Kinderen
alle pijlers
stress in de zwangerschap
woensdag 18 juni 2008 om 18:47
Beste dames,
Dit is geloof ik de allereerste keer sinds ik forum dat ik zelf een topic open. Weet niet zo goed wat ik er mee wil maar wil vooral erg graag mijn verhaal kwijt en hoop verder op goede raad of relativering denk ik.
Ik ben zwanger sinds november. In dezelfde week (?) ging mijn moeder er met een vrouw vandoor, van de ene dag op de andere. Sindien zitten mijn ouders in een vechtscheiding en doordat ik nog een broertje heb dat thuiswoont heb ik me er maar gedeeltelijk voor af kunnen sluiten. Contact tussen mij en mijn moeder was heel slecht maar er is goed gepraat dus dat gaat nu een stuk beter. Helaas mijn ouders lukt het maar niet om met of zonder professionele hulp ook maar iets te regelen qua finacien of omgangsregeling.
In februari kreeg ik te horen dat ik mijn baan kwijt raak, contract verloopt op de dag van de uitgerekende bevalling. Ook daar sla ik me door heen. Ik weet niet wat ik na mijn verlof ga doen maar ik heb vertrouwen in mezelf en maak me er zo min mogelijk druk over.
Maar, de reden dat ik nu een topic open. Ik ben nu bijna 33 weken zwanger en vriend en ik hebben een slepende kwestie met onze buren/beste vrienden. Beetje ingewikkeld om onze woonsituatie uit te leggen maar het geeft me stress. En ik merk dat ik nu in een fase kom dat ik dat niet meer goed kan relativeren. Ik wil graag genieten van de zwangerschap en niet meer allerlei conflicten het hoofd bieden. Ik vind ook dat ons kindje in wording genoeg stress van mij te verduren heeft gehad. KLinkt dat heel zweverig of begrijpt iemand wat ik bedoel? Heb echt behoefte aan rust en veiligheid en zit er nu gevoelsmatig doorheen.
Mijn vriend doet zijn best om er voor me te zijn en dingen te regelen maar hij kan me ook niet afschermen voor alles en dit laatste gezeur alleen oplossen.
Dit is geloof ik de allereerste keer sinds ik forum dat ik zelf een topic open. Weet niet zo goed wat ik er mee wil maar wil vooral erg graag mijn verhaal kwijt en hoop verder op goede raad of relativering denk ik.
Ik ben zwanger sinds november. In dezelfde week (?) ging mijn moeder er met een vrouw vandoor, van de ene dag op de andere. Sindien zitten mijn ouders in een vechtscheiding en doordat ik nog een broertje heb dat thuiswoont heb ik me er maar gedeeltelijk voor af kunnen sluiten. Contact tussen mij en mijn moeder was heel slecht maar er is goed gepraat dus dat gaat nu een stuk beter. Helaas mijn ouders lukt het maar niet om met of zonder professionele hulp ook maar iets te regelen qua finacien of omgangsregeling.
In februari kreeg ik te horen dat ik mijn baan kwijt raak, contract verloopt op de dag van de uitgerekende bevalling. Ook daar sla ik me door heen. Ik weet niet wat ik na mijn verlof ga doen maar ik heb vertrouwen in mezelf en maak me er zo min mogelijk druk over.
Maar, de reden dat ik nu een topic open. Ik ben nu bijna 33 weken zwanger en vriend en ik hebben een slepende kwestie met onze buren/beste vrienden. Beetje ingewikkeld om onze woonsituatie uit te leggen maar het geeft me stress. En ik merk dat ik nu in een fase kom dat ik dat niet meer goed kan relativeren. Ik wil graag genieten van de zwangerschap en niet meer allerlei conflicten het hoofd bieden. Ik vind ook dat ons kindje in wording genoeg stress van mij te verduren heeft gehad. KLinkt dat heel zweverig of begrijpt iemand wat ik bedoel? Heb echt behoefte aan rust en veiligheid en zit er nu gevoelsmatig doorheen.
Mijn vriend doet zijn best om er voor me te zijn en dingen te regelen maar hij kan me ook niet afschermen voor alles en dit laatste gezeur alleen oplossen.
zaterdag 28 juni 2008 om 16:18
Ik ben weer terug van een weekje weg in een huisje. Op zich fijn om even weg te zijn van alles. Maar hoe mijn broertje is zette me ook wel weer aan het nadenken over de familieverhoudingen.
Blijkbaar is het heel normaal voor een zwangere (heb het aan iemand met 3 kinderen gevraagd) om in deze fase heel labiel te zijn en je dingen heel erg aan te trekken. Pff ik zal blij zijn als het achter de rug is. Ik voel me een wandelende berg kwetsbaarheid en ik kan me moeilijk voor de hele wereld afsluiten.
Vriend gaat in elk geval na het weekend met de buren praten en het is iedereen duidelijk dat ik daar niet bij ben. Dus dat is fijn.
Alleen mijn vader vanmiddag gesproken en die was erg overstuur en gaat nu na acht maanden proberen een compromis te vinden toch naar de rechter. Dus nu ben ik daar weer van van de kaart. Het gaaqt nu juist goed tussen mij en mijn moeder en ik heb daar opok juist nu behoefte aan, maar dat ze mijn vader dan weer zo n streek flikt, daar word ik toch heel akelig van.
Ik gewoon zoveel mogelijk proberen alles te relativeren en me op de baby blijven focussen. Ik wou dat ze er al was.
Rinoa, je maakt me wel benieuwd naar jouw verhaal. Ik hoop dat jij en je moeder er goed uit zijn gekomen.
Blijkbaar is het heel normaal voor een zwangere (heb het aan iemand met 3 kinderen gevraagd) om in deze fase heel labiel te zijn en je dingen heel erg aan te trekken. Pff ik zal blij zijn als het achter de rug is. Ik voel me een wandelende berg kwetsbaarheid en ik kan me moeilijk voor de hele wereld afsluiten.
Vriend gaat in elk geval na het weekend met de buren praten en het is iedereen duidelijk dat ik daar niet bij ben. Dus dat is fijn.
Alleen mijn vader vanmiddag gesproken en die was erg overstuur en gaat nu na acht maanden proberen een compromis te vinden toch naar de rechter. Dus nu ben ik daar weer van van de kaart. Het gaaqt nu juist goed tussen mij en mijn moeder en ik heb daar opok juist nu behoefte aan, maar dat ze mijn vader dan weer zo n streek flikt, daar word ik toch heel akelig van.
Ik gewoon zoveel mogelijk proberen alles te relativeren en me op de baby blijven focussen. Ik wou dat ze er al was.
Rinoa, je maakt me wel benieuwd naar jouw verhaal. Ik hoop dat jij en je moeder er goed uit zijn gekomen.
dinsdag 1 juli 2008 om 17:54
Dametje, ik herken heel veel van jouw situatie en ik kan je geen tips geven. De tips die iedereen geeft, heb ik zelf ook al uitgeprobeerd,maar bij mij werkt het niet. Mijn ouders zijn al 19 jaar gescheiden en nu ik zwanger ben van mijn eerste kindje, is mijn vader retetrots en helemaal blij, mijn moeder op zich ook wel, maar zodra ik het woord vader noem, begint ze te steigeren. Ze wil niets met die man te maken hebben, ze wil hem niet ontmoeten, dus straks ook niet na de bevalling, a.s. weekend niet met mijn verjaardag en ook destijds niet toen ik voor een 21 weken echo ging.
Ik heb nu geprobeerd om 2 maanden geen zware gesprekken met haar aan te gaan, dat ging goed, maar was erg op mijn hoede wanneer er weer een discussie over mijn vader zou komen en dat was dus afgelopen zondag omdat ik haar uitnodigde voor een kopje koffie, maar wel op een tijdstip dat mijn vader er ook zou zijn. FOUT! En dat terwijl ik alleen maar op speciale momenten met mensen wil zijn die belangrijk voor me zijn. Het doet zo pijn en geeft zoveel stress, maar misschien komt het ook wel door de zwangerschap dat ik daar heel labiel op reageer, maar ook toen ik niet zwanger was, had ik er enorm veel verdriet van. Ik probeer het ook bij haar te laten, maar heb geen idee hoe ik dat moet doen. Zelfs als ik het aan haar vraag, weet ze het niet of wil ze er NU niet over praten omdat ik te emotioneel ben en in haar ogen niet volwassen genoeg om als volwassene daar over te praten, maar ondertussen eist het wel van me.
Ik ben inmiddels bijna zover, en dat is misschien best heel hard, maar als ze zo blijft doen, dan is er voor haar geen plek meer in mijn leven en in het leven van mijn manneke (kindje). Ik heb geprobeerd om het naar haar maatstaven in te vullen, dat lukt niet, dus ik kies nu voor misschien een laffe weg, maar even in mijn ogen de gemakkelijkste, geen contact met haar. Ik wil mijn energie nu lekker gaan gebruiken voor mijn kindje en voor mezelf. Ik weet het, het is struisvogelgedrag, maar ik merk wel, als je er geen aandacht aan besteed of het niet opzoek (door te bellen, op visite te gaan), heb je geen discussie en krijg je wel een hoop rust en dat heb ik nu nodig.
Een weekje naar een huisje is lekker, maar eigenlijk te kort om het echt met rust te laten. Daarom kies ik nu voor mezelf en mijn kleine man, want mijn moeder speelt het spelletje over onze rug en dat gaat me toch echt te ver. Dat pik ik niet!!!
Ik hoop ook dat jij snel voor jezelf zult kiezen, want JIJ bent nu belangrijk en je kindje ook. En mocht je er over verder willen babbelen, ik zit ook op de msn group van augustus voor eventueel mijn emailadres.
Sterkte!! Grussels, Ericaatje
Ik heb nu geprobeerd om 2 maanden geen zware gesprekken met haar aan te gaan, dat ging goed, maar was erg op mijn hoede wanneer er weer een discussie over mijn vader zou komen en dat was dus afgelopen zondag omdat ik haar uitnodigde voor een kopje koffie, maar wel op een tijdstip dat mijn vader er ook zou zijn. FOUT! En dat terwijl ik alleen maar op speciale momenten met mensen wil zijn die belangrijk voor me zijn. Het doet zo pijn en geeft zoveel stress, maar misschien komt het ook wel door de zwangerschap dat ik daar heel labiel op reageer, maar ook toen ik niet zwanger was, had ik er enorm veel verdriet van. Ik probeer het ook bij haar te laten, maar heb geen idee hoe ik dat moet doen. Zelfs als ik het aan haar vraag, weet ze het niet of wil ze er NU niet over praten omdat ik te emotioneel ben en in haar ogen niet volwassen genoeg om als volwassene daar over te praten, maar ondertussen eist het wel van me.
Ik ben inmiddels bijna zover, en dat is misschien best heel hard, maar als ze zo blijft doen, dan is er voor haar geen plek meer in mijn leven en in het leven van mijn manneke (kindje). Ik heb geprobeerd om het naar haar maatstaven in te vullen, dat lukt niet, dus ik kies nu voor misschien een laffe weg, maar even in mijn ogen de gemakkelijkste, geen contact met haar. Ik wil mijn energie nu lekker gaan gebruiken voor mijn kindje en voor mezelf. Ik weet het, het is struisvogelgedrag, maar ik merk wel, als je er geen aandacht aan besteed of het niet opzoek (door te bellen, op visite te gaan), heb je geen discussie en krijg je wel een hoop rust en dat heb ik nu nodig.
Een weekje naar een huisje is lekker, maar eigenlijk te kort om het echt met rust te laten. Daarom kies ik nu voor mezelf en mijn kleine man, want mijn moeder speelt het spelletje over onze rug en dat gaat me toch echt te ver. Dat pik ik niet!!!
Ik hoop ook dat jij snel voor jezelf zult kiezen, want JIJ bent nu belangrijk en je kindje ook. En mocht je er over verder willen babbelen, ik zit ook op de msn group van augustus voor eventueel mijn emailadres.
Sterkte!! Grussels, Ericaatje
vrijdag 11 juli 2008 om 07:08
Dag dames,
een update voor jullie die zo vriendelijk en begaan hebben gereageerd!
De huisgenotencrisis is 'bezworen'. Mijn vriend en de huisgenoten zijn er blijkbaar helemaal uit en gezellig samen een deur aan het klussen. Het werkte ook erg goed dat ik me zo duidelijk uit de kwestie heb terug getrokken. Dat werd gerespecteerd, en nu zij er met elkaar uit zijn heb ik er helemaal geen stress meer over.
Familieperikelen leidt in elk geval tot een hoop nadenken. (Ericaatje ik zag op 'ons' topic dat jij kiest voor ''even niet', ik hoop dat dat v oor jou goed werkt).
Zelf heb ik van de week bij mijn moeder en haar vriendin gegeten en dat heeft een duidelijk gemaakt, maar wat ik daar nou mee moet? Daar ben ik nog ontzettend druk over aan het piekeren. Feit blijft, wat ik ook uitdenk en snap van hoe het gegaan is, ik kan er voor mijn gevoel niet zo veel aan doen. Iedereen in onze families, inclusief mijzelf, heeft verdriet. En ik denk nu te weten dat de vriendin van mijn moeder inderdaad geen emotioneel ingevoeld idee heeft van wat er is stuk gegaan.
Aardige dame overigens, ik vond haar niet onsympathiek, maar de vragen die ze mij stelde zeggen denk ik veel over haar.
Beetje vage posting, vannacht vielen er allerlei kwartjes.
Maar al met al gaat het wel beter met alle stress en heb en neem ik (mede dankzij jullie aanmoediging) de ruimte om met de baby bezig te zijn!
een update voor jullie die zo vriendelijk en begaan hebben gereageerd!
De huisgenotencrisis is 'bezworen'. Mijn vriend en de huisgenoten zijn er blijkbaar helemaal uit en gezellig samen een deur aan het klussen. Het werkte ook erg goed dat ik me zo duidelijk uit de kwestie heb terug getrokken. Dat werd gerespecteerd, en nu zij er met elkaar uit zijn heb ik er helemaal geen stress meer over.
Familieperikelen leidt in elk geval tot een hoop nadenken. (Ericaatje ik zag op 'ons' topic dat jij kiest voor ''even niet', ik hoop dat dat v oor jou goed werkt).
Zelf heb ik van de week bij mijn moeder en haar vriendin gegeten en dat heeft een duidelijk gemaakt, maar wat ik daar nou mee moet? Daar ben ik nog ontzettend druk over aan het piekeren. Feit blijft, wat ik ook uitdenk en snap van hoe het gegaan is, ik kan er voor mijn gevoel niet zo veel aan doen. Iedereen in onze families, inclusief mijzelf, heeft verdriet. En ik denk nu te weten dat de vriendin van mijn moeder inderdaad geen emotioneel ingevoeld idee heeft van wat er is stuk gegaan.
Aardige dame overigens, ik vond haar niet onsympathiek, maar de vragen die ze mij stelde zeggen denk ik veel over haar.
Beetje vage posting, vannacht vielen er allerlei kwartjes.
Maar al met al gaat het wel beter met alle stress en heb en neem ik (mede dankzij jullie aanmoediging) de ruimte om met de baby bezig te zijn!
dinsdag 12 augustus 2008 om 10:13
quote:krissie16 schreef op 19 juni 2008 @ 10:57:
[...]
Nou ja, toen ik bij de vlos aangaf van de week dat het leven wel wat rustiger mocht, voreg ze: voel je het kindje wel goed? Ja, dus. Volgens haar was dat een goed teken omdat babies met stress heel stil gaan liggen. Vond ik wel prettig om te horen
Ik heb dit topic niet gelezen verder (sorry, Dametje), maar scrollde hier langs en ik wil hier wel even op reageren. Ik ben tijdens de zwangerschap heel ziek geweest (nierfunctie kelderde opeens, wat voor zowel mij als voor haar levensbedreigend kon worden) en de reactie van mijn kind daarop was inderdaad stilliggen. Ik heb haar een kleine week amper gevoeld. Daarna was de crisis bezworen en bewoog ze weer normaal.
Máár... toen ik de prikken kreeg voor de longrijping (waar stresshormonen in zitten), ging mijn meisje juist heel véél bewegen. Precies wat Fleurtje schrijft: ze schopte zich een ongeluk, leek aan alle kanten mijn buik uit te willen. Ze voelde zich voelbaar ontzettend ongelukkig daarbinnen en uitte dat door juist heel veel en onrustig te bewegen. Pas toen de effecten van die prikken een beetje uitgewerkt waren (ook op mijn gestel: mijn waarden schoten opeens naar uitersten na die prikken), werd ze weer wat rustiger (en gelukkig hoefde ze daarna pas geboren te worden).
Dus voordat mensen dit topic lezen en denken dat het goed gaat qua stress zo lang de baby maar blijft bewegen: dat hoeft dus niet. Mijn dochter heeft het in ieder geval op deze twee momenten heel moeilijk gehad in mijn buik. Met name bij het eerste incident had ik het gevoel dat ik haar kwijt zou raken, dat ze het niet zou trekken en bij dat soort levensbedreigende stress, gaat een baby inderdaad stil liggen. Maar als de stress niet levensbedreigend is, dan kan het wel degelijk zo zijn dat je kind juist meer (en krachtiger) gaat bewegen.
...
Dametje, ik heb je verhaal gelezen en ik heb er verder niet zo veel aan toe te voegen. Ik wil jou en de anderen hier die dat kunnen gebruiken veel sterkte wensen.
[...]
Nou ja, toen ik bij de vlos aangaf van de week dat het leven wel wat rustiger mocht, voreg ze: voel je het kindje wel goed? Ja, dus. Volgens haar was dat een goed teken omdat babies met stress heel stil gaan liggen. Vond ik wel prettig om te horen
Ik heb dit topic niet gelezen verder (sorry, Dametje), maar scrollde hier langs en ik wil hier wel even op reageren. Ik ben tijdens de zwangerschap heel ziek geweest (nierfunctie kelderde opeens, wat voor zowel mij als voor haar levensbedreigend kon worden) en de reactie van mijn kind daarop was inderdaad stilliggen. Ik heb haar een kleine week amper gevoeld. Daarna was de crisis bezworen en bewoog ze weer normaal.
Máár... toen ik de prikken kreeg voor de longrijping (waar stresshormonen in zitten), ging mijn meisje juist heel véél bewegen. Precies wat Fleurtje schrijft: ze schopte zich een ongeluk, leek aan alle kanten mijn buik uit te willen. Ze voelde zich voelbaar ontzettend ongelukkig daarbinnen en uitte dat door juist heel veel en onrustig te bewegen. Pas toen de effecten van die prikken een beetje uitgewerkt waren (ook op mijn gestel: mijn waarden schoten opeens naar uitersten na die prikken), werd ze weer wat rustiger (en gelukkig hoefde ze daarna pas geboren te worden).
Dus voordat mensen dit topic lezen en denken dat het goed gaat qua stress zo lang de baby maar blijft bewegen: dat hoeft dus niet. Mijn dochter heeft het in ieder geval op deze twee momenten heel moeilijk gehad in mijn buik. Met name bij het eerste incident had ik het gevoel dat ik haar kwijt zou raken, dat ze het niet zou trekken en bij dat soort levensbedreigende stress, gaat een baby inderdaad stil liggen. Maar als de stress niet levensbedreigend is, dan kan het wel degelijk zo zijn dat je kind juist meer (en krachtiger) gaat bewegen.
...
Dametje, ik heb je verhaal gelezen en ik heb er verder niet zo veel aan toe te voegen. Ik wil jou en de anderen hier die dat kunnen gebruiken veel sterkte wensen.
maandag 18 augustus 2008 om 07:58
Hoi dametje,
Heb je verhaal gelezen, wat een ellende allemaal in je zwangerschap. Blij voor je dat het weer wat beter gaat. Weet precies wat het is al die stress, heb zelf ook een zeer stressvolle zwangerschap. Financiele troubles, huurders in mn huis in Nederland die niet betalen en er niet uitwillen als we weer terugkomen. Mn man die nog steeds wacht op een verblijfsvergunning en daar nu behoorlijk depri van is enz. enz. Ik ben door al dit gedoe en alle stress die het met zich meebrengt ook als de dood dat het misgaat met mn baby, weet dus precies hoe je je voelt.
Gelukkig is tot nu toe voor zover ze het kunnen bekijken het kindje gezond. Nog 11 weken voor de bevalling voor mij, ik zal blij zijn als mn kleintje gezond ter wereld is gekomen.
Veel sterkte!
Heb je verhaal gelezen, wat een ellende allemaal in je zwangerschap. Blij voor je dat het weer wat beter gaat. Weet precies wat het is al die stress, heb zelf ook een zeer stressvolle zwangerschap. Financiele troubles, huurders in mn huis in Nederland die niet betalen en er niet uitwillen als we weer terugkomen. Mn man die nog steeds wacht op een verblijfsvergunning en daar nu behoorlijk depri van is enz. enz. Ik ben door al dit gedoe en alle stress die het met zich meebrengt ook als de dood dat het misgaat met mn baby, weet dus precies hoe je je voelt.
Gelukkig is tot nu toe voor zover ze het kunnen bekijken het kindje gezond. Nog 11 weken voor de bevalling voor mij, ik zal blij zijn als mn kleintje gezond ter wereld is gekomen.
Veel sterkte!
