Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 20 juli 2008 om 00:16
zondag 20 juli 2008 om 00:19
ik ben nu druk bezig die enorme paniekaanval onder controle te krijgen! Er zal ook nog wat op papier gezet moeten worden en verder wil ik me vooral concentreren op mijn vakantie. Ik heb geen zin deze te laten verpesten door dit alles, maar het kost moeite want het zit teveel in mijn hoofd. Ik zie nu alleen maar de spreekwoordelijke beren op de weg. Ben al bezig in mijn hoofd met dingen die nog niet aan de orde zijn, dus moet mezelf afremmen en concentreren op de dingen die belangrijk zijn! Die zijn er ook nog genoeg.
zondag 20 juli 2008 om 00:23
zondag 20 juli 2008 om 04:19
Wat heb je er aan Iseo......
Voor jou is het blijkbaar anders dan voor mij. Voor mij was het (denk ik) zoals gelovigen het hebben over 'het licht zien'. Ik werd aangeraakt door iets. God was het niet in mijn geval. Het was 'dé waarheid'. In mijn leven dan de waarheid, míjn waarheid. Eindelijk kreeg mijn gevecht een porum. Ik was blij met het feit dat het bestond, zulke relaties. Dat er meer vrouwen waren die ermee gekampt hadden en nog steeds kampten. Dat ik niet de enige was, dat ik niet alleen was dus.
Dat was het voor mij. Veel dingen in zo'n boek lijken over jou te gaan. Veel ook niet. Maar dat zag ik pas bij de tweede keer lezen. De eerste keer leek het alsof de titel van dat boek was 'Als liefde pijn doet Leo, en je weet niet waarom...'
Misogyn, een vrouwenhater, natúúrlijk! Dat was het! En zijn vader ook en mijn vader - in mindere, mate maar toch - ook. Ik zag structuren en verbanden en ik begreep dat het iets was waar ik niets aan had kunnen veranderen. Hoezeer ik ook mijn best deed. Hoe hard ik ook werkte. Een aantal mannen in dat boek kiezen zelf voor therapie, zien in dat er iets met hún aan de hand is, niet met hun vrouw, of ze gaan samen in therapie. Dat was in mijn geval ondenkbaar, mijn ex zou nooit van z'n leven meegaan naar een therapeut, hoe ik zoiets überhaupt zou dúrven voorstellen. Mijn vader heeft therapie, psychologie altijd als een pseudowetenschap gezien. Niet serieus genomen, griezelig gevonden.
Ik heb het blijkbaar nodig om iets een naam te kunnen geven. Te weten dat ik niet alleen was en ben in wat ik heb meegemaakt (jullie kende ik toen nog niet), ik heb structuur nodig en een soort van bevestiging en die kreeg ik.
Ergens schrijft Susan Forward een soort persoonlijke brief, een soort woordje aan de lezer volgens mij. Iets in de trant van: 'je zult misschien behoefte hebben om je in een nieuwe relatie te storten maar dat is waar je nu niet mee bezig moet zijn, dat is niet wat je nodig hebt.' Iets in die trant. Dat maakte veel indruk op me want inderdaad, ik deed er veel aan om weer een relatie te krijgen en ik deed het op een manier die op Russische roulette leek en daar had ik natuurlijk inderdaad geen enkele behoefte aan. Voor mij dan ook een reden daar acuut mee op te houden. Wat me veel rust gaf.
Na die manloze periode, waarin ik Wé leerde kennen, platonisch en naar wie ik toegroeide, en van wie ik ging houden maar nu heel kalm aan en zonder enige haast, was ik - gevoelsmatig - een ander mens geworden.
Dat is wat ik er aan heb gehad.
En nu, toen ik het weer wilde lezen, toen voelde ik dat het niet meer over mij ging. En ik werd droevig van het idee dat het ooit wel over mij ging. Ik was op vakantie, met mijn geliefde man en mijn dochter en ik las het boek en in plaats van dat het me een goed gevoel gaf dat het bij mij allemaal zo goed uitgepakt had, werd ik droevig bij het idee dat het ooit wel zo sterk over mij ging. Het had z'n nut voor mij verloren, ik voelde dat ik het niet nog een keer hóefde te lezen, het was goed zoals het was.
Voor jou is het blijkbaar anders dan voor mij. Voor mij was het (denk ik) zoals gelovigen het hebben over 'het licht zien'. Ik werd aangeraakt door iets. God was het niet in mijn geval. Het was 'dé waarheid'. In mijn leven dan de waarheid, míjn waarheid. Eindelijk kreeg mijn gevecht een porum. Ik was blij met het feit dat het bestond, zulke relaties. Dat er meer vrouwen waren die ermee gekampt hadden en nog steeds kampten. Dat ik niet de enige was, dat ik niet alleen was dus.
Dat was het voor mij. Veel dingen in zo'n boek lijken over jou te gaan. Veel ook niet. Maar dat zag ik pas bij de tweede keer lezen. De eerste keer leek het alsof de titel van dat boek was 'Als liefde pijn doet Leo, en je weet niet waarom...'
Misogyn, een vrouwenhater, natúúrlijk! Dat was het! En zijn vader ook en mijn vader - in mindere, mate maar toch - ook. Ik zag structuren en verbanden en ik begreep dat het iets was waar ik niets aan had kunnen veranderen. Hoezeer ik ook mijn best deed. Hoe hard ik ook werkte. Een aantal mannen in dat boek kiezen zelf voor therapie, zien in dat er iets met hún aan de hand is, niet met hun vrouw, of ze gaan samen in therapie. Dat was in mijn geval ondenkbaar, mijn ex zou nooit van z'n leven meegaan naar een therapeut, hoe ik zoiets überhaupt zou dúrven voorstellen. Mijn vader heeft therapie, psychologie altijd als een pseudowetenschap gezien. Niet serieus genomen, griezelig gevonden.
Ik heb het blijkbaar nodig om iets een naam te kunnen geven. Te weten dat ik niet alleen was en ben in wat ik heb meegemaakt (jullie kende ik toen nog niet), ik heb structuur nodig en een soort van bevestiging en die kreeg ik.
Ergens schrijft Susan Forward een soort persoonlijke brief, een soort woordje aan de lezer volgens mij. Iets in de trant van: 'je zult misschien behoefte hebben om je in een nieuwe relatie te storten maar dat is waar je nu niet mee bezig moet zijn, dat is niet wat je nodig hebt.' Iets in die trant. Dat maakte veel indruk op me want inderdaad, ik deed er veel aan om weer een relatie te krijgen en ik deed het op een manier die op Russische roulette leek en daar had ik natuurlijk inderdaad geen enkele behoefte aan. Voor mij dan ook een reden daar acuut mee op te houden. Wat me veel rust gaf.
Na die manloze periode, waarin ik Wé leerde kennen, platonisch en naar wie ik toegroeide, en van wie ik ging houden maar nu heel kalm aan en zonder enige haast, was ik - gevoelsmatig - een ander mens geworden.
Dat is wat ik er aan heb gehad.
En nu, toen ik het weer wilde lezen, toen voelde ik dat het niet meer over mij ging. En ik werd droevig van het idee dat het ooit wel over mij ging. Ik was op vakantie, met mijn geliefde man en mijn dochter en ik las het boek en in plaats van dat het me een goed gevoel gaf dat het bij mij allemaal zo goed uitgepakt had, werd ik droevig bij het idee dat het ooit wel zo sterk over mij ging. Het had z'n nut voor mij verloren, ik voelde dat ik het niet nog een keer hóefde te lezen, het was goed zoals het was.
zondag 20 juli 2008 om 04:21
zondag 20 juli 2008 om 10:13
Was je vannacht wakker omdat je pijn had? Hoe gaat het met je, Leo?
Toch herken ik juist wel wat je schrijft. Maar voor mij was het jullie verhalen en reacties hier die mij dat eerst gaven. Dat het bestond.
Dat ik niet alleen was.
En inderdaad, dat wat in het boek beschreven wordt, lijkt over mij te gaan, ik kan bij al haar stukjes zo zelf talloze voorbeelden geven.
En nu weet ik niet waar ik dan mee verder moet.
Ik wil er graag over schrijven, het nog verder uitzoeken, vertellen.
Maar het besef dat, hoe hard ik ook werkte binnen die relatie, het nooit echt fijn was geworden, heeft me vooral geholpen te begrijpen dat het daarom ook niet te vinden is in al die voorvallen die ik kan beschrijven.
Jullie hebben me geholpen van de grote lijnen en een enorm rot-gevoel, naar de herinneringen zelf en dan weer naar de patronen terug te gaan.
En ondertussen heb ik ergens achter me gelaten, dat idee dat hier dus niet over te praten valt met anderen en dat je je zo kunt schamen voor alles.
Dat is wat ik in het boek ook weer zie.
Het is dus mogelijk om op een later moment terug te kijken en jezelf niet zo'n ontzettend stom te vinden, maar op een beetje zorgzame en nuchtere manier te zien hoe het zo heeft kunnen gaan allemaal.
Ik wil dat heel graag.
Daarom wordt ik ook zo verdrietig van een opmerking van een ander, die voorbijgaat aan hoe moeilijk je relatie met je zelf dus is wanneer je zou toegeven over een relatie waarin geweld plaatsvind, of zoals ook een keer was geschreven, dat je wanneer je er over kunt praten en daar ook veel aan hebt, je zwelgt in zelfmedelijden.
Ik ben zo hard geweest voor mijzelf. Er was geen tijd en geen plaats voor die zorgzame blik naar mij.
Altijd maar aan het balanceren en ondertussen zo die negatieve gedachten en het opgeven van steeds meer.
Er zijn echt idiote dingen gebeurd, en ik verbaas mij nog steeds over hoe ik die zelf heb verdraaid in mijn hoofd, om maar niet te weten en dus te voelen wat het eigenlijk inhield dat ik het toestond. Wanneer ik het 'goedmaakte' met ex en erover heen stapte, een nieuwe (verloren) grens over.
Toch herken ik juist wel wat je schrijft. Maar voor mij was het jullie verhalen en reacties hier die mij dat eerst gaven. Dat het bestond.
Dat ik niet alleen was.
En inderdaad, dat wat in het boek beschreven wordt, lijkt over mij te gaan, ik kan bij al haar stukjes zo zelf talloze voorbeelden geven.
En nu weet ik niet waar ik dan mee verder moet.
Ik wil er graag over schrijven, het nog verder uitzoeken, vertellen.
Maar het besef dat, hoe hard ik ook werkte binnen die relatie, het nooit echt fijn was geworden, heeft me vooral geholpen te begrijpen dat het daarom ook niet te vinden is in al die voorvallen die ik kan beschrijven.
Jullie hebben me geholpen van de grote lijnen en een enorm rot-gevoel, naar de herinneringen zelf en dan weer naar de patronen terug te gaan.
En ondertussen heb ik ergens achter me gelaten, dat idee dat hier dus niet over te praten valt met anderen en dat je je zo kunt schamen voor alles.
Dat is wat ik in het boek ook weer zie.
Het is dus mogelijk om op een later moment terug te kijken en jezelf niet zo'n ontzettend stom te vinden, maar op een beetje zorgzame en nuchtere manier te zien hoe het zo heeft kunnen gaan allemaal.
Ik wil dat heel graag.
Daarom wordt ik ook zo verdrietig van een opmerking van een ander, die voorbijgaat aan hoe moeilijk je relatie met je zelf dus is wanneer je zou toegeven over een relatie waarin geweld plaatsvind, of zoals ook een keer was geschreven, dat je wanneer je er over kunt praten en daar ook veel aan hebt, je zwelgt in zelfmedelijden.
Ik ben zo hard geweest voor mijzelf. Er was geen tijd en geen plaats voor die zorgzame blik naar mij.
Altijd maar aan het balanceren en ondertussen zo die negatieve gedachten en het opgeven van steeds meer.
Er zijn echt idiote dingen gebeurd, en ik verbaas mij nog steeds over hoe ik die zelf heb verdraaid in mijn hoofd, om maar niet te weten en dus te voelen wat het eigenlijk inhield dat ik het toestond. Wanneer ik het 'goedmaakte' met ex en erover heen stapte, een nieuwe (verloren) grens over.
zondag 20 juli 2008 om 10:19
Ik heb gedroomd, echt een hele lange enge droom, het voelde zo echt.
Was weer in het huis en ik ben de hele droom bezig geweest om een moment te vinden om weg te kunnen gaan bij ex vandaan. Kon hem niets laten merken, die spanning was zo tastbaar. Het voorzichtig je spullen bij elkaar zoeken, net doen alsof en met hem praten, antwoord geven.
Steeds was er weer iets waardoor ik werd tegengehouden, net zo'n gevoel alsof je wilt rennen maar je komt niet vooruit.
Bijna bij de deur, dat idee.
Ik word echt niet goed van dat soort dromen, want het lijkt zelfs daar of je gek bent. Er gebeurde namelijk niets, er waren alleen die spanningen en dat hij me zo in de gaten hield. Maar niets wordt uitgesproken, ik durf niet te zeggen, ik ga weg.
Was weer in het huis en ik ben de hele droom bezig geweest om een moment te vinden om weg te kunnen gaan bij ex vandaan. Kon hem niets laten merken, die spanning was zo tastbaar. Het voorzichtig je spullen bij elkaar zoeken, net doen alsof en met hem praten, antwoord geven.
Steeds was er weer iets waardoor ik werd tegengehouden, net zo'n gevoel alsof je wilt rennen maar je komt niet vooruit.
Bijna bij de deur, dat idee.
Ik word echt niet goed van dat soort dromen, want het lijkt zelfs daar of je gek bent. Er gebeurde namelijk niets, er waren alleen die spanningen en dat hij me zo in de gaten hield. Maar niets wordt uitgesproken, ik durf niet te zeggen, ik ga weg.
zondag 20 juli 2008 om 10:27
Goedemorgen lieve allemaal
Wat zijn hier weer veel en heftige dingen geschreven.. en wat ik, als een soort rode draad, tegen elk van jullie (én tegen mezelf!) zou willen zeggen, nu, is: wat heb je nu nodig om je beter te voelen? Perel, afschuwelijke situatie, maar ik hoop dat je iets, wat ook, kunt doen om je in ieder geval deze twee weken vakantie een beetje op te laden. En Iseo, jij ook. En de anderen.
Ik merk dat ik wel heel boos ben. Het is alsof ik zo aan het evalueren ben. Heel mijn vriendenkring door. De een na de ander. Vrijdag was Sennah jarig en er zijn doodgewoon vriendinnen die er niet eens aan gedacht hebben. Zijn dat dan echte vriendinnen, of verwacht ik teveel? Nu weer een aanvaring met een vriendin die zelf geen kinderen heeft. De dag na Sennah's verjaardag krijg ik een doorgestuurd pps in mijn mail, verder niks persoonlijks. En daar val ik dan over. Zeg er iets van, netjes. Maar dan vindt ze dus dat ik pissig ben en dat zij dat niet verdient.
Schrijf ik terug dat ze aan mijn partner toch ook een kaart stuurt, en dat mijn kinderen ook bij mij horen, dan antwoordt ze dat ze niets met kinderen heeft omdat zij ze niet heeft, en dat bij hun alleen het petekind op de kalender staat. Ja!! Maar daarmee voel ik me een heel stuk ontkend. Ik bén moeder, en ik héb kinderen, ook al zijn ze niet hier! Ze horen ook bij mij, bij wie ik ben.
Dit soort dingen dus. Gek, eerder liet ik alles maar gelaten over me heen komen, en nu zeg ik er iets van. Maar dan krijg ik wel vanalles over me heen. Alleen, ik kan het niet meer laten liggen. Ik kan niets meer gewoon 'laten', geloof ik. Dat heb ik met heel veel dingen veel te lang gedaan, voor de lieve vrede, voor de relaties. Heb ik ze zo soms in stand gehouden?.. nadenkertje. Wat vinden jullie hiervan, reageer ik soms overdreven? Ik weet soms niet meer wat normaal is, geloof ik. Nu ik dingen voel.
Wat zijn hier weer veel en heftige dingen geschreven.. en wat ik, als een soort rode draad, tegen elk van jullie (én tegen mezelf!) zou willen zeggen, nu, is: wat heb je nu nodig om je beter te voelen? Perel, afschuwelijke situatie, maar ik hoop dat je iets, wat ook, kunt doen om je in ieder geval deze twee weken vakantie een beetje op te laden. En Iseo, jij ook. En de anderen.
Ik merk dat ik wel heel boos ben. Het is alsof ik zo aan het evalueren ben. Heel mijn vriendenkring door. De een na de ander. Vrijdag was Sennah jarig en er zijn doodgewoon vriendinnen die er niet eens aan gedacht hebben. Zijn dat dan echte vriendinnen, of verwacht ik teveel? Nu weer een aanvaring met een vriendin die zelf geen kinderen heeft. De dag na Sennah's verjaardag krijg ik een doorgestuurd pps in mijn mail, verder niks persoonlijks. En daar val ik dan over. Zeg er iets van, netjes. Maar dan vindt ze dus dat ik pissig ben en dat zij dat niet verdient.
Schrijf ik terug dat ze aan mijn partner toch ook een kaart stuurt, en dat mijn kinderen ook bij mij horen, dan antwoordt ze dat ze niets met kinderen heeft omdat zij ze niet heeft, en dat bij hun alleen het petekind op de kalender staat. Ja!! Maar daarmee voel ik me een heel stuk ontkend. Ik bén moeder, en ik héb kinderen, ook al zijn ze niet hier! Ze horen ook bij mij, bij wie ik ben.
Dit soort dingen dus. Gek, eerder liet ik alles maar gelaten over me heen komen, en nu zeg ik er iets van. Maar dan krijg ik wel vanalles over me heen. Alleen, ik kan het niet meer laten liggen. Ik kan niets meer gewoon 'laten', geloof ik. Dat heb ik met heel veel dingen veel te lang gedaan, voor de lieve vrede, voor de relaties. Heb ik ze zo soms in stand gehouden?.. nadenkertje. Wat vinden jullie hiervan, reageer ik soms overdreven? Ik weet soms niet meer wat normaal is, geloof ik. Nu ik dingen voel.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 20 juli 2008 om 10:32
PS. Ik noem het vriendinnen, omdat ik eigenlijk geen ander goed woord heb. Eén vriendin heb ik, die ik echt als goede vriendin beschouw, bij wie ik mezelf ben (durf te zijn), die niet 'trekt', die met een half woord de gevoelige dingen begrijpt. De anderen voel ik meer op afstand, hou ik ook iets meer op afstand misschien; ze zijn iets tussen vriendin en kennis in, of zo.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 20 juli 2008 om 10:41
Hoi lieve Elmer
Ik vind je helemaal niet overdreven reageren, om maar even met je vraag te beginnen. Ik heb er bewondering voor dat jij steeds meer opkomt voor wat jij nodig hebt en probeert duidelijk te maken hoe jij je ergens bij voelt. Is ontzettend belangrijk.
Geen wonder dat er heftige gevoelens bij komen kijken. Jij hebt zo veel meegemaakt en de manier waarop je steeds meer ruimte durft in te nemen en hoe je zo sterk bent en steeds kiest voor het moeilijke pad omdat je weet dat dat de weg van de liefde en echtheid is, zo bijzonder.
Vergeet niet dat mensen soms verdedigend en heftig kunnen reageren als je ze wijst op iets wat ze niet willen toegeven.
En jij vraagt je dan meteen voor jezelf af of het iets is wat jíj verkeerd doet en of jouw motieven wel kloppen enzo.
Ik vind je helemaal niet overdreven reageren, om maar even met je vraag te beginnen. Ik heb er bewondering voor dat jij steeds meer opkomt voor wat jij nodig hebt en probeert duidelijk te maken hoe jij je ergens bij voelt. Is ontzettend belangrijk.
Geen wonder dat er heftige gevoelens bij komen kijken. Jij hebt zo veel meegemaakt en de manier waarop je steeds meer ruimte durft in te nemen en hoe je zo sterk bent en steeds kiest voor het moeilijke pad omdat je weet dat dat de weg van de liefde en echtheid is, zo bijzonder.
Vergeet niet dat mensen soms verdedigend en heftig kunnen reageren als je ze wijst op iets wat ze niet willen toegeven.
En jij vraagt je dan meteen voor jezelf af of het iets is wat jíj verkeerd doet en of jouw motieven wel kloppen enzo.
zondag 20 juli 2008 om 10:43
Lieve Leo, een massage, eens kijken of ik dat nog regelen kan . Ik heb al heel snel vakantie hoor en het komt ook wel goed, zal waarschijnlijk niet alles uit mijn hoofd kunnen bannen maar veel toch wel.
Ik heb weer slecht geslapen vannacht, onrustig, liggen spoken. Niet dromen maar dus wel hetzelfde effect Iseo. Met die droom ben je waarschijnlijk toch je gevoelens aan het verwerken.
Lieve Veer,
jij voelt het, het is jouw gevoel en het vervelendste lijkt mij dat, als je het bespreekbaar maakt, je het gevoel krijgt niet gehoord worden en er niet te mogen zijn.
Of je verwachtingen te hoog zijn, in sommige gevallen misschien wel. Vind dit moeilijk aan je uit te leggen zo op het forum. Als jij je verwachtingen bijstelt in het kontakt met sommige van die vriendinnen/kennissen zal het gedrag van hun je minder raken. Je leeft zo intens en bent daardoor zo kwetsbaar. Niet iedereen houdt daar rekening mee en ziet dat ook. Ik vind het wel heel dapper en goed van je dat je het bespreekbaar maakt maar dan komt ook direkt het lastige he. Je krijgt een reactie die je liever niet had gehad. Hoe had je gewild dat er gereageerd was en is dat een reële verwachting? Of zit daar verschil tussen?
Ik heb trouwens gisteren de Happinezz gekocht. Een paar zeer interessante artikelen over de manier van communiceren en stemgebruik
liefs Zonlicht
Ik heb weer slecht geslapen vannacht, onrustig, liggen spoken. Niet dromen maar dus wel hetzelfde effect Iseo. Met die droom ben je waarschijnlijk toch je gevoelens aan het verwerken.
Lieve Veer,
jij voelt het, het is jouw gevoel en het vervelendste lijkt mij dat, als je het bespreekbaar maakt, je het gevoel krijgt niet gehoord worden en er niet te mogen zijn.
Of je verwachtingen te hoog zijn, in sommige gevallen misschien wel. Vind dit moeilijk aan je uit te leggen zo op het forum. Als jij je verwachtingen bijstelt in het kontakt met sommige van die vriendinnen/kennissen zal het gedrag van hun je minder raken. Je leeft zo intens en bent daardoor zo kwetsbaar. Niet iedereen houdt daar rekening mee en ziet dat ook. Ik vind het wel heel dapper en goed van je dat je het bespreekbaar maakt maar dan komt ook direkt het lastige he. Je krijgt een reactie die je liever niet had gehad. Hoe had je gewild dat er gereageerd was en is dat een reële verwachting? Of zit daar verschil tussen?
Ik heb trouwens gisteren de Happinezz gekocht. Een paar zeer interessante artikelen over de manier van communiceren en stemgebruik
liefs Zonlicht
zondag 20 juli 2008 om 10:48
Dat is het in al die dingen, waar ik nu dus boos om kan worden: het me niet gehoord of gezien voelen, simpelweg een deel van mezelf wordt doodgewoon ontkend (de kinderen), zo voel ik het! En het lijkt wel alsof dat dus niet mag. Omdat ik er eerder niet zoveel praat over maakte. Eerder accepteerde ik alles maar gelaten. Maar nu voel ik, en vallen me dingen op. Ik merk ook dat ik eindelijk iets meer ruimte aan het innemen ben, en ik vind het eng (want zelfs zo'n mail schrijf ik met kloppend hart van angst, als ik dus zoiets zeg en ik zeg het nog netjes, vanuit mijn eigen beleving en niet als verwijt!) maar ik dóe het wel. Dat vind ik vooruitgang.
Ook boosheid voelen, dat vind ik ook vooruitgang.
Want lange tijd voelde ik dus nooit iets.
Die Happinez heb ik afgelopen donderdag trouwens ook gekocht. Juist vanwege die artikelen, Zonlicht!
Ook boosheid voelen, dat vind ik ook vooruitgang.
Want lange tijd voelde ik dus nooit iets.
Die Happinez heb ik afgelopen donderdag trouwens ook gekocht. Juist vanwege die artikelen, Zonlicht!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 20 juli 2008 om 11:05
Lieve Veer,
je beschrijft het zo goed wat er gebeurt! En juist omdat jij meer ruimte inneemt stuit je op weerstand bij sommige mensen. Want je bent natuurlijk grenzen aan het verplaatsen.
Dat jij er nu wel meer over wilt praten betekent ook dat je mensen dwingt(bedoel dit niet negatief hoor!!) hun grenzen te bepalen. Misschien raakt het hun wel teveel, vinden ze het te confronterend en was jou niet praten wel heel veilig voor hun.
Jouw veranderingen dwingen hen ook te veranderen en ja, dat gaaat niet altijd zo als je het graag zou zien.
Ik heb dat gemerkt tijdens mijn scheiding. Je merkt dan uiteindelijk wie je echte vrienden zijn, maar je merkt ook dat er mensen zijn die je gewoon uit de weg gaan. Mensen waar je jarenlang een goede band mee hebt gehad. Waarschijnlijk omdat het voor henzelf te confronterend is. Mijn scheiding dwong natuurlijk tot nadenken en riep misschien wel confrontaties op in hun eigen huwelijk.
Het vervelende van het pakket waar jij en ik in zitten is dat maar weinig mensen echt kunnen begrijpen wat je voelt en doormaakt. En voor iemand die geen kinderen heeft is dat natuurlijk helemaal onvoorstelbaar. Maar ik vind dat geen excuus om jou niet te horen! Want ondanks alles kan ze je wel het gevoel geven dat je bestaat. Naar je luisteren en je helpen en als ik het zo lees is het dat waar het aan ontbreekt!
Grappig ik heb 'm ook gekocht vanwege die artikelen!
je beschrijft het zo goed wat er gebeurt! En juist omdat jij meer ruimte inneemt stuit je op weerstand bij sommige mensen. Want je bent natuurlijk grenzen aan het verplaatsen.
Dat jij er nu wel meer over wilt praten betekent ook dat je mensen dwingt(bedoel dit niet negatief hoor!!) hun grenzen te bepalen. Misschien raakt het hun wel teveel, vinden ze het te confronterend en was jou niet praten wel heel veilig voor hun.
Jouw veranderingen dwingen hen ook te veranderen en ja, dat gaaat niet altijd zo als je het graag zou zien.
Ik heb dat gemerkt tijdens mijn scheiding. Je merkt dan uiteindelijk wie je echte vrienden zijn, maar je merkt ook dat er mensen zijn die je gewoon uit de weg gaan. Mensen waar je jarenlang een goede band mee hebt gehad. Waarschijnlijk omdat het voor henzelf te confronterend is. Mijn scheiding dwong natuurlijk tot nadenken en riep misschien wel confrontaties op in hun eigen huwelijk.
Het vervelende van het pakket waar jij en ik in zitten is dat maar weinig mensen echt kunnen begrijpen wat je voelt en doormaakt. En voor iemand die geen kinderen heeft is dat natuurlijk helemaal onvoorstelbaar. Maar ik vind dat geen excuus om jou niet te horen! Want ondanks alles kan ze je wel het gevoel geven dat je bestaat. Naar je luisteren en je helpen en als ik het zo lees is het dat waar het aan ontbreekt!
Grappig ik heb 'm ook gekocht vanwege die artikelen!
zondag 20 juli 2008 om 11:05
Elmer
Wat wel moeilijk is, is dat je dan een reactie verwacht.
Wat Zon zegt dus, wat zou je willen en wat is realistisch dat iemand zou doen in dit geval? Waar liggen je verwachtingen?
Dat onderzoeken om jezelf een beetje te beschermen.
Het is echt vooruitgang, wat ga je toch goed ondanks de pijn.
(f)
Wat wel moeilijk is, is dat je dan een reactie verwacht.
Wat Zon zegt dus, wat zou je willen en wat is realistisch dat iemand zou doen in dit geval? Waar liggen je verwachtingen?
Dat onderzoeken om jezelf een beetje te beschermen.
Het is echt vooruitgang, wat ga je toch goed ondanks de pijn.
(f)
zondag 20 juli 2008 om 11:09
Ik denk dat een ander nooit helemaal kan begrijpen wat ik (of jij) voel, want al maak je hetzelfde mee (ik ben eerder ook gescheiden..), dan nog hoef je het niet precies hetzelfde te beleven. Dat verwacht ik ook niet van een ander, mijn man begrijpt dat ook niet echt helemaal, zeg maar.
Alleen, het gevoel dat je gezien en gehoord wordt, dat je gerespecteerd wordt, dat dát ook bij je hoort, het totaalpakket van wie je bent; daar verlang ik naar. En dat merk ik nu, als het er niet is. Als iemand niet eens moeite wil doen. En eerlijk gezegd heb ik daar nu heel veel minder geduld mee dan voorheen..
Alleen, het gevoel dat je gezien en gehoord wordt, dat je gerespecteerd wordt, dat dát ook bij je hoort, het totaalpakket van wie je bent; daar verlang ik naar. En dat merk ik nu, als het er niet is. Als iemand niet eens moeite wil doen. En eerlijk gezegd heb ik daar nu heel veel minder geduld mee dan voorheen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 20 juli 2008 om 11:11
Duidelijk dus, het is dus aan jou om te besluiten wat je er dan mee wilt. Je hebt er minder geduld mee dus die kontakten echt tot kennissen laten verworden ipv vriendinnen is een mogelijkheid. Hiermee kun je dan ook je eigen verwachtingspatroon bijstellen en zul jij minder teleurgesteld zijn!
Kun je hier iets mee?
Kun je hier iets mee?
zondag 20 juli 2008 om 11:14
zondag 20 juli 2008 om 11:20
Hé, leuk dat je dochter de afwas doet
Hier is het nu ook droog, na hele plensbuien eerder. Straks met de hond lopen, nu nog wat op de pc doen, vanmiddag denk ik filmpje kijken, ik zie wel.
Dat bedoelde ik eerder eigenlijk ook; het is net alsof ik in een periode zit waarin ik mijn kontakten aan het bekijken ben. Er doen zich dingen voor, die van mijn kant een reaktie oproepen, en nu om handelen (.. uitspreken) vragen, wil ik mezelf niet verloochenen. Ja, en dan worden sommige vriendinnen meer kennissen, waar ik dus minder mee ga delen, blijkbaar. Een proces wat volop in beweging is, merk ik.
Hier is het nu ook droog, na hele plensbuien eerder. Straks met de hond lopen, nu nog wat op de pc doen, vanmiddag denk ik filmpje kijken, ik zie wel.
Dat bedoelde ik eerder eigenlijk ook; het is net alsof ik in een periode zit waarin ik mijn kontakten aan het bekijken ben. Er doen zich dingen voor, die van mijn kant een reaktie oproepen, en nu om handelen (.. uitspreken) vragen, wil ik mezelf niet verloochenen. Ja, en dan worden sommige vriendinnen meer kennissen, waar ik dus minder mee ga delen, blijkbaar. Een proces wat volop in beweging is, merk ik.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 20 juli 2008 om 11:24
zondag 20 juli 2008 om 11:29
Wat helpt als je in kringetjes draait is dit toch te beschrijven, precies wat je hier nu doet! Dan zie je vanzelf mogelijkheden om die kringetjes te doorbreken. En zijn het wel kringetjes? Of toch spiralen, die wel omhoog draaien maar je het gevoel geven in kringetjes te lopen.
Ik ervaar in ieder geval dat praten en schrijven helpt, maakt je gedachten gewoon helderder. Ook al zeggen die mensen precies datgene tegen je wat je best weet en wat je ook van plan bent. Soms is het gewoon nodig dat van een ander te horen.
Ik ervaar in ieder geval dat praten en schrijven helpt, maakt je gedachten gewoon helderder. Ook al zeggen die mensen precies datgene tegen je wat je best weet en wat je ook van plan bent. Soms is het gewoon nodig dat van een ander te horen.
zondag 20 juli 2008 om 11:29
Even in de tv-gids kijken
*rent naar beneden*
'Moonstruck' met Cher, ik weet niet of het iets is hoor! Hond kwispelde al hoopvol, maar hij is nog niet aan de beurt. Wat voor hond heb jij trouwens? De mijne is een golden retriever en hij heet Sam. Zo, en nu zwaai ik gedag, even genoeg forum
Komt nog iets in me op over dat kringetje, Iseo: pak je dochter bij de hand, de hond bij zijn riem, en stap er gewoon uit , een andere richting in, je neus achterna, naar dat lichtpunt verderop. (Even een relativerend grapje, mag wel hé?)
*rent naar beneden*
'Moonstruck' met Cher, ik weet niet of het iets is hoor! Hond kwispelde al hoopvol, maar hij is nog niet aan de beurt. Wat voor hond heb jij trouwens? De mijne is een golden retriever en hij heet Sam. Zo, en nu zwaai ik gedag, even genoeg forum
Komt nog iets in me op over dat kringetje, Iseo: pak je dochter bij de hand, de hond bij zijn riem, en stap er gewoon uit , een andere richting in, je neus achterna, naar dat lichtpunt verderop. (Even een relativerend grapje, mag wel hé?)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
