Relaties
alle pijlers
'ruzie', wie herkent dit?
maandag 7 juli 2008 om 22:42
Net een rotruzie gehad met vriendlief. Een terugkerend probleem. Wanneer we ergens over praten, er er 'argumenten' voor of tegen iets komen, zijn de mijne volgens hem nooit gegrond. Ik voel me vaak onbegrepen en zelfs afgewezen.
Het komt namelijk omdat ik veel vanuit gevoel doe en denk, en vind en handel. Hij zoekt voor alles een oorzaak die objectief te zien is. Daarnaast hebben we vaak het probleem dat hij wanneer ik over gevoelens begin, direct terugdeinst. Ik ben een zeur, het is niet nodig ermee bezig te zijn, hij wil er niets van weten, zucht eens diep en kan het maar niet opbrengen naar me te luisteren. Snapt niet dat ik soms, al is het over iets onbenulligs, mijn gevoelens kwijt moet, zonder dat hij oordeelt... Alleen luisteren en laten merken dat hij meeleeft, en respecteert dat ik die gevoelens heb, of hij ze nou deelt of niet... Maar het lukt niet. Hierdoor raak ik meer en meer gefrustreerd en ben ik van te voren vaak al argwanend om mijn gevoelens te uiten. Ik krop ze op, terwijl ik van nature iemand ben die alles zegt. Ook als het negatief is. Dit lucht me op en daarna kan ik door.
In dit geval ging het om het volgende (klein voorbeeld dus): hij leest graag met doodse stilte, dus geen tv, radio, en zelfs geen tvbeeld (heeft last van de flitsen van het beeld).Kan zich anders niet concentreren op het boek. Ik daarentegen kan met alles lezen, en vind het zelfs niet echt prettig wanneer het doodstil is in huis. Vriend heeft een reden dat hij geen geluid wil (dat was het op dat moment ook), want hij kan daardoor niet lezen. Vraagt mij waarom ik het wel aan wil. (ik voel al aankomen dat wanneer ik een verklaring geef vanuit gevoel, want veel andere argumenten heb ik niet, toch afgewezen zal worden) Ik zeg omdat ik dat onbehaaglijk vind, niet prettig zo stil. Maar dat is volgens hem geen argument. Hij wuift het weg, en vraagt geef eens een reden. Ik zeg dus dat dat mijn reden is. Volgens hem onmogelijk. Want dat gevoel slaat nergens op en is nergens op gebasseerd.
Vanwege het feit dat we dit soort dingen in veel zaken terug tegenkomen zorgt het ervoor dat ik erg snel gepikeerd ben door deze reactie en me onbegrepen voel. Wie is hij om te bepalen of mijn gevoelens niet lijdend zijn voor keuzes die ik maak. Wie is hij om te bepalen of mijn gevoelens wel of niet gegrond zijn?
Wie herkent dit?
Het komt namelijk omdat ik veel vanuit gevoel doe en denk, en vind en handel. Hij zoekt voor alles een oorzaak die objectief te zien is. Daarnaast hebben we vaak het probleem dat hij wanneer ik over gevoelens begin, direct terugdeinst. Ik ben een zeur, het is niet nodig ermee bezig te zijn, hij wil er niets van weten, zucht eens diep en kan het maar niet opbrengen naar me te luisteren. Snapt niet dat ik soms, al is het over iets onbenulligs, mijn gevoelens kwijt moet, zonder dat hij oordeelt... Alleen luisteren en laten merken dat hij meeleeft, en respecteert dat ik die gevoelens heb, of hij ze nou deelt of niet... Maar het lukt niet. Hierdoor raak ik meer en meer gefrustreerd en ben ik van te voren vaak al argwanend om mijn gevoelens te uiten. Ik krop ze op, terwijl ik van nature iemand ben die alles zegt. Ook als het negatief is. Dit lucht me op en daarna kan ik door.
In dit geval ging het om het volgende (klein voorbeeld dus): hij leest graag met doodse stilte, dus geen tv, radio, en zelfs geen tvbeeld (heeft last van de flitsen van het beeld).Kan zich anders niet concentreren op het boek. Ik daarentegen kan met alles lezen, en vind het zelfs niet echt prettig wanneer het doodstil is in huis. Vriend heeft een reden dat hij geen geluid wil (dat was het op dat moment ook), want hij kan daardoor niet lezen. Vraagt mij waarom ik het wel aan wil. (ik voel al aankomen dat wanneer ik een verklaring geef vanuit gevoel, want veel andere argumenten heb ik niet, toch afgewezen zal worden) Ik zeg omdat ik dat onbehaaglijk vind, niet prettig zo stil. Maar dat is volgens hem geen argument. Hij wuift het weg, en vraagt geef eens een reden. Ik zeg dus dat dat mijn reden is. Volgens hem onmogelijk. Want dat gevoel slaat nergens op en is nergens op gebasseerd.
Vanwege het feit dat we dit soort dingen in veel zaken terug tegenkomen zorgt het ervoor dat ik erg snel gepikeerd ben door deze reactie en me onbegrepen voel. Wie is hij om te bepalen of mijn gevoelens niet lijdend zijn voor keuzes die ik maak. Wie is hij om te bepalen of mijn gevoelens wel of niet gegrond zijn?
Wie herkent dit?
dinsdag 8 juli 2008 om 16:15
Dat autisme was me onbekend, ben er eens over gaan lezen. Moet zeggen dat ik deze zin zeer bij hem herken:
'Bij veel normaal begaafde personen met autisme wordt de diagnose pas op latere leeftijd gesteld, tijdens of zelfs na de adolescentie. De tekorten vallen pas op in intieme relaties, waar spontaneïteit, inlevingsvermogen, emotionele ondersteuning en wederkerigheid vereist zijn.'
Mijn vriend is erg perfectionistisch, en wil geen fouten maken. Mede dankzij zijn hoofdbegaafdheid (denk ik) heeft hij altijd de drang niet te willen falen en zijn intelligentie te willen gebruiken. Ik ga me eens verder inlezen. Maar wil me er niet aan vastklampen.. Ik ben ook bang dat hij zelf absoluut niet voor deze mogelijke oorzaak open staat...
'Bij veel normaal begaafde personen met autisme wordt de diagnose pas op latere leeftijd gesteld, tijdens of zelfs na de adolescentie. De tekorten vallen pas op in intieme relaties, waar spontaneïteit, inlevingsvermogen, emotionele ondersteuning en wederkerigheid vereist zijn.'
Mijn vriend is erg perfectionistisch, en wil geen fouten maken. Mede dankzij zijn hoofdbegaafdheid (denk ik) heeft hij altijd de drang niet te willen falen en zijn intelligentie te willen gebruiken. Ik ga me eens verder inlezen. Maar wil me er niet aan vastklampen.. Ik ben ook bang dat hij zelf absoluut niet voor deze mogelijke oorzaak open staat...
dinsdag 8 juli 2008 om 16:25
Ja die zin is inderdaad voor mij ook superherkenbaar. Anderen, wat meer buitenstaanders hebben er minder last van, maar als je echt een intieme relatie hebt met zo iemand valt het wel op.
En bij hoogbegaafden valt het minder op, ze hebben zich gedrag aangeleerd.
Maar klamp je er niet aan vast nee. Het is wel fijn om er van te weten als je partner veel van die trekjes heeft. Daarom vertel ik het ook.
Stel dát, dan heb je er in ieder geval wat meer kennis over en kun je er over lezen. Ik hoor namelijk ook vaak dat de relatie stuk loopt en dat pas achteraf blijkt dat er wel eens sprake kon zijn geweest van een autisme spectrum stoornis.
Mijn ex stond/staat er ook niet voor open.
En bij hoogbegaafden valt het minder op, ze hebben zich gedrag aangeleerd.
Maar klamp je er niet aan vast nee. Het is wel fijn om er van te weten als je partner veel van die trekjes heeft. Daarom vertel ik het ook.
Stel dát, dan heb je er in ieder geval wat meer kennis over en kun je er over lezen. Ik hoor namelijk ook vaak dat de relatie stuk loopt en dat pas achteraf blijkt dat er wel eens sprake kon zijn geweest van een autisme spectrum stoornis.
Mijn ex stond/staat er ook niet voor open.
dinsdag 8 juli 2008 om 18:30
dinsdag 8 juli 2008 om 18:38
quote:anotje schreef op 08 juli 2008 @ 18:30:
Heb ondertussen veel gelezen, en een wereld gaat open. Herken ontzettend veel van autisme, in hem en in de gevolgen voor mij als partner. Misschien niet helemaal eerlijk om dit alleen te doen...
Ik denk dat ik het hem eens ga voorleggen... Of niet?
Ik weet het even niet meer...
Heel moeilijk. Als je al denkt dat hij hier niet in meegaat...
Heb je een idee hoe je dat dan zou gaan doen?
Wat wel zou helpen is als hij zelf ook last heeft van de gevolgen van zijn 'trekjes'. Maar als hij er geen last van heeft (zoals mijn ex) bestaat het niet voor hem en zal hij er niet in meegaan.
Heb ondertussen veel gelezen, en een wereld gaat open. Herken ontzettend veel van autisme, in hem en in de gevolgen voor mij als partner. Misschien niet helemaal eerlijk om dit alleen te doen...
Ik denk dat ik het hem eens ga voorleggen... Of niet?
Ik weet het even niet meer...
Heel moeilijk. Als je al denkt dat hij hier niet in meegaat...
Heb je een idee hoe je dat dan zou gaan doen?
Wat wel zou helpen is als hij zelf ook last heeft van de gevolgen van zijn 'trekjes'. Maar als hij er geen last van heeft (zoals mijn ex) bestaat het niet voor hem en zal hij er niet in meegaan.
woensdag 9 juli 2008 om 10:34
Heb het hem wel voorgelegd.
Toen hij thuis kwam vandaag ging ik direct sporten. Heb hem gezegd dat ik me eens was gaan verdiepen in de dingen die hij me gisteren vertelde, en dit had gevonden. Had wat dingen uitgeprint. Vroeg hem het eens te lezen. Eerste reactie was, ik ken t, maar dat heb ik niet hoor.
Toen ik terug kwam gaf hij aan wat gelezen te hebben, en zich in een en ander te herkennen. Maar, hij had er geen last van zei ie. Iedereen zou zich wel in enige dingen herkennen die er staan. Ik gaf aan dat ik juist had gelezen, dat een aantal kleine dingen uit de symptomen al voldoende kunnen zijn voor een diagnose, en dat de persoon in kwestie juist zelf een lange tijd niet wil inzien wat ie heeft.
Hier kwamen we niet echt uit, heb mn mond gehouden en aangegeven dat het stukje over 'autisme en de partner' me heel bekend voorkwam. Hij is weer gaan lezen, maar zei er niet veel over. Toen ik later op de avond er toch op terug wilde komen en zei dat ik het rot vond dat hij er zoals het op mij over kwam, niet open voor stond, zei hij dat hij, hoe meer hij leest, hoe minder hij zich erin herkent. Lastig vond ik, want eerst zei hij van wel. Hij gaf aan dat hij het rot vond dat ik hem direct in een hokje had geplaatst en me te erg vastklampte aan mijn eigen conclusie... Misschien wel waar. Toch heb ik hem erg gezegd dat ik gewoon hoopte dat hij wat zou herkennen (en dus niet dat hij alles had en ik hem direct autistisch vind) en mij zou zeggen dat ie daar wel wat mee zou gaan doen. Al was het alleen maar serieus nemen, en zich er waar mogelijk meer in verdiepen. Maar dat wil hij niet.
Hij geeft aan in tegenstelling tot anderen veel andere interesses te hebben, en veel opzichzelf te willen zijn. Zich niet kunnen inleven heeft geen (autistische) oorzaak volgens hem, behalve dan het grote verschil tussen hem en mij. Hij zegt dat wanneer dit verschil er niet zou zijn, ik deze dingen niet eens aan hem zou merken, dus dat hij wanneer hij zich meer zou kunnen vereenzelvigen met mij, dat dat begrip er wel was.
Natuurlijk zit daar wat in. Maar van de andere kant, is het niet zo, dat je ook wanneer je iemand totaal niet begrijpt, wel moet respecteren en naar moet kunnen luisteren? Eens dat het het moeilijker maakt, maar toch niet onmogelijk?
Al met al kregen we er toch wat mot om... Weer in het begin, later als we beide wat rustiger zijn praten we er beter over. Ik laat het nu maar rusten denk ik, wanneer hij er niet open voor staat, kunnen we er niks mee. Ik hoop alleen dat er misschien wat dingen die hij gelezen heeft, zijn blijven hangen.
Misschien moet IK wat meer gaan werken aan een positievere instellingen, zodat ik minder snel mijn (negatieve) gevoelens uit, waardoor we minder begrip voor elkaar nodig hebben, en dus minder snel ruzie krijgen...
Toen hij thuis kwam vandaag ging ik direct sporten. Heb hem gezegd dat ik me eens was gaan verdiepen in de dingen die hij me gisteren vertelde, en dit had gevonden. Had wat dingen uitgeprint. Vroeg hem het eens te lezen. Eerste reactie was, ik ken t, maar dat heb ik niet hoor.
Toen ik terug kwam gaf hij aan wat gelezen te hebben, en zich in een en ander te herkennen. Maar, hij had er geen last van zei ie. Iedereen zou zich wel in enige dingen herkennen die er staan. Ik gaf aan dat ik juist had gelezen, dat een aantal kleine dingen uit de symptomen al voldoende kunnen zijn voor een diagnose, en dat de persoon in kwestie juist zelf een lange tijd niet wil inzien wat ie heeft.
Hier kwamen we niet echt uit, heb mn mond gehouden en aangegeven dat het stukje over 'autisme en de partner' me heel bekend voorkwam. Hij is weer gaan lezen, maar zei er niet veel over. Toen ik later op de avond er toch op terug wilde komen en zei dat ik het rot vond dat hij er zoals het op mij over kwam, niet open voor stond, zei hij dat hij, hoe meer hij leest, hoe minder hij zich erin herkent. Lastig vond ik, want eerst zei hij van wel. Hij gaf aan dat hij het rot vond dat ik hem direct in een hokje had geplaatst en me te erg vastklampte aan mijn eigen conclusie... Misschien wel waar. Toch heb ik hem erg gezegd dat ik gewoon hoopte dat hij wat zou herkennen (en dus niet dat hij alles had en ik hem direct autistisch vind) en mij zou zeggen dat ie daar wel wat mee zou gaan doen. Al was het alleen maar serieus nemen, en zich er waar mogelijk meer in verdiepen. Maar dat wil hij niet.
Hij geeft aan in tegenstelling tot anderen veel andere interesses te hebben, en veel opzichzelf te willen zijn. Zich niet kunnen inleven heeft geen (autistische) oorzaak volgens hem, behalve dan het grote verschil tussen hem en mij. Hij zegt dat wanneer dit verschil er niet zou zijn, ik deze dingen niet eens aan hem zou merken, dus dat hij wanneer hij zich meer zou kunnen vereenzelvigen met mij, dat dat begrip er wel was.
Natuurlijk zit daar wat in. Maar van de andere kant, is het niet zo, dat je ook wanneer je iemand totaal niet begrijpt, wel moet respecteren en naar moet kunnen luisteren? Eens dat het het moeilijker maakt, maar toch niet onmogelijk?
Al met al kregen we er toch wat mot om... Weer in het begin, later als we beide wat rustiger zijn praten we er beter over. Ik laat het nu maar rusten denk ik, wanneer hij er niet open voor staat, kunnen we er niks mee. Ik hoop alleen dat er misschien wat dingen die hij gelezen heeft, zijn blijven hangen.
Misschien moet IK wat meer gaan werken aan een positievere instellingen, zodat ik minder snel mijn (negatieve) gevoelens uit, waardoor we minder begrip voor elkaar nodig hebben, en dus minder snel ruzie krijgen...
woensdag 9 juli 2008 om 11:03
Anotje, het lijkt me een vreselijk vermoeiende man. Als je alles moet beargumenteren dan is dat toch geen doen? Kun je wel lekker jezelf zijn en dingen eruit flappen zonder dat er meteen een 'hoezo' komt? Ik vind het knap dat je hier probeert mee om te gaan.
Wat maakt zijn karakter aantrekkelijk? Het feit dat hij hoogbegaafd is lijkt me eerder een handicap. En dan ook nog denken dat hij meer doet dan in werkelijkheid.
Jij werkt aan je positieve instelling want je houdt het gesprek open. Hij sluit zich overal voor af. Ga jezelf niet wegcijferen en stop jouw (negatieve) gevoelens niet weg. Ben er trots op dat jij ze wel kan uiten en hij niet. Wie is er nu de slimste hier?
Je past je overal op aan, je verhuist, je maakt vrienden met zijn vrienden en doet alles voor hem om het hem zo aangenaam mogelijk te maken.
Je komt over als iemand die het beste met iedereen voor heeft en eerst andere tevreden wilt stellen en dan kom jij pas.
Vraag jezelf af wat je zo aantrekkelijk vind aan zijn persoonlijkheid want naar mijn gevoel passen jullie totaal niet bij elkaar.
Wat maakt zijn karakter aantrekkelijk? Het feit dat hij hoogbegaafd is lijkt me eerder een handicap. En dan ook nog denken dat hij meer doet dan in werkelijkheid.
Jij werkt aan je positieve instelling want je houdt het gesprek open. Hij sluit zich overal voor af. Ga jezelf niet wegcijferen en stop jouw (negatieve) gevoelens niet weg. Ben er trots op dat jij ze wel kan uiten en hij niet. Wie is er nu de slimste hier?
Je past je overal op aan, je verhuist, je maakt vrienden met zijn vrienden en doet alles voor hem om het hem zo aangenaam mogelijk te maken.
Je komt over als iemand die het beste met iedereen voor heeft en eerst andere tevreden wilt stellen en dan kom jij pas.
Vraag jezelf af wat je zo aantrekkelijk vind aan zijn persoonlijkheid want naar mijn gevoel passen jullie totaal niet bij elkaar.
woensdag 9 juli 2008 om 11:12
Anotje,
Je vriend herkent op een gegeven moment niet alles wat hij leest. En voor iemand met autisme moet alles kloppen anders is het er niet. Zo ging dat bij ons ook. Hij beet zich juist vast in de dingen die niet klopten en was dus geen autist.
Als je voor hem wilt gaan moet je zelf inderdaad veranderen. Geen verwachtingen meer hebben, want dat wat jij verwacht kan hij niet waarmaken. Hoe graag je dat ook zou willen.
Als je wilt dat hij je respecteert, aanvoelt wannneer je troost nodig hebt, een goed gesprek kan houden, dat gaat dus allemaal niet.
Je zou die dingen bij anderen kunnen zoeken ( familie, vrienden) En kijken naar wat jullie wél bindt en of dat de moeite waard is om samen te zijn.
Maar hem blijven confronteren werkt niet.
Misschien kun je er eens over nadenken hoe je hem kunt laten zijn wie hij is, dat hij datgene wat jij verwacht niet kan waarmaken en hoe je daar mee om kunt gaan.
Je vriend herkent op een gegeven moment niet alles wat hij leest. En voor iemand met autisme moet alles kloppen anders is het er niet. Zo ging dat bij ons ook. Hij beet zich juist vast in de dingen die niet klopten en was dus geen autist.
Als je voor hem wilt gaan moet je zelf inderdaad veranderen. Geen verwachtingen meer hebben, want dat wat jij verwacht kan hij niet waarmaken. Hoe graag je dat ook zou willen.
Als je wilt dat hij je respecteert, aanvoelt wannneer je troost nodig hebt, een goed gesprek kan houden, dat gaat dus allemaal niet.
Je zou die dingen bij anderen kunnen zoeken ( familie, vrienden) En kijken naar wat jullie wél bindt en of dat de moeite waard is om samen te zijn.
Maar hem blijven confronteren werkt niet.
Misschien kun je er eens over nadenken hoe je hem kunt laten zijn wie hij is, dat hij datgene wat jij verwacht niet kan waarmaken en hoe je daar mee om kunt gaan.
woensdag 9 juli 2008 om 11:14
Het gevaar van een diagnose stellen, benoemen dat je partner autistisme trekjes heeft, vind ik dat vrouwen dan nog meer geneigd zijn zich aan te passen, want "hij kan er immers niets aan doen, want hij heeft die stoornis". Dat zie ik om me heen. De man heeft een excuus, hij "is" zo, een meestal doet hij er verder niets mee en de vrouw houdt er helemaal rekening mee.
Daarom vind ik het veel beter je niet af te vragen waar iets vandaan komt, hoe het komt, etc (een studie van maken ahw) maar je af te vragen of JIJ er mee leven kan. En dan je conclusies trekken.
Daarom vind ik het veel beter je niet af te vragen waar iets vandaan komt, hoe het komt, etc (een studie van maken ahw) maar je af te vragen of JIJ er mee leven kan. En dan je conclusies trekken.
woensdag 9 juli 2008 om 11:15
Ik heb ook samengeleefd met een man die hoogstwaarschijnlijk autisme heeft. En ik werd compleet leeggezogen. Alles wat lonbonton schreef, is voor mij herkenbaar. Je staat lijnrecht tegenover elkaar, ipv naast elkaar. Ik heb met hem een kind gekregen en hoewel we goed contact hebben, staat we ook hierin lijnrecht tegenover elkaar. Hij ziet echt alles anders dan ik, alles wat ik vind is niet zo, alles wat hij vindt is gewoon de waarheid. Als je je gaat inlezen zul je zien dat dit ook een naam heeft. Zijn waarheid is de waarheid en helaas zorgt dat ervoor dat veel mensen niet graag met hem omgaan. En om ermee samen te leven, is helemaal niet te doen. Simpelweg omdat je jezelf niet meer kunt zijn. En het vreet bergen energie. Het is een strijd die je niet kunt winnen en het ergste is nog, dat hij er niks aan kan doen..daarom blijf je proberen. Mijn ex herkende zich trouwens in de stoornis omdat onze zoon de diagnose heeft. Maar autisme is geen ziekte die over gaat, het is een blijvende stoornis en voor de partner is het heel zwaar om ermee te leven. Volgens mij houden weinig huwelijken stand, en als er kinderen komen wordt het vaak nog slechter. Ook al is er bij jouw vriend geen sprake van autisme, feit blijft dat jullie op een niet constructieve manier ruziemaken en dat is jammer. Misschien dat je er met tips toch uit kunt komen samen.
woensdag 9 juli 2008 om 11:17
quote:bitterandsweet schreef op 09 juli 2008 @ 11:14:
Het gevaar van een diagnose stellen, benoemen dat je partner autistisme trekjes heeft, vind ik dat vrouwen dan nog meer geneigd zijn zich aan te passen, want "hij kan er immers niets aan doen, want hij heeft die stoornis". Dat zie ik om me heen. De man heeft een excuus, hij "is" zo, een meestal doet hij er verder niets mee en de vrouw houdt er helemaal rekening mee.
Daarom vind ik het veel beter je niet af te vragen waar iets vandaan komt, hoe het komt, etc (een studie van maken ahw) maar je af te vragen of JIJ er mee leven kan. En dan je conclusies trekken.
Helemaal mee eens! Ook ik heb het lang afgedaan als hij kan er niks aan doen. Feit bleef dat ik er niet mee kon leven en dus ben ik weggegaan. Maar je houdt van iemand, en wilt niet opgeven.
En ik heb ontzettend veel gelezen over het onderwerp, omdat ik wilde snappen hoe hij denkt. Maar het is niet te snappen en zodra je er zelf aan onderdoor gaat, wordt het tijd om keuzes te maken.
Het gevaar van een diagnose stellen, benoemen dat je partner autistisme trekjes heeft, vind ik dat vrouwen dan nog meer geneigd zijn zich aan te passen, want "hij kan er immers niets aan doen, want hij heeft die stoornis". Dat zie ik om me heen. De man heeft een excuus, hij "is" zo, een meestal doet hij er verder niets mee en de vrouw houdt er helemaal rekening mee.
Daarom vind ik het veel beter je niet af te vragen waar iets vandaan komt, hoe het komt, etc (een studie van maken ahw) maar je af te vragen of JIJ er mee leven kan. En dan je conclusies trekken.
Helemaal mee eens! Ook ik heb het lang afgedaan als hij kan er niks aan doen. Feit bleef dat ik er niet mee kon leven en dus ben ik weggegaan. Maar je houdt van iemand, en wilt niet opgeven.
En ik heb ontzettend veel gelezen over het onderwerp, omdat ik wilde snappen hoe hij denkt. Maar het is niet te snappen en zodra je er zelf aan onderdoor gaat, wordt het tijd om keuzes te maken.
woensdag 9 juli 2008 om 11:18
quote:anotje schreef op 08 juli 2008 @ 16:15:
Dat autisme was me onbekend, ben er eens over gaan lezen. Moet zeggen dat ik deze zin zeer bij hem herken:
'Bij veel normaal begaafde personen met autisme wordt de diagnose pas op latere leeftijd gesteld, tijdens of zelfs na de adolescentie. De tekorten vallen pas op in intieme relaties, waar spontaneïteit, inlevingsvermogen, emotionele ondersteuning en wederkerigheid vereist zijn.'
Mijn vriend is erg perfectionistisch, en wil geen fouten maken. Mede dankzij zijn hoofdbegaafdheid (denk ik) heeft hij altijd de drang niet te willen falen en zijn intelligentie te willen gebruiken. Ik ga me eens verder inlezen. Maar wil me er niet aan vastklampen.. Ik ben ook bang dat hij zelf absoluut niet voor deze mogelijke oorzaak open staat...
Het gaat wel erg ver om iemand van autisme te 'beschuldigen'. Een behoorlijke steek onder water en een manier van argumenteren die ik zeker niet zou waarderen.
Sla de DSM open en iedereen kan wel aan voorwaarden voldoen van wat voor stoornis dan ook. Schiet je daar iets mee op?
Behalve dan misschien eindelijk je gelijk krijgen?
Dat autisme was me onbekend, ben er eens over gaan lezen. Moet zeggen dat ik deze zin zeer bij hem herken:
'Bij veel normaal begaafde personen met autisme wordt de diagnose pas op latere leeftijd gesteld, tijdens of zelfs na de adolescentie. De tekorten vallen pas op in intieme relaties, waar spontaneïteit, inlevingsvermogen, emotionele ondersteuning en wederkerigheid vereist zijn.'
Mijn vriend is erg perfectionistisch, en wil geen fouten maken. Mede dankzij zijn hoofdbegaafdheid (denk ik) heeft hij altijd de drang niet te willen falen en zijn intelligentie te willen gebruiken. Ik ga me eens verder inlezen. Maar wil me er niet aan vastklampen.. Ik ben ook bang dat hij zelf absoluut niet voor deze mogelijke oorzaak open staat...
Het gaat wel erg ver om iemand van autisme te 'beschuldigen'. Een behoorlijke steek onder water en een manier van argumenteren die ik zeker niet zou waarderen.
Sla de DSM open en iedereen kan wel aan voorwaarden voldoen van wat voor stoornis dan ook. Schiet je daar iets mee op?
Behalve dan misschien eindelijk je gelijk krijgen?
woensdag 9 juli 2008 om 11:28
Mijn vriend is bijvoorbeeld niet autistisch. In tegendeel zou ik zeggen. En toch hebben wij ook moeten leren ruziemaken. Moeten leren om elkaars standpunt te respecteren, desnoods als dit alleen gebaseerd is op enkel een gevoel. Daar zijn heel wat jaren over heen gegaan, om van elkaar te accepteren dat je nu eenmaal anders over dingen kan denken en dat dit naast elkaar moet kunnen bestaan. Tenminste, als je verder wilt gaan met elkaar.
De simpele afspraak (of mededeling) dat je niet gaat discussiëren over je gevoel en nooit het gevoel van de ander mag wegwuiven kan al heel veel helpen. En ja, daar zijn ook hier de nodige ruzies aan besteed maar het heeft wel geholpen.
Ook heb ik duidelijk gemaakt dat hij, als ik mijn gevoel uit, daar niet perse meteen wat mee moet. Geen oplossing hoeft te bedenken en er ook niet wanhopig van hoeft te worden als er misschien geen oplossing is (want daardoor wilde hij het eigenlijk niet horen, ging hij zichzelf verdedigen alsof het zijn schuld was etc). Want hij is niet verantwoordelijk voor mijn gevoel, het enige wat ik wil is een luisterend oor. Ook dat kan helpen bij mensen (mannen) die te oplossingsgericht denken of teveel de verantwoordelijkheid nemen voor situaties.
Als ik jou was zou ik eerst dit soort dingen goed op een rijtje krijgen. Wat wil jij, hoe steek je in elkaar en wat verwacht je van de ander? Dat kan al helpen om niet-reële verwachtingen bij jezelf of bij hem onder woorden te brengen.
De simpele afspraak (of mededeling) dat je niet gaat discussiëren over je gevoel en nooit het gevoel van de ander mag wegwuiven kan al heel veel helpen. En ja, daar zijn ook hier de nodige ruzies aan besteed maar het heeft wel geholpen.
Ook heb ik duidelijk gemaakt dat hij, als ik mijn gevoel uit, daar niet perse meteen wat mee moet. Geen oplossing hoeft te bedenken en er ook niet wanhopig van hoeft te worden als er misschien geen oplossing is (want daardoor wilde hij het eigenlijk niet horen, ging hij zichzelf verdedigen alsof het zijn schuld was etc). Want hij is niet verantwoordelijk voor mijn gevoel, het enige wat ik wil is een luisterend oor. Ook dat kan helpen bij mensen (mannen) die te oplossingsgericht denken of teveel de verantwoordelijkheid nemen voor situaties.
Als ik jou was zou ik eerst dit soort dingen goed op een rijtje krijgen. Wat wil jij, hoe steek je in elkaar en wat verwacht je van de ander? Dat kan al helpen om niet-reële verwachtingen bij jezelf of bij hem onder woorden te brengen.
woensdag 9 juli 2008 om 11:34
Dank je voor jullie reacties.
@donttrysohard
Ik kan een heleboel eigenschappen opnoemen waarom ik val op zijn persoonlijkheid: zijn spontaniteit, zijn vrolijkheid, levenslust, liefde voor dieren, gebaren die hij naar me maakt, gezelligheid, fijn lichamelijk contact en sex, gedeelde interesses waardoor leuke uitjes ga zo maar door.. Dingen die ik juist aan HEM zo mooi vindt, en daarom hou ik van hem. Betreft een hele hoop dingen passen we goed bij elkaar, daar ben ik van overtuigd. Daarom is het ook zo moeilijk en tegenstrijdig te moeten concluderen dat het op het gebied van gevoelens/begrip zo lastig gaat...
En je hebt idd gelijk, ik ga ver voor iemand waarvan ik hou, en zet mezelf op de tweede plaats. Ik voel me daar gelukkig bij dan wanneer ik (in mijn ogen te) veel aan mezelf denk...
@lonbonton
De eerste alinea die je schrijft klopt idd, zo heb ik het ook tegen hem gezegd. Maar dat heeft natuurlijk geen nut... Ik heb idd nu besloten hem er niet meer mee te confronteren. Ik ga morgen voor het eerst naar een psycholoog. Hopelijk lukt het daar mijn hart te luchten en een manier te vinden met mijn gevoelens om te gaan, zonder dat dat onze (verder op alle vlakken leuke) relatie beinvloedt... Want zoals ik al zei, speelt onzekerheid en piekeren bij mij ook een rol, wat het voor mij en mijn vriend moeilijk maakt natuurlijk.
@bitterandsweet
Je slaat de spijker op zn kop... Oorzaken weten zorgen niet voor een makkelijkere manier van eermee omgaan, hoogstens voor wat meer begrip. De valkuil die jij noemt: hij 'is gewoon zo', wilde ik voorkomen, door hem het eens voor te leggen, met de te sterke hoop dat hij er wat mee ging doen. Ik moet voor mezelf kiezen of ik dit wil, en tot op heden zeg ik volmondig ja! Er is voor mij te veel mooi en ik geef te veel om hem om op te geven. Wanneer ik niet te veel van hem verwacht, geeft hij vanzelf meer... En dat is heel veel liefde, want het is de meest liefdevolle persoon die er is...
@Jules
Dank je voor jouw verhaal. Ik herken er wel wat in, hoewel er bij ons natuurlijk nog geen kinderen zijn. Ik ben een doorzetter, geef niet snel op, en wil ervoor vechten. Al gaat het ten koste van mezelf (tot op zekere hoogte). Ik snap dat wanneer het niet meer gaat, je moet kiezen voor jezelf. Hoe moeilijk ook.
@soundpost
Het gaat niet om gelijk krijgen, ik wist niet eens precies wat het inhield. Het lezen erover gaf me ineens een kijk op hem, die ik eerder niet had. Ik zag veel overeenkomsten, die wellicht een aantal zaken zouden verklaren. Hij zag het net zoals jij. Maar ik deed het alleen maar uit goede wil, om hem beter te begrijpen, en zelfs te 'helpen' zichzelf beter te begrijpen. Maar je hebt gelijk als je zegt dat dat alleen kan als hij dat zelf ook wil en weet.
@donttrysohard
Ik kan een heleboel eigenschappen opnoemen waarom ik val op zijn persoonlijkheid: zijn spontaniteit, zijn vrolijkheid, levenslust, liefde voor dieren, gebaren die hij naar me maakt, gezelligheid, fijn lichamelijk contact en sex, gedeelde interesses waardoor leuke uitjes ga zo maar door.. Dingen die ik juist aan HEM zo mooi vindt, en daarom hou ik van hem. Betreft een hele hoop dingen passen we goed bij elkaar, daar ben ik van overtuigd. Daarom is het ook zo moeilijk en tegenstrijdig te moeten concluderen dat het op het gebied van gevoelens/begrip zo lastig gaat...
En je hebt idd gelijk, ik ga ver voor iemand waarvan ik hou, en zet mezelf op de tweede plaats. Ik voel me daar gelukkig bij dan wanneer ik (in mijn ogen te) veel aan mezelf denk...
@lonbonton
De eerste alinea die je schrijft klopt idd, zo heb ik het ook tegen hem gezegd. Maar dat heeft natuurlijk geen nut... Ik heb idd nu besloten hem er niet meer mee te confronteren. Ik ga morgen voor het eerst naar een psycholoog. Hopelijk lukt het daar mijn hart te luchten en een manier te vinden met mijn gevoelens om te gaan, zonder dat dat onze (verder op alle vlakken leuke) relatie beinvloedt... Want zoals ik al zei, speelt onzekerheid en piekeren bij mij ook een rol, wat het voor mij en mijn vriend moeilijk maakt natuurlijk.
@bitterandsweet
Je slaat de spijker op zn kop... Oorzaken weten zorgen niet voor een makkelijkere manier van eermee omgaan, hoogstens voor wat meer begrip. De valkuil die jij noemt: hij 'is gewoon zo', wilde ik voorkomen, door hem het eens voor te leggen, met de te sterke hoop dat hij er wat mee ging doen. Ik moet voor mezelf kiezen of ik dit wil, en tot op heden zeg ik volmondig ja! Er is voor mij te veel mooi en ik geef te veel om hem om op te geven. Wanneer ik niet te veel van hem verwacht, geeft hij vanzelf meer... En dat is heel veel liefde, want het is de meest liefdevolle persoon die er is...
@Jules
Dank je voor jouw verhaal. Ik herken er wel wat in, hoewel er bij ons natuurlijk nog geen kinderen zijn. Ik ben een doorzetter, geef niet snel op, en wil ervoor vechten. Al gaat het ten koste van mezelf (tot op zekere hoogte). Ik snap dat wanneer het niet meer gaat, je moet kiezen voor jezelf. Hoe moeilijk ook.
@soundpost
Het gaat niet om gelijk krijgen, ik wist niet eens precies wat het inhield. Het lezen erover gaf me ineens een kijk op hem, die ik eerder niet had. Ik zag veel overeenkomsten, die wellicht een aantal zaken zouden verklaren. Hij zag het net zoals jij. Maar ik deed het alleen maar uit goede wil, om hem beter te begrijpen, en zelfs te 'helpen' zichzelf beter te begrijpen. Maar je hebt gelijk als je zegt dat dat alleen kan als hij dat zelf ook wil en weet.
woensdag 9 juli 2008 om 11:37
@soundpost
Wat je als tweede schrijft zijn dingen die we al maanden bespreken. We kunnen wel praten met elkaar, want dat lukt vaak wel. Hij WEET ook heel goed wat ik graag wil, dat luisterend oor, zonder oplossing of veroordeling, hij hoeft zich niet aangesproken te voelen etc. Ik ben hier heel duidelijk in. Hij probeert het ook, dat zie ik. Maar vaak gaat het toch mis, lukt het hem niet...
En zoals ik al eens schreef, het gaat langzaam beter, beetje bij beetje... Maar de ruzies die soms nog ontstaan, zijn natuurlijk nog steeds even vervelend.
Wat je als tweede schrijft zijn dingen die we al maanden bespreken. We kunnen wel praten met elkaar, want dat lukt vaak wel. Hij WEET ook heel goed wat ik graag wil, dat luisterend oor, zonder oplossing of veroordeling, hij hoeft zich niet aangesproken te voelen etc. Ik ben hier heel duidelijk in. Hij probeert het ook, dat zie ik. Maar vaak gaat het toch mis, lukt het hem niet...
En zoals ik al eens schreef, het gaat langzaam beter, beetje bij beetje... Maar de ruzies die soms nog ontstaan, zijn natuurlijk nog steeds even vervelend.
woensdag 9 juli 2008 om 11:39
quote:anotje schreef op 08 juli 2008 @ 15:16:
@lonbonton
We spreken dus niet echt naar elkaar uit dat we elkaars gedachten kunnen voorstellen, omdat dat echt niet zo is. Maar we spreken wel uit dan, dat we elkaars gevoelens en gedachten moeten respecteren, zonder erover te oordelen. (en ik doe dat dus vrij automatisch, in tegenstelling tot hem). Nu ik het zo opschrijf lijkt het geen onwil, maar soort van weerstand vanuit hem op het moment dat het gebeurt...
Deze weerstand bedoel ik, nog even ter verduidelijking. Die was er in het begin ook bij mijn vriend, en vooral omdat hij zich machteloos ging voelen omdat er geen directe oplossing was en hij het opvatte als een verwijt/beschuldiging. Alsof het zijn schuld was dat ik iets voelde en hij dat ongedaan moest maken maar niet wist hoe. Dus door uit te leggen dat het mijn gevoel is, mijn verantwoordelijkheid en geen indirecte verholen beschuldiging, kon mij er ook beter mee omgaan. Hoefde hij zich niet meer te verdedigen.
Daarbij heb ik zelf geleerd om bij veel dingen niet meer zo indirect te zijn. Dus als ik wel wil beschuldigen en boos ben, daar ook duidelijk en eerlijk over zijn zonder een dag lang met indirecte steken en chagrijn te komen (ik ben boos omdat....en ik wil dat je voortaan niet meer huppeldepup zegt/doet want dan voel ik me huppeldup...)
@lonbonton
We spreken dus niet echt naar elkaar uit dat we elkaars gedachten kunnen voorstellen, omdat dat echt niet zo is. Maar we spreken wel uit dan, dat we elkaars gevoelens en gedachten moeten respecteren, zonder erover te oordelen. (en ik doe dat dus vrij automatisch, in tegenstelling tot hem). Nu ik het zo opschrijf lijkt het geen onwil, maar soort van weerstand vanuit hem op het moment dat het gebeurt...
Deze weerstand bedoel ik, nog even ter verduidelijking. Die was er in het begin ook bij mijn vriend, en vooral omdat hij zich machteloos ging voelen omdat er geen directe oplossing was en hij het opvatte als een verwijt/beschuldiging. Alsof het zijn schuld was dat ik iets voelde en hij dat ongedaan moest maken maar niet wist hoe. Dus door uit te leggen dat het mijn gevoel is, mijn verantwoordelijkheid en geen indirecte verholen beschuldiging, kon mij er ook beter mee omgaan. Hoefde hij zich niet meer te verdedigen.
Daarbij heb ik zelf geleerd om bij veel dingen niet meer zo indirect te zijn. Dus als ik wel wil beschuldigen en boos ben, daar ook duidelijk en eerlijk over zijn zonder een dag lang met indirecte steken en chagrijn te komen (ik ben boos omdat....en ik wil dat je voortaan niet meer huppeldepup zegt/doet want dan voel ik me huppeldup...)
woensdag 9 juli 2008 om 11:46
quote:anotje schreef op 09 juli 2008 @ 11:37:
@soundpost
Wat je als tweede schrijft zijn dingen die we al maanden bespreken. We kunnen wel praten met elkaar, want dat lukt vaak wel. Hij WEET ook heel goed wat ik graag wil, dat luisterend oor, zonder oplossing of veroordeling, hij hoeft zich niet aangesproken te voelen etc. Ik ben hier heel duidelijk in. Hij probeert het ook, dat zie ik. Maar vaak gaat het toch mis, lukt het hem niet...
En zoals ik al eens schreef, het gaat langzaam beter, beetje bij beetje... Maar de ruzies die soms nog ontstaan, zijn natuurlijk nog steeds even vervelend.Het is ook lastig om te 'leren' en echt te beseffen. Want soms blijf ik ook eigenwijs, of wil mijn vriend zijn zin doorzetten. Voor een deel komt dat dan neer op een compromis of bedenken wat het meest belangrijk is voor een ander. Als (om in het voorbeeld te blijven) stilte voor hem belangrijker is dan niet-stilte voor mij, geef ik toe. Andersom gebeurt dat ook. Maar dan moet het idd wel van twee kanten komen. Met het TV voorbeeld was bij ons het rcompromis dat ik af en toe met een koptelefoon op tv kijk/muziek luister zodat hij in stilte kan lezen/surfen of wat dan ook.
@soundpost
Wat je als tweede schrijft zijn dingen die we al maanden bespreken. We kunnen wel praten met elkaar, want dat lukt vaak wel. Hij WEET ook heel goed wat ik graag wil, dat luisterend oor, zonder oplossing of veroordeling, hij hoeft zich niet aangesproken te voelen etc. Ik ben hier heel duidelijk in. Hij probeert het ook, dat zie ik. Maar vaak gaat het toch mis, lukt het hem niet...
En zoals ik al eens schreef, het gaat langzaam beter, beetje bij beetje... Maar de ruzies die soms nog ontstaan, zijn natuurlijk nog steeds even vervelend.Het is ook lastig om te 'leren' en echt te beseffen. Want soms blijf ik ook eigenwijs, of wil mijn vriend zijn zin doorzetten. Voor een deel komt dat dan neer op een compromis of bedenken wat het meest belangrijk is voor een ander. Als (om in het voorbeeld te blijven) stilte voor hem belangrijker is dan niet-stilte voor mij, geef ik toe. Andersom gebeurt dat ook. Maar dan moet het idd wel van twee kanten komen. Met het TV voorbeeld was bij ons het rcompromis dat ik af en toe met een koptelefoon op tv kijk/muziek luister zodat hij in stilte kan lezen/surfen of wat dan ook.
