Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 8 juni 2008 om 11:00
quote:Perel schreef op 08 juni 2008 @ 09:22:
Iseo,
Perel
Heb je posts van de laatste dagen gelezen, gelezen en nog een keer. Je gaat heel diep, meisje. Maar het is goed te volgen wat je bedoelt.
Ik heb geprobeerd 'er in' te stappen, een stukje naast te te gaan lopen, en mee te kijken en te voelen of ik jou was, dat lukt een aardig tijdje, maar op een bepaald punt voel ik dat ik niet verder mee kan.
Dan kom ik op een kruising waarvan ik voel welke kant ik op moet, en jij in jouw gevoel kiest de kant van teruggaan, als ik dan nog met je mee ga, doet elke stap me pijn.
Ik voel me alsof ik steeds op dat kruispunt terugkom. Ik maak wel eens steeds grotere omweg, loop verder. En toch kom ik dat moment weer tegen dat ik daar sta.
Als iemand die dit leest denk dat ik onzin aan het uitkramen ben: om bepaalde dingen me levendig voor te stellen visualiseer ik dingen altijd, meestal blijft dit binnenshoofds, maar voor Iseo wil ik het even zichtbaar maken.
Sterker nog, we lopen in een bos, en waar Iseo steeds naar terug gaat is dat stukje waar de bomen hoog zijn, veel bladeren hebben, na een paar meter verdwijnt ze daardoor ook uit het zicht. Voor haar is het bekend terrein, ze kent iedere hobbel op het pad, weet waar ze over een kuil heen moet stappen.
Ik wil ook terug, lijkt wel of ik iets ben vergeten, of belangrijks over het hoofd zie. Het is bekend terrein ja, het voelt vertrouwd.
Het lijkt wel alsof ik loop te dwalen om maar in die tussentijd te blijven. Is het bijna donker of is het bijna licht? Nou ja, je kunt het niet zien. Ik wil het liefst terug naar nog verder het bos in. Om daar het antwoord te vinden op waarom ik hier loop te zoeken. Voor mijn gevoel loop ik te twijfelen, wachten. Voor ik echt een keuze kan maken.
Iseo is het soms zo dat je terug wil omdat de redenen waardoor het misging niet veroorzaakt werden door hoe je vriends karakter is, maar dingen van buitenaf?
Als ik mezelf dan terugplaats in mijn situatie, toen mijn leven in een 'flow' zat en ik me daarop liet meedrijven, had ik sterk het gevoel dat ik dat alleen deed om te wachten tot de emmer echt overliep, ik heb natuurlijk tussendoor steeds een grote emmer neergezet, dat wel, maar ik wist dat het niet eeuwig zo kon doorgaan.
Ja, ik wist het ook. En hoe het zou aflopen, dat was steeds meer duidelijk. Hij zei het ook: 'Je maakt me kapot.' Maar we bleven samen, dus maakte hij mij kapot. Zo zat onze relatie in elkaar en dat wist ik. Maar ik deed net of we er anders instonden, het ging niet over ons. Ik was bang voor wat het echt kon zijn en voelde niet het leven wat ik leefde. Het leek wel een droom of een film, maar dan haarscherp omdat het me zo veel deed.
En ik dacht in die periode veel na over hoe ik het anders zou moeten doen, om het negatieve spiraal te doorbreken.
Hij was de verstandige van ons twee, hij hield de financiën in de gaten, wanneer ik de vrije hand zou hebben, zouden we in no time aan de grond zitten.
Hij was de tevreden mens van ons tweeën, ik wilde verandering.
Hij was de slimme, ik was naïef en in staat om in zeven sloten tegelijk te lopen.
Ik dacht op een gegeven moment echt dat ik niet deugde. Dat ik niks kon en niks waard was.
ja, zo herkenbaar. Wat ik had gedaan werd door hem steeds helemaal uitgelegd tot aan het punt waarop ik me zo stom en zo schuldig voelde. Ik geloofde het, al verzette ik me er tegen. Maar je gaat er toch naar handelen, je neemt het mee. Ik wilde niet zien waartoe dit zou leiden, maar het was een verwarrende tijd. En ondertussen leefden we heel erg samen en waren er mooie dagen, was het soms zoals ik hoopte. En dan vond hij mij geweldig, en ik geloofde ik nog meer dat dat andere moest stoppen, die negativiteit die ik er dus inbracht waarom het niet altijd zó kon zijn.
Ik ben 's avonds eens overstuur het huis uit gelopen, onder de mededeling: ik ben even een uurtje luchten (ik zag op dat moment mijn moeder voor me, voor wie mijn ouders-topic heeft gelezen), en eenmaal buiten kwamen de tranen, die niet meer te stoppen waren. Het was al aardig donker, gelukkig kwam ik niemand tegen. Ik ben naar een dorp even verderop gelopen, en heb daar door allerlei straatjes gelopen en gelopen, en raakte steeds verder van mezelf vandaan. Dit was ik niet. Is dit in overspannen toestand het huis verlaten? (het zinnetje dat genoemd wordt als er iemand vermist wordt).
Ik leek wel gek, in het inmiddels volle duister in een ander dorp lopen dwalen, ik moest ook nog een keer terug...ik was bang op de terugweg, ik moest over een verlaten bedrijventerrein..als me hier wat zou overkomen was er geen haan die ernaar kraaide...
Helemaal leeggehuild kwam ik binnen. De kinderen al in bed, die sliepen. Hij zat in de kamer en bekeek me eerst alleen maar. Ik ging op de stoel zitten om mijn schoenen uit te doen en terwijl ik bukte kwam er weer een huil-golf opzetten.
Ik wilde hem zo graag laten weten wat er in me omging, waar ik geweest was, en hoe ik me gevoeld had. Ik was een paar uur weggeweest. Hij vroeg nergens naar, en als ik het hemzelf vertelde zou ik als antwoord krijgen: "Dat doe je toch zélf? Wat verwacht je nou van mij dan?"
En dan voelde ik me weer schuldig omdat mijn gedrag manipulatief zou zijn.
Een klein kind dat haar zin niet krijgt gaat dreinen, en dwingen.
Oh herkenbaar, ik wilde zo graag dat hij wist wat er in me omging. Misschien kon hij me dan serieus nemen in hoeveel ik om ons twee gaf, om hoe ik het me allemaal aantrok. Ik dacht, ik móet het uitleggen want het gaat steeds fout en niet omdat ik dat wil veroorzaken. En al doe ik stom en alles verkeerd, begrijp alsjeblieft hoe ik me voel, troost me met dit verdriet.
Later kwam het besef dat, ook al zou het inderdaad zijn dat alles aan mij had gelegen, ik daarvoor niet door hém gestraft had hoeven te worden.
Toen ik dat besefte, wist ik dat ik dat donkere bos uitwilde. En daarna zag ik toen dat de korenvelden er waren, waar de zon vrij overheen schijnt. Die bladeren hadden die al die jaren bij me weg gehouden. Ik had daardoor lang in een isolement gezeten, waardoor het mogelijk was het negatieve denken over mezelf in stand te houden.
Dit vind ik moeilijk. Nog steeds kan ik op die manier over mezelf denken, weet niet goed wat van mij is, en wat ik kwijt moet raken. Ja ik weet het wel, maar uit de invloed die het heeft kan ik zelf ook opmaken dat ik het nog niet duidelijk kan maken voor mezelf en er iets mee doen. Soms gaat het beter, soms gaat het helemaal niet. De reden dat ik het bos uitvluchtte lag aan omstandigheden en die keer dat hij echt heel hard was geweest, toen ik zwanger was. Ik liep weg, om mijn kind te kunnen gaan beschermen, maar liet wel iets achter daar.
Het is nog niet klaar. En hoe meer er bij komt nu, hoe groter de wereld wordt met alles wat ik onderneem en elke nieuwe route, blijft het trekken om het antwoord te gaan vinden daar.
Het gaat geloof ik meer over mezelf dan over Iseo. Maar misschien helpt het om het verschil te zien.Perel, ik vind het echt fijn om erover te praten.
Ik wil niet terug.
Maar ik kan nu zo moeilijk verder, omdat ik het niet begrijp.
Wie ben ik? Wat deed ik daar? Waarom trekt het aan me, verlang ik terug, en wat heeft het nu werkelijk voor me betekend?
Ik ga niet terug naar toen, maar er is iets wat ik uit moet zoeken.
Alsof ik me sterker wil voelen, voor die dag die straks ook komen gaat.
Ben nog niet helemaal klaar met proberen woorden te geven aan wat ik bedoel, maar ik ga posten. Even laten bezinken.
Iseo,
Perel
Heb je posts van de laatste dagen gelezen, gelezen en nog een keer. Je gaat heel diep, meisje. Maar het is goed te volgen wat je bedoelt.
Ik heb geprobeerd 'er in' te stappen, een stukje naast te te gaan lopen, en mee te kijken en te voelen of ik jou was, dat lukt een aardig tijdje, maar op een bepaald punt voel ik dat ik niet verder mee kan.
Dan kom ik op een kruising waarvan ik voel welke kant ik op moet, en jij in jouw gevoel kiest de kant van teruggaan, als ik dan nog met je mee ga, doet elke stap me pijn.
Ik voel me alsof ik steeds op dat kruispunt terugkom. Ik maak wel eens steeds grotere omweg, loop verder. En toch kom ik dat moment weer tegen dat ik daar sta.
Als iemand die dit leest denk dat ik onzin aan het uitkramen ben: om bepaalde dingen me levendig voor te stellen visualiseer ik dingen altijd, meestal blijft dit binnenshoofds, maar voor Iseo wil ik het even zichtbaar maken.
Sterker nog, we lopen in een bos, en waar Iseo steeds naar terug gaat is dat stukje waar de bomen hoog zijn, veel bladeren hebben, na een paar meter verdwijnt ze daardoor ook uit het zicht. Voor haar is het bekend terrein, ze kent iedere hobbel op het pad, weet waar ze over een kuil heen moet stappen.
Ik wil ook terug, lijkt wel of ik iets ben vergeten, of belangrijks over het hoofd zie. Het is bekend terrein ja, het voelt vertrouwd.
Het lijkt wel alsof ik loop te dwalen om maar in die tussentijd te blijven. Is het bijna donker of is het bijna licht? Nou ja, je kunt het niet zien. Ik wil het liefst terug naar nog verder het bos in. Om daar het antwoord te vinden op waarom ik hier loop te zoeken. Voor mijn gevoel loop ik te twijfelen, wachten. Voor ik echt een keuze kan maken.
Iseo is het soms zo dat je terug wil omdat de redenen waardoor het misging niet veroorzaakt werden door hoe je vriends karakter is, maar dingen van buitenaf?
Als ik mezelf dan terugplaats in mijn situatie, toen mijn leven in een 'flow' zat en ik me daarop liet meedrijven, had ik sterk het gevoel dat ik dat alleen deed om te wachten tot de emmer echt overliep, ik heb natuurlijk tussendoor steeds een grote emmer neergezet, dat wel, maar ik wist dat het niet eeuwig zo kon doorgaan.
Ja, ik wist het ook. En hoe het zou aflopen, dat was steeds meer duidelijk. Hij zei het ook: 'Je maakt me kapot.' Maar we bleven samen, dus maakte hij mij kapot. Zo zat onze relatie in elkaar en dat wist ik. Maar ik deed net of we er anders instonden, het ging niet over ons. Ik was bang voor wat het echt kon zijn en voelde niet het leven wat ik leefde. Het leek wel een droom of een film, maar dan haarscherp omdat het me zo veel deed.
En ik dacht in die periode veel na over hoe ik het anders zou moeten doen, om het negatieve spiraal te doorbreken.
Hij was de verstandige van ons twee, hij hield de financiën in de gaten, wanneer ik de vrije hand zou hebben, zouden we in no time aan de grond zitten.
Hij was de tevreden mens van ons tweeën, ik wilde verandering.
Hij was de slimme, ik was naïef en in staat om in zeven sloten tegelijk te lopen.
Ik dacht op een gegeven moment echt dat ik niet deugde. Dat ik niks kon en niks waard was.
ja, zo herkenbaar. Wat ik had gedaan werd door hem steeds helemaal uitgelegd tot aan het punt waarop ik me zo stom en zo schuldig voelde. Ik geloofde het, al verzette ik me er tegen. Maar je gaat er toch naar handelen, je neemt het mee. Ik wilde niet zien waartoe dit zou leiden, maar het was een verwarrende tijd. En ondertussen leefden we heel erg samen en waren er mooie dagen, was het soms zoals ik hoopte. En dan vond hij mij geweldig, en ik geloofde ik nog meer dat dat andere moest stoppen, die negativiteit die ik er dus inbracht waarom het niet altijd zó kon zijn.
Ik ben 's avonds eens overstuur het huis uit gelopen, onder de mededeling: ik ben even een uurtje luchten (ik zag op dat moment mijn moeder voor me, voor wie mijn ouders-topic heeft gelezen), en eenmaal buiten kwamen de tranen, die niet meer te stoppen waren. Het was al aardig donker, gelukkig kwam ik niemand tegen. Ik ben naar een dorp even verderop gelopen, en heb daar door allerlei straatjes gelopen en gelopen, en raakte steeds verder van mezelf vandaan. Dit was ik niet. Is dit in overspannen toestand het huis verlaten? (het zinnetje dat genoemd wordt als er iemand vermist wordt).
Ik leek wel gek, in het inmiddels volle duister in een ander dorp lopen dwalen, ik moest ook nog een keer terug...ik was bang op de terugweg, ik moest over een verlaten bedrijventerrein..als me hier wat zou overkomen was er geen haan die ernaar kraaide...
Helemaal leeggehuild kwam ik binnen. De kinderen al in bed, die sliepen. Hij zat in de kamer en bekeek me eerst alleen maar. Ik ging op de stoel zitten om mijn schoenen uit te doen en terwijl ik bukte kwam er weer een huil-golf opzetten.
Ik wilde hem zo graag laten weten wat er in me omging, waar ik geweest was, en hoe ik me gevoeld had. Ik was een paar uur weggeweest. Hij vroeg nergens naar, en als ik het hemzelf vertelde zou ik als antwoord krijgen: "Dat doe je toch zélf? Wat verwacht je nou van mij dan?"
En dan voelde ik me weer schuldig omdat mijn gedrag manipulatief zou zijn.
Een klein kind dat haar zin niet krijgt gaat dreinen, en dwingen.
Oh herkenbaar, ik wilde zo graag dat hij wist wat er in me omging. Misschien kon hij me dan serieus nemen in hoeveel ik om ons twee gaf, om hoe ik het me allemaal aantrok. Ik dacht, ik móet het uitleggen want het gaat steeds fout en niet omdat ik dat wil veroorzaken. En al doe ik stom en alles verkeerd, begrijp alsjeblieft hoe ik me voel, troost me met dit verdriet.
Later kwam het besef dat, ook al zou het inderdaad zijn dat alles aan mij had gelegen, ik daarvoor niet door hém gestraft had hoeven te worden.
Toen ik dat besefte, wist ik dat ik dat donkere bos uitwilde. En daarna zag ik toen dat de korenvelden er waren, waar de zon vrij overheen schijnt. Die bladeren hadden die al die jaren bij me weg gehouden. Ik had daardoor lang in een isolement gezeten, waardoor het mogelijk was het negatieve denken over mezelf in stand te houden.
Dit vind ik moeilijk. Nog steeds kan ik op die manier over mezelf denken, weet niet goed wat van mij is, en wat ik kwijt moet raken. Ja ik weet het wel, maar uit de invloed die het heeft kan ik zelf ook opmaken dat ik het nog niet duidelijk kan maken voor mezelf en er iets mee doen. Soms gaat het beter, soms gaat het helemaal niet. De reden dat ik het bos uitvluchtte lag aan omstandigheden en die keer dat hij echt heel hard was geweest, toen ik zwanger was. Ik liep weg, om mijn kind te kunnen gaan beschermen, maar liet wel iets achter daar.
Het is nog niet klaar. En hoe meer er bij komt nu, hoe groter de wereld wordt met alles wat ik onderneem en elke nieuwe route, blijft het trekken om het antwoord te gaan vinden daar.
Het gaat geloof ik meer over mezelf dan over Iseo. Maar misschien helpt het om het verschil te zien.Perel, ik vind het echt fijn om erover te praten.
Ik wil niet terug.
Maar ik kan nu zo moeilijk verder, omdat ik het niet begrijp.
Wie ben ik? Wat deed ik daar? Waarom trekt het aan me, verlang ik terug, en wat heeft het nu werkelijk voor me betekend?
Ik ga niet terug naar toen, maar er is iets wat ik uit moet zoeken.
Alsof ik me sterker wil voelen, voor die dag die straks ook komen gaat.
Ben nog niet helemaal klaar met proberen woorden te geven aan wat ik bedoel, maar ik ga posten. Even laten bezinken.
zondag 8 juni 2008 om 11:06
Ik denk dat je gelijk hebt met dat iedereen het op zijn eigen manier moet doormaken, het zelf moet ervaren en zelf moet leren om voor zichzelf te zorgen. Steun en hulp daarbij, op wat voor manier ook is fijn maar uiteindelijk ben je zelf degene die het moet doen.
Je moet leren je eigen angsten te zien en ermee aan de slag, je eigen drempels opruimen!
En nee ik geloof niet dat we te hoge verwachtingen hebben. Eerder is het zo dat we gewoon niet de juiste mensen zijn tegengekomen of er niet rijp voor waren zeg maar. Dat we dit misschien wel nodig waren om ons bewust te maken van onszelf.
In iedere relatie zul je teleurstelling en verdriet tegenkomen maar als je hierover normaal, open en eerlijk met de ander kunt praten is het natuurlijk wel veel hanteerbaarder en zal het ook niet zo escaleren zoals het in onze relaties wel heeft gedaan
Je moet leren je eigen angsten te zien en ermee aan de slag, je eigen drempels opruimen!
En nee ik geloof niet dat we te hoge verwachtingen hebben. Eerder is het zo dat we gewoon niet de juiste mensen zijn tegengekomen of er niet rijp voor waren zeg maar. Dat we dit misschien wel nodig waren om ons bewust te maken van onszelf.
In iedere relatie zul je teleurstelling en verdriet tegenkomen maar als je hierover normaal, open en eerlijk met de ander kunt praten is het natuurlijk wel veel hanteerbaarder en zal het ook niet zo escaleren zoals het in onze relaties wel heeft gedaan
zondag 8 juni 2008 om 11:10
Volgens mij Iseo ben jij toe aan nieuwe stappen en durf je die drempels nog niet over en daarom ga je steeds terug naar het kruispunt.
die omweg wordt steeds groter maar een kruispunt heeft 4 wegen
de weg terug, die je niet gaat
de weg die je steeds kiest en je uiteindelijk weer laat uitkomen op het kruispunt
de weg die nieuw en onbekend is
Wat weerhoudt je ervan die nieuwe weg te kiezen
(en ik ga dit ook maar eens opvolgen )
Heeft het te maken met de banden die blijven bestaan doordat jullie samen een kind hebben? Kan hoor maar besef heel goed dat dat geen reden is om niet voor die nieuwe weg te kiezen
die omweg wordt steeds groter maar een kruispunt heeft 4 wegen
de weg terug, die je niet gaat
de weg die je steeds kiest en je uiteindelijk weer laat uitkomen op het kruispunt
de weg die nieuw en onbekend is
Wat weerhoudt je ervan die nieuwe weg te kiezen
(en ik ga dit ook maar eens opvolgen )
Heeft het te maken met de banden die blijven bestaan doordat jullie samen een kind hebben? Kan hoor maar besef heel goed dat dat geen reden is om niet voor die nieuwe weg te kiezen
zondag 8 juni 2008 om 11:12
Iseo, had je nog gelezen wat ik gisteren of eergisteren (?) aan je schreef? Je schreef eerder iets over hoe je was voordat je hem kende. Daar denk ik nu ook aan, als ik deze laatste stukken van je lees. Een wanhopige tiener die zich niet thuisvoelde in de wereld, en daar kwam hij, en creeërden jullie je eigen wereldje samen. Is dat het niet wat je steeds weer terugbrengt naar dat punt? De plek die jullie samen hadden, de plek die je eerder niet voelde hier in het leven, in de wereld?
Misschien zeg ik het niet zo helder. Er zit natuurlijk ook wel iets van mezelf bij, een herkenning.
Misschien zeg ik het niet zo helder. Er zit natuurlijk ook wel iets van mezelf bij, een herkenning.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 8 juni 2008 om 11:19
Zon, ik weet het niet. Het is vooral zo veel. En dat ben ik nog steeds niet gewend, al vind ik wel dat ik er meestal goed mee omga.
Dat onverwachte, ik ben gewoon zo bezig met wat nu echt van mijzelf is en die onzekerheid die bij alles komt kijken.
Elke stap verder, is voor mijn gevoel ook verder van een op dat moment bekende plek vandaan.
Dat onverwachte, ik ben gewoon zo bezig met wat nu echt van mijzelf is en die onzekerheid die bij alles komt kijken.
Elke stap verder, is voor mijn gevoel ook verder van een op dat moment bekende plek vandaan.
zondag 8 juni 2008 om 11:22
quote:Elmervrouw schreef op 06 juni 2008 @ 13:03:
[...]
Eerder al een heel antwoord aan je geschreven Iseo, maar de computer liep vast
Kijken of het nog een keer lukt. Waar ik aan denk als ik jouw laatste posts lees, is hoe ik zelf was, ik herken dit ook wat je hier zegt. Ik was ook zo'n tiener. Gevlucht in een huwelijk als vanzelfsprekendheid, toen gescheiden (toen was ik nog steeds heel negatief over mezelf, zal er niet over uitwijden) en daarna kwam Safa met al zijn aandacht en liefs en vooral: zo anders als alles wat ik al kende, exotisch. Een familiemens ook. Het trok mij enorm aan, vanuit al mijn eigen gemis.
Uiteindelijk ben ik weggegaan omdat ik mezelf wéér aan het kwijtraken was - ik wist niet eens wie ik was. Altijd geweest wat een ander wilde. Wakkergeschud toen ik mijn kinderen kwijtraakte. Toen was ik alles kwijt, ik was aan mezelf overgeleverd, kon nergens meer in vluchten, niet in kinderen en verzorging en werk, want alles was afgelopen.
Daar is een proces begonnen wat tot nu toe voortduurt: wie ben ik, wat wil ik? Al het uiterlijke was weg, ik kon me nergens meer achter verschuilen. En vooral de laatste maanden kom ik heel erg tegen dat ik schoon schip aan het maken ben, in relaties, allerlei relaties. Steeds meer voelen en ervaren wat bij mij past, wat energie geeft, maar ook wat energie vreet. En dat wil ik, zo mogelijk, niet meer. Ik maak keuzes. En het is een periode van soms grote verwarring. Ik zie het zelf zo: volgens mij ben ik aan het leven zoals een tiener dat doet (behalve dan dat ik nu meer verantwoordelijkheden heb!). Leven, voelen, ervaren; en keuzes maken. Past dit bij mij, of niet? Ik heb inmiddels een aardig idee van wie ik zelf ben en wat ik belangrijk vind in het leven, maar er zijn nog heel veel emoties te verwerken.
En ik haat mezelf niet meer eindelijk!
(Wat ik met dit lange verhaal wil zeggen is dat ik volgens mij een beetje herken waar je mee worstelt, Iseo. Zou therapie niet toch een goed idee zijn?)
Ik hou eigenlijk niet van het quoten van zulke lange stukken, maar ik heb het nog even voor je opgezocht.
Kijk maar wat je ermee kunt.
Met mij gaat het wel redelijk goed. Ik heb deze week echt knopen doorgehakt na heel goed naar mijn echte gevoel geluisterd te hebben. En daar ben ik trots op. Ik zit gewoon even stil, pas op de plaats, beetje was ophangen en thuistutten, lekker wel.
[...]
Eerder al een heel antwoord aan je geschreven Iseo, maar de computer liep vast
Kijken of het nog een keer lukt. Waar ik aan denk als ik jouw laatste posts lees, is hoe ik zelf was, ik herken dit ook wat je hier zegt. Ik was ook zo'n tiener. Gevlucht in een huwelijk als vanzelfsprekendheid, toen gescheiden (toen was ik nog steeds heel negatief over mezelf, zal er niet over uitwijden) en daarna kwam Safa met al zijn aandacht en liefs en vooral: zo anders als alles wat ik al kende, exotisch. Een familiemens ook. Het trok mij enorm aan, vanuit al mijn eigen gemis.
Uiteindelijk ben ik weggegaan omdat ik mezelf wéér aan het kwijtraken was - ik wist niet eens wie ik was. Altijd geweest wat een ander wilde. Wakkergeschud toen ik mijn kinderen kwijtraakte. Toen was ik alles kwijt, ik was aan mezelf overgeleverd, kon nergens meer in vluchten, niet in kinderen en verzorging en werk, want alles was afgelopen.
Daar is een proces begonnen wat tot nu toe voortduurt: wie ben ik, wat wil ik? Al het uiterlijke was weg, ik kon me nergens meer achter verschuilen. En vooral de laatste maanden kom ik heel erg tegen dat ik schoon schip aan het maken ben, in relaties, allerlei relaties. Steeds meer voelen en ervaren wat bij mij past, wat energie geeft, maar ook wat energie vreet. En dat wil ik, zo mogelijk, niet meer. Ik maak keuzes. En het is een periode van soms grote verwarring. Ik zie het zelf zo: volgens mij ben ik aan het leven zoals een tiener dat doet (behalve dan dat ik nu meer verantwoordelijkheden heb!). Leven, voelen, ervaren; en keuzes maken. Past dit bij mij, of niet? Ik heb inmiddels een aardig idee van wie ik zelf ben en wat ik belangrijk vind in het leven, maar er zijn nog heel veel emoties te verwerken.
En ik haat mezelf niet meer eindelijk!
(Wat ik met dit lange verhaal wil zeggen is dat ik volgens mij een beetje herken waar je mee worstelt, Iseo. Zou therapie niet toch een goed idee zijn?)
Ik hou eigenlijk niet van het quoten van zulke lange stukken, maar ik heb het nog even voor je opgezocht.
Kijk maar wat je ermee kunt.
Met mij gaat het wel redelijk goed. Ik heb deze week echt knopen doorgehakt na heel goed naar mijn echte gevoel geluisterd te hebben. En daar ben ik trots op. Ik zit gewoon even stil, pas op de plaats, beetje was ophangen en thuistutten, lekker wel.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 8 juni 2008 om 11:23
Moeilijk he om die veiligheid van het bekende los te laten
want dat is het!
Het is bekend en daarom lastig los te laten
Besef dat echte liefde vooral loslaten is.
Denk hierbij maar aan je ouders, die hebben je laten gaan in een zeer lastige tijd en je je eigen pad laten kiezen en staan nu gewoon weer voor je klaar!
Je weet dat jullie liefde samen onmogelijk is dus moet je hem loslaten. En dat betekent niet dat je minder van hem houdt of hem moet haten. Maar loslaten, zijn eigen leven laten leiden. En dat heeft tijd nodig en gaat met stappen vooruit en soms een stap terug.
want dat is het!
Het is bekend en daarom lastig los te laten
Besef dat echte liefde vooral loslaten is.
Denk hierbij maar aan je ouders, die hebben je laten gaan in een zeer lastige tijd en je je eigen pad laten kiezen en staan nu gewoon weer voor je klaar!
Je weet dat jullie liefde samen onmogelijk is dus moet je hem loslaten. En dat betekent niet dat je minder van hem houdt of hem moet haten. Maar loslaten, zijn eigen leven laten leiden. En dat heeft tijd nodig en gaat met stappen vooruit en soms een stap terug.
zondag 8 juni 2008 om 11:31
Steeds meer voelen en ervaren wat bij mij past, zo is het nu voor mij ook, Elmer.
Dat is wel fijn, ik merk dat ik mezelf soms echt niet goed ken en kan verbaasd zijn over iets wat goed ging of wat me blijkbaar interesseert of goed ligt.
De andere kant van deze zoektocht is ook dat er veel terugkomt, je hebt veel om over na te denken en uit te vinden, vechten met jezelf.
Van mijn reacties weet ik soms niet waarom ik ze geef, in het dagelijks leven.
Maar ik maak keuzes, al vind ik dat erg lastig. Heb niet vaak het gevoel dat ik iets kan besluiten en dan daarop verder gaan, er blijft steeds iets achter.
Ik leef ook als een tiener, voel me wat die fase betreft goed thuis in mijn klas op school al ben ik ouder. Ondertussen wel met volwassen verantwoordelijkheden te maken.
Maar het is inderdaad leven, voelen, ervaren.
Gevoel komt terug, gek dat ik eerst niet zag dat veel toch voortkwam uit alleen met mijn 'hoofd' bezig zijn en niet met gevoel.
Dat is wel fijn, ik merk dat ik mezelf soms echt niet goed ken en kan verbaasd zijn over iets wat goed ging of wat me blijkbaar interesseert of goed ligt.
De andere kant van deze zoektocht is ook dat er veel terugkomt, je hebt veel om over na te denken en uit te vinden, vechten met jezelf.
Van mijn reacties weet ik soms niet waarom ik ze geef, in het dagelijks leven.
Maar ik maak keuzes, al vind ik dat erg lastig. Heb niet vaak het gevoel dat ik iets kan besluiten en dan daarop verder gaan, er blijft steeds iets achter.
Ik leef ook als een tiener, voel me wat die fase betreft goed thuis in mijn klas op school al ben ik ouder. Ondertussen wel met volwassen verantwoordelijkheden te maken.
Maar het is inderdaad leven, voelen, ervaren.
Gevoel komt terug, gek dat ik eerst niet zag dat veel toch voortkwam uit alleen met mijn 'hoofd' bezig zijn en niet met gevoel.
zondag 8 juni 2008 om 11:35
quote:Perel schreef op 08 juni 2008 @ 11:32:
Wat ik nog lees Iseo, wat anders is, jij bent van huis uit met hem gestart.
Ik heb eerst mijn eigen leven en plekje gehad waar ik wist dat ik het alleen kon redden, daar is hij toen bijgekomen.
Dat maakt een wereld van verschil.Daar heb je helemaal gelijk in, dat geld ook voor mij
Wat ik nog lees Iseo, wat anders is, jij bent van huis uit met hem gestart.
Ik heb eerst mijn eigen leven en plekje gehad waar ik wist dat ik het alleen kon redden, daar is hij toen bijgekomen.
Dat maakt een wereld van verschil.Daar heb je helemaal gelijk in, dat geld ook voor mij
zondag 8 juni 2008 om 11:37
Ja we ontmoetten elkaar toen ik was weggegaan van huis, naar een stad uit de buurt.
En onze relatie begon op vrij heftige emotionele basis waarvan ik nu ook pas zie wat een impact die gebeurtenis eigenlijk had, de dood, zelfmoord, van zijn vriend, die ik had gevonden.
Dat bracht ons bij elkaar, maar verklaarde voor mij ook in het begin de toestanden en uitvallen.
Ik was echt verdrietig en verward. Ik verdoofde mezelf en wenste dat ik hem had kunnen helpen.
En onze relatie begon op vrij heftige emotionele basis waarvan ik nu ook pas zie wat een impact die gebeurtenis eigenlijk had, de dood, zelfmoord, van zijn vriend, die ik had gevonden.
Dat bracht ons bij elkaar, maar verklaarde voor mij ook in het begin de toestanden en uitvallen.
Ik was echt verdrietig en verward. Ik verdoofde mezelf en wenste dat ik hem had kunnen helpen.
zondag 8 juni 2008 om 11:42
Iseo lieverd,
je kan altijd bij iemand staan maar uiteindelijk moet diegene zelf het verdriet verwerken en zichzelf helpen!
Het verdriet om dat kindje wat hier niet meer gekomen is is iets wat ik echt zelf heb moeten verwerken, ondanks veel steun en lieve woorden van anderen.
Voel je niet schuldig en kwel jezelf niet met het gevoel dat je misschien niet genoeg hebt gedaan.
Ook nu geld dat weer voor mij, ik kan praten wat ik wel met wie dan ook maar uiteindelijk ben ik degene die het verdriet voel (je weet wel wat ik bedoel) en dat zal ik en kan ook ik alleen maar proberen een plek te geven.
Het is daarbij fijn te merken dat er mensen zijn die dus wel begrip op kunnen brengen voor die onvoorspelbare reakties die voortkomen vanuit dat verdriet maar toch ben ik degene die dat verdriet handen en voeten moet gaan geven zodat ik ook kan genieten van de positieve dingen
Kun je me volgen?
je kan altijd bij iemand staan maar uiteindelijk moet diegene zelf het verdriet verwerken en zichzelf helpen!
Het verdriet om dat kindje wat hier niet meer gekomen is is iets wat ik echt zelf heb moeten verwerken, ondanks veel steun en lieve woorden van anderen.
Voel je niet schuldig en kwel jezelf niet met het gevoel dat je misschien niet genoeg hebt gedaan.
Ook nu geld dat weer voor mij, ik kan praten wat ik wel met wie dan ook maar uiteindelijk ben ik degene die het verdriet voel (je weet wel wat ik bedoel) en dat zal ik en kan ook ik alleen maar proberen een plek te geven.
Het is daarbij fijn te merken dat er mensen zijn die dus wel begrip op kunnen brengen voor die onvoorspelbare reakties die voortkomen vanuit dat verdriet maar toch ben ik degene die dat verdriet handen en voeten moet gaan geven zodat ik ook kan genieten van de positieve dingen
Kun je me volgen?
zondag 8 juni 2008 om 11:44
quote:zonlicht2 schreef op 08 juni 2008 @ 11:37:
En dat is toch heerlijk, niet meer leven als een zombie als een buitenstaander maar gewoon voelen dat jij er bent en dat jij er toe doet!
Zeker weten, dat is bij mij nu ook. En dat kan pijnlijk zijn, maar het is wel écht. Heel anders dan alles met je hoofd bedenken zoals ik heel lang heb gedaan.
Nu lééf ik - steeds meer - en dat is zoveel beter dan als een zombie maar wat de tijd uitzitten. Echt, dat heb ik zo lang gehad.. en dat is waardeloos. (Maar ja, overlevingsmodus, kon toen niet anders.)
En dat is toch heerlijk, niet meer leven als een zombie als een buitenstaander maar gewoon voelen dat jij er bent en dat jij er toe doet!
Zeker weten, dat is bij mij nu ook. En dat kan pijnlijk zijn, maar het is wel écht. Heel anders dan alles met je hoofd bedenken zoals ik heel lang heb gedaan.
Nu lééf ik - steeds meer - en dat is zoveel beter dan als een zombie maar wat de tijd uitzitten. Echt, dat heb ik zo lang gehad.. en dat is waardeloos. (Maar ja, overlevingsmodus, kon toen niet anders.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 8 juni 2008 om 11:46
quote:Elmervrouw schreef op 08 juni 2008 @ 11:44:
[...]
Zeker weten, dat is bij mij nu ook. En dat kan pijnlijk zijn, maar het is wel écht. Heel anders dan alles met je hoofd bedenken zoals ik heel lang heb gedaan.
Nu lééf ik - steeds meer - en dat is zoveel beter dan als een zombie maar wat de tijd uitzitten. Echt, dat heb ik zo lang gehad.. en dat is waardeloos. (Maar ja, overlevingsmodus, kon toen niet anders.)
oh helemaal mee eens Veer,
soms heel erg pijnlijk en hier soms toch nog een overlevingsmodus maar dan wel als een overbrugging want ik wil gewoon weer voelen en leven
[...]
Zeker weten, dat is bij mij nu ook. En dat kan pijnlijk zijn, maar het is wel écht. Heel anders dan alles met je hoofd bedenken zoals ik heel lang heb gedaan.
Nu lééf ik - steeds meer - en dat is zoveel beter dan als een zombie maar wat de tijd uitzitten. Echt, dat heb ik zo lang gehad.. en dat is waardeloos. (Maar ja, overlevingsmodus, kon toen niet anders.)
oh helemaal mee eens Veer,
soms heel erg pijnlijk en hier soms toch nog een overlevingsmodus maar dan wel als een overbrugging want ik wil gewoon weer voelen en leven
