Kinderen
alle pijlers
wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?
zaterdag 28 juni 2008 om 22:02
Mirjam, ik probeer me soms wel te drukken door halve aandacht. Waarschijnlijk niet helemaal de goede woorden voor. Maar dan wil ik dochter graag aandacht geven, maar heb ik bijvoorbeeld niet zo'n zin om mee te spelen (want eerlijk, vinden jullie kinderspeelgoed echt echt echt leuk?). Ik speel heus wel mee hoor. Maar vind het vaker ook gewoon leuk om op de bank te kijken naar haar (ook niet heul lang, max. half uurtje, want dan heb ik het weer gezien en wil ik weer verder met eigen ding) en vanaf de bank beetje te kletsen met haar ofzo ondertussen dat ze speelt. Maar dan lukt dat niet zo vaak, want komt ze toch al haar speelgoed naar mij verplaatsen. Gaat ze de kopjes koffie allemaal op mijn benen uitstallen ipv op de tafel of grond en moet ik weer echt actief meedoen. Als ik dan zeg, ga maar even lekker zelf spelen, mama kijkt wel, dan is het miepen en wil ze samen spelen. Dus dan lijkt het of er helemaal voor gaan en meedoen of haar zelf laten spelen (wat ze ook prima kan hoor, maar dan zit ze zo in haar eigen spel en daar heeft ze mij niet bij nodig)
zondag 29 juni 2008 om 01:02
quote:intiem schreef op 28 juni 2008 @ 22:02:
Mirjam, ik probeer me soms wel te drukken door halve aandacht. Waarschijnlijk niet helemaal de goede woorden voor. Maar dan wil ik dochter graag aandacht geven, maar heb ik bijvoorbeeld niet zo'n zin om mee te spelen (want eerlijk, vinden jullie kinderspeelgoed echt echt echt leuk?). Ik speel heus wel mee hoor. Maar vind het vaker ook gewoon leuk om op de bank te kijken naar haar (ook niet heul lang, max. half uurtje, want dan heb ik het weer gezien en wil ik weer verder met eigen ding) en vanaf de bank beetje te kletsen met haar ofzo ondertussen dat ze speelt. Maar dan lukt dat niet zo vaak, want komt ze toch al haar speelgoed naar mij verplaatsen. Gaat ze de kopjes koffie allemaal op mijn benen uitstallen ipv op de tafel of grond en moet ik weer echt actief meedoen. Als ik dan zeg, ga maar even lekker zelf spelen, mama kijkt wel, dan is het miepen en wil ze samen spelen. Dus dan lijkt het of er helemaal voor gaan en meedoen of haar zelf laten spelen (wat ze ook prima kan hoor, maar dan zit ze zo in haar eigen spel en daar heeft ze mij niet bij nodig)
Ha! Dit is PRECIES wat ik bedoelde toen ik zei "je bent er wel maar je bent er niet" en toen ik zei dat het lijkt alsof je je dochter "erbij doet".
En dit gedrag herken ik dus wel van mezelf, en sinds ik me daarvan bewust ben is mijn zoon veeeeeeeeeeel makkelijker geworden.
Dit is gewoon een tekort aan aandacht, eigenlijk. Als je het goed beschouwt heeft een kind natuurlijk niet zoveel aan een moeder die er wel is, maar eigenlijk "verplicht" een beetje half-half mee zit te doen maar ondertussen met haar hoofd al lang weer ergens anders is. En dat voelen ze, geheid. Mijn zoon in ieder geval wel, die is nu dus 4 en die geeft het nu zelfs zelf aan "mamma, je luistert helemaal niet". Of "mamma, je vergeet terug te praten".
Als je daar nu eens mee begint? Ik merk aan mijn zoon dat hij liever heeft dat ik gewoon zeg "mamma wil even iets anders doen, ga jij dan even op je kamer spelen/kleuren/tv kijken/ buitenspelen?" dan dat ik er wel ben maar er niet ben. Dat frustreert hem mateloos, en gelijk heeft ie. Zelf zou ik ook pislink worden van iemand die wel bij me op de bank zit maar ondertussen maar half luistert en met haar hoofd ergens mee bezig is, als je het zo bekijkt is het toch logisch dat je kind daar ook boos en gefrustreerd van wordt? En ook logisch dat ze dan op een negatieve manier aandacht gaan vragen, toch? Als je niet geodschiks luistert, dan maar kwaadschiks.
Ik vind overigens inderdaad een heleboel kinderspeelgoed niet zo heel erg leuk, nee. Maar dat los ik simpel op: door samen te spelen met speelgoed dat ik wel leuk vind of door op momenten dat ik echt overloop of moe ben te beloven dat we dan-en-dan (morgen, vanmiddag, over een uurtje) wél dat spel gaan doen. En dan doe ik het ook echt, dan stel ik me zelf daar gewoon op in en plan daar heel bewust tijd voor en dan hebben we altijd lol.
En weet je? Mijn ervaring is dat als je jezelf overgeeft aan iets wat je zelf geen bal aan lijkt (ik haaaaaaaaaaat knutselen, als kind vond ik het al afschuwelijk, laat staan als volwassene) dat je er toch van leert te genieten, gewoon omdat je daardoor een andere kant van je kind leert kennen en het door zijn eigen ogen dan beleeft.
De kunst is volgens mij de balans vinden tussen "jezelf blijven" en "moeder zijn". Die balans is nogal zoek bij je en je lijkt je daar - zoals ik al zei - ook erg tegen te verzetten. Misschien kun je dat dus bij je therapie aankaarten, daar zijn vast trucs voor (zoals bijvoorbeeld wat ik hierboven zei).
Succes!
Mirjam, ik probeer me soms wel te drukken door halve aandacht. Waarschijnlijk niet helemaal de goede woorden voor. Maar dan wil ik dochter graag aandacht geven, maar heb ik bijvoorbeeld niet zo'n zin om mee te spelen (want eerlijk, vinden jullie kinderspeelgoed echt echt echt leuk?). Ik speel heus wel mee hoor. Maar vind het vaker ook gewoon leuk om op de bank te kijken naar haar (ook niet heul lang, max. half uurtje, want dan heb ik het weer gezien en wil ik weer verder met eigen ding) en vanaf de bank beetje te kletsen met haar ofzo ondertussen dat ze speelt. Maar dan lukt dat niet zo vaak, want komt ze toch al haar speelgoed naar mij verplaatsen. Gaat ze de kopjes koffie allemaal op mijn benen uitstallen ipv op de tafel of grond en moet ik weer echt actief meedoen. Als ik dan zeg, ga maar even lekker zelf spelen, mama kijkt wel, dan is het miepen en wil ze samen spelen. Dus dan lijkt het of er helemaal voor gaan en meedoen of haar zelf laten spelen (wat ze ook prima kan hoor, maar dan zit ze zo in haar eigen spel en daar heeft ze mij niet bij nodig)
Ha! Dit is PRECIES wat ik bedoelde toen ik zei "je bent er wel maar je bent er niet" en toen ik zei dat het lijkt alsof je je dochter "erbij doet".
En dit gedrag herken ik dus wel van mezelf, en sinds ik me daarvan bewust ben is mijn zoon veeeeeeeeeeel makkelijker geworden.
Dit is gewoon een tekort aan aandacht, eigenlijk. Als je het goed beschouwt heeft een kind natuurlijk niet zoveel aan een moeder die er wel is, maar eigenlijk "verplicht" een beetje half-half mee zit te doen maar ondertussen met haar hoofd al lang weer ergens anders is. En dat voelen ze, geheid. Mijn zoon in ieder geval wel, die is nu dus 4 en die geeft het nu zelfs zelf aan "mamma, je luistert helemaal niet". Of "mamma, je vergeet terug te praten".
Als je daar nu eens mee begint? Ik merk aan mijn zoon dat hij liever heeft dat ik gewoon zeg "mamma wil even iets anders doen, ga jij dan even op je kamer spelen/kleuren/tv kijken/ buitenspelen?" dan dat ik er wel ben maar er niet ben. Dat frustreert hem mateloos, en gelijk heeft ie. Zelf zou ik ook pislink worden van iemand die wel bij me op de bank zit maar ondertussen maar half luistert en met haar hoofd ergens mee bezig is, als je het zo bekijkt is het toch logisch dat je kind daar ook boos en gefrustreerd van wordt? En ook logisch dat ze dan op een negatieve manier aandacht gaan vragen, toch? Als je niet geodschiks luistert, dan maar kwaadschiks.
Ik vind overigens inderdaad een heleboel kinderspeelgoed niet zo heel erg leuk, nee. Maar dat los ik simpel op: door samen te spelen met speelgoed dat ik wel leuk vind of door op momenten dat ik echt overloop of moe ben te beloven dat we dan-en-dan (morgen, vanmiddag, over een uurtje) wél dat spel gaan doen. En dan doe ik het ook echt, dan stel ik me zelf daar gewoon op in en plan daar heel bewust tijd voor en dan hebben we altijd lol.
En weet je? Mijn ervaring is dat als je jezelf overgeeft aan iets wat je zelf geen bal aan lijkt (ik haaaaaaaaaaat knutselen, als kind vond ik het al afschuwelijk, laat staan als volwassene) dat je er toch van leert te genieten, gewoon omdat je daardoor een andere kant van je kind leert kennen en het door zijn eigen ogen dan beleeft.
De kunst is volgens mij de balans vinden tussen "jezelf blijven" en "moeder zijn". Die balans is nogal zoek bij je en je lijkt je daar - zoals ik al zei - ook erg tegen te verzetten. Misschien kun je dat dus bij je therapie aankaarten, daar zijn vast trucs voor (zoals bijvoorbeeld wat ik hierboven zei).
Succes!
Am Yisrael Chai!
zondag 29 juni 2008 om 10:03
Maar Fv, dat doe ik toch wel een beetje? Ik geef aan dat ik liever of echt speel (en er dan ook bij ga zitten, meedoen, etc. > ik ga bijvoorbeeld nu met dochter naar buiten, even samen spelen) of iets voor mezelf doe. Want de optie achterover leunen zoals Mirjam aangeeft en vooral kijken, dat lukt thuis/binnen minder, omdat dochter dan toch probeert om mij actief mee te laten spelen. Dan kan ik het uiteindelijk beter echt doen ook.
En ik zeg vaak genoeg tegen dochter dat mama even dit of dta gaat doen en we over een half uurtje samen zus of zo gaan doen. Ik wissel het steeds even af. Half uurtje iets anders (afwassen bijvoorbeeld) en daarna half uurtje samen iets doen (kan ik samen iets huishoudelijks doen hoor, of samen tv kijken of samen spelen).
Maar goed, even posten en met dochter de deur uit.
En ik zeg vaak genoeg tegen dochter dat mama even dit of dta gaat doen en we over een half uurtje samen zus of zo gaan doen. Ik wissel het steeds even af. Half uurtje iets anders (afwassen bijvoorbeeld) en daarna half uurtje samen iets doen (kan ik samen iets huishoudelijks doen hoor, of samen tv kijken of samen spelen).
Maar goed, even posten en met dochter de deur uit.
maandag 30 juni 2008 om 00:53
Goed te horen dat het iets beter gaat, maar het verradelijke is natuurlijk dat door je prikkelbaarheid dit zo kan omslaan. Jij zegt dat dochter de trigger is, dat is niet waar en dat is ook een grote denkfout, haar gedrag maakt bij jou iets los, niet het kind zelf.
Dat zal je moeten onderzoeken. Veel antwoorden kan je vinden in je eigen jeugd. Hoe was jouw relatie met je moeder/vader/ broers en of zussen? Hoe voelde je je als kind en zit er een overeenstemming in met het heden?
Dat zal je moeten onderzoeken. Veel antwoorden kan je vinden in je eigen jeugd. Hoe was jouw relatie met je moeder/vader/ broers en of zussen? Hoe voelde je je als kind en zit er een overeenstemming in met het heden?
maandag 30 juni 2008 om 10:08
Ik denk dat je alleen maar trucjes kunt gebruiken om met deze situatie om te gaan en tegelijk in je therapie heel hard op zoekt moet naar wat aan je dochter er nu precies triggert. Op een bepaalde manier is wat je schrijft hardstikke herkenbaar. Mijn dochter is 3 jaar en 3 maanden en af en toe ook een wandelende trigger. Als en zolang ik me daar bewust van ben gaat het prima (en dat is gelukkig 99% van de tijd) maar als da besef er even niet is en ik mijn gevoel laat gaan gaat het ook hier mis en verzond het in een berg frustratie. Vorige week maandag was zo'n (gelukkig erg zeldzame) dag, want ben er bepaald niet trots op). Dochter bleef doorgaan met uitproberen, inderdaad volkomen normaal 3-jarigen gedrag. En mijn frustratiemetertje sloeg met de minuut meer uit. Normaal buig ik dat om of negeer het gedrag. Negeer nooit het kind, enkel het gedrag. Als je het kind negeert, zoals jij zei fysiek wegzetten en een half uur niet reageren bijvoorbeeld dan wek je woede op. Bedenk maa eens wat je zelf zou doen als iemand je zat is en die zet je op de bank vast gaat vervolgens zelf buiten zitten en negeert je compleet. Zou je ook op flippen denk ik, je kindt dus ook. Nu kon ik dat ombuigen dus totaal niet en na een uurtje grenzen zoeken van dametje ben ik compleet uit mijn plaatje geschoten. Echt tegen d'r staan schreeuwen. Kind uiteraard geschrokken (er wordt hier normaal nooit geschreeuw dus maakte aardig indruk). Daarna kind op d'r kamer gelaten en zelf gaan stofzuigen zodat ik rustiger kon worden en met haa kon praten.
Ik weet inmiddels waar het aan ligt. Ik ben als kind opgegroeid in een zeer onveilig gezin (met onveilige omgeving) en bepaald gedrag triggert mijn gevoel van toen. Simpel voorbeeld het genegeerd worden. Ik werd vroeger consequent genegeerd. Deed ik iets wat niet mocht bestond ik een dag of 2 dagen niet. En dan ook echt niet, er werd niet tegen me gepraat, niet met me gespeeld, ik mocht niet mee als m'n vader wegging, ik kreeg geen eten, kortom ik bestond dan dus niet tot hij weer vond dat ik lief was.
Als dochter nu door mij heen zingt, zoals Neele als voorbeeld gaf, als ik iets vraag dan triggert dat het gevoel van vroeger van niet bestaan heel erg en gaat het vanbinnen koken. Ik realiseer me gelukkig dat ik op vroeger, op mijn eigen gevoel reageer en niet op het gedrag van dochter. En sinds ik me dat realiseer wordt ik er niet meer boos om.
En zo is het met heel veel dingen hier gegaan. Als ik me realiseer aan welk eigen gevoel, aan welke situatie het voor mij refereerd kan ik heel erg goed met mijn 3-jarige, peuterpuber door een deur. En op die momenten geniet ik heel erg van mijn vrolijke, spontane lieve, gewelige vindingrijke meisje, met geheel eigen persoonlijkheid. In die 1% van de tijd dat ik dat niet kan herken ik heel erg je machteloosheid, je wanhoop, woede en frustratie en vooral het niet kunnen zien van het kind achter het gedrag. En als je dat wel kunt en je kunt echt bezig zijn met dat kind, dus inderdaad echt met haar meespelen (ook al vind je het lang niet altijd uitdagend) dan ga je ook leren genieten van dat prachtige kindje dat ze is.
En maar dat is geen tip, maar een constatering hier. Ik vind het ouderschap veel (echt heel extreem veel) minder zwaar en frustrerend sinds onze zoon erbij is gekomen. Een tweede kind zorgde hier voor een verplicht relaxter leven. Je kunt met meerdere kinderen nu eenmala niet altijd direct al je aandacht op dat ene kind hebben en gedrag negeren is vreselijk moeilijk als het het enige gedrag is om je heen. Als dochter nu iets doet wat het straffen absoluut niet waard is maar wel hoogst irritant (zoals alleen peuterpubers dat kunnen ) dan draai ik me om en ga met zoontje spelen. Binnen een minuut stopt het gedrag en komt mevrouwtje gezellig meespelen, want positieve aandacht delen is nog altijd leuker dan geen aandacht krijgen.
Lang verhaal, vooral bedoeld om aan te geven dat het wel anders kan. Dat je er ehct anders in kan komen te staan. En met als enige tip probeer uit te vinden wat voor jou de rode lap is, wat roept haar gedrag op en waarom. En schrijf elke avond het allervervelendste wat ze die dag heeft gedaan op en plak daarachteraan een lijstje van de 5 leukste, liefste, mooiste, gezelligste dingen die je dochter gedaan en gezegd heeft en lees dat aan het eind van de week eens na. Wedden dat je daar al een mooier dametje van ziet (als je in een negatieve periode zit). Werkt hier als een trein als negatief gevoel de overhand dreigt te krijgen.
Ik weet inmiddels waar het aan ligt. Ik ben als kind opgegroeid in een zeer onveilig gezin (met onveilige omgeving) en bepaald gedrag triggert mijn gevoel van toen. Simpel voorbeeld het genegeerd worden. Ik werd vroeger consequent genegeerd. Deed ik iets wat niet mocht bestond ik een dag of 2 dagen niet. En dan ook echt niet, er werd niet tegen me gepraat, niet met me gespeeld, ik mocht niet mee als m'n vader wegging, ik kreeg geen eten, kortom ik bestond dan dus niet tot hij weer vond dat ik lief was.
Als dochter nu door mij heen zingt, zoals Neele als voorbeeld gaf, als ik iets vraag dan triggert dat het gevoel van vroeger van niet bestaan heel erg en gaat het vanbinnen koken. Ik realiseer me gelukkig dat ik op vroeger, op mijn eigen gevoel reageer en niet op het gedrag van dochter. En sinds ik me dat realiseer wordt ik er niet meer boos om.
En zo is het met heel veel dingen hier gegaan. Als ik me realiseer aan welk eigen gevoel, aan welke situatie het voor mij refereerd kan ik heel erg goed met mijn 3-jarige, peuterpuber door een deur. En op die momenten geniet ik heel erg van mijn vrolijke, spontane lieve, gewelige vindingrijke meisje, met geheel eigen persoonlijkheid. In die 1% van de tijd dat ik dat niet kan herken ik heel erg je machteloosheid, je wanhoop, woede en frustratie en vooral het niet kunnen zien van het kind achter het gedrag. En als je dat wel kunt en je kunt echt bezig zijn met dat kind, dus inderdaad echt met haar meespelen (ook al vind je het lang niet altijd uitdagend) dan ga je ook leren genieten van dat prachtige kindje dat ze is.
En maar dat is geen tip, maar een constatering hier. Ik vind het ouderschap veel (echt heel extreem veel) minder zwaar en frustrerend sinds onze zoon erbij is gekomen. Een tweede kind zorgde hier voor een verplicht relaxter leven. Je kunt met meerdere kinderen nu eenmala niet altijd direct al je aandacht op dat ene kind hebben en gedrag negeren is vreselijk moeilijk als het het enige gedrag is om je heen. Als dochter nu iets doet wat het straffen absoluut niet waard is maar wel hoogst irritant (zoals alleen peuterpubers dat kunnen ) dan draai ik me om en ga met zoontje spelen. Binnen een minuut stopt het gedrag en komt mevrouwtje gezellig meespelen, want positieve aandacht delen is nog altijd leuker dan geen aandacht krijgen.
Lang verhaal, vooral bedoeld om aan te geven dat het wel anders kan. Dat je er ehct anders in kan komen te staan. En met als enige tip probeer uit te vinden wat voor jou de rode lap is, wat roept haar gedrag op en waarom. En schrijf elke avond het allervervelendste wat ze die dag heeft gedaan op en plak daarachteraan een lijstje van de 5 leukste, liefste, mooiste, gezelligste dingen die je dochter gedaan en gezegd heeft en lees dat aan het eind van de week eens na. Wedden dat je daar al een mooier dametje van ziet (als je in een negatieve periode zit). Werkt hier als een trein als negatief gevoel de overhand dreigt te krijgen.
maandag 30 juni 2008 om 11:59
quote:intiem schreef op 28 juni
Ik denk dat ik erg sterk reageer op dochter (zij is mijn trigger) en waarschijnlijk reageert dochter (volgens jullie theorien) ook erg sterk op mij, wat kleine kindjes normaal gesproken ook horen te doen.
Hebben jullie peuters ook bepaalde blikken die boosheid of weerstand kunnen oproepen of is het eigenlijk altijd peutergedrag?
Deze twee zinnen heb ik er even uitgehaald omdat dit volgens mij precies de lading dekt van jouw probleem. En dan zeg ik met nadruk jouw (zonder vervelend te willen doen) probleem en niet dat van je dochter.
Zoals Meds al zei reageer jij op het volstrekt normale peutergedrag van je dochter. En bij dat peutergedrag horen óók die blikken of een bepaalde houding. En dat kan je inderdaad triggeren als je daar gevoelig voor bent.
Dat proces staat heel mooi omschreven in de boeken "De herontdekking van het ware zelf" en "Illusies" van Ingeborg Bosch. Voor mij waren deze boeken na een zware burn-out, een WAO-traject én ruim 8 jaar therapie een geweldige eye-opener met zoveel herkenning.
Wellicht dat dit voor jou ook zo kan zijn, dus wilde ik je deze tip toch niet onthouden. Ik ben nog dagelijks blij dat ik hem van mijn (toen al) ex-partner gekregen heb.
Ik wens je heel veel sterkte, want ik herken het gevecht dat je met jezelf voert. Want dat is het eigenlijk; het is geen gevecht met je dochter, maar met je eigen verleden.............
Overigens heeft Ingeborg Bosch ook een boek geschreven over wat jouw gedrag doet met je dochter ("De onschuldige gevangene"). Maar ik raad je aan om dat voorlopig links te laten liggen, want ik vond dat een behoorlijk heftig boek.
Ik denk dat ik erg sterk reageer op dochter (zij is mijn trigger) en waarschijnlijk reageert dochter (volgens jullie theorien) ook erg sterk op mij, wat kleine kindjes normaal gesproken ook horen te doen.
Hebben jullie peuters ook bepaalde blikken die boosheid of weerstand kunnen oproepen of is het eigenlijk altijd peutergedrag?
Deze twee zinnen heb ik er even uitgehaald omdat dit volgens mij precies de lading dekt van jouw probleem. En dan zeg ik met nadruk jouw (zonder vervelend te willen doen) probleem en niet dat van je dochter.
Zoals Meds al zei reageer jij op het volstrekt normale peutergedrag van je dochter. En bij dat peutergedrag horen óók die blikken of een bepaalde houding. En dat kan je inderdaad triggeren als je daar gevoelig voor bent.
Dat proces staat heel mooi omschreven in de boeken "De herontdekking van het ware zelf" en "Illusies" van Ingeborg Bosch. Voor mij waren deze boeken na een zware burn-out, een WAO-traject én ruim 8 jaar therapie een geweldige eye-opener met zoveel herkenning.
Wellicht dat dit voor jou ook zo kan zijn, dus wilde ik je deze tip toch niet onthouden. Ik ben nog dagelijks blij dat ik hem van mijn (toen al) ex-partner gekregen heb.
Ik wens je heel veel sterkte, want ik herken het gevecht dat je met jezelf voert. Want dat is het eigenlijk; het is geen gevecht met je dochter, maar met je eigen verleden.............
Overigens heeft Ingeborg Bosch ook een boek geschreven over wat jouw gedrag doet met je dochter ("De onschuldige gevangene"). Maar ik raad je aan om dat voorlopig links te laten liggen, want ik vond dat een behoorlijk heftig boek.
maandag 30 juni 2008 om 14:11
Over consequent zijn, soms denken ouders dat ze heel consequent zijn door gelijk in te grijpen, maar dat snapt een peuter niet. Eerst uitleggen wat het ongewenste gedrag is en wat het gewenste gedrag is, daarna waarschuwen: de volgende keer zet ik je op de gang. En bij de volgende keer dus ook handelen.
De meestgemaakte fouten zijn: niet waarschuwen of te vaak waarschuwen. Na 1 keer ook daadwerkelijk handelen.
De meestgemaakte fouten zijn: niet waarschuwen of te vaak waarschuwen. Na 1 keer ook daadwerkelijk handelen.
maandag 30 juni 2008 om 15:43
Intiem,
Heb niet alles gelezen maar je openingspost was enorm herkenbaar. Onze zoon is nu 3,5 en heeft in mei zo ongeveer hetzelfde gedrag vertoond in de vakantie (wel gewoon in NL) als jouw dochter. Alles moest op zijn manier, op zijn tempo en op zijn moment. Da kan dus nie!
Man en ik waren ook inderdaad aardig moe en geirriteerd en alles bij elkaar was een enorme wisselwerking. Het was zelfs zo ver dat ik op zaterdag (na 5 dagen strijd om alles) huilend in bed lag en naar huis wilde zodat ik zoonlief bij de oppas kon brengen voor een dag. Een hele dag rust wilde ik.
En elke dag (behalve dinsdag, toen was het pretpark dag) hebben we 's ochtends iets gedaan dat wij wilden doen en hem ook verteld dat we dan 's middags iets voor/met hem gingen doen. Haalde niets uit.
Terug van vakantie was ik dan ook bek- en bekaf.
Heel snel na terugkomst heb ik het steunpunt opvoeding ingeschakeld voor een gesprek en een collega gesproken. Die combi leverde mij weer nieuwe inzichten (collega staat heel nuchter in het leven en de opvoeding en ze herkende veel van mijn verhalen). De tips van de collega zorgden ervoor dat ik wat strikter werd. Strikter bedoel ik dan vooral in mijn stem en gezichtsuitdrukking. Als je het echt meent, komt het ook echt over.
Vervolgens de volgende methode:
1x waarschuwen met uitleg, 1x waarschuwen en dan maar even 3 minuten op de trap zitten. Wel verteld waarom hij op de trap werd gezet. En op de trap maar gillen en schoppen; jouw probleem ! Na 3 minuten vragen: ben je weer rustig? Zo nee, nog maar 3 minuten en zoja, dan ernaar toe gaan en zeggen: "waarom heeft mama je op de trap gezet"? Vaak wist hij het perfect hoor. Dan sorry zeggen en een kus & knuffel. Dan weer vriendjes.
Inmiddels gaat het echt heel goed. Hij zit nog wel 'ns op de trap maar dat is niet meer zo heel vaak. Soms wel 3x op 1 dag maar dan ook wel weer een hele week niet.
Het heeft ook zeker te maken met hoe je zelf in je vel zit. Dat heb ik echt wel aan den lijve ondervonden. Ik zit weer wat beter in mijn vel en dat merkt het manneke. Die is ook weer beter te doen.
En ook bij ons hielp het niet om leuke dingen in het vooruitzicht te stellen (gewoon maling aan, NU wil ik iets en NU moet het dus gebeuren).
En ook ik heb wel 'ns een tik uitgedeeld als uiterste wanhoop/frustratie. En ook ik vond het vreselijk en heb er zelf ook vreselijk om zitten huilen. En dan gewoon uitgelegd dat mama heel verdrietig wordt als hij zo vervelend was, niet luisterde etc. En altijd gezegd dat mama niet mag slaan en er sorry om gezegd. Hopelijk blijft dat hangen.....
Ik wilde je eigenlijk gewoon een hart onder de riem steken. Het gaat echt weer goed komen
Heb niet alles gelezen maar je openingspost was enorm herkenbaar. Onze zoon is nu 3,5 en heeft in mei zo ongeveer hetzelfde gedrag vertoond in de vakantie (wel gewoon in NL) als jouw dochter. Alles moest op zijn manier, op zijn tempo en op zijn moment. Da kan dus nie!
Man en ik waren ook inderdaad aardig moe en geirriteerd en alles bij elkaar was een enorme wisselwerking. Het was zelfs zo ver dat ik op zaterdag (na 5 dagen strijd om alles) huilend in bed lag en naar huis wilde zodat ik zoonlief bij de oppas kon brengen voor een dag. Een hele dag rust wilde ik.
En elke dag (behalve dinsdag, toen was het pretpark dag) hebben we 's ochtends iets gedaan dat wij wilden doen en hem ook verteld dat we dan 's middags iets voor/met hem gingen doen. Haalde niets uit.
Terug van vakantie was ik dan ook bek- en bekaf.
Heel snel na terugkomst heb ik het steunpunt opvoeding ingeschakeld voor een gesprek en een collega gesproken. Die combi leverde mij weer nieuwe inzichten (collega staat heel nuchter in het leven en de opvoeding en ze herkende veel van mijn verhalen). De tips van de collega zorgden ervoor dat ik wat strikter werd. Strikter bedoel ik dan vooral in mijn stem en gezichtsuitdrukking. Als je het echt meent, komt het ook echt over.
Vervolgens de volgende methode:
1x waarschuwen met uitleg, 1x waarschuwen en dan maar even 3 minuten op de trap zitten. Wel verteld waarom hij op de trap werd gezet. En op de trap maar gillen en schoppen; jouw probleem ! Na 3 minuten vragen: ben je weer rustig? Zo nee, nog maar 3 minuten en zoja, dan ernaar toe gaan en zeggen: "waarom heeft mama je op de trap gezet"? Vaak wist hij het perfect hoor. Dan sorry zeggen en een kus & knuffel. Dan weer vriendjes.
Inmiddels gaat het echt heel goed. Hij zit nog wel 'ns op de trap maar dat is niet meer zo heel vaak. Soms wel 3x op 1 dag maar dan ook wel weer een hele week niet.
Het heeft ook zeker te maken met hoe je zelf in je vel zit. Dat heb ik echt wel aan den lijve ondervonden. Ik zit weer wat beter in mijn vel en dat merkt het manneke. Die is ook weer beter te doen.
En ook bij ons hielp het niet om leuke dingen in het vooruitzicht te stellen (gewoon maling aan, NU wil ik iets en NU moet het dus gebeuren).
En ook ik heb wel 'ns een tik uitgedeeld als uiterste wanhoop/frustratie. En ook ik vond het vreselijk en heb er zelf ook vreselijk om zitten huilen. En dan gewoon uitgelegd dat mama heel verdrietig wordt als hij zo vervelend was, niet luisterde etc. En altijd gezegd dat mama niet mag slaan en er sorry om gezegd. Hopelijk blijft dat hangen.....
Ik wilde je eigenlijk gewoon een hart onder de riem steken. Het gaat echt weer goed komen
maandag 30 juni 2008 om 17:50
Intiem, ik denk dat die blik kindgebonden is. Of misschien herken je er toch dingen van vroeger in.
Mijn Oudste kan me helemaal link krijgen met 'de blik'. Of met zijn gedrag. Middelste en Muis zijn echt geen engeltjes -verre van dat zelfs- maar ze triggeren me veel minder. Ze kunnen zelfs wegkomen met hetzelfde gedrag omdat ik van hen het idee heb dat ze mijn grenzen meer respecteren
-stoppen als ik ze zeg dat ze moeten stoppen-
In het geval van Muis is dat laatste totaal onrealistisch. Hij trekt zich nergens wat van aan en ik moet hem uit zijn gedoetje halen, bij de arm nemen, etc., voordat 'ie ook maar begint met luisteren.
Geen idee wat je ermee aanmoet. Je donders goed realiseren dat jíj getriggerd raakt, en dat zíj alleen maar zichzelf is, met haar goede en slechte kanten.
Herken je iets van jezelf in haar dat je eigenlijk niet wilt zijn? Dat wil nog wel eens triggeren.
Mijn Oudste kan me helemaal link krijgen met 'de blik'. Of met zijn gedrag. Middelste en Muis zijn echt geen engeltjes -verre van dat zelfs- maar ze triggeren me veel minder. Ze kunnen zelfs wegkomen met hetzelfde gedrag omdat ik van hen het idee heb dat ze mijn grenzen meer respecteren
-stoppen als ik ze zeg dat ze moeten stoppen-
In het geval van Muis is dat laatste totaal onrealistisch. Hij trekt zich nergens wat van aan en ik moet hem uit zijn gedoetje halen, bij de arm nemen, etc., voordat 'ie ook maar begint met luisteren.
Geen idee wat je ermee aanmoet. Je donders goed realiseren dat jíj getriggerd raakt, en dat zíj alleen maar zichzelf is, met haar goede en slechte kanten.
Herken je iets van jezelf in haar dat je eigenlijk niet wilt zijn? Dat wil nog wel eens triggeren.
maandag 30 juni 2008 om 23:15
Hai, nou, effe jullie bijpraten:
Klopt dat de suggestie dat veel, zoniet alles bij mij ligt, dus dat dochter er feitelijk niks aan kan doen. Ok, ik geloof wel heilig dat het een 'makkelijk' moeilijk kind is. Ze is nl. op heel veel fronten supermakkelijk (slapen, eten, zelden iets mee aan de hand, nooit huilkind geweest, eigenlijk echt makkelijk en tevreden, kon zich doorgaans goed zelf vermaken, etc.). In temperament is het wél een pittig kind, maar daar ben ik eigenlijk wel een beetje blij mee, in die zin dat het A: herkenbaar is als passend bij ons als ouders (wij zijn ook temperamentvolle -rustige- mensen) en B: geeft me een geruststellend gevoel naar bijvoorbeeld creche. Ze is nl. niet bangig aangelegd of lijkt dat in ieder geval niet te zijn (zeker weten doe ik het nooit natuurlijk).
Maar goed, los van het feit dat ik er blij mee ben, heeft ze wel een boel dingen in haar persoontje die mij op een boel manieren (onbedoeld van haar) echt triggert. Als baby al kon ik erg onzeker worden van een bepaalde blik van haar. Ze kan nl. (net als mijn vriend) hééééél erg boos kijken en dan ook mega super indringend. Ik voel me dan bijna naakt staan en haar blik interpreteer ik als afkeuring. De boze indringende blikken worde n herkend door anderen (mijn zusje bijvoorbeeld), maar de interpretatie wordt door mijzelf gedaan.
Ik heb zelf een zeer turbulente en onveilige jeugd gehad, dus vermoedelijk spelen een hoop dingen van vroeger mee bij mij. Waar ik eerst ooit zelf bewust in samenspraak met therapie heb gekozen om het verleden te laten zijn voor wat het was (ik hou helemaal niet van spitten en oeverloos lullen en vind het heden en toekomst belangrijker), weet ik niet of ik niet toch meer en beter hier naar zou moeten kijken. Ik vraag me nl. echt oprecht af of het verbetering zou brengen ipv oude wonden open te rijten. Veel dingen uit mijn verleden zijn nl. niet goed te praten of anders te interpreteren met volwassen blik. Er is ernstige schade aangericht en dat is iets wat nooit heelt, hooguit een litteken/een gevoelige plek blijft. Mijn taak in mijn leven is (naast nog een boel andere leuke dingen) om met de resultaten uit mijn verleden (zoals zelfbeeld, zoals verwachtingen, etc.) om te leren gaan. Ik vraag me af of mijn verleden opnieuw en opnieuw bezoeken daar nog wat aan bij kan dragen.
Maar goed, hoe het weekend was en het resultaat van het weekend:
Ik heb eigenlijk een onverwacht paar goede dagen gehad op iets groots na. Ik heb zaterdag met dochter en vriend een vooral rustige thuisdag gehad en aan het eind van de dag zijn we naar zijn huis vertrokken. We hebben gewoon een beetje in en om het huis gehangen en gespeeld en zero verwachtingen gehad, waarbij virend en ik elkaar afwisselden in zorgen en aandacht geven aan dochter.
De zondag hadden we besloten om te wandelen en ik heb erg doelbewust voor ogen gehad dat het geen prestatiewandeling mocht zijn. We hebben een kleine route van 2 km. uitgezocht bij het pannenkoekenhuis en normaal gesproken zou ik naast aandacht voor dochter en wat ze aanreikt vooral de afstand voor ogen houden en halverwege haar willen aansporen eens door te lopen. Doorlopen heb ik tot bijna het eind (toen ze echt begon te hangen en zeuren en niet meer wilde, dus toen kwam een klein beetje caracter-building om de hoek kijken ) niet gedaan en dochter mocht alle duizend kabouters in het bos zoeken en over elk stammetje lopen en tig blaadjes oppakken. Ik heb vriend wél het doel uitgelegd, want die begon halverwege een beetje gefrustreerd te worden omdat we er anders noooooit kwamen (en hij was het ook niet echt eens met deze insteek, omdat hij vindt dat we normaal toch ook best wel ruimte geven aan dochter, maar dat dochter nu eenmaal ook te maken heeft met volwassenen die een einddoel in hun hoofd hebben en voor het donker thuis zijn en in eigen bed liggen ook deel zijn van de verantwoordelijkheid van ouder, etc. ). Maar goed, wat kleine positieve stimulerende woorden en haar over de streep trekken en we waren er. Drankje en toen sloeg de bom in bij vriend en mij. Het hoe en wat was niet zo interessant (hoort bij relatiepijler thuis waarschijnlijk ), maar het maakte dat ik geheel onverwacht weer waanzinnig explodeerde. Vooral het hele onverwachte karakter ervan beangstigd me, omdat ik me tot een seconde daarvoor eigenlijk zeer ok voelde en het gevoel had de situatie aan te kunnen.
Dat heeft me doen besluiten (na nu inmiddels een reeks aan voorvalletjes en voorvallen) tóch contact op te nemen met GGZ dat er hoe dan ook (dus los van de intensieve psychiatrische thuiszorg) iets gedaan moet worden aan mijn agressiebeheersing. Ik ben een tikkende tijdbom en niemand, incl. mezelf, weet wanneer die weer eens afgaat. Dit moet ik niet willen, want ik heb de verantwoording over mijn dochter en die was er uiteraard weer bij. Morgen wordt ik hopelijk teruggebeld door GGZ en hoop ik dat ze -al dan niet tijdelijk- met me gaan kijken wat hier aan te doen is (ik hoop op een tijdelijke stemmingsstabilisator, omdat ik alle kanten uit kan schieten op relatief korte termijn).
Dus, dan zijn jullie nu even op de hoogte van de huidige stand van zaken.
Bedakt voor de adviezen in ieder geval. Ik blijf ze in me opnemen! En als ik er niks mee kan, horen jullie het waarschijnlijk ook wel.
Klopt dat de suggestie dat veel, zoniet alles bij mij ligt, dus dat dochter er feitelijk niks aan kan doen. Ok, ik geloof wel heilig dat het een 'makkelijk' moeilijk kind is. Ze is nl. op heel veel fronten supermakkelijk (slapen, eten, zelden iets mee aan de hand, nooit huilkind geweest, eigenlijk echt makkelijk en tevreden, kon zich doorgaans goed zelf vermaken, etc.). In temperament is het wél een pittig kind, maar daar ben ik eigenlijk wel een beetje blij mee, in die zin dat het A: herkenbaar is als passend bij ons als ouders (wij zijn ook temperamentvolle -rustige- mensen) en B: geeft me een geruststellend gevoel naar bijvoorbeeld creche. Ze is nl. niet bangig aangelegd of lijkt dat in ieder geval niet te zijn (zeker weten doe ik het nooit natuurlijk).
Maar goed, los van het feit dat ik er blij mee ben, heeft ze wel een boel dingen in haar persoontje die mij op een boel manieren (onbedoeld van haar) echt triggert. Als baby al kon ik erg onzeker worden van een bepaalde blik van haar. Ze kan nl. (net als mijn vriend) hééééél erg boos kijken en dan ook mega super indringend. Ik voel me dan bijna naakt staan en haar blik interpreteer ik als afkeuring. De boze indringende blikken worde n herkend door anderen (mijn zusje bijvoorbeeld), maar de interpretatie wordt door mijzelf gedaan.
Ik heb zelf een zeer turbulente en onveilige jeugd gehad, dus vermoedelijk spelen een hoop dingen van vroeger mee bij mij. Waar ik eerst ooit zelf bewust in samenspraak met therapie heb gekozen om het verleden te laten zijn voor wat het was (ik hou helemaal niet van spitten en oeverloos lullen en vind het heden en toekomst belangrijker), weet ik niet of ik niet toch meer en beter hier naar zou moeten kijken. Ik vraag me nl. echt oprecht af of het verbetering zou brengen ipv oude wonden open te rijten. Veel dingen uit mijn verleden zijn nl. niet goed te praten of anders te interpreteren met volwassen blik. Er is ernstige schade aangericht en dat is iets wat nooit heelt, hooguit een litteken/een gevoelige plek blijft. Mijn taak in mijn leven is (naast nog een boel andere leuke dingen) om met de resultaten uit mijn verleden (zoals zelfbeeld, zoals verwachtingen, etc.) om te leren gaan. Ik vraag me af of mijn verleden opnieuw en opnieuw bezoeken daar nog wat aan bij kan dragen.
Maar goed, hoe het weekend was en het resultaat van het weekend:
Ik heb eigenlijk een onverwacht paar goede dagen gehad op iets groots na. Ik heb zaterdag met dochter en vriend een vooral rustige thuisdag gehad en aan het eind van de dag zijn we naar zijn huis vertrokken. We hebben gewoon een beetje in en om het huis gehangen en gespeeld en zero verwachtingen gehad, waarbij virend en ik elkaar afwisselden in zorgen en aandacht geven aan dochter.
De zondag hadden we besloten om te wandelen en ik heb erg doelbewust voor ogen gehad dat het geen prestatiewandeling mocht zijn. We hebben een kleine route van 2 km. uitgezocht bij het pannenkoekenhuis en normaal gesproken zou ik naast aandacht voor dochter en wat ze aanreikt vooral de afstand voor ogen houden en halverwege haar willen aansporen eens door te lopen. Doorlopen heb ik tot bijna het eind (toen ze echt begon te hangen en zeuren en niet meer wilde, dus toen kwam een klein beetje caracter-building om de hoek kijken ) niet gedaan en dochter mocht alle duizend kabouters in het bos zoeken en over elk stammetje lopen en tig blaadjes oppakken. Ik heb vriend wél het doel uitgelegd, want die begon halverwege een beetje gefrustreerd te worden omdat we er anders noooooit kwamen (en hij was het ook niet echt eens met deze insteek, omdat hij vindt dat we normaal toch ook best wel ruimte geven aan dochter, maar dat dochter nu eenmaal ook te maken heeft met volwassenen die een einddoel in hun hoofd hebben en voor het donker thuis zijn en in eigen bed liggen ook deel zijn van de verantwoordelijkheid van ouder, etc. ). Maar goed, wat kleine positieve stimulerende woorden en haar over de streep trekken en we waren er. Drankje en toen sloeg de bom in bij vriend en mij. Het hoe en wat was niet zo interessant (hoort bij relatiepijler thuis waarschijnlijk ), maar het maakte dat ik geheel onverwacht weer waanzinnig explodeerde. Vooral het hele onverwachte karakter ervan beangstigd me, omdat ik me tot een seconde daarvoor eigenlijk zeer ok voelde en het gevoel had de situatie aan te kunnen.
Dat heeft me doen besluiten (na nu inmiddels een reeks aan voorvalletjes en voorvallen) tóch contact op te nemen met GGZ dat er hoe dan ook (dus los van de intensieve psychiatrische thuiszorg) iets gedaan moet worden aan mijn agressiebeheersing. Ik ben een tikkende tijdbom en niemand, incl. mezelf, weet wanneer die weer eens afgaat. Dit moet ik niet willen, want ik heb de verantwoording over mijn dochter en die was er uiteraard weer bij. Morgen wordt ik hopelijk teruggebeld door GGZ en hoop ik dat ze -al dan niet tijdelijk- met me gaan kijken wat hier aan te doen is (ik hoop op een tijdelijke stemmingsstabilisator, omdat ik alle kanten uit kan schieten op relatief korte termijn).
Dus, dan zijn jullie nu even op de hoogte van de huidige stand van zaken.
Bedakt voor de adviezen in ieder geval. Ik blijf ze in me opnemen! En als ik er niks mee kan, horen jullie het waarschijnlijk ook wel.
maandag 30 juni 2008 om 23:28
Heftig Intiem. Het maakt het beeld wel duidelijker. Je meisje is een hoogstwaarschijnlijk doodnormaal peutertje maar jij kunt dat vanuit je huidige situatie niet goed handlen. Ook rot dat ze er bij was zeg.. (zoiets kun je dan dus niet "ophouden" tot zij op bed ligt/er niet bij is?) Hopelijk krijg je echt snel goede hulp!
maandag 30 juni 2008 om 23:37
Nee, als ik het zou kunnen ophouden, zou ik het zeker doen! Ik probeer met man en macht op alles te trappen aan remmen wat ik heb, maar de gevoelens zijn zo overweldigend, ik reageer gewoon bijna primitief, instinctief, impulsief op dat wat ik als zeer heftig ervaar. Net als iemand die jouw kind iets wil aandoen, dan reageer je zonder na te denken, sterk primitief en instinctief, omdat elke vezel in je lijf brult "AFBLIJVEN!".
Niemand deed mijn kind wat aan, waardoor ik zo reageerde, maar emotioneel (of het nu terecht was of niet) voelde ik mezélf wat aangedaan op net zulke sterke wijze als wat je bij je kind zou voelen. Vandaar die zeer sterke reactie die ik niet onder controle had. Ik heb echt iets nodig van buitenaf wat mij nu af moet remmen, want op mijn eigen remkracht haal ik het niet.
Niemand deed mijn kind wat aan, waardoor ik zo reageerde, maar emotioneel (of het nu terecht was of niet) voelde ik mezélf wat aangedaan op net zulke sterke wijze als wat je bij je kind zou voelen. Vandaar die zeer sterke reactie die ik niet onder controle had. Ik heb echt iets nodig van buitenaf wat mij nu af moet remmen, want op mijn eigen remkracht haal ik het niet.
dinsdag 1 juli 2008 om 00:07
Intiem, heel goed van je dat je extra hulp zoekt. Ik kan me voorstellen dat zulke plotselinge uitbarstingen angstaanjagend zijn. Voor jezelf, en voor je vriend en je dochter. Hopenlijk kunnen ze bij de GGZ wat voor je betekenen en je helpen.
Wel petje af, dat je er zo open en eerlijk over schrijft hier.
Wel petje af, dat je er zo open en eerlijk over schrijft hier.
dinsdag 1 juli 2008 om 09:53
Intiem, het is goed te horen dat je eigenlijk een leuk weekend hebt gehad! ik denk dat je dat hard nodig had en bijna dacht dat het niet meer kon. Maar je ziet: jij relaxed, kind relaxed. En inderdaad, je schiet geen meter op maar dat hoeft ook niet in het weekend.
Het ontploffen: eigenlijk is het goed dat het gebeurd is omdat je nu hebt kunnen zien dat je dochter er dus los van staat, zij was immers in een goede bui. Heel goed dat je gelijk hulp hebt ingeschakeld! Ik denk dat je nu toch wel al heel veel verder bent dan in de vakantie met de goede kant op gaan!
Het ontploffen: eigenlijk is het goed dat het gebeurd is omdat je nu hebt kunnen zien dat je dochter er dus los van staat, zij was immers in een goede bui. Heel goed dat je gelijk hulp hebt ingeschakeld! Ik denk dat je nu toch wel al heel veel verder bent dan in de vakantie met de goede kant op gaan!
dinsdag 1 juli 2008 om 13:29
Net contact gehad met behandelaar om aan te geven dat ik iets wil tégen de extreme uitvallen qua stemming. Maar het loopt toch ietsjes anders dan ik in mijn hoofd had. Ik dacht mijn verantwoordelijkheid te nemen door een grens te stellen bij mezelf en te gaan handelen door over tijdelijke medicatie te beginnen.
Maar ik moet mijn verantwoordelijkheid op een andere manier nemen en het niet afschuiven op zoiets als medicatie (onderdrukkend). Ik krijg dus zeer waarschijnlijk de IPT (aanvraag is de deur uit en zal waarschijnlijk spoedig gestart worden < dan 2 weken ofzo) en verder moet ik het proberen op te lossen binnen mijn systeem of met de creche en desnoods met bureau jeugdzorg en bespreken wat zij voor opties bieden. Ook moet ik meer nog dan ik al doe in mijn vrije tijd (als dochter op de creche zit ofzo) zorgen voor spanningsuitlaat, door bijvoorbeeld hard te fietsen, stevig te wandelen. Dus niks niet pillen, maar bewegen.
Voor de dagen dat ik wél alleen de zorg heb voor dochter kan ik beter preventief een aantal tabletjes oxazepam/seresta innemen, zodat ik rustiger kan handelen. Dat is dus wel een vorm van medicatie, maar niet bedoeld als voor langere tijd zoals je bijvoorbeeld anti depressiva neemt. Het is sterk symptoomgericht voor dat moment.
Goed, dus even lekkere speigel over verantwoordelijkheid nemen etc. Dacht dus dat ik dat deed, maar kennelijk niet. Kennelijk schoof ik het af op anderen (GGZ) die mij met een pil moeten helpen. Ingewikkeld hoor om te weten wanneer je goed bezig bent pfffff
Maar ik moet mijn verantwoordelijkheid op een andere manier nemen en het niet afschuiven op zoiets als medicatie (onderdrukkend). Ik krijg dus zeer waarschijnlijk de IPT (aanvraag is de deur uit en zal waarschijnlijk spoedig gestart worden < dan 2 weken ofzo) en verder moet ik het proberen op te lossen binnen mijn systeem of met de creche en desnoods met bureau jeugdzorg en bespreken wat zij voor opties bieden. Ook moet ik meer nog dan ik al doe in mijn vrije tijd (als dochter op de creche zit ofzo) zorgen voor spanningsuitlaat, door bijvoorbeeld hard te fietsen, stevig te wandelen. Dus niks niet pillen, maar bewegen.
Voor de dagen dat ik wél alleen de zorg heb voor dochter kan ik beter preventief een aantal tabletjes oxazepam/seresta innemen, zodat ik rustiger kan handelen. Dat is dus wel een vorm van medicatie, maar niet bedoeld als voor langere tijd zoals je bijvoorbeeld anti depressiva neemt. Het is sterk symptoomgericht voor dat moment.
Goed, dus even lekkere speigel over verantwoordelijkheid nemen etc. Dacht dus dat ik dat deed, maar kennelijk niet. Kennelijk schoof ik het af op anderen (GGZ) die mij met een pil moeten helpen. Ingewikkeld hoor om te weten wanneer je goed bezig bent pfffff
dinsdag 1 juli 2008 om 13:42
Intiem, het zal even zoeken zijn naar de juiste weg, maar hou voor ogen dat jij de keus gemaakt hebt voor verbetering. En dat het een ander pad blijkt, so be it. Je zult wel vaker een weg in slaan welke niet de juiste blijkt, maar omdat je wel zoekt, zul je het wel vinden.
Er zit een hoop woede en frustratie bij jou. En dat is niet gek, gezien je verleden en het opkroppen daarvan. Wat die dag waarschijnlijk gebeurt is, is dat het eindelijk zo goed ging en zo je best deed en daar een kink in de kabel kwam. Das niet alleen een woede uitbarsting, dat is ook iets menselijks. Je neigt naar een burnout en de eerste die jij in acht zal moeten nemen is jezelf.
Wat dat betreft is dat bewegen geen slecht idee. Om de negatieve energie kwijt te raken en positieve energie terug te krijgen. Door sporten krijg je weer controle over jezelf en zelfvertrouwen om de rest aan te pakken. Het is even een stukje voor jezelf.
Heb je een beetje steun aan je partner?
Wat betreft graven in het verleden, het geeft je de gelegenheid om dingen in ander perspectief te zien en/of er mee om te leren gaan. Stukje erkenning van jouw verdriet mag er ook wel eens wezen toch? Het veranderd je verleden niet, maar je toekomst wellicht wel. Herkennen van bepaald gedrag en waar het vandaan komt, de mechanismes die er uit voort komen.
Bovendien krijg je een stuk erkenning en respect voor jezelf dat je toch maar uit die shit bent geklommen. Je bent sterk. En nu is het tijd voor jou.
Heel veel sterkte.
Er zit een hoop woede en frustratie bij jou. En dat is niet gek, gezien je verleden en het opkroppen daarvan. Wat die dag waarschijnlijk gebeurt is, is dat het eindelijk zo goed ging en zo je best deed en daar een kink in de kabel kwam. Das niet alleen een woede uitbarsting, dat is ook iets menselijks. Je neigt naar een burnout en de eerste die jij in acht zal moeten nemen is jezelf.
Wat dat betreft is dat bewegen geen slecht idee. Om de negatieve energie kwijt te raken en positieve energie terug te krijgen. Door sporten krijg je weer controle over jezelf en zelfvertrouwen om de rest aan te pakken. Het is even een stukje voor jezelf.
Heb je een beetje steun aan je partner?
Wat betreft graven in het verleden, het geeft je de gelegenheid om dingen in ander perspectief te zien en/of er mee om te leren gaan. Stukje erkenning van jouw verdriet mag er ook wel eens wezen toch? Het veranderd je verleden niet, maar je toekomst wellicht wel. Herkennen van bepaald gedrag en waar het vandaan komt, de mechanismes die er uit voort komen.
Bovendien krijg je een stuk erkenning en respect voor jezelf dat je toch maar uit die shit bent geklommen. Je bent sterk. En nu is het tijd voor jou.
Heel veel sterkte.
dinsdag 1 juli 2008 om 14:36
Ik weet niet of seresta/oxazepam je gaat helpen. Valt te hopen, gezien de tegenwerking van het ggz.
Ik snap niet dat ze nu ineens moeilijk doen over medicatie.
Zoals je misschien weet slik ik al jaren dipiperon, een antipsychoticum, in een lage dosis juist om woedeaanvallen/prikkelbaarheid te dempen.
Soms stop ik er voor een maand of zo mee omdat ik denk dat het toch niet uithaalt. Uiteindelijk moet je ook mét zulke medicatie zelf op de rem gaan staan.
Maar ik merk dan na zo'n maand dat ik toch weer prikkelbaarder raak, dat dingen makkelijker binnenkomen bij me. Bizarste voorbeeld is dat ik kan gaan schreeuwen als ik met de kinderen naar school moet en het regent.
Mijn leven, en dat van de kinderen, is aanmerkelijk rustiger met dipiperon. Niet vrij van incidenten, helaas, maar er zijn véél minder incidenten.
Lijkt me dat als jij eindelijk overstag gaat over zulke heftige medicatie -ben er ook tien kilo zwaarder mee geworden- dat het dan wel fijn is als je daarin wordt ondersteund door het ggz.
Ik snap niet dat ze nu ineens moeilijk doen over medicatie.
Zoals je misschien weet slik ik al jaren dipiperon, een antipsychoticum, in een lage dosis juist om woedeaanvallen/prikkelbaarheid te dempen.
Soms stop ik er voor een maand of zo mee omdat ik denk dat het toch niet uithaalt. Uiteindelijk moet je ook mét zulke medicatie zelf op de rem gaan staan.
Maar ik merk dan na zo'n maand dat ik toch weer prikkelbaarder raak, dat dingen makkelijker binnenkomen bij me. Bizarste voorbeeld is dat ik kan gaan schreeuwen als ik met de kinderen naar school moet en het regent.
Mijn leven, en dat van de kinderen, is aanmerkelijk rustiger met dipiperon. Niet vrij van incidenten, helaas, maar er zijn véél minder incidenten.
Lijkt me dat als jij eindelijk overstag gaat over zulke heftige medicatie -ben er ook tien kilo zwaarder mee geworden- dat het dan wel fijn is als je daarin wordt ondersteund door het ggz.
dinsdag 1 juli 2008 om 14:58
Mamzelle, voor sommige is medicatie een noodzaak, voor sommigen ook niet. Ze kan het ook positief zien, ze kan zonder. echter door aan angermanagement te gaan doen door sporten/bewegen, door dingen aan te gaan, een stuk verleden wellicht en tijd voor zichzelf te nemen. Medicatie is een later stadium en ja, dan kan het nuttig zijn. Echter als je er bovenop kan komen zonder is dat beter. Omdat medicatie de oorzaak niet wegneemt.
Ik kan me zo voorstellen dat de GGZ van mening is dat ze het slechts heel zwaar heeft en dat bovenstaande zaken meer in haar belang zijn dan die pillen.
Ik kan me zo voorstellen dat de GGZ van mening is dat ze het slechts heel zwaar heeft en dat bovenstaande zaken meer in haar belang zijn dan die pillen.
dinsdag 1 juli 2008 om 21:56
Is 2 kilometer écht heel ver voor een kindje van drie jaar? Goh, dat wist ik niet, want ze loopt wel vaker zulke afstanden. Wel op een rustige speelse manier, want met zo'n afstand moet ik haar zeker niet opjagen. Maar loop maar eens heen en terug naar de supermarkt. De meeste mensen zullen dan toch al snel 1 km. totaal afleggen?
Ik snap de medicatie afwijzing best wel, aangezien ik zelf ook helemaal niet pro medicatie ben. Ik hou de boot nl. al jaren af. Maar juist omdat ik al zoooo lang in therapie ben en nog steeds bepaalde klachten heb die maar niet minder worden, was mijn idee om het nu eens niet alleen maar over de boeg van praten te gooien, maar gewoon eens te kijken wat er daarnaast aan medicatie gedaan kan worden. Zij noemde het afschuiven van verantwoordelijkheid. Ik vind dat vooral een negatieve benadering van een rpobleem waar ik onderhand toch wel een beetje wanhopig van mág worden. Het gaat hierbij nl. óók om een klein kindje en dan vind ik dat je maar beperkte experimenteer ruimte moet willen. Je moet uiteraard lange termijn oplossingen willen (praten, therapie of wat je ook wilt), maar ook oplossingen voor de korte termijn, nl. een thuissituatie die wél rustig en veilig is voor een kindje.
Maar goed, vooralsnog krijgt dochter voor de maand juli waarschijnlijk een dagje extra creche per week om de noden te ondervangen en in de tussentijd is IPT dan hopelijk opgestart. Bovendien moet ik voor de dagen dat ik alleen ben met dochter (morgen bijvoorbeeld) van therapeut wel preventief seresta/oxazepam slikken en dat vind ik net zo goed serieuze medicatie. Dat zijn nl. gewoon ordinaire kalmeringspillen (met op termijn verslavingsgevoeligheid als je die te lang gebruikt).
Ik snap de medicatie afwijzing best wel, aangezien ik zelf ook helemaal niet pro medicatie ben. Ik hou de boot nl. al jaren af. Maar juist omdat ik al zoooo lang in therapie ben en nog steeds bepaalde klachten heb die maar niet minder worden, was mijn idee om het nu eens niet alleen maar over de boeg van praten te gooien, maar gewoon eens te kijken wat er daarnaast aan medicatie gedaan kan worden. Zij noemde het afschuiven van verantwoordelijkheid. Ik vind dat vooral een negatieve benadering van een rpobleem waar ik onderhand toch wel een beetje wanhopig van mág worden. Het gaat hierbij nl. óók om een klein kindje en dan vind ik dat je maar beperkte experimenteer ruimte moet willen. Je moet uiteraard lange termijn oplossingen willen (praten, therapie of wat je ook wilt), maar ook oplossingen voor de korte termijn, nl. een thuissituatie die wél rustig en veilig is voor een kindje.
Maar goed, vooralsnog krijgt dochter voor de maand juli waarschijnlijk een dagje extra creche per week om de noden te ondervangen en in de tussentijd is IPT dan hopelijk opgestart. Bovendien moet ik voor de dagen dat ik alleen ben met dochter (morgen bijvoorbeeld) van therapeut wel preventief seresta/oxazepam slikken en dat vind ik net zo goed serieuze medicatie. Dat zijn nl. gewoon ordinaire kalmeringspillen (met op termijn verslavingsgevoeligheid als je die te lang gebruikt).
