Gezondheid
alle pijlers
Alzheimer, wat staat ons te wachten?
maandag 17 februari 2014 om 11:36
Ik hoop dat ik hier wat ervaringsdeskundigen tref.
Bij mijn schoonmoeder is afgelopen zomer definitief de ziekte van alzheimer vastgesteld. Ze woont nog thuis met haar man. De laatste tijd gaat ze behoorlijk achter uit. Gisterochtend is ze voor het eerst gaan dwalen en stond ze in verwarde toestand bij de buren op de stoep in haar nachtkleding. Er is een aanvraag voor dagopvang voor haar de deur uit (2 dagdelen in de week). Ook heeft ze last van wanen (ze denkt/ziet dingen die er niet zijn).
Voor mijn schoonvader is het erg zwaar. Hij klaagt niet snel maar geeft wel aan dat hij het moeilijk heeft. Zijn kinderen (waaronder mijn man) lijken het allemaal wat te onderschatten. Er is wel contact met een extern iemand die mijn schoonouders af en toe wat begeleid, maar ik lijk de enige binnen de familie die ziet/denkt te zien (?) hoe zwaar het voor mijn schoonvader is. Ik vind dit erg moeilijk. Het is tenslotte hun familie en ik wil me er niet teveel mee bemoeien.
Is er iemand die van dichtbij met de ziekte van alzheimer te maken heeft gehad? Kan iemand mij vertellen hoe dit zich verder gaat ontwikkelen? In welk tempo en wat ons nog meer staat te wachten?
Bij mijn schoonmoeder is afgelopen zomer definitief de ziekte van alzheimer vastgesteld. Ze woont nog thuis met haar man. De laatste tijd gaat ze behoorlijk achter uit. Gisterochtend is ze voor het eerst gaan dwalen en stond ze in verwarde toestand bij de buren op de stoep in haar nachtkleding. Er is een aanvraag voor dagopvang voor haar de deur uit (2 dagdelen in de week). Ook heeft ze last van wanen (ze denkt/ziet dingen die er niet zijn).
Voor mijn schoonvader is het erg zwaar. Hij klaagt niet snel maar geeft wel aan dat hij het moeilijk heeft. Zijn kinderen (waaronder mijn man) lijken het allemaal wat te onderschatten. Er is wel contact met een extern iemand die mijn schoonouders af en toe wat begeleid, maar ik lijk de enige binnen de familie die ziet/denkt te zien (?) hoe zwaar het voor mijn schoonvader is. Ik vind dit erg moeilijk. Het is tenslotte hun familie en ik wil me er niet teveel mee bemoeien.
Is er iemand die van dichtbij met de ziekte van alzheimer te maken heeft gehad? Kan iemand mij vertellen hoe dit zich verder gaat ontwikkelen? In welk tempo en wat ons nog meer staat te wachten?
vrijdag 21 februari 2014 om 22:15
quote:kaasmadam schreef op 21 februari 2014 @ 22:10:
Heeft iemand ervaring met hoe het gaat/gegaan is wanneer iemand met dementie mensen niet meer herkent? Gaat zoiets geleidelijk (als in steeds vaker de naam vergeten bijv.) of kan dat zo van het ene op het andere moment zijn?
Bij mijn moeder gaat alles geleidelijk, en kan iets soms ook af en toe wel en af en toe niet lukken, voordat het definitief niet meer gaat.
Toen ze op een gegeven moment niet meer kon praten werd het wel lastiger om zeker te weten dat ze me bijvoorbeeld nog herkende, omdat ze dat niet meer kon zeggen. Maar ik merkte het nog wel aan haar reacties en aan het oplichten van haar ogen.
Nu wisselt het, de ene keer reageert ze totaal niet, de andere keer lichten haar ogen op.
Heeft iemand ervaring met hoe het gaat/gegaan is wanneer iemand met dementie mensen niet meer herkent? Gaat zoiets geleidelijk (als in steeds vaker de naam vergeten bijv.) of kan dat zo van het ene op het andere moment zijn?
Bij mijn moeder gaat alles geleidelijk, en kan iets soms ook af en toe wel en af en toe niet lukken, voordat het definitief niet meer gaat.
Toen ze op een gegeven moment niet meer kon praten werd het wel lastiger om zeker te weten dat ze me bijvoorbeeld nog herkende, omdat ze dat niet meer kon zeggen. Maar ik merkte het nog wel aan haar reacties en aan het oplichten van haar ogen.
Nu wisselt het, de ene keer reageert ze totaal niet, de andere keer lichten haar ogen op.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 21 februari 2014 om 22:27
Wat een schrijnend verhaal is het toch Solomio, van jouw moeder... Het lijkt me afschuwelijk: het is je moeder en tegelijkertijd is ze het ook niet meer...
Ik heb er soms wat angst voor dat mijn schoonmoeder op een dag ineens haar kleinkinderen niet meer herkent. Die gaan nu nog wel eens spontaan langs bij opa en oma. Het lijkt me zo erg voor ze wanneer ze zoiets moeten meemaken...
Ik heb er soms wat angst voor dat mijn schoonmoeder op een dag ineens haar kleinkinderen niet meer herkent. Die gaan nu nog wel eens spontaan langs bij opa en oma. Het lijkt me zo erg voor ze wanneer ze zoiets moeten meemaken...
maandag 24 februari 2014 om 09:45
Je ziet inderdaad het licht aan gaan in de ogen, maar ook net zo snel weer uitdoven.
Soms herkent mijn vader wel iemand waarvan je denkt, die is hij al lang vergeten. Maar mij en mijn moeder herkent hij dan weer niet. Van de 10 keer herkent hij 9 keer niemand.
Maar het niet meer kunnen praten bemoeilijkt de zaak wel.
Ja of nee lukt nog wel als het om een simpele vraag gaat maar verder houdt het wel op.
Kinderen zijn wel heel flexibel in dat soort situaties.
Mijn kinderen hebben altijd geweten dat opa ziek is en we hebben het ook van te voren uitgelegd dat het ging gebeuren dat hij hun niet meer zou herkennen.
En ze accepteren het zonder problemen.
We hebben er altijd heel open over gepraat.
Ze weten ook dat opa hier aan gaat sterven.
Maar zij bevatten minder het mensonterende gedeelte van de ziekte. Zelf zie je dat wel.
Ze gaan mee in de situatie.
Mijn kinderen hielpen opa ook als het niet lukte.
Echt,praat erover met je kinderen dat is heel belangrijk.
Soms herkent mijn vader wel iemand waarvan je denkt, die is hij al lang vergeten. Maar mij en mijn moeder herkent hij dan weer niet. Van de 10 keer herkent hij 9 keer niemand.
Maar het niet meer kunnen praten bemoeilijkt de zaak wel.
Ja of nee lukt nog wel als het om een simpele vraag gaat maar verder houdt het wel op.
Kinderen zijn wel heel flexibel in dat soort situaties.
Mijn kinderen hebben altijd geweten dat opa ziek is en we hebben het ook van te voren uitgelegd dat het ging gebeuren dat hij hun niet meer zou herkennen.
En ze accepteren het zonder problemen.
We hebben er altijd heel open over gepraat.
Ze weten ook dat opa hier aan gaat sterven.
Maar zij bevatten minder het mensonterende gedeelte van de ziekte. Zelf zie je dat wel.
Ze gaan mee in de situatie.
Mijn kinderen hielpen opa ook als het niet lukte.
Echt,praat erover met je kinderen dat is heel belangrijk.
maandag 24 februari 2014 om 11:17
Bedankt voor je reactie Jade. Hoe vind jij het, de wetenschap dat je vader jullie niet meer herkent? Het lijkt me iets heel moeilijk...
Wij hebben inmiddels ook de kinderen meegenomen in dit verhaal en hen ook verteld wat er (mogelijk) nog gebeuren gaat (verhuizen, niet meer herkennen, niet meer kunnen praten, overlijden). Het is moeilijk te peilen hoe ze dit vinden. De oudste (13) beseft wel heel goed wat er aan de hand is. De twee jongsten (9) minder, maar het is goed voor nu.
Wij hebben inmiddels ook de kinderen meegenomen in dit verhaal en hen ook verteld wat er (mogelijk) nog gebeuren gaat (verhuizen, niet meer herkennen, niet meer kunnen praten, overlijden). Het is moeilijk te peilen hoe ze dit vinden. De oudste (13) beseft wel heel goed wat er aan de hand is. De twee jongsten (9) minder, maar het is goed voor nu.
maandag 24 februari 2014 om 13:53
De eerste keer dat hij me aan mijn gezicht niet meer herkende vond ik best onwerkelijk.
Wij hebben een winkel en hij kwam binnen hij je zag dat hij niet meer wist waar hij was en toen hij me zag, wist hij het nog steeds niet. Toen ik begon te praten kwam er pas herkenning.
En dat als er nu herkenning is dan is het meestal ook stem gerelateerd.
Ik vind het moeilijk dat hij sommige mensen nog wel herkend en mij al maanden niet meer. Mensen die hij niet "zo lang" kent.
Ik heb altijd een hele sterke band met mijn vader gehad(beter dan met mijn moeder) en daar is niets van over. En dat doet pijn.
Ik vind het pijnlijk als je de onmacht van een persoon ziet bij alle handelingen die niet meer lukken. De frustratie als ze iets proberen te zeggen maar het niet meer kunnen.
Stel je eens voor dat je op een ochtend op staat en je bedenkt om een kopje koffie te zetten en je staat voor je koffiezetapparaat en je hebt geen idee meer hoe het werkt. Terwijl je het gisteren nog wel kon,
De onmacht die je dan voelt.
Mijn vader hield altijd een soort dagboek bij. Dat was privé voor hem. Nu blijkt achteraf vlak voor hij in de ziektewet kwam hij heeft opgeschreven dat er iets mis was en dat het nooit meer goed zou komen... Hij heeft het geweten dat het helemaal fout ging.
En dat vind ik zo erg voor hem. Hij moet zo bang geweest zijn maar hij praatte nooit over zijn gevoelens.
Wij hebben een winkel en hij kwam binnen hij je zag dat hij niet meer wist waar hij was en toen hij me zag, wist hij het nog steeds niet. Toen ik begon te praten kwam er pas herkenning.
En dat als er nu herkenning is dan is het meestal ook stem gerelateerd.
Ik vind het moeilijk dat hij sommige mensen nog wel herkend en mij al maanden niet meer. Mensen die hij niet "zo lang" kent.
Ik heb altijd een hele sterke band met mijn vader gehad(beter dan met mijn moeder) en daar is niets van over. En dat doet pijn.
Ik vind het pijnlijk als je de onmacht van een persoon ziet bij alle handelingen die niet meer lukken. De frustratie als ze iets proberen te zeggen maar het niet meer kunnen.
Stel je eens voor dat je op een ochtend op staat en je bedenkt om een kopje koffie te zetten en je staat voor je koffiezetapparaat en je hebt geen idee meer hoe het werkt. Terwijl je het gisteren nog wel kon,
De onmacht die je dan voelt.
Mijn vader hield altijd een soort dagboek bij. Dat was privé voor hem. Nu blijkt achteraf vlak voor hij in de ziektewet kwam hij heeft opgeschreven dat er iets mis was en dat het nooit meer goed zou komen... Hij heeft het geweten dat het helemaal fout ging.
En dat vind ik zo erg voor hem. Hij moet zo bang geweest zijn maar hij praatte nooit over zijn gevoelens.
maandag 24 februari 2014 om 14:10
Mijn moeder is afgelopen december overleden aan Alzheimer. Ze is ca. 15 jaar ziek geweest maar de diagnose is ruim 10 jaar geleden gesteld. Zij was pas begin 50 toen het begon.
Ik kan niet met zekerheid zeggen dat ze me niet meer herkende. De laatste 2/3 jaar kon ze niet meer praten. Wat ik weet van mijn moeder maar zoals al vaker is gezegd, bij ieder verloopt het proces anders is dat grote veranderingen en nare gebeurtenissen het proces hebben versneld. Mijn moeder was lichamelijk nog helemaal ok en is uiteindelijk gestorven doordat ze niet meer at en dronk omdat haar slikfunctie heel snel achteruit ging. In een verpleegtehuis dienen ze dan geen voeding en vocht meer toe en dan is het snel afgelopen. Een naar proces maar eerlijk gezegd een opluchting dat het nu afgelopen is.
Ik mis de moeder die ze ooit was maar niet de persoon die ze geworden was door de alzheimer. Heel veel sterkte!
Ik kan niet met zekerheid zeggen dat ze me niet meer herkende. De laatste 2/3 jaar kon ze niet meer praten. Wat ik weet van mijn moeder maar zoals al vaker is gezegd, bij ieder verloopt het proces anders is dat grote veranderingen en nare gebeurtenissen het proces hebben versneld. Mijn moeder was lichamelijk nog helemaal ok en is uiteindelijk gestorven doordat ze niet meer at en dronk omdat haar slikfunctie heel snel achteruit ging. In een verpleegtehuis dienen ze dan geen voeding en vocht meer toe en dan is het snel afgelopen. Een naar proces maar eerlijk gezegd een opluchting dat het nu afgelopen is.
Ik mis de moeder die ze ooit was maar niet de persoon die ze geworden was door de alzheimer. Heel veel sterkte!
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
maandag 24 februari 2014 om 15:24
Oh Jade... Wat een verdrietig idee dat je vader het aan voelen komen en het zo bij zichzelf gehouden heeft. Wat jammer dat hij dit gedeeld heeft met jullie.
Ik kan me voorstellen hoe pijnlijk het moet zijn wanneer hij andere mensen wel herkent en jou niet meer. Het voelt dan alsof je misschien toch niet zo speciaal was, he? Terwijl je zelf natuurlijk wel beter weet (jullie hadden immers niet voor niets zo'n goede band!). Ik snap dat dat heel pijnlijk kan zijn
Mijn man praat er niet zo veel over. Hij gaat het gesprek niet uit de weg, maar het lijkt soms alsof het hem niet zo raakt. Als ik er naar vraag zegt hij dat zijn moeder nu al niet meer de moeder is die hij gekend heeft. Verder denkt hij vooral pragmatisch en lijken er wat minder emoties te leven bij hem. Ik vind het lastig om in te schatten wat dit is: er niet aan willen, er toch wat voor weglopen, te heftig? Ik weet het niet precies. Anderzijds is hij van nature niet iemand die zijn emoties erg toont. Hij is altijd kalm en rustig.
Boannan, jouw laatste zinnetje 'Ik mis de moeder die ze ooit was maar niet de persoon die ze geworden is door de alzheimer' vind ik zó mooi gezegd. Inderdaad verandert de persoon dusdanig dat je díe persoon waarschijnlijk niet/minder zult missen dan de persoon die hij/zij in het eerdere leven was en die je ten volle hebt meegemaakt. Het is echt steeds een beetje meer inleveren, meer loslaten, meer afstand. En soms lijkt het zich wat te stabiliseren, om het andere moment ineens weer heel erg aanwezig te zijn....
Heel veel sterkte meiden. Ik vind het een vreselijke ziekte!
Ik kan me voorstellen hoe pijnlijk het moet zijn wanneer hij andere mensen wel herkent en jou niet meer. Het voelt dan alsof je misschien toch niet zo speciaal was, he? Terwijl je zelf natuurlijk wel beter weet (jullie hadden immers niet voor niets zo'n goede band!). Ik snap dat dat heel pijnlijk kan zijn
Mijn man praat er niet zo veel over. Hij gaat het gesprek niet uit de weg, maar het lijkt soms alsof het hem niet zo raakt. Als ik er naar vraag zegt hij dat zijn moeder nu al niet meer de moeder is die hij gekend heeft. Verder denkt hij vooral pragmatisch en lijken er wat minder emoties te leven bij hem. Ik vind het lastig om in te schatten wat dit is: er niet aan willen, er toch wat voor weglopen, te heftig? Ik weet het niet precies. Anderzijds is hij van nature niet iemand die zijn emoties erg toont. Hij is altijd kalm en rustig.
Boannan, jouw laatste zinnetje 'Ik mis de moeder die ze ooit was maar niet de persoon die ze geworden is door de alzheimer' vind ik zó mooi gezegd. Inderdaad verandert de persoon dusdanig dat je díe persoon waarschijnlijk niet/minder zult missen dan de persoon die hij/zij in het eerdere leven was en die je ten volle hebt meegemaakt. Het is echt steeds een beetje meer inleveren, meer loslaten, meer afstand. En soms lijkt het zich wat te stabiliseren, om het andere moment ineens weer heel erg aanwezig te zijn....
Heel veel sterkte meiden. Ik vind het een vreselijke ziekte!
maandag 24 februari 2014 om 15:47
Wat een ontzettend nare ziekte Alzheimer.
Ik werk in een verpleeghuis met dementerende ouderen.
Wat ik familie van mijn clienten altijd aanraad is om verschillende filmpjes te bekijken en zich in te lezen in de ziekte.( Filmpje van Anneke van der plaats en Mw. Bogers.)
Een dementerende oudere is het gelukkigst op de plek van zijn kindertijd. Dat zal hij ook herkennen. Dus bij het uitzoeken van een geschikte woonvoorziening zou je daar naar kunnen kijken.
Over het herkennen van mensen, vaak is de herkenning niet weg, maar herkend de dementerende oudere zichzelf van vroeger. Zo ook de kinderen.
Ik wil je veel sterkte toewensen.
Ik werk in een verpleeghuis met dementerende ouderen.
Wat ik familie van mijn clienten altijd aanraad is om verschillende filmpjes te bekijken en zich in te lezen in de ziekte.( Filmpje van Anneke van der plaats en Mw. Bogers.)
Een dementerende oudere is het gelukkigst op de plek van zijn kindertijd. Dat zal hij ook herkennen. Dus bij het uitzoeken van een geschikte woonvoorziening zou je daar naar kunnen kijken.
Over het herkennen van mensen, vaak is de herkenning niet weg, maar herkend de dementerende oudere zichzelf van vroeger. Zo ook de kinderen.
Ik wil je veel sterkte toewensen.
donderdag 27 februari 2014 om 10:37
Wat is het toch een vreselijke vreselijke vréselijke K-ziekte!!!
Mijn schoonmoeder gaat in record tempo achteruit. Haar hallucinaties worden met de dag erger en mijn schoonvader heeft bijna geen leven meer met haar. Gistermiddag brak hij, zó verdrietig, zó aan het eind van zijn latijn, zó gekwetst... Oh, wat afschuwelijk! Er is hulp ingeschakeld, een gesprek geweest met de case manager die nu zegt door te hebben dat dit een onhoudbare situatie is. Zij zou contact opnemen met de huisarts. Maar... voor wat?? Wat kan die doen? Het beste zou zijn als mijn schoonmoeder wordt opgenomen, permanent. Maar dan zou ze in praktijk moeten scheiden van mijn schoonvader (wanneer ze naar een verzorgingstehuis zou gaan). Of ze zou naar een psychiatrische instelling moeten gaan. We weten het niet.
Wat ik wel weet is dat mijn schoonvader óp is. Hij heeft het zo ontzettend zwaar. Gisteren is hij voor het eerst in tranen uitgebarsten en verteld hoe moeilijk hij het vindt. Ik was bij hem. Ik heb mijn man gezegd dat het NU aan hem is en aan zijn zus. Het is 5 voor twaalf. Die man heeft zijn kinderen nodig. Hij kan dit niet alleen...
Mijn schoonmoeder gaat in record tempo achteruit. Haar hallucinaties worden met de dag erger en mijn schoonvader heeft bijna geen leven meer met haar. Gistermiddag brak hij, zó verdrietig, zó aan het eind van zijn latijn, zó gekwetst... Oh, wat afschuwelijk! Er is hulp ingeschakeld, een gesprek geweest met de case manager die nu zegt door te hebben dat dit een onhoudbare situatie is. Zij zou contact opnemen met de huisarts. Maar... voor wat?? Wat kan die doen? Het beste zou zijn als mijn schoonmoeder wordt opgenomen, permanent. Maar dan zou ze in praktijk moeten scheiden van mijn schoonvader (wanneer ze naar een verzorgingstehuis zou gaan). Of ze zou naar een psychiatrische instelling moeten gaan. We weten het niet.
Wat ik wel weet is dat mijn schoonvader óp is. Hij heeft het zo ontzettend zwaar. Gisteren is hij voor het eerst in tranen uitgebarsten en verteld hoe moeilijk hij het vindt. Ik was bij hem. Ik heb mijn man gezegd dat het NU aan hem is en aan zijn zus. Het is 5 voor twaalf. Die man heeft zijn kinderen nodig. Hij kan dit niet alleen...
donderdag 27 februari 2014 om 11:55
Er kunnen medicijnen gegeven worden die de hallucianties stoppen. En dan thuiszorg inschakelen die twee keer per dag komt helpen met wassen en aan en uitkleden. Een keer per dag thuiszorg om te poetsen, maaltijden thuislaten bezorgen.
En als het dan niet meer gaat , opname in een verpleeghuis. Verzorgingstehuizen worden allemaal wegbezuinigd. Je schoonmoeder heeft een indicatie nodig om te laten zien dat ze 'erg' genoeg is om opgenomen te worden. De casemanager zet dit in gang samen met de huisarts.
Heel veel sterkte. Ik weet waar je doorheen gaat, wij hebben het zelfde gehad de afgelopen jaren.
En als het dan niet meer gaat , opname in een verpleeghuis. Verzorgingstehuizen worden allemaal wegbezuinigd. Je schoonmoeder heeft een indicatie nodig om te laten zien dat ze 'erg' genoeg is om opgenomen te worden. De casemanager zet dit in gang samen met de huisarts.
Heel veel sterkte. Ik weet waar je doorheen gaat, wij hebben het zelfde gehad de afgelopen jaren.
donderdag 27 februari 2014 om 12:04
Eén keer per dag thuishulp om te poetsen? Dat kun je echt vergeten. Mijn moeder had voorheen vier uur hulp per week (één middag). Toen de gemeente de huishoudelijke zorg ging overnemen werd die hulp teruggeschoefd van vier uur naar drie uur per week. Toen werd mijn moeder ziek, na een ziekenhuisopname ging ze tijdelijk naar een revalidatie-instelling, ook geestelijk gaat het niet meer geweldig. De gemeente besloot in al haar wijsheid, lees onbenul, de thuiszorg tijdelijk stop te zetten wegens langdurig verblijf (zes weken). De hulp zou, zodra de ontslagdatum bekend was, weer worden voortgezet. Ontslagdatum ruim op tijd doorgegeven, meer dan twee weken geen huishoudelijke hulp, wel twee keer per dag andere zorg maar dat is een andere instantie. Na drie weken kwam er dan eindelijk hulp, de nieuwe indicatie: anderhalf uur per week. Het vervuilt nu al. Ik kan het ook niet allemaal op me nemen, ik doe de was, maak maaltijden klaar die zo vanuit de vriezer de magnetron inkunnen (van Apetito of Tafeltje Dekje vindt ze het eten vies), doe de boodschappen, regel dokters- en ziekenhuisbezoek, doe de administratie. Ik ben zelf niet 100 % gezond en ze woont bovendien niet bepaald bij me om de hoek. Helaas ben ik de enige die in beeld is. Dan hebben ze bij de gemeente ook nog het gore lef om te vragen of ze geen kennissen heeft die iets kunnen doen, die mensen zijn ook allemaal rond de 90 en half dood.
verba volant, scripta manent.
donderdag 27 februari 2014 om 12:09
Single-lady, de afgelopen jarén??? Hadden jullie een soortgelijke situatie die jaren heeft geduurd?
Daar moet ik niet aan denken!
Vanochtend is de situatie opnieuw geëscaleerd. Momenteel zijn mijn man en zijn zus bij mijn schoonouders. De case manager is er ook en onderzoekt de mogelijkheden om medicijnen te krijgen voor de hallucinaties. Mogelijk moet mijn schoonmoeder worden opgenomen.
Mijn schoonvader is het huis uit gevlucht. Hij kan er even niet meer tegen...
Daar moet ik niet aan denken!
Vanochtend is de situatie opnieuw geëscaleerd. Momenteel zijn mijn man en zijn zus bij mijn schoonouders. De case manager is er ook en onderzoekt de mogelijkheden om medicijnen te krijgen voor de hallucinaties. Mogelijk moet mijn schoonmoeder worden opgenomen.
Mijn schoonvader is het huis uit gevlucht. Hij kan er even niet meer tegen...
donderdag 27 februari 2014 om 12:22
Ik weet het niet Dahlia. Ze zijn dus nu aan het onderzoeken of er geschikte medicijnen zijn tegen de hallucinaties van mijn schoonmoeder. Ik las van Single-lady dat die er zijn. Ook wordt er gesproken over een mogelijke opname.
Afwachten maar wat er verder vandaag uit komt...
Ik ben wel heel blij dat het nu duidelijk is dat deze situatie zo niet verder kan en dat m.n. mijn schoonvader hopelijk zo dadelijk wat ontlast gaat worden. En of dat is d.m.v. medicijnen of een opname dat weet ik nu dus niet. Het belangrijkste is dat er nu eindelijk wat gedaan lijkt te worden.
Afwachten maar wat er verder vandaag uit komt...
Ik ben wel heel blij dat het nu duidelijk is dat deze situatie zo niet verder kan en dat m.n. mijn schoonvader hopelijk zo dadelijk wat ontlast gaat worden. En of dat is d.m.v. medicijnen of een opname dat weet ik nu dus niet. Het belangrijkste is dat er nu eindelijk wat gedaan lijkt te worden.
donderdag 27 februari 2014 om 17:30
quote:kaasmadam schreef op 27 februari 2014 @ 12:09:
Single-lady, de afgelopen jarén??? Hadden jullie een soortgelijke situatie die jaren heeft geduurd?
Daar moet ik niet aan denken!
Vanochtend is de situatie opnieuw geëscaleerd. Momenteel zijn mijn man en zijn zus bij mijn schoonouders. De case manager is er ook en onderzoekt de mogelijkheden om medicijnen te krijgen voor de hallucinaties. Mogelijk moet mijn schoonmoeder worden opgenomen.
Mijn schoonvader is het huis uit gevlucht. Hij kan er even niet meer tegen...
Om medicijnen voor te schrijven heb je een onderzoek nodig van de geriater. Alzheimer duurt gemiddeld een jaar of 6 vanaf het moment van de diagnose. Dat wil niet zeggen dat de patiënt zo lang thuis blijft wonen, maar opname gebeurt niet zo snel. En tegenwoordig met de bezuinigingen nog langzamer. Iemand moet aantoonbaar een gevaar zijn voor zichzelf of iemand anders.
In onze situatie is het maanden eigenlijk gevaarlijk geweest tot de opname. Heel moeilijk.
Single-lady, de afgelopen jarén??? Hadden jullie een soortgelijke situatie die jaren heeft geduurd?
Daar moet ik niet aan denken!
Vanochtend is de situatie opnieuw geëscaleerd. Momenteel zijn mijn man en zijn zus bij mijn schoonouders. De case manager is er ook en onderzoekt de mogelijkheden om medicijnen te krijgen voor de hallucinaties. Mogelijk moet mijn schoonmoeder worden opgenomen.
Mijn schoonvader is het huis uit gevlucht. Hij kan er even niet meer tegen...
Om medicijnen voor te schrijven heb je een onderzoek nodig van de geriater. Alzheimer duurt gemiddeld een jaar of 6 vanaf het moment van de diagnose. Dat wil niet zeggen dat de patiënt zo lang thuis blijft wonen, maar opname gebeurt niet zo snel. En tegenwoordig met de bezuinigingen nog langzamer. Iemand moet aantoonbaar een gevaar zijn voor zichzelf of iemand anders.
In onze situatie is het maanden eigenlijk gevaarlijk geweest tot de opname. Heel moeilijk.
vrijdag 28 februari 2014 om 10:31
Heel herkenbaar hoor kaasmadam, zo'n situatie die escaleert.
Dat is bij mijn vader ook zo geweest.
Hij was al een tijd een gevaar voor zichzelf.
Mijn moeder kwam thuis van het werk en heel het huis was vergeven van de gaslucht. Eén vonk was genoeg geweest.
Een paar maanden later is het geëscaleerd. Dokter erbij, casemanager,noem maar op.
Toen heeft mijn vader extra medicijnen gekregen,die ook tegen psychoses werken, daarna stabiliseerde het weer.
Maar de uiteindelijke opname was pas 4 maanden later.
Toen het weer helemaal fout ging. En is het een crisisopname geworden. Ze proberen een opname altijd uit te stellen. Een opname is voor de patiënt echt wel heel traumatisch.
Alles wat nog een beetje vertrouwd is raken ze in 1 keer kwijt.
De achteruitgang is dan in eens heel groot en je raakt heel veel kwijt in een keer. Maar het kan vaak niet anders, je hebt geen keuze.
Wij hebben gisteren mijn vader naar een andere verpleegtehuis gebracht. De verhuis ging gelukkig goed. Hij was gisteren niet aanspreekbaar en reageerde weinig of niet. Maar leek 's middags tevreden toen mijn moeder langs ging.
Nu is het afwachten hoe traumatisch het is geweest....
Dat is bij mijn vader ook zo geweest.
Hij was al een tijd een gevaar voor zichzelf.
Mijn moeder kwam thuis van het werk en heel het huis was vergeven van de gaslucht. Eén vonk was genoeg geweest.
Een paar maanden later is het geëscaleerd. Dokter erbij, casemanager,noem maar op.
Toen heeft mijn vader extra medicijnen gekregen,die ook tegen psychoses werken, daarna stabiliseerde het weer.
Maar de uiteindelijke opname was pas 4 maanden later.
Toen het weer helemaal fout ging. En is het een crisisopname geworden. Ze proberen een opname altijd uit te stellen. Een opname is voor de patiënt echt wel heel traumatisch.
Alles wat nog een beetje vertrouwd is raken ze in 1 keer kwijt.
De achteruitgang is dan in eens heel groot en je raakt heel veel kwijt in een keer. Maar het kan vaak niet anders, je hebt geen keuze.
Wij hebben gisteren mijn vader naar een andere verpleegtehuis gebracht. De verhuis ging gelukkig goed. Hij was gisteren niet aanspreekbaar en reageerde weinig of niet. Maar leek 's middags tevreden toen mijn moeder langs ging.
Nu is het afwachten hoe traumatisch het is geweest....
vrijdag 28 februari 2014 om 11:21
Mijn schoonmoeder krijgt medicijnen, waarvoor vandaag iemand langskomt om de juiste dosering vast te stellen. Gisteren, na het incident, was ze de rest van de dag helemaal rustig. Daarna kalmeert mijn schoonvader ook wel weer en zag het allemaal weer wat rooskleuriger in. We hopen nu maar dat de nieuwe medicijnen tegen de hallucinaties (een medicijn wat ook wordt ingezet bij schizofrenie) hun werk gaan doen en dat het dan wat draaglijker wordt allemaal.
Oei Jade, wat een eng verhaal, van die gaslucht in de woning. Er kunnen zulke gevaarlijke situaties ontstaan! Mijn schoonmoeder heeft nog wel eens de neiging om iets op de brandende elektrische kookplaten te leggen (plastic tas, keukenhanddoek). Met alle gevolgen van dien.
Eigenlijk is het te gek voor woorden he, dat ze een opname zó lang uitstellen. Onverantwoord.
Ik snap dat wanneer het moment daar is, dat dit heel moeilijk moet zijn voor alle betrokkenen. Het ligt er natuurlijk ook erg aan hoe de patiënt op dat moment is. Mijn schoonmoeder bijv. heeft ook echt heel duidelijk nog haar goede momenten. Maar dat neemt niet weg dat ze hele moeilijke, gevaarlijke situaties kan veroorzaken. Zo lastig dit..
Oei Jade, wat een eng verhaal, van die gaslucht in de woning. Er kunnen zulke gevaarlijke situaties ontstaan! Mijn schoonmoeder heeft nog wel eens de neiging om iets op de brandende elektrische kookplaten te leggen (plastic tas, keukenhanddoek). Met alle gevolgen van dien.
Eigenlijk is het te gek voor woorden he, dat ze een opname zó lang uitstellen. Onverantwoord.
Ik snap dat wanneer het moment daar is, dat dit heel moeilijk moet zijn voor alle betrokkenen. Het ligt er natuurlijk ook erg aan hoe de patiënt op dat moment is. Mijn schoonmoeder bijv. heeft ook echt heel duidelijk nog haar goede momenten. Maar dat neemt niet weg dat ze hele moeilijke, gevaarlijke situaties kan veroorzaken. Zo lastig dit..
vrijdag 28 februari 2014 om 11:23
dinsdag 4 maart 2014 om 20:08
Hoe is het nu Kaasmadam met je schoonmoeder?
Is er nu hulp ingeschakeld of moet ze worden opgenomen?
Mijn vader lijkt op het eerste zicht gelukkig rust te hebben gekregen en sinds een paar dagen praat hij weer wat meer.
Maar we we wachten af misschien is het een opleving en gaat het straks in eens heel slecht.
Je blijft altijd zo op je hoede voor wat er komen gaat.
Is er nu hulp ingeschakeld of moet ze worden opgenomen?
Mijn vader lijkt op het eerste zicht gelukkig rust te hebben gekregen en sinds een paar dagen praat hij weer wat meer.
Maar we we wachten af misschien is het een opleving en gaat het straks in eens heel slecht.
Je blijft altijd zo op je hoede voor wat er komen gaat.
woensdag 5 maart 2014 om 11:28
Hi Jade, wat fijn om te merken dat het met je vader beter lijkt te gaan. En wat goed dat hij zelfs wat meer begint te praten!!
Ik herken je gevoel van op je hoede zijn. Gezien alle eerdere ervaringen ben je inderdaad inmiddels zover dat je eigenlijk nergens echt meer om durft te juichen he, of voluit durft te zeggen dat het beter gaat. Het kan immers maar zo weer omslaan. En juist dat, dat onvoorspelbare karakter, maakt het zo lastig.
Met mijn schoonmoeder gaat het nog altijd niet erg goed. Ze heeft aangepaste medicatie gekregen die haar hallucinaties minder moeten maken. Maar om te beoordelen of de nieuwe medicijnen werken, moet er eerst wat tijd overheen gaan en moeten we bekijken hoe ze reageert. Tot op heden is er amper wat verandert.
Na de escalatie van vorige week hangen er inmiddels in hun woning op verschillende plaatsen brieven van haar dochter, die aan haar moeder schrijft dat haar ziekte haar parten speelt, dat de hallucinaties niet echt zijn. Mijn schoonmoeder leest de brieven veel, maar de strekking komt niet binnen bij haar. De hallucinaties zijn er nog altijd volop
Gelukkig trekt mijn schoonvader nu meer aan de bel en geeft hij steeds meer en vaker aan dat hij het niet veel langer meer vol kan houden. Gisteravond belde hij om te vragen of mijn man langs wilde komen om mijn schoonmoeder wat te kalmeren. Ze blijft dan zo volharden in haar hallucinaties dat mijn schoonvader er niets meer mee kan (haar hallucinaties zijn volledig op hem gericht, waarbij hij geen goed kan doen. Ze ziet in hem de duivel, als het ware). Ook de nachtelijke spookpartijen gaan door, waarbij mijn schoonmoeder mijn schoonvader 's nachts om 03.00 u wekt met al haar beschuldigingen. Het is voor mijn schoonvader bijna geen doen zo...
Binnenkort zou nu de zorgaanvraag goedgekeurd moeten zijn, zodat ze in elk geval 2 dagdelen per week naar de dagopvang kan. Hopelijk geeft dat iets meer rust, for the time being.
Het is onvermijdelijk dat er een definitieve opname zit aan te komen. Mijn schoonvader heeft een crisisnummer gekregen wat hij kan bellen in noodgevallen. Maar hij weet dat zodra hij dit doet, ze waarschijnlijk uit huis geplaatst gaat worden. Hij wil het daarom zo lang mogelijk zelf, samen met ons, proberen te hanteren....
Ik herken je gevoel van op je hoede zijn. Gezien alle eerdere ervaringen ben je inderdaad inmiddels zover dat je eigenlijk nergens echt meer om durft te juichen he, of voluit durft te zeggen dat het beter gaat. Het kan immers maar zo weer omslaan. En juist dat, dat onvoorspelbare karakter, maakt het zo lastig.
Met mijn schoonmoeder gaat het nog altijd niet erg goed. Ze heeft aangepaste medicatie gekregen die haar hallucinaties minder moeten maken. Maar om te beoordelen of de nieuwe medicijnen werken, moet er eerst wat tijd overheen gaan en moeten we bekijken hoe ze reageert. Tot op heden is er amper wat verandert.
Na de escalatie van vorige week hangen er inmiddels in hun woning op verschillende plaatsen brieven van haar dochter, die aan haar moeder schrijft dat haar ziekte haar parten speelt, dat de hallucinaties niet echt zijn. Mijn schoonmoeder leest de brieven veel, maar de strekking komt niet binnen bij haar. De hallucinaties zijn er nog altijd volop
Gelukkig trekt mijn schoonvader nu meer aan de bel en geeft hij steeds meer en vaker aan dat hij het niet veel langer meer vol kan houden. Gisteravond belde hij om te vragen of mijn man langs wilde komen om mijn schoonmoeder wat te kalmeren. Ze blijft dan zo volharden in haar hallucinaties dat mijn schoonvader er niets meer mee kan (haar hallucinaties zijn volledig op hem gericht, waarbij hij geen goed kan doen. Ze ziet in hem de duivel, als het ware). Ook de nachtelijke spookpartijen gaan door, waarbij mijn schoonmoeder mijn schoonvader 's nachts om 03.00 u wekt met al haar beschuldigingen. Het is voor mijn schoonvader bijna geen doen zo...
Binnenkort zou nu de zorgaanvraag goedgekeurd moeten zijn, zodat ze in elk geval 2 dagdelen per week naar de dagopvang kan. Hopelijk geeft dat iets meer rust, for the time being.
Het is onvermijdelijk dat er een definitieve opname zit aan te komen. Mijn schoonvader heeft een crisisnummer gekregen wat hij kan bellen in noodgevallen. Maar hij weet dat zodra hij dit doet, ze waarschijnlijk uit huis geplaatst gaat worden. Hij wil het daarom zo lang mogelijk zelf, samen met ons, proberen te hanteren....
vrijdag 7 maart 2014 om 09:57
De situatie met je schoonmoeder is heel herkenbaar.
Mijn vader "vergat" ook dat hij ziek was. Heel de wereld was gek en hij was nog nooit zo "goed" geweest.
Zelfs de postbode was niet meer te vertrouwen. Vuilnismannen ook niet. Nu achteraf kunnen we er al eens met een glimlach op terug kijken, hoe absurd de situatie was. Maar op het moment dat je er middenin zit is het een en al ellende.
Mijn vader projecteerde ook alles op mijn moeder. Zij was altijd degene die het fout deed. Wat zij allemaal niet naar haar hoofd heeft gekregen....
Maar heel soms besefte hij het en dan wilde hij niet meer verder leven. Nu is dit allemaal wel in het half jaar voor hij opgenomen werd. In de tijd daarvoor was het nog wel te doen en kon mijn vader nog alleen blijven. Maar hij werd bang.
Ze merken zelf ook dat hun leven wegglijd en dat roept natuurlijk veel frustratie op.
Als het crisisnummer gebeld wordt is er natuurlijk geen weg meer terug. Maar soms hoe erg het is geeft het voor de persoon die ziek is ook rust. Ze hoeven zelf niet meer voor zichzelf te zorgen. Het wordt voor hun gedaan.
We zagen toen mijn vader net was opgenomen dat hem dat veel rust gaf. Veel van de dagelijkse frustratie viel weg.
Ook voor mijn moeder werd het weer draaglijker.
Het is natuurlijk nooit leuk en je wil je vader,moeder,schoonmoeder zo niet zien maar soms moet het wel.
Mijn vader "vergat" ook dat hij ziek was. Heel de wereld was gek en hij was nog nooit zo "goed" geweest.
Zelfs de postbode was niet meer te vertrouwen. Vuilnismannen ook niet. Nu achteraf kunnen we er al eens met een glimlach op terug kijken, hoe absurd de situatie was. Maar op het moment dat je er middenin zit is het een en al ellende.
Mijn vader projecteerde ook alles op mijn moeder. Zij was altijd degene die het fout deed. Wat zij allemaal niet naar haar hoofd heeft gekregen....
Maar heel soms besefte hij het en dan wilde hij niet meer verder leven. Nu is dit allemaal wel in het half jaar voor hij opgenomen werd. In de tijd daarvoor was het nog wel te doen en kon mijn vader nog alleen blijven. Maar hij werd bang.
Ze merken zelf ook dat hun leven wegglijd en dat roept natuurlijk veel frustratie op.
Als het crisisnummer gebeld wordt is er natuurlijk geen weg meer terug. Maar soms hoe erg het is geeft het voor de persoon die ziek is ook rust. Ze hoeven zelf niet meer voor zichzelf te zorgen. Het wordt voor hun gedaan.
We zagen toen mijn vader net was opgenomen dat hem dat veel rust gaf. Veel van de dagelijkse frustratie viel weg.
Ook voor mijn moeder werd het weer draaglijker.
Het is natuurlijk nooit leuk en je wil je vader,moeder,schoonmoeder zo niet zien maar soms moet het wel.
vrijdag 7 maart 2014 om 10:13
Wat veel mensen niet weten is dat dementie een dodelijke ziekte is. Gemiddeld leeft iemand met dementie nog 7 jaar nadat de eerste symptomen zijn geconstateerd. Sommige mensen overlijden al heel snel, anderen kunnen er wel 15 jaar over doen.
Ik werk al 24 jaar met demente mensen en ben van mening dat dement worden/zijn verschrikkelijk is.
Ik werk al 24 jaar met demente mensen en ben van mening dat dement worden/zijn verschrikkelijk is.
