Relaties
alle pijlers
bijna kruipen voor liefde bij je eigen man
vrijdag 4 juli 2008 om 16:26
Hallo allemaal,
Al 14 jaar zit ik in een relatie, waarvan wij wij 3 jaar zijn getrouwd en een zoontje hebben van 8 maanden.
5 jaar geleden ben ik een x in de fout gegaan, met een bekende nog wel en we zijn toch bij elkaar gebleven en dus zelfs getrouwd en een kind gekregen.
We zijn destijds ook in relatietherapy geweest en dat heeft alles wel wat duidelijker gemaakt tussen ons.
Nu dus 5 jaar verder en sinds mijn bevalling heb ik het idee dat mijn man zich weer net voeld als toen ik net was vreemdgegaan, hij zegt wel dat ie van me houdt, maar meer omdat het moet volgens mij, verder heb ik het gevoel alsof hij me negeert, raakt me niet aan (het doet hem ook niks of ik hem nu wel of niet aanraak), verteld me niks over werk, wat hij denkt, voelt, wilt niks met me ondernemen, is alleen met zijn zoon bezig(waar ik wel blij om ben), maar ben zelfs jaloers:-(
Wel weet ik dat hij goed contact heeft met een turkse vrouw van het werk(sms contact), zij is nog getrouwd maar wil van haar man af begreep ik, maar er zou geen reden voor zijn volgens mij man.
Ze smsen alleen omdat ze bang is voor haar man dat hij haar iets aandoet of wat dan ook, zijn telefoonrekening is dus best hoog, wel 400 smsjes per maand, alleen naar haar!
Nu heb ik niet het idee dat ze sex hebben ofzo, maar voor mijn gevoel gaan ze geestelijk wel degelijk vreemd zeg maar, ze delen alles met elkaar en ben bang dat hij daarom niks meer met mij wilt delen.
Laatst belde ik hem en vroeg hem hoe het met haar ging (wel sarcastisch, fout van mij), maar toen noemde hij mij een snol en hij ging verder met haar smsen want hij had geen zin om zijn tijd aan mij te verslinden.
Wel heeft mijn man toekomstdromen, en dan spreekt ie uit dat het een droom voor ons gezin is, een groter huis, andere auto, vakanties etc.... maar als ie boos is, zegt ie dat ik niet in die dromen voorkom en dat ie dat soms alleen zegt om mij gerust te stellen.
Dan vraag ik hem wat hij nou wil van mij en dan geeft ie aan dat hij de relatie allang heeft opgegeven en dat als ik verder met hem wil maar mijn best moet doen, want hij zal er geen energie meer in steken.
Nou kortgezegt, ik ben voor hem gaan kruipen als het ware, elke dag ontbijt op bed, ik laat de hond uit om hem te ontzien, geef de kleine eten en drinken om hem te ontzien,masseer hem als hij uit het werk komt, kook voor hem, bevredig hem sexueel zonder er iets voor terug te vragen noch te krijgen, ik ben dus aan het smeken eigenlijk om een beetje reactie, liefde, genegenheid, geborgenheid, sex, communicatie!!, helaas zonder resultaat!!
Het enige wat ik merk is dat hij niet meer zomaar boos word of mij een snol, hoer of wat dan ook noemt, soms verteld ie wel wat (onzinnige dingen dan),en dat maakt mij dan alweer blij eigenlijk!
Soms fantaseer ik om met die kleine alleen verder te gaan en hoe mijn leven er dan uit zal zien, maar dan al heel snel krijg ik het benauwd en denk ik, dat kan ik die kleine niet aan doen, moeten we op een flatje gaan zitten ofzo, kan mijn man ook niet missen, het idee dat ie dan misschien een ander krijgt waar die wel alle liefde aan zal geven, ppfff
Vreemdgaan zal ik nooit en tenimmer meer kunnen, weet wat het aanricht, weggaan bij mijn man durf en kan ik dus ook niet, maar van blijven zak ik steeds dieper in een put!
Heb ook gedacht aan hulp bij een psygoloog ofzo, besproken met mijn man, maar hij vind mensen die daar hulp gaan zoeken, zwakke mensen, en vind dat ik dan niet meer instaat zou zijn voor mijn zoontje te zorgen, terwijl als ik hulp zou krijgen het juist beter aankan denk ik, maarja, dat is een wellis nietes verhaal en dat word hem dus ook niet.
Nou, ik ben in iedergeval mijn verhaal even kwijt, maar weet me eigenlijk geen raad meer!
Voor diegene die het hebben gelezen, in iedergeval bedankt dat je de moeite nam.
Groetjes me
Al 14 jaar zit ik in een relatie, waarvan wij wij 3 jaar zijn getrouwd en een zoontje hebben van 8 maanden.
5 jaar geleden ben ik een x in de fout gegaan, met een bekende nog wel en we zijn toch bij elkaar gebleven en dus zelfs getrouwd en een kind gekregen.
We zijn destijds ook in relatietherapy geweest en dat heeft alles wel wat duidelijker gemaakt tussen ons.
Nu dus 5 jaar verder en sinds mijn bevalling heb ik het idee dat mijn man zich weer net voeld als toen ik net was vreemdgegaan, hij zegt wel dat ie van me houdt, maar meer omdat het moet volgens mij, verder heb ik het gevoel alsof hij me negeert, raakt me niet aan (het doet hem ook niks of ik hem nu wel of niet aanraak), verteld me niks over werk, wat hij denkt, voelt, wilt niks met me ondernemen, is alleen met zijn zoon bezig(waar ik wel blij om ben), maar ben zelfs jaloers:-(
Wel weet ik dat hij goed contact heeft met een turkse vrouw van het werk(sms contact), zij is nog getrouwd maar wil van haar man af begreep ik, maar er zou geen reden voor zijn volgens mij man.
Ze smsen alleen omdat ze bang is voor haar man dat hij haar iets aandoet of wat dan ook, zijn telefoonrekening is dus best hoog, wel 400 smsjes per maand, alleen naar haar!
Nu heb ik niet het idee dat ze sex hebben ofzo, maar voor mijn gevoel gaan ze geestelijk wel degelijk vreemd zeg maar, ze delen alles met elkaar en ben bang dat hij daarom niks meer met mij wilt delen.
Laatst belde ik hem en vroeg hem hoe het met haar ging (wel sarcastisch, fout van mij), maar toen noemde hij mij een snol en hij ging verder met haar smsen want hij had geen zin om zijn tijd aan mij te verslinden.
Wel heeft mijn man toekomstdromen, en dan spreekt ie uit dat het een droom voor ons gezin is, een groter huis, andere auto, vakanties etc.... maar als ie boos is, zegt ie dat ik niet in die dromen voorkom en dat ie dat soms alleen zegt om mij gerust te stellen.
Dan vraag ik hem wat hij nou wil van mij en dan geeft ie aan dat hij de relatie allang heeft opgegeven en dat als ik verder met hem wil maar mijn best moet doen, want hij zal er geen energie meer in steken.
Nou kortgezegt, ik ben voor hem gaan kruipen als het ware, elke dag ontbijt op bed, ik laat de hond uit om hem te ontzien, geef de kleine eten en drinken om hem te ontzien,masseer hem als hij uit het werk komt, kook voor hem, bevredig hem sexueel zonder er iets voor terug te vragen noch te krijgen, ik ben dus aan het smeken eigenlijk om een beetje reactie, liefde, genegenheid, geborgenheid, sex, communicatie!!, helaas zonder resultaat!!
Het enige wat ik merk is dat hij niet meer zomaar boos word of mij een snol, hoer of wat dan ook noemt, soms verteld ie wel wat (onzinnige dingen dan),en dat maakt mij dan alweer blij eigenlijk!
Soms fantaseer ik om met die kleine alleen verder te gaan en hoe mijn leven er dan uit zal zien, maar dan al heel snel krijg ik het benauwd en denk ik, dat kan ik die kleine niet aan doen, moeten we op een flatje gaan zitten ofzo, kan mijn man ook niet missen, het idee dat ie dan misschien een ander krijgt waar die wel alle liefde aan zal geven, ppfff
Vreemdgaan zal ik nooit en tenimmer meer kunnen, weet wat het aanricht, weggaan bij mijn man durf en kan ik dus ook niet, maar van blijven zak ik steeds dieper in een put!
Heb ook gedacht aan hulp bij een psygoloog ofzo, besproken met mijn man, maar hij vind mensen die daar hulp gaan zoeken, zwakke mensen, en vind dat ik dan niet meer instaat zou zijn voor mijn zoontje te zorgen, terwijl als ik hulp zou krijgen het juist beter aankan denk ik, maarja, dat is een wellis nietes verhaal en dat word hem dus ook niet.
Nou, ik ben in iedergeval mijn verhaal even kwijt, maar weet me eigenlijk geen raad meer!
Voor diegene die het hebben gelezen, in iedergeval bedankt dat je de moeite nam.
Groetjes me
donderdag 24 juli 2008 om 18:21
Dat is inderdaad geen kwartje meer..
Het is best moeilijk, het lijkt nu of we jou moeten gaan overtuigen dat je weg moet gaan.
Maar.. dat gevoel moet bij jou vandaan komen, lees alsjeblieft alles nog eens door. Wat je schrijft, 'erachter komen dat hij toch wel om me geeft'?!
Met zijn gedrag laat hij dat niet zien, juist het tegenovergestelde! En jij wilt het ook nog niet zien.
Het is best moeilijk, het lijkt nu of we jou moeten gaan overtuigen dat je weg moet gaan.
Maar.. dat gevoel moet bij jou vandaan komen, lees alsjeblieft alles nog eens door. Wat je schrijft, 'erachter komen dat hij toch wel om me geeft'?!
Met zijn gedrag laat hij dat niet zien, juist het tegenovergestelde! En jij wilt het ook nog niet zien.
donderdag 24 juli 2008 om 22:26
Tally, ik ben bang dat je, zélfs als je zíet dat je man vreemd gaat, je opnieuw je grenzen zult verleggen (want het was maar één keer, of hij had er spijt van, etc).
Ik vind het knap van je dat je blijft reageren in dit topic en je niet aangevallen voelt .
Als je de vier pagina's van dit topic leest, zul je zien welke gegronde redenen je al hebt om een andere weg in te slaan, en je zult ook gemakkelijk kunnen terugvinden wat jíj al hebt geprobeerd allemaal. Misschien is het wel goed voor je om de afgelopen vier pagina's terug te lezen
Ik vind het knap van je dat je blijft reageren in dit topic en je niet aangevallen voelt .
Als je de vier pagina's van dit topic leest, zul je zien welke gegronde redenen je al hebt om een andere weg in te slaan, en je zult ook gemakkelijk kunnen terugvinden wat jíj al hebt geprobeerd allemaal. Misschien is het wel goed voor je om de afgelopen vier pagina's terug te lezen
Peas on earth!
zondag 17 augustus 2008 om 11:37
quote:tally888 schreef op 24 juli 2008 @ 12:17:
Mijn kleine man merkt helemaal niks van ons gedoe hoor, hij is zo vrolijk, en krijgt ook van manlief veel liefde en aandacht.
Nou, hulp heb ik nog niet gezocht, dat komt wel.
Kinderen zijn echt supergevoelig. Die houd je niet snel voor de gek, hoor! En wat niet is kan nog komen....
En hulp zoeken zou ik echt doen! Niet langer wachten, maar actie!!!! Ik zou denk ik gewoon ziek worden van de situatie waarin jij maar afwacht. Krijg je daar geen last van dan? Als ik er niet over zou kunnen praten dan krijg ik hoofdpijn, buikpijn, huiduitslag en weet ik wat.... Doe NU iets!
Het enige wat steeds door mijn hoofd blijft spoken is: hoe is jouw zelfbeeld? Die kan toch niet echt best zijn (denk ik). Vind je niet van jezelf dat je meer waard bent? Dat je beter verdiend? Ik zou zeggen: hup, morgenvroeg een afspraak maken bij de huisarts en laten doorverwijzen of zelf een psycholoog zoeken!!!!!!!!!! Als je niet goed voor jezelf zorgt, kan je ook niet goed voor je kindje zorgen. Zowel moeder als kind hebben verzorging, aandacht en liefde nodig, niet alleen het kind.
Mijn kleine man merkt helemaal niks van ons gedoe hoor, hij is zo vrolijk, en krijgt ook van manlief veel liefde en aandacht.
Nou, hulp heb ik nog niet gezocht, dat komt wel.
Kinderen zijn echt supergevoelig. Die houd je niet snel voor de gek, hoor! En wat niet is kan nog komen....
En hulp zoeken zou ik echt doen! Niet langer wachten, maar actie!!!! Ik zou denk ik gewoon ziek worden van de situatie waarin jij maar afwacht. Krijg je daar geen last van dan? Als ik er niet over zou kunnen praten dan krijg ik hoofdpijn, buikpijn, huiduitslag en weet ik wat.... Doe NU iets!
Het enige wat steeds door mijn hoofd blijft spoken is: hoe is jouw zelfbeeld? Die kan toch niet echt best zijn (denk ik). Vind je niet van jezelf dat je meer waard bent? Dat je beter verdiend? Ik zou zeggen: hup, morgenvroeg een afspraak maken bij de huisarts en laten doorverwijzen of zelf een psycholoog zoeken!!!!!!!!!! Als je niet goed voor jezelf zorgt, kan je ook niet goed voor je kindje zorgen. Zowel moeder als kind hebben verzorging, aandacht en liefde nodig, niet alleen het kind.
zondag 17 augustus 2008 om 12:44
Hoi Tally,
Ik heb je topic en alle reacties gelezen en ik maak me grote zorgen om jou en om jullie zoontje. Ik heb zelf 7 jaar in een vrouwenopvang gewerkt als hulpverleenster en ik kén deze verhalen. De manipulatie, het goedpraten van zijn gedrag, de veronderstelling dat jullie kindje er niets van merkt, het smeken om aandacht, de 'goede' tijden waarin het even beter lijkt te gaan en waaruit je hoop put... Lieve meid, je zit overduidelijk in een relatie waarin sprake is van geweld! Misschien (nog) niet lichamelijk, maar zonder twijfel wel geestelijk.
Ik kan me goed voorstellen dat je zelf de draad kwijt bent op het moment. Als je al je halve leven een relatie hebt met iemand die jou niet goed behandeld, is dat iets wat 'normaal' is voor jou. Voor de buitenwereld is het helemaal niet normaal, omdat jij, net als iedereen, recht hebt op een relatie waarin je respectvol en liefdevol hoort te worden behandeld. Je partner hoort je maatje en vriend te zijn.. En niet iemand die jou laat smeken en kruipen, die je isoleert, manipuleert en kleineert.
Ik heb geen idee welk voorbeeld van een relatie je hebt gekregen uit je ouderlijk huis, maar het zou me niet verbazen als dat ook niet erg stabiel is geweest. Zijn er mensen waar je samen met je zoontje een tijdje terecht zou kunnen? Mensen die je echt kan vertrouwen en die je kunnen helpen met het maken van een keuze?
Verder... Ik hoop dat je weer even iets van je laat horen, want ik zag dat je al een tijdje niet meer hebt gereageerd...
Heel veel sterkte, ik hou je topic nog een tijdje in de gaten..
Elessare
Ik heb je topic en alle reacties gelezen en ik maak me grote zorgen om jou en om jullie zoontje. Ik heb zelf 7 jaar in een vrouwenopvang gewerkt als hulpverleenster en ik kén deze verhalen. De manipulatie, het goedpraten van zijn gedrag, de veronderstelling dat jullie kindje er niets van merkt, het smeken om aandacht, de 'goede' tijden waarin het even beter lijkt te gaan en waaruit je hoop put... Lieve meid, je zit overduidelijk in een relatie waarin sprake is van geweld! Misschien (nog) niet lichamelijk, maar zonder twijfel wel geestelijk.
Ik kan me goed voorstellen dat je zelf de draad kwijt bent op het moment. Als je al je halve leven een relatie hebt met iemand die jou niet goed behandeld, is dat iets wat 'normaal' is voor jou. Voor de buitenwereld is het helemaal niet normaal, omdat jij, net als iedereen, recht hebt op een relatie waarin je respectvol en liefdevol hoort te worden behandeld. Je partner hoort je maatje en vriend te zijn.. En niet iemand die jou laat smeken en kruipen, die je isoleert, manipuleert en kleineert.
Ik heb geen idee welk voorbeeld van een relatie je hebt gekregen uit je ouderlijk huis, maar het zou me niet verbazen als dat ook niet erg stabiel is geweest. Zijn er mensen waar je samen met je zoontje een tijdje terecht zou kunnen? Mensen die je echt kan vertrouwen en die je kunnen helpen met het maken van een keuze?
Verder... Ik hoop dat je weer even iets van je laat horen, want ik zag dat je al een tijdje niet meer hebt gereageerd...
Heel veel sterkte, ik hou je topic nog een tijdje in de gaten..
Elessare
donderdag 21 augustus 2008 om 10:09
Hallo allemaal,
Ten eerste mijn excusses dat ik even niks van me heb laten horen.
ER is uiteraard weer een hoop gebeurd en ben echt even ingestort geweest en heb me daarom volledig op mijn werk gestort en mijn zoontje natuurlijk.
Mijn man had 4 weken vakantie en die 4 weken waren een HEL!
Ondertussen heb ik eindelijk na wekenlange uitstel een afspraak gemaakt met de huisarts volgende week voor een verwijskaart naar psycholoog!( ben bang, weet niet hoe dat werkt, wat jemoet zeggen etc) maarja, dat zal wel loslopen toch.
Nog bedankt voor die laatste reacties trouwens!
Blogbabe, je had het over ziek worden door wat ik meemaak, klopt!! ik heb die 4 weken dat mijn man vrij was, bijna elke dag overgegeven, buikpijn, hoofdpijn etc..en veel puistjes (waarvan ik dacht er eindelijk van af te zijn geweest na pubertijd, haha), maar goed, das nu weer over.
Manlief was elke dag weg, kwam snachts pas tegen 4 uur thuis, was bij broer of neef ( yeh right), ik had geen zin meer om vragen te stellen.
Hetgeen wat ik het ergste vond, mijn zoontje wilde hij bij zich hebben, hoefde niet naar creche, maar meneer kwam pas tegen 11, of 12 uur zijn bed uit, dus die kleine kreeg tegen die tijd pas wat te drinken, eten en als ik hem belde om hem wakker temaken ofzo, hij nam gewoon niet op, reageerde niet op mijn sms en als ie het wel deed, reageerde hij boos, ik kan heus wel voor mijn eigen kind zorgen hoor!!!!, maar dat vonden ik en zijn moeder niet, ik zei er wat van en dan was ik een kkhoer, snol, blabla, en zijn moeder nam het dan voor me op en gaf mij gelijk, en toen heb ik die kleine gewoon weer naar de creche gebracht!, maar dat gaf me wel net even dat zetje om meer afstand van hem te nemen en dat het me nu dus allemaal net iets minder interesseerd wat hij wel of niet doet of zegt!, ik zoek ook totaal geen contac meer eigenlijk, ik laat het aan hem over.
Nu begint hij dus wel zelf af en toe ineens te vertellen hoe hoe zijn dag was ofzo, ik schrok er bijna van, zo wauw, hij deeld iets met mij!!!:-), dus het werpt wel zijn vruchten af, ook zijn we eindelijk is wat leuks gaan doen, naar de dierentuin gewest, dat was erg leuk, het leek net of we een echt heeel gelukkig gezinnetje waren!(zo voelde het ook)
Maar goed, ik hou in mijn achterhoofd dat het zo om kan slaan,.
Ik ben blij dat ik de stap heb durven zetten naar hulp, wie weet maakt dat mij sterker, en wie weet, gaat het beter als ik minder aandacht aan hem geef of hij neemt de stap om de knoop door te hakken, we zien het allemaal wel.
In mijn jeugd heb ik het trouwens wel heel erg goed gehad hoor, alleen was mijn vader wel erg dominant, net als mijn man zeg maar,maar hij had wel altijd respect voor mijn moeder en ons en zij werd op handen gedragen nadat zij alle huishoudelijke taken had volbracht zeg maar, hahahahah
NOu ja, jullie zijn weer even up to date!
Liefs
Ten eerste mijn excusses dat ik even niks van me heb laten horen.
ER is uiteraard weer een hoop gebeurd en ben echt even ingestort geweest en heb me daarom volledig op mijn werk gestort en mijn zoontje natuurlijk.
Mijn man had 4 weken vakantie en die 4 weken waren een HEL!
Ondertussen heb ik eindelijk na wekenlange uitstel een afspraak gemaakt met de huisarts volgende week voor een verwijskaart naar psycholoog!( ben bang, weet niet hoe dat werkt, wat jemoet zeggen etc) maarja, dat zal wel loslopen toch.
Nog bedankt voor die laatste reacties trouwens!
Blogbabe, je had het over ziek worden door wat ik meemaak, klopt!! ik heb die 4 weken dat mijn man vrij was, bijna elke dag overgegeven, buikpijn, hoofdpijn etc..en veel puistjes (waarvan ik dacht er eindelijk van af te zijn geweest na pubertijd, haha), maar goed, das nu weer over.
Manlief was elke dag weg, kwam snachts pas tegen 4 uur thuis, was bij broer of neef ( yeh right), ik had geen zin meer om vragen te stellen.
Hetgeen wat ik het ergste vond, mijn zoontje wilde hij bij zich hebben, hoefde niet naar creche, maar meneer kwam pas tegen 11, of 12 uur zijn bed uit, dus die kleine kreeg tegen die tijd pas wat te drinken, eten en als ik hem belde om hem wakker temaken ofzo, hij nam gewoon niet op, reageerde niet op mijn sms en als ie het wel deed, reageerde hij boos, ik kan heus wel voor mijn eigen kind zorgen hoor!!!!, maar dat vonden ik en zijn moeder niet, ik zei er wat van en dan was ik een kkhoer, snol, blabla, en zijn moeder nam het dan voor me op en gaf mij gelijk, en toen heb ik die kleine gewoon weer naar de creche gebracht!, maar dat gaf me wel net even dat zetje om meer afstand van hem te nemen en dat het me nu dus allemaal net iets minder interesseerd wat hij wel of niet doet of zegt!, ik zoek ook totaal geen contac meer eigenlijk, ik laat het aan hem over.
Nu begint hij dus wel zelf af en toe ineens te vertellen hoe hoe zijn dag was ofzo, ik schrok er bijna van, zo wauw, hij deeld iets met mij!!!:-), dus het werpt wel zijn vruchten af, ook zijn we eindelijk is wat leuks gaan doen, naar de dierentuin gewest, dat was erg leuk, het leek net of we een echt heeel gelukkig gezinnetje waren!(zo voelde het ook)
Maar goed, ik hou in mijn achterhoofd dat het zo om kan slaan,.
Ik ben blij dat ik de stap heb durven zetten naar hulp, wie weet maakt dat mij sterker, en wie weet, gaat het beter als ik minder aandacht aan hem geef of hij neemt de stap om de knoop door te hakken, we zien het allemaal wel.
In mijn jeugd heb ik het trouwens wel heel erg goed gehad hoor, alleen was mijn vader wel erg dominant, net als mijn man zeg maar,maar hij had wel altijd respect voor mijn moeder en ons en zij werd op handen gedragen nadat zij alle huishoudelijke taken had volbracht zeg maar, hahahahah
NOu ja, jullie zijn weer even up to date!
Liefs
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:30
Nou, dat is alvast stap 1 dan. Goed zo! Ik hoop dat je snel de kracht vindt om de volgende stappen ook te zetten. Goed trouwens dat je schoonmoeder ook ziet hoe hij jou behandelt. Succes en houd ons op de hoogte. Heb je nog een keer een peptalk nodig, of wil je even wat van je afschrijven, we zijn hier hoor.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zondag 24 augustus 2008 om 16:45
Sorry maar ben het niet zo eens met Blogbabe.. en met jou ook niet Tally hoe kun je zeggen dat het beter gaat als hij jou uitscheldt voor kkhoer?? Jij bent wel de moeder van zijn kind hoor! En dat hij nu wel (in mijn ogen minimale) aandacht aan jou schenkt doet hij volgens mij omdat de grond onder hem wegzakt, JIJ nam eerder al het initiatief en bent daar nu mee gestopt meneer heeft heus wel door hoe hij zich heeft gedragen en nu jij niet meer aanhankelijk doet gaat ie opeens zijn 'best' doen. Meid waarom blijf je bij hem? En dat meen ik serieus waarom... omdat hij de vader van je kind is? Omdat je je 'veilig' bij hem voelt? Omdat je liefde met hem deelt? Ben je bang alles alleen te moeten doen? Als je het voor je kind doet doe het dan niet.. mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik nog jong was en ben daar erg dankbaar voor, ik heb liever dat mijn ouders gescheiden zijn dan dat ik elke dag van mijn jeugd had moeten leven in een huis waar een gespannen sfeer heerst en waar mijn ouders NUL affectie vertonen aan elkaar en niet gelukkig zijn. dan maar liever apart en gelukkig! Sorry voor mijn emotionele bericht maar ik vind het gewoon fout dat jullie kind dit mee krijgt..
zondag 24 augustus 2008 om 18:33
Evergreen, ik denk dat we het juist wel met elkaar eens zijn, hoor! Ik schreef: wat goed dat je hulp hebt gezocht! Ik hoop dus juist dat ze door die hulp gaat inzien dat ze veeeeel meer waard is. En dat ze dan dus zelf gaat inzien welke beslissingen ze moet gaan nemen. Sommige mensen zien dat gelijk, anderen hebben eerst een professional nodig die ze in de juiste richting duwt. Ik vind het ook heel fout dat het kind alles meekrijgt enzo..... Ik hoop dat ze straks (met hulp) inziet dat ze het ook alleen kan en dat ze sterker wordt door de hulp.
Tally, ik gun je het aller-aller-beste! Dat verdien je! Neem geen genoegen met minder....
Tally, ik gun je het aller-aller-beste! Dat verdien je! Neem geen genoegen met minder....
woensdag 3 september 2008 om 11:55
Hallootjes, daar ben ik weer!!
Ik ben ondertussen dus ingestort geweest en heb me 1 week moeten ziekmelden.
Nu ben ik wel weer aan het werk, maar moest nu toch echt uitleg aan mijn baas gaan geven, die hebben er veel begrip voor en helpen en steunen war nodig.
Ik heb eindelijk officieel een afspraak met PsyQ gemaakt, na elke keer te hebben uitgesteld, mezelf voor te liegen, nu moest het gewoon echt, morgen heb ik die afspraak en mijn baas weet ervan.
Mijn man had zijn mobiel geleegd in de laptop maar was vergeten dat je daar ook een hoop info uit kon halen, en toevallig ging ik fotos op een cd branden en kwam ik dingen van zijn gsm tegen.
Ik confronteerde hem ermee dat ik had gezien dat hij snachts tussen 2 en 4 uur, elke minuut wel een sms had gestuurd naar een vodafone nummer en dat ik ook wist dat op zijn telefoonrek stond dat hij in 23 dagen wel 780 smsjes had gestuurd (waarvan misschien 10 naar mij), ik gaf aan dat ik het geen normale vriendschap vond en wat ze nu toch allemaal te bespreken hebben, zijn reactie: het is een normale vriendschap, ik blijf met haar smsen, het is tenslotte je eigen schuld dat ik die vriendschap met haar heb en als het je niet bevalt ga je maar weg!!, toen stortte ik dus zeg maar in en daarnaast sliep mijn zoontje al een paar nachten heel slecht vanweg tandjes die doorkomen, dus had in 1 week misschien 10 uur geslapen en die stress erbij, ik kon niet meer.
Spannend mijn eerste gesprek, ik hoop dat ze bij mij een knop kunnen omzetten dat ik gewoon daadwerkelijk stappen durf te nemen en sterker word, van deze nervositeit af kom, zodat ik weer functioneer.
weer bedankt voor alle steun en begrip!, jullie merken het misschien nog niet omdat ik nog bij hem ben, maar het helpt me enorm!
Ik ben ondertussen dus ingestort geweest en heb me 1 week moeten ziekmelden.
Nu ben ik wel weer aan het werk, maar moest nu toch echt uitleg aan mijn baas gaan geven, die hebben er veel begrip voor en helpen en steunen war nodig.
Ik heb eindelijk officieel een afspraak met PsyQ gemaakt, na elke keer te hebben uitgesteld, mezelf voor te liegen, nu moest het gewoon echt, morgen heb ik die afspraak en mijn baas weet ervan.
Mijn man had zijn mobiel geleegd in de laptop maar was vergeten dat je daar ook een hoop info uit kon halen, en toevallig ging ik fotos op een cd branden en kwam ik dingen van zijn gsm tegen.
Ik confronteerde hem ermee dat ik had gezien dat hij snachts tussen 2 en 4 uur, elke minuut wel een sms had gestuurd naar een vodafone nummer en dat ik ook wist dat op zijn telefoonrek stond dat hij in 23 dagen wel 780 smsjes had gestuurd (waarvan misschien 10 naar mij), ik gaf aan dat ik het geen normale vriendschap vond en wat ze nu toch allemaal te bespreken hebben, zijn reactie: het is een normale vriendschap, ik blijf met haar smsen, het is tenslotte je eigen schuld dat ik die vriendschap met haar heb en als het je niet bevalt ga je maar weg!!, toen stortte ik dus zeg maar in en daarnaast sliep mijn zoontje al een paar nachten heel slecht vanweg tandjes die doorkomen, dus had in 1 week misschien 10 uur geslapen en die stress erbij, ik kon niet meer.
Spannend mijn eerste gesprek, ik hoop dat ze bij mij een knop kunnen omzetten dat ik gewoon daadwerkelijk stappen durf te nemen en sterker word, van deze nervositeit af kom, zodat ik weer functioneer.
weer bedankt voor alle steun en begrip!, jullie merken het misschien nog niet omdat ik nog bij hem ben, maar het helpt me enorm!
woensdag 3 september 2008 om 12:48
hoi meid
ik heb je topic gelezen en alle reacties daarop.
je schreef dat je man een vriendschap heeft met een turkse vrouw.
nou weet ik dat in die cultuur vriendschap(tussen man en vrouw) niet iets vanzelfsprekend is ,(zeker niet omdat dat al speelde terwijl ze nog getrouwd was.)
m.a.w . jou man heeft een relatie met haar .
ook al die velen sms jes die hij verstuurd en haar boven jouw verkiest.!!
en geloof me die turkse vrouw zit gewoon te wachten tot ze weer redelijk ""veilig"" is en stort zich dan in de armen van jouw man.....
ook dat hij in zijn vakantie alleen maar ""weg"" was zegt genoeg
trek je conclusie meid tel alles bij elkaar op .
neem zelf de stap voordat zij dat voor je doen(je man en die vrouw)
ik wens je heel veel sterkte meid!!!
ik heb je topic gelezen en alle reacties daarop.
je schreef dat je man een vriendschap heeft met een turkse vrouw.
nou weet ik dat in die cultuur vriendschap(tussen man en vrouw) niet iets vanzelfsprekend is ,(zeker niet omdat dat al speelde terwijl ze nog getrouwd was.)
m.a.w . jou man heeft een relatie met haar .
ook al die velen sms jes die hij verstuurd en haar boven jouw verkiest.!!
en geloof me die turkse vrouw zit gewoon te wachten tot ze weer redelijk ""veilig"" is en stort zich dan in de armen van jouw man.....
ook dat hij in zijn vakantie alleen maar ""weg"" was zegt genoeg
trek je conclusie meid tel alles bij elkaar op .
neem zelf de stap voordat zij dat voor je doen(je man en die vrouw)
ik wens je heel veel sterkte meid!!!
woensdag 3 september 2008 om 16:16
Ik heb ondertussen eindelijk een reactie van mijn man gehad met: ik ga je negeren, dus ga maar met je neus naar de muur staan en ga pas weg als ik het zeg!, (geen idee waar dat op slaat), en dat ik haar belde in de hoop een sms te zien van haar en waarom ik altijd iets doe om hem boos te maken, en waarom ik zo ben......, dus ik reageerde zo van, nou, had leuk geweest als ze had gereageerd, dan had ik misschien wel jou ware gezicht gezien! en waarom hij nu eigenlijk boos is, of dat is omdat ie bang was dat ik die inderdaad te zien zou krijgen?? en dat ik mij als boosdoener, leugenaar mag blijven aanwijzen maar alleen zichzelf voor de gek houd en niet mij! zijn antwoord was alleen, fuck you en laat mijn collega met rust!, hahaha,ik heb hem tegen zijn zere been geraakt denk:-)
ondertussen ben ik doodsbang voor als hij vannavond thuiskomt, want dan krijg ik natuurlijk de wind van voren!!maar ik voel me een stuk sterker nu ik het op mijn werk heb verteld, weet dat er mensen achter me staan en dat ik morgen mijn 1e gesprek met psycholoog heb!
Ik hou julie op de hoogte
ondertussen ben ik doodsbang voor als hij vannavond thuiskomt, want dan krijg ik natuurlijk de wind van voren!!maar ik voel me een stuk sterker nu ik het op mijn werk heb verteld, weet dat er mensen achter me staan en dat ik morgen mijn 1e gesprek met psycholoog heb!
Ik hou julie op de hoogte
woensdag 3 september 2008 om 16:59
780 smsjes in 23 dagen...
en jou uitschelden voor khoer....
Ook ik vraag me echt af, waarom heb je je koffers nog niet gepakt? Je hebt dan misschien 5 jaar geleden een fout gemaakt. En jouw man trouwens ook. (lijkt me al geen goede en stabiele basis als er 2 vreemd zijn gegaan).
Jullie hebben er wel voor gekozen om verder te gaan en te trouwen en een kindje te krijgen. Het lijkt er niet op dat jouw man nog steeds hiervoor kiest. Waarschijnlijk wacht hij tot die andere vrouw officieel vrij is van haar man en voor je het weet is hij met de noorderzon vertrokken. Ik zou daar niet op gaan wachten. Confronteer hem nu met het feit dat het jou beter lijkt om uit elkaar te gaan of in iedergeval dat het zoals het nu gaat niet verder kan gaan. En wilt hij niet voor jullie relatie vechten, ga dan ajb heel snel bij hem weg.
Dan kun jij ook verder met je leven en aan een mooie toekomst gaan bouwen met jou, je kleintje en wellicht op den duur zelfs met een nieuwe liefde! Dat kun je en dat gaat je lukken.
Veel sterkte
en jou uitschelden voor khoer....
Ook ik vraag me echt af, waarom heb je je koffers nog niet gepakt? Je hebt dan misschien 5 jaar geleden een fout gemaakt. En jouw man trouwens ook. (lijkt me al geen goede en stabiele basis als er 2 vreemd zijn gegaan).
Jullie hebben er wel voor gekozen om verder te gaan en te trouwen en een kindje te krijgen. Het lijkt er niet op dat jouw man nog steeds hiervoor kiest. Waarschijnlijk wacht hij tot die andere vrouw officieel vrij is van haar man en voor je het weet is hij met de noorderzon vertrokken. Ik zou daar niet op gaan wachten. Confronteer hem nu met het feit dat het jou beter lijkt om uit elkaar te gaan of in iedergeval dat het zoals het nu gaat niet verder kan gaan. En wilt hij niet voor jullie relatie vechten, ga dan ajb heel snel bij hem weg.
Dan kun jij ook verder met je leven en aan een mooie toekomst gaan bouwen met jou, je kleintje en wellicht op den duur zelfs met een nieuwe liefde! Dat kun je en dat gaat je lukken.
Veel sterkte
woensdag 3 september 2008 om 17:26
Nee hoor Tally, weet je hoe hij jou mag behandelen betreffende het vreemdgaan?
Jou aanspreken over dat je zijn vertrouwen beschaamd hebt, dat je hem gekwetst hebt. Daarbij kan jij je best doen het 'goed' te maken, en hij moet een keuze maken; kan ik zo doorgaan of niet. Deze keuze heeft hij gemaakt. Klaar, simpel.
Iemand straffen, op zo'n manier als waar hij mee bezig is... dat is gewoon intimidatie, respectloos, manipulerend. Dat verdient niemand, als het allemaal zo erg is, gaat hij toch weg?!
Hij blijft nu en behandelt jou als een hoop stront (excusez le mot) en jij pikt dat?! Is ie helemaal gek!? En jij, dat je jezelf zo weinig gunt! (hiermee bedoel ik niet letterlijk dat je gek bent..)
Maar goed.. dat zijn mijn emoties.
Ik denk dat jij pas bij hem weggaat als je inziet dat jij zoveel meer waard bent. Je hoeft nergens gestraft voor te worden, ieder mens maakt fouten.
Jou aanspreken over dat je zijn vertrouwen beschaamd hebt, dat je hem gekwetst hebt. Daarbij kan jij je best doen het 'goed' te maken, en hij moet een keuze maken; kan ik zo doorgaan of niet. Deze keuze heeft hij gemaakt. Klaar, simpel.
Iemand straffen, op zo'n manier als waar hij mee bezig is... dat is gewoon intimidatie, respectloos, manipulerend. Dat verdient niemand, als het allemaal zo erg is, gaat hij toch weg?!
Hij blijft nu en behandelt jou als een hoop stront (excusez le mot) en jij pikt dat?! Is ie helemaal gek!? En jij, dat je jezelf zo weinig gunt! (hiermee bedoel ik niet letterlijk dat je gek bent..)
Maar goed.. dat zijn mijn emoties.
Ik denk dat jij pas bij hem weggaat als je inziet dat jij zoveel meer waard bent. Je hoeft nergens gestraft voor te worden, ieder mens maakt fouten.
woensdag 3 september 2008 om 18:52
quote:tally888 schreef op 03 september 2008 @ 16:57:
omdat ik hem ergens gelijk geef mij zo te behandelen om wat ik hem heb aangedaan! en omdat ik niet beter weet dan met hem samen te leven.
Ikga nu, maar morgen laat ik me weer horen.
groetjesTally, waarom?! Vreemdgaan is niet goed te praten, maar heeft een reden! Die reden is niet alleen jouw schuld. Vooral het feit dat hij ook in die periode is vreemdgegaan betekent dat er iets in jullie relatie fout zat. Dat zijn vreemdgaan wordt weggeveegd en dat dat van jou nog steeds voor ellende zorgt geeft aan dat ervoor al iets scheef zat. Hoe heerlijk zou het niet zijn om thuis te spelen met je zoontje zonder gespannen te luisteren of je de sleutel in de deur hoort? Je eigen plekje, al is het niet groot, maar lekker veilig en naar jouw smaak. Kom op, je bent 28, vele meiden hebben nog niet eens een vriend op die leeftijd of vinden er net eentje. Kies voor jezelf. Niemand zorgt zo goed voor jou zoals jij dat voor jezelf kunt doen! Alleen jij weet wat je diep in je hart wilt. En leven met een man waar je afkeer van hebt, zonder al deze ellende, is al genoeg voor een echtscheiding volgens mij. Je hebt de eerste stap gezet, super! Wees op trots op jezelf en gun je dit ook. Ga anders eens ff een paar dagen met zoonlief ergens logeren, een goede vriendin ofzo aan de andere kant van het land? Even alles op een rijtje zetten. Heel veel sterkte in ieder geval en succes morgen bij de psycholoog.
omdat ik hem ergens gelijk geef mij zo te behandelen om wat ik hem heb aangedaan! en omdat ik niet beter weet dan met hem samen te leven.
Ikga nu, maar morgen laat ik me weer horen.
groetjesTally, waarom?! Vreemdgaan is niet goed te praten, maar heeft een reden! Die reden is niet alleen jouw schuld. Vooral het feit dat hij ook in die periode is vreemdgegaan betekent dat er iets in jullie relatie fout zat. Dat zijn vreemdgaan wordt weggeveegd en dat dat van jou nog steeds voor ellende zorgt geeft aan dat ervoor al iets scheef zat. Hoe heerlijk zou het niet zijn om thuis te spelen met je zoontje zonder gespannen te luisteren of je de sleutel in de deur hoort? Je eigen plekje, al is het niet groot, maar lekker veilig en naar jouw smaak. Kom op, je bent 28, vele meiden hebben nog niet eens een vriend op die leeftijd of vinden er net eentje. Kies voor jezelf. Niemand zorgt zo goed voor jou zoals jij dat voor jezelf kunt doen! Alleen jij weet wat je diep in je hart wilt. En leven met een man waar je afkeer van hebt, zonder al deze ellende, is al genoeg voor een echtscheiding volgens mij. Je hebt de eerste stap gezet, super! Wees op trots op jezelf en gun je dit ook. Ga anders eens ff een paar dagen met zoonlief ergens logeren, een goede vriendin ofzo aan de andere kant van het land? Even alles op een rijtje zetten. Heel veel sterkte in ieder geval en succes morgen bij de psycholoog.
woensdag 3 september 2008 om 21:12
quote:tally888 schreef op 03 september 2008 @ 16:57:
omdat ik hem ergens gelijk geef mij zo te behandelen om wat ik hem heb aangedaan! en omdat ik niet beter weet dan met hem samen te leven.
Ikga nu, maar morgen laat ik me weer horen.
groetjesEr is een uitspraak van Eleonor Roosevelt (Niemand kan jou minderwaardig laten voelen zonder jouw toestemming.) die veel mensen verkeerd uitleggen. Vaak wordt dit uitgelegd als zijnde: "Als je een deurmat nadoet, dan moet je niet raar opkijken als mensen hun voeten aan je afvegen". Of te wel: jij bent zelf verantwoordelijk voor hoe anderen jou behandelen.
Dat is onzin. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Die mensen hebben ook een keuze. Zij hebben het recht niet hun voeten aan je af te vegen, zelfs al geef jij daar de gelegenheid toe (of in jouw gedachtengang zelfs: de aanleiding). Jij hoeft de verantwoordelijkheid voor hun keuzes niet op je te nemen. Jij doet misschien die deurmat na, maar jouw man kiest ervoor zijn voeten af te vegen, zelfs al weet hij dondersgoed dat je geen deurmat bent. Daarmee doet hij jou onrecht, en dat is niet jouw schuld. Jij bent niet verantwoordelijk voor waar hij zijn voeten veegt. Dat is hij en hij alléén.
omdat ik hem ergens gelijk geef mij zo te behandelen om wat ik hem heb aangedaan! en omdat ik niet beter weet dan met hem samen te leven.
Ikga nu, maar morgen laat ik me weer horen.
groetjesEr is een uitspraak van Eleonor Roosevelt (Niemand kan jou minderwaardig laten voelen zonder jouw toestemming.) die veel mensen verkeerd uitleggen. Vaak wordt dit uitgelegd als zijnde: "Als je een deurmat nadoet, dan moet je niet raar opkijken als mensen hun voeten aan je afvegen". Of te wel: jij bent zelf verantwoordelijk voor hoe anderen jou behandelen.
Dat is onzin. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Die mensen hebben ook een keuze. Zij hebben het recht niet hun voeten aan je af te vegen, zelfs al geef jij daar de gelegenheid toe (of in jouw gedachtengang zelfs: de aanleiding). Jij hoeft de verantwoordelijkheid voor hun keuzes niet op je te nemen. Jij doet misschien die deurmat na, maar jouw man kiest ervoor zijn voeten af te vegen, zelfs al weet hij dondersgoed dat je geen deurmat bent. Daarmee doet hij jou onrecht, en dat is niet jouw schuld. Jij bent niet verantwoordelijk voor waar hij zijn voeten veegt. Dat is hij en hij alléén.
donderdag 4 september 2008 om 10:32
Hallo allemaal, weer bedankt voor de reacties!
Miele om jou vragen even te beantwoorden:
-We gingen eigenlijk tegelijk vreemd, alleen kwam ik er eerder achter en vervolgens kwam hij erachter dat ik hetzelfde deed.
-het was een broer waar ik verliefd op werd,vandaar dat ik zoiets heb van, ik verdien het om zo behandeld te worden.
Maargoed, nu 5 jaar verder en veel denken etc. weet ik dat ik het nu niet meer verdien om zo behandeld te worden omdat hij er tenslotte voor heeft gekozen om toch met mij te trouwen en samen een kind te krijgen.
Maar sinds zwangerschap ging het finaal mis en dat terwijl ik dacht dat we nu veel dichter tot elkaar waren gekomen.
Vandaag mijn 1e gesprek, ben bloednerveus!!!
Miele om jou vragen even te beantwoorden:
-We gingen eigenlijk tegelijk vreemd, alleen kwam ik er eerder achter en vervolgens kwam hij erachter dat ik hetzelfde deed.
-het was een broer waar ik verliefd op werd,vandaar dat ik zoiets heb van, ik verdien het om zo behandeld te worden.
Maargoed, nu 5 jaar verder en veel denken etc. weet ik dat ik het nu niet meer verdien om zo behandeld te worden omdat hij er tenslotte voor heeft gekozen om toch met mij te trouwen en samen een kind te krijgen.
Maar sinds zwangerschap ging het finaal mis en dat terwijl ik dacht dat we nu veel dichter tot elkaar waren gekomen.
Vandaag mijn 1e gesprek, ben bloednerveus!!!
