Kinderen
alle pijlers
Rust zacht "Konijntje"
zaterdag 19 juli 2008 om 01:49
Lieve mensen, op dinsdag 2 juli j.l. is ons dochtertje van ruim 6 maanden plotseling overleden. Ze ademde heel vreemd en at heel slecht verder geen koorts of iets anders we zijn twee keer naar de huisarts geweest die dag en toen wij haar 's avonds in bad deden viel ze weg waarna we direct naar de 1e hulp gereden....5 uur later is ze overleden (nadat ze 10 á 15 keer is gereanimeerd). We hebben toestemming gegeven aan het ziekenhuis om de doodsoorzaak te achterhalen. Dit kan maanden gaan duren dus we wachten af....We zijn kapot van verdriet en ik weet niet wat ik moet doen.....ik kijk naar haar foto's, ruik aan haar vuile kleertjes (in de wasmand)die ik nog steeds niet heb gewassen en staar 's morgens naar haar lege bedje. Het is allemaal zo snel gegaan en nu zijn we twee weken verder en het huis is zo leeg.....Ik denk niet dat ik dit trek.....ik mis haar zo erg ik kan het gewoon niet beschrijven aan jullie wat ik nu allemaal voel.Sorryyyyyyyyyy......................
dinsdag 22 juli 2008 om 08:46
Lieve Javaantje... Wat een vreselijk verhaal... Ik vrees dat een mens zich niks ergers voor kan stellen dan het verliezen van een kind...
Dit verlies grijpt je diepgaand en langdurig in. Het is daarom ook niet raar dat je momenteel het spoor bijster bent... Het verwerken van dit verlies kunnen jullie (hoewel het momenteel onmogelijk lijkt), maar heeft veel tijd nodig. Geef het deze tijd ook! Rouwen is vechten, Javaantje, vaak dag en nacht. Dat vreet energie, je wordt er moe van, zo bodemloos moe.
De dood van jullie kindje leidt niet alleen tot een veranderd tijdsbesef, maar ook tot een veranderd perspectief op het leven. Heel vaak is alles wat met de dood van je kind in verband staat haarscherp in je geheugen gegrift, terwijl alles wat er in de wereld om je heen gebeurde totaal is vervaagd en nauwelijks tot je bewustzijn doorgedrongen. Geleidelijk aan zal de wereld wel weer gaan binnendringen, maar die zal er dan nooit meer zo uitzien als vroeger. Bij het rouwgevecht hoort het veroveren van een nieuw toekomstperspectief, het opbouwen van een nieuw leven op de puinhopen van het vorige, opnieuw leren leven.
Neem je tijd, Javaantje...
Ik wens je heel erg veel sterkte toe!
Dit verlies grijpt je diepgaand en langdurig in. Het is daarom ook niet raar dat je momenteel het spoor bijster bent... Het verwerken van dit verlies kunnen jullie (hoewel het momenteel onmogelijk lijkt), maar heeft veel tijd nodig. Geef het deze tijd ook! Rouwen is vechten, Javaantje, vaak dag en nacht. Dat vreet energie, je wordt er moe van, zo bodemloos moe.
De dood van jullie kindje leidt niet alleen tot een veranderd tijdsbesef, maar ook tot een veranderd perspectief op het leven. Heel vaak is alles wat met de dood van je kind in verband staat haarscherp in je geheugen gegrift, terwijl alles wat er in de wereld om je heen gebeurde totaal is vervaagd en nauwelijks tot je bewustzijn doorgedrongen. Geleidelijk aan zal de wereld wel weer gaan binnendringen, maar die zal er dan nooit meer zo uitzien als vroeger. Bij het rouwgevecht hoort het veroveren van een nieuw toekomstperspectief, het opbouwen van een nieuw leven op de puinhopen van het vorige, opnieuw leren leven.
Neem je tijd, Javaantje...
Ik wens je heel erg veel sterkte toe!
dinsdag 22 juli 2008 om 11:20
dinsdag 22 juli 2008 om 11:29
Lief Javaantje,
Er is al zooooveel gezegd, ik weet dan ook echt niets zinnigers te zeggen dan dat ik het vreselijk voor je vind, dat ik heb gehuild toen ik dit las, dat ik wou dat ik meer voor je kon doen dan alleen dit schrijven en dat ik je heel erg veel sterkte wil wensen om dit vreselijk grote verdriet, dat zoooo oneerlijk is een plekje te geven.
Veel liefs Nijn
Er is al zooooveel gezegd, ik weet dan ook echt niets zinnigers te zeggen dan dat ik het vreselijk voor je vind, dat ik heb gehuild toen ik dit las, dat ik wou dat ik meer voor je kon doen dan alleen dit schrijven en dat ik je heel erg veel sterkte wil wensen om dit vreselijk grote verdriet, dat zoooo oneerlijk is een plekje te geven.
Veel liefs Nijn
dinsdag 22 juli 2008 om 21:01
Pfff... wat een nachtmerrie! Ik kan niet anders zeggen dan dat je je tijd moet nemen. Huil, schreeuw, vecht en herinner... hou het niet in je maar schreeuw het uit. Dat lijkt me de enige manier om verder te kunnen leven...
En als je er aan toe ben... zoek lotgenoten op enkel zij weten wat je voelt en kunnen je begrijpen en misschien troost bieden.
Ik wens jou en je partner heel veel sterkte en kracht toe.
dinsdag 22 juli 2008 om 21:48
ik weet niet goed wat ik nog toe zou moeten voegen aan alle dingen hier inmiddels al gezegd.. ik kan niet meer als jullie heel veel liefde, steun en kracht te wensen, met veel liefdevolle mensen om jullie heen die van jullie houden.
Mocht je op wat voor manier dan ook iets anders nodig hebben, roep het hier, en er zijn denk ik mensen genoeg die jullie willen helpen....
de tranen staan letterlijk in m`n ogen en ik voel me nu al heel rot... kan me nog geen 1000ste voorstellen van hoe jullie je nu moeten voelen...
ik leef met jullie mee, en denk aan jullie en brand een kaarsje voor jullie kleine prinsje
Mocht je op wat voor manier dan ook iets anders nodig hebben, roep het hier, en er zijn denk ik mensen genoeg die jullie willen helpen....
de tranen staan letterlijk in m`n ogen en ik voel me nu al heel rot... kan me nog geen 1000ste voorstellen van hoe jullie je nu moeten voelen...
ik leef met jullie mee, en denk aan jullie en brand een kaarsje voor jullie kleine prinsje
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
dinsdag 22 juli 2008 om 21:59
Als mooie woorden zouden helpen
Dan zou ik de beste voor je uitzoeken
De mooiste en de krachtigste in alle talen
Ik zou voor je bladeren door grootse dikke boeken
Niets zinnigs wat ik nu voor je kan doen
Woorden veranderen niets aan het geheel
Mooie woorden stelpen niet het bloeden
Huil maar meisje, soms is het gewoon teveel
Jou wereld is plots zo veranderd
Zeg maar niets, ik begrijp wat je bedoelt
In gedachte ben ik bij je, houd je hand vast
Heel stilletjes hoop ik dat je het voelt
met dank aan Yamuna.....
Dan zou ik de beste voor je uitzoeken
De mooiste en de krachtigste in alle talen
Ik zou voor je bladeren door grootse dikke boeken
Niets zinnigs wat ik nu voor je kan doen
Woorden veranderen niets aan het geheel
Mooie woorden stelpen niet het bloeden
Huil maar meisje, soms is het gewoon teveel
Jou wereld is plots zo veranderd
Zeg maar niets, ik begrijp wat je bedoelt
In gedachte ben ik bij je, houd je hand vast
Heel stilletjes hoop ik dat je het voelt
met dank aan Yamuna.....
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
dinsdag 22 juli 2008 om 22:09
quote:Tori2 schreef op 19 juli 2008 @ 08:02:
Woorden kunnen niet omschrijven wat ik eigenlijk wil zeggen.
Ik heb tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Houd elkaar stevig vast.
Liefs, Tori
Hier van hetzelfde, hoe kunnen wij je troosten, hier is gewoon niks voor......dit is iedere ouders nachtmerrie, maar die dingen gebeuren toch.
Liefs, toety
Woorden kunnen niet omschrijven wat ik eigenlijk wil zeggen.
Ik heb tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Houd elkaar stevig vast.
Liefs, Tori
Hier van hetzelfde, hoe kunnen wij je troosten, hier is gewoon niks voor......dit is iedere ouders nachtmerrie, maar die dingen gebeuren toch.
Liefs, toety
woensdag 23 juli 2008 om 12:58
Klein was mijn persoontje
groot was mijn wens
Ik was mijn ouders dochter
jullie kleine meid.
En ik had nog zoveel te doen,
mijn hartje liep over van leven.
Ik hield een ieder in de ban.
Ach, had god mij nog wat tijd gegeven,
ik was vast uitgegroeid tot een lief en verstandig
Vrouw.
Helaas kwamen de engeltjes mij halen.
Keken naar mijn ouders niet.
Ik zie hen nu dwalen,
met bekommernis en groot verdriet.
Lieve mama, lieve Papa, treur toch niet om mij
onthoud gewoon een ding:
IK ZAL ALTIJD VAN JULLIE HOUDEN
WANT DE LIEFDE IS ONEINDIG
ONEINDIG, DAT IS LANG, HEEL LANG.
Heel veel sterkte met dit grote verlies.
Twisje
groot was mijn wens
Ik was mijn ouders dochter
jullie kleine meid.
En ik had nog zoveel te doen,
mijn hartje liep over van leven.
Ik hield een ieder in de ban.
Ach, had god mij nog wat tijd gegeven,
ik was vast uitgegroeid tot een lief en verstandig
Vrouw.
Helaas kwamen de engeltjes mij halen.
Keken naar mijn ouders niet.
Ik zie hen nu dwalen,
met bekommernis en groot verdriet.
Lieve mama, lieve Papa, treur toch niet om mij
onthoud gewoon een ding:
IK ZAL ALTIJD VAN JULLIE HOUDEN
WANT DE LIEFDE IS ONEINDIG
ONEINDIG, DAT IS LANG, HEEL LANG.
Heel veel sterkte met dit grote verlies.
Twisje
woensdag 23 juli 2008 om 17:41
My Mom is a survivor,
or so I've heard it said.
But I can hear her crying at night
when all others are in bed.
I watch her lay awake at night
and go to hold her hand.
She doesn't know I'm with her
to help her understand.
But like the sands on the beach
that never wash away...
I watch over my surviving mom,
who thinks of me each day.
She wears a smile for others...
a smile of disguise
But through Heaven's door I see
tears flowing from her eyes.
My mom tries to cope with death
to keep my memory alive.
But anyone who knows her knows
it is her way to survive.
As I watch over my surviving mom
through Heaven's open door...
I try to tell her that angels
protect me forevermore.
For no matter what she says...
no matter what she feels.
My surviving mom has a broken heart
that time won't ever heal.
The time is now
