Gezondheid
alle pijlers
Mijn vader is dementerend
zaterdag 27 juli 2013 om 00:47
Mijn vader is dementerend. Al langere tijd. De eerste jaren dachten ze aan een depressie. Hij was door zijn werkgever gedwongen om eerder met pensioen te gaan (reorganisatie). Ineens zat hij thuis. Een man die leefde voor zijn werk.
Na vele onderzoeken en een opname is twee jaar geleden de diagnose dementie gesteld. Sindsdien leven wij, de rest van de familie, in een rollercoaster. Het gaat met ups and downs. Goede en slechte dagen.
Hij is veranderd. Heel erg veranderd. Een lieve stille man is een man geworden die geen hulp wil. Die aangeeft dat hij niet meer wil. Dat het leven hem niets meer biedt. Soms weet hij dat hij dementerend is, soms ook niet. Hij is passief en heeft zich erbij neergelegd. Twee nieuwe kleinkinderen veranderen daar niets aan. De koek is op...
Verdriet, veel verdriet. Pap is pap niet meer. Elke dag nemen we weer een beetje afscheid. Afscheid van een lieve hardwerkende man die geen toekomstperspectief meer heeft of wil hebben.
Hij is nu nog thuis. Leunt erg op mijn moeder. Eigenlijk 24 uur per dag. Andere verzorgers wil hij niet. Het aantal verschillende soorten medicatie dat hij heeft gehad, is legio. Niets helpt. Het gaat niet beter. Hij is niet meer lief. Hij is verbitterd en is bij tijd en wijlen gewoon boos op iedereen om hem heen.
Binnenkort wordt hij opgenomen. De laatste stap in het verloop van zijn ziekte. Hij weet het nog niet. Hij wil niet, maar er is gewoonweg geen andere optie meer. En het voelt gewoon klote.
De nacht is aangebroken. Nu proberen om te gaan slapen zodat we morgen weer met frisse moed en een gebroken hart de dag kunnen beginnen. Ik ben niet de enige die met deze ziekte te maken krijgt. Wie herkent het en hoe gaan jullie ermee om?
Na vele onderzoeken en een opname is twee jaar geleden de diagnose dementie gesteld. Sindsdien leven wij, de rest van de familie, in een rollercoaster. Het gaat met ups and downs. Goede en slechte dagen.
Hij is veranderd. Heel erg veranderd. Een lieve stille man is een man geworden die geen hulp wil. Die aangeeft dat hij niet meer wil. Dat het leven hem niets meer biedt. Soms weet hij dat hij dementerend is, soms ook niet. Hij is passief en heeft zich erbij neergelegd. Twee nieuwe kleinkinderen veranderen daar niets aan. De koek is op...
Verdriet, veel verdriet. Pap is pap niet meer. Elke dag nemen we weer een beetje afscheid. Afscheid van een lieve hardwerkende man die geen toekomstperspectief meer heeft of wil hebben.
Hij is nu nog thuis. Leunt erg op mijn moeder. Eigenlijk 24 uur per dag. Andere verzorgers wil hij niet. Het aantal verschillende soorten medicatie dat hij heeft gehad, is legio. Niets helpt. Het gaat niet beter. Hij is niet meer lief. Hij is verbitterd en is bij tijd en wijlen gewoon boos op iedereen om hem heen.
Binnenkort wordt hij opgenomen. De laatste stap in het verloop van zijn ziekte. Hij weet het nog niet. Hij wil niet, maar er is gewoonweg geen andere optie meer. En het voelt gewoon klote.
De nacht is aangebroken. Nu proberen om te gaan slapen zodat we morgen weer met frisse moed en een gebroken hart de dag kunnen beginnen. Ik ben niet de enige die met deze ziekte te maken krijgt. Wie herkent het en hoe gaan jullie ermee om?
zaterdag 27 juli 2013 om 01:07
mijn oma was 65 toen ze begon te dementeren, 20 hompen beschimmelde kaas in de koelkast, en ze bleef maar nieuwe kopen, binnen een jaar moest het gas worden afgesloten, want ze liet de ketel gewoon uren droogkoken op het fornuis en avondeten koken deed ze niet meer, want ze wist niet meer hoe dat moest, tafeltje dekje dan maar, totdat ze buiten met de sluitel om haar nek liep, vreemde mensen aansprak of ze wisten waar ze woonde.
binnen twee jaar was ze van een zelfstandige pittige energieke vrouw veranderd in een kind, want vrolijk was ze vaak wel, en ze was gek op ijs, dat was nog zon beetje het enige wat ze zich herinnerde, dat ze als kind gek was op ijs, maar dat ze er zojuist 1 gegeten had..dat niet meer.
mijn vader kon niet voor haar zorgen in die staat en met een gebroken hart heeft hij haar naar een verzorgingstehuis gebracht.
ze is uiteindelijk 85 geworden en heeft hem nooit meer herkend.
ik denk niet dat er een manier bestaat om er mee om te gaan, het is gewoon heel rot om het mee te maken.
dikke knuf en veel sterkte toegewenst! xx
binnen twee jaar was ze van een zelfstandige pittige energieke vrouw veranderd in een kind, want vrolijk was ze vaak wel, en ze was gek op ijs, dat was nog zon beetje het enige wat ze zich herinnerde, dat ze als kind gek was op ijs, maar dat ze er zojuist 1 gegeten had..dat niet meer.
mijn vader kon niet voor haar zorgen in die staat en met een gebroken hart heeft hij haar naar een verzorgingstehuis gebracht.
ze is uiteindelijk 85 geworden en heeft hem nooit meer herkend.
ik denk niet dat er een manier bestaat om er mee om te gaan, het is gewoon heel rot om het mee te maken.
dikke knuf en veel sterkte toegewenst! xx
zaterdag 27 juli 2013 om 01:51
O het is echt K.
Mijn moeder was ook dement, en het proces was al een tijd bezig voor wij het echt in de gaten kregen.
Mensen zeggen "Ja maar je hebt ze nog", Nee je bent ze iedere dag een stuk meer kwijt, je hebt alleen de buitenkant nog Als er een alzheimercafe bij je in de buurt is, ga daar eens heen. Niet alleen voor de praktische dingen maar ook om te merken dat je niet alleen staat in je verdriet en boosheid (want die is er ook).
Sterkte, het gaat jullie veel energie kosten
Helaas kan ik er geen opbeurend verhaal van maken
Ik stuur hier een link mee , dis is via www.alzheimer-nederland.nl Dit laat belevenissen zien vanuit de dementerende en de hulpverleners.
Misschien heb je helemaal nog geen zin om te kijken, dan niet doen. nogmaals sterkte
http://www.alzheimerexperience.nl/
Mijn moeder was ook dement, en het proces was al een tijd bezig voor wij het echt in de gaten kregen.
Mensen zeggen "Ja maar je hebt ze nog", Nee je bent ze iedere dag een stuk meer kwijt, je hebt alleen de buitenkant nog Als er een alzheimercafe bij je in de buurt is, ga daar eens heen. Niet alleen voor de praktische dingen maar ook om te merken dat je niet alleen staat in je verdriet en boosheid (want die is er ook).
Sterkte, het gaat jullie veel energie kosten
Helaas kan ik er geen opbeurend verhaal van maken
Ik stuur hier een link mee , dis is via www.alzheimer-nederland.nl Dit laat belevenissen zien vanuit de dementerende en de hulpverleners.
Misschien heb je helemaal nog geen zin om te kijken, dan niet doen. nogmaals sterkte
http://www.alzheimerexperience.nl/
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zaterdag 27 juli 2013 om 02:50
Ik vind de ziekte dementie op bepaalde momenten gewoon mensonwaardig te noemen. Wat weg is, is ook definitief weg. Deze ziekte zorgt ervoor dat je in stappen afscheid moet nemen maar je weet niet precies wanneer en waarvan je afscheid moet nemen.
Ik herken dus een hoop Summerville en kan ook helaas niets anders zeggen en je heel veel sterkte wensen.
Ik herken dus een hoop Summerville en kan ook helaas niets anders zeggen en je heel veel sterkte wensen.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zaterdag 27 juli 2013 om 07:18
Wat naar voor je
Man en ik zijn momenteel op vakantie en hebben mijn dementerende opa bij ons. Hij weet niet dat hij dementie heeft en keutelt hier lekker rond. Hij is ook nog erg gelukkig. Voor ons is dementie dus niet verschrikkelijk, maar als verpleegkundige zie ik veel vreselijk nare situaties. Dan ben ik altijd blij dat het bij ons niet zo is.
Sterkte met de volgende stap en vergeet ook niet om goed voor jezelf te blijven zorgen.
Man en ik zijn momenteel op vakantie en hebben mijn dementerende opa bij ons. Hij weet niet dat hij dementie heeft en keutelt hier lekker rond. Hij is ook nog erg gelukkig. Voor ons is dementie dus niet verschrikkelijk, maar als verpleegkundige zie ik veel vreselijk nare situaties. Dan ben ik altijd blij dat het bij ons niet zo is.
Sterkte met de volgende stap en vergeet ook niet om goed voor jezelf te blijven zorgen.
zaterdag 27 juli 2013 om 07:42
Bedankt voor jullie reacties! Zitten herkenbare elementen in.
@ Enn, ik weet wat je bedoelt. Je weet helemaal niet hoe het ziekteproces loopt. Ja, op hoofdlijnen maar elke dag moet je op je af laten komen en idd toekijken hoe iemand grip op het leven verliest.
@ niles, je schrijft precies wat ik voel. De buitenwereld ziet het afscheid niet waardoor je verdriet soms geen plek krijgt. Ik merk dat ik met alles doorhobbel en tegelijk denk 'moet ik nu niet even gewoon en pas op de plaats maken'? Hoe ging jouw vader ermee om? Woont je moeder nog thuis?
@ floreat, wat een klap zeg. En wat is ze oud geworden. Ik lees overal dat de gemiddelde tijd van het ziekteproces 7 jaar is.
mijn vader blijft ook gewoon eten. Soms maken we een grapje. Dan vraagt mijn moeder zich bv af of hij weet dat hij die dag een afspraak bij de tandarts heeft. Dan lach ik en zeg dat het niet uitmaakt omdat hij het toch niet meer weet. Een beetje lucht in de situatie brengen.
@ Enn, ik weet wat je bedoelt. Je weet helemaal niet hoe het ziekteproces loopt. Ja, op hoofdlijnen maar elke dag moet je op je af laten komen en idd toekijken hoe iemand grip op het leven verliest.
@ niles, je schrijft precies wat ik voel. De buitenwereld ziet het afscheid niet waardoor je verdriet soms geen plek krijgt. Ik merk dat ik met alles doorhobbel en tegelijk denk 'moet ik nu niet even gewoon en pas op de plaats maken'? Hoe ging jouw vader ermee om? Woont je moeder nog thuis?
@ floreat, wat een klap zeg. En wat is ze oud geworden. Ik lees overal dat de gemiddelde tijd van het ziekteproces 7 jaar is.
mijn vader blijft ook gewoon eten. Soms maken we een grapje. Dan vraagt mijn moeder zich bv af of hij weet dat hij die dag een afspraak bij de tandarts heeft. Dan lach ik en zeg dat het niet uitmaakt omdat hij het toch niet meer weet. Een beetje lucht in de situatie brengen.
zaterdag 27 juli 2013 om 10:43
Voor mij is dit helaas heel ook heel herkenbaar.
Mijn vader is 59 en we hebben donderdag de aanvraag gedaan voor een opname.
Hij ging al 4 dagen naar dagbehandeling (waar hij overigens pas heen wilde na inpraten van huisarts en alzheimer consulente en een dreigende crisisopname) maar dit werkt niet meer voor hem.
Waarschijnlijk wordt hij donderdag opgenomen als de gesprekken goed zijn
Mijn vader is veranderd van een lieve meegaande man in een agressief,opstandig en boos persoon.
Hij gaat elke week verder achteruit tot nu op een punt dat hij niet meer kan douchen,aankleden,etc
Hij weet ook vaak niet meer waar hij is.
Mijn vader accepteert ook geen verzorgers in huis behalve op de dagbehandeling,daar gaat het soms wel.
Mijn vader heeft de diagnose vanaf 2008 en ik ken het gevoel van afscheid nemen maar al te goed.
Mijn vader is 59 en we hebben donderdag de aanvraag gedaan voor een opname.
Hij ging al 4 dagen naar dagbehandeling (waar hij overigens pas heen wilde na inpraten van huisarts en alzheimer consulente en een dreigende crisisopname) maar dit werkt niet meer voor hem.
Waarschijnlijk wordt hij donderdag opgenomen als de gesprekken goed zijn
Mijn vader is veranderd van een lieve meegaande man in een agressief,opstandig en boos persoon.
Hij gaat elke week verder achteruit tot nu op een punt dat hij niet meer kan douchen,aankleden,etc
Hij weet ook vaak niet meer waar hij is.
Mijn vader accepteert ook geen verzorgers in huis behalve op de dagbehandeling,daar gaat het soms wel.
Mijn vader heeft de diagnose vanaf 2008 en ik ken het gevoel van afscheid nemen maar al te goed.
zaterdag 27 juli 2013 om 11:46
quote:jade80 schreef op 27 juli 2013 @ 10:43:
Voor mij is dit helaas heel ook heel herkenbaar.
Mijn vader is 59 en we hebben donderdag de aanvraag gedaan voor een opname.
Hij ging al 4 dagen naar dagbehandeling (waar hij overigens pas heen wilde na inpraten van huisarts en alzheimer consulente en een dreigende crisisopname) maar dit werkt niet meer voor hem.
Waarschijnlijk wordt hij donderdag opgenomen als de gesprekken goed zijn
Mijn vader is veranderd van een lieve meegaande man in een agressief,opstandig en boos persoon.
Hij gaat elke week verder achteruit tot nu op een punt dat hij niet meer kan douchen,aankleden,etc
Hij weet ook vaak niet meer waar hij is.
Mijn vader accepteert ook geen verzorgers in huis behalve op de dagbehandeling,daar gaat het soms wel.
Mijn vader heeft de diagnose vanaf 2008 en ik ken het gevoel van afscheid nemen maar al te goed.Een hele dikke knuffel! Onze verhalen lopen parallel. Hoe hou je je? En je moeder?
Voor mij is dit helaas heel ook heel herkenbaar.
Mijn vader is 59 en we hebben donderdag de aanvraag gedaan voor een opname.
Hij ging al 4 dagen naar dagbehandeling (waar hij overigens pas heen wilde na inpraten van huisarts en alzheimer consulente en een dreigende crisisopname) maar dit werkt niet meer voor hem.
Waarschijnlijk wordt hij donderdag opgenomen als de gesprekken goed zijn
Mijn vader is veranderd van een lieve meegaande man in een agressief,opstandig en boos persoon.
Hij gaat elke week verder achteruit tot nu op een punt dat hij niet meer kan douchen,aankleden,etc
Hij weet ook vaak niet meer waar hij is.
Mijn vader accepteert ook geen verzorgers in huis behalve op de dagbehandeling,daar gaat het soms wel.
Mijn vader heeft de diagnose vanaf 2008 en ik ken het gevoel van afscheid nemen maar al te goed.Een hele dikke knuffel! Onze verhalen lopen parallel. Hoe hou je je? En je moeder?
zaterdag 27 juli 2013 om 12:19
@ niles, je schrijft precies wat ik voel. De buitenwereld ziet het afscheid niet waardoor je verdriet soms geen plek krijgt. Ik merk dat ik met alles doorhobbel en tegelijk denk 'moet ik nu niet even gewoon en pas op de plaats maken'? Hoe ging jouw vader ermee om? Woont je moeder nog thuis?
Mijn vader was al lang overleden, moeder is vorig jaar overleden toen ze 92 was. Ze was het laatste jaar in een verpleeghuis, na veel getob thuis, want zelf zag ze het niet. Ze kon nog best boodschappen doen: haalde dus eten in huis wat niet hoefde omdat ze tafeltje dekje had, en dat soort dingen. Dus ja ik herken het allemaal wat hier gezegd wordt.
En zoals een vriendin al veel eerder dan wij zagen, zag dat mijn moeder dement werd(zij had demente schoonmoeder die dus al een paar jaar "voorliep" op mijn moeder, zie ik nu bij een andere vriend, dat zijn moeder ook aan het dementeren is. Hij zelf ziet het niet/ zit nog in de ontkenningsfase. Ik denk dat iedereen op zijn eigen tempo moet wennen aan de veranderingen
Mijn vader was al lang overleden, moeder is vorig jaar overleden toen ze 92 was. Ze was het laatste jaar in een verpleeghuis, na veel getob thuis, want zelf zag ze het niet. Ze kon nog best boodschappen doen: haalde dus eten in huis wat niet hoefde omdat ze tafeltje dekje had, en dat soort dingen. Dus ja ik herken het allemaal wat hier gezegd wordt.
En zoals een vriendin al veel eerder dan wij zagen, zag dat mijn moeder dement werd(zij had demente schoonmoeder die dus al een paar jaar "voorliep" op mijn moeder, zie ik nu bij een andere vriend, dat zijn moeder ook aan het dementeren is. Hij zelf ziet het niet/ zit nog in de ontkenningsfase. Ik denk dat iedereen op zijn eigen tempo moet wennen aan de veranderingen
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zaterdag 27 juli 2013 om 12:43
Ik heb gisteren de waslabels geschreven voor in zijn kleding en vaak zulke kleine dingen voelen zo slecht.
Dit voelt echt een jaar of 20 te vroeg.
Ik probeer mezelf er doorheen te slaan en sterk te blijven voor mijn moeder.
Ik kan er wel goed met mijn moeder over praten en ik kan mijn verhaal ook goed kwijt bij mijn man.
Maar het doet pijn vanbinnen.
Ik probeer het wel van een afstandje te bekijken en de ziekte los van mijn vader te zien om er niet aan onderdoor te gaan.
Mijn moeder is op dit moment gebroken van het jarenlange zorgen en kan niet meer.
Dus voor haar is het hoog tijd dat hij opgenomen wordt.
Hij is ook al meerdere malen fysiek agressief naar mijn moeder geweest
Ik heb zelf 2 kinderen van 7 en 4 en hun beseffen heel goed dat opa ziek is en ik heb het ook uitgelegd.
Ze weten nu ook dat opa snel naar een verpleegopvang moet.
Ze zien het ook aan hem en zoeken geen contact meer met hem.
Hij wordt vaak boos en dat weten ze.
Bij mijn vader is de spraak ook bijna weg dus communicatie is steeds moeilijke.
Ik geef je een hele dikke knuffel.
Ik weet niet of je er iets aan hebt maar ik heb laats een boek gelezen en dat heet verdwaald in het geheugenpaleis.
En dat was zo herkenbaar.
Daar stonden veel verhalen is van jong dementerende die vaak ook heel opstandig zijn.
En dat voelde toch wel fijn dat het niet alleen bij ons zo is.
Dit voelt echt een jaar of 20 te vroeg.
Ik probeer mezelf er doorheen te slaan en sterk te blijven voor mijn moeder.
Ik kan er wel goed met mijn moeder over praten en ik kan mijn verhaal ook goed kwijt bij mijn man.
Maar het doet pijn vanbinnen.
Ik probeer het wel van een afstandje te bekijken en de ziekte los van mijn vader te zien om er niet aan onderdoor te gaan.
Mijn moeder is op dit moment gebroken van het jarenlange zorgen en kan niet meer.
Dus voor haar is het hoog tijd dat hij opgenomen wordt.
Hij is ook al meerdere malen fysiek agressief naar mijn moeder geweest
Ik heb zelf 2 kinderen van 7 en 4 en hun beseffen heel goed dat opa ziek is en ik heb het ook uitgelegd.
Ze weten nu ook dat opa snel naar een verpleegopvang moet.
Ze zien het ook aan hem en zoeken geen contact meer met hem.
Hij wordt vaak boos en dat weten ze.
Bij mijn vader is de spraak ook bijna weg dus communicatie is steeds moeilijke.
Ik geef je een hele dikke knuffel.
Ik weet niet of je er iets aan hebt maar ik heb laats een boek gelezen en dat heet verdwaald in het geheugenpaleis.
En dat was zo herkenbaar.
Daar stonden veel verhalen is van jong dementerende die vaak ook heel opstandig zijn.
En dat voelde toch wel fijn dat het niet alleen bij ons zo is.
zaterdag 27 juli 2013 om 13:35
Wij hebben een paar weken geleden gehoord dat mijn moeder aan het dementeren is (in een vroeg stadium nog). Ze is de laatste jaren geleidelijk vergeetachtiger geworden dan ze was. Verder merken we nog weinig aan haar, maar ik besef goed dat dat in de toekomst gaat veranderen. We proberen met z'n allen goed te genieten van het hier en nu en mooie herinneringen te maken. Ik lees mee, sterkte voor iedereen die met deze ellendige ziekte te maken heeft!
zaterdag 27 juli 2013 om 13:41
Mijn vader weet het rationeel wel maar in de praktijk blijft hij haar toch vaak om haar mening vragen, vergeet hij dat zij dingen 5 minuten later niet meer weet, en probeert hij haar te betrekken bij beslissingen die ze niet meer kan nemen. Mijn moeder nam altijd het voortouw en mijn vader hobbelde daar achteraan. Nu moet hij voorop lopen en de leiding nemen en dat vindt hij moeilijk. Vooral als mijn moeder haar mening luid en duidelijk laat horen (nee, ik wil niet gaan wandelen!). Hij moet haar dan gewoon meenemen, dan gaat ze wel.
Mijn kinderen weten hoe het zit, ze zijn erin meegegroeid. Ze zijn vreselijk lief voor oma, ze zijn allemaal dol op elkaar. Mijn moeder weet hun namen vaak niet meer maar wordt altijd blij van ze.
Mijn kinderen weten hoe het zit, ze zijn erin meegegroeid. Ze zijn vreselijk lief voor oma, ze zijn allemaal dol op elkaar. Mijn moeder weet hun namen vaak niet meer maar wordt altijd blij van ze.
Ga in therapie!
zaterdag 27 juli 2013 om 13:55
Mijn opa is aan het dementeren (Alzheimer) en ik herken ook veel in de OP. De diagnose is pas dit jaar gesteld, maar het is toch al langer bezig. Wat ik zo ontzettend moeilijk vind, is een dierbare hebben die niet meer wil leven en dat ook zegt. Ik weet echt niet wat ik dan moet zeggen. Hij was tijdens zijn leven ook al erg negatief ingesteld, en dat lijkt nu nog veel erger te zijn geworden. Mijn oma zorgde wel voor hem, maar dat lijkt nu ook niet meer te gaan. Opa is nl. bij momenten paranoïde en agressief...
zaterdag 27 juli 2013 om 14:20
Mijn moeder heeft t ook
Ze was 50 (jong dementerend) en we hebben jaren gedacht aan depressie/overgang.. Maar nee. Dement. Alzheimer. Gemiddelden mag je los laten, we dachten 10 jaar, ze is nu 61, 4 jaar opgenomen in een verpleeghuis en t is de meest mensonterende ziekte die ik me kan bedenken. Elke dag gun ik haar dat ze rust heeft en niet meer wakker wordt maar haar hart kan nog wel even doortikken zei de arts......
Het allermoelijkste is dat ze van buiten de moeder is uit je herinneringen maar van binnen is ze weg.....
K..ziekte!!!
Ze was 50 (jong dementerend) en we hebben jaren gedacht aan depressie/overgang.. Maar nee. Dement. Alzheimer. Gemiddelden mag je los laten, we dachten 10 jaar, ze is nu 61, 4 jaar opgenomen in een verpleeghuis en t is de meest mensonterende ziekte die ik me kan bedenken. Elke dag gun ik haar dat ze rust heeft en niet meer wakker wordt maar haar hart kan nog wel even doortikken zei de arts......
Het allermoelijkste is dat ze van buiten de moeder is uit je herinneringen maar van binnen is ze weg.....
K..ziekte!!!
zaterdag 27 juli 2013 om 15:15
Mijn moeder heeft ook Alzheimer. De eerste symptomen begonnen toen ze begin 50 was maar door oa de terminale ziekte van mijn vader is de diagnose ook pas gesteld toen ze 56 was 3 dagen voor mijn vader stierf. Hij heeft het gelukkig nooit geweten. Ook wij dachten aan een depressie en later psychose.
Ze is nu 67 en zit alweer 6 jaar in een verpleegtehuis. Ze kan niet meer praten, niet meer zelfstandig eten/drinken en is niet meer zindelijk. Ze loopt alleen maar de hele dag gillend over de gang. Wat een mensonterende ziekte is dit! Ik ben altijd zo verdrietig als ik bij haar ben geweest.
Ze is nu 67 en zit alweer 6 jaar in een verpleegtehuis. Ze kan niet meer praten, niet meer zelfstandig eten/drinken en is niet meer zindelijk. Ze loopt alleen maar de hele dag gillend over de gang. Wat een mensonterende ziekte is dit! Ik ben altijd zo verdrietig als ik bij haar ben geweest.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
zaterdag 27 juli 2013 om 16:39
Wat erg als je moeder zo jong al dementeert… Dan mis je haar ook op veel belangrijke momenten, lijkt me. Want inderdaad, ze is er nog maar toch ook niet meer. Gelukkig zit mijn moeder nu weer goed in haar vel, ze is positiever dan ze ooit geweest is Maar ze had een poosje geleden om medische redenen een heel moeilijke periode, hartverscheurend is dat. Toen waren haar verschijnselen ook veel erger. Gelukkig is dat weer een beetje bijgetrokken, maar het is heel verdrietig als je moeder steeds boos is en zit te huilen en je voor je gevoel zo weinig voor haar kan betekenen...
Ga in therapie!
zaterdag 27 juli 2013 om 16:48
zaterdag 27 juli 2013 om 19:36
@ dubiootjes...done!
Wat fijn dat de kinderen haar weten op te beuren. Merken jullie dat de band met jouw vader is veranderd? En, tot hoe ver ga jij met zeg maar interventie in hun leven?
Ik vind het lastig om mijn rol te vinden. Ik wil graag veel doen en uit handen nemen, maar je hebt ook je eigen gezin met kinderen. Dat gaat ook door. En natuurlijk hoort het een bij het ander. Alleen mis ik soms de rust om daarvan te genieten. Een telefoontje en de dag staat weer op z'n kop. Mijn zwangerschapsverlof begon ook met zo'n zware dag met een flinke terugval. Natuurlijk ben ik er dan. Ik zou niet anders willen. Maar daar waar je moet genieten, gieren de zorgen door je lichaam.
Wat fijn dat de kinderen haar weten op te beuren. Merken jullie dat de band met jouw vader is veranderd? En, tot hoe ver ga jij met zeg maar interventie in hun leven?
Ik vind het lastig om mijn rol te vinden. Ik wil graag veel doen en uit handen nemen, maar je hebt ook je eigen gezin met kinderen. Dat gaat ook door. En natuurlijk hoort het een bij het ander. Alleen mis ik soms de rust om daarvan te genieten. Een telefoontje en de dag staat weer op z'n kop. Mijn zwangerschapsverlof begon ook met zo'n zware dag met een flinke terugval. Natuurlijk ben ik er dan. Ik zou niet anders willen. Maar daar waar je moet genieten, gieren de zorgen door je lichaam.
zaterdag 27 juli 2013 om 19:43
Gek genoeg heeft t ook tijd nodig. En t krijgen van een kind was voor mij ook een eye opener. Ik was zo met haar bezig. Zij wegkwijnend in datverpleeghuis, terwijl wij weten dat ze dit absoluut niet gewild had voor zichzelf. Maar ja euthanasie is niet meer mogelijk.... Het is inderdaad elke x weer zo verdrietig om daar vandaan te komen.....mijn kind heeft me min of meer laten inzien dat er meer is waar ik weer mee bezig wil zijn.... Maar tja, t blijft echt heavy bij tijd en wijle
