Minnaar, deel 20

dank je x

nog een poging om een reactie te zetten nu met pc

mijn nr 1 ( mijn man) weet dus niet van nr 2 ( mijn minnaar...)

dat vin ik ook wel best zo ...

wat ben ik blij dat ik de enige niet ben die met dit gevoel loopt, het is niet simpel soms al heb ik veel zalige dagen , soms na een date heb ik eens een dipje .... en voel ik ook aan hem dat hij zn afstand neemt , we mogen daaraan ook niet toegeven aan "dat" gevoel ... ik wist waarmee ik begon , in het begin zei hij me we moeten met respect met elkaar omgaan als jij wil stoppen stopt het voor mij je zal me nooit meer horen ... en ik ga nooit weg bij mijn vrouw ! ik waardeer hem zo , heb veel respect voor hem , het is een knappe lieve man dat 13 jaar ouder is , geen relatiemateriaal zoals ze hier zeggen ik heb een gezin , kids een super lieve man ... maar toch was ik op zoek ... naar iets ....



Grietje; welkom ook jij. Weet jouw nr1 van nr2? Ik herken t loslaat-gevoel; probeer het (voor mijn eigen te hervatten gemoedsrust) te rationaliseren dat t ook met hormonen te maken heeft. Tijdens en na seks komen er zulke sterke 'bindingshormonen' vrij; dat moet zichzelf weer even herstellen. Maakt t niet beter maar mij helot t wel.[/quote]

quote:noa00 schreef op 15 juni 2013 @ 20:54:

Hier nog steeds een trouwe stille meelezer. Zoveel interessante verhalen en zoveel tips en dingen om over na te denken.

Nr 2 is ineens na 3 dates van het toneel verschenen zonder reden en nadat ik hem daar na 3 weken stilte eens om vroeg, was de reden: priveproblemen (ik tref altijd dit soort mannen).

Inmiddels is er iemand anders waar binnenkort een date mee gepland word. Zo anders dan de andere, iemand die meedenkt (tsja ik heb ze nog niet zo getroffen helaas).



Daarnaast vind ik zelf dat er wel degelijk echte lust is: sinds een tijdje is er een collega die zo'n vreselijk sex appael heeft dat ik daar in het begin echt lichamelijk wel wat van van slag was (kwam moeilijk uit mijn woorden enz ) En als ik naast hem zit dan krijg ik zo vreselijk de neiging om hem te "bespringen". Echt een snoepje hihihije hebt gelijk ga ervoor SNOEPEN maar !!!! mannen zijn rare wezens soms krijg je er geen hoogte van ... hier is het ook soms zo met nr 2 ... al verwacht ik soms mss teveel van hem ?

Ben nieuw hier op het forum, maar lees al een tijdje belangstellend mee.

Mijn man en ik zijn 19 jaar getrouwd met elkaar. We hebben een goed huwelijk en ook goede sex, maar afgelopen winter begon het bij mij een beetje te kriebelen. Niet dat ik genoeg van hem had, maar ik was zeer nieuwsgierig hoe sex met een andere man zou zijn. Dit besproken met mijn man en hij gaf aan dat hij een open relatie best zag zitten. Zelf heeft hij deze behoefte helemaal niet, maar hij geeft aan het mij wel te gunnen.Sinds 1 maand heb ik iemand leren kennen via internet. Direct een leuke klik met chats, mailtjes en smsjes. Na anderhalve week zijn we samen een avondje uit geweest. Heerlijk gegeten, gezoend en daarna een beetje gerommeld in de auto. 1 week later is hij me thuis op komen halen, heeft zich voorgesteld aan mijn man en daarna zijn we wat gaan drinken met elkaar.

Allemaal heel leuk. Hij denkt ook mee hoe het beste vorm kan krijgen in mijn leven, maar gaf bij de tweede date wel aan dat hij wel echt een nr 2 moet zijn en dat ik goed moest bedenken hoe ik dat een plekje gaf in mijn leven.

Vorig weekend heb ik hem een mailtje en een smsje gestuurd die hij vrij kort beantwoorde. Zondagavond werd ik erg onzeker en heb ik een smsje gestuurd met de vraag of het nog wel goed zat tussen ons.

Maandagmorgen een berichtje dat dit zeker wel het geval was en hij gaf aan dat hij wel even wilde praten erover.

In dit gesprek gaf hij aan dat hij zeer verbaasd was. Wat hem betreft was er echt niets aan de hand.

Ik heb wel aangegeven dat ik het vervelend vond dat ik steeds het inititatief tot contact moet nemen. Hij zag het probleem niet zo. Gaf ook aan dat hij niet wilde dat ik zo onzeker was en dat ik de volgende keer een smsje moest sturen met een verzoekje om te bellen.

Dinsdagmiddag een mail gestuurd en tegen 11 uur 's avonds nog niets gehoord ik . Hij gaf aan dat hij net wilde reageren en dat ik echt vertrouwen in hem moest hebben ( en een beetje geduld; dit zegt mijn man ook al jaren tegen mij en ik weet dit ook wel van mijzelf).

Maar goed nu mijn punt. Vrijdag hebben we telefonisch contact in dit gesprek gaf hij aan dat ik echt moest leren om wat meer geduld te hebben. Ook hebben we het gehad over onze derde date. We gaan volgende week naar een hotel en zullen daar samen overnachten. Ik hem een suggestie gedaan voor een hotel en hij zou dit weekend nog even kijken.

Tot nu toe nog het hele weekend niets gehoord.Mijn man zegt dat ik me niet zo druk moet maken. Mijn nr 2 heeft nog een jong gezin met twee kleine kinderen en zijn vrouw weet er ook niets vanaf. Dat is anders dan mijn situatie.

Moet ik nu gewoon afwachten tot hij contact opneemt of zal ik morgenochtend gewoon doen of mijn neus bloedt en informeren naar zijn weekend ?

quote:lieve70 schreef op 16 juni 2013 @ 16:50:

Ben nieuw hier op het forum, maar lees al een tijdje belangstellend mee.

Mijn man en ik zijn 19 jaar getrouwd met elkaar. We hebben een goed huwelijk en ook goede sex, maar afgelopen winter begon het bij mij een beetje te kriebelen. Niet dat ik genoeg van hem had, maar ik was zeer nieuwsgierig hoe sex met een andere man zou zijn. Dit besproken met mijn man en hij gaf aan dat hij een open relatie best zag zitten. Zelf heeft hij deze behoefte helemaal niet, maar hij geeft aan het mij wel te gunnen.Sinds 1 maand heb ik iemand leren kennen via internet. Direct een leuke klik met chats, mailtjes en smsjes. Na anderhalve week zijn we samen een avondje uit geweest. Heerlijk gegeten, gezoend en daarna een beetje gerommeld in de auto. 1 week later is hij me thuis op komen halen, heeft zich voorgesteld aan mijn man en daarna zijn we wat gaan drinken met elkaar.

Allemaal heel leuk. Hij denkt ook mee hoe het beste vorm kan krijgen in mijn leven, maar gaf bij de tweede date wel aan dat hij wel echt een nr 2 moet zijn en dat ik goed moest bedenken hoe ik dat een plekje gaf in mijn leven.

Vorig weekend heb ik hem een mailtje en een smsje gestuurd die hij vrij kort beantwoorde. Zondagavond werd ik erg onzeker en heb ik een smsje gestuurd met de vraag of het nog wel goed zat tussen ons.

Maandagmorgen een berichtje dat dit zeker wel het geval was en hij gaf aan dat hij wel even wilde praten erover.

In dit gesprek gaf hij aan dat hij zeer verbaasd was. Wat hem betreft was er echt niets aan de hand.

Ik heb wel aangegeven dat ik het vervelend vond dat ik steeds het inititatief tot contact moet nemen. Hij zag het probleem niet zo. Gaf ook aan dat hij niet wilde dat ik zo onzeker was en dat ik de volgende keer een smsje moest sturen met een verzoekje om te bellen.

Dinsdagmiddag een mail gestuurd en tegen 11 uur 's avonds nog niets gehoord ik . Hij gaf aan dat hij net wilde reageren en dat ik echt vertrouwen in hem moest hebben ( en een beetje geduld; dit zegt mijn man ook al jaren tegen mij en ik weet dit ook wel van mijzelf).

Maar goed nu mijn punt. Vrijdag hebben we telefonisch contact in dit gesprek gaf hij aan dat ik echt moest leren om wat meer geduld te hebben. Ook hebben we het gehad over onze derde date. We gaan volgende week naar een hotel en zullen daar samen overnachten. Ik hem een suggestie gedaan voor een hotel en hij zou dit weekend nog even kijken.

Tot nu toe nog het hele weekend niets gehoord.Mijn man zegt dat ik me niet zo druk moet maken. Mijn nr 2 heeft nog een jong gezin met twee kleine kinderen en zijn vrouw weet er ook niets vanaf. Dat is anders dan mijn situatie.

Moet ik nu gewoon afwachten tot hij contact opneemt of zal ik morgenochtend gewoon doen of mijn neus bloedt en informeren naar zijn weekend ?





dag Lieve70 ... ik ben hier ook nieuw ... ik heb ook geen geduld al moet dat wel zeker in zo een situatie denk ik. hij heeft een jong gezin , tijd voor de kindjes enz. ...zijn vrouw weet niks? das ook al heel riskant met sms enz.

zalig dat je man hiervoor openstaat . dat je erover kan praten hier deel ik het alleen met mezelf . Bij mij heeft mn minnaar ook een gezin , drukke drukke job en soms pas ik daar tussen ZALIG in het weekend is het hier ook steeds stil

maak mss wat afspraakjes ofzo , die dagen hoor ik je zie ik je ...



ik zou zeggen geniet van de momentjes samen heb geduld verwacht niet teveel ( ik moest het ook leren en nog steeds want voel me soms zooooo verloren na een date )



geniet Lieve70

Dank je voor je advies Grietje. Ben ook heel blij dat ik dit allemaal gewoon met mijn man kan bespreken. Wanneer ik, zoals in jouw geval, ik het allemaal voor mijzelf moest houden zou ik het denk ik niet trekken.

quote:lieve70 schreef op zondag 16 juni 2013 17:14 Dank je voor je advies Grietje. Ben ook heel blij dat ik dit allemaal gewoon met mijn man kan bespreken. Wanneer ik, zoals in jouw geval, ik het allemaal voor mijzelf moest houden zou ik het denk ik niet trekken.

Kip; ik ben ook wat verbaasd door de reactie dat spreken over nr1 e.d. ontkenning zou zijn. Het is gewoon een manier v praten en niet iets (vd koude grond) onderliggend psychologisch.

Newbees; welkom! !



Ik heb overigens gewoon gedate dit weekend (met een single man zonder kusje maar wel gezellig) en minnaar is op werkdagen iig virtueel actief

Watnu, je minnaar heeft zich weliswaar niet aan zijn belofte gehouden maar jij hebt daar als een zachtgekookt eitje op gereageerd. Negeer hem als de situatie verwarrend voor je is.

En bedenk dat de veel mannen vanuit een relatie meteen in iets nieuws duiken. Dit vertelden vriendinnen mij, ik ben zelf nogal het tegenovergestelde maar dus blijkbaar een uitzondering. Jij zou dus zijn veilige gevoel kunnen zijn, omdat hij het niet alleen kan.

Jouw minnaar tijdens je vakantie in je huis laten bivakkeren is een genereus maar onverstandig gebaar. Mocht je ooit met hem oud worden dan komt dat wel. Laat hem even zijn eigen boontjes doppen zodat jullie er eventueel later gelijkwaardig instappen



Ziet bkstr hier eindelijk weer eens, dacht dat ze minnaar na vakantie grot in had gesleurd en voorlopig geen daglicht meer zou zien.

quote:grietje4 schreef op 16 juni 2013 @ 16:29:

[...]





je hebt gelijk ga ervoor SNOEPEN maar !!!! mannen zijn rare wezens soms krijg je er geen hoogte van ... hier is het ook soms zo met nr 2 ... al verwacht ik soms mss teveel van hem ?Maar op het werk is er nooit een mogelijkheid, en dat is ook te gevaarlijk. Weet ook totaal niet hoe hij over mij denkt bijvoorbeeld, werken nog niet zo lang samen...

Haddock; Bkstr was ff de draad kwijt op dit forum. Had weinig raakvlak met sommige onderwerpen, wat in de war vw afscheid-en-toen-toch-niet e.d. icm beetje dippige periode maakt dat mijn aanwezigheid even te wensen over liet... maar fijn dat ik gemist word

quote:noa00 schreef op zondag 16 juni 2013 21:48 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="grietje4 in "Minnaar, deel 20"" class="messagelink">grietje4 schreef op 16 juni 2013 @ 16:29</a>:</b>

[...]





je hebt gelijk ga ervoor SNOEPEN maar !!!! mannen zijn rare wezens soms krijg je er geen hoogte van ... hier is het ook soms zo met nr 2 ... al verwacht ik soms mss teveel van hem ?</div></blockquote>Maar op het werk is er nooit een mogelijkheid, en dat is ook te gevaarlijk. Weet ook totaal niet hoe hij over mij denkt bijvoorbeeld, werken nog niet zo lang samen...

quote:kipkluifje schreef op 16 juni 2013 @ 15:26:

[...]

Je hebt gelijk, ik kan natuurlijk alleen namens mezelf spreken. Dus aangepast.



Mag ik zeggen dat ik het bewonderingswaardig vind dat jij jezelf wèl, zonder conflict met één van de heren en/of jezelf te krijgen, in emotioneel gelijke mate aan zowel je man als je minnaar kunt binden?



Mijn eerste minnares heeft dat gelijkelijk verdelen van haar liefdevolle aandacht ook een tijd geprobeerd en ze werd eigenlijk van binnen verscheurd door haar dubbelleven met dubbele agenda. Ze werd namelijk verteerd door schuldgevoel tov zowel haar man als mij. Als ze bij mij was zei ze dat ze hem wbt kwali-tijd tekort deed en, bekende ze aan mij, als ze bij hem was vond ze het zonde dat ze niet bij mij kon zijn.

Kortom, polyamorie (in jouw geval zelfs polyfideliteit?) is niet iedereen van ons gegunt.

In dat opzicht ben jij een gezegend mens dat dat jou in de praktijk wèl lukt.



Ik leid geen dubbel-leven.. ik leef gewoon mijn leven.. En geen van beide heren komen aandacht of kwali-tijd te kort. Ik breng niet zo heel veel tijd (meer) met minnaar door, maar via mail-whatsapp delen we momenteel alles. Al vanaf het begin zijn dat diepe gevoelens en gedachten die we delen. Over elkaar, maar ook in het algemeen. Een dubbele agenda is nergens voor nodig, ik heb 'mijn eigen tijd' tijdens mijn werk, maar ook in de avond.. Ik ben geen persoon die eist dat nr1 elke avond dat ik thuis op de bank naast me komt hangen, en andersom ook niet..



En mijn nr1 doe ik geen te kort qua kwali-tijd omdat ik maar 1 x per 3 weken afspreek met minnaar, terwijl een ander 3 x per week in een sportclub zit, of iets anders (alleen) gaat doen. Beide heren hebben mijn volledige aandacht, zodra zij dat nodig hebben.



Het scheelt dat ik wellicht geen kids heb, want anders zou ik de aandacht meer moeten verdelen, en zou er wel een scheve situatie kunnen ontstaan.



Ik wordt dus ook niet getergd door schuldgevoel, ik geef wat ik heb, en dat is veel.. aan beide.. Ik zou enkel schuld gevoel krijgen als ik merk dat ik niet zou kunnen voldoen aan hetgeen zij nodig hebben.

quote:Sensual_D schreef op 16 juni 2013 @ 22:29:Ik leidt geen dubbel-leven.. ik leidt gewoon mijn leven.. En geen van beide heren komen aandacht of kwali-tijd te kort. Beide heren hebben mijn volledige aandacht, zodra zij dat nodig hebben. Ik wordt dus ook niet getergd door schuldgevoel, ik geef wat ik heb, en dat is veel.. aan beide.. Ik zou enkel schuld gevoel krijgen als ik merk dat ik niet zou kunnen voldoen aan hetgeen zij nodig hebben.Mooi om te lezen.quote:bkstr schreef op 16 juni 2013 @ 21:53:Haddock; Bkstr was ff de draad kwijt op dit forum. Had weinig raakvlak met sommige onderwerpen, wat in de war vw afscheid-en-toen-toch-niet e.d. icm beetje dippige periode maakt dat mijn aanwezigheid even te wensen over liet... maar fijn dat ik gemist word ;)Gezien mijn streng christelijke omgeving kan ik nergens openlijk praten over mijn biseksualiteit. Ik was in de illusie dat ik hier wel welkom en op mijn plek was. En dat ik weer langs mocht komen zodra ik daar behoefte aan had. Ik probeer in elk geval nog steeds mezelf en mijn 'abnormale' leven op mijn eigen onbeholpen manier psychologisch onder de loep te nemen, want ik durf niet terug naar die oud gereformeerde psycholoog die mij letterlijk liltith (de godin van het kwaad) noemt en me weer terug in het heteroseksuele monogame hok wil duwen. Ik ben niet abnormaal, ik ben gewoon mezelf. Ook al ben ik zo'n 'vieze verdorven vrouw' in de ogen van mijn familie voor wie ik mijn biseksualiteit verborgen houdt. Ik heb kennelijk over dit internetadres een beoordelingsfout gemaakt. Sorry voor de eventuele overlast mensen, het is nooit mijn bedoeling geweest hier verwarring te scheppen. Ik begrijp dat ik nu maar beter weg kan blijven.quote:bkstr schreef op 03 juni 2013 @ 20:51:Hier op het forum schrijven natuurlijk wat meer mensen met een zogenaamde open geest, maar in de maatschappij zelf sta ik er nog steeds van te kijken hoeveel mensen 'er wel aan doen' maar 'er niet voor uitkomen'. Inclusief mezelf, overigens. Precies daarom: de vooroordelen, de veroordelingen

Ik vind het jammer dat jij de opmerking van Bkstr als aanval ziet Kip, zo is het volgens mij niet..



Ik ben juist benieuwd waarom je steeds schrijft dat je wegblijft, en dan weer terug komt. Het maakt mij geen ene flaus aus, of je minnaar nu een man is of een vrouw, uiteindelijk blijft het puntje bij paaltje (ownee.. dat paaltje mist nou net ) op het zelfde neer komen.



Ik heb geen problemen met biseksualiteit, en de zin van Bkstr over openminded gaat niet over biseksualiteit, maar in ruimdenkend in algemene zin van het woord. Iedereen heeft hier een andere situatie, (al schrijven veel mensen dat ze zich in elkaar herkennen) en juist door die verschillen valt er veel te leren, krijg je nieuwe inzichten. Hier zijn we allemaal openminded, en het is soms lastig (daar weet jij toch alles van??) om dezelfde visie ook in het IRL leven te volgen.. omdat je tegen alles en iedereen met een andere visie aanloopt die je niet begrijpen..



Probeer de posts ook eens door de bril van de schrijver te lezen, ipv alleen door je eigen bril..

Eensch met sensual; ik veroordeel niemand en hou t gewoon bij mezelf. Was (en ben soms nog steeds) oprecht in de war: kan t dan niet helemaal volgen dus reageer ik maar niet. Mijn post was korte reactie op haddocks vraag vanuit mezelf. Net zoals jij hier mag schrijven wat je kwijt wilt en je altijd welkom bent, geldt dat voor mij (hopelijk!) Ook. I love de bril die sense bedoelt

@Kip: ik lees die post van Bkstr ook anders maar dat kan aan mijn beperkte blik als man liggen natuurlijk.

Ik denk dat er niemand is die je weg wil hebben hier. Al schrijf ik de laatste weken wat minder, ik lees wel en zeker ook jouw postings. Ik zou het heel jammer vinden als je verdwijnt om een misverstand. Jammer voor de mensen die hier posten maar ook voor de mensen die hier lezen. Ik denk dat meer mensen dan je denkt met dezelfde achtergrond die jij hebt, jouw postings lezen en door jou tot nadenken worden aangezet. Blijf alsjeblieft.

Allememachtig, kunnen jullie me niet even waarschuwen voor mijn tiepvauten en warrige zinnen?



Het mag duidelijk zijn dat ik mijn kop er totaal niet bij heb, maar wel probeer af en toe wat in te springen. Soms heeft een mens net even te veel aan zijn kop om helder te kunnen zijn.. terwijl ik het zo hard nodig heb nu



Ik ga maar eens wat editen hier en daar..

Achter mijn misverstand speelt mee dat ik afgelopen weekend een echte prutdag had. Zaterdag was er weer een sociale verplichting bij mijn oudste broer. Zijn oudste dochter zat weer teruggetrokken wezenloos voor zichzelf uit in het niets te staren in de achtertuin. Ik herken zo mijn jeugdige teneergeslagen zelf in haar. Om een lang verhaal kort te maken; ik heb haar gevraagd hoe het met hàar gaat. Na lang aarzelen kwam haar stortvloed aan woorden vol ik-heb-géén-zin-in-het-leven-dat-pa-en-ma-van-mij-verwachten. Zij wil gaan studeren, haar ouders willen dat zij nu een gezin gaat stichten. Zij wil niet trouwen met die ene jongen, haar vader wil juist die jongen. Die jongen is de zoon van een of andere kerkelijk kopstuk en werkt zodoende statusverhogend op de naam van m'n broer. Mijn nichtje word geacht zich gelaten in het denkbeeld van haar vader te voegen zonder dat ze zelf een stem krijgt in haar eigen bestemming. De geschiedenis herhaalt zich en daar waar ik toen een buitenstaander (m'n man) had die me heeft vrijgemaakt uit die strengbegrensde denkwereld en mij mijn stem heeft teruggegeven is er niemand die haar ook maar hoort.



Op een gegeven moment kwam haar moeder ons met een kop op onweer naar binnen sommeren. Daar viel ik met m'n neus in de monoloog van m'n broer over fatsoen. 't Is maar dat jullie het weten; alle ellende op de wereld wordt kennelijk veroorzaakt door vrouwen, die verleiden mannen en laten hen handelingen doen die tegen alle fatsoen ingaan, want vrouwen zijn verdorven vieze wezens die onder controle gehouden moeten worden, omdat anders hel en verdoemenis over de wereld zal regeren. Gekeken via zijn bril moet de wereld gezuiverd worden van alle ellende, van De Foute Vrouw. Van mijzelf dus, begreep ik tussen zijn regels door, voor mij is geen plek in zijn denkwereld. Terwijl alle aanwezige mannen zijn gelijk beaamden.



Wat vooral uit zijn woord sprak was intimiderende macht. Macht die systematisch is gebaseerd op en gecultiveerd vanuit angst voor de kracht van de vrouw. Volgens zijn denkbeeld is het enige goede in de vrouw haar baarmoeder. Hoewel als hij zelf leven kon scheppen was hij hoogstwaarschijnlijk de eerste die zichzelf ging klonen. Het drong op dat moment diep tot mezelf door dat er nog steeds geen plek voor mij is binnen m'n ouderlijk nest en het laatste sprankje hoop dat ik daarop had is tijdens die familiebijeenkomst vervlogen. Ik realiseer mezelf dat ik vooral goedgelovig ben geweest. Ik ben echt niet thuis en/of welkom bij die mensen.



Mijn zoon (7) vroeg op de terugweg of hij de volgende week bij z'n vader thuis kon blijven, want hij vond hen niet lief meer zei hij. Het liefste nam ik m'n nichtje ook onder de arm mee, weg uit die denkwereld waarin de vrouwelijke geest klein gehouden word en geen daglicht word gegund. Ik weet nu al dat haar vader dat nooit goed zal keuren, dus ik stuur haar nu via de what's app liedteksten in de hoop dat ze die ter harte neemt.

("You with the sad eyes don't be discouraged to realize it's hard to take courage. In a world full of people you can lose sight of it and the darkness inside you makes you feel so small. But I see your true colours shining through. I see your true colours and that's why I love you, so don't be afraid to show your true colours. Your true colours are beautiful like a rainbow" van Cindy Lauper, "Do you ever feel already buried deep, six feet under scream and no one seems to hear a thing. Do you know that there's still a chance for you, beause there's a spark in you. You just gotta ignite the light and let it shine. Just own the night like the fourth of July. Beause you're a firework, come on show them what your worth. Come on let your colours burst .You don't have to feel like a waste of space. You're original, cannot be replaced" van Katy Perry en "You are beautiful no matter what they say, words can't bring you down, you are beautiful in every single way. No matter what we do, no matter what we say we're the song inside the tune full of beautiful mistakes and everywhere we go the sun will always shine" van Christina Aguilera)



Ik vraag mezelf af nu waar ik wel op m'n plek ben. Waarom ben ik ter wereld gekomen als ik er eigenlijk niet mag zijn in de ogen van m'n familie? Ik wil helemaal geen dubbelleven waarin ik voor de buitenwereld de heteroseksueel ben terwijl ik dat van binnen zo niet ben. Prut leven!

Ik snap ook niet zo de meerwaarde van het dan-weer-wel en dan-weer-niet afscheid nemen van je, Kip. Als ik reageer, neem ik tijd voor mijn reactie en stop ik er veel energie in. Ik neem echt de moeite, ookal hoeft de ander er niets mee hoor, zo bedoel ik het niet. Maar als iemand dan keer op keer schrijft 'te gaan' en niet meer terug te komen.. tja, dan voel ik persoonlijk ook niet meer de motivatie om nog uitgebreid te reageren. Want wrs lees je het niet eens meer.



Je schrijft dat je de feedback op je dagboekverhalen fijn vindt, maar waarom zouden mensen feedback blijven geven als je dan weer wel blijft en dan weer niet - spreek ik voor mezelf overigens.



Als iemand niets met je verhalen kan, leest hij of zij er wel omheen. Voel je niet aangevallen of schuldig als iemand er iets minder mee heeft.

Kip.. Heb je er wel eens over nagedacht om weg te stappen uit dat wereldje en te breken met je familie?.. Niet dat ik perse vind dat je dat zou moeten doen.. Maar de vraag rijst me te boven als ik je stukken lees

quote:Sensual_D schreef op 17 juni 2013 @ 10:22:Kip.. Heb je er wel eens over nagedacht om weg te stappen uit dat wereldje en te breken met je familie?Toen ik daar zaterdag wegreed heb ik voor mezelf inderdaad al definitief afscheid genomen van 'n familie. Sorry overigens dat ik hier ook zo op twee keuzes (blijven-weggaan-blijven) liep te hinkelen. Ik kan me inleven dat dat gehinkel verwarrend is. Gek genoeg heeft mijn familie over mijn gehinkel tijdens het afgelopen jaar niks opgemerkt. Waarschijnlijk zullen ze alleen volgende week blijven zitten met twee lege stoelen en er nog wat stevige verwijten tegenaan gooien. Over die verwijten haal ik dan maar mijn schouders op, want ze kennen mij toch niet echt. Toch deze vervreemding van alles wat me ooit zo vertrouwd was geeft een leegte waar ik mezelf geen raad mee weet nu.

Nou, idd. Dat het je familie is, maakt je niet verplicht om deel van ze uit te maken, als het jou ongelukkig maakt.



Jij bent wie je bent, ook zonder hun goedkeuring of bevestiging. Stop dan ook met zoeken daarna, als je weet dat je die nooit zal krijgen. Waarom jezelf blijven plagen?



Geef je nichtje je nummer, als ze dat nog niet heeft en zeg haar dat je haar begrijpt en er voor haar bent. Dan weet ze dat ze bij je terecht kan en staat de deur wat jou betreft open. Als ze dat wil, komt ze wel. Je kunt haar niet 'redden', als ze zich tzt toch verplicht zou voelen, om toch te voegen naar de wensen en eisen van haar ouders. Ze is niet jou, projecteer jezelf niet op haar en zie haar niet als 'jij' die gered moet worden, zoals jouw man jou 'gered' heeft. Maar door de opening te bieden, kan ze wel haar gevoelens met je delen en haar eigen keuzes maken, mits ze dat wil.

Geen idee Roos. De rek is er bij mij zo uit dat ik die woordenwisseling om bevestiging met wie dan ook uit m'n familie eigenlijk als zinloos beschouw. Allemaal kijken ze letterlijk op naar m'n oudste broer, zijn wil is wet binnen de familie.



Ik heb gister met m'n naaste kringetje over deze breuk gepraat en allemaal zeiden ze eigenlijk dat ze blij waren dat ik eindelijk die stap heb genomen. En dat ik de leegte die ik nu ervaar verwar met lichtheid, dat er eigenlijk een last van m'n schouders is gevallen. Dat ik 't allemaal ook in dat licht kan zien. Voor nu ben ik ook nog in de war, dus bkstr; we kunnen elkaar de hand schudden

...