Kinderen
alle pijlers
wat is normaal gedrag voor een net drie jarige?
donderdag 3 juli 2008 om 08:42
Intiem,
Je posting zijn steeds heel erg herkenbaar voor mij.
Met het grote verschil dat ik al ruim een jaar verder ben!
En dat het hier echt stukken beter gaat!!
Ook ik reageer heel sterk op mijn dochter, zij triggert mij ook heel erg.
Als ze smorgens al begint met "miepen" dan is op een gegeven moment 1 piepje al genoeg om mij warm te krijgen.
Tegenwoordig heb ik zoveel energie dat het me wel lukt om haar af te leiden of te negeren.
Met mijn zoontje heb ik het veel minder, alleen als hij in een vervelende bui/dag zit en ik me niet zo goed voel kan ik van hem ook minder hebben (maar hij is gewoon een veel rustiger type, niet zo dwingend aanwezig)
Ik ben er nu zo'n anderhalf jaar mee bezig om me te realisren dat dochter nu eenmaal wat drukker en dwingender is, en we krijgen er steeds meer handigheid in om daar mee om te gaan.
Heel erg belangrijk hier zijn : duidelijkheid naar dochter toe en positief blijven.
Wat mij in jou posting elke keer opvalt is dat je wel heel erg bij je dochter op d'r vel zit, en zij bij jou.
Probeer haar wat meer los te laten.
Dus als je dan wat wilt doen (wandelen, museum, boodschappen) laat haar dan gewoon wat aanrommelen.
Zolang ze geen gevaarlijke dingen doet, wegloopt of iets kapot maakt gaat het goed.
Als we dat hier in de gaten houden gaat het veel beter, relaxter.
Ga ik proberen dochter netjes naast me te houden gaat ze miepen.En dat kan ik me ook wel voorstellen, zij wil toch ook dingen bekijken.
Dochter heeft nog wel eens de neiging om zich te gaan verstoppen, dat mag gewoon niet, dan moet ze bij me blijven, en mijn hand vasthouden.
Je posting zijn steeds heel erg herkenbaar voor mij.
Met het grote verschil dat ik al ruim een jaar verder ben!
En dat het hier echt stukken beter gaat!!
Ook ik reageer heel sterk op mijn dochter, zij triggert mij ook heel erg.
Als ze smorgens al begint met "miepen" dan is op een gegeven moment 1 piepje al genoeg om mij warm te krijgen.
Tegenwoordig heb ik zoveel energie dat het me wel lukt om haar af te leiden of te negeren.
Met mijn zoontje heb ik het veel minder, alleen als hij in een vervelende bui/dag zit en ik me niet zo goed voel kan ik van hem ook minder hebben (maar hij is gewoon een veel rustiger type, niet zo dwingend aanwezig)
Ik ben er nu zo'n anderhalf jaar mee bezig om me te realisren dat dochter nu eenmaal wat drukker en dwingender is, en we krijgen er steeds meer handigheid in om daar mee om te gaan.
Heel erg belangrijk hier zijn : duidelijkheid naar dochter toe en positief blijven.
Wat mij in jou posting elke keer opvalt is dat je wel heel erg bij je dochter op d'r vel zit, en zij bij jou.
Probeer haar wat meer los te laten.
Dus als je dan wat wilt doen (wandelen, museum, boodschappen) laat haar dan gewoon wat aanrommelen.
Zolang ze geen gevaarlijke dingen doet, wegloopt of iets kapot maakt gaat het goed.
Als we dat hier in de gaten houden gaat het veel beter, relaxter.
Ga ik proberen dochter netjes naast me te houden gaat ze miepen.En dat kan ik me ook wel voorstellen, zij wil toch ook dingen bekijken.
Dochter heeft nog wel eens de neiging om zich te gaan verstoppen, dat mag gewoon niet, dan moet ze bij me blijven, en mijn hand vasthouden.
donderdag 3 juli 2008 om 08:52
En die lange dagen vind ik ook best moeilijk.
We hebben nu al vakantie (dwz de kinderen en ik, vriend moet nog 2,5 weken werken).
En ik probeer toch de dagen wat vol te plannen.
En dat vind ik erg moeilijk.
We zijn nu meestal rond half 8 beneden, dochter meestal al in de kleren, ik ook.
Even tv-kijken, ontbijten, zoon aankleden, even computeren, wat in huis rommelen (was, stofzuigen, niet teveel in de huishouding nu) en dan gaan we even weg.
Sporten, boodschappen, koffie bij opa etc.
Dan thuis even spelen, lunchen, even uitrusten op de bank (jaja ik meestal ook, breekt de lange vakantiedagen lekker) en dan nog even een "activiteit" , naar het speeltuintje, zwemmen, even naar een rommelmarkt ofzo of ergens koffie drinken (hier zit in de buurt een leuk mini dieren/speeltuintje, staat al voor volgende week in de planning).
Weer thuis kunnen ze weer spelen, buiten, of ze mogen even tv kijken als ze erg moe zijn
Dan rond 17-1730 eten , nog even spelen (dochter speelt nu af en toe even hier in de straat, is ze met 10 minuten vaak wel weer thuis) en rond half 7-7 uur gaan ze naar bed
We hebben nu al vakantie (dwz de kinderen en ik, vriend moet nog 2,5 weken werken).
En ik probeer toch de dagen wat vol te plannen.
En dat vind ik erg moeilijk.
We zijn nu meestal rond half 8 beneden, dochter meestal al in de kleren, ik ook.
Even tv-kijken, ontbijten, zoon aankleden, even computeren, wat in huis rommelen (was, stofzuigen, niet teveel in de huishouding nu) en dan gaan we even weg.
Sporten, boodschappen, koffie bij opa etc.
Dan thuis even spelen, lunchen, even uitrusten op de bank (jaja ik meestal ook, breekt de lange vakantiedagen lekker) en dan nog even een "activiteit" , naar het speeltuintje, zwemmen, even naar een rommelmarkt ofzo of ergens koffie drinken (hier zit in de buurt een leuk mini dieren/speeltuintje, staat al voor volgende week in de planning).
Weer thuis kunnen ze weer spelen, buiten, of ze mogen even tv kijken als ze erg moe zijn
Dan rond 17-1730 eten , nog even spelen (dochter speelt nu af en toe even hier in de straat, is ze met 10 minuten vaak wel weer thuis) en rond half 7-7 uur gaan ze naar bed
donderdag 3 juli 2008 om 09:32
Ten eerste, Sunemom, gelukkig te lezen dat jullie ook een beetje dezelfde verwachtingen/"eisen" stellen aan jullie driejarige. Ik dacht al dat 2 km. toch echt wel moest kunnen. Ik heb er niet eens over nagedacht of dat dat teveel kon zijn. Ik vind nl. dat dochter moet leren lopen. Tis een gezonde meid en ik wil haar wel stimuleren om te lopen, want ze kan het nogal snel opgeven en daar heb ik een broertje dood aan. O.k. klinkt weer negatief en dat is ook wel een beetje zo. Maar ik heb al veel ruzies gehad met vriend hierover, want hij tilt haar erg snel op, terwijl ik denk, joh, laat dat kind nou eens lopen. Want ze kan het echt wel, ze heeft er alleen geen zin in.
Ook fijn om te lezen dat jullie ook vinden dat in een vakantie kinderen dingen echt wel afgewisseld mogen worden met ouder dingen. Ik kreeg door de reacties bijna de indruk alsof ik deze vakantie een slavendrijver was, terwijl onze vakantie er eigenlijk ook zo uitziet, nl. dochterdingen en ons dingen beetje om en om, met uiteraard aandacht voor de dingen onderweg die het voor dochter ook leuk maken. Dus gelukkig denk je er hetzelfde over. Ik vind dat eigenlijk ook horen en weet je waarom: omdat ik vind dat kinderen ook horen te leren dat de wereld niet alleen om hen draait en dat er meerdere mensen zijn met verschillende belangen en dat je probeert rekening te houden met elkaars belangen en wensen. Anders krijg je imo alleen maar verwende kinderen waar alles om hen draait en zich nooit eens een dagje kunnen vermaken als de aandacht niet de hele dag hun kant uitgaat. Maar goed, dat is opvoedvisie en zo ben ik zelf ook grootgebracht.
Net als met de ijsjes. Iemand schreef iets over, nou, dan krijgt ze toch 2 ijsjes?!? Euh, nee! 1 ijsje is meer dan genoeg! Sinds wanneer betekend een pleziertje doen zonder grenzen. Leukigheid ontstaat pas als het ook een echt extraatje is en niet als het grenzeloos bediscussieerd en of gegeven wordt.
Bovendien (heb ik al geschreven) is dochter te zwaar. Volgens het CB valt ze in de categorie overgewicht en dat is lullig voor dochter, want ze eet gewoon net als andere kindjes en ze krijgt van mij ook lekkers etc. Maar daar stopt het wel bij. Ik ben ook verantwoordelijk voor haar welzijn hoor. Dus ook of ze te dik wordt. Dus lopen/bewegen en lekker snoepen met grenzen zijn wel dingen voor mij waar ik desnoods wel een punt van maak!
Effe posten en koffie pakken...
Ook fijn om te lezen dat jullie ook vinden dat in een vakantie kinderen dingen echt wel afgewisseld mogen worden met ouder dingen. Ik kreeg door de reacties bijna de indruk alsof ik deze vakantie een slavendrijver was, terwijl onze vakantie er eigenlijk ook zo uitziet, nl. dochterdingen en ons dingen beetje om en om, met uiteraard aandacht voor de dingen onderweg die het voor dochter ook leuk maken. Dus gelukkig denk je er hetzelfde over. Ik vind dat eigenlijk ook horen en weet je waarom: omdat ik vind dat kinderen ook horen te leren dat de wereld niet alleen om hen draait en dat er meerdere mensen zijn met verschillende belangen en dat je probeert rekening te houden met elkaars belangen en wensen. Anders krijg je imo alleen maar verwende kinderen waar alles om hen draait en zich nooit eens een dagje kunnen vermaken als de aandacht niet de hele dag hun kant uitgaat. Maar goed, dat is opvoedvisie en zo ben ik zelf ook grootgebracht.
Net als met de ijsjes. Iemand schreef iets over, nou, dan krijgt ze toch 2 ijsjes?!? Euh, nee! 1 ijsje is meer dan genoeg! Sinds wanneer betekend een pleziertje doen zonder grenzen. Leukigheid ontstaat pas als het ook een echt extraatje is en niet als het grenzeloos bediscussieerd en of gegeven wordt.
Bovendien (heb ik al geschreven) is dochter te zwaar. Volgens het CB valt ze in de categorie overgewicht en dat is lullig voor dochter, want ze eet gewoon net als andere kindjes en ze krijgt van mij ook lekkers etc. Maar daar stopt het wel bij. Ik ben ook verantwoordelijk voor haar welzijn hoor. Dus ook of ze te dik wordt. Dus lopen/bewegen en lekker snoepen met grenzen zijn wel dingen voor mij waar ik desnoods wel een punt van maak!
Effe posten en koffie pakken...
donderdag 3 juli 2008 om 09:51
Beste Intiem,
Ik heb vanaf het begin meegelezen (en meegeschreven) in dit topic. In het begin was het topic meer opvoedkundig gerelateerd en kon ik een redelijk mondje meepraten. Maar daarna draaide het onderwerp meer richting de psychische kant. En daar kan ik niks over vertellen, want (gelukkig) geen ervaring mee.
De laatste posting, de manier waarop jij je dagen met je dochter inricht, komt op mij erg normaal over. In de eerste postings kwam het op mij over, dat je vooral 'grote-mensen-dingen' deed in je vakantie en dat je dochter daar bij mee moest doen. Dat er erg veel van haar verwacht wordt. Maar uit je laatste posting lees ik dat dat wel meevalt.
Ik heb géén idee wat er nou mis gaat bij jullie. Ik heb erg het gevoel dat jouw dochter gewoon een 3-jarige is, met nukken, maar ook met haar leuke kanten. Dat zo'n kind grenzen nodig heeft, dat is klaar als een klontje!
Ik denk nog steeds dat jouw gedrag -je reacties op haar- een groot effect heeft op haar gedrag. Ze spiegelt zich, en dat doet iedereen. Ga maar na: een lachende caissière doet wat anders met je dan een chagrijnige kassajuf. Maar jouw onvoorspelbaarheid is voor haar lastig om mee om te gaan.
Ik denk dat het belangrijk is dat je doorgaat met zoeken naar de juiste hulp, want voor mijn gevoel ligt het grootste probleem bij jouzelf. Maar daar was je zelf ook al wel van doordrongen.
tja... en wat ik nou eigenlijk toevoeg aan de discussie? Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Ik wil je alleen nog wel zeggen dat ik het erg knap vind van je dat je dit allemaal op het forum durft te zetten. Het is niet niks!
Ik heb vanaf het begin meegelezen (en meegeschreven) in dit topic. In het begin was het topic meer opvoedkundig gerelateerd en kon ik een redelijk mondje meepraten. Maar daarna draaide het onderwerp meer richting de psychische kant. En daar kan ik niks over vertellen, want (gelukkig) geen ervaring mee.
De laatste posting, de manier waarop jij je dagen met je dochter inricht, komt op mij erg normaal over. In de eerste postings kwam het op mij over, dat je vooral 'grote-mensen-dingen' deed in je vakantie en dat je dochter daar bij mee moest doen. Dat er erg veel van haar verwacht wordt. Maar uit je laatste posting lees ik dat dat wel meevalt.
Ik heb géén idee wat er nou mis gaat bij jullie. Ik heb erg het gevoel dat jouw dochter gewoon een 3-jarige is, met nukken, maar ook met haar leuke kanten. Dat zo'n kind grenzen nodig heeft, dat is klaar als een klontje!
Ik denk nog steeds dat jouw gedrag -je reacties op haar- een groot effect heeft op haar gedrag. Ze spiegelt zich, en dat doet iedereen. Ga maar na: een lachende caissière doet wat anders met je dan een chagrijnige kassajuf. Maar jouw onvoorspelbaarheid is voor haar lastig om mee om te gaan.
Ik denk dat het belangrijk is dat je doorgaat met zoeken naar de juiste hulp, want voor mijn gevoel ligt het grootste probleem bij jouzelf. Maar daar was je zelf ook al wel van doordrongen.
tja... en wat ik nou eigenlijk toevoeg aan de discussie? Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Ik wil je alleen nog wel zeggen dat ik het erg knap vind van je dat je dit allemaal op het forum durft te zetten. Het is niet niks!
donderdag 3 juli 2008 om 10:10
Wat visie betreft zitten we heel erg op een lijn zo te lezen. Ik vind ook absoluut dat genieten mag, maar wel met grenzen. Dochter hier is absoluut niet dik, CB vind beide kinderen zelfs te licht voor hun lengte. Maar papa en mama hebben beiden wel overgewicht en ik vind dat het toch ehct mijn taak is haar een normaal gezond en gevarieerd eetpatroon aan te leren zodat het dik worden haar bespaard kan blijven. Inderdaad instaan voor haar welzijn. En natuurlijk krijg tze met regelmaat wat lekkers en ijsjes als het warm is horen er ook bij enz, maar wel binnen grenzen.
En ja ze is nog maar 3 en echt nog een ukkepuk, maar ook een ukkepuk moet wat mij betreft op zijn/haar eigen niveau leren dat niet altijd alles om hem draait. Dat er plekken zijn waar niet geschreeuwd mag worden bijvoorbeeld en dat mama het soms toch fijn vind daarheen te gaan. Zoals de bibliotheek, maar dus soms ook een museum als dat zo uitkomt. Niks mis mee lijkt me zo. En dat zijn ook echt niet de dingen waar kinderen van beschadigen hoor.Een duidelijke, goede opvoeding lijkt me juist een heel groot goed.
Mijn moeder was vroeger precies hetzelfde. Overduidelijk, veel zelfstandigheid en grenzen. Mijn vader was dat helemaal niet, kon nergens maat mee houden, ging over iedere grens heen. En juist in de tijd dat hij ons mishandelde was de opvoeding van mijn moeder ehct een baken. Dat gaf houvast en daardoor werd alles veel draaglijker. Niks is lekkerder voor een kind in een onduidelijke/onzekere/onveilige wereld dan een duidelijke omlijnd kader (de opvoeding). En ik denk dus dat je daarmee je dochter juist heel erg wapend tegen je emotionele uitbarstingen. En dat hoe rot je je soms ook voelt je dochter ontzettend helpt door haar in elk geval wel goed op te voeden.
Petje af dat je zo je best doet in elk geval.
En ja ze is nog maar 3 en echt nog een ukkepuk, maar ook een ukkepuk moet wat mij betreft op zijn/haar eigen niveau leren dat niet altijd alles om hem draait. Dat er plekken zijn waar niet geschreeuwd mag worden bijvoorbeeld en dat mama het soms toch fijn vind daarheen te gaan. Zoals de bibliotheek, maar dus soms ook een museum als dat zo uitkomt. Niks mis mee lijkt me zo. En dat zijn ook echt niet de dingen waar kinderen van beschadigen hoor.Een duidelijke, goede opvoeding lijkt me juist een heel groot goed.
Mijn moeder was vroeger precies hetzelfde. Overduidelijk, veel zelfstandigheid en grenzen. Mijn vader was dat helemaal niet, kon nergens maat mee houden, ging over iedere grens heen. En juist in de tijd dat hij ons mishandelde was de opvoeding van mijn moeder ehct een baken. Dat gaf houvast en daardoor werd alles veel draaglijker. Niks is lekkerder voor een kind in een onduidelijke/onzekere/onveilige wereld dan een duidelijke omlijnd kader (de opvoeding). En ik denk dus dat je daarmee je dochter juist heel erg wapend tegen je emotionele uitbarstingen. En dat hoe rot je je soms ook voelt je dochter ontzettend helpt door haar in elk geval wel goed op te voeden.
Petje af dat je zo je best doet in elk geval.
donderdag 3 juli 2008 om 10:39
Meds,
Ok. wat antwoorden, hoewel dat heel lastig te bepalen is vanwege de twee verschillende huizen waar ik gedurende de week ben en daardoor ook de verschillende ritme's die weer ontstaan door het reizen en continue onderweg zijn. Eigenlijk zou je grofweg kunnen stellen dat de langzaam aan dagen en de op tijd in de kleren dagen elkaar 50/50 afwisselen als ik met dochter alleen ben.
Op maandag heb ik dochter alleen (ik spreek nu even over de normale situatie he, niet zoals die nu acuut ingesteld is met extra creche) en ben ik met dochter afwisselend om 09.00 in de kleren doordat ik met vriend meereis. Dan doen we doorgaans hele andere dingen, zoals wel op tijd in de supermarkt zijn voor 10.00 uur. Of we gaan op zo'n dag naar mijn vader of ander bezoek en nemen daar dan ook de tijd voor. Inclusief dat ze daar 's middags dan ook nog even slaapt.
Als ik bij mij ben, krijg ik de luxe in schoot geworpen dat ik meestal pas om 08.30 hoef op te staan, omdat vriend maandags pas om half tien begint met werken en dan dochter een uurtje mee naar beneden neemt en daarna mij pas wakker maakt als hij vertrekt. Dus dan ben ik so wie so laat in de kleren. Dan begin ik met wakker worden door een kopje koffie te zetten en reutel ik met dochter het programmaatje af, waarna ik haar meestal na het fruit (10.00 uur) ga wassen. Pas daarna ben ik technisch gezien in staat dus om de deur uit te gaan. En dat doe ik het laatste half jaar ook wel en dan rek ik de middagslaap op tot beetje halverwege de middag. Dan krijg je toch hele andere dagen, dan dat je gaat zitten wachten totdat je wel de deur uit kunt (meestal dus pas na 15.00 uur als ze wakker is). Op dagen dat ik met dochter ben, wissel ik samen spelen af met alleen spelen en huishoudelijke dingen en administratieve dingetjes. Maar de administratie spaar ik meestal op.
Dinsdag is standaard vrijwilligerswerkdag en dan gaat dochter naar de creche en ik de deur uit en haal ik haar aan het eind van de dag weer op.
Woensdag gaat dochter naar de creche en ben ik thuis. Dit is een dag waar ik meestal erg naartoe leef, waar ik naar snak op momenten dat het minder loopt. Dit is een dag die normaal gesproken onder goede omstandigheden bedoelt is om mijn thuisstudie af te ronden. Maar als ik eerlijk ben ziet deze dag er in de praktijk vaak anders uit. Als ik geen afspraken heb (heb nogal eens therapie op die dag of met een vriendin/zusje afgesproken), ben ik meestal thuis. Rommel ik, doe ik klusjes en vooral veel administratie (je krijgt me toch een berg administratie op het moment dat je een wajong hebt, zeker als je dan ook onder allerlei regelingen valt of moet uitzoeken, instanties bellen, dingen die weer zoekgeraakt zijn, blegh, breek me de bek niet open). Verder woon ik in een sloop/renovatie woning (net als mijn vorige huis), wat betekend dat deze volgend jaar gerenoveert gaat worden. Toen ik hier kwam wonen afgelopen jaar, was er al jaren niks meer gedaan aan onderhoud. Ik heb wekenlang in m'n uppie en later met hulp lopen klussen. Nu nog steeds moet ik veel doen, want sommige ruimtes zien er niet uit. Dus voor de vakantie heb ik op de woensdag dus mijn trap geschuurd en in de grond gezet (3 lagen). Nou, dat soort klusjes doe ik op woensdag. En tussendoor doe ik rustig aan, lunch ik rustig, doe rustig boodschapjes, etc. Ik geniet zo waanzinnig veel van het alleen zijn en loop de hele dag te zuchten op zo'n dag en kan echt verdrietig worden als de dag omgevlogen is.
Donderdags is vriend meestal vrij, maar meestal zorg ik dan voor dochter, omdat ik hem ook een vrije dag gun en so wie so maak ik vaak een afspraak op donderdag en dan neem ik gewoon dochter mee. We starten 's ochtends wel samen op en vanaf 10.00 uur ga ik vaak met haar weg. Einde middag zijn we dan weer samen.
Vrijdag gaat dochter naar de creche en sinds een aantal maanden ga ik volgens de letter om de week werken/klussen (weer vrijwilligerswerk overigens). Dit is de laatste twee maanden echter 2 of 3 keer door me afgezegd, omdat ik er huilend en ontzettend gespannen bijzat en vriend vond dat ik eerst moest kalmeren. Blijkt nu achteraf dat dit de aanloop was van hoe het nu met me gaat. Nu ga ik a.s. vrijdag weer werken (morgen dus). Dan haal ik of vriend dochter op en dan ben ik 's avonds meestal thuis.
So wie so komt het vaak voor dat vriend (zeker de afgelopen twee maanden voor de vakantie) 's avonds werkt. Dan doe ik dochter. Maar goed, zijn werk betekend aan de andere kant ook dat hij donderdags en vrijdags vrij is (vrijdag doet hij ook vrijwilligerswerk), dat hij crisis kan ondervangen als het nodig is, dat hij soms later begint, etc. Nogal flexibel dus. En dat is ook wel enigzins nodig met onze twee huizen en reistijden heen en weer en mijn situatie.
Dus al met al gaat dochter drie dagen per week naar de creche. Vorig jaar was dat twee dagen.
In de weekenden zijn we meestal met z'n drieen en doen we boodschappen. Maken we schoon in zijn en mijn huis, gaan we naar buiten wandelen, op bezoek, lekker fietsen, spelen, etc.
Ja, ik heb vrienden, maar die werken bijna allemaal full time, net als mijn zusje. Dus die zie ik niet zo vaak en eerlijk gezegd heb ik ook geen grote behoefte tot het vaak en veel zien van vrienden. Bovendien hebben al die vrienden geen kinderen, dus dat is/voelt toch wel heel anders. Niet dat ik de hele tijd over mijn kind wil lullen. Maar begrijpen hoe dingen voelen voor mij is toch anders als je geen kind hebt. Ik ben op een actieve wijze aan het proberen contacten aan te gaan met mede ouders, maar vind dat niet makkelijk. Te meer omdat mijn vriend daar zelf ook niet zoveel belang in ziet. Dus dat zijn dan typische vrouwen dingen die ik moet doen (het sociale leven van dit gezin draaiende houden, terwijl ik daar zelf al niet zo goed in ben. Maar ik doe het wel!).
Hobbys heb ik bij de vleet en helaas vind ik sommige hobbys minder makkelijk ter combineren met een kindje. Ik hou bijvoorbeeld erg van klussen en ook wel creatief bezig zijn en naaien en schilderen enzo. Schilderen kan ik nog wel op een avond doen. Maar mijn projecten (zoals dat heette) die ik vroeger deed, waarbij het huis een week op z'n kop stond, kan ik niet meer doen. Ik schilder graag eens een muurtje over, knap een kastje op om te renoveren, etc. ik knap graag ruimtes op, maar dat maakt toch teveel puin en herrie en neemt teveel tijd in beslag als ik telkens moet stoppen. Je moet kunnen doorwerken en anders is het niet leuk vind ik.
Dus mijn hobbie is nu voornl. dingen naaien op de naaimachine (ben gordijnen aan het naaien voor dochters kamer en gordijnen aan het maken voor babykamer van zusje en ook een leuk kraamcadeau) en schilderen (ik schilder niet beroerd en exposeer ook wel eens wat). Enne oh ja, naar buiten gaan he. Lekker veel wandelen en fietsen, dit doe ik ook graag alleen trouwens hoor, hoeft niet met anderen te zijn per se.
Dusssss, that's my life Meds.
Ok. wat antwoorden, hoewel dat heel lastig te bepalen is vanwege de twee verschillende huizen waar ik gedurende de week ben en daardoor ook de verschillende ritme's die weer ontstaan door het reizen en continue onderweg zijn. Eigenlijk zou je grofweg kunnen stellen dat de langzaam aan dagen en de op tijd in de kleren dagen elkaar 50/50 afwisselen als ik met dochter alleen ben.
Op maandag heb ik dochter alleen (ik spreek nu even over de normale situatie he, niet zoals die nu acuut ingesteld is met extra creche) en ben ik met dochter afwisselend om 09.00 in de kleren doordat ik met vriend meereis. Dan doen we doorgaans hele andere dingen, zoals wel op tijd in de supermarkt zijn voor 10.00 uur. Of we gaan op zo'n dag naar mijn vader of ander bezoek en nemen daar dan ook de tijd voor. Inclusief dat ze daar 's middags dan ook nog even slaapt.
Als ik bij mij ben, krijg ik de luxe in schoot geworpen dat ik meestal pas om 08.30 hoef op te staan, omdat vriend maandags pas om half tien begint met werken en dan dochter een uurtje mee naar beneden neemt en daarna mij pas wakker maakt als hij vertrekt. Dus dan ben ik so wie so laat in de kleren. Dan begin ik met wakker worden door een kopje koffie te zetten en reutel ik met dochter het programmaatje af, waarna ik haar meestal na het fruit (10.00 uur) ga wassen. Pas daarna ben ik technisch gezien in staat dus om de deur uit te gaan. En dat doe ik het laatste half jaar ook wel en dan rek ik de middagslaap op tot beetje halverwege de middag. Dan krijg je toch hele andere dagen, dan dat je gaat zitten wachten totdat je wel de deur uit kunt (meestal dus pas na 15.00 uur als ze wakker is). Op dagen dat ik met dochter ben, wissel ik samen spelen af met alleen spelen en huishoudelijke dingen en administratieve dingetjes. Maar de administratie spaar ik meestal op.
Dinsdag is standaard vrijwilligerswerkdag en dan gaat dochter naar de creche en ik de deur uit en haal ik haar aan het eind van de dag weer op.
Woensdag gaat dochter naar de creche en ben ik thuis. Dit is een dag waar ik meestal erg naartoe leef, waar ik naar snak op momenten dat het minder loopt. Dit is een dag die normaal gesproken onder goede omstandigheden bedoelt is om mijn thuisstudie af te ronden. Maar als ik eerlijk ben ziet deze dag er in de praktijk vaak anders uit. Als ik geen afspraken heb (heb nogal eens therapie op die dag of met een vriendin/zusje afgesproken), ben ik meestal thuis. Rommel ik, doe ik klusjes en vooral veel administratie (je krijgt me toch een berg administratie op het moment dat je een wajong hebt, zeker als je dan ook onder allerlei regelingen valt of moet uitzoeken, instanties bellen, dingen die weer zoekgeraakt zijn, blegh, breek me de bek niet open). Verder woon ik in een sloop/renovatie woning (net als mijn vorige huis), wat betekend dat deze volgend jaar gerenoveert gaat worden. Toen ik hier kwam wonen afgelopen jaar, was er al jaren niks meer gedaan aan onderhoud. Ik heb wekenlang in m'n uppie en later met hulp lopen klussen. Nu nog steeds moet ik veel doen, want sommige ruimtes zien er niet uit. Dus voor de vakantie heb ik op de woensdag dus mijn trap geschuurd en in de grond gezet (3 lagen). Nou, dat soort klusjes doe ik op woensdag. En tussendoor doe ik rustig aan, lunch ik rustig, doe rustig boodschapjes, etc. Ik geniet zo waanzinnig veel van het alleen zijn en loop de hele dag te zuchten op zo'n dag en kan echt verdrietig worden als de dag omgevlogen is.
Donderdags is vriend meestal vrij, maar meestal zorg ik dan voor dochter, omdat ik hem ook een vrije dag gun en so wie so maak ik vaak een afspraak op donderdag en dan neem ik gewoon dochter mee. We starten 's ochtends wel samen op en vanaf 10.00 uur ga ik vaak met haar weg. Einde middag zijn we dan weer samen.
Vrijdag gaat dochter naar de creche en sinds een aantal maanden ga ik volgens de letter om de week werken/klussen (weer vrijwilligerswerk overigens). Dit is de laatste twee maanden echter 2 of 3 keer door me afgezegd, omdat ik er huilend en ontzettend gespannen bijzat en vriend vond dat ik eerst moest kalmeren. Blijkt nu achteraf dat dit de aanloop was van hoe het nu met me gaat. Nu ga ik a.s. vrijdag weer werken (morgen dus). Dan haal ik of vriend dochter op en dan ben ik 's avonds meestal thuis.
So wie so komt het vaak voor dat vriend (zeker de afgelopen twee maanden voor de vakantie) 's avonds werkt. Dan doe ik dochter. Maar goed, zijn werk betekend aan de andere kant ook dat hij donderdags en vrijdags vrij is (vrijdag doet hij ook vrijwilligerswerk), dat hij crisis kan ondervangen als het nodig is, dat hij soms later begint, etc. Nogal flexibel dus. En dat is ook wel enigzins nodig met onze twee huizen en reistijden heen en weer en mijn situatie.
Dus al met al gaat dochter drie dagen per week naar de creche. Vorig jaar was dat twee dagen.
In de weekenden zijn we meestal met z'n drieen en doen we boodschappen. Maken we schoon in zijn en mijn huis, gaan we naar buiten wandelen, op bezoek, lekker fietsen, spelen, etc.
Ja, ik heb vrienden, maar die werken bijna allemaal full time, net als mijn zusje. Dus die zie ik niet zo vaak en eerlijk gezegd heb ik ook geen grote behoefte tot het vaak en veel zien van vrienden. Bovendien hebben al die vrienden geen kinderen, dus dat is/voelt toch wel heel anders. Niet dat ik de hele tijd over mijn kind wil lullen. Maar begrijpen hoe dingen voelen voor mij is toch anders als je geen kind hebt. Ik ben op een actieve wijze aan het proberen contacten aan te gaan met mede ouders, maar vind dat niet makkelijk. Te meer omdat mijn vriend daar zelf ook niet zoveel belang in ziet. Dus dat zijn dan typische vrouwen dingen die ik moet doen (het sociale leven van dit gezin draaiende houden, terwijl ik daar zelf al niet zo goed in ben. Maar ik doe het wel!).
Hobbys heb ik bij de vleet en helaas vind ik sommige hobbys minder makkelijk ter combineren met een kindje. Ik hou bijvoorbeeld erg van klussen en ook wel creatief bezig zijn en naaien en schilderen enzo. Schilderen kan ik nog wel op een avond doen. Maar mijn projecten (zoals dat heette) die ik vroeger deed, waarbij het huis een week op z'n kop stond, kan ik niet meer doen. Ik schilder graag eens een muurtje over, knap een kastje op om te renoveren, etc. ik knap graag ruimtes op, maar dat maakt toch teveel puin en herrie en neemt teveel tijd in beslag als ik telkens moet stoppen. Je moet kunnen doorwerken en anders is het niet leuk vind ik.
Dus mijn hobbie is nu voornl. dingen naaien op de naaimachine (ben gordijnen aan het naaien voor dochters kamer en gordijnen aan het maken voor babykamer van zusje en ook een leuk kraamcadeau) en schilderen (ik schilder niet beroerd en exposeer ook wel eens wat). Enne oh ja, naar buiten gaan he. Lekker veel wandelen en fietsen, dit doe ik ook graag alleen trouwens hoor, hoeft niet met anderen te zijn per se.
Dusssss, that's my life Meds.
donderdag 3 juli 2008 om 10:53
Beste TO,
Allereerst wil ik je zeggen dat ik het heel erg knap van je vind dat je het zo neerzet allemaal en dat je het soms te veel word.
Je vroeg om ervaringen en hoe de dagindelen van andere moeders er met kleine kinderen uitziet.
Mijn zoon is 14 maanden en af en toe ook onhoudbaar. Zwaar irritant en ineens wil meneer niks meer en is er geen land mee te bezeilen.
Klinkt misschien heel raar wat ik nu ga zeggen, maar als hij echt strontvervelend is, niet wil eten en niet wil luisteren e.d. negeer ik hem. ik geef hem even geen aandacht. Laat 'm maar even in z'n sop gaar koken. Hij heeft dan gauw genoeg door dat het drammen e.d. echt niet werkt en dat we doen wat ik wil, niet wat hij wil. Daarnaast positief gedrag wel belonen natuurlijk!!
Verder werk ik 3 dagen per week dus ben niet full-time thuis. Maar hij vind het heerlijk om naar de dierenweide te gaan, dus daar zijn we geregeld te vinden. Eendjes voeren, in de zandbak spelen, speeltuin, boodschapjes doen. Liedjes zingen, boekjes lezen e.d.
Als ie echt heel erg vervelend is en zelfs het negeren helpt niet ga ik met 'm naar buiten. Andere omgeving doet vaak wonderen. Al is het maar even een pak melk bij de supermarkt halen.
heel veel succes, Eef
Allereerst wil ik je zeggen dat ik het heel erg knap van je vind dat je het zo neerzet allemaal en dat je het soms te veel word.
Je vroeg om ervaringen en hoe de dagindelen van andere moeders er met kleine kinderen uitziet.
Mijn zoon is 14 maanden en af en toe ook onhoudbaar. Zwaar irritant en ineens wil meneer niks meer en is er geen land mee te bezeilen.
Klinkt misschien heel raar wat ik nu ga zeggen, maar als hij echt strontvervelend is, niet wil eten en niet wil luisteren e.d. negeer ik hem. ik geef hem even geen aandacht. Laat 'm maar even in z'n sop gaar koken. Hij heeft dan gauw genoeg door dat het drammen e.d. echt niet werkt en dat we doen wat ik wil, niet wat hij wil. Daarnaast positief gedrag wel belonen natuurlijk!!
Verder werk ik 3 dagen per week dus ben niet full-time thuis. Maar hij vind het heerlijk om naar de dierenweide te gaan, dus daar zijn we geregeld te vinden. Eendjes voeren, in de zandbak spelen, speeltuin, boodschapjes doen. Liedjes zingen, boekjes lezen e.d.
Als ie echt heel erg vervelend is en zelfs het negeren helpt niet ga ik met 'm naar buiten. Andere omgeving doet vaak wonderen. Al is het maar even een pak melk bij de supermarkt halen.
heel veel succes, Eef
donderdag 3 juli 2008 om 11:14
Leuk om jullie ervaringen te lezen. Misschien open ik wel een apart topic
Btw, meds, ik voelde nog even de noodzaak om te reageren op meldpunt kindermishandeling. want ik vind echt niet dat ik daar thuis hoor qua melding! Niet dat ik vind dat mijn situatie en handelen naar dochter minder erg is, want dat is het wel.
Maar ik vind het meldpunt kindermishandeling vooral bedoelt voor ouders/verzorgers die onwillig of onmachtig zijn om het tij te keren. Daar waar van buitenaf ingegrepen moet worden, omdat anders de situatie niet verandert.
En ik vind mezelf zeker niet onwillig en misschien wel onmachtig, maar met hulp en steun vanuit GGZ zou ook dat stukje opgelost kunnen worden. Dus dan zie ik zelf echt geen noodzaak hoor!
Ik bedoel, ik snap best dat je er van schrikt van wat ik allemaal in al mijn heftigheid heb geschreven. En die gevoelens zijn ook niet zomaar weg en kunnen heel goed weer de overhand nemen na een bepaalde trigger, dat besef ik me dondersgoed. Maar er wordt aan gewerkt, dus nogmaals, je bent erg voorbarig met dat soort gedachten als je het mij vraagt! Dan kun je elke ouder die zoiets doormaakt wel gaan melden bij kindermishandeling, want waar de een niet slaat, schreeuwt die wel, of verontachtzaamt het kind, etc. Weet niet wat erger/slechter is. Ik ben onveilig in mijn handelen, maar een kind geen aandacht geven is net zo goed onveilig, of schreeuwen en erge dingen roepen is net zo goed onveilig. Dan is het hek echt van de dam. Een beetje vertrouwen stellen in de ouder als die aangeeft van goede wil te zijn is ook belangrijk hoor!
Btw, meds, ik voelde nog even de noodzaak om te reageren op meldpunt kindermishandeling. want ik vind echt niet dat ik daar thuis hoor qua melding! Niet dat ik vind dat mijn situatie en handelen naar dochter minder erg is, want dat is het wel.
Maar ik vind het meldpunt kindermishandeling vooral bedoelt voor ouders/verzorgers die onwillig of onmachtig zijn om het tij te keren. Daar waar van buitenaf ingegrepen moet worden, omdat anders de situatie niet verandert.
En ik vind mezelf zeker niet onwillig en misschien wel onmachtig, maar met hulp en steun vanuit GGZ zou ook dat stukje opgelost kunnen worden. Dus dan zie ik zelf echt geen noodzaak hoor!
Ik bedoel, ik snap best dat je er van schrikt van wat ik allemaal in al mijn heftigheid heb geschreven. En die gevoelens zijn ook niet zomaar weg en kunnen heel goed weer de overhand nemen na een bepaalde trigger, dat besef ik me dondersgoed. Maar er wordt aan gewerkt, dus nogmaals, je bent erg voorbarig met dat soort gedachten als je het mij vraagt! Dan kun je elke ouder die zoiets doormaakt wel gaan melden bij kindermishandeling, want waar de een niet slaat, schreeuwt die wel, of verontachtzaamt het kind, etc. Weet niet wat erger/slechter is. Ik ben onveilig in mijn handelen, maar een kind geen aandacht geven is net zo goed onveilig, of schreeuwen en erge dingen roepen is net zo goed onveilig. Dan is het hek echt van de dam. Een beetje vertrouwen stellen in de ouder als die aangeeft van goede wil te zijn is ook belangrijk hoor!
donderdag 3 juli 2008 om 17:20
Aan die AMK melding ben ik zelf nog niet uit. Je kunt wel beregoeie intenties hebben, maar als in de praktijk e.e.a. niet zo geweldig uitpakt hebben de kinderen daar niks aan.
Wil trouwens niet zeggen dat dat voor jou geldt, Intiem, want ik zie in jouw posts toch een betrokken moeder die echt wel kijkt naar wat haar dochter nodig heeft. En die daarnaar handelt.
GGZ thuis - bedoelde ik mee dat iemand van de ggz bij mij thuis komt om te observeren. Geen idee hoe, wat, wanneer.
Mijn dagindeling: ten eerste moet mijn vakantie nog beginnen, vanaf volgende week. Tot nu toe lummelde ik nogal in mijn vrije dagen, omdat ik drie dagen vrijwilligerswerk gewoon véél vind, en daarnaast nog de afspraken van de koters en mezelf plus clubjes. Als het mooi weer is op een vrije dag trek ik graag naar het zwembad, of een grote speeltuin. Waar de kinderen zich heerlijk zelf vermaken.
Mijn kinderen spelen behoorlijk veel met playstation of kijken tv. Daarnaast buiten spelen. Eigenlijk heb ik geen kind meer aan ze, moet alleen troosten bij ruzie of pijn. Tijdens het eten kletsen we -ze kletsen meer dan eten-
En verder zit ik schandalig veel achter de computer. Ze kunnen me dan wel aanschieten, maar doen dat alleen in geval van nood. Hoewel Oudste nog wel eens gezellig wil keuvelen als de anderen op pad zijn.
School is een héle grote dagvulling voor een kind. Dus meid, nog een jaartje, en dan ziet je leven er al heel anders uit.
Wil trouwens niet zeggen dat dat voor jou geldt, Intiem, want ik zie in jouw posts toch een betrokken moeder die echt wel kijkt naar wat haar dochter nodig heeft. En die daarnaar handelt.
GGZ thuis - bedoelde ik mee dat iemand van de ggz bij mij thuis komt om te observeren. Geen idee hoe, wat, wanneer.
Mijn dagindeling: ten eerste moet mijn vakantie nog beginnen, vanaf volgende week. Tot nu toe lummelde ik nogal in mijn vrije dagen, omdat ik drie dagen vrijwilligerswerk gewoon véél vind, en daarnaast nog de afspraken van de koters en mezelf plus clubjes. Als het mooi weer is op een vrije dag trek ik graag naar het zwembad, of een grote speeltuin. Waar de kinderen zich heerlijk zelf vermaken.
Mijn kinderen spelen behoorlijk veel met playstation of kijken tv. Daarnaast buiten spelen. Eigenlijk heb ik geen kind meer aan ze, moet alleen troosten bij ruzie of pijn. Tijdens het eten kletsen we -ze kletsen meer dan eten-
En verder zit ik schandalig veel achter de computer. Ze kunnen me dan wel aanschieten, maar doen dat alleen in geval van nood. Hoewel Oudste nog wel eens gezellig wil keuvelen als de anderen op pad zijn.
School is een héle grote dagvulling voor een kind. Dus meid, nog een jaartje, en dan ziet je leven er al heel anders uit.
donderdag 3 juli 2008 om 19:17
Intiem: Zoonlief sliep tot 3 maanden geleden ook nog soms 's middags en ik dan ook hoor. Ik was helemaal op. En nu hij niet meer 's middags slaapt ben ik nog veel opper! Ik heb nooit meer het energieniveau teruggekregen dat ik voor de zwangerschap had, misschien is dit een na-ebbing van de depressie. Zwiepje is nu ook drie dus ik zou zeggen: geniet van het slapen nu het nog kan!
Mijn dagindeling op de dagen dat hij niet op de creche is, is altijd in het weekend. Dan gaan we met zijn drieen 's ochtends een beetje tv kijken, ontbijten en dan hop naar een boerderij of speeltuin of whatever. Van binnenzitten wordt Zwiepje gestoord en wij worden daar dan weer gestoord van. 2 km is voor hem geen probleem, maar hij loopt dat juist weer veel te snel! Hij rent! En dat is nogal gevaarlijk in de buurt hier.
Lunchen, als dan niet op locatie (picknicken is ook een groot succes.), gaan we s middags thuis uitrusten,(ik dus, Zwiepje niet) en dan ligt het eraan. Soms verven we nog wat, of gaan we naar opa en oma, of wat dan ook. Eten en tv kijken (ja, ontaard he) en dan om 8 uur naar bed (gelukkig weer acht uur, na de inschakeling van de zomertijd was het weken 10 uur).
Mijn dagindeling op de dagen dat hij niet op de creche is, is altijd in het weekend. Dan gaan we met zijn drieen 's ochtends een beetje tv kijken, ontbijten en dan hop naar een boerderij of speeltuin of whatever. Van binnenzitten wordt Zwiepje gestoord en wij worden daar dan weer gestoord van. 2 km is voor hem geen probleem, maar hij loopt dat juist weer veel te snel! Hij rent! En dat is nogal gevaarlijk in de buurt hier.
Lunchen, als dan niet op locatie (picknicken is ook een groot succes.), gaan we s middags thuis uitrusten,(ik dus, Zwiepje niet) en dan ligt het eraan. Soms verven we nog wat, of gaan we naar opa en oma, of wat dan ook. Eten en tv kijken (ja, ontaard he) en dan om 8 uur naar bed (gelukkig weer acht uur, na de inschakeling van de zomertijd was het weken 10 uur).
donderdag 3 juli 2008 om 20:07
quote:intiem schreef op 03 juli 2008 @ 11:14:
Leuk om jullie ervaringen te lezen. Misschien open ik wel een apart topic
Btw, meds, ik voelde nog even de noodzaak om te reageren op meldpunt kindermishandeling. want ik vind echt niet dat ik daar thuis hoor qua melding! Niet dat ik vind dat mijn situatie en handelen naar dochter minder erg is, want dat is het wel.
Maar ik vind het meldpunt kindermishandeling vooral bedoelt voor ouders/verzorgers die onwillig of onmachtig zijn om het tij te keren. Daar waar van buitenaf ingegrepen moet worden, omdat anders de situatie niet verandert.
En ik vind mezelf zeker niet onwillig en misschien wel onmachtig, maar met hulp en steun vanuit GGZ zou ook dat stukje opgelost kunnen worden. Dus dan zie ik zelf echt geen noodzaak hoor!
Ik bedoel, ik snap best dat je er van schrikt van wat ik allemaal in al mijn heftigheid heb geschreven. En die gevoelens zijn ook niet zomaar weg en kunnen heel goed weer de overhand nemen na een bepaalde trigger, dat besef ik me dondersgoed. Maar er wordt aan gewerkt, dus nogmaals, je bent erg voorbarig met dat soort gedachten als je het mij vraagt! Dan kun je elke ouder die zoiets doormaakt wel gaan melden bij kindermishandeling, want waar de een niet slaat, schreeuwt die wel, of verontachtzaamt het kind, etc. Weet niet wat erger/slechter is. Ik ben onveilig in mijn handelen, maar een kind geen aandacht geven is net zo goed onveilig, of schreeuwen en erge dingen roepen is net zo goed onveilig. Dan is het hek echt van de dam. Een beetje vertrouwen stellen in de ouder als die aangeeft van goede wil te zijn is ook belangrijk hoor!
Ik lees dus wel degelijk iets van een structuur, maar wat een onrust voor je kindje die twee huizen en die verschillende dagpatronen. Kinderen hebben heel erg baat bij dat morgen lijkt op vandaag. Waarom wonen jij en je vriend apart? Misschien heb je het wel gezegd hoor maar ik kon het zo gauw niet terugvinden.
Je bent zeker van goede wil, dat blijkt wel, maar het kwaad is natuurlijk al geschied, je hebt je kind geslagen en op dit moment voel je je niet goed, er bestaat een kans dat je je kind opnieuw zult slaan. Dat betekent volgens mij dat dit een onderdeel moet zijn van de behandeling en dat je kind en jullie gezinssituatie geevalueerd/gevolgd zou moeten worden door bijv. bureau jeugdzorg. Ik weet niet of dat zo is op dit moment.
Het is goed dat je hier hebt aangegeven dat je je dochter slaat, maar ga het alsjeblieft niet bagatelliseren door te stellen dat geen aandacht geven net zo onveilig is. Door het minder erg te maken doe je je kind en jezelf geen goed recht. Je constateert een probleem en nu moet je met dat probleem aan de slag. Het kan alleen werken als je ziet/voelt hoe serieus dat probleem is.
Leuk om jullie ervaringen te lezen. Misschien open ik wel een apart topic
Btw, meds, ik voelde nog even de noodzaak om te reageren op meldpunt kindermishandeling. want ik vind echt niet dat ik daar thuis hoor qua melding! Niet dat ik vind dat mijn situatie en handelen naar dochter minder erg is, want dat is het wel.
Maar ik vind het meldpunt kindermishandeling vooral bedoelt voor ouders/verzorgers die onwillig of onmachtig zijn om het tij te keren. Daar waar van buitenaf ingegrepen moet worden, omdat anders de situatie niet verandert.
En ik vind mezelf zeker niet onwillig en misschien wel onmachtig, maar met hulp en steun vanuit GGZ zou ook dat stukje opgelost kunnen worden. Dus dan zie ik zelf echt geen noodzaak hoor!
Ik bedoel, ik snap best dat je er van schrikt van wat ik allemaal in al mijn heftigheid heb geschreven. En die gevoelens zijn ook niet zomaar weg en kunnen heel goed weer de overhand nemen na een bepaalde trigger, dat besef ik me dondersgoed. Maar er wordt aan gewerkt, dus nogmaals, je bent erg voorbarig met dat soort gedachten als je het mij vraagt! Dan kun je elke ouder die zoiets doormaakt wel gaan melden bij kindermishandeling, want waar de een niet slaat, schreeuwt die wel, of verontachtzaamt het kind, etc. Weet niet wat erger/slechter is. Ik ben onveilig in mijn handelen, maar een kind geen aandacht geven is net zo goed onveilig, of schreeuwen en erge dingen roepen is net zo goed onveilig. Dan is het hek echt van de dam. Een beetje vertrouwen stellen in de ouder als die aangeeft van goede wil te zijn is ook belangrijk hoor!
Ik lees dus wel degelijk iets van een structuur, maar wat een onrust voor je kindje die twee huizen en die verschillende dagpatronen. Kinderen hebben heel erg baat bij dat morgen lijkt op vandaag. Waarom wonen jij en je vriend apart? Misschien heb je het wel gezegd hoor maar ik kon het zo gauw niet terugvinden.
Je bent zeker van goede wil, dat blijkt wel, maar het kwaad is natuurlijk al geschied, je hebt je kind geslagen en op dit moment voel je je niet goed, er bestaat een kans dat je je kind opnieuw zult slaan. Dat betekent volgens mij dat dit een onderdeel moet zijn van de behandeling en dat je kind en jullie gezinssituatie geevalueerd/gevolgd zou moeten worden door bijv. bureau jeugdzorg. Ik weet niet of dat zo is op dit moment.
Het is goed dat je hier hebt aangegeven dat je je dochter slaat, maar ga het alsjeblieft niet bagatelliseren door te stellen dat geen aandacht geven net zo onveilig is. Door het minder erg te maken doe je je kind en jezelf geen goed recht. Je constateert een probleem en nu moet je met dat probleem aan de slag. Het kan alleen werken als je ziet/voelt hoe serieus dat probleem is.
donderdag 3 juli 2008 om 22:22
Ha, wat fijn om te lezen dat er meerderen 's middags een slaapje pakken. Dacht echt dat ik misschien wel raar was, want laatst hadden we het met een paar vrouwen/meiden daarover en toen ging het over iemand die 's middags ging slapen (had twee kinderen) en hoe bizar dat wel niet was. Die kenden verder geen enkele moeder die dat deed. Ik heb toen heel wijselijk mijn mond gehouden, want voelde me nogal een luilak dat ik dat dus wel deed. En inderdaad, als het er een aantal dagen niet van komt door veel afspraken/plannen, dan ben ik erg moe. Het lijkt wel alsof mijn dag qua energie afloopt rond vieren als ik 's middags niet slaap. Dan sta ik echt op de slaapwandeltour nog eten te maken. Terwijl als ik even geslapen heb, lukt het avondeten maken en kind op bed leggen nog een stuk beter! Dan is de kans veel groter dat ik niet heel erg snel geërgerd reageer omdat ik bijna te moe ben voor het slaapritueel.
Klopt Meds dat het onrustig is. Het is eigenlijk het meest onrustig voor mij denk ik, omdat ik het huishouden en alles telkens moet onderbreken. En veel loop te zeulen met spullen (toch nog) en toch nog vaak met openbaar vervoer ga en dan merk hoe onkind vriendelijk dit is. Dan ben ik al helemaal bezweet en opgefokt eer ik thuis ben.
Want ondanks de twee huizen hou ik wel erg sterk vast aan het ritme van dochter die rond dezelfde tijden dezelfde dingen doet. Eettijden en slaaptijden zijn allemaal rond dezelfde tijd en ze heeft veel dubbel (zelfs haar knuffels heeft ze dubbel, dus ze speelt gewoon verder in het een of andere huis). Ook zijn de crechedagen vast en dus voorspelbaar (want ze weet altijd welke juffies er op welke dagen zijn en ook van de meeste kindjes weet ze dat en ook de ritme's op de creche liggen berevast en zijn hetzelfde als thuis, slapen en eten dus, dus veel gewissel, maar ook veel hetzelfde. Net als alle rituelen met opstaan, aankleden, naar bed gaan, etc. zijn hetzelfde.
Ik denk eerlijk gezegd dat de onrust voor ons groter is dan voor haar.
De reden dat ik niet samenwoon is omdat ik dat niet trek. Als ik lange tijd (paar dagen) in 1 huis ben met vriend of dochter krijg ik helemaal het rambam en vluchtneigingen, zo druk vind ik het. Ik kan daar helemaal niet tegen en heb dat nooit gekund. Ook niet met vriend alleen toen dochter er nog niet was. We hebben een tijdje noodgedwongen samengewoond en toen ging het op een gegeven moment helemaal niet meer goed. Ik verlies mezelf heel erg als ik veel samen ben met anderen, want dan kan ik me niet meer afschermen. Gevoelsmatig zijn die twee dan overal en ik ben nergens. Alle sferen en indrukken komen dan steeds sterker binnen, totdat ze gevoelsmatig in mijn oor tetteren. Of ik trek me juist heel erg in mezelf/sluit mezefl heel erg af binnen het samen zijn. Ik ervaar het telkens weer als we een weekend samen zijn geweest en ook op vakantie heb ik het weer gemerkt hoe slecht ik daar tegen kan. Ook met werken met anderen merk ik dat: ik werk het liefst alleen. Ik vind contact opzoeken wel leuk, maar na een theepauze heb ik het wel weer gezien. Ik sla dat ook vaak over hoor en drink dan later wat in m'n guppie als de rest alweer weg is. Kan ik zelf indelen dus da's geen probleem.
Dat is altijd al zo geweest en ik ben/hou best wel van sociaal, maar dan wel zodanig dat ik er ook weer van wegkan als ik genoeg heb. En ik heb sneller genoeg dan anderen denk ik.
Zo werkt dat met vrienden, met werk, met mijn relatie en dus ook met mijn dochter. Ik heb ooit in de zorg gewerkt (allemaal vrouwen) en ik kon daar heel slecht tegen, tegen dat met mensen bezig zijn de hele dag. Ik kan het goed hoor, maar kunnen en prettig vinden zijn blijkbaar twee verschillende dingen. In de pauzes was ik meestal stil en teruggetrokken of ging ik graag in mijn eentje 'n blokje om, terwijl de rest bij/met elkaar ging theedrinken. Dat werd wel raar gevonden van mij.
Zwiepje, mijn energieniveau is gelukkig niet anders dan voor de zwangerschap. Offe, ik bedoel, niet slechter geworden. 't was altijd al zo. Het had wel beter mogen worden, maar da's niet gebeurd ; )
2 km. is voor dochter best wel een rpobleem, want ze kan, maar wil het niet lopen. Met heel veel stimulans en aansporen kan ik haar over de streep trekken. Maar ze begint meestal al na 50 meter te emmeren dat ze niet wil lopen. Vriend wilde tot half jaar geleden nog vaak de buggy mee (en ik niet), met als gevolg dat ze de hele tijd liep te zeuren dat ze in de buggy wilde. Waren geen gezellige wandelingen kan ik zeggen. En als buggy niet mee was, ging ze de hele tijd aan onze broeken hangen om opgetilt te worden. Bah, wat ben ik vaak boos geweest op 'hen'. Want vriend ging haar ook vaak tillen, waar ik dan zwaar geërgerd van werd en ik ben regelmatig boos weggelopen omdat ik vond dat hij haar op de grond moest zetten en haar zelf laten lopen. Verschil van mening in de opvoeding is een groot struikelblok bij ons!
Ik heb geen zin in een kind dat kan lopen, maar niet wil. Als ik alleen ben met haar, heb ik geen zin om haar elke 5 meter aan te moeten sporen tot het zetten van een paar stappen. Daar heb ik helemaal geen zin in. Daar zat op de vakantie bijvoorbeeld veel ergernis. Ik die vond dat ze ook es moest wandelen en vriend die dat niet nodig vond, want het schoot anders allemaal niet op, etc. en dan ging ze weer in de buggy. En dochter maar klieren en zeuren als ik haar weer zelf liet lopen en dan gaan hangen, op de grond zitten, door de knieën zakken, bah. Oorzaak is ons gedrag als ouders en de uitwerking doet dochter. Ik zou boos moeten zijn op ons als ouders en ben dat ook vaak geweest. Maar wat dat betreft sta ik toch meer machteloos als vriend en dochter wat dat anagaat meer op 1 lijn zitten. En dan is de opmerking dat je achter je partner moet staan in de opvoeding voor mij erg moeilijk toe te passen. Ik kan dat gewoon niet. Niet met zo'n punt iig.
Klopt Meds dat het onrustig is. Het is eigenlijk het meest onrustig voor mij denk ik, omdat ik het huishouden en alles telkens moet onderbreken. En veel loop te zeulen met spullen (toch nog) en toch nog vaak met openbaar vervoer ga en dan merk hoe onkind vriendelijk dit is. Dan ben ik al helemaal bezweet en opgefokt eer ik thuis ben.
Want ondanks de twee huizen hou ik wel erg sterk vast aan het ritme van dochter die rond dezelfde tijden dezelfde dingen doet. Eettijden en slaaptijden zijn allemaal rond dezelfde tijd en ze heeft veel dubbel (zelfs haar knuffels heeft ze dubbel, dus ze speelt gewoon verder in het een of andere huis). Ook zijn de crechedagen vast en dus voorspelbaar (want ze weet altijd welke juffies er op welke dagen zijn en ook van de meeste kindjes weet ze dat en ook de ritme's op de creche liggen berevast en zijn hetzelfde als thuis, slapen en eten dus, dus veel gewissel, maar ook veel hetzelfde. Net als alle rituelen met opstaan, aankleden, naar bed gaan, etc. zijn hetzelfde.
Ik denk eerlijk gezegd dat de onrust voor ons groter is dan voor haar.
De reden dat ik niet samenwoon is omdat ik dat niet trek. Als ik lange tijd (paar dagen) in 1 huis ben met vriend of dochter krijg ik helemaal het rambam en vluchtneigingen, zo druk vind ik het. Ik kan daar helemaal niet tegen en heb dat nooit gekund. Ook niet met vriend alleen toen dochter er nog niet was. We hebben een tijdje noodgedwongen samengewoond en toen ging het op een gegeven moment helemaal niet meer goed. Ik verlies mezelf heel erg als ik veel samen ben met anderen, want dan kan ik me niet meer afschermen. Gevoelsmatig zijn die twee dan overal en ik ben nergens. Alle sferen en indrukken komen dan steeds sterker binnen, totdat ze gevoelsmatig in mijn oor tetteren. Of ik trek me juist heel erg in mezelf/sluit mezefl heel erg af binnen het samen zijn. Ik ervaar het telkens weer als we een weekend samen zijn geweest en ook op vakantie heb ik het weer gemerkt hoe slecht ik daar tegen kan. Ook met werken met anderen merk ik dat: ik werk het liefst alleen. Ik vind contact opzoeken wel leuk, maar na een theepauze heb ik het wel weer gezien. Ik sla dat ook vaak over hoor en drink dan later wat in m'n guppie als de rest alweer weg is. Kan ik zelf indelen dus da's geen probleem.
Dat is altijd al zo geweest en ik ben/hou best wel van sociaal, maar dan wel zodanig dat ik er ook weer van wegkan als ik genoeg heb. En ik heb sneller genoeg dan anderen denk ik.
Zo werkt dat met vrienden, met werk, met mijn relatie en dus ook met mijn dochter. Ik heb ooit in de zorg gewerkt (allemaal vrouwen) en ik kon daar heel slecht tegen, tegen dat met mensen bezig zijn de hele dag. Ik kan het goed hoor, maar kunnen en prettig vinden zijn blijkbaar twee verschillende dingen. In de pauzes was ik meestal stil en teruggetrokken of ging ik graag in mijn eentje 'n blokje om, terwijl de rest bij/met elkaar ging theedrinken. Dat werd wel raar gevonden van mij.
Zwiepje, mijn energieniveau is gelukkig niet anders dan voor de zwangerschap. Offe, ik bedoel, niet slechter geworden. 't was altijd al zo. Het had wel beter mogen worden, maar da's niet gebeurd ; )
2 km. is voor dochter best wel een rpobleem, want ze kan, maar wil het niet lopen. Met heel veel stimulans en aansporen kan ik haar over de streep trekken. Maar ze begint meestal al na 50 meter te emmeren dat ze niet wil lopen. Vriend wilde tot half jaar geleden nog vaak de buggy mee (en ik niet), met als gevolg dat ze de hele tijd liep te zeuren dat ze in de buggy wilde. Waren geen gezellige wandelingen kan ik zeggen. En als buggy niet mee was, ging ze de hele tijd aan onze broeken hangen om opgetilt te worden. Bah, wat ben ik vaak boos geweest op 'hen'. Want vriend ging haar ook vaak tillen, waar ik dan zwaar geërgerd van werd en ik ben regelmatig boos weggelopen omdat ik vond dat hij haar op de grond moest zetten en haar zelf laten lopen. Verschil van mening in de opvoeding is een groot struikelblok bij ons!
Ik heb geen zin in een kind dat kan lopen, maar niet wil. Als ik alleen ben met haar, heb ik geen zin om haar elke 5 meter aan te moeten sporen tot het zetten van een paar stappen. Daar heb ik helemaal geen zin in. Daar zat op de vakantie bijvoorbeeld veel ergernis. Ik die vond dat ze ook es moest wandelen en vriend die dat niet nodig vond, want het schoot anders allemaal niet op, etc. en dan ging ze weer in de buggy. En dochter maar klieren en zeuren als ik haar weer zelf liet lopen en dan gaan hangen, op de grond zitten, door de knieën zakken, bah. Oorzaak is ons gedrag als ouders en de uitwerking doet dochter. Ik zou boos moeten zijn op ons als ouders en ben dat ook vaak geweest. Maar wat dat betreft sta ik toch meer machteloos als vriend en dochter wat dat anagaat meer op 1 lijn zitten. En dan is de opmerking dat je achter je partner moet staan in de opvoeding voor mij erg moeilijk toe te passen. Ik kan dat gewoon niet. Niet met zo'n punt iig.
donderdag 3 juli 2008 om 22:54
Waarom moet ze van jou lopen? Ik heb ook zoiets aan de hand gehad met mijn zoon, die wilde élke avond dan ineens vlak voor ons huis opgetild en gedragen worden. En ik ergerde me daar dood aan, liet hem op een gegeven moment ook gewoon zitten - want nee is nee -, totdat een vriendin ineens zei: "Maar weet je wel zeker dat hij niet gewoon écht moe is?"
Toen dacht ik ineens: verrek, ze heeft gelijk. Ik maak een enorme strijd van iets wat eigenlijk geen strijd waard is en misschien is het kind wel gewoon écht moe. Of wil hij na een lange dag wel gewoon even "baby" zijn. En waarom ook niet?
Ik zou dus van dat lopen ook geen strijd maken, als ik jou was. Als ze 16 is zit ze heus niet meer in die buggy. Is het al die strijd wel waard?
Toen dacht ik ineens: verrek, ze heeft gelijk. Ik maak een enorme strijd van iets wat eigenlijk geen strijd waard is en misschien is het kind wel gewoon écht moe. Of wil hij na een lange dag wel gewoon even "baby" zijn. En waarom ook niet?
Ik zou dus van dat lopen ook geen strijd maken, als ik jou was. Als ze 16 is zit ze heus niet meer in die buggy. Is het al die strijd wel waard?
Am Yisrael Chai!
donderdag 3 juli 2008 om 23:47
Ze wil nooit lopen . Ook niet als ze pas een uurtje wakker is. De heenweg naar de supermarkt gaat goed, totdat we 5 minuutjes onderweg zijn en dan begint meestal het gedonder alweer. Het gaat ook wel eens (redelijk) goed en in de winkel loopt ze wel. Maar zodra het teveel begint te lijken op lopen (en niet kuierend de winkel af op zoek naar de lekkere kaasjes) en het een doel heeft (nl. naar de winkel gaan voor boodschapjes), dan is ze niet voorit te branden. Ook amper met leuke vooruitzichten, want die of dat wil ze meteen. Dacht het ooit leuk aan te pakken met dan gaan we lekker in het bos voetballen of als we er zijn gaan we de eendjes voeren, of verzin het maar. Maar nope, dat trekt haar niet over de streep. Nou, dan ga ik er maar met de bottere bijl over. KLinkt cru, maar ik vertik het om haar te tillen. En ze mag heus wel een babietje zijn (is ze inmiddels vanaf sinds de vakantie, nu is de baby in de buik van mijn zusje interessanter en heeft ze er zelf ook 1 in haar buik), maar soms moet er gewoon gelopen worden. Dus ik trek d'r gewoon mee hoor en dan is het krijsen en dan vraag ik "kan je nu wel gewoon meelopen?" en meestal kan ze dat dan wel en loopt ze weer effe normaal mee, totdat ze weer begint te miepen en dreinen en dan is het 1 waarschuwing en anders weet ze dat mama genadeloos d'r arm pakt en haar 'niet liefjes' meetrekt. Etc. meestal werpt deze aanpak wel vruchten af. Totdat we weer samen met papa wandelen, want dan begint het feest gewoon van voren af aan. Ha fijn
vrijdag 4 juli 2008 om 00:26
quote:intiem schreef op 03 juli 2008 @ 23:47:
Ze wil nooit lopen . Ook niet als ze pas een uurtje wakker is. De heenweg naar de supermarkt gaat goed, totdat we 5 minuutjes onderweg zijn en dan begint meestal het gedonder alweer. Het gaat ook wel eens (redelijk) goed en in de winkel loopt ze wel. Maar zodra het teveel begint te lijken op lopen (en niet kuierend de winkel af op zoek naar de lekkere kaasjes) en het een doel heeft (nl. naar de winkel gaan voor boodschapjes), dan is ze niet voorit te branden. Ook amper met leuke vooruitzichten, want die of dat wil ze meteen. Dacht het ooit leuk aan te pakken met dan gaan we lekker in het bos voetballen of als we er zijn gaan we de eendjes voeren, of verzin het maar. Maar nope, dat trekt haar niet over de streep. Nou, dan ga ik er maar met de bottere bijl over. KLinkt cru, maar ik vertik het om haar te tillen. En ze mag heus wel een babietje zijn (is ze inmiddels vanaf sinds de vakantie, nu is de baby in de buik van mijn zusje interessanter en heeft ze er zelf ook 1 in haar buik), maar soms moet er gewoon gelopen worden. Dus ik trek d'r gewoon mee hoor en dan is het krijsen en dan vraag ik "kan je nu wel gewoon meelopen?" en meestal kan ze dat dan wel en loopt ze weer effe normaal mee, totdat ze weer begint te miepen en dreinen en dan is het 1 waarschuwing en anders weet ze dat mama genadeloos d'r arm pakt en haar 'niet liefjes' meetrekt. Etc. meestal werpt deze aanpak wel vruchten af. Totdat we weer samen met papa wandelen, want dan begint het feest gewoon van voren af aan. Ha fijn Klink niet echt gezellig. Het is een machtsstrijd geworden en een machtsstrijd met een peuter verlies je altijd, als zij niet willen lopen/eten/slapen dan doen ze dat niet, wat jij ook doet. Trekken, duwen schreeuwen slaan het helpt niet, je bent machteloos. Het gaat erom dat ze zien dat jij wat er ook gebeurt de controle houdt en dat je volstrekt niet door het lint gaat of uit je evenwicht schiet als je kind het ineens anders wil. Ik negeerde dat gedrag altijd, en liep gewoon wel door (uiteraard om het hoekje even wachten) "jammer dat je niet wilt lopen, maar ik wil wel lopen, dus ik loop gewoon door, dag jantje/pietje/marietje!" en dan rustig/ langzaam weglopen.
Ze wil nooit lopen . Ook niet als ze pas een uurtje wakker is. De heenweg naar de supermarkt gaat goed, totdat we 5 minuutjes onderweg zijn en dan begint meestal het gedonder alweer. Het gaat ook wel eens (redelijk) goed en in de winkel loopt ze wel. Maar zodra het teveel begint te lijken op lopen (en niet kuierend de winkel af op zoek naar de lekkere kaasjes) en het een doel heeft (nl. naar de winkel gaan voor boodschapjes), dan is ze niet voorit te branden. Ook amper met leuke vooruitzichten, want die of dat wil ze meteen. Dacht het ooit leuk aan te pakken met dan gaan we lekker in het bos voetballen of als we er zijn gaan we de eendjes voeren, of verzin het maar. Maar nope, dat trekt haar niet over de streep. Nou, dan ga ik er maar met de bottere bijl over. KLinkt cru, maar ik vertik het om haar te tillen. En ze mag heus wel een babietje zijn (is ze inmiddels vanaf sinds de vakantie, nu is de baby in de buik van mijn zusje interessanter en heeft ze er zelf ook 1 in haar buik), maar soms moet er gewoon gelopen worden. Dus ik trek d'r gewoon mee hoor en dan is het krijsen en dan vraag ik "kan je nu wel gewoon meelopen?" en meestal kan ze dat dan wel en loopt ze weer effe normaal mee, totdat ze weer begint te miepen en dreinen en dan is het 1 waarschuwing en anders weet ze dat mama genadeloos d'r arm pakt en haar 'niet liefjes' meetrekt. Etc. meestal werpt deze aanpak wel vruchten af. Totdat we weer samen met papa wandelen, want dan begint het feest gewoon van voren af aan. Ha fijn Klink niet echt gezellig. Het is een machtsstrijd geworden en een machtsstrijd met een peuter verlies je altijd, als zij niet willen lopen/eten/slapen dan doen ze dat niet, wat jij ook doet. Trekken, duwen schreeuwen slaan het helpt niet, je bent machteloos. Het gaat erom dat ze zien dat jij wat er ook gebeurt de controle houdt en dat je volstrekt niet door het lint gaat of uit je evenwicht schiet als je kind het ineens anders wil. Ik negeerde dat gedrag altijd, en liep gewoon wel door (uiteraard om het hoekje even wachten) "jammer dat je niet wilt lopen, maar ik wil wel lopen, dus ik loop gewoon door, dag jantje/pietje/marietje!" en dan rustig/ langzaam weglopen.
vrijdag 4 juli 2008 om 07:54
quote:meds schreef op 03 juli 2008 @ 20:07:
[...]
Je bent zeker van goede wil, dat blijkt wel, maar het kwaad is natuurlijk al geschied, je hebt je kind geslagen en op dit moment voel je je niet goed, er bestaat een kans dat je je kind opnieuw zult slaan. Dat betekent volgens mij dat dit een onderdeel moet zijn van de behandeling en dat je kind en jullie gezinssituatie geevalueerd/gevolgd zou moeten worden door bijv. bureau jeugdzorg. Ik weet niet of dat zo is op dit moment.
Het is goed dat je hier hebt aangegeven dat je je dochter slaat, maar ga het alsjeblieft niet bagatelliseren door te stellen dat geen aandacht geven net zo onveilig is. Door het minder erg te maken doe je je kind en jezelf geen goed recht. Je constateert een probleem en nu moet je met dat probleem aan de slag. Het kan alleen werken als je ziet/voelt hoe serieus dat probleem is.
Ik vind de opmerking dat het kwaad al geschied is wel erg cru. Het is uiteraard niet goed dat ze d'r dochter geslagen heeft, maar als ze er hier eerlijk over geweest is (en gezien het zeer open karakter van haar postings ga ik daar wel vanuit eigenlijk!) dan heeft het meisje een (behoorlijk?) aantal tikken op d'r billen gehad. Niet goed, maar ook niet het drama van de eeuw. Er zit een behoorlijke wereld van verschil tussen slaan en slaan. En ik weet ook dat de stap om verder te gaan niet zo groot is als slaan je wanhoopsantwoord is. En zeker als iemand niet lekker in z'n vel zit is dat risico er. Helemaal mee eens. Maar eigenlijk lees ik vooral de tegenwoordigheid van geest om in te zien dat wat er gebeurd niet goed is. En persoonlijk zou ik in dat geval een AMK melding zo lang mogelijk uitstellen, als je die eenmaal hebt staan is dat iets waar je niet (of ongelooflijk moeilijk) weer vanaf komt. En dat geld voor jou als ouder, maar in bepaalde zin ook voor het kind, dat nog maar 3 is.
Begrijp me niet verkaard ik vind melding bij het AMK in geval van echte mishandeling of verwaarlozing absoluut noodzakelijk. En heb (mede door mijn beroep als docent) in het verleden al meermalen die stap gezet voor een kind. Maar ik ken ook de kant van het kind. En tussenkomst van instanties maakt het vaak echt niet makkelijker en zou dus alleen in daadwerkelijke noodsituaties moeten gebeuren. En persoonlijk lees ik vooral een moeder die soms wanhopig reageerd op het uitdagende gedrag dat van nature bij een peuter hoort. En die met haar eigen reacties en haar eigen onvermogen al hardstikke hard aan het werken is. Mensen die willen kunnen heel ver komen en een kind van 3 dat een aantal tikken gehad heeft is nog niet reddeloos verloren. Tuurlijk doet het veel met kinderen als ze een tik krijgen, maar niet iedere tik is direct mishandeling en laten we wel zijn dat is toch waar het AMK voor is, vermoedens van mishandeling.
[...]
Je bent zeker van goede wil, dat blijkt wel, maar het kwaad is natuurlijk al geschied, je hebt je kind geslagen en op dit moment voel je je niet goed, er bestaat een kans dat je je kind opnieuw zult slaan. Dat betekent volgens mij dat dit een onderdeel moet zijn van de behandeling en dat je kind en jullie gezinssituatie geevalueerd/gevolgd zou moeten worden door bijv. bureau jeugdzorg. Ik weet niet of dat zo is op dit moment.
Het is goed dat je hier hebt aangegeven dat je je dochter slaat, maar ga het alsjeblieft niet bagatelliseren door te stellen dat geen aandacht geven net zo onveilig is. Door het minder erg te maken doe je je kind en jezelf geen goed recht. Je constateert een probleem en nu moet je met dat probleem aan de slag. Het kan alleen werken als je ziet/voelt hoe serieus dat probleem is.
Ik vind de opmerking dat het kwaad al geschied is wel erg cru. Het is uiteraard niet goed dat ze d'r dochter geslagen heeft, maar als ze er hier eerlijk over geweest is (en gezien het zeer open karakter van haar postings ga ik daar wel vanuit eigenlijk!) dan heeft het meisje een (behoorlijk?) aantal tikken op d'r billen gehad. Niet goed, maar ook niet het drama van de eeuw. Er zit een behoorlijke wereld van verschil tussen slaan en slaan. En ik weet ook dat de stap om verder te gaan niet zo groot is als slaan je wanhoopsantwoord is. En zeker als iemand niet lekker in z'n vel zit is dat risico er. Helemaal mee eens. Maar eigenlijk lees ik vooral de tegenwoordigheid van geest om in te zien dat wat er gebeurd niet goed is. En persoonlijk zou ik in dat geval een AMK melding zo lang mogelijk uitstellen, als je die eenmaal hebt staan is dat iets waar je niet (of ongelooflijk moeilijk) weer vanaf komt. En dat geld voor jou als ouder, maar in bepaalde zin ook voor het kind, dat nog maar 3 is.
Begrijp me niet verkaard ik vind melding bij het AMK in geval van echte mishandeling of verwaarlozing absoluut noodzakelijk. En heb (mede door mijn beroep als docent) in het verleden al meermalen die stap gezet voor een kind. Maar ik ken ook de kant van het kind. En tussenkomst van instanties maakt het vaak echt niet makkelijker en zou dus alleen in daadwerkelijke noodsituaties moeten gebeuren. En persoonlijk lees ik vooral een moeder die soms wanhopig reageerd op het uitdagende gedrag dat van nature bij een peuter hoort. En die met haar eigen reacties en haar eigen onvermogen al hardstikke hard aan het werken is. Mensen die willen kunnen heel ver komen en een kind van 3 dat een aantal tikken gehad heeft is nog niet reddeloos verloren. Tuurlijk doet het veel met kinderen als ze een tik krijgen, maar niet iedere tik is direct mishandeling en laten we wel zijn dat is toch waar het AMK voor is, vermoedens van mishandeling.
vrijdag 4 juli 2008 om 07:59
Meningsverschillen in de opvoeding zijn ook ehct heel vervelend en versterken het gedrag van een peuter alleen maar. Waarom vind je vriend dat ze niet hoeft te lopen dan? Omdat het hem niet snel genoeg gaat?
Ik heb dochter altijd zelf laten lopen zodra ze dat kon. In het begin de buggy mee voor als ze de heenweg wel trok en de terugweg niet bijvoorbeeld. Maar toen ze bijna 2 was en heen en terug naar de supermarkt kon lopen ging de buggy enkel nog mee als we echt ver weggingen of als we een hele dag weggingen. Dragen heb ik nooit gedaan. En toen haar broertje werd geboren (ze was toen 2,5) is de buggy weggezet. Ze kon prima lopen en twee wagens duwen gaat nu eenmaal niet. Als ze een keer niet wilde in het begin dan gewoon rustig doorgelopen en dan komt ze echt achter je aan. Nu zeurt ze er nooit meer over eigenlijk. Ja hooguit als ik aan het eind van de dag nog iets moet hebben, maar dan laat ik d'r vaak bij d'r vader, want als ze echt moe is snap ik dat het lastiger gaat.
Ik heb dochter altijd zelf laten lopen zodra ze dat kon. In het begin de buggy mee voor als ze de heenweg wel trok en de terugweg niet bijvoorbeeld. Maar toen ze bijna 2 was en heen en terug naar de supermarkt kon lopen ging de buggy enkel nog mee als we echt ver weggingen of als we een hele dag weggingen. Dragen heb ik nooit gedaan. En toen haar broertje werd geboren (ze was toen 2,5) is de buggy weggezet. Ze kon prima lopen en twee wagens duwen gaat nu eenmaal niet. Als ze een keer niet wilde in het begin dan gewoon rustig doorgelopen en dan komt ze echt achter je aan. Nu zeurt ze er nooit meer over eigenlijk. Ja hooguit als ik aan het eind van de dag nog iets moet hebben, maar dan laat ik d'r vaak bij d'r vader, want als ze echt moe is snap ik dat het lastiger gaat.
vrijdag 4 juli 2008 om 08:17
Ik heb gisteren Supernanny zitten kijken. Dat was echt heel erg; een moeder die vroeger altijd geslagen werd en genegeerd, en nu vindt (daarna niet meer, gelukkig) dat dezelfde aanpak de beste is voor haar drie kinderen. Ze schreeuwde en sloeg en ook papa deed dat. Er werd bovedien geen liefde geuit naar elkaar toe.
Ze was compleet op en wist zich geen raad met haar onhandelbare kinderen. Nadat supernanny er was geweest, was moeder ervan overtuigd dat slaan idd geen optie is. Er werd weer liefde aan elkaar getoond (ze had de kinderen nog nooit geknuffeld tot dan toe) en je zag hoe die kinderen ineens opbloeiden en het was er stukken gezelliger.
Was natuurlijk een extreem voorbeeld en ik zeg hiermee ook niet dat dit bij to ook gebeurt. Maar even nav de posting hierboven..vond het zoo schrijnend en heb me meteen weer een aantal dingen voorgenomen. Nooit schreeuwen of agressieve toon opzetten en zeker nooit slaan. Ik sla nooit, maar ik wil soms wel uit mijn slof schieten en dan bot overkomen.
Wat intiem hier doet, is eigenlijk hetzelfde als de moeder van die uitzending; hulp vragen omdat ze het moeilijk vindt. Dat is heel knap omdat je moet erkennen dat je het niet meer weet. Je zult het zelf moeten uitvoeren maar het is heel fijn dat iedereen met je meedenkt en wil delen hoe het er bij henzelf aan toe gaat.
Over dat lopen; ik ben ook van mening dat je een kind vanaf een jaar of twee/drie prima kunt laten lopen. Ik vind het altijd zo raar om te zien, een kind van vijf of ouder in een buggy. Volgens mij is dat heel slecht voor de ontwikkeling. Vanaf het moment dat ze kunnen lopen moeten ze de kans krijgen om te oefenen, maar als ze op die leeftijd moe zijn is een buggy soms fijn. Maar dan heb ik het over kleine kinderen.
Ik zie vaak oudere kinderen in zo'n ding gepropt en je ziet dat ze bewegingsvrijheid willen, maar dat mag dan niet. Snap echt niet waarom dat niet mag. Zoon moest van mij ook lopen, en nu lopen we ook grote stukken en nee, dat vindt ie niet altijd fijn, maar hij moet toch. Hij is jong en gezond. Zelfde geldt voor fietsen, achterop bij mama is heel fijn maar zelf fietsen is heel belangrijk. Als je dat van kleins af aan doet dan weten ze niet beter en is het ook minder een strijd.
Wat ik altijd tegen zoon zeg als ik boos op hem ben; ik vind jou altijd heel lief, ook als ik boos op je ben. Maar ik vind je gedrag nu even niet zo fijn. Volgens mij geeft hem dat een veilig gevoel; ik zeg ook duidelijk dat boos zijn mag, dat hij daar recht op heeft, maar dan moet hij dat op de juiste manier uiten. Dus niet slaan en schoppen of dingen stuk maken. Ook mag hij chagrijnig zijn, hebben grote mensen ook last van. Wil ik wel graag dat hij het even zegt zodat ik hem met rust kan laten. Zo laat ik hem in zijn waarde. Ik zeg het ook tegen hem als ik me even niet lekker voel. Dan snapt hij dat ik rust wil en dat het niet aan hem ligt.
Na een ruzie altijd goedmaken, even samen praten en knuffelen. Grappige is dat ik die dingen ook terugzag in dat programma van Supernanny. Knuffel afpakken vind ik niet zo pedagogisch verantwoord; ik ben het met bgb eens dat ik dat haast een traumatische manier van doen vind. Nooit doen, er zijn genoeg andere manieren te verzinnen.
Een knuffel biedt houvast, veiligheid en dat moet je niet afpakken. Dan liever geen tv kijken of even geen pc.
Ik heb het meldpunt kindermishandeling ook eens gebeld, maar wel met gegronde reden.
Ze was compleet op en wist zich geen raad met haar onhandelbare kinderen. Nadat supernanny er was geweest, was moeder ervan overtuigd dat slaan idd geen optie is. Er werd weer liefde aan elkaar getoond (ze had de kinderen nog nooit geknuffeld tot dan toe) en je zag hoe die kinderen ineens opbloeiden en het was er stukken gezelliger.
Was natuurlijk een extreem voorbeeld en ik zeg hiermee ook niet dat dit bij to ook gebeurt. Maar even nav de posting hierboven..vond het zoo schrijnend en heb me meteen weer een aantal dingen voorgenomen. Nooit schreeuwen of agressieve toon opzetten en zeker nooit slaan. Ik sla nooit, maar ik wil soms wel uit mijn slof schieten en dan bot overkomen.
Wat intiem hier doet, is eigenlijk hetzelfde als de moeder van die uitzending; hulp vragen omdat ze het moeilijk vindt. Dat is heel knap omdat je moet erkennen dat je het niet meer weet. Je zult het zelf moeten uitvoeren maar het is heel fijn dat iedereen met je meedenkt en wil delen hoe het er bij henzelf aan toe gaat.
Over dat lopen; ik ben ook van mening dat je een kind vanaf een jaar of twee/drie prima kunt laten lopen. Ik vind het altijd zo raar om te zien, een kind van vijf of ouder in een buggy. Volgens mij is dat heel slecht voor de ontwikkeling. Vanaf het moment dat ze kunnen lopen moeten ze de kans krijgen om te oefenen, maar als ze op die leeftijd moe zijn is een buggy soms fijn. Maar dan heb ik het over kleine kinderen.
Ik zie vaak oudere kinderen in zo'n ding gepropt en je ziet dat ze bewegingsvrijheid willen, maar dat mag dan niet. Snap echt niet waarom dat niet mag. Zoon moest van mij ook lopen, en nu lopen we ook grote stukken en nee, dat vindt ie niet altijd fijn, maar hij moet toch. Hij is jong en gezond. Zelfde geldt voor fietsen, achterop bij mama is heel fijn maar zelf fietsen is heel belangrijk. Als je dat van kleins af aan doet dan weten ze niet beter en is het ook minder een strijd.
Wat ik altijd tegen zoon zeg als ik boos op hem ben; ik vind jou altijd heel lief, ook als ik boos op je ben. Maar ik vind je gedrag nu even niet zo fijn. Volgens mij geeft hem dat een veilig gevoel; ik zeg ook duidelijk dat boos zijn mag, dat hij daar recht op heeft, maar dan moet hij dat op de juiste manier uiten. Dus niet slaan en schoppen of dingen stuk maken. Ook mag hij chagrijnig zijn, hebben grote mensen ook last van. Wil ik wel graag dat hij het even zegt zodat ik hem met rust kan laten. Zo laat ik hem in zijn waarde. Ik zeg het ook tegen hem als ik me even niet lekker voel. Dan snapt hij dat ik rust wil en dat het niet aan hem ligt.
Na een ruzie altijd goedmaken, even samen praten en knuffelen. Grappige is dat ik die dingen ook terugzag in dat programma van Supernanny. Knuffel afpakken vind ik niet zo pedagogisch verantwoord; ik ben het met bgb eens dat ik dat haast een traumatische manier van doen vind. Nooit doen, er zijn genoeg andere manieren te verzinnen.
Een knuffel biedt houvast, veiligheid en dat moet je niet afpakken. Dan liever geen tv kijken of even geen pc.
Ik heb het meldpunt kindermishandeling ook eens gebeld, maar wel met gegronde reden.
vrijdag 4 juli 2008 om 10:02
quote:Julus schreef op 04 juli 2008 @ 08:17:
Maar even nav de posting hierboven..vond het zoo schrijnend en heb me meteen weer een aantal dingen voorgenomen. Nooit schreeuwen of agressieve toon opzetten en zeker nooit slaan. Ik sla nooit, maar ik wil soms wel uit mijn slof schieten en dan bot overkomen.
Het is niet dat ik het niet schrijnend vind. Het is schrijnend, zowel voor moeder als kind. En intiem ziet heel goed in dat het niet goed gaat nu en probeerd daar iets aan te doen. Dat vind ik wezenlijk anders dan ouders die dat niet (kunnen) erkennen. Ik sla zelf ook nooit, maar val helaas weleens uit tegen mijn oudste. Een beetje door hetzelfde als wat intiem schrijft. Ze triggert mij enorm. Haar karakter ligt heel dicht bij mijzelf en ik zie soms reacties/blikken enz bij haar die mij ontzettend raken. En daar reageer ik (soms fout) op.
Juist door mijn eigen jeugd ben ik me ontzettend bewust van hoe bepaalde handelingen kinderen kunnen beschadigen. Ik ben zelf mijn hele jeugd mishandeld, geestelijk, lichamelijk en seksueel en ben me dus ehct wel bewust van wat voor schadelijke gevolgen handelingen van o.a. ouders kunnen hebben. Maar het AMK is gewoon niet altijd een goede stap. Wanneer ouders zelf ehct goed bezig zijn met een oplossing en volgens mij probeerd intiem dat juist heel goed te organiseren. Dan maakt het inbrengen van nog meer instanties, in eerste instantie AMK maar leter bijvoorbeeld bureau jeugdzorg en de Raad van de kinderbescherming (wanneer je de AMK-lijn doortrekt) het woud van hulpverleners om iemand heen alleen maar groter. En (niet altijd maar wel) vaak maakt dat de situatie minder duidelijk en zeer onoverzichtelijk, waardoor mensen in hun hulpverlening juist gaan vastlopen. En ik denk persoonlijk als ik lees wat intiem allemaal doet om de situatie te proberen zo goed mogelijk en zo snel mogelijk te verbeteren dat ze juist rust en structuur nodig heeft en niet een nieuw blik hulpverleners dat zich ermee gaat bemoeien.
Maar even nav de posting hierboven..vond het zoo schrijnend en heb me meteen weer een aantal dingen voorgenomen. Nooit schreeuwen of agressieve toon opzetten en zeker nooit slaan. Ik sla nooit, maar ik wil soms wel uit mijn slof schieten en dan bot overkomen.
Het is niet dat ik het niet schrijnend vind. Het is schrijnend, zowel voor moeder als kind. En intiem ziet heel goed in dat het niet goed gaat nu en probeerd daar iets aan te doen. Dat vind ik wezenlijk anders dan ouders die dat niet (kunnen) erkennen. Ik sla zelf ook nooit, maar val helaas weleens uit tegen mijn oudste. Een beetje door hetzelfde als wat intiem schrijft. Ze triggert mij enorm. Haar karakter ligt heel dicht bij mijzelf en ik zie soms reacties/blikken enz bij haar die mij ontzettend raken. En daar reageer ik (soms fout) op.
Juist door mijn eigen jeugd ben ik me ontzettend bewust van hoe bepaalde handelingen kinderen kunnen beschadigen. Ik ben zelf mijn hele jeugd mishandeld, geestelijk, lichamelijk en seksueel en ben me dus ehct wel bewust van wat voor schadelijke gevolgen handelingen van o.a. ouders kunnen hebben. Maar het AMK is gewoon niet altijd een goede stap. Wanneer ouders zelf ehct goed bezig zijn met een oplossing en volgens mij probeerd intiem dat juist heel goed te organiseren. Dan maakt het inbrengen van nog meer instanties, in eerste instantie AMK maar leter bijvoorbeeld bureau jeugdzorg en de Raad van de kinderbescherming (wanneer je de AMK-lijn doortrekt) het woud van hulpverleners om iemand heen alleen maar groter. En (niet altijd maar wel) vaak maakt dat de situatie minder duidelijk en zeer onoverzichtelijk, waardoor mensen in hun hulpverlening juist gaan vastlopen. En ik denk persoonlijk als ik lees wat intiem allemaal doet om de situatie te proberen zo goed mogelijk en zo snel mogelijk te verbeteren dat ze juist rust en structuur nodig heeft en niet een nieuw blik hulpverleners dat zich ermee gaat bemoeien.
vrijdag 4 juli 2008 om 13:27
Sunemom jij zegt: je zegt dat er verschil is tussen slaan en slaan. Helaas is uit onderzoek beleken dat dat niet zo is, de corrigerende tik (die door sommigen als minder erg wordt ervareng) is voor een kind ook schadelijk. Het gaat erom dat jij als ouder veel groter en veel sterker bent dan een kind van 3 een tik ( hoe "goedbedoeld" ook) is daardoor altijd intimiderend en onveilig. Bovendien laat je als ouder zien dat je geen beheersing hebt en dat is ook erg onveilig. Ook is uit onderzoek gebleken dat bij niet tijdig ingrijpen dit soort situaties ernstig kunnen escaleren. Slaan is namelijk het uiterste en wat moet je als dit niet (meer) helpt. In je machteloosheid ga je dan makkelijk een stap verder. Slaan is al ver over de grens echt ver. En daar moet je als ouder wat mee doen, je moet aangeven bij de instanties dat je dat doet en dat je hulp nodig hebt. Dat kan bureau jeugdzorg zijn, maar dat kan ook je huisarts zijn. Bovendien loop je ook een risico dat een ander je gaat aanmelden die toevallig getuige is van een voorval, vergis je niet in wat buren allemaal waarnemen, en dan ben je nog verder van huis.
Bovendien mag je volgens de wet een kind ook niet slaan
Bovendien mag je volgens de wet een kind ook niet slaan
vrijdag 4 juli 2008 om 13:41
quote:meds schreef op 04 juli 2008 @ 00:26:
[...]
Klink niet echt gezellig. Het is een machtsstrijd geworden en een machtsstrijd met een peuter verlies je altijd, als zij niet willen lopen/eten/slapen dan doen ze dat niet, wat jij ook doet. Trekken, duwen schreeuwen slaan het helpt niet, je bent machteloos. Het gaat erom dat ze zien dat jij wat er ook gebeurt de controle houdt en dat je volstrekt niet door het lint gaat of uit je evenwicht schiet als je kind het ineens anders wil. Ik negeerde dat gedrag altijd, en liep gewoon wel door (uiteraard om het hoekje even wachten) "jammer dat je niet wilt lopen, maar ik wil wel lopen, dus ik loop gewoon door, dag jantje/pietje/marietje!" en dan rustig/ langzaam weglopen.
Pffffff, dit doe ik dus niet want als ik dat doe dan is Zwiepje nog voordat ik de hoek om ben, al lang uit het zich verdwenen en hem gepeerd. Maar inderdaad, als je kind zich toch niet vooruit kan branden werkt het misschien wel.
Knuffel afpakken: komt ie weer...ik deed dat wel (werkt nu dus ook niet meer) maar ik heb er dus een die absoluut maling heeft aan gewone straffen: op het stoutbankje, in de hoek, op de gang, geen tv, snoep whatever. Soms werkt het maar uiteraard op de momenten dat je het meest wanhopig bent niet. Ik heb hem nog nooit geslagen, zou ik ook niet doen maar af en toe heb ik ook zo'n hoog: hoe doen die andere ouders dat-gehalte? Komt natuurlijk bij dat Zwiepje hb is en dat maakt het straffen moeilijker bij sommige kinderen (bij hem wel in ieder geval). Dus als iemand ook voor mij nog een ultieme tip heeft graag!'
Intiem, ik zou ook oppassen met de AMK melding. Je wil tenslotte niet je dochter kwijt en ik vind je ook, als het waar is wat je schrijft en daar ga ik van uit, niet het soort geval waar het voor bedoeld is.
[...]
Klink niet echt gezellig. Het is een machtsstrijd geworden en een machtsstrijd met een peuter verlies je altijd, als zij niet willen lopen/eten/slapen dan doen ze dat niet, wat jij ook doet. Trekken, duwen schreeuwen slaan het helpt niet, je bent machteloos. Het gaat erom dat ze zien dat jij wat er ook gebeurt de controle houdt en dat je volstrekt niet door het lint gaat of uit je evenwicht schiet als je kind het ineens anders wil. Ik negeerde dat gedrag altijd, en liep gewoon wel door (uiteraard om het hoekje even wachten) "jammer dat je niet wilt lopen, maar ik wil wel lopen, dus ik loop gewoon door, dag jantje/pietje/marietje!" en dan rustig/ langzaam weglopen.
Pffffff, dit doe ik dus niet want als ik dat doe dan is Zwiepje nog voordat ik de hoek om ben, al lang uit het zich verdwenen en hem gepeerd. Maar inderdaad, als je kind zich toch niet vooruit kan branden werkt het misschien wel.
Knuffel afpakken: komt ie weer...ik deed dat wel (werkt nu dus ook niet meer) maar ik heb er dus een die absoluut maling heeft aan gewone straffen: op het stoutbankje, in de hoek, op de gang, geen tv, snoep whatever. Soms werkt het maar uiteraard op de momenten dat je het meest wanhopig bent niet. Ik heb hem nog nooit geslagen, zou ik ook niet doen maar af en toe heb ik ook zo'n hoog: hoe doen die andere ouders dat-gehalte? Komt natuurlijk bij dat Zwiepje hb is en dat maakt het straffen moeilijker bij sommige kinderen (bij hem wel in ieder geval). Dus als iemand ook voor mij nog een ultieme tip heeft graag!'
Intiem, ik zou ook oppassen met de AMK melding. Je wil tenslotte niet je dochter kwijt en ik vind je ook, als het waar is wat je schrijft en daar ga ik van uit, niet het soort geval waar het voor bedoeld is.
vrijdag 4 juli 2008 om 14:59
