Relaties
alle pijlers
Geen verjaardagscadeau
vrijdag 4 oktober 2013 om 14:40
Ik schaam me bijna dat ik hier een topic over moet maken. Iets onbenulligs als een verjaardagscadeau is uitgelopen tot een grote ruzie met mijn vriend.
Het verhaal:
Mijn vriend heeft mij geen verjaardagscadeau gegeven voor mijn verjaardag. Hij heeft gezegd dat hij niks had omdat hij niet wist wat hij voor me moest kopen. Ik vond het een beetje stom, en was er eerlijk gezegd wel een beetje verdrietig om. Vooral vanwege de reden, ik vind het nogal een flauwekul reden namelijk. Tegelijkertijd wil ik ook geen cadeau eisen, maar ik verwachtte het wel een beetje natuurlijk, dat valt niet te ontkennen.
Mijn vriend heeft toen gezegd dat het verjaardagscadeau nog komt, en dat hij iets leuks zou plannen. Er zijn intussen 3 maanden verstreken. Hij zei dat we in oktober ergens heen zouden gaan.
Nu vroeg ik gister of ik nog een weekend moest vrijhouden deze maand, en kwam eruit dat hij helemaal niks gepland had. Er was niet echt een reden voor. Hij wist het gewoon nog niet en had nog niks besloten.
Wat moet ik hier nou mee? Mijn vriend is heel chaotisch en ik wil niet verwend overkomen, maar eigenlijk doet dit me toch wel pijn, en voel ik me minder speciaal. Ik heb hem wel een leuk cadeau gegeven voor zijn verjaardag, en had op z'n minst een lief briefje of gedicht terug verwacht.
Ik weet dat mannen moeilijk zijn met cadeau's, dat ze bang zijn het verkeerde te kopen, etc, maar ik heb al duizenden keren aangegeven dat alles wel goed is, en dat het mij gaat om de moeite die erachter steekt. Ik krijg hiervan het idee dat ik de moeite niet waard ben... Mijn vriend zijn insteek blijft: maar ik weet niet wat ik voor je moet kopen. En daarmee is voor hem de kous een beetje af. Hij zegt wel het spijt me enzo, maar daar houd het ook op. Het doet me pijn dat hij niet eens op zijn minst geprobeerd heeft om iets leuks voor mij te vinden. Toen zei hij dat hij het heus wel probeerde, maar het gewoon echt niet wist.
Wat moet ik hier nou mee? Gewoon niet meer verwachten? Ik voel me intussen bijna een slecht persoon dat ik nog iets verwacht
Voor de beeldvorming: we zijn 1 jaar samen, ik ben 24 en mijn vriend 27.
Het verhaal:
Mijn vriend heeft mij geen verjaardagscadeau gegeven voor mijn verjaardag. Hij heeft gezegd dat hij niks had omdat hij niet wist wat hij voor me moest kopen. Ik vond het een beetje stom, en was er eerlijk gezegd wel een beetje verdrietig om. Vooral vanwege de reden, ik vind het nogal een flauwekul reden namelijk. Tegelijkertijd wil ik ook geen cadeau eisen, maar ik verwachtte het wel een beetje natuurlijk, dat valt niet te ontkennen.
Mijn vriend heeft toen gezegd dat het verjaardagscadeau nog komt, en dat hij iets leuks zou plannen. Er zijn intussen 3 maanden verstreken. Hij zei dat we in oktober ergens heen zouden gaan.
Nu vroeg ik gister of ik nog een weekend moest vrijhouden deze maand, en kwam eruit dat hij helemaal niks gepland had. Er was niet echt een reden voor. Hij wist het gewoon nog niet en had nog niks besloten.
Wat moet ik hier nou mee? Mijn vriend is heel chaotisch en ik wil niet verwend overkomen, maar eigenlijk doet dit me toch wel pijn, en voel ik me minder speciaal. Ik heb hem wel een leuk cadeau gegeven voor zijn verjaardag, en had op z'n minst een lief briefje of gedicht terug verwacht.
Ik weet dat mannen moeilijk zijn met cadeau's, dat ze bang zijn het verkeerde te kopen, etc, maar ik heb al duizenden keren aangegeven dat alles wel goed is, en dat het mij gaat om de moeite die erachter steekt. Ik krijg hiervan het idee dat ik de moeite niet waard ben... Mijn vriend zijn insteek blijft: maar ik weet niet wat ik voor je moet kopen. En daarmee is voor hem de kous een beetje af. Hij zegt wel het spijt me enzo, maar daar houd het ook op. Het doet me pijn dat hij niet eens op zijn minst geprobeerd heeft om iets leuks voor mij te vinden. Toen zei hij dat hij het heus wel probeerde, maar het gewoon echt niet wist.
Wat moet ik hier nou mee? Gewoon niet meer verwachten? Ik voel me intussen bijna een slecht persoon dat ik nog iets verwacht
Voor de beeldvorming: we zijn 1 jaar samen, ik ben 24 en mijn vriend 27.
zondag 6 oktober 2013 om 14:00
quote:medina schreef op 05 oktober 2013 @ 17:10:
[...]
Misschien kwam het wel zo over, maar mijn post was niet veroordelend bedoeld. Alleen werd ik heel erg triest bij het lezen van jouw post.
Je vindt 1000 dingen leuk en je man hoeft maar 3x per jaar (jouw verjaardag, Sinterklaas en Kerst) iets extra's voor je te doen waar hij je een groot plezier mee zou doen en hij vertikt het gewoon. Het is niet een kwestie van geestelijk of fysiek iets niet kunnen, het is een kwestie van het vertikken om een stapje extra te doen voor de moeder van je kinderen. Ik stelde me zo voor hoe je voor jezelf een cadeautje koopt en voor je kinderen net doet alsof je het gekregen hebt, daar werd ik eigenlijk een beetje verdrietig van.
Want waarom zou je moeten kiezen tussen lekker koken en een cadeautje. Waarom niet én..én? Jij kookt toch ook lekker voor hem? Waarom is het ineens iets bijzonders en een cadeautje voor je als hij dat doet? Je hoeft ook niet het zoveelste parfum te krijgen of een vibo met afstandsbediening, zoals je schrijft, er zijn nog wel andere dingen dan dat. Je zegt zelf dat je 1000 dingen leuk vindt.
Dat je schrijft dat je zou denken dat je man vreemd gaat als hij cadeautjes voor je koopt, dat zegt toch ook wat. Hij heeft je - bewust of onbewust - al zo 'getraind' dat je geen cadeautjes van hem hoeft te verwachten, waardoor het nu iets raars zou zijn als je er wel eentje krijgt. Je verdedigt hem, maar in dit opzicht - waar hij het vertikt om 3 x per jaar een cadeautje voor je te kopen terwijl hij weet dat je er verdrietig om wordt en dat je voor jullie kinderen een toneelstuk op moet voeren alsof je een cadeau gekregen hebt - is hij het niet waard om te verdedigen, sorry. Mijn mening.
Sorry; ik las het dan idd verkeerd. Dacht dat je mij maar een triest figuur vond oid. Dank je; is wel lief van je! Aan het begin heb ik ruzie gemaakt hierover. Dat had weinig nut, want ik hou niet van gedoe. Dus heb ik besloten om blij te zijn met wat ik wel heb.
Wat ik wel echt heel erg vond (nog steeds een beetje; totaal nutteloos want t is onherstelbaar), is dat na de geboorte van mijn beide kinderen, ál het bezoek enthousiast vroeg wat de vader voor mij gekocht had.. Nou niets dus.. En dat vond/vind hij ook echt niet nodig.. Niet eens omdat ik zo graag iets wilde, maar schaamde me gewoon om dat te zeggen, omdat iedereen me zo meewarig aankeek..
Maar goed, als ik nu dus iets wil; leg ik dat gedetailleerd uit. En dan moet ik nog meegaan naar de winkel.
Gelukkig heb ik een hele lieve vader.. Die wél precies weet wat ik wil
)
Nu ik er zo over nadenk - Wat is mijn man in sommige gevallen eigenlijk een eikel!
[...]
Misschien kwam het wel zo over, maar mijn post was niet veroordelend bedoeld. Alleen werd ik heel erg triest bij het lezen van jouw post.
Je vindt 1000 dingen leuk en je man hoeft maar 3x per jaar (jouw verjaardag, Sinterklaas en Kerst) iets extra's voor je te doen waar hij je een groot plezier mee zou doen en hij vertikt het gewoon. Het is niet een kwestie van geestelijk of fysiek iets niet kunnen, het is een kwestie van het vertikken om een stapje extra te doen voor de moeder van je kinderen. Ik stelde me zo voor hoe je voor jezelf een cadeautje koopt en voor je kinderen net doet alsof je het gekregen hebt, daar werd ik eigenlijk een beetje verdrietig van.
Want waarom zou je moeten kiezen tussen lekker koken en een cadeautje. Waarom niet én..én? Jij kookt toch ook lekker voor hem? Waarom is het ineens iets bijzonders en een cadeautje voor je als hij dat doet? Je hoeft ook niet het zoveelste parfum te krijgen of een vibo met afstandsbediening, zoals je schrijft, er zijn nog wel andere dingen dan dat. Je zegt zelf dat je 1000 dingen leuk vindt.
Dat je schrijft dat je zou denken dat je man vreemd gaat als hij cadeautjes voor je koopt, dat zegt toch ook wat. Hij heeft je - bewust of onbewust - al zo 'getraind' dat je geen cadeautjes van hem hoeft te verwachten, waardoor het nu iets raars zou zijn als je er wel eentje krijgt. Je verdedigt hem, maar in dit opzicht - waar hij het vertikt om 3 x per jaar een cadeautje voor je te kopen terwijl hij weet dat je er verdrietig om wordt en dat je voor jullie kinderen een toneelstuk op moet voeren alsof je een cadeau gekregen hebt - is hij het niet waard om te verdedigen, sorry. Mijn mening.
Sorry; ik las het dan idd verkeerd. Dacht dat je mij maar een triest figuur vond oid. Dank je; is wel lief van je! Aan het begin heb ik ruzie gemaakt hierover. Dat had weinig nut, want ik hou niet van gedoe. Dus heb ik besloten om blij te zijn met wat ik wel heb.
Wat ik wel echt heel erg vond (nog steeds een beetje; totaal nutteloos want t is onherstelbaar), is dat na de geboorte van mijn beide kinderen, ál het bezoek enthousiast vroeg wat de vader voor mij gekocht had.. Nou niets dus.. En dat vond/vind hij ook echt niet nodig.. Niet eens omdat ik zo graag iets wilde, maar schaamde me gewoon om dat te zeggen, omdat iedereen me zo meewarig aankeek..
Maar goed, als ik nu dus iets wil; leg ik dat gedetailleerd uit. En dan moet ik nog meegaan naar de winkel.
Gelukkig heb ik een hele lieve vader.. Die wél precies weet wat ik wil
) Nu ik er zo over nadenk - Wat is mijn man in sommige gevallen eigenlijk een eikel!
zondag 6 oktober 2013 om 17:44
Ik zou ook niet weten waarom de vader van je kinderen iets voor je moet kopen als je kind geboren is. Het was niet eens in me opgekomen en niemand heeft er vragen over gesteld.
Mijn man houdt niet van cadeaus. Hij houdt niet van geven en ook niet van krijgen. Niet dat dat nu ineens de norm is (zelf ben ik gek op cadeaus) maar waarom een man dan ineens een eikel is ontgaat me ook een beetje.
Mijn man houdt niet van cadeaus. Hij houdt niet van geven en ook niet van krijgen. Niet dat dat nu ineens de norm is (zelf ben ik gek op cadeaus) maar waarom een man dan ineens een eikel is ontgaat me ook een beetje.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zondag 6 oktober 2013 om 17:59
quote:BWitched schreef op 06 oktober 2013 @ 17:44:
Ik zou ook niet weten waarom de vader van je kinderen iets voor je moet kopen als je kind geboren is. Het was niet eens in me opgekomen en niemand heeft er vragen over gesteld.
Mijn man houdt niet van cadeaus. Hij houdt niet van geven en ook niet van krijgen. Niet dat dat nu ineens de norm is (zelf ben ik gek op cadeaus) maar waarom een man dan ineens een eikel is ontgaat me ook een beetje.
Ja inderdaad. Waarom is dat verplicht? Je 'krijgt' in principe toch al iets, je kind? En volgens mij kost dat kind al klauwen vol met geld, waarom dan de moeder nog een cadeau extra geven?
Ik ben het er wel mee eens dat, als je partner iets belangrijk vindt, dat je dan ook je best moet doen om daar iets in te betekenen. Als je het gewoon domweg vertikt ben je in mijn ogen ook een eikel.
Ik zou ook niet weten waarom de vader van je kinderen iets voor je moet kopen als je kind geboren is. Het was niet eens in me opgekomen en niemand heeft er vragen over gesteld.
Mijn man houdt niet van cadeaus. Hij houdt niet van geven en ook niet van krijgen. Niet dat dat nu ineens de norm is (zelf ben ik gek op cadeaus) maar waarom een man dan ineens een eikel is ontgaat me ook een beetje.
Ja inderdaad. Waarom is dat verplicht? Je 'krijgt' in principe toch al iets, je kind? En volgens mij kost dat kind al klauwen vol met geld, waarom dan de moeder nog een cadeau extra geven?
Ik ben het er wel mee eens dat, als je partner iets belangrijk vindt, dat je dan ook je best moet doen om daar iets in te betekenen. Als je het gewoon domweg vertikt ben je in mijn ogen ook een eikel.
