Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 22 mei 2008 om 00:04
Zonnepitje, ook bij mij was er geen fysiek geweld, wel psychisch geweld. Het kost al genoeg moeite om dat hardop tegen mensen te zeggen, maar ik doe het nu wel af en toe.
Je zwijgt maar zegt er steeds vaker wat van. Hoe werkt dat?
Het idee dat je je man afvalt... Ken je dat liedje, stand by your man? Draak van een nummer, vreselijke tekst, maar het is wel nog steeds een grondbeginsel dat velen van ons is bijgebracht, ben ik bang. Het is een maatschappelijk principe dat als je gaat trouwen, je ook trouw blijft aan je man, in alle betekenissen. Niet alleen trouw in de liefde (geen overspel), maar ook loyaal. Dat geldt sterker voor vrouwen dan voor mannen; voor mannen is het enigszins geaccepteerd dat ze "bij wijze van grapje" en public afgeven op hun vrouw.
Is dat wat jou dwarszit? Dat je erop aangekeken kan worden als jij niet loyaal bent aan je man? Schaam je je omdat hij de man is voor wie jij destijds hebt gekozen, en het dus ook iets over jou zegt als hij zich schandalig gedraagt?
Ik heb dat inmiddels wel losgelaten, maar dat gaat dan ook makkelijker als je eenmaal bij hem weg bent. Dan is hij immers niet meer je partner. Ik voel me nu niet meer medeverantwoordelijk voor de beschamende dingen die hij deed, ik ben de schaamte voorbij. Ik schaam me hoogstens dat ik niet eerder heb ingezien dat hij zo was, maar ook dat is mij niet echt te verwijten, vind ik, omdat het uit liefde en goede wil voortkwam. Je moet achter je eigen keuzes blijven staan, dan hoef je je niet te schamen. Als jij niet meer achter je keus van toen staat, ja... dan schaam je je misschien nu. Maar er is altijd ruimte voor een andere keus (ik bedoel niet per se scheiden) waar je wel achter kan staan en waarin jij trouw bent aan jezelf. Dat is uiteindelijk vele malen belangrijker dan trouw zijn aan je man omdat de maatschappij dat van je verwacht.
welterusten,
dubio
Je zwijgt maar zegt er steeds vaker wat van. Hoe werkt dat?
Het idee dat je je man afvalt... Ken je dat liedje, stand by your man? Draak van een nummer, vreselijke tekst, maar het is wel nog steeds een grondbeginsel dat velen van ons is bijgebracht, ben ik bang. Het is een maatschappelijk principe dat als je gaat trouwen, je ook trouw blijft aan je man, in alle betekenissen. Niet alleen trouw in de liefde (geen overspel), maar ook loyaal. Dat geldt sterker voor vrouwen dan voor mannen; voor mannen is het enigszins geaccepteerd dat ze "bij wijze van grapje" en public afgeven op hun vrouw.
Is dat wat jou dwarszit? Dat je erop aangekeken kan worden als jij niet loyaal bent aan je man? Schaam je je omdat hij de man is voor wie jij destijds hebt gekozen, en het dus ook iets over jou zegt als hij zich schandalig gedraagt?
Ik heb dat inmiddels wel losgelaten, maar dat gaat dan ook makkelijker als je eenmaal bij hem weg bent. Dan is hij immers niet meer je partner. Ik voel me nu niet meer medeverantwoordelijk voor de beschamende dingen die hij deed, ik ben de schaamte voorbij. Ik schaam me hoogstens dat ik niet eerder heb ingezien dat hij zo was, maar ook dat is mij niet echt te verwijten, vind ik, omdat het uit liefde en goede wil voortkwam. Je moet achter je eigen keuzes blijven staan, dan hoef je je niet te schamen. Als jij niet meer achter je keus van toen staat, ja... dan schaam je je misschien nu. Maar er is altijd ruimte voor een andere keus (ik bedoel niet per se scheiden) waar je wel achter kan staan en waarin jij trouw bent aan jezelf. Dat is uiteindelijk vele malen belangrijker dan trouw zijn aan je man omdat de maatschappij dat van je verwacht.
welterusten,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 22 mei 2008 om 08:47
quote:zonnepitje2 schreef op 21 mei 2008 @ 22:34:
Lilly, ook ik vind het supergoed dat je hier blijft schrijven. Je bent in de ontkennende fase, ik snap het. Zit er zelf ook nog wel een beetje in. Verschil is dat mijn man niet zo wordt bekritiseerd hier, omdat hij mij niet het ziekenhuis in heeft geslagen. Dat wil niet zeggen dat het een erger is dan het andere. Ik besef inmiddels wel dat we allemaal wel begrijpen dat onze 'mannen' ook leuke en lieve kanten hebben. Maar daar hoeven we het wat mij betreft niet over te hebben want daar draait het niet om. Het gaat om de balans die de goede kant uit moet slaan en om het respect dat je krijgt. En dat is voor ons allemaal onvoldoende. Probeer nu eens los te laten dat M ook wel eens lief is, dat zijn/waren onze mannen allemaal nl. Alleen was/is er ook een andere kant. Weet je, ik denk dat doordat jij vroeger zo veel hebt meegemaakt je nu zo blij bent met iemand die van jou houdt (want dat doet hij volgens mij wel), dat je de rest voor lief neemt. En het dus niet ziet als hetzelfde patroon als vroeger. En wat hij doet is wel mishandeling, net als dat schelden en afkraken psychische mishandeling is.
Mamz, je vroeg of mijn dochters er wat van meekregen. Ik weet het niet. Het is wel zo dat de oudste (4) het de laatste tijd regelmatig voor me opneemt. Zo van: Mama mag best dit of dat zeggen/doen!", richting har vader. Enerzijds ben ik blij dat ze zo'n gevoel van rechtvaardigheid heeft, anderzijds vind ik het wel genant.
Herfst, hou vol he!!!! Je doet het goed!
Kus voor allemaal!!
Zonnepitje, je hele posting is helemaal goed, maar dit stukje wil ik er even apart in zetten, want zoals ik het voel raakt dit precies de kern van waar het om gaat.
En inderdaad, door hier te lezen zie je waar je zelf staat in dat proces, er zijn vrouwen die verder zijn, dan jij, daar trek je je aan op, die zijn voor jou het voorbeeld.
Maar de vrouwen die nog niet zover zijn als jij, die zou je wel wakker willen schudden, kijk nou, KIJK NOU, wat het met JOU doet, de herkenning, en het doet soms zo pijn, emotioneert ook zo.
Maar ik bedenk me dan, ik heb er zelf ook ongeveer 10 jaar over gedaan om tot het volledige besef te komen, dat het niet meer goed ging komen, dat ik aan het trekken was aan een dood paard.
Je moet dat echt zelf 100% gaan weten om er ook 100% achter te kunnen staan, wil je achteraf niet het gevoel krijgen van had ik nog niet een keer dit of dat kunnen proberen, zus of zo moeten doen?
De overtuiging ermee te stoppen moet helemaal jou overtuiging zijn, en dat moment komt, vroeg of laat.
Dus Lily, Herfst, Zonnepitje, en natuurlijk Elfje en wie dan ook hier, misschien alleen meelezend: je zal steeds vaker bij jezelf te rade gaan. En dan weet je het, en dan is het zoeken hoe het vorm te geven, maar je gaat voor jezelf kiezen, dat kan bijna niet anders.
Lilly, ook ik vind het supergoed dat je hier blijft schrijven. Je bent in de ontkennende fase, ik snap het. Zit er zelf ook nog wel een beetje in. Verschil is dat mijn man niet zo wordt bekritiseerd hier, omdat hij mij niet het ziekenhuis in heeft geslagen. Dat wil niet zeggen dat het een erger is dan het andere. Ik besef inmiddels wel dat we allemaal wel begrijpen dat onze 'mannen' ook leuke en lieve kanten hebben. Maar daar hoeven we het wat mij betreft niet over te hebben want daar draait het niet om. Het gaat om de balans die de goede kant uit moet slaan en om het respect dat je krijgt. En dat is voor ons allemaal onvoldoende. Probeer nu eens los te laten dat M ook wel eens lief is, dat zijn/waren onze mannen allemaal nl. Alleen was/is er ook een andere kant. Weet je, ik denk dat doordat jij vroeger zo veel hebt meegemaakt je nu zo blij bent met iemand die van jou houdt (want dat doet hij volgens mij wel), dat je de rest voor lief neemt. En het dus niet ziet als hetzelfde patroon als vroeger. En wat hij doet is wel mishandeling, net als dat schelden en afkraken psychische mishandeling is.
Mamz, je vroeg of mijn dochters er wat van meekregen. Ik weet het niet. Het is wel zo dat de oudste (4) het de laatste tijd regelmatig voor me opneemt. Zo van: Mama mag best dit of dat zeggen/doen!", richting har vader. Enerzijds ben ik blij dat ze zo'n gevoel van rechtvaardigheid heeft, anderzijds vind ik het wel genant.
Herfst, hou vol he!!!! Je doet het goed!
Kus voor allemaal!!
Zonnepitje, je hele posting is helemaal goed, maar dit stukje wil ik er even apart in zetten, want zoals ik het voel raakt dit precies de kern van waar het om gaat.
En inderdaad, door hier te lezen zie je waar je zelf staat in dat proces, er zijn vrouwen die verder zijn, dan jij, daar trek je je aan op, die zijn voor jou het voorbeeld.
Maar de vrouwen die nog niet zover zijn als jij, die zou je wel wakker willen schudden, kijk nou, KIJK NOU, wat het met JOU doet, de herkenning, en het doet soms zo pijn, emotioneert ook zo.
Maar ik bedenk me dan, ik heb er zelf ook ongeveer 10 jaar over gedaan om tot het volledige besef te komen, dat het niet meer goed ging komen, dat ik aan het trekken was aan een dood paard.
Je moet dat echt zelf 100% gaan weten om er ook 100% achter te kunnen staan, wil je achteraf niet het gevoel krijgen van had ik nog niet een keer dit of dat kunnen proberen, zus of zo moeten doen?
De overtuiging ermee te stoppen moet helemaal jou overtuiging zijn, en dat moment komt, vroeg of laat.
Dus Lily, Herfst, Zonnepitje, en natuurlijk Elfje en wie dan ook hier, misschien alleen meelezend: je zal steeds vaker bij jezelf te rade gaan. En dan weet je het, en dan is het zoeken hoe het vorm te geven, maar je gaat voor jezelf kiezen, dat kan bijna niet anders.
donderdag 22 mei 2008 om 11:21
Perel, dat merk ik ook. Ik merk dat ik steeds dichterbij het punt kom dat ik kan loslaten, omdat ik steeds meer inzie dat er wezenlijk niets is veranderd in de afegelopen vijf jaar, en dat ook niet meer gaat gebeuren.
Stel dat wij in relatietherapie zouden gaan, dan nog zou het respect en begrip naar mij tonen niet uit zchzelf komen, het zou aangeleerd gedrag zijn. Dat betekent dat hij niet kan voorkomen dat hij zich zo gedraagt, omdat hij het inzicht in de situatie niet van binnenuit krijgt, op het juiste moment.
Hij wil niet zelf in therapie. Hij vindt dat er niets mis is met hem. Daar gaat het natuurlijk ook niet om, om hem te beschuldigen dat er iets mis is met hem. Maar ik denk dat hij het kan gebruiken om wat meer inzicht in zichzelf te krijgen, om evenwichtiger in het leven te staan.
Maar ja, als hij het daar mee oneens is, houdt het op. Ik schrijf dit nu op, maar ben eigenlijk boos erover. Vind het een gemiste kans. Ik ben zelf ook in therapie geweest (op eigen initiatief), om evenwichtiger in het leven én de relatie te staan. Ik zag dat niet als een falen, maar juist sterker worden. Ik vind het arrogant van hem dat hij denkt dat voor zichzelf niet nodig vindt.
En relatietherapie kan op zich nuttig zijn. Onze problemen draaien ook om een wisselwerking.
Ik had hem maandag nog een lange mail gestuurd over ons zoontje. Hij heeft gisteravond gereageerd. Drie korte zinnetjes, heel zakelijk. Hier ben ik ook boos over. Doe ik zo mijn best om de juiste toon te vinden, ik denk na over het welzijn van zooontje, krijg ik zo'n korte reactie terug. Net als dat hij niet thuis was maandag, toen ik hem belde, en niet terug heeft gebeld, voelt dit als een afwijzing. Hij wordt weer sterker en ik zwakker. Hij wil vriendelijk met elkaar omspringen. Doe ik mijn best daarvoor, krijg ik dit terug!!
Het mechanisme van gemist willen worden, moet ik dan ook echt bestrijden met de gedachte dat hij zo alleen maar zijn ware aard laat zien, als hij zo gevoelloos reageert en geen moeite doet voor mij. Maar het doet PIJN en ik schrik ervan. Iedere keer schrik ik ervan. Check drie keer per dag mijn mail. Eindelijk een teken van hem, en dan zo koud.
Ik moet proberen hem anders te zien. Als een man los van mij. Met goede en slechte kanten. Met wie ik een kind heb. Die goed voor zijn kind zorgt. Maar niet voor mij. Hij toont te weinig begrip en respect naar mij toe, daar kan ik niet mee leven.
Als hij ons zoontje komt brengen vrijdag, moet ik me focussen op mijn zoontje. Ik zal sowieso erg blij zijn hem te zien. Daar moet ik aan vast houden, me op richten.
We hadden afgesproken dat we nog verder gaan praten. Ik heb besloten dat het initiatief om te praten bij hem moet liggen. Als hij dat initiatief niet neemt, dan praten we niet. Ik ga er niet over beginnen. Misschien maar beter als hij er niet over begint, want ik ben bang dat ik toch weer ga zwichten. Het enige is, dat als ik het initiatief bij hem laat, dat ik me rot voel als hij er niet over begint. Als hij dus geen moeite meer wil doen voor mij. Dan voel ik me weer slecht over mijzelf.
Pff, ik móet echt een manier vinden waarop ik zijn acties bij hém laat, en niet op mezelf betrek. Ik móet hem los gaan zien van mijzelf. Maar het is vreselijk moeilijk, ieder klein ding van zijn kant heeft zo'n impact. Ik heb het nodig om sterker te worden NU.
Dubiotje, je hebt helemaal gelijk, om sterker te worden kijk ik inderdaad naar wat ik wil, wat ik wel heb in mijn leven, doe ik dingen waar ik zin in heb, zie mogelijkheden voor mijzelf qua werk, reizen, vrienden. Gelukkig ben ik ondernemend genoeg om dat in te vullen. Maar de leegte en het gevoel van verloreheid ligt zo op de loer, is steeds aanwezig. Daardoor voelt alles zo leeg. Als ik dan die afwijzende acties van ex daar bovenop krijg, ga ik me slecht voelen, en dat wil ik niet! Aan de ene kant ben ik heel onrustig, aan de andere kant wil ik de hele dag in bed liggen of TV kijken.
Verder mis ik mijn zoontje heel erg. Morgen komt hij terug, gelukkig.
Stel dat wij in relatietherapie zouden gaan, dan nog zou het respect en begrip naar mij tonen niet uit zchzelf komen, het zou aangeleerd gedrag zijn. Dat betekent dat hij niet kan voorkomen dat hij zich zo gedraagt, omdat hij het inzicht in de situatie niet van binnenuit krijgt, op het juiste moment.
Hij wil niet zelf in therapie. Hij vindt dat er niets mis is met hem. Daar gaat het natuurlijk ook niet om, om hem te beschuldigen dat er iets mis is met hem. Maar ik denk dat hij het kan gebruiken om wat meer inzicht in zichzelf te krijgen, om evenwichtiger in het leven te staan.
Maar ja, als hij het daar mee oneens is, houdt het op. Ik schrijf dit nu op, maar ben eigenlijk boos erover. Vind het een gemiste kans. Ik ben zelf ook in therapie geweest (op eigen initiatief), om evenwichtiger in het leven én de relatie te staan. Ik zag dat niet als een falen, maar juist sterker worden. Ik vind het arrogant van hem dat hij denkt dat voor zichzelf niet nodig vindt.
En relatietherapie kan op zich nuttig zijn. Onze problemen draaien ook om een wisselwerking.
Ik had hem maandag nog een lange mail gestuurd over ons zoontje. Hij heeft gisteravond gereageerd. Drie korte zinnetjes, heel zakelijk. Hier ben ik ook boos over. Doe ik zo mijn best om de juiste toon te vinden, ik denk na over het welzijn van zooontje, krijg ik zo'n korte reactie terug. Net als dat hij niet thuis was maandag, toen ik hem belde, en niet terug heeft gebeld, voelt dit als een afwijzing. Hij wordt weer sterker en ik zwakker. Hij wil vriendelijk met elkaar omspringen. Doe ik mijn best daarvoor, krijg ik dit terug!!
Het mechanisme van gemist willen worden, moet ik dan ook echt bestrijden met de gedachte dat hij zo alleen maar zijn ware aard laat zien, als hij zo gevoelloos reageert en geen moeite doet voor mij. Maar het doet PIJN en ik schrik ervan. Iedere keer schrik ik ervan. Check drie keer per dag mijn mail. Eindelijk een teken van hem, en dan zo koud.
Ik moet proberen hem anders te zien. Als een man los van mij. Met goede en slechte kanten. Met wie ik een kind heb. Die goed voor zijn kind zorgt. Maar niet voor mij. Hij toont te weinig begrip en respect naar mij toe, daar kan ik niet mee leven.
Als hij ons zoontje komt brengen vrijdag, moet ik me focussen op mijn zoontje. Ik zal sowieso erg blij zijn hem te zien. Daar moet ik aan vast houden, me op richten.
We hadden afgesproken dat we nog verder gaan praten. Ik heb besloten dat het initiatief om te praten bij hem moet liggen. Als hij dat initiatief niet neemt, dan praten we niet. Ik ga er niet over beginnen. Misschien maar beter als hij er niet over begint, want ik ben bang dat ik toch weer ga zwichten. Het enige is, dat als ik het initiatief bij hem laat, dat ik me rot voel als hij er niet over begint. Als hij dus geen moeite meer wil doen voor mij. Dan voel ik me weer slecht over mijzelf.
Pff, ik móet echt een manier vinden waarop ik zijn acties bij hém laat, en niet op mezelf betrek. Ik móet hem los gaan zien van mijzelf. Maar het is vreselijk moeilijk, ieder klein ding van zijn kant heeft zo'n impact. Ik heb het nodig om sterker te worden NU.
Dubiotje, je hebt helemaal gelijk, om sterker te worden kijk ik inderdaad naar wat ik wil, wat ik wel heb in mijn leven, doe ik dingen waar ik zin in heb, zie mogelijkheden voor mijzelf qua werk, reizen, vrienden. Gelukkig ben ik ondernemend genoeg om dat in te vullen. Maar de leegte en het gevoel van verloreheid ligt zo op de loer, is steeds aanwezig. Daardoor voelt alles zo leeg. Als ik dan die afwijzende acties van ex daar bovenop krijg, ga ik me slecht voelen, en dat wil ik niet! Aan de ene kant ben ik heel onrustig, aan de andere kant wil ik de hele dag in bed liggen of TV kijken.
Verder mis ik mijn zoontje heel erg. Morgen komt hij terug, gelukkig.
donderdag 22 mei 2008 om 12:27
Herfst, probeer zijn acties te zien als manipulatie. Volgens mij is dat het ook. Hij kent je als geen ander en weet dat hij juist door je te negeren voor de volle 100% je aandacht en je emotie te pakken heeft.
Wanneer je absoluut niet laat merken dat dit gedrag je raakt, dan zal hij er misschien nog een schepje bovenop doen om je toch uit de tent te lokken.
Probeer zijn handelen op een andere manier te zien en dan kun je er makkelijker mee omgaan.
Jij laat hem echt niet koud, hij wilde toch nog praten om het te proberen? En nu je zo behandelen? Klopt niet he?
Het is een bijzonder kwetsende manier van manipulatie, probeer er boven te staan. Spui hier je gevoelens en reageer niet richting hem.
Niet makkelijk, maar wel een goede weg!
Sterkte!
Wanneer je absoluut niet laat merken dat dit gedrag je raakt, dan zal hij er misschien nog een schepje bovenop doen om je toch uit de tent te lokken.
Probeer zijn handelen op een andere manier te zien en dan kun je er makkelijker mee omgaan.
Jij laat hem echt niet koud, hij wilde toch nog praten om het te proberen? En nu je zo behandelen? Klopt niet he?
Het is een bijzonder kwetsende manier van manipulatie, probeer er boven te staan. Spui hier je gevoelens en reageer niet richting hem.
Niet makkelijk, maar wel een goede weg!
Sterkte!
donderdag 22 mei 2008 om 14:36
Pom, ik weet niet of het manipulatie is. Daar had ik nog niet aan gedacht. Maar ik denk dat hij ofwel vanuit trots opereert; "Ze wil het uitmaken? Ze wil een week rust? Dan zal ze het krijgen ook", ofwel dat hier wederom het verschil in communicatieve instelling om de hoek komt kijken.
Ik héb natuurlijk ook gezegd dat ik iig een week in mijn eigen energie wilde blijven, en dat het nog uit is. Ik denk dat hij daarop reageert, door liever niet te reageren.
Of hij is nu zelf ook aan het bedenken of hij die relatie nog wil. Daar heeft hij ook afstand voor nodig, dus neemt hij die.
Ik denk dat dit laatste aan de hand is.
Maar het is wel dubbelzinnig, daar hij zondag nog zo graag wilde dat het weer aan was. Ik zal het pas weten als hij er wat over zegt. Daar ben ik helemaal zenuwachtig voor.
Ik héb natuurlijk ook gezegd dat ik iig een week in mijn eigen energie wilde blijven, en dat het nog uit is. Ik denk dat hij daarop reageert, door liever niet te reageren.
Of hij is nu zelf ook aan het bedenken of hij die relatie nog wil. Daar heeft hij ook afstand voor nodig, dus neemt hij die.
Ik denk dat dit laatste aan de hand is.
Maar het is wel dubbelzinnig, daar hij zondag nog zo graag wilde dat het weer aan was. Ik zal het pas weten als hij er wat over zegt. Daar ben ik helemaal zenuwachtig voor.
donderdag 22 mei 2008 om 19:01
Voel me inmiddels verschrikkelijk.
Kan alleen nog maar denken aan morgen, als ex zoontje komt brengen. Hij komt een kopje thee drinken, op mijn initiatief.
Als hij echt van mij zou houden en onze relatie wil laten werken, zou ik denken dat hij komt met een voorstel om verder te praten. Ik heb zondag gezegd dat ik een week rust wil. Ik verwacht dat hij laat zien dat hij erover heeft nagedacht, en dat hij in dat gesprek komt met ideeën over hoe nu verder.
Maar waarschijnlijk doet hij dit niet. Brengt hij zoontje en gaat hij weer weg. Zo ging het andere keren dat ik verwachtte dat hij het gesprek ging openen. Wat betekent dit? Als hij weer weggaat? Moet ik hem dat gunnen? Zou hij meer tijd nodig hebben om na te denken? Wat moet ik ervan denken als hij geen initiatieven toont? Hij heeft aangegeven dat hij wil dat het goedkomt. Ik ben daar niet op in gehaakt, maar juist mijn twijfel uitgesproken. Zou het kunnen dat hij hierdoor is afgeschrikt?
Ik loop ontzettend te malen en word er gek van. Het gaat nu alleen nog maar om wat hij wel of niet doet, en wat voor effect dat heeft op mij. Van mijn standvastigheid van zaterdag is niets over.
Yuky had het over nadenken en afspraken met jezelf maken. Dat je daar aan terugdenkt als je twijfelt en daar weer kracht uit put. Dat heb ik dus helemaal niet. Ik voel mme helemaal niet sterk en zelfverzekerd over mijn besluit van zaterdag. Hoe doen mensen dat?
De afspraak die ik zaterdag met mijzelf had gemaakt 'ik wil niet verder met een man die mij zo behandelt, ik heb meer kans op geluk zonder hem', stelt geen bal meer voor. Ik vind de situatie nu alleen maar heel ellendig.
Kan alleen nog maar denken aan morgen, als ex zoontje komt brengen. Hij komt een kopje thee drinken, op mijn initiatief.
Als hij echt van mij zou houden en onze relatie wil laten werken, zou ik denken dat hij komt met een voorstel om verder te praten. Ik heb zondag gezegd dat ik een week rust wil. Ik verwacht dat hij laat zien dat hij erover heeft nagedacht, en dat hij in dat gesprek komt met ideeën over hoe nu verder.
Maar waarschijnlijk doet hij dit niet. Brengt hij zoontje en gaat hij weer weg. Zo ging het andere keren dat ik verwachtte dat hij het gesprek ging openen. Wat betekent dit? Als hij weer weggaat? Moet ik hem dat gunnen? Zou hij meer tijd nodig hebben om na te denken? Wat moet ik ervan denken als hij geen initiatieven toont? Hij heeft aangegeven dat hij wil dat het goedkomt. Ik ben daar niet op in gehaakt, maar juist mijn twijfel uitgesproken. Zou het kunnen dat hij hierdoor is afgeschrikt?
Ik loop ontzettend te malen en word er gek van. Het gaat nu alleen nog maar om wat hij wel of niet doet, en wat voor effect dat heeft op mij. Van mijn standvastigheid van zaterdag is niets over.
Yuky had het over nadenken en afspraken met jezelf maken. Dat je daar aan terugdenkt als je twijfelt en daar weer kracht uit put. Dat heb ik dus helemaal niet. Ik voel mme helemaal niet sterk en zelfverzekerd over mijn besluit van zaterdag. Hoe doen mensen dat?
De afspraak die ik zaterdag met mijzelf had gemaakt 'ik wil niet verder met een man die mij zo behandelt, ik heb meer kans op geluk zonder hem', stelt geen bal meer voor. Ik vind de situatie nu alleen maar heel ellendig.
donderdag 22 mei 2008 om 19:16
Herfst,
Durf je hem niet te vragen wat je hem waard bent als hij op deze manier met je omgaat?
Als hij jou negeert omdat je iets doet of laat of vraagt, straft hij je voor je manier van doen, terwijl je dit doet omdat je eigenlijk niet meer weet hoe je hem bereiken moet, daarop stukloopt en een beetje adempauze voor jezelf wil.
Je lijkt zo net een marionet, en hij heeft de touwtjes in handen.
Het lijkt me dat het tijd wordt dat je een antwoord krijgt op die vraag.
Durf je hem niet te vragen wat je hem waard bent als hij op deze manier met je omgaat?
Als hij jou negeert omdat je iets doet of laat of vraagt, straft hij je voor je manier van doen, terwijl je dit doet omdat je eigenlijk niet meer weet hoe je hem bereiken moet, daarop stukloopt en een beetje adempauze voor jezelf wil.
Je lijkt zo net een marionet, en hij heeft de touwtjes in handen.
Het lijkt me dat het tijd wordt dat je een antwoord krijgt op die vraag.
donderdag 22 mei 2008 om 19:31
lieve Herfst,
ik wil je alleen even sterkte toewensen...Dat malen daar word je moe van he? Wat me uit jouw posting wel opvalt is dat hij zijn macht misbruikt......Wat Pom al zei...hij manipuleert. Laat het touw vieren en ga er niet op in. Niet happen, geen verwijten, hij daagt je uit.......hij wil dat je rageert...hij wil de macht terug over jou, omdat hij voelt dat je wegglipt. Zo te lezen lukt het hem aardig......
Ik hoop dat je het van je af kan zetten als je gaat slapen....
knuffel van mij.....
ik wil je alleen even sterkte toewensen...Dat malen daar word je moe van he? Wat me uit jouw posting wel opvalt is dat hij zijn macht misbruikt......Wat Pom al zei...hij manipuleert. Laat het touw vieren en ga er niet op in. Niet happen, geen verwijten, hij daagt je uit.......hij wil dat je rageert...hij wil de macht terug over jou, omdat hij voelt dat je wegglipt. Zo te lezen lukt het hem aardig......
Ik hoop dat je het van je af kan zetten als je gaat slapen....
knuffel van mij.....
donderdag 22 mei 2008 om 19:57
quote:herfst76 schreef op 22 mei 2008 @ 19:01:
Voel me inmiddels verschrikkelijk.
Kan alleen nog maar denken aan morgen, als ex zoontje komt brengen. Hij komt een kopje thee drinken, op mijn initiatief.
Waarom wil je dat hij bij je thee komt drinken? Is afstand houden nu niet beter?
Als hij echt van mij zou houden en onze relatie wil laten werken, zou ik denken dat hij komt met een voorstel om verder te praten. Ik heb zondag gezegd dat ik een week rust wil. Ik verwacht dat hij laat zien dat hij erover heeft nagedacht, en dat hij in dat gesprek komt met ideeën over hoe nu verder.
Jij wilde om een aantal redenen de relatie beeindigen. Jij wilde dat. Nu lijkt het wel andersom. Alsof jij de relatie kosten wat het kost wil redden. Jij wanhopig wacht op zijn verlossende woord. Dit is de manipulatie die er plaatsvindt. Wanneer je nu een doorstart met hem gaat maken, is je relatie er alleen maar vele malen slechter op geworden. Jij snakt naar zijn aandacht als een heroineverslaafde snakt naar de spuit. Totaal verslaafd ben je aan hem. Terwijl je vorige week de relatie beeindigde.
Jij wacht op zijn ideeen hoe nu verder......
Maar waarschijnlijk doet hij dit niet. Brengt hij zoontje en gaat hij weer weg. Zo ging het andere keren dat ik verwachtte dat hij het gesprek ging openen. Wat betekent dit? Als hij weer weggaat? Moet ik hem dat gunnen? Zou hij meer tijd nodig hebben om na te denken? Wat moet ik ervan denken als hij geen initiatieven toont? Hij heeft aangegeven dat hij wil dat het goedkomt. Ik ben daar niet op in gehaakt, maar juist mijn twijfel uitgesproken. Zou het kunnen dat hij hierdoor is afgeschrikt?
Wat doet het er toe of hij geschrokken is? Wat doet het er toe hoe hij zich voelt. Lees het bovenstaande eens, er staat alleen maar .......hij......hij ....hij
Ik loop ontzettend te malen en word er gek van. Het gaat nu alleen nog maar om wat hij wel of niet doet, en wat voor effect dat heeft op mij. Van mijn standvastigheid van zaterdag is niets over.
Nee, daar is totaal niets van over. Zie je hoe goed hij je kan manipuleren door gewoon NIETS te doen?
Yuky had het over nadenken en afspraken met jezelf maken. Dat je daar aan terugdenkt als je twijfelt en daar weer kracht uit put. Dat heb ik dus helemaal niet. Ik voel mme helemaal niet sterk en zelfverzekerd over mijn besluit van zaterdag. Hoe doen mensen dat?
Gewoon door door te zetten, door zichzelf op de eerste plaats te zetten en niet door alles maar vanuit hem te bekijken.
Iedere vrouw hier is door schade en schande wijs geworden. Allemaal met heel veel praktijkervaring op dit gebied. Het is heel makkelijk dit nu aan jou zo te typen, maar o zo moeilijk in de praktijk. Schaam je hier niet voor. Schrik niet van de reacties hier, die heb je nl. nodig om in jouw omgeving sterker te worden.
Want meid, stel dat het goed komt, dan lig je 's nachts toch in bed met een naar gevoel. De onzekerheid over de toekomst is voorlopig niet zo onzeker, maar jij weet ook dat hoe dan ook deze relatie gedoemd is om te mislukken.
De afspraak die ik zaterdag met mijzelf had gemaakt 'ik wil niet verder met een man die mij zo behandelt, ik heb meer kans op geluk zonder hem', stelt geen bal meer voor. Ik vind de situatie nu alleen maar heel ellendig.
Kijk eens goed naar de reden die jij opgeeft voor een doorstart van je relatie. Je vindt de situatie nu alleen maar ellendig. Is dat een goede reden om een slechte relatie weer nieuw leven te doen inblazen? Is dat dé aanleiding om jullie relatie toch tot een succes te maken? Je bent jezelf nu ongelofelijk voor de gek aan het houden. Het is niet makkelijk deze fase, deze fase is zeer moeilijk, maar o zo noodzakelijk om beter te worden.
Kijk eens naar je lieve ex hoe hij je nu behandelt. Helemaal geen enkele vorm van interesse. Wanneer jullie straks praten bij een kopje thee, dan zal je horen hoe slecht hij het allemaal heeft. Er zal geen belangstelling of begrip zijn voor jouw situatie.
Voel me inmiddels verschrikkelijk.
Kan alleen nog maar denken aan morgen, als ex zoontje komt brengen. Hij komt een kopje thee drinken, op mijn initiatief.
Waarom wil je dat hij bij je thee komt drinken? Is afstand houden nu niet beter?
Als hij echt van mij zou houden en onze relatie wil laten werken, zou ik denken dat hij komt met een voorstel om verder te praten. Ik heb zondag gezegd dat ik een week rust wil. Ik verwacht dat hij laat zien dat hij erover heeft nagedacht, en dat hij in dat gesprek komt met ideeën over hoe nu verder.
Jij wilde om een aantal redenen de relatie beeindigen. Jij wilde dat. Nu lijkt het wel andersom. Alsof jij de relatie kosten wat het kost wil redden. Jij wanhopig wacht op zijn verlossende woord. Dit is de manipulatie die er plaatsvindt. Wanneer je nu een doorstart met hem gaat maken, is je relatie er alleen maar vele malen slechter op geworden. Jij snakt naar zijn aandacht als een heroineverslaafde snakt naar de spuit. Totaal verslaafd ben je aan hem. Terwijl je vorige week de relatie beeindigde.
Jij wacht op zijn ideeen hoe nu verder......
Maar waarschijnlijk doet hij dit niet. Brengt hij zoontje en gaat hij weer weg. Zo ging het andere keren dat ik verwachtte dat hij het gesprek ging openen. Wat betekent dit? Als hij weer weggaat? Moet ik hem dat gunnen? Zou hij meer tijd nodig hebben om na te denken? Wat moet ik ervan denken als hij geen initiatieven toont? Hij heeft aangegeven dat hij wil dat het goedkomt. Ik ben daar niet op in gehaakt, maar juist mijn twijfel uitgesproken. Zou het kunnen dat hij hierdoor is afgeschrikt?
Wat doet het er toe of hij geschrokken is? Wat doet het er toe hoe hij zich voelt. Lees het bovenstaande eens, er staat alleen maar .......hij......hij ....hij
Ik loop ontzettend te malen en word er gek van. Het gaat nu alleen nog maar om wat hij wel of niet doet, en wat voor effect dat heeft op mij. Van mijn standvastigheid van zaterdag is niets over.
Nee, daar is totaal niets van over. Zie je hoe goed hij je kan manipuleren door gewoon NIETS te doen?
Yuky had het over nadenken en afspraken met jezelf maken. Dat je daar aan terugdenkt als je twijfelt en daar weer kracht uit put. Dat heb ik dus helemaal niet. Ik voel mme helemaal niet sterk en zelfverzekerd over mijn besluit van zaterdag. Hoe doen mensen dat?
Gewoon door door te zetten, door zichzelf op de eerste plaats te zetten en niet door alles maar vanuit hem te bekijken.
Iedere vrouw hier is door schade en schande wijs geworden. Allemaal met heel veel praktijkervaring op dit gebied. Het is heel makkelijk dit nu aan jou zo te typen, maar o zo moeilijk in de praktijk. Schaam je hier niet voor. Schrik niet van de reacties hier, die heb je nl. nodig om in jouw omgeving sterker te worden.
Want meid, stel dat het goed komt, dan lig je 's nachts toch in bed met een naar gevoel. De onzekerheid over de toekomst is voorlopig niet zo onzeker, maar jij weet ook dat hoe dan ook deze relatie gedoemd is om te mislukken.
De afspraak die ik zaterdag met mijzelf had gemaakt 'ik wil niet verder met een man die mij zo behandelt, ik heb meer kans op geluk zonder hem', stelt geen bal meer voor. Ik vind de situatie nu alleen maar heel ellendig.
Kijk eens goed naar de reden die jij opgeeft voor een doorstart van je relatie. Je vindt de situatie nu alleen maar ellendig. Is dat een goede reden om een slechte relatie weer nieuw leven te doen inblazen? Is dat dé aanleiding om jullie relatie toch tot een succes te maken? Je bent jezelf nu ongelofelijk voor de gek aan het houden. Het is niet makkelijk deze fase, deze fase is zeer moeilijk, maar o zo noodzakelijk om beter te worden.
Kijk eens naar je lieve ex hoe hij je nu behandelt. Helemaal geen enkele vorm van interesse. Wanneer jullie straks praten bij een kopje thee, dan zal je horen hoe slecht hij het allemaal heeft. Er zal geen belangstelling of begrip zijn voor jouw situatie.
anoniem_33109 wijzigde dit bericht op 22-05-2008 19:58
Reden: een aantal hij's vergeten in vet te zetten, het zijn er ook zoveel
Reden: een aantal hij's vergeten in vet te zetten, het zijn er ook zoveel
% gewijzigd
donderdag 22 mei 2008 om 20:37
Lieve Herfst,
Ik vind je posting ook verwarrend, ik begon te denken dat ik het verkeerd begrepen had en dat hij de relatie had verbroken, en jij hem graag terugwilde. Je houding naar hem toe is ontzettend onduidelijk. Het lijkt wel of je hem alleen op de proef wilde stellen door het uit te maken, dat hij moet bewijzen dat hij echt van je houdt. Een manipulatie van jouw kant. Zo lijkt het. Je zet hem zelf buiten en staat vervolgens aan hem te trekken zodat hij weer binnenkomt. Ik zou als ik hem was daar niks van snappen. Je zegt dat het "nog" uit is tussen jullie. Gezien jullie knipperlichtrelatie klinkt dat alsof dit slechts tijdelijk is. Je maakt jezelf compleet ongeloofwaardig.
Je zei zondag dat je een week rust wilde. En vraagt hem vervolgens vrijdag op de thee. Wat wil je nou? Hem, maar dan anders? Is dat realistisch, is dat eerlijk?
Ik denk net als Pom dat dit een gang van zaken is die wel vaker is voorgekomen. Jij trekt een grens, hij negeert je en trekt zich terug, jij zoekt weer toenadering en het is weer "goed". Met hele dikke aanhalingstekens.
Je bent nu alleen (dat moet eigenlijk ook met aanhalingstekens, want met een kind ben je nooit alleen) en dat is klote. Echt zwaar klote. En je houdt nog van hem. Je wilt zo graag dat het werkt. Dus het is heel begrijpelijk dat je twijfelt en heel graag wilt geloven dat het nog kan werken tussen jullie.
Is het altijd zo geweest dat jouw leven zo om hem draaide? Je smacht werkelijk naar hem. Zijn er andere manieren waarop je je leven invulling kan geven, die je afleiding geven van dit verdriet? Je hebt nu vriendinnen nodig die je tissues aangeven en thee voor je zetten en een doos bonbons meebrengen en je die helemaal alleen laten opeten en je een schouder bieden om op uit te huilen. Je moet janken, schreeuwen, brullen. Dit is jouw strijd, meisje, die moet je zonder hem voeren.
Probeer het even van een afstand te bekijken. Het was te verwachten dat je zo wanhopig zou worden. Je bent met die man verstrengeld, ook al was hij niet goed voor je. Het is zoals Pom zegt als een verslaving. Je weet dat je het niet moet doen, maar toch kan je jezelf niet tegenhouden. Het is sterker dan jij. Je verzint smoesjes om maar weer toe te geven aan je verlangen. Achteraf komt de kater, maar daar wil je niet aan denken.
Je bent aan het afkicken en dat doet verdomd veel pijn. Juist op dat moment draait alles om hem, kun je alleen maar aan hem denken, denk je dat alles weer goed is als je hem maar weer hebt. Je weet dat het niet zo is, maar toch voelt het zo. Je wilt je aan hem overgeven, de controle verliezen... dan hoef je je ook nergens verantwoordelijk voor te voelen. Het is aan hem, dat is toch veel fijner dan zelf je leven op te moeten bouwen. Al die moeite, en waarvoor? Om alleen te zijn? Nee, dan liever in de armen van een vent die je misbruikt en kleineert. Dat is toch beter dan niets?
Ja, het is makkelijk om te blijven. Makkelijk en tegelijkertijd het zwaarste wat je kan doen. Het is makkelijk omdat er niets verandert en de routine - inclusief aantrekken en afstoten, ruzie en verzoening, pieken en dalen - weer hervat wordt. Dat is bekend, vertrouwd en dus makkelijk. Maar het is een loodzwaar leven. Zo leven maakt je op den duur kapot. Als mens. Er breekt iets in je, je wordt stukje bij beetje afgebroken tot er nog een schim van jouzelf over is.
Jezelf weer durven zijn, die stukjes weer bij elkaar zoeken en in elkaar zetten en weer één sterk geheel worden, de Herfst die je was, dat is zo veel moeilijker. Het is ook een zware weg, maar een weg met een heel andere bestemming. Jezelf mogen zijn is de basis van een goed leven, een leven dat de moeite waard is.
Je zoontje heeft jou nodig: een sterke, levenslustige, onwrikbare moeder die staat voor wie ze is. Niet een bang, zielig musje dat haar hele leven ophangt aan zijn vader. Een vader die helemaal niet lief is voor zijn moeder. Hij snapt het niet, hoe kan papa zo lelijk doen tegen mama? Het hoort zo, dat denkt hij. Daar gaat hij mee opgroeien. Hoe denk je dat zijn eigen relatie eruit gaat zien als hij groot is?
Als je voor jezelf de stap niet aandurft, of het voor jezelf niet de moeite waard vindt, denk dan aan je zoontje. Moet je het niet voor hem doen?
liefs
dubio
Ik vind je posting ook verwarrend, ik begon te denken dat ik het verkeerd begrepen had en dat hij de relatie had verbroken, en jij hem graag terugwilde. Je houding naar hem toe is ontzettend onduidelijk. Het lijkt wel of je hem alleen op de proef wilde stellen door het uit te maken, dat hij moet bewijzen dat hij echt van je houdt. Een manipulatie van jouw kant. Zo lijkt het. Je zet hem zelf buiten en staat vervolgens aan hem te trekken zodat hij weer binnenkomt. Ik zou als ik hem was daar niks van snappen. Je zegt dat het "nog" uit is tussen jullie. Gezien jullie knipperlichtrelatie klinkt dat alsof dit slechts tijdelijk is. Je maakt jezelf compleet ongeloofwaardig.
Je zei zondag dat je een week rust wilde. En vraagt hem vervolgens vrijdag op de thee. Wat wil je nou? Hem, maar dan anders? Is dat realistisch, is dat eerlijk?
Ik denk net als Pom dat dit een gang van zaken is die wel vaker is voorgekomen. Jij trekt een grens, hij negeert je en trekt zich terug, jij zoekt weer toenadering en het is weer "goed". Met hele dikke aanhalingstekens.
Je bent nu alleen (dat moet eigenlijk ook met aanhalingstekens, want met een kind ben je nooit alleen) en dat is klote. Echt zwaar klote. En je houdt nog van hem. Je wilt zo graag dat het werkt. Dus het is heel begrijpelijk dat je twijfelt en heel graag wilt geloven dat het nog kan werken tussen jullie.
Is het altijd zo geweest dat jouw leven zo om hem draaide? Je smacht werkelijk naar hem. Zijn er andere manieren waarop je je leven invulling kan geven, die je afleiding geven van dit verdriet? Je hebt nu vriendinnen nodig die je tissues aangeven en thee voor je zetten en een doos bonbons meebrengen en je die helemaal alleen laten opeten en je een schouder bieden om op uit te huilen. Je moet janken, schreeuwen, brullen. Dit is jouw strijd, meisje, die moet je zonder hem voeren.
Probeer het even van een afstand te bekijken. Het was te verwachten dat je zo wanhopig zou worden. Je bent met die man verstrengeld, ook al was hij niet goed voor je. Het is zoals Pom zegt als een verslaving. Je weet dat je het niet moet doen, maar toch kan je jezelf niet tegenhouden. Het is sterker dan jij. Je verzint smoesjes om maar weer toe te geven aan je verlangen. Achteraf komt de kater, maar daar wil je niet aan denken.
Je bent aan het afkicken en dat doet verdomd veel pijn. Juist op dat moment draait alles om hem, kun je alleen maar aan hem denken, denk je dat alles weer goed is als je hem maar weer hebt. Je weet dat het niet zo is, maar toch voelt het zo. Je wilt je aan hem overgeven, de controle verliezen... dan hoef je je ook nergens verantwoordelijk voor te voelen. Het is aan hem, dat is toch veel fijner dan zelf je leven op te moeten bouwen. Al die moeite, en waarvoor? Om alleen te zijn? Nee, dan liever in de armen van een vent die je misbruikt en kleineert. Dat is toch beter dan niets?
Ja, het is makkelijk om te blijven. Makkelijk en tegelijkertijd het zwaarste wat je kan doen. Het is makkelijk omdat er niets verandert en de routine - inclusief aantrekken en afstoten, ruzie en verzoening, pieken en dalen - weer hervat wordt. Dat is bekend, vertrouwd en dus makkelijk. Maar het is een loodzwaar leven. Zo leven maakt je op den duur kapot. Als mens. Er breekt iets in je, je wordt stukje bij beetje afgebroken tot er nog een schim van jouzelf over is.
Jezelf weer durven zijn, die stukjes weer bij elkaar zoeken en in elkaar zetten en weer één sterk geheel worden, de Herfst die je was, dat is zo veel moeilijker. Het is ook een zware weg, maar een weg met een heel andere bestemming. Jezelf mogen zijn is de basis van een goed leven, een leven dat de moeite waard is.
Je zoontje heeft jou nodig: een sterke, levenslustige, onwrikbare moeder die staat voor wie ze is. Niet een bang, zielig musje dat haar hele leven ophangt aan zijn vader. Een vader die helemaal niet lief is voor zijn moeder. Hij snapt het niet, hoe kan papa zo lelijk doen tegen mama? Het hoort zo, dat denkt hij. Daar gaat hij mee opgroeien. Hoe denk je dat zijn eigen relatie eruit gaat zien als hij groot is?
Als je voor jezelf de stap niet aandurft, of het voor jezelf niet de moeite waard vindt, denk dan aan je zoontje. Moet je het niet voor hem doen?
liefs
dubio
Ga in therapie!
donderdag 22 mei 2008 om 20:37
Maar ik kan me niet voorstellen dat hij dit doet om me bewust te manipuleren. Ik denk dat hij trots is, en bezig met zichzelf. Hij heeft de afgelopen dagen ons zoontje ook bij zich, dat slokt hem ook op.
Maar dan nog had hij kunnen terugbellen. Dat vind ik wel heel vreemd. Zoals hij nu doet, is afstandelijkheid idd beter dan vriendelijkheid.
Ik had bedacht dat ik morgen misschien toch iets voorstel om het gesprek van zondag verder af te maken, maar dat vind ik eng. Straks reageert hij ongeïnteresseerd. Of zegt hij dat 'dat wel komt' om vervolgens weg te gaan (ik heb absoluut geen zin om in die onzekerheid te zitten.) Maar misschien is het beter als ik vraag of hij al naar de huisarts is geweest. Dan weet ik meteen hoe serieus hij is en hoe hij erin staat, zonder me afhankelijk op te stellen.
Het beste zou zijn als hij interesse en belangstelling uit zichzelf zou tonen, maar dat is voor hem in moeilijke tijden heel lastig.
Heb net wat gegeten. Straks ga ik met een vriendin wat drinken. Het gaat wat beter. Ik lees jullie woorden aandachtig. Morgen lees ik ze weer. Ik probeer nu ook weer mezelf, wat ik wil op de eerste plaats te zetten. (Maar dat is zo dubbel, want wat ik écht wil, is een liefdevolle relatie met hem.)
Maar dan nog had hij kunnen terugbellen. Dat vind ik wel heel vreemd. Zoals hij nu doet, is afstandelijkheid idd beter dan vriendelijkheid.
Ik had bedacht dat ik morgen misschien toch iets voorstel om het gesprek van zondag verder af te maken, maar dat vind ik eng. Straks reageert hij ongeïnteresseerd. Of zegt hij dat 'dat wel komt' om vervolgens weg te gaan (ik heb absoluut geen zin om in die onzekerheid te zitten.) Maar misschien is het beter als ik vraag of hij al naar de huisarts is geweest. Dan weet ik meteen hoe serieus hij is en hoe hij erin staat, zonder me afhankelijk op te stellen.
Het beste zou zijn als hij interesse en belangstelling uit zichzelf zou tonen, maar dat is voor hem in moeilijke tijden heel lastig.
Heb net wat gegeten. Straks ga ik met een vriendin wat drinken. Het gaat wat beter. Ik lees jullie woorden aandachtig. Morgen lees ik ze weer. Ik probeer nu ook weer mezelf, wat ik wil op de eerste plaats te zetten. (Maar dat is zo dubbel, want wat ik écht wil, is een liefdevolle relatie met hem.)
donderdag 22 mei 2008 om 20:48
Hij, hij, hij, hij. Het viel mij ook al op in je eerdere posting, maar blijkbaar is wat Pom schreef niet bij je overgekomen.
Het is niet vreemd dat hij jou niet belt en zakelijk reageert op een lange mail van jou: jij hebt de relatie verbroken en gevraagd of hij een week geen contact wil opnemen. Het is vreemd dat jij vervolgens de hele week aan hem loopt te trekken, en zelfs verbaasd bent dat hij je verzoek respecteert.
Je houding is volkomen afhankelijk en je steekt die ook niet onder stoelen of banken. Elke vraag die je hem stelt, zal dat versterken. Een onafhankelijke houding - zelfs als je die moet faken! - laat je zien door niet te smachten naar contact en je eigen plan te trekken. Duidelijk zijn naar hem dat je je besluit doorzet en dat er niet meer gepraat hoeft te worden.
Ik weet dat je dit niet zo voelt: je wilt hem - een verbeterde versie van hem - terug! Maar je weet ook dat hem alle wegen openstaan om voor jou te vechten, ook (of juist) als jij volstrekt duidelijk maakt dat je niet verder wilt. Wat zou jij doen als hij je dit zei? Zou je niet alles uit de kast halen om hem van gedachten te doen veranderen? Jij bent zo bang dat hij niet bereid is voor je te vechten, dat je de deur maar alvast weer wagenwijd openzet. Dan kan hij zo weer binnen banjeren en dan heb je hem weer.
Goed dat je wat gaat drinken met een vriendin! Probeer nu niet de hele tijd over hem te praten, maar vooral ook over jou en leuke toekomstplannen die je met je zoontje kan maken.
liefs,
dubio
Het is niet vreemd dat hij jou niet belt en zakelijk reageert op een lange mail van jou: jij hebt de relatie verbroken en gevraagd of hij een week geen contact wil opnemen. Het is vreemd dat jij vervolgens de hele week aan hem loopt te trekken, en zelfs verbaasd bent dat hij je verzoek respecteert.
Je houding is volkomen afhankelijk en je steekt die ook niet onder stoelen of banken. Elke vraag die je hem stelt, zal dat versterken. Een onafhankelijke houding - zelfs als je die moet faken! - laat je zien door niet te smachten naar contact en je eigen plan te trekken. Duidelijk zijn naar hem dat je je besluit doorzet en dat er niet meer gepraat hoeft te worden.
Ik weet dat je dit niet zo voelt: je wilt hem - een verbeterde versie van hem - terug! Maar je weet ook dat hem alle wegen openstaan om voor jou te vechten, ook (of juist) als jij volstrekt duidelijk maakt dat je niet verder wilt. Wat zou jij doen als hij je dit zei? Zou je niet alles uit de kast halen om hem van gedachten te doen veranderen? Jij bent zo bang dat hij niet bereid is voor je te vechten, dat je de deur maar alvast weer wagenwijd openzet. Dan kan hij zo weer binnen banjeren en dan heb je hem weer.
Goed dat je wat gaat drinken met een vriendin! Probeer nu niet de hele tijd over hem te praten, maar vooral ook over jou en leuke toekomstplannen die je met je zoontje kan maken.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 22 mei 2008 om 20:50
Nog even over die thee van morgen; dat is begonnen om het voor zoontje niet zo abrupt te maken, hij is bijna vier, ik dacht dat het goed was om aan hem te laten zien dat we gewoon aan tafel ontspannen thee kunnen drinken. Maar inderdaad, in de loop van de week ben ik er veel meer aan op gaan hangen, ben ik gaan verwachten dat ex dan toenadering zoekt (omdat hij zondag aangaf dat hij het goed wilde maken), en ben bang dat hij het niet doet.
Ik vind het echt zo lief dat jullie mij zo goed helpen.
Ik vind het echt zo lief dat jullie mij zo goed helpen.
donderdag 22 mei 2008 om 20:55
Hm Herfst, volgens mij moet jij even heel eerlijk tegen jezelf zijn. Jij wilde graag thee drinken, jij wilde hem zien want jij hoopte dat het weer goed zou komen. Pas op dat je je zoontje niet als excuus gaat gebruiken om je aan je ex vast te blijven klampen. Op dit moment is je zoontje vooral gebaat bij duidelijkheid. Erg amicaal met elkaar omgaan maakt het voor hem verwarrend: ze zijn uit elkaar maar kijk ze daar nou zitten, net als altijd? Een kind wil niets liever dan dat zijn ouders bij elkaar blijven. Geloof me, het grijpt alles aan dat dat bevestigt, zeker als het zo pril is.
Ik heb van de week nog met mijn jongste gepraat (die was ook 3 toen we uit elkaar gingen, bijna 2 jaar geleden). Ze bleek toch nog hoop te hebben dat we bij elkaar zouden komen. Die hoop is heel hardnekkig. Ik waak ervoor haar valse hoop te geven, dat vind ik gewoon gemeen.
Wat je morgen misschien moet doen, is samen je zoontje vertellen dat papa en mama uit elkaar gaan.
Ik heb van de week nog met mijn jongste gepraat (die was ook 3 toen we uit elkaar gingen, bijna 2 jaar geleden). Ze bleek toch nog hoop te hebben dat we bij elkaar zouden komen. Die hoop is heel hardnekkig. Ik waak ervoor haar valse hoop te geven, dat vind ik gewoon gemeen.
Wat je morgen misschien moet doen, is samen je zoontje vertellen dat papa en mama uit elkaar gaan.
Ga in therapie!
donderdag 22 mei 2008 om 20:57
Herfst
Ik herken het zo goed. Vind het best confronterend om jouw verhaal zo te lezen en dan zelf te zien hoe mijn ex en ik op deze manier jaren aan elkaar trokken.
Wachten op hem. Een woord, een gebaar, iets alsjeblieft dat weer een sprankje hoop geeft dat die liefdevolle relatie met hem er nog in zit.
Dat is wat je wil.
Maar je voelt je verschrikkelijk en in de war en alles doet zeer.
Maar de oplossing om dat verschrikkelijke gevoel weg te krijgen is inderdaad niet om het op deze basis nog eens met elkaar te gaan proberen.
Een oplossing is ook niet, hopen op een soort van redelijk goed gesprek met hem vrijdag bij een kop thee.
Je moet hier doorheen, zelf de weg vinden om hier door dit doolhof van emoties en verwarrende gedachten je weg te vinden naar buiten.
Al zo'n tijd ben je bekend met deze patronen uit je relatie en het voelt vertrouwd.
Het gaat zo vanzelf om je maar op hem te richten. Af te wachten wat hij doet.
Daaraan op te hangen wat jouw reactie zou kunnen zijn.
Dat is die ongelijkwaardigheid.
En ook al weet je hoe het werkt en hoe het zit, je moet het nu nog steeds je systeem uit gaan werken.
Pas goed op jezelf, en wees lief voor jezelf omdat je je heftige reacties begrijpt. Heb verdriet, maar zet door.
Schuif die dingen vooruit waarover het nu geen zin heeft zoveel te piekeren.
Doe kalm aan, neem stap voor stap die weg die je het liefste wil, weg uit dit web.
Zie hoe je zelf ook de sleutel in handen hebt om weg te komen uit deze ongelijkwaardige relatie.
Zie hoe je zelf deze in stand zou kunnen houden, maar kies voor de andere kant, voor jouw geluk.
En ondertussen kun je hier alles kwijt, ook die gedachten waar je je eigenlijk voor schaamt want je wist toch zo goed wat je wilde?
Nou soms weet je het helemaal niet maar wil je gewoon dat het stopt want je voelt je rot en alleen.
Ik herken het zo goed. Vind het best confronterend om jouw verhaal zo te lezen en dan zelf te zien hoe mijn ex en ik op deze manier jaren aan elkaar trokken.
Wachten op hem. Een woord, een gebaar, iets alsjeblieft dat weer een sprankje hoop geeft dat die liefdevolle relatie met hem er nog in zit.
Dat is wat je wil.
Maar je voelt je verschrikkelijk en in de war en alles doet zeer.
Maar de oplossing om dat verschrikkelijke gevoel weg te krijgen is inderdaad niet om het op deze basis nog eens met elkaar te gaan proberen.
Een oplossing is ook niet, hopen op een soort van redelijk goed gesprek met hem vrijdag bij een kop thee.
Je moet hier doorheen, zelf de weg vinden om hier door dit doolhof van emoties en verwarrende gedachten je weg te vinden naar buiten.
Al zo'n tijd ben je bekend met deze patronen uit je relatie en het voelt vertrouwd.
Het gaat zo vanzelf om je maar op hem te richten. Af te wachten wat hij doet.
Daaraan op te hangen wat jouw reactie zou kunnen zijn.
Dat is die ongelijkwaardigheid.
En ook al weet je hoe het werkt en hoe het zit, je moet het nu nog steeds je systeem uit gaan werken.
Pas goed op jezelf, en wees lief voor jezelf omdat je je heftige reacties begrijpt. Heb verdriet, maar zet door.
Schuif die dingen vooruit waarover het nu geen zin heeft zoveel te piekeren.
Doe kalm aan, neem stap voor stap die weg die je het liefste wil, weg uit dit web.
Zie hoe je zelf ook de sleutel in handen hebt om weg te komen uit deze ongelijkwaardige relatie.
Zie hoe je zelf deze in stand zou kunnen houden, maar kies voor de andere kant, voor jouw geluk.
En ondertussen kun je hier alles kwijt, ook die gedachten waar je je eigenlijk voor schaamt want je wist toch zo goed wat je wilde?
Nou soms weet je het helemaal niet maar wil je gewoon dat het stopt want je voelt je rot en alleen.
donderdag 22 mei 2008 om 21:15
[quote]herfst76 schreef op 22 mei 2008 @ 11:21:
Hij wil niet zelf in therapie. Hij vindt dat er niets mis is met hem. Daar gaat het natuurlijk ook niet om, om hem te beschuldigen dat er iets mis is met hem. Maar ik denk dat hij het kan gebruiken om wat meer inzicht in zichzelf te krijgen, om evenwichtiger in het leven te staan.
Maar ja, als hij het daar mee oneens is, houdt het op. Ik schrijf dit nu op, maar ben eigenlijk boos erover. Vind het een gemiste kans. Ik ben zelf ook in therapie geweest (op eigen initiatief), om evenwichtiger in het leven én de relatie te staan. Ik zag dat niet als een falen, maar juist sterker worden. Ik vind het arrogant van hem dat hij denkt dat voor zichzelf niet nodig vindt.
En relatietherapie kan op zich nuttig zijn. Onze problemen draaien ook om een wisselwerking. [quote]
Ik zou dit geschreven kunnen hebben! Is erg fijn om te lezen dat ik hier dus toch echt niet raar in ben. Ik heb hem lang in zijn waarde gelaten, tenminste zo zag ik dat. Zo van ach, hij is zo en als hij dit of dat nou niet wil...maar ben er geen reet mee opgeschoten. Dat is echt een eyeopener voor mij. De opstelling die ik mijn hele leven lang al heb naar mensen, ze open tegemoet treden, in hun waarde laten, helpen, etc. werkt dus niet altijd. Heel erg rot om dit te moeten constateren. Ik moet mijzelf hier weer in terugvinden.
Dubio, dat ik nu weerwoord geeft is een lekker gevoel, maar het zorgt er ook voor dat ik een muur om me heen bouw, waardoor mijn gevoelens voor hem verdwijnen. Kan misschien niet anders. Eigenlijk vind ik het fijner dat het me goed doet en ik niet bang ben om mijn (boze, geirriteerde of gewoon mening) gevoelens te tonen naar hem dan dat ik het erg vind dat mijn gevoel voor hem minder is geworden. En daar voel ik me dan ook weer schuldig over. Volg je me nog?
Hij wil niet zelf in therapie. Hij vindt dat er niets mis is met hem. Daar gaat het natuurlijk ook niet om, om hem te beschuldigen dat er iets mis is met hem. Maar ik denk dat hij het kan gebruiken om wat meer inzicht in zichzelf te krijgen, om evenwichtiger in het leven te staan.
Maar ja, als hij het daar mee oneens is, houdt het op. Ik schrijf dit nu op, maar ben eigenlijk boos erover. Vind het een gemiste kans. Ik ben zelf ook in therapie geweest (op eigen initiatief), om evenwichtiger in het leven én de relatie te staan. Ik zag dat niet als een falen, maar juist sterker worden. Ik vind het arrogant van hem dat hij denkt dat voor zichzelf niet nodig vindt.
En relatietherapie kan op zich nuttig zijn. Onze problemen draaien ook om een wisselwerking. [quote]
Ik zou dit geschreven kunnen hebben! Is erg fijn om te lezen dat ik hier dus toch echt niet raar in ben. Ik heb hem lang in zijn waarde gelaten, tenminste zo zag ik dat. Zo van ach, hij is zo en als hij dit of dat nou niet wil...maar ben er geen reet mee opgeschoten. Dat is echt een eyeopener voor mij. De opstelling die ik mijn hele leven lang al heb naar mensen, ze open tegemoet treden, in hun waarde laten, helpen, etc. werkt dus niet altijd. Heel erg rot om dit te moeten constateren. Ik moet mijzelf hier weer in terugvinden.
Dubio, dat ik nu weerwoord geeft is een lekker gevoel, maar het zorgt er ook voor dat ik een muur om me heen bouw, waardoor mijn gevoelens voor hem verdwijnen. Kan misschien niet anders. Eigenlijk vind ik het fijner dat het me goed doet en ik niet bang ben om mijn (boze, geirriteerde of gewoon mening) gevoelens te tonen naar hem dan dat ik het erg vind dat mijn gevoel voor hem minder is geworden. En daar voel ik me dan ook weer schuldig over. Volg je me nog?
donderdag 22 mei 2008 om 21:16
Ha Dubiootje!
Wat heftig he?
Hoe is jouw dag?
Hier gaat het wel. Niet zo super vandaag op school en ik heb geen zin in huiswerk.
Eerst maar eens forummen, hoewel het topic veel blijft losmaken.
Herfst, ik heb echt met je te doen.
Ik denk bij mezelf, dit kan zo nog jaren doorgaan tussen jullie. Zo was het bij mij, en dat zie ik pas goed achteraf.
Ik kon hem niet loslaten. Na alles.
Hij belde me nog lange tijd op, tijdens mijn zwangerschap toen we uit elkaar waren. En ik durfde gewoon niet niet op te nemen, begrijp je? Ik móest weten wat hij ging zeggen, wat hij wilde.
Ik deed nog ook wat hij vroeg. Tot hij zich weer ging misdragen en waarom schrok ik toen weer zo?
Je hebt steeds hoop. En dan ga je door.
Maar dan ga je weer hard onderuit.
En je weet dat je zelf die beslissing moet nemen om te stoppen wat pijn doet.
Het duurde een hele tijd voor ik ook kon handelen, met in mijn achterhoofd wat ik al wist.
Je moet op een gegeven moment gaan beslissen wat goed voor jou is.
En dat gaan volhouden, tot je het werkelijk kunt gaan ervaren wat het voor je betekent die keuze gemaakt te hebben.
Wat heftig he?
Hoe is jouw dag?
Hier gaat het wel. Niet zo super vandaag op school en ik heb geen zin in huiswerk.
Eerst maar eens forummen, hoewel het topic veel blijft losmaken.
Herfst, ik heb echt met je te doen.
Ik denk bij mezelf, dit kan zo nog jaren doorgaan tussen jullie. Zo was het bij mij, en dat zie ik pas goed achteraf.
Ik kon hem niet loslaten. Na alles.
Hij belde me nog lange tijd op, tijdens mijn zwangerschap toen we uit elkaar waren. En ik durfde gewoon niet niet op te nemen, begrijp je? Ik móest weten wat hij ging zeggen, wat hij wilde.
Ik deed nog ook wat hij vroeg. Tot hij zich weer ging misdragen en waarom schrok ik toen weer zo?
Je hebt steeds hoop. En dan ga je door.
Maar dan ga je weer hard onderuit.
En je weet dat je zelf die beslissing moet nemen om te stoppen wat pijn doet.
Het duurde een hele tijd voor ik ook kon handelen, met in mijn achterhoofd wat ik al wist.
Je moet op een gegeven moment gaan beslissen wat goed voor jou is.
En dat gaan volhouden, tot je het werkelijk kunt gaan ervaren wat het voor je betekent die keuze gemaakt te hebben.
donderdag 22 mei 2008 om 21:26
Mijn dag is wel oké Iseo. Ik heb een beetje meer rust dan gisteren. Wel verdriet, want ook ik laat iemand gaan van wie ik zielsveel houd... Maar ik heb veel geleerd en ben veel sterker geworden deze afgelopen tijd, dat merk ik wel. Want ik heb geen behoefte aan een gesprek. Dit gaat om mij, niet om hem. Ik weet maar vóel ook dat dit mijn strijd is: een strijd met mijn eigen gevoel. Ik moet mezelf afvragen wat ik mezelf gun, wat ik waard ben, hoe ik verdien behandeld te worden. Wat wil ik, daar gaat het om, niet wat wil hij of wat is hij bereid of in staat mij te geven en waarom en wanneer en hoelang dan. Die vragen stel ik me niet eens.
Het is verdomd moeilijk om echte liefde los te laten. Maar ik besef dat die liefde in mij zit. Ik bezit blijkbaar een geweldig vermogen om grenzeloos, hartstochtelijk en vol overgave lief te hebben. Ik dacht dat deze liefde zo bijzonder was om hem, maar eigenlijk is die ook bijzonder om mij. Daardoor weet ik dat ik opnieuw zo intens van iemand zal kunnen houden. Dat zit in mij. Ik moet alleen nog iemand tegenkomen die die liefde waard is
dubio
Het is verdomd moeilijk om echte liefde los te laten. Maar ik besef dat die liefde in mij zit. Ik bezit blijkbaar een geweldig vermogen om grenzeloos, hartstochtelijk en vol overgave lief te hebben. Ik dacht dat deze liefde zo bijzonder was om hem, maar eigenlijk is die ook bijzonder om mij. Daardoor weet ik dat ik opnieuw zo intens van iemand zal kunnen houden. Dat zit in mij. Ik moet alleen nog iemand tegenkomen die die liefde waard is
dubio
Ga in therapie!
donderdag 22 mei 2008 om 21:35
Ja lieve Dubio. Wat ga je goed
Wat doet het zeer, maar wat is het mooi om jezelf nog weer beter te leren kennen.
En te weten dat je zo echt lief kunt hebben.
Goed wat je schrijft. Maar het is moeilijk. Je weet het wel, en nu komt er een tijd die in het teken staat van loslaten, en van het kiezen voor wat jij nodig hebt en belangrijk is voor jou.
(f)
Wat doet het zeer, maar wat is het mooi om jezelf nog weer beter te leren kennen.
En te weten dat je zo echt lief kunt hebben.
Goed wat je schrijft. Maar het is moeilijk. Je weet het wel, en nu komt er een tijd die in het teken staat van loslaten, en van het kiezen voor wat jij nodig hebt en belangrijk is voor jou.
(f)
donderdag 22 mei 2008 om 21:47
Een prachtig nummer van Juanes, misschien vind je er ook troost in, Herfst
No sé que es más difícil/I don't know what's harder
ya para mi/for me
si irme y olvidarte/to leave and forget you
o tu mejor amigo ser./or to be your best friend.
Ya somos tan distintos/We are so different
y afines a la vez,/and in tune at the same time
ya no es posible amarnos/it's not possible any more to love one another
como la primera vez./like the first time.
Lo veo en tus ojos/I see it in your eyes
cansados de llorar/tired from crying
andar en esta guerra/being in this war
luchando por amarnos bien./fighting to love one another right.
Lo siento en mis lágrimas /I feel it in my tears
que ahogan ya mi fe/that now drown my faith
de hablarnos como antes/that we can talk before
como la primera vez./like the first time.
Y quiero gritar y quiero gritar./And I want to scream and scream.
Por qué se acabó?/Why is this over?
Por qué terminó?/Why did it end?
Si supuestamente esto/If supposedly this
era para siempre./was forever.
Por qué se acabó?/Why is this over?
Por qué terminó así?/Why did it end like this?
A dónde fue nuestro amor?/Where did our love go?
jardín que sembramos los dos./The garden that we both sowed.
A dónde fue nuestro amor? Where did our love go?
el viento se lo llevó./The wind carried it away.
En el lugar más obscuro/In the darkest place
de mi espíritu, se refleja/of my spirit, your living image
aun viva tu imagen y conoce /is still reflected and knows
tu carne, tu vida y tu fuerza/your flesh, your life and your strength
tu noche, tu espacio, tu mente/your night, your space, your mind
Y quiero gritar, quiero, gritar./And I want to scream and scream and scream.
Por qué se acabó?/Why is this over?
Por que terminó?/Why did this end?
Si supuestamente esto /If supposedly this
era para siempre./was forever.
Por qué se acabó?/Why is this over?
Por qué terminó así?/Why did it end like this?
por qué se acabó?/Why is this over?
Por qué terminó?/Why did this end?
Si supuestamente esto/If supposedly this
era para siempre./was forever.
Por qué se acabó?/Why is this over?
Por qué terminó así?/Why did it end like this?
A dónde fue nuestro amor?/Where did our love go?
jardín que sembramos los dos./The garden we both sowed.
A dónde fue nuestro amor?/Where did our love go?
el viento se lo llevó./The wind carried it away.
http://www.youtube.com/watch?v=Qlkwn5HZdmU
No sé que es más difícil/I don't know what's harder
ya para mi/for me
si irme y olvidarte/to leave and forget you
o tu mejor amigo ser./or to be your best friend.
Ya somos tan distintos/We are so different
y afines a la vez,/and in tune at the same time
ya no es posible amarnos/it's not possible any more to love one another
como la primera vez./like the first time.
Lo veo en tus ojos/I see it in your eyes
cansados de llorar/tired from crying
andar en esta guerra/being in this war
luchando por amarnos bien./fighting to love one another right.
Lo siento en mis lágrimas /I feel it in my tears
que ahogan ya mi fe/that now drown my faith
de hablarnos como antes/that we can talk before
como la primera vez./like the first time.
Y quiero gritar y quiero gritar./And I want to scream and scream.
Por qué se acabó?/Why is this over?
Por qué terminó?/Why did it end?
Si supuestamente esto/If supposedly this
era para siempre./was forever.
Por qué se acabó?/Why is this over?
Por qué terminó así?/Why did it end like this?
A dónde fue nuestro amor?/Where did our love go?
jardín que sembramos los dos./The garden that we both sowed.
A dónde fue nuestro amor? Where did our love go?
el viento se lo llevó./The wind carried it away.
En el lugar más obscuro/In the darkest place
de mi espíritu, se refleja/of my spirit, your living image
aun viva tu imagen y conoce /is still reflected and knows
tu carne, tu vida y tu fuerza/your flesh, your life and your strength
tu noche, tu espacio, tu mente/your night, your space, your mind
Y quiero gritar, quiero, gritar./And I want to scream and scream and scream.
Por qué se acabó?/Why is this over?
Por que terminó?/Why did this end?
Si supuestamente esto /If supposedly this
era para siempre./was forever.
Por qué se acabó?/Why is this over?
Por qué terminó así?/Why did it end like this?
por qué se acabó?/Why is this over?
Por qué terminó?/Why did this end?
Si supuestamente esto/If supposedly this
era para siempre./was forever.
Por qué se acabó?/Why is this over?
Por qué terminó así?/Why did it end like this?
A dónde fue nuestro amor?/Where did our love go?
jardín que sembramos los dos./The garden we both sowed.
A dónde fue nuestro amor?/Where did our love go?
el viento se lo llevó./The wind carried it away.
http://www.youtube.com/watch?v=Qlkwn5HZdmU
Ga in therapie!
