneer hij naar een afspraak moest was hij later steeds uren bezig zich voor te bereiden, op te peppen. Kleding zorgvuldig kiezen, bezig met zijn verhaal en zijn uiterlijk en wat hij wilde laten overkomen en gebeuren. Hij nam de anderen niet serieus, alleen als iets noodzakelijks op dat moment.
En hij kon echt goed praten he.
Echt in een andere wereld leefde hij, niet in de realiteit. En ik moest daarbij horen en hij ging ver om dat naar zijn zin zo voor elkaar te krijgen.
En ik wilde dat dus tot het laatste jaar zelf ook.
Lemmy, een dikke knuffel voor jou (verkeerde venster voor smileys) en veel liefs!
Lilly, tot gauw schrijfs, okee?
Als ik terugkijk zie ik een aantal momenten die echt gevaarlijk zijn geweest.
Dat waren dan vooral een soort ongelukken tijdens een 'waas' van hem.
En wat Lemmy al zegt, net die duw of schop extra en er was wel levensgevaar ontstaan.
Ik heb bijvoorbeeld om maar iets te beschrijven een situatie meegemaakt waarin hij eerst kaarsen had omgegooid en die waren al gaan branden op waar ze vielen, en hij schopte me toen ondertussen in zijn relaas achteruit tegen mijn borst toen ik overeind wilde komen. Ik miste net met mijn hoofd een tafeltje, en kon ook even geen ademhalen door die trap.
Zie je hoe dit ook fout had kunnen aflopen?
Hij moest alleen zijn kwaadheid of frustratie uiten op dat moment en was wel met mij bezig op zo'n manier dat ik het moest 'voelen en van leren'.
Maar wat als ik verkeerd terecht was gekomen?
Ik heb doorgezet om die situatie te 'redden' maar ik was echt op het randje bang.
En in het verkeer ook bijvoorbeeld. We hebben een keer een ongeluk gehad omdat hij zo vreselijk kwaad was en als een idioot met snelheid het verkeer inreed. Dat liep wonderwel goed af, hij was bewusteloos geweest, we zijn met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en ik heb daarna met krukken moeten lopen en zat onder de plekken. Maar goed.
Of ik kreeg een keer een kopstoot en toen ben ik wel 'weg' geweest. Dat was eng want het kwam toen vanuit het niets ook in een kleine discussie.
Ik wist ook tijdens zijn woedebuien dat hij me er zeg maar iets duidelijk mee wilde maken.
Zo was het gewoon geworden, en pas later was het alleen maar kwaad zijn en afreageren als er iets was. met gooien van spullen ook of een duw.
Maar hoe ik het nu zie bij jou is hij erg bezig met jou en gek genoeg ook met jullie relatie. alleen ziet hij voorvallen en wat je zegt of doet anders dan het is of hoe jij het ziet.
Het gevaarlijke is denk ik dat die grenzen steeds verder vervagen, jullie band wordt tegelijk ook steeds hechter omdat jullie echt wat doormaken met elkaar hoe krom het ook is.
Ik heb me met niemand toen zo verbonden gevoeld als met ex, juist omdat het allemaal zo heftig en vol gevoel was.
Hij hield me met hem bezig, ik verdween helemaal mee in die wazen, er bestond steeds minder buiten ons twee.
En als het dan weer goed was, leek het wel of die moeilijkheden van buitenaf waren gekomen en wij er ons doorheen hadden geslagen.
Niet echt en zo was het ook niet en dat wist ik ook, maar zo voelde het.
Ik kon ook achteraf niet goed echt bang zijn, als het weer fijn was. Dan was het zo anders, en wilde ik graag het alleen zo zien als hoe mooi het was wat we hadden ondanks alles.
Ik was heel erg op mijn hoede en 'wist' wat ik wel of niet kon zeggen of doen, maar het was van mij en hem.
Over de therapie. Het kan nog best een tijd duren, als hij blijft in die groep, voor hij zelf gaat inzien wat er aan de hand is.
Mijn ex nam het niet serieus, in die zin dat hij toneelspeelde, heel de tijd. Naar mij toe, naar de beleiding. Naar de rechter en politie. Hij liet echt niets van zichzelf zien, weet ik achteraf.
Hij sprak niet over mij, alleen over zichzelf.
Wanneer hij naar een afspraak moest was hij later steeds uren bezig zich voor te bereiden, op te peppen. Kleding zorgvuldig kiezen, bezig met zijn verhaal en zijn uiterlijk en wat hij wilde laten overkomen en gebeuren. Hij nam de anderen niet serieus, alleen als iets noodzakelijks op dat moment.
En hij kon echt goed praten he.
Echt in een andere wereld leefde hij, niet in de realiteit. En ik moest daarbij horen en hij ging ver om dat naar zijn zin zo voor elkaar te krijgen.
En ik wilde dat dus tot het laatste jaar zelf ook.
Lemmy, een dikke knuffel voor jou (verkeerde venster voor smileys) en veel liefs!
Lilly, tot gauw schrijfs, okee?
zondag 11 mei 2008 om 11:03
Heb jij dat ook meegemaakt in de auto? Ik ook een keer in een parkeergarage. Ex werd erop aangesproken dat hij bij het achteruit rijden tegen een andere auto had aangereden. Hij stapte woest terug in de auto omdat dit volgens hem met een vreselijk arrogante toon gebeurde. Hij is als een dolle de garage uitgereden. Dat dat goed gegaan is...........
Thuis kon hij zich botvieren op mij. Dus een aantal keren flink tegen de deurpost gesmeten, ik zag bont en blauw
Ik voelde me nog verantwoordelijk ook, omdat ik boos op hem geworden was dat hij zo maar weggereden was zonder de schade op te nemen......
Een keer is het echt gevaarlijk geweest. Hij wilde me echt weer te grazen nemen, maar ik was hem voor. Ik gaf hem een keiharde trap tegen zijn schenen en ben direct gaan rennen, de auto instapt en pas de volgende dag teruggekomen.
Tijdens het uitpraten zei hij me ook, het is dat je zo snel weg was anders.......(zei die volledig schaamteloos)
Maar ik ken ook een echtpaar die het niet na kunnen vertellen. Zij is tijdens een ruzie met een keukenmes doodgestoken. hij heeft de hand aan zichzelf geslagen. Iedereen in de buurt was met stomheid geslagen, niemand had verwacht dat hij zo geweldadig kon zijn. Men wist dat er problemen waren, maar zo ernstig.
Thuis kon hij zich botvieren op mij. Dus een aantal keren flink tegen de deurpost gesmeten, ik zag bont en blauw
Ik voelde me nog verantwoordelijk ook, omdat ik boos op hem geworden was dat hij zo maar weggereden was zonder de schade op te nemen......
Een keer is het echt gevaarlijk geweest. Hij wilde me echt weer te grazen nemen, maar ik was hem voor. Ik gaf hem een keiharde trap tegen zijn schenen en ben direct gaan rennen, de auto instapt en pas de volgende dag teruggekomen.
Tijdens het uitpraten zei hij me ook, het is dat je zo snel weg was anders.......(zei die volledig schaamteloos)
Maar ik ken ook een echtpaar die het niet na kunnen vertellen. Zij is tijdens een ruzie met een keukenmes doodgestoken. hij heeft de hand aan zichzelf geslagen. Iedereen in de buurt was met stomheid geslagen, niemand had verwacht dat hij zo geweldadig kon zijn. Men wist dat er problemen waren, maar zo ernstig.
zondag 11 mei 2008 om 11:12
Ja, herkenbaar.
En dat verantwoordlijk voelen omdat je weet dat als jij je (anders) had gedragen of iets wel of niet had gezegd, het rustiger/anders was gegaan.
Dat weet je tijdens of achteraf en dat maakte mij eigenlijk steeds meer in de war denk ik. Als je steeds ook echt voelt dat het jouw schuld is.
Ik ging zelfs dingen 'goedmaken' die door anderen kwamen of gewoon gebeurden. Slecht nieuws over geld, weet ik veel.
Bizar, die voorbeelden. En wat je allemaal te binnen schiet als je iets zoekt om Lilly wat duidelijk te proberen maken.
En dat ik die van jou dan zo voor me zie.
En dat verantwoordlijk voelen omdat je weet dat als jij je (anders) had gedragen of iets wel of niet had gezegd, het rustiger/anders was gegaan.
Dat weet je tijdens of achteraf en dat maakte mij eigenlijk steeds meer in de war denk ik. Als je steeds ook echt voelt dat het jouw schuld is.
Ik ging zelfs dingen 'goedmaken' die door anderen kwamen of gewoon gebeurden. Slecht nieuws over geld, weet ik veel.
Bizar, die voorbeelden. En wat je allemaal te binnen schiet als je iets zoekt om Lilly wat duidelijk te proberen maken.
En dat ik die van jou dan zo voor me zie.
zondag 11 mei 2008 om 11:16
Dat voorbeeld, hij heeft het tegen mij precies zo gezegd.
Dat het ook eens goed was dat hij me ook niet kon vinden daarna want hij was zo kwaad toen en echt van de wereld, dronken, dat hij een mes had gepakt en was gaan zoeken.
Dat vertelde hij me, na die rechtszaak enzo, toen het zogenaamd weer goed was tussen ons en er een soort belofte was van een tijd die ging komen en die fijn ging zijn. Maar ik vatte het denk ik ook op als een soort waarschuwing.
Achteraf wel in ieder geval.
Dat het ook eens goed was dat hij me ook niet kon vinden daarna want hij was zo kwaad toen en echt van de wereld, dronken, dat hij een mes had gepakt en was gaan zoeken.
Dat vertelde hij me, na die rechtszaak enzo, toen het zogenaamd weer goed was tussen ons en er een soort belofte was van een tijd die ging komen en die fijn ging zijn. Maar ik vatte het denk ik ook op als een soort waarschuwing.
Achteraf wel in ieder geval.
zondag 11 mei 2008 om 11:31
Carrrie, ik ken je niet echt van dit topic, maar ik wil je van harte feliciteren met de geboorte van je dochter! en wat fijn inderdaad dat jullie dit nu zo samen kunnen beleven, samen doen. Heel veel geluk!
Nadat ik wegging bij Safa en die paar maanden samen met Jan en mijn kinderen heb gewoond, voelde dat ook echt als 'gezin' terwijl de kinderen niet eens van hem waren. Met Safa voelde het nooit als 'samen', en met ons viertjes was het meteen, vanaf het allereerste begin, heel eigen. Dat het dus ook zó kan, heb ik heel even mogen voelen.
Nadat ik wegging bij Safa en die paar maanden samen met Jan en mijn kinderen heb gewoond, voelde dat ook echt als 'gezin' terwijl de kinderen niet eens van hem waren. Met Safa voelde het nooit als 'samen', en met ons viertjes was het meteen, vanaf het allereerste begin, heel eigen. Dat het dus ook zó kan, heb ik heel even mogen voelen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
