Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 5 juni 2008 om 15:09
Ja, tijden zijn veranderd. Veel opvattingen ook. Gelukkig, en natuurlijk zullen deze ook weer veranderen in de loop van de tijd. Maar ben in ieder geval blij met de huidige opvattingen over opvoeding (met name veiligheid en liefde bieden, maar ook praten, beargumenteren, ondersteunen, troosten).
Heb je jouw twijfels wel eens geuit naar je ouders TO? Er kan inderdaad van alles in jouw gedachten zitten, dat toen een goede reden had. Het voorbeeld van het knuffelbeertje bijv. Weet je zeker dat die inderdaad niet daar gevallen is, zolang je het niet navraagt?
Verder vind ik het verhaal van Feliciaatje sneu. Dit gaat me zo aan het hart... Nouja, jij hebt nu de kans om het (in jouw ogen) op de juiste manier te doen.
Maar ook die is niet heilig en ook jouw kinderen zullen late rmisschien hoofdschuddend denken, "hoe kwam ze erbij".
Dat hoort er ook een beetje bij.
Heb je jouw twijfels wel eens geuit naar je ouders TO? Er kan inderdaad van alles in jouw gedachten zitten, dat toen een goede reden had. Het voorbeeld van het knuffelbeertje bijv. Weet je zeker dat die inderdaad niet daar gevallen is, zolang je het niet navraagt?
Verder vind ik het verhaal van Feliciaatje sneu. Dit gaat me zo aan het hart... Nouja, jij hebt nu de kans om het (in jouw ogen) op de juiste manier te doen.
Maar ook die is niet heilig en ook jouw kinderen zullen late rmisschien hoofdschuddend denken, "hoe kwam ze erbij".
Dat hoort er ook een beetje bij.
donderdag 5 juni 2008 om 15:16
Tijden veranderen ook, ideeen over opvoeding ook. Het is zo makkelijk achteraf te zeggen wat er allemaal mis is gegaan.
(Sommige dingen zijn natuurlijk niet goed te praten, zoals mishandeling en sexueel misbruik etc en daar heb ik het nu dan ook niet over.)
Je kunt zelf als volwassen nu de keus maken of je er in blijft hangen en je ouders eeuwig dingen uit het verleden kwalijk blijft nemen óf dat je je erover heen zet en er vanuit gaat dat wat je ouders deden uit goede bedoelingen of uit onwetendheid voortkwam.
(Sommige dingen zijn natuurlijk niet goed te praten, zoals mishandeling en sexueel misbruik etc en daar heb ik het nu dan ook niet over.)
Je kunt zelf als volwassen nu de keus maken of je er in blijft hangen en je ouders eeuwig dingen uit het verleden kwalijk blijft nemen óf dat je je erover heen zet en er vanuit gaat dat wat je ouders deden uit goede bedoelingen of uit onwetendheid voortkwam.
donderdag 5 juni 2008 om 15:16
MissMara, zo'n gevoel raakt je wel in het diepst van je wezen. Alsof je niet goed bent zoals je bent. Ik denk wel dat de tijdgeest (en hun eigen opvoeding) daar misschien ook een rol in hebben gespeeld. Niet dat dat het goedpraat, maar het helpt misschien het een béétje beter te begrijpen. Ik heb soms het idee dat het kind in de opvoedingstheorieën van toen min of meer als vijand werd gezien. Die moet je er vanaf het begin onder houden, want ánders...
Het normale uittesten van je grenzen dat je als kind behoort te doen, werd gezien als manipulatie en de baas spelen. Normale uitingen van behoeften (zelfs als baby!) werden gezien als ongewenst gedrag dat direct de kop moest worden ingedrukt. Anders hebben ze zó door dat hun "slechte" gedrag beloond wordt! Alsof pasgeboren baby's 's nachts huilen omdat ze hebben gemerkt dat mama dan komt (en niet omdat ze honger hebben...).
Volgens mij is het ouderinstinct van veel ouders uit die tijd zo ook enigszins onderdrukt. Je maakt mij niet wijs dat ze hun kind graag urenlang lieten huilen, of hard afstraften, of buitensloten als ze te laat kwamen voor het eten. Ze dachten echt dat ze daar goed aan deden, dat het voor het eigen bestwil van het kind was. Dat maakt het niet minder pijnlijk
dubio
Het normale uittesten van je grenzen dat je als kind behoort te doen, werd gezien als manipulatie en de baas spelen. Normale uitingen van behoeften (zelfs als baby!) werden gezien als ongewenst gedrag dat direct de kop moest worden ingedrukt. Anders hebben ze zó door dat hun "slechte" gedrag beloond wordt! Alsof pasgeboren baby's 's nachts huilen omdat ze hebben gemerkt dat mama dan komt (en niet omdat ze honger hebben...).
Volgens mij is het ouderinstinct van veel ouders uit die tijd zo ook enigszins onderdrukt. Je maakt mij niet wijs dat ze hun kind graag urenlang lieten huilen, of hard afstraften, of buitensloten als ze te laat kwamen voor het eten. Ze dachten echt dat ze daar goed aan deden, dat het voor het eigen bestwil van het kind was. Dat maakt het niet minder pijnlijk
dubio
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 15:19
quote:blijfgewoonbianca schreef op 05 juni 2008 @ 15:06:
Ok, missMara , ik snap niet precies wat je bedoelt maar ik sla dus behoorlijk de plank mis ; zulke dingen bedoel je niet , begrijp ik ?Nee, niet echt. Tuurlijk zijn er altijd dingen waar kinderen niet zo blij mee zijn, maar als je ouders je altijd als 'lastig' ervaren, en jouw wensen haast systematisch afwijzen, en je er zelf om uitlachen en kleineren, dan gaat dat vele stappen verder. Ik weet niet of jij dergelijke ervaringen hebt, Perel? Maar in mijn geval kan ik niet zomaar alles met de mantel der liefde bedekken. Wat mijn ouders deden was gewoon fout. Ik heb zelf een kind, en kan me gewoon niet voorstellen dat ik hem op die manier zou kunnen behandelen. Of het nu om grote of kleine dingen gaat: bijv. als ik bepaalde kleren/kadootje wilde, mocht dat echt bijna nooit, het was altijd onzin volgens mijn ouders (terwijl ik hele doorsnee eisen had hoor, geen ponies ofzo ). Ik mocht geen abonnement op bladen als de Donald Duck, Tina, Yes, dat was nl. ook onzin. En natuurlijk hadden ze daar gelijk in - er staat een hoop onzin in die bladen. Maar ik wilde het zo vreselijk graag, vroeg het elk jaar voor mijn verjaardag/Sint, en dan mocht het nog niet. En dat ik het vroeg was al een bewijs van mijn kinderachtigheid en domheid, zo werd het gebracht. Ik droeg eigenlijk tot heel oud (12 ofzo) afdankertjes van de buurjongens (!), mocht geen/nauwelijks nieuwe kleren, of bijv. lang haar laten groeien, etc. Was allemaal ONZIN. Ik mocht geen TV kijken. Onzin. Mijn muziek was altijd heel STOM. (later hetzelfde met uitgaan etc) Als je dat altijd meemaakt, dan hou je het gevoel over dat wat jij wilt er gewoon niet toe doet, dat je niet belangrijk bent. Ik denk ook wel eens: zat er een sadistische trek bij mijn vader ofzo? Dat je er lol in hebt alles te verbieden wat een kind echt dolgraag wil?
Ok, missMara , ik snap niet precies wat je bedoelt maar ik sla dus behoorlijk de plank mis ; zulke dingen bedoel je niet , begrijp ik ?Nee, niet echt. Tuurlijk zijn er altijd dingen waar kinderen niet zo blij mee zijn, maar als je ouders je altijd als 'lastig' ervaren, en jouw wensen haast systematisch afwijzen, en je er zelf om uitlachen en kleineren, dan gaat dat vele stappen verder. Ik weet niet of jij dergelijke ervaringen hebt, Perel? Maar in mijn geval kan ik niet zomaar alles met de mantel der liefde bedekken. Wat mijn ouders deden was gewoon fout. Ik heb zelf een kind, en kan me gewoon niet voorstellen dat ik hem op die manier zou kunnen behandelen. Of het nu om grote of kleine dingen gaat: bijv. als ik bepaalde kleren/kadootje wilde, mocht dat echt bijna nooit, het was altijd onzin volgens mijn ouders (terwijl ik hele doorsnee eisen had hoor, geen ponies ofzo ). Ik mocht geen abonnement op bladen als de Donald Duck, Tina, Yes, dat was nl. ook onzin. En natuurlijk hadden ze daar gelijk in - er staat een hoop onzin in die bladen. Maar ik wilde het zo vreselijk graag, vroeg het elk jaar voor mijn verjaardag/Sint, en dan mocht het nog niet. En dat ik het vroeg was al een bewijs van mijn kinderachtigheid en domheid, zo werd het gebracht. Ik droeg eigenlijk tot heel oud (12 ofzo) afdankertjes van de buurjongens (!), mocht geen/nauwelijks nieuwe kleren, of bijv. lang haar laten groeien, etc. Was allemaal ONZIN. Ik mocht geen TV kijken. Onzin. Mijn muziek was altijd heel STOM. (later hetzelfde met uitgaan etc) Als je dat altijd meemaakt, dan hou je het gevoel over dat wat jij wilt er gewoon niet toe doet, dat je niet belangrijk bent. Ik denk ook wel eens: zat er een sadistische trek bij mijn vader ofzo? Dat je er lol in hebt alles te verbieden wat een kind echt dolgraag wil?
donderdag 5 juni 2008 om 15:23
Ja, idd. Ik denk dat je gelijk hebt, Dubio, dat mijn ouders hun ouderinstinct moesten onderdrukken omdat ze bang waren dat ik het huishouden zou overnemen ofzo. Mijn vader had het altijd over het 'hellend vlak' wat o zo gevaarlijk was... anarchie ligt altijd op de loer, Amerikaanse toestanden etc etc.
Toch vond ik het een bevrijding dat ik niet overal begrip voor hoef te hebben. Dus ik ben het ook niet met The Empress eens dat je je over die dingen heen moet zetten zolang het niet ernstig misbruik is. Dit zal altijd tussen mij en mijn ouders instaan. Maar ik ga wel goed met ze om en zie ze vaak.
Toch vond ik het een bevrijding dat ik niet overal begrip voor hoef te hebben. Dus ik ben het ook niet met The Empress eens dat je je over die dingen heen moet zetten zolang het niet ernstig misbruik is. Dit zal altijd tussen mij en mijn ouders instaan. Maar ik ga wel goed met ze om en zie ze vaak.
donderdag 5 juni 2008 om 15:33
Mara ; je ouders hadden het wel kunnen betalen ?
Ik heb mijn kinderen namelijk ook weleens dingen uit hun hoofd gepraat ( " ah joh , zo'n spel is zo kapot , is niet echt heel stoer spel hoor , etc ) omdat ik iets niet betalen kon .
Het valt niet " goed " te praten begrijp ik ?
Was je vader écht bang voor dat hellende vlak etc . of was dat zijn stopwoord ( stopargument ) ?
Ik heb mijn kinderen namelijk ook weleens dingen uit hun hoofd gepraat ( " ah joh , zo'n spel is zo kapot , is niet echt heel stoer spel hoor , etc ) omdat ik iets niet betalen kon .
Het valt niet " goed " te praten begrijp ik ?
Was je vader écht bang voor dat hellende vlak etc . of was dat zijn stopwoord ( stopargument ) ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 5 juni 2008 om 15:49
quote:dubiootje schreef op 05 juni 2008 @ 15:46:
Waarom zeg je niet dat je het niet kan betalen dan BGB? Doe ik wel gewoon hoor.
Is zo lullig om te zeggen dat Sint dat niet betalen kan
Achteraf vallen al die dingen op zijn plaats ; ooooooooooo, daarom zei JIJ toen dat ...
Waarom zeg je niet dat je het niet kan betalen dan BGB? Doe ik wel gewoon hoor.
Is zo lullig om te zeggen dat Sint dat niet betalen kan
Achteraf vallen al die dingen op zijn plaats ; ooooooooooo, daarom zei JIJ toen dat ...
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 5 juni 2008 om 15:51
Ik zou het ook gewoon zeggen dat we het niet kunnen betalen. Mijn kinderen mogen dan best weten dat we financieel wat krap zitten hoor, hoef je heus geen geheim van te maken.
Ik ben nog steeds in shock van die prop die bij het zusje van (weet niet meer van wie) in de mond werd gedaan. Hallo, dat vind ik al mishandeling hoor! Kind kan gewoon stikken erin!
Ik ben nog steeds in shock van die prop die bij het zusje van (weet niet meer van wie) in de mond werd gedaan. Hallo, dat vind ik al mishandeling hoor! Kind kan gewoon stikken erin!
donderdag 5 juni 2008 om 15:52
quote:blijfgewoonbianca schreef op 05 juni 2008 @ 15:33:
Mara ; je ouders hadden het wel kunnen betalen ?
Ik heb mijn kinderen namelijk ook weleens dingen uit hun hoofd gepraat ( " ah joh , zo'n spel is zo kapot , is niet echt heel stoer spel hoor , etc ) omdat ik iets niet betalen kon .
Het valt niet " goed " te praten begrijp ik ?
Was je vader écht bang voor dat hellende vlak etc . of was dat zijn stopwoord ( stopargument ) ?
Jep, ze konden het wel betalen, maar hadden gewoon zelf andere prioriteiten. Ach, het gaat me ook echt niet om die spullen, veel van die dingen zijn ook luxe kwesties (speelgoed etc.). En ik geef mijn zoon ook echt niet alles wat hij wil. Maar om hem nou uit te lachen om zijn verzoeken/wensen, daar ligt voor mij de grens. Ik respecteer hem, lach hem niet uit, en bevestig hem in zijn eigenheid. Hij heeft veel meer zelfvertrouwen dan ik op die leeftijd had. Ik was er van overtuigd dat ik alles fout deed - anders zou ik toch niet de hele dag straf krijgen/uitgelachen worden?
En ja, ik heb nog 2 broertjes gekregen, en die zou ik nooit meer willen inruilen voor een Tina en een Donald Duck, dus misschien ben ik toch wel goed af!
Mijn vader is idd erg overtuigd van het hellend vlak-argument. Hij is denk ik bang voor controleverlies, en ik bedreigde zijn veiligheid en gezag enorm, zonder dat zelf te beseffen.
Mara ; je ouders hadden het wel kunnen betalen ?
Ik heb mijn kinderen namelijk ook weleens dingen uit hun hoofd gepraat ( " ah joh , zo'n spel is zo kapot , is niet echt heel stoer spel hoor , etc ) omdat ik iets niet betalen kon .
Het valt niet " goed " te praten begrijp ik ?
Was je vader écht bang voor dat hellende vlak etc . of was dat zijn stopwoord ( stopargument ) ?
Jep, ze konden het wel betalen, maar hadden gewoon zelf andere prioriteiten. Ach, het gaat me ook echt niet om die spullen, veel van die dingen zijn ook luxe kwesties (speelgoed etc.). En ik geef mijn zoon ook echt niet alles wat hij wil. Maar om hem nou uit te lachen om zijn verzoeken/wensen, daar ligt voor mij de grens. Ik respecteer hem, lach hem niet uit, en bevestig hem in zijn eigenheid. Hij heeft veel meer zelfvertrouwen dan ik op die leeftijd had. Ik was er van overtuigd dat ik alles fout deed - anders zou ik toch niet de hele dag straf krijgen/uitgelachen worden?
En ja, ik heb nog 2 broertjes gekregen, en die zou ik nooit meer willen inruilen voor een Tina en een Donald Duck, dus misschien ben ik toch wel goed af!
Mijn vader is idd erg overtuigd van het hellend vlak-argument. Hij is denk ik bang voor controleverlies, en ik bedreigde zijn veiligheid en gezag enorm, zonder dat zelf te beseffen.
donderdag 5 juni 2008 om 15:52
donderdag 5 juni 2008 om 15:55
quote:blijfgewoonbianca schreef op 05 juni 2008 @ 15:49:
[...]
Is zo lullig om te zeggen dat Sint dat niet betalen kan
O, op zo'n fiets Ik heb dat wel geprobeerd, maar dan komen ze direct met vriendinnetjes voor wie Sint dat wél kon kopen, dus dat werkt inderdaad niet
(sorry Perel, even offtopic)
[...]
Is zo lullig om te zeggen dat Sint dat niet betalen kan
O, op zo'n fiets Ik heb dat wel geprobeerd, maar dan komen ze direct met vriendinnetjes voor wie Sint dat wél kon kopen, dus dat werkt inderdaad niet
(sorry Perel, even offtopic)
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 15:55
quote:Zwieber schreef op 05 juni 2008 @ 15:51:
Ik zou het ook gewoon zeggen dat we het niet kunnen betalen. Mijn kinderen mogen dan best weten dat we financieel wat krap zitten hoor, hoef je heus geen geheim van te maken.
!
Nou, weet ik niet.......misschien belast je ze dan wel met dingen die ze niet aan kunnen .
kijk , voor het ene kind zal zoiets werken en de ander ligt te piekeren in bed en durft niets meer te vragen . Die komt later op de koffie en dan zegt ie dat je hem te zwaar hebt belast ................
Ik zou het ook gewoon zeggen dat we het niet kunnen betalen. Mijn kinderen mogen dan best weten dat we financieel wat krap zitten hoor, hoef je heus geen geheim van te maken.
!
Nou, weet ik niet.......misschien belast je ze dan wel met dingen die ze niet aan kunnen .
kijk , voor het ene kind zal zoiets werken en de ander ligt te piekeren in bed en durft niets meer te vragen . Die komt later op de koffie en dan zegt ie dat je hem te zwaar hebt belast ................
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 5 juni 2008 om 15:58
quote:Zwieber schreef op 05 juni 2008 @ 15:57:
Nee hoor dubiootjes, want die kindjes hebben minder leuke ouders dus de Sint compenseert dat met duurder speelgoed...
o. jij bent goeddddddddddddddd !
Sommige ouders zouden misschien hebben gezegd ; ja maar JIJ bent vorige week nog brutaal geweest , hebt in je bed gepist en je broertje geknepen dus kun je rekenen ? reken er dan maar niet op .
Nee hoor dubiootjes, want die kindjes hebben minder leuke ouders dus de Sint compenseert dat met duurder speelgoed...
o. jij bent goeddddddddddddddd !
Sommige ouders zouden misschien hebben gezegd ; ja maar JIJ bent vorige week nog brutaal geweest , hebt in je bed gepist en je broertje geknepen dus kun je rekenen ? reken er dan maar niet op .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 5 juni 2008 om 15:59
quote:blijfgewoonbianca schreef op 05 juni 2008 @ 15:55:
[...]
Nou, weet ik niet.......misschien belast je ze dan wel met dingen die ze niet aan kunnen .
kijk , voor het ene kind zal zoiets werken en de ander ligt te piekeren in bed en durft niets meer te vragen . Die komt later op de koffie en dan zegt ie dat je hem te zwaar hebt belast ................Het is ook hoe je het brengt maar ik vind dat de kinderen best mogen weten hoeveel de ouders verdienen. Wij hadden het thuis ook altijd krap en ik wist ook precies wanneer en hoeveel mijn ouders rood stonden ook op jonge leeftijd maar ach, het hoorde erbij. En ik heb niet het idee dat ik veel gemist heb hoor. Behalve misschien een vakantie hier en daar, daar ben je soms gewoon aan toe!
[...]
Nou, weet ik niet.......misschien belast je ze dan wel met dingen die ze niet aan kunnen .
kijk , voor het ene kind zal zoiets werken en de ander ligt te piekeren in bed en durft niets meer te vragen . Die komt later op de koffie en dan zegt ie dat je hem te zwaar hebt belast ................Het is ook hoe je het brengt maar ik vind dat de kinderen best mogen weten hoeveel de ouders verdienen. Wij hadden het thuis ook altijd krap en ik wist ook precies wanneer en hoeveel mijn ouders rood stonden ook op jonge leeftijd maar ach, het hoorde erbij. En ik heb niet het idee dat ik veel gemist heb hoor. Behalve misschien een vakantie hier en daar, daar ben je soms gewoon aan toe!
donderdag 5 juni 2008 om 16:00
quote:blijfgewoonbianca schreef op 05 juni 2008 @ 15:58:
[...]
o. jij bent goeddddddddddddddd !
Sommige ouders zouden misschien hebben gezegd ; ja maar JIJ bent vorige week nog brutaal geweest , hebt in je bed gepist en je broertje geknepen dus kun je rekenen ? reken er dan maar niet op .Jarenlang juridische training en je hebt overal een goed ijzersterk antwoord op!
[...]
o. jij bent goeddddddddddddddd !
Sommige ouders zouden misschien hebben gezegd ; ja maar JIJ bent vorige week nog brutaal geweest , hebt in je bed gepist en je broertje geknepen dus kun je rekenen ? reken er dan maar niet op .Jarenlang juridische training en je hebt overal een goed ijzersterk antwoord op!
donderdag 5 juni 2008 om 16:02
quote:blijfgewoonbianca schreef op 05 juni 2008 @ 15:52:
Maar ; er zit inderdaad wel een verschil tussen iets brengen ( wat dacht je van een bibliotheekpas, liefje , dan heb je misschien een wat oudere tina maar je kan dan óók nog ....) of een " Tina ? dat getrut komt er hier niet in "
inderdaad. En de opmerking was vaak nog een stapje 'erger': 'Tina? Da's toch meer voor domme meiden? Jij bent toch een slimme meid? Dus dan ben je niet in de Tina geïnteresseerd. Of wou je me vertellen dat je toch niet zo slim bent?'
Ja, wat zeg je dan? Ik wilde gewoon de Tina lezen! Het was gewoon mijn vaders grote angst dat zijn dochter 'gewoon', of zelf 'dom' zou zijn. Triest toch? Ik vind echt dat ik hem dergelijke stompzinnige ideeen en opmerkingen best mag kwalijk nemen, hij had zichzelf daar best eens over mogen toespreken. Maar goed, het is geen type voor veel introspectie.
Maar ; er zit inderdaad wel een verschil tussen iets brengen ( wat dacht je van een bibliotheekpas, liefje , dan heb je misschien een wat oudere tina maar je kan dan óók nog ....) of een " Tina ? dat getrut komt er hier niet in "
inderdaad. En de opmerking was vaak nog een stapje 'erger': 'Tina? Da's toch meer voor domme meiden? Jij bent toch een slimme meid? Dus dan ben je niet in de Tina geïnteresseerd. Of wou je me vertellen dat je toch niet zo slim bent?'
Ja, wat zeg je dan? Ik wilde gewoon de Tina lezen! Het was gewoon mijn vaders grote angst dat zijn dochter 'gewoon', of zelf 'dom' zou zijn. Triest toch? Ik vind echt dat ik hem dergelijke stompzinnige ideeen en opmerkingen best mag kwalijk nemen, hij had zichzelf daar best eens over mogen toespreken. Maar goed, het is geen type voor veel introspectie.
donderdag 5 juni 2008 om 16:03
Heel veel valt goed te praten of te verklaren, bijvoorbeeld zoals jij doet BGB. Het punt is nou net dat kinderen dat van jongs af aan ook zullen doen, dat is een overlevingsinstinct. Desnoods ten koste van henzelf of hun eigenwaarde. En dat maakt sommige voorbeelden hier ook zo tragisch, zoals wat Feliciaatje beschrijft.
Maar dan is er niets mis mee om als volwassenen opnieuw je standpunt te bepalen en te zeggen: het was niet goed. En dat is misschien wel het moeilijkste wat je kan doen, want daardoor moet je beseffen dat het echt niet meer goed komt. Ook niet met terugwerkende (gedachten)kracht.
Maar dan is er niets mis mee om als volwassenen opnieuw je standpunt te bepalen en te zeggen: het was niet goed. En dat is misschien wel het moeilijkste wat je kan doen, want daardoor moet je beseffen dat het echt niet meer goed komt. Ook niet met terugwerkende (gedachten)kracht.
donderdag 5 juni 2008 om 16:03
Dat is inderdaad de vraag Bianca. Ik denk dat je als ouder met veel kan "wegkomen" als er maar een basis van respect, veiligheid en vertrouwen is geweest. Bij MissMara ontbrak dat blijkbaar, en daar draait het eigenlijk om, niet om die Tina of Donald Duck.
Maar ik ken ook mensen die 40 jaar later nog zitten te miemelen over wat hun vader/moeder heeft gedaan toen ze klein waren. Die hebben vast wel eens wat fout gedaan of zijn eens een beetje hard geweest, maar ze waren echt heel lief. Die gebruiken dat om hun ouders ervan de schuld te geven dat ze nu zo in de knoop zitten met zichzelf. Daar word ik wel eens een beetje... ongeduldig van. Dan kun je het als ouder inderdaad nooit meer goed doen. Ik vind ook dat je als volwassene kan leren de dingen die je als kind hebt meegemaakt, in perspectief te zien. Je moet niet blijven hangen in dat gevoel van toen, maar verantwoordelijkheid nemen als een groot mens.
Let wel, ik wil hier niet mee zeggen dat júllie zitten te miemelen hè Ik heb het hier over kleine dingen, waar een volwassene zich best overheen kan zetten.
Maar ik ken ook mensen die 40 jaar later nog zitten te miemelen over wat hun vader/moeder heeft gedaan toen ze klein waren. Die hebben vast wel eens wat fout gedaan of zijn eens een beetje hard geweest, maar ze waren echt heel lief. Die gebruiken dat om hun ouders ervan de schuld te geven dat ze nu zo in de knoop zitten met zichzelf. Daar word ik wel eens een beetje... ongeduldig van. Dan kun je het als ouder inderdaad nooit meer goed doen. Ik vind ook dat je als volwassene kan leren de dingen die je als kind hebt meegemaakt, in perspectief te zien. Je moet niet blijven hangen in dat gevoel van toen, maar verantwoordelijkheid nemen als een groot mens.
Let wel, ik wil hier niet mee zeggen dat júllie zitten te miemelen hè Ik heb het hier over kleine dingen, waar een volwassene zich best overheen kan zetten.
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 16:04
Zwieber , vroeger was het ondenkbaar dat je wist wat je vader verdiende en rood staan een schande , ik kan me dus zomaar voorstellen dat je sommige dingen om die reden ( zonder uitleg ) niet kreeg als kind .
En ik vind zelf ook dat kinderen niet alles hoeven te weten ; kinderen mogen onbezorgd genieten zolang het kan ; die zorgen maken deed ik wel .
En ik vind zelf ook dat kinderen niet alles hoeven te weten ; kinderen mogen onbezorgd genieten zolang het kan ; die zorgen maken deed ik wel .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
