Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 8 juni 2008 om 11:48
Ik ben bijgelezen tot en met de post van 11.00 vanochtend.
Het gevoel dat ik daarbij krijg, Iseo, is dat je eigenlijk een ontmoeting met je ex nodig hebt, om af te sluiten.
Weten hoe hij zich voelt over jullie kleine en voelen wat zijn aanwezigheid, zijn woorden, met je doen. Jouw verhaal aan hem doen.
En tegelijkertijd is dat hartstikke eng, zou je teruggaan naar hem, zou je onder zijn invloed raken. Zou hij je gaan stalken naar aanleiding van zo'n ontmoeting.
Als je ooit zoiets onderneemt, doe het in een uiterst veilige situatie. Dat hij je niet kan vinden, dat hij jou of je dochter niets aan kan doen. Dat jij er direct uit kan -er moeten dus ook anderen in betrokken worden- Ook moet je het van tevoren beperken in tijd en ruimte. Zelfbescherming.
Bij hele nare zaken vindt er wel eens een confrontatie tussen slachtoffer en dader plaats. Dat schijnt helend te kunnen zijn voor het slachtoffer.
Misschien is het zoiets wat je tegenhoudt om verder te gaan.
Het gevoel dat ik daarbij krijg, Iseo, is dat je eigenlijk een ontmoeting met je ex nodig hebt, om af te sluiten.
Weten hoe hij zich voelt over jullie kleine en voelen wat zijn aanwezigheid, zijn woorden, met je doen. Jouw verhaal aan hem doen.
En tegelijkertijd is dat hartstikke eng, zou je teruggaan naar hem, zou je onder zijn invloed raken. Zou hij je gaan stalken naar aanleiding van zo'n ontmoeting.
Als je ooit zoiets onderneemt, doe het in een uiterst veilige situatie. Dat hij je niet kan vinden, dat hij jou of je dochter niets aan kan doen. Dat jij er direct uit kan -er moeten dus ook anderen in betrokken worden- Ook moet je het van tevoren beperken in tijd en ruimte. Zelfbescherming.
Bij hele nare zaken vindt er wel eens een confrontatie tussen slachtoffer en dader plaats. Dat schijnt helend te kunnen zijn voor het slachtoffer.
Misschien is het zoiets wat je tegenhoudt om verder te gaan.
zondag 8 juni 2008 om 11:51
Zon
Hij moest het verdriet verwerken, hij moest zelf leren omgaan met dat wat niet goed ging in zijn verleden en leven.
Maar zelf wist ik niet dat ik zo van de kaart was. Nog steeds als ik terugdenk aan die tijd voel ik me schuldig, voel ik me verdrietig om die jongen die niet meer leeft.
Ik heb van mijn ex ook het verwijt gerkregen, en daar heb ik niet eerder zo bij stilgestaan, dat ik zijn vriend misschien wel had kunnen redden. Had harder op zijn borst moeten slaan, hem eruit moeten slepen. Ik was er immers bij (samen met de vriendin van die jongen die in alle staten van paniek was) en had hem laten gaan.
Hij moest het verdriet verwerken, hij moest zelf leren omgaan met dat wat niet goed ging in zijn verleden en leven.
Maar zelf wist ik niet dat ik zo van de kaart was. Nog steeds als ik terugdenk aan die tijd voel ik me schuldig, voel ik me verdrietig om die jongen die niet meer leeft.
Ik heb van mijn ex ook het verwijt gerkregen, en daar heb ik niet eerder zo bij stilgestaan, dat ik zijn vriend misschien wel had kunnen redden. Had harder op zijn borst moeten slaan, hem eruit moeten slepen. Ik was er immers bij (samen met de vriendin van die jongen die in alle staten van paniek was) en had hem laten gaan.
zondag 8 juni 2008 om 11:55
Iseo, dat is niet zo!
Op die manier probeert jouw ex de verantwoordelijkheid over zijn eigen onmacht bij jou neer te leggen!
Een zelfmoord is een keuze die iemand maakt en de mensen eromheen kunnen die keuze niet tegenhouden als iemand echt wil! En het is nogal wat om te verwachten dat een jong meisje jouw vriend kan redden als je dat zelf dus niet hebt gekunt.
Het is een projectie van zijn schuldgevoel op jou!
Op die manier probeert jouw ex de verantwoordelijkheid over zijn eigen onmacht bij jou neer te leggen!
Een zelfmoord is een keuze die iemand maakt en de mensen eromheen kunnen die keuze niet tegenhouden als iemand echt wil! En het is nogal wat om te verwachten dat een jong meisje jouw vriend kan redden als je dat zelf dus niet hebt gekunt.
Het is een projectie van zijn schuldgevoel op jou!
zondag 8 juni 2008 om 11:57
Hoi Mamzie.
Hoe gaat het met jou?
Moeilijke vraag.
Ik wil geen slachtoffer zijn, wil liever dat het een zeer ongelukkige relatie was die we beiden zouden willen afsluiten op een goede manier omdat we samen een dochter hebben.
Het geweld maakt het ingewikkeld, terwijl dat toen door mij werd gezien als een uiting van onmacht en radeloosheid. Dat maakte hem toen geen dader maar wel iemand waar ik ontzettend bang van werd.
Hoe gaat het met jou?
Moeilijke vraag.
Ik wil geen slachtoffer zijn, wil liever dat het een zeer ongelukkige relatie was die we beiden zouden willen afsluiten op een goede manier omdat we samen een dochter hebben.
Het geweld maakt het ingewikkeld, terwijl dat toen door mij werd gezien als een uiting van onmacht en radeloosheid. Dat maakte hem toen geen dader maar wel iemand waar ik ontzettend bang van werd.
zondag 8 juni 2008 om 12:00
Vind het wel schokkend om te lezen, dat jij niet eerder de ruimte hebt gehad om stil te staan bij jouw schuldvraag ten aanzien van die vriend.
In een normale situatie had je daar al uittentreure over gepiekerd -was je hopelijk uitgekomen op dat je gedaan hebt wat je kon en dat je wenste dat je meer kon doen op dat moment-
Nu zijn de verwijten van je ex kennelijk jouw verwerking gaan overrulen.
Wat ik zonet schreef hoef je natuurlijk niet meteen te gaan doen. Liever niet zelfs, heel goed nadenken en mss over een half jaar of zo pas besluiten.
Wat je wel kunt doen is oefenen in je hoofd hoe hij zou reageren bij zo'n ontmoeting en wat jij kwijt zou willen, hoe jij terug zou reageren.
Eigenlijk weet je best al wat er tevoren zou komen als je hem weer zou zien.
In een normale situatie had je daar al uittentreure over gepiekerd -was je hopelijk uitgekomen op dat je gedaan hebt wat je kon en dat je wenste dat je meer kon doen op dat moment-
Nu zijn de verwijten van je ex kennelijk jouw verwerking gaan overrulen.
Wat ik zonet schreef hoef je natuurlijk niet meteen te gaan doen. Liever niet zelfs, heel goed nadenken en mss over een half jaar of zo pas besluiten.
Wat je wel kunt doen is oefenen in je hoofd hoe hij zou reageren bij zo'n ontmoeting en wat jij kwijt zou willen, hoe jij terug zou reageren.
Eigenlijk weet je best al wat er tevoren zou komen als je hem weer zou zien.
zondag 8 juni 2008 om 12:07
Laat zo'n ontmoeting maar op zijn beloop Iseo
Het is belangrijk dat jij nu de ruimte hebt om dingen in het juiste perspectief te leren zien. Dus hoe ze werkelijk zijn en niet hoe jullie ze samen gemaakt hebben in jullie patroon.
Je merkt vanzelf wel wanneer je er aan toe bent en zelf krachtig genoeg bent om die stappen te zetten.
En bovendien, daarin heeft hij als vader net zo goed een verantwoordelijkheid richting zijn dochter maar tot nu toe ben jij degene die alleen die last voelt he? Twijfel niet aan je moederzijn omdat er nu dus geen kontakt is. Daar zijn redenen genoeg voor en nu geen kontakt betekent niet dat het er nooit zal komen.
Het is belangrijk dat jij nu de ruimte hebt om dingen in het juiste perspectief te leren zien. Dus hoe ze werkelijk zijn en niet hoe jullie ze samen gemaakt hebben in jullie patroon.
Je merkt vanzelf wel wanneer je er aan toe bent en zelf krachtig genoeg bent om die stappen te zetten.
En bovendien, daarin heeft hij als vader net zo goed een verantwoordelijkheid richting zijn dochter maar tot nu toe ben jij degene die alleen die last voelt he? Twijfel niet aan je moederzijn omdat er nu dus geen kontakt is. Daar zijn redenen genoeg voor en nu geen kontakt betekent niet dat het er nooit zal komen.
zondag 8 juni 2008 om 12:13
Zon, daar zeg je wel iets ook.
Het voelt alsof ik me zal moeten verdedigen tegenover hem waarom hij haar niet ziet.
Ook al is het voor zover het duidelijk kan zijn logisch, het gaat nogal ver dat een vader zijn kind helemaal niet kent.
Ik weet gewoon wat voor verklaringen en verhaal hij ervan kan maken, waarin ik verantwoordelijk ben. Het idee me te moeten gaan verdedigen in iets wat mij ook heel erg raakt omdat het om mijn kleine meid gaat, maakt me bang.
Het is vertrouwd hoe dit soort patronen werken en ik weet wat me te wachten staat, maar het is zo verdrietig.
Gewoon om hoe het is. Maar ook om wat er nodig is om het beter te maken, en waar ik voor zal komen te staan met haar, wanneer we dit uit zullen moeten gaan werken.
Ja hij heeft een verantwoordelijkheid, maar hij is juist zo'n nmogelijk persoon omdat het altijd buiten hem ligt, zoals hij het ziet.
Ik haat die persoon die hij van mij kan maken.
Het voelt alsof ik me zal moeten verdedigen tegenover hem waarom hij haar niet ziet.
Ook al is het voor zover het duidelijk kan zijn logisch, het gaat nogal ver dat een vader zijn kind helemaal niet kent.
Ik weet gewoon wat voor verklaringen en verhaal hij ervan kan maken, waarin ik verantwoordelijk ben. Het idee me te moeten gaan verdedigen in iets wat mij ook heel erg raakt omdat het om mijn kleine meid gaat, maakt me bang.
Het is vertrouwd hoe dit soort patronen werken en ik weet wat me te wachten staat, maar het is zo verdrietig.
Gewoon om hoe het is. Maar ook om wat er nodig is om het beter te maken, en waar ik voor zal komen te staan met haar, wanneer we dit uit zullen moeten gaan werken.
Ja hij heeft een verantwoordelijkheid, maar hij is juist zo'n nmogelijk persoon omdat het altijd buiten hem ligt, zoals hij het ziet.
Ik haat die persoon die hij van mij kan maken.
zondag 8 juni 2008 om 12:17
quote:Iseo schreef op 08 juni 2008 @ 12:13:
Ik haat die persoon die hij van mij kan maken.
En die tijd is voorbij!
Die gedachte moet je leren ombuigen want hij maakt niets meer van je
Jij maakt Iseo, besef dat heel goed en daar ben je goed mee bezig!
Toen was toen en nu is nu, klinkt simpel maar zo is het wel.
De keuzes van toen kun je niet meer veranderen maar je kan wel nu in het leven staan als jezelf.
Waarbij jij de verantwoordelijkheid neemt voor jezelf, niet meer en niet minder!
Hij maakt je niet tot iets slechts, dat gebeurt alleen als jij dat opnieuw gaat toelaten
Ik haat die persoon die hij van mij kan maken.
En die tijd is voorbij!
Die gedachte moet je leren ombuigen want hij maakt niets meer van je
Jij maakt Iseo, besef dat heel goed en daar ben je goed mee bezig!
Toen was toen en nu is nu, klinkt simpel maar zo is het wel.
De keuzes van toen kun je niet meer veranderen maar je kan wel nu in het leven staan als jezelf.
Waarbij jij de verantwoordelijkheid neemt voor jezelf, niet meer en niet minder!
Hij maakt je niet tot iets slechts, dat gebeurt alleen als jij dat opnieuw gaat toelaten
zondag 8 juni 2008 om 12:20
Gelukkig hoef je hem ook niet te ontmoeten. Inderdaad, geen haast.
Onderzoeken bij jezelf of dit het is, of je blijft terugkomen omdat het nog niet af is, is wel zinvol.
Ik vind die beeldspraak, over dat bos, over dat open veld, zo mooi. Het hele verhaal gaat leven door zo'n simpele vergelijking wat met al je woorden niet lukte.
Je vroeg hoe het met mij gaat. Ik heb nu twee weken lang gewerkt, is goed gegaan. Zelfs wat achterstallig werk in het huishouden daarnaast gedaan, al blijft mijn valkuil dat ik niks meer doe als ik thuiskom en dat alles wat ik bereik, thuis, zo weer kan instorten.
Wéér dromen over naar school gaan, dit keer op mijn eigen niveau. Dat blijft terugkomen, net als de realiteit dat studeren niet in mijn situatie past, zowel praktisch als financieel.
Gister te lang achter de computer gezeten dus vandaag weer
-voor het eerst in bijna twee weken- koppijn.
Maar het gaat goed dus.
Onderzoeken bij jezelf of dit het is, of je blijft terugkomen omdat het nog niet af is, is wel zinvol.
Ik vind die beeldspraak, over dat bos, over dat open veld, zo mooi. Het hele verhaal gaat leven door zo'n simpele vergelijking wat met al je woorden niet lukte.
Je vroeg hoe het met mij gaat. Ik heb nu twee weken lang gewerkt, is goed gegaan. Zelfs wat achterstallig werk in het huishouden daarnaast gedaan, al blijft mijn valkuil dat ik niks meer doe als ik thuiskom en dat alles wat ik bereik, thuis, zo weer kan instorten.
Wéér dromen over naar school gaan, dit keer op mijn eigen niveau. Dat blijft terugkomen, net als de realiteit dat studeren niet in mijn situatie past, zowel praktisch als financieel.
Gister te lang achter de computer gezeten dus vandaag weer
-voor het eerst in bijna twee weken- koppijn.
Maar het gaat goed dus.
zondag 8 juni 2008 om 12:20
Ik weet niet of zo'n ontmoeting de antwoorden zou brengen die je zoekt. Ik had in een ver verleden (vóór mijn eerste huwelijk) een relatie met een jongen die ook heel fout was, en die mij achterliet met een heleboel vragen. Nadat ik die relatie had beeindigd, dacht ik antwoorden te vinden als ik een gesprek met hem aanging. En ik zocht hem op, alleen om er achter te komen dat ik nog steeds niet tegen hem bestand was. Want even later had hij mij toch weer gezoend en antwoorden heb ik dus nooit gekregen.
Nadat mijn eerste man was overleden, ben ik achtergebleven met heel veel vragen. Sommige zijn beantwoord, maar verreweg de meeste niet. Op sommige heb ik zelf een soort antwoord bedacht, maar voor de rest heb ik moeten accepteren dat je niet overal een antwoord op krijgt. Hij is overleden en zal mij nooit een antwoord kunnen geven, maar als hij nog had geleefd denk ik ook niet dat we een goed gesprek hadden kunnen voeren over dit soort dingen. Dat was niet het soort contact dat er was tussen ons. Hij was altijd bezig met dingen naar zijn hand zetten, misschien niet eens altijd bewust.
Uiteindelijk denk ik, als ik nu kijk naar mijn leven en dat van mijn oudste kind, dat het beter is zo. Geen enkele rol meer voor zijn biologische vader; hoewel het toen niet mijn keus zou zijn geweest. Mijn kind zou zeker heel vaak teleurgesteld geweest zijn in zijn vader, in gevaar gebracht zelfs. Nu heeft hij rust en duidelijkheid, en veiligheid. En hij mist zijn vader niet omdat hij hem nooit heeft gekend. Het is beter zo, ondanks dat er misschien altijd wel vragen blijven.
Zou dat voor jou en jouw kind ook niet zo kunnen uitpakken, Iseo?
Nadat mijn eerste man was overleden, ben ik achtergebleven met heel veel vragen. Sommige zijn beantwoord, maar verreweg de meeste niet. Op sommige heb ik zelf een soort antwoord bedacht, maar voor de rest heb ik moeten accepteren dat je niet overal een antwoord op krijgt. Hij is overleden en zal mij nooit een antwoord kunnen geven, maar als hij nog had geleefd denk ik ook niet dat we een goed gesprek hadden kunnen voeren over dit soort dingen. Dat was niet het soort contact dat er was tussen ons. Hij was altijd bezig met dingen naar zijn hand zetten, misschien niet eens altijd bewust.
Uiteindelijk denk ik, als ik nu kijk naar mijn leven en dat van mijn oudste kind, dat het beter is zo. Geen enkele rol meer voor zijn biologische vader; hoewel het toen niet mijn keus zou zijn geweest. Mijn kind zou zeker heel vaak teleurgesteld geweest zijn in zijn vader, in gevaar gebracht zelfs. Nu heeft hij rust en duidelijkheid, en veiligheid. En hij mist zijn vader niet omdat hij hem nooit heeft gekend. Het is beter zo, ondanks dat er misschien altijd wel vragen blijven.
Zou dat voor jou en jouw kind ook niet zo kunnen uitpakken, Iseo?
zondag 8 juni 2008 om 12:21
zondag 8 juni 2008 om 12:27
Moet je je schamen voor een doodnormale reactie?
Bij ieder normaal mens had je gewoon nog een keer om de tafel kunnen gaan zitten en vertellen wat je pijn deed, vertellen wat je miste.
Eerlijk gezegd had je ook dan erachter gekomen dat hij je dat niet kon bieden maar dan had je in elk geval eens gehoord kunnen zijn door hem, zo goed en zo kwaad als'ie horen kon dan.
Je moet hierin los laten omdat je met déze man niet anders kan. Niet omdat die wens zo absurd is.
Bij ieder normaal mens had je gewoon nog een keer om de tafel kunnen gaan zitten en vertellen wat je pijn deed, vertellen wat je miste.
Eerlijk gezegd had je ook dan erachter gekomen dat hij je dat niet kon bieden maar dan had je in elk geval eens gehoord kunnen zijn door hem, zo goed en zo kwaad als'ie horen kon dan.
Je moet hierin los laten omdat je met déze man niet anders kan. Niet omdat die wens zo absurd is.
zondag 8 juni 2008 om 12:27
Doe jezelf niet zoveel onrecht aan door je te schamen, Iseolief!
Loslaten is denk ik een van de moeilijkste dingen.
Ik geloof uit je laatste postings te begrijpen wat je hebt laten liggen, maar hoe voel je het zelf, wil je het op gaan halen, of op een definitief plekje neerleggen, daar waar het hoort, waar het goed is?
Loslaten is denk ik een van de moeilijkste dingen.
Ik geloof uit je laatste postings te begrijpen wat je hebt laten liggen, maar hoe voel je het zelf, wil je het op gaan halen, of op een definitief plekje neerleggen, daar waar het hoort, waar het goed is?
zondag 8 juni 2008 om 12:32
zondag 8 juni 2008 om 14:04
Ben ik weer.
Hoi Lemmy
Maar ik kwam er al snel achter dat het niet zo was hoe het leek, of hoe ik me het voorstelde dat het moest zijn. En ik accepteerde dat, omdat het alles of niets was.
Dan ging ik nogal aan een hoop dingen voorbij, achteraf gezien.
Ook al bleek hij dat vertrouwen niet waard, ik kon steeds niet verder kijken dan het moment dat we het goedmaakten. Dan gaf ik alles weer op, zelfs dat wat ik in die rotsituatie ervoor had bedacht.
Wanneer ik wist dat het moest stoppen, wanneer ik de rommel opruimde en pijn had. Wanneer ik de scheldwoorden en verwijten niet zo maar aan kon nemen.
Ik kon de deur uitgaan, terwijl hij me tegen probeerde te houden, vol emoties en ik wilde hem nooit meer zien want alles ging kapot, maar kwam niet verder dan het eind van de straat.
Dat was zo'n buikpijn, zo'n schrijnend gevoel en het niet los kunnen laten. Het was niet af, niet duidelijk, het moest uitgewerkt. Ik hield van hem, zelfs hoe hij was even daarvoor. Daar dacht ik doorheen te kijken.
En hoe vaker het zo ging, hoe meer het ook een normale reactie werd om wel weg te willen, maar niet weg te gaan.
En ik was er zelf bij toen dat van kwaad tot erger ging, en hij me gewoon verbood weg te gaan, of mijn banden lekstak of zelfs in die laatste donkere periode de woonkamer in brand.
En mij dan aankijken.
Het was spelen met hoever het kon gaan, en als ik niets meer voelde kon hij me zo raken terwijl ik hem ook aan bleef kijken.
Wat een idioot gedoe. Wat een treurig huis waar we leefden, er bleef niets van ons over.
Ik kijk daarop terug en vraag me af waar ik mee bezig ben. Waarom houdt het me zo bezig? Waarom wil ik steeds terugkijken en het wél voelen?
Hoi Lemmy
Maar ik kwam er al snel achter dat het niet zo was hoe het leek, of hoe ik me het voorstelde dat het moest zijn. En ik accepteerde dat, omdat het alles of niets was.
Dan ging ik nogal aan een hoop dingen voorbij, achteraf gezien.
Ook al bleek hij dat vertrouwen niet waard, ik kon steeds niet verder kijken dan het moment dat we het goedmaakten. Dan gaf ik alles weer op, zelfs dat wat ik in die rotsituatie ervoor had bedacht.
Wanneer ik wist dat het moest stoppen, wanneer ik de rommel opruimde en pijn had. Wanneer ik de scheldwoorden en verwijten niet zo maar aan kon nemen.
Ik kon de deur uitgaan, terwijl hij me tegen probeerde te houden, vol emoties en ik wilde hem nooit meer zien want alles ging kapot, maar kwam niet verder dan het eind van de straat.
Dat was zo'n buikpijn, zo'n schrijnend gevoel en het niet los kunnen laten. Het was niet af, niet duidelijk, het moest uitgewerkt. Ik hield van hem, zelfs hoe hij was even daarvoor. Daar dacht ik doorheen te kijken.
En hoe vaker het zo ging, hoe meer het ook een normale reactie werd om wel weg te willen, maar niet weg te gaan.
En ik was er zelf bij toen dat van kwaad tot erger ging, en hij me gewoon verbood weg te gaan, of mijn banden lekstak of zelfs in die laatste donkere periode de woonkamer in brand.
En mij dan aankijken.
Het was spelen met hoever het kon gaan, en als ik niets meer voelde kon hij me zo raken terwijl ik hem ook aan bleef kijken.
Wat een idioot gedoe. Wat een treurig huis waar we leefden, er bleef niets van ons over.
Ik kijk daarop terug en vraag me af waar ik mee bezig ben. Waarom houdt het me zo bezig? Waarom wil ik steeds terugkijken en het wél voelen?
zondag 8 juni 2008 om 16:32
Ik vind je moedig dat je het allemaal onder ogen durft te zien. Wegstoppen is veel makkelijker.
Ik weet niet waarom het je nu bezig houdt. Misschien omdat je voor de zoveelste keer in je leven op een kruispunt staat en terugziet op je leven.
Alle veranderingen of stress situaties kunnen zo'n kruispunt zijn.
Wat een vloek eigenlijk om op een moment dat je zou moeten knallen op school -wat je overigens ook doet- dat verleden weer zo nabij komt. Is het eigenlijk weggeweest, in het afgelopen jaar?
Helaas, dit is jouw leven, dit is jouw realiteit. Deze periode komt steeds weer terug in je gedachten en hopelijk schuif je steeds wat op in je gedachten naar berusting, acceptatie van jouw aandeel.
Je laatste zin weet ik niet precies wat je bedoelt. Wat wil je voelen, de momenten waarop je gevoelloos was toen?
Ik weet niet waarom het je nu bezig houdt. Misschien omdat je voor de zoveelste keer in je leven op een kruispunt staat en terugziet op je leven.
Alle veranderingen of stress situaties kunnen zo'n kruispunt zijn.
Wat een vloek eigenlijk om op een moment dat je zou moeten knallen op school -wat je overigens ook doet- dat verleden weer zo nabij komt. Is het eigenlijk weggeweest, in het afgelopen jaar?
Helaas, dit is jouw leven, dit is jouw realiteit. Deze periode komt steeds weer terug in je gedachten en hopelijk schuif je steeds wat op in je gedachten naar berusting, acceptatie van jouw aandeel.
Je laatste zin weet ik niet precies wat je bedoelt. Wat wil je voelen, de momenten waarop je gevoelloos was toen?
zondag 8 juni 2008 om 16:57
Misschien is het ook 'gewoon' een stap vooruit. Van mezelf kan ik me herinneren dat ik in de eerste tijd nadat alles misging, leefde op de automatische piloot, ik deed gedachteloos wat ik doen moest. Ik kan me ook weinig herinneren uit die tijd. En in de tijd daarna drong steeds meer tot me door dat ik het ook gewoon érg mocht vinden wat er allemaal was gebeurd, dat ik best verdriet mocht hebben over wat me was overkomen. Ongeacht wat mijn eigen rol erin was geweest. En voelde ik wat ik toen niet toe kon laten, want als ik dat toen wel had gedaan had ik me niet eens staande kunnen houden middenin alle chaos. En ik had een baby van 2 maanden, en ik moest werken om rond te kunnen komen samen met hem, ik móest me wel staande houden. Was het bij jou ook niet zo, Iseo? Jij was zwanger, moest je daarop concentreren ongeacht alles wat er gebeurde, bevallen, een kleine baby om voor te zorgen...
Ook ik ben het huis uitgegaan om direct met hem te gaan samenwonen. Wist niet van mezelf dat ik ook wel dingen alleen kon. Ik denk dat dat wel scheelt, ja.
Ook ik ben het huis uitgegaan om direct met hem te gaan samenwonen. Wist niet van mezelf dat ik ook wel dingen alleen kon. Ik denk dat dat wel scheelt, ja.
zondag 8 juni 2008 om 19:24
Ik heb in die tijd een (ongeboren) babietje verloren. Ik accepteerde dat zoals vanzelf, het ging zoals het ging.
Dat is iets waar ik mezelf niet in begrijp, ik liet het gewoon gebeuren, het is geboren, meegenomen door een verpleegster, en voor me werd beslist wat het beste op dat moment was, geen begrafenis, zodra het de kamer in het ziekenhuis af was, was het niet meer van mij, het kwam niet in mijn hoofd om er achteraan te gaan, nog eens te vragen of ik nog eens mocht kijken, het was weg...en iedereen om me heen ging ook gewoon door, er heeft niemand ooit gevraagd hoe het voor mij geweest was.
Soms komt het nog wel eens ter sprake, het wordt dan genoemd 'die miskraam die je toen had', nou m'n r**t, pleurt op (don't mind my words, please) met je miskraam. Het was een kind, mijn eerste, mijn dochtertje, ze was veel te klein maar helemaal compleet aan de buitenkant, vingertjes met nageltjes, teentjes, neusje en wimpertjes, klein mondje, en hoewel niet officieel, ik heb haar de naam gegeven die ik voor haar had uitgezocht.
Ik weet niet of jullie spiritueel zijn, ik weet het wel van Elmer.
Op een gegeven moment was ik met wat moeders van school onder elkaar, toen één van hen me apart nam. Ze vertelde me dat ze vaak als ze mij tegenkwam, ze ook de verschijning van een meisje om me heen zag. Ze beschreef haar, en vertelde dat het meisje liet weten dat ze vrolijk en gelukkig was, en altijd dicht in mijn buurt.
Deze moeder wist van het gebeurde niet af, er is een tijd geweest, dat ik er niet over praatte.
Het meisje was ongeveer zo oud als het aantal jaren dat het geleden was.
Zij neemt het me niet kwalijk dat het gegaan is zoals het ging, ikzelf ben er nog niet helemaal klaar mee.
En ook dat ze al die tijd dan bij me is geweest, zonder dat ik het besefte, vind ik ook best een naar idee; alsof ik haar verwaarloosd heb. Momenteel is ze regelmatig in mijn gedachten.
Soms lijkt het wel of je apatisch bent, omdat je op dat moment het gevoel de emotie niet aankan, omdat je het helemaal alleen moet doen. Ik denk dat het een soort uitstelmechanisme is, later, als de tijd het tot verleden gemaakt heeft, komt de pijn alsnog, dan moet je er toch mee aan de slag, je ontkomt er niet aan.
Iseo, wie weet is het jouw uitstelmechanisme wel geweest, dat je op het moment zelf heeft beschermd tegen té veel pijn in één keer.
Dat is iets waar ik mezelf niet in begrijp, ik liet het gewoon gebeuren, het is geboren, meegenomen door een verpleegster, en voor me werd beslist wat het beste op dat moment was, geen begrafenis, zodra het de kamer in het ziekenhuis af was, was het niet meer van mij, het kwam niet in mijn hoofd om er achteraan te gaan, nog eens te vragen of ik nog eens mocht kijken, het was weg...en iedereen om me heen ging ook gewoon door, er heeft niemand ooit gevraagd hoe het voor mij geweest was.
Soms komt het nog wel eens ter sprake, het wordt dan genoemd 'die miskraam die je toen had', nou m'n r**t, pleurt op (don't mind my words, please) met je miskraam. Het was een kind, mijn eerste, mijn dochtertje, ze was veel te klein maar helemaal compleet aan de buitenkant, vingertjes met nageltjes, teentjes, neusje en wimpertjes, klein mondje, en hoewel niet officieel, ik heb haar de naam gegeven die ik voor haar had uitgezocht.
Ik weet niet of jullie spiritueel zijn, ik weet het wel van Elmer.
Op een gegeven moment was ik met wat moeders van school onder elkaar, toen één van hen me apart nam. Ze vertelde me dat ze vaak als ze mij tegenkwam, ze ook de verschijning van een meisje om me heen zag. Ze beschreef haar, en vertelde dat het meisje liet weten dat ze vrolijk en gelukkig was, en altijd dicht in mijn buurt.
Deze moeder wist van het gebeurde niet af, er is een tijd geweest, dat ik er niet over praatte.
Het meisje was ongeveer zo oud als het aantal jaren dat het geleden was.
Zij neemt het me niet kwalijk dat het gegaan is zoals het ging, ikzelf ben er nog niet helemaal klaar mee.
En ook dat ze al die tijd dan bij me is geweest, zonder dat ik het besefte, vind ik ook best een naar idee; alsof ik haar verwaarloosd heb. Momenteel is ze regelmatig in mijn gedachten.
Soms lijkt het wel of je apatisch bent, omdat je op dat moment het gevoel de emotie niet aankan, omdat je het helemaal alleen moet doen. Ik denk dat het een soort uitstelmechanisme is, later, als de tijd het tot verleden gemaakt heeft, komt de pijn alsnog, dan moet je er toch mee aan de slag, je ontkomt er niet aan.
Iseo, wie weet is het jouw uitstelmechanisme wel geweest, dat je op het moment zelf heeft beschermd tegen té veel pijn in één keer.
zondag 8 juni 2008 om 20:24
