Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 30 juni 2008 om 11:12
maandag 30 juni 2008 om 12:07
quote:Elmervrouw schreef op 30 juni 2008 @ 10:54:
Lieve Elmervrouw,
Wat stoer dat je je verhaal hier toch met ons wil delen!
En ik begrijp heel goed dat je niets positiefs aan je ouders kan ontdekken...
Ik wil toch graag tegen je zeggen, dat ik jou een ontzettend moedige vrouw vind, die, ook al zit het soms tegen, een enorme doorzetter is!
(f)
Lieve Elmervrouw,
Wat stoer dat je je verhaal hier toch met ons wil delen!
En ik begrijp heel goed dat je niets positiefs aan je ouders kan ontdekken...
Ik wil toch graag tegen je zeggen, dat ik jou een ontzettend moedige vrouw vind, die, ook al zit het soms tegen, een enorme doorzetter is!
(f)
maandag 30 juni 2008 om 13:36
Weet je Elmervrouw, één van mijn motto's is: ik hoef het niet leuk te vinden. Klinkt misschien een beetje raar. Wat ik er mee bedoel: vaak wordt het leven voor maakbaar gehouden. Zo zijn er mensen die zeggen dat je gedachten je werkelijkheid creeeren, dat je voor je geboorte je ouders zou hebben uitgezocht (wat was ik dan stom bezig zeg!), dat als je rotdingen meemaakt dat gebeurt omdat het universum heeft besloten dat je wat moet leren, of je roept dingen op door de verkeerde trillingsfrequentie. Aaaarrrrggggg!
Of de dooddoener: als je het maar hard genoeg wil, dan lukt het.
Zonder oog te hebben voor de beperkingen
Lui die dit soort uitspraken uit hun strot laten komen zijn vaak mensen die niet weten wat puinruimen is, die geen idee hebben hoe het is om geen basisvertrouwen te hebben. Die niet snappen hoe elke prikkel zo hard en ongefilterd je hersens binnenkomt, dát je snel moe bent, dát concentratie een probleem is, dát je een veilige plek nodig hebt om te 'unwinden', en weer op te laden.
Kijk, de verantwoordelijkheid om met je klachten om te gaan en een leven te leven waarin je zo goed mogelijk voor jezelf zorgt en de buitenwereld zo min mogelijk schade berokkent, die verantwoordelijkheid heb je. Maar het puinruimen hoef je niet leuk te vinden. Je hoeft niet blijmoedig je ellende te bekijken.
Dus als jij niks leuks of positiefs aan je ouders en siblings kan vinden: het zij zo. Waarschijnlijk heb je zelfs gelijk. Maar dat is mijn bescheiden mening.
Nog een motto van me is: 'ik ben geen verbeterproject.' Daarmee bedoel ik te zeggen dat je goed bent zoals je bent. En die opmerking van Felicitaatje dat je er al bent, dat je ruimte inneemt en dat je dat dan maar beter helemaal kan doen, vind ik geweldig.
Of de dooddoener: als je het maar hard genoeg wil, dan lukt het.
Zonder oog te hebben voor de beperkingen
Lui die dit soort uitspraken uit hun strot laten komen zijn vaak mensen die niet weten wat puinruimen is, die geen idee hebben hoe het is om geen basisvertrouwen te hebben. Die niet snappen hoe elke prikkel zo hard en ongefilterd je hersens binnenkomt, dát je snel moe bent, dát concentratie een probleem is, dát je een veilige plek nodig hebt om te 'unwinden', en weer op te laden.
Kijk, de verantwoordelijkheid om met je klachten om te gaan en een leven te leven waarin je zo goed mogelijk voor jezelf zorgt en de buitenwereld zo min mogelijk schade berokkent, die verantwoordelijkheid heb je. Maar het puinruimen hoef je niet leuk te vinden. Je hoeft niet blijmoedig je ellende te bekijken.
Dus als jij niks leuks of positiefs aan je ouders en siblings kan vinden: het zij zo. Waarschijnlijk heb je zelfs gelijk. Maar dat is mijn bescheiden mening.
Nog een motto van me is: 'ik ben geen verbeterproject.' Daarmee bedoel ik te zeggen dat je goed bent zoals je bent. En die opmerking van Felicitaatje dat je er al bent, dat je ruimte inneemt en dat je dat dan maar beter helemaal kan doen, vind ik geweldig.
maandag 30 juni 2008 om 15:00
quote:Elmervrouw schreef op 30 juni 2008 @ 10:54:
En ik voel me nog rot ook, dat ik niets positiefs aan mijn ouders of zussen/broer kan ontdekken.
Ik weet wel één positief ding dat je ouders hebben gedaan, lieve Elmer. Ze hebben jou gemaakt!
Voor alle moedige schrijfsters hier een
dubio
En ik voel me nog rot ook, dat ik niets positiefs aan mijn ouders of zussen/broer kan ontdekken.
Ik weet wel één positief ding dat je ouders hebben gedaan, lieve Elmer. Ze hebben jou gemaakt!
Voor alle moedige schrijfsters hier een
dubio
Ga in therapie!
maandag 30 juni 2008 om 15:06
Lieve Elmer, wat ik dacht toen ik je post las, komt een beetje overeen met wat Hanke erover schrijft. Je moet zo veel van jezelf. Je moet van je moeder houden, je moet een moeder voor je kinderen zijn, je moet sterk zijn (!!!), je moet positief over je ouders, broer en zussen kunnen denken, je moet het leven leuk vinden. Je werkt keihard om overeind te blijven en dat gaat hartstikke goed. Maar voor jou is het niet goed genoeg, nee, het moet ook nog moeiteloos gaan.
Van wie moet dat nu eigenlijk allemaal? Kun je "moet" eens vervangen door "wil" en kijken wat er dan overblijft?
dubio
Van wie moet dat nu eigenlijk allemaal? Kun je "moet" eens vervangen door "wil" en kijken wat er dan overblijft?
dubio
Ga in therapie!
maandag 30 juni 2008 om 16:19
He lieve Elmervrouw,
En los van wat je moet en/of wilt: kijk ook naar wat je kán. Niet alles is haalbaar.
Wat ik lees van je taxibaan is dat het je wel moeite kost, maar dat je het wel leuk vindt. Inderdaad, het gaat je niet perfect af, maar als je jezelf door de ogen van een ander zou bekijken, als collega, vind je jezelf dan goed genoeg?
En los van wat je moet en/of wilt: kijk ook naar wat je kán. Niet alles is haalbaar.
Wat ik lees van je taxibaan is dat het je wel moeite kost, maar dat je het wel leuk vindt. Inderdaad, het gaat je niet perfect af, maar als je jezelf door de ogen van een ander zou bekijken, als collega, vind je jezelf dan goed genoeg?
maandag 30 juni 2008 om 17:42
quote:hanke321 schreef op 29 juni 2008 @ 19:06:
Goh Setter wat gaaf joh, hoe dat gister ging! Zo fijn om te lezen dat je op dat moment ook echt lééft, in het moment bent zeg maar en dat je terug kon halen wat je ooit voor hem voelde. Leven en liefde, daar draait het om. En die hond van jou doet lekker mee....Ik zie het zo voor me.
Dank je wel, lief van je.... (f)
Had geen idee dat maagdelijkheid voor sommige mannen een pluspunt zou kunnen zijn.
Ik geloofde mijn vriendin ook niet toen zij mij dat jaren geleden eens vertelde, maar toen ik wat met mijn man kreeg heb ik hem dat een keer gevraagd. Zijn reactie: als je geen maagd meer was geweest had ik net zoveel van je gehouden, maar het idee dat je niet om de sex gesexd hebt met een ander vind ik heel knap van je, heel sterk. Maar ik zou net zoveel van je gehouden hebben!
Maar in feite ben ik bezoedeld. Als ik nu een seksuele relatie aanga is het de eerste keer dat ik me geef. Maar ik ben al 'genomen'.
Ik denk dat de nuance ligt in het feit dat jij jezelf bezoedeld 'vindt'. Een goede vent zal dat echt niet zo zien! Die vindt het vreselijk voor je wat er met je gedaan is, hoe ze je behandeld hebben, en hij zal alle mogelijke moeite doen om jou op je gemak te stellen. Hij zal geduld met je hebben, eindeloos geduld. Had mijn man ook. Mijn lieve drukke ongeduldige echtgenoot, die alles snel doet: eten, knutselen, lopen....engelengeduld had en heeft hij met mij!
Wat klinkt dat wrang hé? (ik huil nu). In tijden dat het niet goed met me ging, en ik dit trauma niet verwerkt had, heb ik met stomme kop weleens gewenst dan ik in uit Afghanistan afkomstig was en door eerwraak vermoord zou worden. Damaged goods.
He meissie toch...
Dat voelt nu niet meer zo. Begin het fijn te vinden een lijf te hebben. Maar ermee naar buiten treden, met mijn 100+kilo, dat is zó onwennig.Dat begrijp ik, ik ben zelf ook 100+ kilo's, maar mijn man vindt mij mooi. Ik snap daar niks van, maar dat zeg ik maar niet hardop. Dan krijg ik nl. op mijn kop
Goh Setter wat gaaf joh, hoe dat gister ging! Zo fijn om te lezen dat je op dat moment ook echt lééft, in het moment bent zeg maar en dat je terug kon halen wat je ooit voor hem voelde. Leven en liefde, daar draait het om. En die hond van jou doet lekker mee....Ik zie het zo voor me.
Dank je wel, lief van je.... (f)
Had geen idee dat maagdelijkheid voor sommige mannen een pluspunt zou kunnen zijn.
Ik geloofde mijn vriendin ook niet toen zij mij dat jaren geleden eens vertelde, maar toen ik wat met mijn man kreeg heb ik hem dat een keer gevraagd. Zijn reactie: als je geen maagd meer was geweest had ik net zoveel van je gehouden, maar het idee dat je niet om de sex gesexd hebt met een ander vind ik heel knap van je, heel sterk. Maar ik zou net zoveel van je gehouden hebben!
Maar in feite ben ik bezoedeld. Als ik nu een seksuele relatie aanga is het de eerste keer dat ik me geef. Maar ik ben al 'genomen'.
Ik denk dat de nuance ligt in het feit dat jij jezelf bezoedeld 'vindt'. Een goede vent zal dat echt niet zo zien! Die vindt het vreselijk voor je wat er met je gedaan is, hoe ze je behandeld hebben, en hij zal alle mogelijke moeite doen om jou op je gemak te stellen. Hij zal geduld met je hebben, eindeloos geduld. Had mijn man ook. Mijn lieve drukke ongeduldige echtgenoot, die alles snel doet: eten, knutselen, lopen....engelengeduld had en heeft hij met mij!
Wat klinkt dat wrang hé? (ik huil nu). In tijden dat het niet goed met me ging, en ik dit trauma niet verwerkt had, heb ik met stomme kop weleens gewenst dan ik in uit Afghanistan afkomstig was en door eerwraak vermoord zou worden. Damaged goods.
He meissie toch...
Dat voelt nu niet meer zo. Begin het fijn te vinden een lijf te hebben. Maar ermee naar buiten treden, met mijn 100+kilo, dat is zó onwennig.Dat begrijp ik, ik ben zelf ook 100+ kilo's, maar mijn man vindt mij mooi. Ik snap daar niks van, maar dat zeg ik maar niet hardop. Dan krijg ik nl. op mijn kop
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 30 juni 2008 om 18:14
Jullie schrijven over hoe erg het zou zijn als jullie moeders (ouders) hier zouden lezen, dat is absoluut een feit maar ik vind het vooral zo erg eigenlijk dat jullie ouders niet weten, zich niet realiseren, snappen misschien zelfs, wat een fijne kinderen ze hebben gekregen.
Daar zat ik vandaag over na te denken. Dat je als ouder toch trots zou moeten zijn in de eerste plaats, want degenen die moeder zijn weten vast dat de liefde voor zo'n kind heel dicht bij jezelf staat. Als je trots bent op je kind ben je zeg maar indirect trots op jezelf.
Niet uit medelijden per se bedoeld maar zo vreemd dat jullie ouders niet inzien hoe verstandig, lief, aardig en ga zo maar door jullie zijn geworden. Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen om niet heel trots te zijn op mijn kind, om niet heel veel van haar te houden.
Snappen jullie mijn punt? Je mist als ouder, als mens, zoveel als je geen contact hebt met je kinderen.
Is het bij jullie ouders een kwestie van tekort aan invoelend vermogen? Aan zelfreflectie, dat ze niet bij zichzelf zoeken bij de vraag waarom er geen contact is?
Daar zat ik vandaag over na te denken. Dat je als ouder toch trots zou moeten zijn in de eerste plaats, want degenen die moeder zijn weten vast dat de liefde voor zo'n kind heel dicht bij jezelf staat. Als je trots bent op je kind ben je zeg maar indirect trots op jezelf.
Niet uit medelijden per se bedoeld maar zo vreemd dat jullie ouders niet inzien hoe verstandig, lief, aardig en ga zo maar door jullie zijn geworden. Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen om niet heel trots te zijn op mijn kind, om niet heel veel van haar te houden.
Snappen jullie mijn punt? Je mist als ouder, als mens, zoveel als je geen contact hebt met je kinderen.
Is het bij jullie ouders een kwestie van tekort aan invoelend vermogen? Aan zelfreflectie, dat ze niet bij zichzelf zoeken bij de vraag waarom er geen contact is?
maandag 30 juni 2008 om 18:21
maandag 30 juni 2008 om 19:49
Ha die Leo,
Ik ben gek op knuffels, dank je wel!! (f)
By the way, ik doe mee met dik en mode. Moet tenslotte wat leuks aanhebben als ik ga daten.
quote:eleonora schreef op 30 juni 2008 @ 18:14:
Niet uit medelijden per se bedoeld maar zo vreemd dat jullie ouders niet inzien hoe verstandig, lief, aardig en ga zo maar door jullie zijn geworden. Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen om niet heel trots te zijn op mijn kind, om niet heel veel van haar te houden.
Snappen jullie mijn punt? Je mist als ouder, als mens, zoveel als je geen contact hebt met je kinderen.
Is het bij jullie ouders een kwestie van tekort aan invoelend vermogen? Aan zelfreflectie, dat ze niet bij zichzelf zoeken bij de vraag waarom er geen contact is?
Goeie vraag, zoeken we op
Tsja, wat moet ik hier nu op antwoorden... Ze mist inderdaad een heleboel. Een tijdje terug belde ze me zomaar op, ik had al jaaaren niks van haar gehoord. Had met kerst en verjaardag wel kaartjes gestuurd, waarin ik haar het beste wenste. Tenslotte haat ik haar niet.
Ik schrok. Ze vroeg hoe het met me ging. Ik nam even de tijd om op adem te komen en vroeg haar waarvoor ze belde. Of ik, "als ik haar toch niet moest, wilde stoppen met het sturen van die schijnheilige kaartjes" (einde citaat). En zo begonnen we dat gesprek, gezellig....
Ze vroeg me wat ik haar verweet. Ik begon met het zeggen dat ik het gevoel heb dat ze niet onvoorwaardelijk van me houdt. Dat ze me niet mag voor wie ik ben als persoon.
Ik ga nu niet dieper op dat gesprek in. Samengevat heeft ze de neiging de boel bij een ander te leggen, is er totaal geen initiatief als 'hoe zou ik het anders aan kunnen pakken', gaat het vooral over geld en heb ik mijn negatieve eigenschappen van mijn vader, haar ex, geerfd.
Nee, ze is niet trots op me. Ik ben een mislukkeling in haar ogen, met mij valt niet te pronken wb. koophuis, titel, werk, partner. Dat waarin ik wél geslaagd ben: vriendschap, mildheid, betrokkenheid, mijn liefde voor muziek en kunst, mijn band met God....dát snapt ze niet. Dan ben ik een schijnheilige.
Zoals je misschien al had gelezen ben ik nooit geslagen. Kan me ook niet herinneren geknuffeld te zijn. Op haar manier heeft ze haar stinkende best gedaan. Eten, kleding, geld...het was allemaal op orde, en ze heeft er heel hard voor gewerkt. Ze heeft zich ingezet.
Maar liefde was er alleen onder haar voorwaarden. Overtrad je die dan kwam er psychisch geweld aan te pas. Wat ze vooral op mijn vader en zus heeft toegepast. En ik kan je verzekeren: iemand van wie je houdt, een ander van wie je houdt pijn zien doen, en het niet kunnen stoppen: daar word je knetter van.
En welke gevolgen dat voor mij gehad heeft, snapt ze niet. Ze maakt er alleen van "dat ik haar toch niet moet". En dan ben je uitgepraat.
Ik ben gek op knuffels, dank je wel!! (f)
By the way, ik doe mee met dik en mode. Moet tenslotte wat leuks aanhebben als ik ga daten.
quote:eleonora schreef op 30 juni 2008 @ 18:14:
Niet uit medelijden per se bedoeld maar zo vreemd dat jullie ouders niet inzien hoe verstandig, lief, aardig en ga zo maar door jullie zijn geworden. Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen om niet heel trots te zijn op mijn kind, om niet heel veel van haar te houden.
Snappen jullie mijn punt? Je mist als ouder, als mens, zoveel als je geen contact hebt met je kinderen.
Is het bij jullie ouders een kwestie van tekort aan invoelend vermogen? Aan zelfreflectie, dat ze niet bij zichzelf zoeken bij de vraag waarom er geen contact is?
Goeie vraag, zoeken we op
Tsja, wat moet ik hier nu op antwoorden... Ze mist inderdaad een heleboel. Een tijdje terug belde ze me zomaar op, ik had al jaaaren niks van haar gehoord. Had met kerst en verjaardag wel kaartjes gestuurd, waarin ik haar het beste wenste. Tenslotte haat ik haar niet.
Ik schrok. Ze vroeg hoe het met me ging. Ik nam even de tijd om op adem te komen en vroeg haar waarvoor ze belde. Of ik, "als ik haar toch niet moest, wilde stoppen met het sturen van die schijnheilige kaartjes" (einde citaat). En zo begonnen we dat gesprek, gezellig....
Ze vroeg me wat ik haar verweet. Ik begon met het zeggen dat ik het gevoel heb dat ze niet onvoorwaardelijk van me houdt. Dat ze me niet mag voor wie ik ben als persoon.
Ik ga nu niet dieper op dat gesprek in. Samengevat heeft ze de neiging de boel bij een ander te leggen, is er totaal geen initiatief als 'hoe zou ik het anders aan kunnen pakken', gaat het vooral over geld en heb ik mijn negatieve eigenschappen van mijn vader, haar ex, geerfd.
Nee, ze is niet trots op me. Ik ben een mislukkeling in haar ogen, met mij valt niet te pronken wb. koophuis, titel, werk, partner. Dat waarin ik wél geslaagd ben: vriendschap, mildheid, betrokkenheid, mijn liefde voor muziek en kunst, mijn band met God....dát snapt ze niet. Dan ben ik een schijnheilige.
Zoals je misschien al had gelezen ben ik nooit geslagen. Kan me ook niet herinneren geknuffeld te zijn. Op haar manier heeft ze haar stinkende best gedaan. Eten, kleding, geld...het was allemaal op orde, en ze heeft er heel hard voor gewerkt. Ze heeft zich ingezet.
Maar liefde was er alleen onder haar voorwaarden. Overtrad je die dan kwam er psychisch geweld aan te pas. Wat ze vooral op mijn vader en zus heeft toegepast. En ik kan je verzekeren: iemand van wie je houdt, een ander van wie je houdt pijn zien doen, en het niet kunnen stoppen: daar word je knetter van.
En welke gevolgen dat voor mij gehad heeft, snapt ze niet. Ze maakt er alleen van "dat ik haar toch niet moet". En dan ben je uitgepraat.
maandag 30 juni 2008 om 20:02
Elmervrouw, schrijf maar een eind weg hoor! Hier mag het, je wordt er niet op aangekeken. En je doet ook zeker niet dramatisch. Het is toch ook vreselijk als je niet een dingetje kunt vinden aan je ouders wat positief is? Daar mag je heel verdrietig om zijn. En boos. En gekwetst. En in de war. Want zoals het is, zo hoort het niet te zijn.
Verder hebben de dames boven mij eigenlijk al genoeg gezegd. Je hoeft niet alles te moeten.
Knap dat je tegen je moeder gezegd hebt dat je je afvraagt dat ze onvoorwaardelijk van je houdt. Het is dan wel via de telefoon, maar het getuigd toch van lef om het uit te spreken!
Verder hebben de dames boven mij eigenlijk al genoeg gezegd. Je hoeft niet alles te moeten.
Knap dat je tegen je moeder gezegd hebt dat je je afvraagt dat ze onvoorwaardelijk van je houdt. Het is dan wel via de telefoon, maar het getuigd toch van lef om het uit te spreken!
maandag 30 juni 2008 om 20:02
quote:Elmervrouw schreef op 30 juni 2008 @ 19:43:
[...]
Ik denk dat mijn moeder daar nog geen seconde over nadenkt. Het overkomt haar allemaal maar, ze heeft nog nooit over zichzelf nagedacht. Ik vraag me nog steeds af of dat een kwestie is van niet willen, of gewoon niet kunnen (dom?).. wat denken jullie?
En ik vraag me af of ze mijn bestaan werkelijk ooit als een verrijking heeft ervaren.. zoals ik mijn kinderen wél heb ervaren.Zou het gevoelsarmoede kunnen zijn, in combi met een soort van persoonlijkheidsstoornis of zo? Is het raar als ik me afvraag of het 'normaal' is om zo met je kinderen om te gaan zoals jullie ouders deden?
[...]
Ik denk dat mijn moeder daar nog geen seconde over nadenkt. Het overkomt haar allemaal maar, ze heeft nog nooit over zichzelf nagedacht. Ik vraag me nog steeds af of dat een kwestie is van niet willen, of gewoon niet kunnen (dom?).. wat denken jullie?
En ik vraag me af of ze mijn bestaan werkelijk ooit als een verrijking heeft ervaren.. zoals ik mijn kinderen wél heb ervaren.Zou het gevoelsarmoede kunnen zijn, in combi met een soort van persoonlijkheidsstoornis of zo? Is het raar als ik me afvraag of het 'normaal' is om zo met je kinderen om te gaan zoals jullie ouders deden?
maandag 30 juni 2008 om 20:11
quote:Elmervrouw schreef op 30 juni 2008 @ 19:39:
Eerlijk gezegd heb ik wel zo'n soort overtuiging, dat niets voor niets is, dat je hier niet zomaar bent, dat alles een zin heeft. Maar het kan ook nog zijn dat ik dit allemaal bedenk om al die gebeurtenissen toch nog iets van een zin te geven, om te kunnen leven met de ellende. Dat ik denk: oh, op een dag wordt me alles duidelijk, en weet ik waarom ik dit alles moest meemaken. Misschien is het gewoon whishful thinking, ik weet het niet.
En nee, aan puinruimen vind ik helemaal niets leuks
Je kunt inderdaad blijven afvragen wat het is dat je hier van leert, dat het goed voor je is. Ikzelf bleef daarin hangen en het sterkte me ook in de overtuiging dat er iets mis met me was. Er moest een reden zijn waarom me dit werd aangedaan.
Tot ik me realiseerde dat het niet om een geheim ging waartegen ik mijn familie moest beschermen, maar om strafbare feiten. Ik ging er met het oog van het O.M. naar kijken en opeens kwamen er wel die emoties die erbij hoorden. Niks schuldgevoel, kwaadheid!
En wat mijn ouders betreft: heb een aantal jaar terug van een tante gehoord dat ze er spijt van heeft dat ze het AMK niet heeft ingeschakeld destijds. En dat bevestigde bij mij in mijn gevoel.
Het is een kunst hoor, om de verantwoordelijkheid te laten bij wie hij hoort. Vooral omdat het gevoel van onmacht, van machteloosheid dat vervolgens omhoog komt nauwelijks te verdragen valt.
Eerlijk gezegd heb ik wel zo'n soort overtuiging, dat niets voor niets is, dat je hier niet zomaar bent, dat alles een zin heeft. Maar het kan ook nog zijn dat ik dit allemaal bedenk om al die gebeurtenissen toch nog iets van een zin te geven, om te kunnen leven met de ellende. Dat ik denk: oh, op een dag wordt me alles duidelijk, en weet ik waarom ik dit alles moest meemaken. Misschien is het gewoon whishful thinking, ik weet het niet.
En nee, aan puinruimen vind ik helemaal niets leuks
Je kunt inderdaad blijven afvragen wat het is dat je hier van leert, dat het goed voor je is. Ikzelf bleef daarin hangen en het sterkte me ook in de overtuiging dat er iets mis met me was. Er moest een reden zijn waarom me dit werd aangedaan.
Tot ik me realiseerde dat het niet om een geheim ging waartegen ik mijn familie moest beschermen, maar om strafbare feiten. Ik ging er met het oog van het O.M. naar kijken en opeens kwamen er wel die emoties die erbij hoorden. Niks schuldgevoel, kwaadheid!
En wat mijn ouders betreft: heb een aantal jaar terug van een tante gehoord dat ze er spijt van heeft dat ze het AMK niet heeft ingeschakeld destijds. En dat bevestigde bij mij in mijn gevoel.
Het is een kunst hoor, om de verantwoordelijkheid te laten bij wie hij hoort. Vooral omdat het gevoel van onmacht, van machteloosheid dat vervolgens omhoog komt nauwelijks te verdragen valt.
maandag 30 juni 2008 om 21:56
quote:eleonora schreef op 30 juni 2008 @ 18:14:
Jullie schrijven over hoe erg het zou zijn als jullie moeders (ouders) hier zouden lezen, dat is absoluut een feit maar ik vind het vooral zo erg eigenlijk dat jullie ouders niet weten, zich niet realiseren, snappen misschien zelfs, wat een fijne kinderen ze hebben gekregen.
Daar zat ik vandaag over na te denken. Dat je als ouder toch trots zou moeten zijn in de eerste plaats, want degenen die moeder zijn weten vast dat de liefde voor zo'n kind heel dicht bij jezelf staat. Als je trots bent op je kind ben je zeg maar indirect trots op jezelf.
Niet uit medelijden per se bedoeld maar zo vreemd dat jullie ouders niet inzien hoe verstandig, lief, aardig en ga zo maar door jullie zijn geworden. Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen om niet heel trots te zijn op mijn kind, om niet heel veel van haar te houden.
Snappen jullie mijn punt? Je mist als ouder, als mens, zoveel als je geen contact hebt met je kinderen.
Is het bij jullie ouders een kwestie van tekort aan invoelend vermogen? Aan zelfreflectie, dat ze niet bij zichzelf zoeken bij de vraag waarom er geen contact is?
Tsja...
Ik denk dat mijn ex-moeder zichzelf wel die vraag stelt, maar hem beantwoordt met beschuldigingen richting mij. Ik ben tenslotte het slechte kind dat niets van haar laat horen...
En trots? Ik heb het haar nooit horen zeggen...
Ben je trouwens alweer een beetje opgeknapt?
Jullie schrijven over hoe erg het zou zijn als jullie moeders (ouders) hier zouden lezen, dat is absoluut een feit maar ik vind het vooral zo erg eigenlijk dat jullie ouders niet weten, zich niet realiseren, snappen misschien zelfs, wat een fijne kinderen ze hebben gekregen.
Daar zat ik vandaag over na te denken. Dat je als ouder toch trots zou moeten zijn in de eerste plaats, want degenen die moeder zijn weten vast dat de liefde voor zo'n kind heel dicht bij jezelf staat. Als je trots bent op je kind ben je zeg maar indirect trots op jezelf.
Niet uit medelijden per se bedoeld maar zo vreemd dat jullie ouders niet inzien hoe verstandig, lief, aardig en ga zo maar door jullie zijn geworden. Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen om niet heel trots te zijn op mijn kind, om niet heel veel van haar te houden.
Snappen jullie mijn punt? Je mist als ouder, als mens, zoveel als je geen contact hebt met je kinderen.
Is het bij jullie ouders een kwestie van tekort aan invoelend vermogen? Aan zelfreflectie, dat ze niet bij zichzelf zoeken bij de vraag waarom er geen contact is?
Tsja...
Ik denk dat mijn ex-moeder zichzelf wel die vraag stelt, maar hem beantwoordt met beschuldigingen richting mij. Ik ben tenslotte het slechte kind dat niets van haar laat horen...
En trots? Ik heb het haar nooit horen zeggen...
Ben je trouwens alweer een beetje opgeknapt?
maandag 30 juni 2008 om 22:24
quote:hanke321 schreef op 30 juni 2008 @ 20:11:
Tot ik me realiseerde dat het niet om een geheim ging waartegen ik mijn familie moest beschermen, maar om strafbare feiten. Ik ging er met het oog van het O.M. naar kijken en opeens kwamen er wel die emoties die erbij hoorden. Niks schuldgevoel, kwaadheid!
Idd Hanke. Sinds ik dit topic lees, durf ik voor mezelf te denken dat ik slachtoffer van kindermishandeling ben. Hardop zeggen kan ik het nog niet. Zelf zo typen, vind ik erg vreemd.
Eleonora, er bestaat een heel grote kans dat mijn ex-moeder idd een persoonlijkheidsstoornis heeft. Elke keer wanneer een van haar hulpverleners of vrienden daarover begon, werden ze de deur uit gezet. Alleen mensen die zeiden dat ik weleens een stoornis zou kunnen hebben, werden met open armen onthaald. Want dan lag het niet aan haar. Hetzelfde nu bij mijn zusje. Maar met twee volwassen dochters die niets met je te maken willen hebben, zou je toch beter moeten weten? Ze wilt het gewoon niet.
Tot ik me realiseerde dat het niet om een geheim ging waartegen ik mijn familie moest beschermen, maar om strafbare feiten. Ik ging er met het oog van het O.M. naar kijken en opeens kwamen er wel die emoties die erbij hoorden. Niks schuldgevoel, kwaadheid!
Idd Hanke. Sinds ik dit topic lees, durf ik voor mezelf te denken dat ik slachtoffer van kindermishandeling ben. Hardop zeggen kan ik het nog niet. Zelf zo typen, vind ik erg vreemd.
Eleonora, er bestaat een heel grote kans dat mijn ex-moeder idd een persoonlijkheidsstoornis heeft. Elke keer wanneer een van haar hulpverleners of vrienden daarover begon, werden ze de deur uit gezet. Alleen mensen die zeiden dat ik weleens een stoornis zou kunnen hebben, werden met open armen onthaald. Want dan lag het niet aan haar. Hetzelfde nu bij mijn zusje. Maar met twee volwassen dochters die niets met je te maken willen hebben, zou je toch beter moeten weten? Ze wilt het gewoon niet.
maandag 30 juni 2008 om 22:24
quote:Elmervrouw schreef op 30 juni 2008 @ 19:39:
De oudste thuis, groot verantwoordelijkheidsgevoel, willen pleasen etc, dat alles heeft 'moeten' een automatisme gemaakt. Van wie eigenlijk? En hoezo nog steeds? Ik weet het niet eens. Ik moet van mezelf heel veel.
Het woord "moeten" brengt bij mij echt een allergische reactie teweeg! Ik moest namelijk zo veel vroeger...Ik kan nog steeds niet tegen dat woord, ook al wordt het in een heel andere context gebruikt. Als bijvoorbeeld mijn man zget "We moeten vanavond de was opvouwen", word ik helemaal tegendraads. Ik moet helemaal niets!
Ik ben juist de jongste thuis, maar zoals ik al eerder heb gezegd, ik had de lijmende functie thuis. Ik was ook altijd aan het pleasen; zeg het maar tegen Artemis, dan wordt het wel gedaan. En gelijk ook!
Ik probeer me steeds meer tegen dat gevoel te verzetten. De laatste tijd gaat het me gelukkig beter af...
De oudste thuis, groot verantwoordelijkheidsgevoel, willen pleasen etc, dat alles heeft 'moeten' een automatisme gemaakt. Van wie eigenlijk? En hoezo nog steeds? Ik weet het niet eens. Ik moet van mezelf heel veel.
Het woord "moeten" brengt bij mij echt een allergische reactie teweeg! Ik moest namelijk zo veel vroeger...Ik kan nog steeds niet tegen dat woord, ook al wordt het in een heel andere context gebruikt. Als bijvoorbeeld mijn man zget "We moeten vanavond de was opvouwen", word ik helemaal tegendraads. Ik moet helemaal niets!
Ik ben juist de jongste thuis, maar zoals ik al eerder heb gezegd, ik had de lijmende functie thuis. Ik was ook altijd aan het pleasen; zeg het maar tegen Artemis, dan wordt het wel gedaan. En gelijk ook!
Ik probeer me steeds meer tegen dat gevoel te verzetten. De laatste tijd gaat het me gelukkig beter af...
maandag 30 juni 2008 om 22:27
quote:Spammie schreef op 30 juni 2008 @ 22:24:
[...]
Eleonora, er bestaat een heel grote kans dat mijn ex-moeder idd een persoonlijkheidsstoornis heeft. Elke keer wanneer een van haar hulpverleners of vrienden daarover begon, werden ze de deur uit gezet. Alleen mensen die zeiden dat ik weleens een stoornis zou kunnen hebben, werden met open armen onthaald. Want dan lag het niet aan haar. Hetzelfde nu bij mijn zusje. Maar met twee volwassen dochters die niets met je te maken willen hebben, zou je toch beter moeten weten? Ze wilt het gewoon niet.Dat vraag ik me dus ook af. Als je geen contact meer hebt met al je kinderen, zou er dan geen belletje gaan rinkelen? Is er niemand in je omgeving die daar toch eens vraagtekens bij zet?
[...]
Eleonora, er bestaat een heel grote kans dat mijn ex-moeder idd een persoonlijkheidsstoornis heeft. Elke keer wanneer een van haar hulpverleners of vrienden daarover begon, werden ze de deur uit gezet. Alleen mensen die zeiden dat ik weleens een stoornis zou kunnen hebben, werden met open armen onthaald. Want dan lag het niet aan haar. Hetzelfde nu bij mijn zusje. Maar met twee volwassen dochters die niets met je te maken willen hebben, zou je toch beter moeten weten? Ze wilt het gewoon niet.Dat vraag ik me dus ook af. Als je geen contact meer hebt met al je kinderen, zou er dan geen belletje gaan rinkelen? Is er niemand in je omgeving die daar toch eens vraagtekens bij zet?
maandag 30 juni 2008 om 22:38
Mijn oudere zus is opgegroeid in een pleeggezin, dus dat was altijd te verklaren. Die heeft daar haar familie, zou je kunnen zeggen. Jarenlang heb ook ik daarin geloofd. Ze heeft me laten vallen. Nu weet ik dat het anders in elkaar steekt. Nu heb ik tegenover mijn zusje dezelfde rol als zij had. Ik wil die rol niet hebben, maar ik kan niet anders!
De buren nu weten wel het een en ander. Voornamelijk omdat ze er zelf bij stonden, dichtbij. Een van hen heeft ook een AMK-melding gedaan vorig jaar, om mijn zusje te beschermen. Maar er zijn er veel die niet weten hoe het er binnenshuis aan toe gaat. Die zien alleen de depressieve moeder, die zoveel vreselijks heeft meegemaakt en het zo moeilijk heeft in haar leven. Met een dochter die weigert er iets mee te maken te hebben en een andere die in dagtherapie zit. Waardoor ze nog zieliger is natuurlijk, want ze heeft zoveel zorgen om haar dochters... Ze is een manipuleerder. Ze vertelt mensen dat ik autisme heb, zodat mijn verhaal ongeloofwaardig is. De ouder heeft altijd gelijk toch? Ik heb dat in de krant moeten lezen om erachter te komen. Niet een dorpskrantje, maar een regionaal dagblad op een van de voorpagina's van de zaterdagkrant! En elke keer als we daarna in discussie raakten, werd er gezegd "dat is wat er uit de test kwam" of "kijk de test maar na". Waarop ik op een gegeven moment zelf de psychiaters gebeld heb om mijn dossiers na te laten kijken en er zelfs bleek dat ik nooit getest was. De volgende keer zei ik dus ook gewoon met alle mensen erbij dat ze loog omdat ik nooit getest was en dat ze zelf misschien maar eens een test moest laten doen, maar dat werd gewoon weggewuifd of genegeerd.
De buren nu weten wel het een en ander. Voornamelijk omdat ze er zelf bij stonden, dichtbij. Een van hen heeft ook een AMK-melding gedaan vorig jaar, om mijn zusje te beschermen. Maar er zijn er veel die niet weten hoe het er binnenshuis aan toe gaat. Die zien alleen de depressieve moeder, die zoveel vreselijks heeft meegemaakt en het zo moeilijk heeft in haar leven. Met een dochter die weigert er iets mee te maken te hebben en een andere die in dagtherapie zit. Waardoor ze nog zieliger is natuurlijk, want ze heeft zoveel zorgen om haar dochters... Ze is een manipuleerder. Ze vertelt mensen dat ik autisme heb, zodat mijn verhaal ongeloofwaardig is. De ouder heeft altijd gelijk toch? Ik heb dat in de krant moeten lezen om erachter te komen. Niet een dorpskrantje, maar een regionaal dagblad op een van de voorpagina's van de zaterdagkrant! En elke keer als we daarna in discussie raakten, werd er gezegd "dat is wat er uit de test kwam" of "kijk de test maar na". Waarop ik op een gegeven moment zelf de psychiaters gebeld heb om mijn dossiers na te laten kijken en er zelfs bleek dat ik nooit getest was. De volgende keer zei ik dus ook gewoon met alle mensen erbij dat ze loog omdat ik nooit getest was en dat ze zelf misschien maar eens een test moest laten doen, maar dat werd gewoon weggewuifd of genegeerd.
maandag 30 juni 2008 om 22:42
De laatste drie jaar ben ik wel meer in opstand gekomen met andere mensen erbij. Voornamelijk doordat mijn vriend me steeds vertelde dat ik niet zo over me heen moest laten lopen. Ik weet nog dat we op een vakantie waren, toen nog een van de dingen die we toevallig allebei deden, en ze ineens iets zei over dat ik een vreselijke dochter was ofzo, waarop ik antwoordde dat ze dan maar gewoon abortus had moeten plegen zoals ze altijd zei te willen. De mensen eromheen waren natuurlijk zwaar geshockeerd, maar ik was apetrots dat ik iets terug had durven zeggen wat zei me altijd vertelde!
