Kinderen
alle pijlers
wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?
donderdag 26 juni 2008 om 14:48
En iets meer aan haar overlaten? Dat ze zelf een stukje tandenpoetst en dan papa/mama het laatste deel. Dat ze zelf haar t-shirt/jurk/broek aan doet en de rest mama (of samen als het haar niet helemaal alleen lukt). Mijn 2,5 jarige kan al een hoop zelf en als ik hem de ruimte geef om zijn eigen ding te doen, hoe sneller hij aangekleed/gedouched/whatever is.
En inderdaad, de hemel in prijzen.
En kijk eens naar je eigen aandeel, het ligt niet zeker niet alleen aan haar gedrag.
En inderdaad, de hemel in prijzen.
En kijk eens naar je eigen aandeel, het ligt niet zeker niet alleen aan haar gedrag.
donderdag 26 juni 2008 om 14:51
Tja. na bijna 2 jaar peuterpubertijd meegemaakt te hebben ken je alle trucjes uit het boek wel. Zwiepje is Mr. Hyper en Eigenwijs himself. Maar het belangrijkste naast rustig blijven en niet slaan is misschien wel accepteren dat je niet altijd wint. Soms is het verstandiger om een keertje toe te geven omdat je dan een groter probleem voorkomt. (beter de kleine na zijn eten een ijsje te geven als hij erom zeurt dan zeggen dat hij helemaal niet mag want dan eet hij zijn eten niet op). Uiteindelijk leer je dan dat het eten voor het toetje gaat en niet andersom. Toegeven is soms pedagogisch verantwoord hoor als je ze daarmee maar niet de verkeerde dingen structureel aanleert.
donderdag 26 juni 2008 om 14:52
Herkenbaar. Gelukkig heb ik er twee van de vier al doorheen geloodsd. Al begint daar zo langzamerhand de prepuberteit door te breken, dus ik houd mijn hart vast. De derde en vierde zijn nog te klein voor die vreselijke fase.
Rustig blijven, een strafplek zoeken en proberen niet te slaan. Ik kan me best voorstellen dat je wel eens een tik uideeld hoor. Van mij hebben ze echt wel eens een klap op de billen gehad. Maar dan wel op momenten dat het echt ontolereerbaar gedrag betrof. Bij bijvoorbeeld tot bloedens toe je broer bijten. Voor krijs en drift buien die niet te sussen waren, gebruikte ik water. Ouderwets, veelal als barbaars afgedaan, maar een plantenspuit doet echt wonderen. Oké, geen emmers water gebruiken uiteraard, maar een klein spuitje was al genoeg om ze in een keer stil te krijgen. Na een keer of twee, drie hoefde ik alleen de plantenspuit maar te pakken en nog twee keer erna was alleen dreigen ermee al voldoende om de heren te laten kalmeren. Uitleggen wat je doet, waarom je iets doet, wat je van ze wil en waarom werkt ook. Niet tot in de treuren, maar gewoon kort. En geen vragen stellen als je geen nee wil horen. Dus niet wil je je schoenen aandoen, maar kom we gaan je schoenen aan doen. Niet wil je je bord leegeten, maar je gaat je bord leegeten. Onthoud dat ze het niet doen om jou dwars te zitten. Ze zitten vooral zichzelf in de weg op deze leeftijd.
Verder, het gaat over, heus waar. Succes!
Rustig blijven, een strafplek zoeken en proberen niet te slaan. Ik kan me best voorstellen dat je wel eens een tik uideeld hoor. Van mij hebben ze echt wel eens een klap op de billen gehad. Maar dan wel op momenten dat het echt ontolereerbaar gedrag betrof. Bij bijvoorbeeld tot bloedens toe je broer bijten. Voor krijs en drift buien die niet te sussen waren, gebruikte ik water. Ouderwets, veelal als barbaars afgedaan, maar een plantenspuit doet echt wonderen. Oké, geen emmers water gebruiken uiteraard, maar een klein spuitje was al genoeg om ze in een keer stil te krijgen. Na een keer of twee, drie hoefde ik alleen de plantenspuit maar te pakken en nog twee keer erna was alleen dreigen ermee al voldoende om de heren te laten kalmeren. Uitleggen wat je doet, waarom je iets doet, wat je van ze wil en waarom werkt ook. Niet tot in de treuren, maar gewoon kort. En geen vragen stellen als je geen nee wil horen. Dus niet wil je je schoenen aandoen, maar kom we gaan je schoenen aan doen. Niet wil je je bord leegeten, maar je gaat je bord leegeten. Onthoud dat ze het niet doen om jou dwars te zitten. Ze zitten vooral zichzelf in de weg op deze leeftijd.
Verder, het gaat over, heus waar. Succes!
anoniem_64612 wijzigde dit bericht op 26-06-2008 14:57
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
donderdag 26 juni 2008 om 14:52
quote:Sherpa schreef op 26 juni 2008 @ 14:37:
Je moet kinderen nooit slaan maar met ze praten. Goed uitleggen waarom iets niet mag.
En als ze het dan na een half jaar nog niet snappen? Dan wat?
Praten heeft niet altijd zin, zeker niet bij een klein kind. Bovendien ben ik op een gegeven moment klaar met onderhandelen.
Mijn zoon heeft het tweede jaar van zijn leven nagenoeg op de gang doorgebracht denk ik. Godzijdank is de peuterpuberteit me redelijk bespaard gebleven, maar de enige tip die toendertijd bij mijn kind werkte: slecht gedrag negeren (door het kind uit je gezichtsveld te halen en in de gang te zetten, dat negeert namelijk makkelijker ) en goed gedrag belonen. Bij eerste keer dus waarschuwen en de tweede keer meteen op de gang. Werkte altijd, en nog. Als hij weer eens een fase heeft, duurt ie nooit langer dan twee dagen. Dan is ie het behang in de gang weer zat
Met eten en drinken heb ik nooit problemen gehad eigenlijk, misschien omdat ik zelf redelijk makkelijk ben daarin. Ik heb er zelf nooit een strijd van gemaakt.
Wil je niet eten? hier is je toetje, en vanavond krijg je nog wel een boterham als je dat wilt. Haalde het bord weg en klaar. Brood vond ie minder lekker, dus de dagen erna zag ie ook wel in dat het dwarsliggen niet het gewenste effect had.
Met drinken idem. Als hij ziek was en geen vruchtensap wilde drinken kreeg ie limonade als ie dat wel wilde drinken.
Dan kreeg hij in ieder geval gewoon vocht binnen. Wil je zelf je tanden poetsen? Is goed. Daarna borstel ik nog een keer na, anders mag je niet meer zelf poetsen, maar doet mama het altijd, etc.
Misschien kun je proberen om niet overal de hand in te willen hebben, en je kind wat meer speling/schijnzeggenschap te geven.
Je moet kinderen nooit slaan maar met ze praten. Goed uitleggen waarom iets niet mag.
En als ze het dan na een half jaar nog niet snappen? Dan wat?
Praten heeft niet altijd zin, zeker niet bij een klein kind. Bovendien ben ik op een gegeven moment klaar met onderhandelen.
Mijn zoon heeft het tweede jaar van zijn leven nagenoeg op de gang doorgebracht denk ik. Godzijdank is de peuterpuberteit me redelijk bespaard gebleven, maar de enige tip die toendertijd bij mijn kind werkte: slecht gedrag negeren (door het kind uit je gezichtsveld te halen en in de gang te zetten, dat negeert namelijk makkelijker ) en goed gedrag belonen. Bij eerste keer dus waarschuwen en de tweede keer meteen op de gang. Werkte altijd, en nog. Als hij weer eens een fase heeft, duurt ie nooit langer dan twee dagen. Dan is ie het behang in de gang weer zat
Met eten en drinken heb ik nooit problemen gehad eigenlijk, misschien omdat ik zelf redelijk makkelijk ben daarin. Ik heb er zelf nooit een strijd van gemaakt.
Wil je niet eten? hier is je toetje, en vanavond krijg je nog wel een boterham als je dat wilt. Haalde het bord weg en klaar. Brood vond ie minder lekker, dus de dagen erna zag ie ook wel in dat het dwarsliggen niet het gewenste effect had.
Met drinken idem. Als hij ziek was en geen vruchtensap wilde drinken kreeg ie limonade als ie dat wel wilde drinken.
Dan kreeg hij in ieder geval gewoon vocht binnen. Wil je zelf je tanden poetsen? Is goed. Daarna borstel ik nog een keer na, anders mag je niet meer zelf poetsen, maar doet mama het altijd, etc.
Misschien kun je proberen om niet overal de hand in te willen hebben, en je kind wat meer speling/schijnzeggenschap te geven.
donderdag 26 juni 2008 om 14:55
Tja, dat slaan. Het mag eigenlijk niet he? Maar ik kan het me wel voorstellen. Nou is dochterlelie van de afdeling makkelijke kinderen, maar het zoontje van mijn zus is een drama. Van de geboorte af al een drama geweest. Zijn wil is wet. Nou heeft hij de mazzel dat mijn zus haar kinderen enig vindt en ze in nagenoeg alles hun zin geeft, daarnaast heeft ze geld genoeg om ze constant bezig te houden met plopsaland, dierentuin, speeltuin, bos, efteling, vakanties en weet ik wat nog meer. Wat haar kinderen in 2 jaar beleven, beleeft mijn dochter nog niet in 8 jaar. Maar ik ben er een week of 6 geleden voor het laatst geweest en heb er dan voor pakweg 3 maanden weer schoon genoeg van. Mocht ik zo'n kind hebben, ik zou hem ook af en toe slaan. Want als je echt een extreem kind hebt blijft soms gewoon niks anders over. Machteloosheid, ja dat zal best. Waarmee ik nou niet wil zeggen dat ik slaan normaal vind, maar dat het verboden is, is wel het andere uiterste. Wij hebben van onze ouders ook wel eens een tik gehad, en we zijn er niet minder om geworden. Iemand die zijn kind echtechtecht nog nooit heeft geslagen, en dat ook echtechtecht nooit zal doen, heeft ofwel een engeltje in huis, ofwel liegt.
In hoeverre dit normaal gedrag is weet ik eerlijk gezegd ook niet. Dat zou je op de creche eens moeten bespreken. Misschien hebben zij ook nog wel tips voor je.
Hoeveel werk je eigenlijk?? Want het zou wel eens goed kunnen zijn dat je dochter haar onvrede naar buiten laat komen omdat ze haar ouders te weinig ziet. En dat komt er dan uit op het moment dat ze je wel ziet, een andere mogelijkheid heeft ze namelijk niet. Of misschien is het ook wel zoals anderen zeggen, uren in een hete auto en dan geen limonade... Er is zat te krijgen zonder calorien.
Of het is een simpele peuterpuberteit, en jij reageert er gewoon niet goed op, dat kan ook nog. Hoe dan ook, consequent zijn en blijven, positief gedrag belonen, negatief gedrag negeren (tenzij ze uit het raam wil springen natuurlijk...) en het een half jaartje aankijken. Wordt het echt niet beter, kun je je huisarts nog inschakelen voor professioneel advies.
Succes ermee.
In hoeverre dit normaal gedrag is weet ik eerlijk gezegd ook niet. Dat zou je op de creche eens moeten bespreken. Misschien hebben zij ook nog wel tips voor je.
Hoeveel werk je eigenlijk?? Want het zou wel eens goed kunnen zijn dat je dochter haar onvrede naar buiten laat komen omdat ze haar ouders te weinig ziet. En dat komt er dan uit op het moment dat ze je wel ziet, een andere mogelijkheid heeft ze namelijk niet. Of misschien is het ook wel zoals anderen zeggen, uren in een hete auto en dan geen limonade... Er is zat te krijgen zonder calorien.
Of het is een simpele peuterpuberteit, en jij reageert er gewoon niet goed op, dat kan ook nog. Hoe dan ook, consequent zijn en blijven, positief gedrag belonen, negatief gedrag negeren (tenzij ze uit het raam wil springen natuurlijk...) en het een half jaartje aankijken. Wordt het echt niet beter, kun je je huisarts nog inschakelen voor professioneel advies.
Succes ermee.
donderdag 26 juni 2008 om 14:57
Tig keer om ijsjes zeuren en het antwoord blijft nee. Da's hartstikke goed! Erg consequent van je, en dat vinden veel mensen al erg moeilijk. Maar wat de anderen ook al zeggen/vragen: heb je je dochter op de momenten dat ze zo aan het zeuren was wel een leuk vooruitzicht gegeven? Zoals: Nee, je mag nú geen ijsje, maar straks, dan.....(vul maar in: mag je limonade/ijsje/spelletje doen wat zij leuk vindt/speeltuin). En: uitleggen waarom ze iets niet mag, helpt ook vaak wel bij peuters.
Als je denkt dat alleen een tik nog uitkomst biedt: neem een time out. Dat betekent dat je je dochter ergens wegzet om niet alleen háár, maar vooral ook jezelf (!) tot zichzelf te laten komen.
Wat je schrijft in je openingspost komt vrijwel zonder uitzondering negatief over. Ik vraag mij af of er ook leuke kanten zijn aan je dochter. Doe je wel eens iets wat zíj leuk vindt? Heb je je wel eens in háár interesses verdiept?
Als je denkt dat alleen een tik nog uitkomst biedt: neem een time out. Dat betekent dat je je dochter ergens wegzet om niet alleen háár, maar vooral ook jezelf (!) tot zichzelf te laten komen.
Wat je schrijft in je openingspost komt vrijwel zonder uitzondering negatief over. Ik vraag mij af of er ook leuke kanten zijn aan je dochter. Doe je wel eens iets wat zíj leuk vindt? Heb je je wel eens in háár interesses verdiept?
donderdag 26 juni 2008 om 15:00
Ik denk dat daar wel een kern zit. Kind is geen baby meer en wordt steeds groter en meer toe aan verantwoording. Dus inderdaad zelf kleertjes uitzoeken (max twee keuzes) de tijd geven om schoentjes aan te trekken enz enz. Vergt een hoop geduld, maar het resultaat is er wel naar.
Maar TO verlaagt zich tot kind niveau in haar reacties. Slaan is een vorm van machteloosheid, best voor te stellen maar not done. Je kan beter zelf ff minuutje weglopen.
Als ze blijven dreinen? Dan is er een consequentie. Die consequentie moet niet zijn dat je al het speelgoed weggooit. Dat is iets wat nooit gebeurt en onnodig. Consequentie kan zijn bepaald speelgoedje pas weer mogen als ze rustig is bv, of gang, of geen ijsje. (En dat ook echt doorvoeren, anders nemen ze je toch niet serieus, zinloze dreigementen zijn funest)
Maar TO verlaagt zich tot kind niveau in haar reacties. Slaan is een vorm van machteloosheid, best voor te stellen maar not done. Je kan beter zelf ff minuutje weglopen.
Als ze blijven dreinen? Dan is er een consequentie. Die consequentie moet niet zijn dat je al het speelgoed weggooit. Dat is iets wat nooit gebeurt en onnodig. Consequentie kan zijn bepaald speelgoedje pas weer mogen als ze rustig is bv, of gang, of geen ijsje. (En dat ook echt doorvoeren, anders nemen ze je toch niet serieus, zinloze dreigementen zijn funest)
donderdag 26 juni 2008 om 15:02
quote:mamalelie schreef op 26 juni 2008 @ 14:55:
Tja, dat slaan. Het mag eigenlijk niet he? Maar ik kan het me wel voorstellen. Nou is dochterlelie van de afdeling makkelijke kinderen, maar het zoontje van mijn zus is een drama. Van de geboorte af al een drama geweest. Zijn wil is wet. Nou heeft hij de mazzel dat mijn zus haar kinderen enig vindt en ze in nagenoeg alles hun zin geeft, daarnaast heeft ze geld genoeg om ze constant bezig te houden met plopsaland, dierentuin, speeltuin, bos, efteling, vakanties en weet ik wat nog meer. Wat haar kinderen in 2 jaar beleven, beleeft mijn dochter nog niet in 8 jaar. Maar ik ben er een week of 6 geleden voor het laatst geweest en heb er dan voor pakweg 3 maanden weer schoon genoeg van. Mocht ik zo'n kind hebben, ik zou hem ook af en toe slaan. Want als je echt een extreem kind hebt blijft soms gewoon niks anders over.
Onzin, ik heb een officieel door experts vastgesteld extreem kind en geslagen heb ik hem nooit en zal ik ook nooit doen. Het helpt ook voor geen meter. Zoals ik al zei: je slaat alleen omdat je geen andere oplossing hebt en wanhopig bent, niet omdat het zo goed helpt. Je kan beter naar een andere oplossing zoeken.
Machteloosheid, ja dat zal best. Waarmee ik nou niet wil zeggen dat ik slaan normaal vind, maar dat het verboden is, is wel het andere uiterste. Wij hebben van onze ouders ook wel eens een tik gehad, en we zijn er niet minder om geworden. Iemand die zijn kind echtechtecht nog nooit heeft geslagen, en dat ook echtechtecht nooit zal doen, heeft ofwel een engeltje in huis, ofwel liegt.
Ik ben nog noooooooooooooit geslagen thuis. Lijkt mij het meest normaal. Maak van de uitzondering: slaan, niet de hoofdregel.
In hoeverre dit normaal gedrag is weet ik eerlijk gezegd ook niet. Dat zou je op de creche eens moeten bespreken. Misschien hebben zij ook nog wel tips voor je.
Hoeveel werk je eigenlijk?? Want het zou wel eens goed kunnen zijn dat je dochter haar onvrede naar buiten laat komen omdat ze haar ouders te weinig ziet. En dat komt er dan uit op het moment dat ze je wel ziet, een andere mogelijkheid heeft ze namelijk niet.
Dit gedrag heeft echt niets met werken te maken hoor maar alles met opvoeding. Wel is het van belang op een lijn met de creche te zitten.
Of misschien is het ook wel zoals anderen zeggen, uren in een hete auto en dan geen limonade... Er is zat te krijgen zonder calorien.
Inderdaad.
Of het is een simpele peuterpuberteit, en jij reageert er gewoon niet goed op, dat kan ook nog. Hoe dan ook, consequent zijn en blijven, positief gedrag belonen, negatief gedrag negeren (tenzij ze uit het raam wil springen natuurlijk...) en het een half jaartje aankijken. Wordt het echt niet beter, kun je je huisarts nog inschakelen voor professioneel advies.
Succes ermee.
Tja, dat slaan. Het mag eigenlijk niet he? Maar ik kan het me wel voorstellen. Nou is dochterlelie van de afdeling makkelijke kinderen, maar het zoontje van mijn zus is een drama. Van de geboorte af al een drama geweest. Zijn wil is wet. Nou heeft hij de mazzel dat mijn zus haar kinderen enig vindt en ze in nagenoeg alles hun zin geeft, daarnaast heeft ze geld genoeg om ze constant bezig te houden met plopsaland, dierentuin, speeltuin, bos, efteling, vakanties en weet ik wat nog meer. Wat haar kinderen in 2 jaar beleven, beleeft mijn dochter nog niet in 8 jaar. Maar ik ben er een week of 6 geleden voor het laatst geweest en heb er dan voor pakweg 3 maanden weer schoon genoeg van. Mocht ik zo'n kind hebben, ik zou hem ook af en toe slaan. Want als je echt een extreem kind hebt blijft soms gewoon niks anders over.
Onzin, ik heb een officieel door experts vastgesteld extreem kind en geslagen heb ik hem nooit en zal ik ook nooit doen. Het helpt ook voor geen meter. Zoals ik al zei: je slaat alleen omdat je geen andere oplossing hebt en wanhopig bent, niet omdat het zo goed helpt. Je kan beter naar een andere oplossing zoeken.
Machteloosheid, ja dat zal best. Waarmee ik nou niet wil zeggen dat ik slaan normaal vind, maar dat het verboden is, is wel het andere uiterste. Wij hebben van onze ouders ook wel eens een tik gehad, en we zijn er niet minder om geworden. Iemand die zijn kind echtechtecht nog nooit heeft geslagen, en dat ook echtechtecht nooit zal doen, heeft ofwel een engeltje in huis, ofwel liegt.
Ik ben nog noooooooooooooit geslagen thuis. Lijkt mij het meest normaal. Maak van de uitzondering: slaan, niet de hoofdregel.
In hoeverre dit normaal gedrag is weet ik eerlijk gezegd ook niet. Dat zou je op de creche eens moeten bespreken. Misschien hebben zij ook nog wel tips voor je.
Hoeveel werk je eigenlijk?? Want het zou wel eens goed kunnen zijn dat je dochter haar onvrede naar buiten laat komen omdat ze haar ouders te weinig ziet. En dat komt er dan uit op het moment dat ze je wel ziet, een andere mogelijkheid heeft ze namelijk niet.
Dit gedrag heeft echt niets met werken te maken hoor maar alles met opvoeding. Wel is het van belang op een lijn met de creche te zitten.
Of misschien is het ook wel zoals anderen zeggen, uren in een hete auto en dan geen limonade... Er is zat te krijgen zonder calorien.
Inderdaad.
Of het is een simpele peuterpuberteit, en jij reageert er gewoon niet goed op, dat kan ook nog. Hoe dan ook, consequent zijn en blijven, positief gedrag belonen, negatief gedrag negeren (tenzij ze uit het raam wil springen natuurlijk...) en het een half jaartje aankijken. Wordt het echt niet beter, kun je je huisarts nog inschakelen voor professioneel advies.
Succes ermee.
donderdag 26 juni 2008 om 15:04
Intiem, je kind is echt niet op aarde om jou het leven zuur te maken maar het is wel haar 'baan' om de grenzen op te zoeken. Probeer het niet te persoonlijk te nemen. Ze is er heus niet op uit om 'mama lekker gek te maken'. Ze wil gewoon weten waar ze staat en waar jij staat.
Weet je wat mij hielp in die fase? Dit is misschien een beetje vreemd hoor maar het hielp mij en daar gaat het om. Ik stelde me voor dat ik een soort 'taakstraf' had gekregen van het leven en die straf was dat ik een vreemdsoortige kabouter in huis had gekregen waar ik maar mee moest leven. Als ik haar vervolgens als vreemde kabouter bekeek dan kon ik er beter mee omgaan en voelde me niet zo persoonlijk aangevallen door haar grillen en grollen. Nu ik het zo optype klinkt het mijzelf erg vreemd in de oren maar goed, het hielp om er een beetje humor in te zien, zo'n rare kabouter met van die driftige rode wangen.
Wat mij ook heel erg heeft geholpen was een Gordoncursus 'luisteren naar kinderen'. En het beste dat ik daarvan heb meegomen is 'mijn grens is DE grens'.
Sterkte maar probeer ook plezier te hebben met/om je dochter!
Weet je wat mij hielp in die fase? Dit is misschien een beetje vreemd hoor maar het hielp mij en daar gaat het om. Ik stelde me voor dat ik een soort 'taakstraf' had gekregen van het leven en die straf was dat ik een vreemdsoortige kabouter in huis had gekregen waar ik maar mee moest leven. Als ik haar vervolgens als vreemde kabouter bekeek dan kon ik er beter mee omgaan en voelde me niet zo persoonlijk aangevallen door haar grillen en grollen. Nu ik het zo optype klinkt het mijzelf erg vreemd in de oren maar goed, het hielp om er een beetje humor in te zien, zo'n rare kabouter met van die driftige rode wangen.
Wat mij ook heel erg heeft geholpen was een Gordoncursus 'luisteren naar kinderen'. En het beste dat ik daarvan heb meegomen is 'mijn grens is DE grens'.
Sterkte maar probeer ook plezier te hebben met/om je dochter!
donderdag 26 juni 2008 om 15:07
Even heel snel een eerste reactie, want ik heb nog niet alles gelezen. Veel van de dingen tips die hier gemoend worden weet ik en pas ik ook toe. Ik word zelf nl. door anderen als zeer consequent omschreven als het om de opvoeding gaat. Ik weet dondersgoed dat positief belonen tov straffen/negeren hoort te staan. Ze is op vakantie meermalen naar haar 'kamertje' (haar binnententje) gebonchourd om daar af te koelen of wat dan ook. Ook hadden we een strafstoel waar ze op moest. Telkens en telkens uit leggen dat gillen schreeuwen krijsen etc. niet de bedoeling is en verschrikkelijk hard gerpobeerd om positief te blijven naar haar. Te complimenten als er iets goed ging (ze is bijvoorbeeld zindelijk geworden, dus werd de hemel ingeprezen) of als ze lief was of wél lekker zat te spelen. En uiteraard krijgt ze wel ijsjes en snoep. Heb nergens geschreven dat ze dat niet krijgt toch? Maar 1 ijsje om de dag (of wat minder) vond ik meer dan genoeg. En na drie uur zaniken (wat eerst werd uitgelegd waarom niet en wanneer dan wel, daarna doorzagen genegeerd tot aan wegzetten <ga daar maar zeuren>, vervolgens werd bestraft < nu hebben we het gehoord en hou je op met je gezeur, anders straks geen verhaaltje>, wat overigens geen indruk maakte, want het gemekker gaat gewoon door en op een gegeven moment na de duizendste keer die dag, net als de dag ervoor en ervoor, word ik inderdaad woest. Niet netjes, niet de bedoeling, zelfs kwalijk en nogmaals, ik heb contact gezocht met hulpverlening om bovenal mezelf aan te pakken, maar ik trok en trek het gewoon niet meer. Ik hoor haar op een gegeven moment alleen nog maar schreeuwen en gillen in mijn hoofd alsof ze is aangesloten op een versterker en ik wil er vanaf. En toch heb ik elke dag en elk uur weer geprobeerd het positief op te pakken en met een schone lei te beginnen. Desondanks is de rek uit mijn elastiekje helemaal verdwenen deze vakantie.
Vandaar deze vraag, hoe doen jullie dit? Met oxazepam ben ik overigens de rest van de vakantie redelijk doorgekomen en kon ik mijn frust jegens dochter redelijk gezond ombuigen (vooral weglopen en niet telkens hoeven reageren)
Daarom graag jullie feedback. Ik snap ook wel dat ik niet goed bezig ben, dus daar mag je me prima op aanspreken. Maar ben vooral dan benieuwd hoe jullie het doen en of het gedrag van dochter gemiddeld te noemen valt?
Vandaar deze vraag, hoe doen jullie dit? Met oxazepam ben ik overigens de rest van de vakantie redelijk doorgekomen en kon ik mijn frust jegens dochter redelijk gezond ombuigen (vooral weglopen en niet telkens hoeven reageren)
Daarom graag jullie feedback. Ik snap ook wel dat ik niet goed bezig ben, dus daar mag je me prima op aanspreken. Maar ben vooral dan benieuwd hoe jullie het doen en of het gedrag van dochter gemiddeld te noemen valt?
donderdag 26 juni 2008 om 15:09
Kinderen zijn net mensen: ze willen gezien worden, ze willen graag af en toe wat aandacht. En als ze niet af en toe wat positieve aandacht krijgen, dan zorgen ze er wel voor dat ze tóch aandacht krijgen: negatieve aandacht.
En dan heb ik nog een leuke one-liner: kinderen spiegelen zich (net als iedereen) aan anderen. Word een kind positief benaderd door de ouders, zal een kind ook positiever reageren, dan wanneer het kind negatief benaderd wordt. Ik krijg een beetje het gevoel dat jouw dochter erg vaak negatief benaderd wordt. Daar gaat ze zich dan als vanzelf ook naar gedragen.
En dan heb ik nog een leuke one-liner: kinderen spiegelen zich (net als iedereen) aan anderen. Word een kind positief benaderd door de ouders, zal een kind ook positiever reageren, dan wanneer het kind negatief benaderd wordt. Ik krijg een beetje het gevoel dat jouw dochter erg vaak negatief benaderd wordt. Daar gaat ze zich dan als vanzelf ook naar gedragen.
donderdag 26 juni 2008 om 15:11
Door mezelf niet op te laten fokken. Door er boven te blijven staan. Door te realiseren waardoor iets komt. Door het niet zo ver te laten komen dat ik geen controle meer heb.
Door te beseffen dat je met een 3 jarige te maken hebt en niet de HULK. Jij bent de volwassene en wat jij wil gebeurt. En daarin rekening houdende met je kind en haar behoeftes kwa ruimte en liefde. Er zijn grenzen en die moet je bestraffen als ze overtreden worden. Maar wel op redelijke wijze, op dat niveau.
Door te beseffen dat je met een 3 jarige te maken hebt en niet de HULK. Jij bent de volwassene en wat jij wil gebeurt. En daarin rekening houdende met je kind en haar behoeftes kwa ruimte en liefde. Er zijn grenzen en die moet je bestraffen als ze overtreden worden. Maar wel op redelijke wijze, op dat niveau.
donderdag 26 juni 2008 om 15:12
Ik denk niet dat je dochter zo extreem anders is dan anderen hoor. Eerder dat ze gewoon aanvoelt dat jij er doorheen zit en kinderen reageren dan eenmaal zo. En juist jouw reactie maakt het erger. Wat ik al zei, jullie zitten nu in een negatieve spiraal.
Goed te horen dat je hulp helpt gezocht, daar hoef je je heus niet voor te schamen. Uiteindelijk wil ook jij het beste voor je dochter en het is ook voor jou heel vervelend dat de verhouding nu niet goed is. Hoe reageert manlief trouwens als dochter zo dwars is?
Goed te horen dat je hulp helpt gezocht, daar hoef je je heus niet voor te schamen. Uiteindelijk wil ook jij het beste voor je dochter en het is ook voor jou heel vervelend dat de verhouding nu niet goed is. Hoe reageert manlief trouwens als dochter zo dwars is?
donderdag 26 juni 2008 om 15:14
Wat normaal gedrag is voor een kind van 3?
Kan enorm verschillen per kind lijkt mij.
M'n zus heeft er 2.
Bij de ene is het 1 keer waarschuwen en ze doet t gewoon niet meer, poeslief en braaf kind, en bij de ander zal ze het waarschuwen / straffen / alle mogelijke manieren om iets aan der verstand te brengen dat iets niet mag een maand vol moeten houden, want het draakje luistert gewoonweg NIET.
Om gek van te worden.
En ja, ook die krijgt wel eens een pak voor de luierbillen, maar dat helpt inderdaad niet.
Dreigen met geen snoep meer helpt niet, geen tv helpt niet, niet meer naar buiten mogen heeft ze alleen zichzelf mee want dat is de enige plek waar ze wel zoet speelt. Ga zo maar door. Het enige wat laatst indruk had gemaakt was water inderdaad, wat iemand anders net al schreef. Daar schrok ze behoorlijk van. En dan geen emmers, maar een klein kopje over der hoofd. Het begint nu minder te worden, ze wordt wat ouder en hopelijk is het snel over, want mijn zus is ook aardig tegen het wanhopige aan af en toe, omdat ze dit helemaal niet herkent van haar eerste.
Ben het trouwens ook heel erg eens met het consequent zijn.
Die eerste had dat niet nodig, want die luisterde gewoon na 1 keer, maar deze dus niet, en dan moet je blijven volhouden...
Kan enorm verschillen per kind lijkt mij.
M'n zus heeft er 2.
Bij de ene is het 1 keer waarschuwen en ze doet t gewoon niet meer, poeslief en braaf kind, en bij de ander zal ze het waarschuwen / straffen / alle mogelijke manieren om iets aan der verstand te brengen dat iets niet mag een maand vol moeten houden, want het draakje luistert gewoonweg NIET.
Om gek van te worden.
En ja, ook die krijgt wel eens een pak voor de luierbillen, maar dat helpt inderdaad niet.
Dreigen met geen snoep meer helpt niet, geen tv helpt niet, niet meer naar buiten mogen heeft ze alleen zichzelf mee want dat is de enige plek waar ze wel zoet speelt. Ga zo maar door. Het enige wat laatst indruk had gemaakt was water inderdaad, wat iemand anders net al schreef. Daar schrok ze behoorlijk van. En dan geen emmers, maar een klein kopje over der hoofd. Het begint nu minder te worden, ze wordt wat ouder en hopelijk is het snel over, want mijn zus is ook aardig tegen het wanhopige aan af en toe, omdat ze dit helemaal niet herkent van haar eerste.
Ben het trouwens ook heel erg eens met het consequent zijn.
Die eerste had dat niet nodig, want die luisterde gewoon na 1 keer, maar deze dus niet, en dan moet je blijven volhouden...
donderdag 26 juni 2008 om 15:15
Dat dwingende wat kinderen ontwikkelen is eigenlijk een goed iets. Ze ontwikkelen zich tot een eigen individu met een eigen mening. Die mening moet gerespecteert worden. Naar geluisterd worden. Wat niet wil zeggen dat het dan ook maar gebeurt. Integendeel. Geef je kind respect hoe klein ook, en verwacht het terug. Dan krijg je dat ook.
Door meningen, gevoelens keihard de kop in te drukken ondermijn je die ontwikkeling. Door je kind haar zin te geven, leert ze geen grenzen en loopt ze over je heen.
Bij jezelf blijven, maar wel openstaan voor de belevingswereld van je kind. Als jij kind wil begrijpen doen ze dat terug. Het spiegelen wat zomerkind zei.
En op een gegeven moment is genoeg genoeg. Maar dat moet sneller zijn dan er ruimte is voor escalatie.
Door meningen, gevoelens keihard de kop in te drukken ondermijn je die ontwikkeling. Door je kind haar zin te geven, leert ze geen grenzen en loopt ze over je heen.
Bij jezelf blijven, maar wel openstaan voor de belevingswereld van je kind. Als jij kind wil begrijpen doen ze dat terug. Het spiegelen wat zomerkind zei.
En op een gegeven moment is genoeg genoeg. Maar dat moet sneller zijn dan er ruimte is voor escalatie.
donderdag 26 juni 2008 om 15:21
quote:Kaboutertje12 schreef op 26 juni 2008 @ 15:15:
Dat dwingende wat kinderen ontwikkelen is eigenlijk een goed iets. Ze ontwikkelen zich tot een eigen individu met een eigen mening. Die mening moet gerespecteert worden. Naar geluisterd worden. Wat niet wil zeggen dat het dan ook maar gebeurt. Integendeel. Geef je kind respect hoe klein ook, en verwacht het terug. Dan krijg je dat ook.
Door meningen, gevoelens keihard de kop in te drukken ondermijn je die ontwikkeling. Door je kind haar zin te geven, leert ze geen grenzen en loopt ze over je heen.
Bij jezelf blijven, maar wel openstaan voor de belevingswereld van je kind. Als jij kind wil begrijpen doen ze dat terug. Het spiegelen wat zomerkind zei.
En op een gegeven moment is genoeg genoeg. Maar dat moet sneller zijn dan er ruimte is voor escalatie.
Maar hoe doe je dat dan? Zijn mening wel respecteren, zonder het de kop in te drukken? Niet zijn zin geven, want dan leert ie geen grenzen, maar wat dan wel?
Ben nog niet zo ver, die van mij is 14 maanden, dus maak mijn borst vast nat voor wat komen gaat...
Dat dwingende wat kinderen ontwikkelen is eigenlijk een goed iets. Ze ontwikkelen zich tot een eigen individu met een eigen mening. Die mening moet gerespecteert worden. Naar geluisterd worden. Wat niet wil zeggen dat het dan ook maar gebeurt. Integendeel. Geef je kind respect hoe klein ook, en verwacht het terug. Dan krijg je dat ook.
Door meningen, gevoelens keihard de kop in te drukken ondermijn je die ontwikkeling. Door je kind haar zin te geven, leert ze geen grenzen en loopt ze over je heen.
Bij jezelf blijven, maar wel openstaan voor de belevingswereld van je kind. Als jij kind wil begrijpen doen ze dat terug. Het spiegelen wat zomerkind zei.
En op een gegeven moment is genoeg genoeg. Maar dat moet sneller zijn dan er ruimte is voor escalatie.
Maar hoe doe je dat dan? Zijn mening wel respecteren, zonder het de kop in te drukken? Niet zijn zin geven, want dan leert ie geen grenzen, maar wat dan wel?
Ben nog niet zo ver, die van mij is 14 maanden, dus maak mijn borst vast nat voor wat komen gaat...
donderdag 26 juni 2008 om 15:23
Weer een tussentijdse reactie, want alle goede bedoelingen ten spijt: IK DOE DAT AL! Sorry, maar mijn frust ligt 'm juist in het feit dat ik het doe volgens de boekjes (normaal gesproken dan), maar dat ik het nog niet goed kan doen of kennelijk zo hypersensitief reageer op haar buien.
Ik ben van het positieve benaderen, aandacht geven, consequent zijn, straffen als in afleiden of negeren en daarna op de gang (ze zit er soms dagenlang bijna alleen maar). Waarschuwen, uitleggen (mits het begrijpbaar is, maar soms ook gewoon actie en niks meer uitleggen. Punt, klaar mee). Alles en alles doe ik en dan nog voel ik me zo. Ik voel me gefrustreerd, machteloss en onbegrepen en vooral bereschuldig over mijn mega heftige negatieve gevoelens. Want ik voel absoluut leifde voor dochter en je kunt in haar makkelijke perioden eigenlijk best goed merken dat ze goed is opgevoed (luistert, is lief, kan zichzelf goed vermaken, is sociaal, maakt makkelijk contact, kan goed aangeven wat ze wil of niet wil, kan voor zichzelf opkomen, etc.).
Maar die periodes, pffffffff, tis echt erg hoor. Want vriend vond het ook echt zwaar! Gelukkig is hij het allang weer kwijt en ik loop er nog steeds mee rond : (
Ik vind een spradische tik zelf niet zo erg, maar de heftigheid die ik in mijn handen voel (en hopelijk niet overbreng) wil je niet weten
Ik ben van het positieve benaderen, aandacht geven, consequent zijn, straffen als in afleiden of negeren en daarna op de gang (ze zit er soms dagenlang bijna alleen maar). Waarschuwen, uitleggen (mits het begrijpbaar is, maar soms ook gewoon actie en niks meer uitleggen. Punt, klaar mee). Alles en alles doe ik en dan nog voel ik me zo. Ik voel me gefrustreerd, machteloss en onbegrepen en vooral bereschuldig over mijn mega heftige negatieve gevoelens. Want ik voel absoluut leifde voor dochter en je kunt in haar makkelijke perioden eigenlijk best goed merken dat ze goed is opgevoed (luistert, is lief, kan zichzelf goed vermaken, is sociaal, maakt makkelijk contact, kan goed aangeven wat ze wil of niet wil, kan voor zichzelf opkomen, etc.).
Maar die periodes, pffffffff, tis echt erg hoor. Want vriend vond het ook echt zwaar! Gelukkig is hij het allang weer kwijt en ik loop er nog steeds mee rond : (
Ik vind een spradische tik zelf niet zo erg, maar de heftigheid die ik in mijn handen voel (en hopelijk niet overbreng) wil je niet weten
