Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 24 juli 2008 om 10:33
Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik even inbreek (ik lees soms mee maar ik vind het aan de andere kant zo prive, ik heb weinig meegemaakt op fysiek gewelddadig vlak, wel op emotioneel vlak).
Maar ik las je stuk Leo en ik herken er zoveel in. Oa dat vreemde gevoel. Ik had dat bij mijn narcistische ex. En gek genoeg ook soms bij mijn man, dat de vraag door mijn hoofd schoot of hij uberhaupt wel echt van vrouwen houdt.
Het oogt wel zo, hij is respectvol en vriendelijk, nooit neerbuigend. En toch. Ik weet dat hij verliefd op me is geworden vanwege heel specifieke eigenschappen, mijn zuiverheid, gevoel voor esthetiek. Maar ik heb altijd geweten dat dat net zo goed eigenlijk niet klopt, er is op die manier weinig ruimte voor de vrouw van vlees en bloed.
Hij weet ondertussen dat ik dat ook ben. Maar hij houdt meer van dat andere stuk. Terwijl ik juist veel ben gaan houden van de echte vrouw die ik opgediept heb. Hij vindt het confronterend. Ik denk dat hij er zich niet tegen opgewassen voelt en het daarom niet kan omarmen. En ik heb datzelfde gevoel vaker gehad bij mannen die gewelddadig zijn, dat ze in feite bang zijn.
Ik voel me beklemd, geremd en ik breek telkens weer los. En dan kijk ik om en dan zie ik niets tastbaars wat het doet. Het is allemaal zo vriendelijk en redelijk. Maar ondertussen die stille wrok, die ondertoon van afwijzing. Ik ben er heel moe van.
Maar ik las je stuk Leo en ik herken er zoveel in. Oa dat vreemde gevoel. Ik had dat bij mijn narcistische ex. En gek genoeg ook soms bij mijn man, dat de vraag door mijn hoofd schoot of hij uberhaupt wel echt van vrouwen houdt.
Het oogt wel zo, hij is respectvol en vriendelijk, nooit neerbuigend. En toch. Ik weet dat hij verliefd op me is geworden vanwege heel specifieke eigenschappen, mijn zuiverheid, gevoel voor esthetiek. Maar ik heb altijd geweten dat dat net zo goed eigenlijk niet klopt, er is op die manier weinig ruimte voor de vrouw van vlees en bloed.
Hij weet ondertussen dat ik dat ook ben. Maar hij houdt meer van dat andere stuk. Terwijl ik juist veel ben gaan houden van de echte vrouw die ik opgediept heb. Hij vindt het confronterend. Ik denk dat hij er zich niet tegen opgewassen voelt en het daarom niet kan omarmen. En ik heb datzelfde gevoel vaker gehad bij mannen die gewelddadig zijn, dat ze in feite bang zijn.
Ik voel me beklemd, geremd en ik breek telkens weer los. En dan kijk ik om en dan zie ik niets tastbaars wat het doet. Het is allemaal zo vriendelijk en redelijk. Maar ondertussen die stille wrok, die ondertoon van afwijzing. Ik ben er heel moe van.
donderdag 24 juli 2008 om 10:46
Beetje veel woordjes maar een glashelder betoog Leo Grappig hoe je relativerend afsluit Ik had geen mysogyne man, dus dat element herken ik niet. Maar ik moest wel denken aan de opmerking die een landgenoot en vriend van mijn ex van de week maakte: hij wil gewoon dat alle vrouwen naar hem luisteren.
Vanuit o.a. zijn machocultuur heeft hij geen respect voor vrouwen en is met name zijn partner voorbestemd om hem te behagen en te gehoorzamen. Haha, wat klinkt dat middeleeuws en dat is het natuurlijk ook
Naar aanleiding van wat jij schrijft vraag ik me (nogmaals) af waarom vrouwen dan zo vreselijk hun best doen om er wat van te maken. Waarom willen vrouwen zo nodig redelijk zijn?
Ik denk dat dat te maken heeft met de maatschappij en de cultuur: we worden opgevoed om redelijk en zachtaardig te zijn. Wij spelen met poppen met roze kleren, jongens met auto's en speelgoedpistolen. Met jongens wordt wilder gestoeid dan met meisjes, van wie de ouders vaak het gevoel hebben dat ze breekbaarder zijn. Meisjes worden vaker 'afgestraft' voor goed presteren: uit onderzoek is gebleken dat meisjes die goede cijfers halen vaker gezegd wordt dat ze zich niet te veel in hun hoofd moeten halen, terwijl jongens vaker uitgebreid gecomplimenteerd worden.
De maatschappij gaat anders om met jongens dan met meiden. Meisjes moeten niet boos worden. Ze moeten rustig en zacht praten, vooral niet luidruchtig en wild doen. Netjes vragen, alsjeblieft zeggen, niet onderbreken, lief zijn, de gemoederen bedaren, de wijste zijn, vrede stichten, hun woede inslikken, een ander belangrijker vinden dan zichzelf.
Tel daarbij op het maatschappelijk wenselijk plaatje dat je van kind af aan wordt voorgeschoteld. Meisje ontmoet jongen, trouwt, krijgt kinderen, leeft nog lang en gelukkig. In onze tijd werd studeren en werken dan wel ingevoegd, maar het sprookje bleef intact. Is dat niet het plaatje dat we allemaal nastreven, het sprookje met een happy ending? Hebben we niet het gevoel dat we uitgespuwd worden als we het sprookje durven verstoren?
Ik denk dat het probleem daar al ontstaat, en dat wij sterke, onafhankelijke, geëmancipeerde en moderne vrouwen hier onbewust toch door gestuurd worden. En is die oerdrift van mannen ook niet voor een deel aangeleerd? Krijgen mannen niet van huis uit mee dat zij de baas, de jager, de sterkste, de kostwinner zijn? En dat vrouwen ondergeschikt aan hen zijn en dienen te luisteren? Zou het toeval zijn dat zo veel exen hier uit landen komen waar dit nog veel sterker is?
Verwacht de maatschappij niet stiekem van ons dat we gewoon ons bek houden en in die slechte relatie blijven zitten, mooi blijven opzitten en pootjes geven, ja en amen zeggen, onderling wat tegen elkaar klagen maar de waarheid vooral binnenskamers houden? Zorgen voor kinderen en huishouden en welja, een carrière ook maar erbij, is goed voor de economie. Maar je moet vooral niet je mond opentrekken of godbetert boos worden.
Vanuit o.a. zijn machocultuur heeft hij geen respect voor vrouwen en is met name zijn partner voorbestemd om hem te behagen en te gehoorzamen. Haha, wat klinkt dat middeleeuws en dat is het natuurlijk ook
Naar aanleiding van wat jij schrijft vraag ik me (nogmaals) af waarom vrouwen dan zo vreselijk hun best doen om er wat van te maken. Waarom willen vrouwen zo nodig redelijk zijn?
Ik denk dat dat te maken heeft met de maatschappij en de cultuur: we worden opgevoed om redelijk en zachtaardig te zijn. Wij spelen met poppen met roze kleren, jongens met auto's en speelgoedpistolen. Met jongens wordt wilder gestoeid dan met meisjes, van wie de ouders vaak het gevoel hebben dat ze breekbaarder zijn. Meisjes worden vaker 'afgestraft' voor goed presteren: uit onderzoek is gebleken dat meisjes die goede cijfers halen vaker gezegd wordt dat ze zich niet te veel in hun hoofd moeten halen, terwijl jongens vaker uitgebreid gecomplimenteerd worden.
De maatschappij gaat anders om met jongens dan met meiden. Meisjes moeten niet boos worden. Ze moeten rustig en zacht praten, vooral niet luidruchtig en wild doen. Netjes vragen, alsjeblieft zeggen, niet onderbreken, lief zijn, de gemoederen bedaren, de wijste zijn, vrede stichten, hun woede inslikken, een ander belangrijker vinden dan zichzelf.
Tel daarbij op het maatschappelijk wenselijk plaatje dat je van kind af aan wordt voorgeschoteld. Meisje ontmoet jongen, trouwt, krijgt kinderen, leeft nog lang en gelukkig. In onze tijd werd studeren en werken dan wel ingevoegd, maar het sprookje bleef intact. Is dat niet het plaatje dat we allemaal nastreven, het sprookje met een happy ending? Hebben we niet het gevoel dat we uitgespuwd worden als we het sprookje durven verstoren?
Ik denk dat het probleem daar al ontstaat, en dat wij sterke, onafhankelijke, geëmancipeerde en moderne vrouwen hier onbewust toch door gestuurd worden. En is die oerdrift van mannen ook niet voor een deel aangeleerd? Krijgen mannen niet van huis uit mee dat zij de baas, de jager, de sterkste, de kostwinner zijn? En dat vrouwen ondergeschikt aan hen zijn en dienen te luisteren? Zou het toeval zijn dat zo veel exen hier uit landen komen waar dit nog veel sterker is?
Verwacht de maatschappij niet stiekem van ons dat we gewoon ons bek houden en in die slechte relatie blijven zitten, mooi blijven opzitten en pootjes geven, ja en amen zeggen, onderling wat tegen elkaar klagen maar de waarheid vooral binnenskamers houden? Zorgen voor kinderen en huishouden en welja, een carrière ook maar erbij, is goed voor de economie. Maar je moet vooral niet je mond opentrekken of godbetert boos worden.
Ga in therapie!
donderdag 24 juli 2008 om 10:56
Feliciaatje, geen inbreken hoor. Ik denk dat je hier best je ei kwijt kan en herkenning kan vinden.
Ik heb bij jouw man het gevoel dat hij ontzettend subtiel kan manipuleren. Hij geeft je voortdurend het gevoel dat er iets mis is met jou, dat jij anders moet zijn of doen en dan is hij wel gelukkig, en jij ook. Alles ligt aan jou. Hij gedraagt zich als een kleien pop die zich door jou laat kneden. Als jij vraagt of hij kan veranderen en hij doet dat, dan ben jij zelfs verantwoordelijk voor hoe híj doet! Als dat niet de ultieme manipulatie is... Heel doortrapt, want hij doet het onder het mom dat hij alles doet wat jij wilt, terwijl hij ondertussen doorgaat op de manier die hem het beste uitkomt en jou aan het lijntje houdt. Hoe meer hij jou afwijst, hoe harder jij gaat rennen. Zie je het?
Bij mijn relatie was het zo dat ik de sterkste was, ik nam voor vrijwel alles verantwoordelijkheid. Maar emotioneel gezien was ik de ondergeschikte; ik werd als een slaafje behandeld. Doordat je in het dagelijks leven alles zo goed in de hand hebt, ben je dan geneigd te denken dat je onafhankelijk bent. Maar dat was ik niet, ik werd gemanipuleerd, geïntimideerd en misbruikt waar ik bij stond.
Ik heb bij jouw man het gevoel dat hij ontzettend subtiel kan manipuleren. Hij geeft je voortdurend het gevoel dat er iets mis is met jou, dat jij anders moet zijn of doen en dan is hij wel gelukkig, en jij ook. Alles ligt aan jou. Hij gedraagt zich als een kleien pop die zich door jou laat kneden. Als jij vraagt of hij kan veranderen en hij doet dat, dan ben jij zelfs verantwoordelijk voor hoe híj doet! Als dat niet de ultieme manipulatie is... Heel doortrapt, want hij doet het onder het mom dat hij alles doet wat jij wilt, terwijl hij ondertussen doorgaat op de manier die hem het beste uitkomt en jou aan het lijntje houdt. Hoe meer hij jou afwijst, hoe harder jij gaat rennen. Zie je het?
Bij mijn relatie was het zo dat ik de sterkste was, ik nam voor vrijwel alles verantwoordelijkheid. Maar emotioneel gezien was ik de ondergeschikte; ik werd als een slaafje behandeld. Doordat je in het dagelijks leven alles zo goed in de hand hebt, ben je dan geneigd te denken dat je onafhankelijk bent. Maar dat was ik niet, ik werd gemanipuleerd, geïntimideerd en misbruikt waar ik bij stond.
Ga in therapie!
donderdag 24 juli 2008 om 11:06
Dú, even kort door de bocht; ik vind culturen waarin vrouwen minder waard zijn dan mannen en waarin mannen vanuit die cultuur leren dat ze vrouwen niet hoeven te respecteren, waar alleen de man als volwaardig wordt gezien dan ook misogyne culturen.
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 24-07-2008 11:09
Reden: ik was wel érg kort door de bocht.....
Reden: ik was wel érg kort door de bocht.....
% gewijzigd
donderdag 24 juli 2008 om 11:08
Zo is het idd Dubiootje. En het lastige is, en dat is me de afgelopen weken heel duidelijk geworden, dat ik in feite met twee mannen te maken heb. De een is "sociaal wenselijk" maar de facade en de andere is een heel wat duisterder stuk.
Ik heb meerdere gesprekken die kant opgestuurd, expres, en hij was zelf ook verbaasd die vreemde tegenstrijdigheid zo helder in hemzelf te zien. Hij is er zich niet bewust van, hooguit dat hij veel onvrede ervaart. Het effect wat dat stuk heeft, hoe het de boel saboteert, dat vermoeden had ik al heel lang maar al dat praten heeft me het inzicht gegeven dat mijn instinct klopte.
Hij doet niets fout zo op het oog. En ik ben het er al heel lang niet mee eens dat ik degene ben die dingen aankaart en dus "de foute" partij ben. Dat klopt niet, die passiviteit is zo'n makkelijke uitweg om niet je verantwoordelijkheid te hoeven nemen.
Het lastige vind ik dat ik begrijp dat ik hem net zo goed het gevoel heb gegeven dat hij zoals hij is niet goed genoeg is. Ik voel me al jaren ongelukkig en ben het ook altijd blijven bespreken. Voor hem confronterend, door mij bedoeld om toch kansen te creeren om samen tot oplossingen te komen. Ik voel me wel degelijk lullig dat ik hem dat gevoel heb gegeven maar tegelijkertijd denk ik: wat had ik dan moeten doen? Niets? Dat heb ik ook geprobeerd en dan wordt het een farce. Ik moet kunnen zeggen dat ik wat mis.
Maar het geeft me een dubbel gevoel, ik wil niet onnodig kwetsen. En soms weet ik gewoon niet of wat ik heb geprobeerd nou heel logisch is of toch fout van mijn kant.
Ik heb meerdere gesprekken die kant opgestuurd, expres, en hij was zelf ook verbaasd die vreemde tegenstrijdigheid zo helder in hemzelf te zien. Hij is er zich niet bewust van, hooguit dat hij veel onvrede ervaart. Het effect wat dat stuk heeft, hoe het de boel saboteert, dat vermoeden had ik al heel lang maar al dat praten heeft me het inzicht gegeven dat mijn instinct klopte.
Hij doet niets fout zo op het oog. En ik ben het er al heel lang niet mee eens dat ik degene ben die dingen aankaart en dus "de foute" partij ben. Dat klopt niet, die passiviteit is zo'n makkelijke uitweg om niet je verantwoordelijkheid te hoeven nemen.
Het lastige vind ik dat ik begrijp dat ik hem net zo goed het gevoel heb gegeven dat hij zoals hij is niet goed genoeg is. Ik voel me al jaren ongelukkig en ben het ook altijd blijven bespreken. Voor hem confronterend, door mij bedoeld om toch kansen te creeren om samen tot oplossingen te komen. Ik voel me wel degelijk lullig dat ik hem dat gevoel heb gegeven maar tegelijkertijd denk ik: wat had ik dan moeten doen? Niets? Dat heb ik ook geprobeerd en dan wordt het een farce. Ik moet kunnen zeggen dat ik wat mis.
Maar het geeft me een dubbel gevoel, ik wil niet onnodig kwetsen. En soms weet ik gewoon niet of wat ik heb geprobeerd nou heel logisch is of toch fout van mijn kant.
donderdag 24 juli 2008 om 11:17
Ik breek even snel in, ga even niet concreet op dingen in de zon legt vandaag beslag op mij, maar.......
Het boek, helaas is het gewoon niet meer te koop, maar wanneer ik zo de posting van Leo lees en andere dingen die er geschreven zijn en behandeld worden hier. Het zou niet eens een gek idee zijn om een oogkleppen boek te gaan schrijven.
Doei, ik ga de krant lezen in de zon, hond uitlaten in de zon, boek lezen in de zon en daarna op sollicitatie gesprek!
Het boek, helaas is het gewoon niet meer te koop, maar wanneer ik zo de posting van Leo lees en andere dingen die er geschreven zijn en behandeld worden hier. Het zou niet eens een gek idee zijn om een oogkleppen boek te gaan schrijven.
Doei, ik ga de krant lezen in de zon, hond uitlaten in de zon, boek lezen in de zon en daarna op sollicitatie gesprek!
donderdag 24 juli 2008 om 11:22
donderdag 24 juli 2008 om 11:28
Bij mij was het zo dat mijn hele omgeving het zag, behalve ik.
En bij anderen zie ik wel 'foute' dingen gebeuren.
Ik zag het niet. Wat was ik blind.
Wat ik ook had, was een winterdip, waar hij helemaal niet mee om kon gaan. Dat is nl 'zwak'. En ik was daarbij ook nog in aanloop naar de baarmoederverwijdering, ik was daardoor labiel enz, er kwam weinig tot niks uit mijn handen en dat nam ie me zeer kwalijk.
Steun? Ho maar, allleen kritiek.
Hij heeft zich ook nooit verdiept in wat dat inhoudt, een winterdip.
Ik googlede met rot naar de aandoening van zijn zoon, pdd/nos/autisme, ik googlede op zijn adhd en ga zo maar door.
Ik investeerde me rot. Je zag zijn zoon groeien en opknappen, omdat ik dingen aanpakte. Hij liet het allemaal maar gaan. Nadat ik erbij kwam, ging het beter met zijn zoon.
Hij zegt dat ie me daarvoor dankbaar is.
En bij anderen zie ik wel 'foute' dingen gebeuren.
Ik zag het niet. Wat was ik blind.
Wat ik ook had, was een winterdip, waar hij helemaal niet mee om kon gaan. Dat is nl 'zwak'. En ik was daarbij ook nog in aanloop naar de baarmoederverwijdering, ik was daardoor labiel enz, er kwam weinig tot niks uit mijn handen en dat nam ie me zeer kwalijk.
Steun? Ho maar, allleen kritiek.
Hij heeft zich ook nooit verdiept in wat dat inhoudt, een winterdip.
Ik googlede met rot naar de aandoening van zijn zoon, pdd/nos/autisme, ik googlede op zijn adhd en ga zo maar door.
Ik investeerde me rot. Je zag zijn zoon groeien en opknappen, omdat ik dingen aanpakte. Hij liet het allemaal maar gaan. Nadat ik erbij kwam, ging het beter met zijn zoon.
Hij zegt dat ie me daarvoor dankbaar is.
Geen bijzonderheden
donderdag 24 juli 2008 om 11:29
Even reageren op zowel jou Dubio, als op jou Felicia (leuk juist dat je er bent!);
Dú de maatschappij doet veel aan de verschillen tussen man en vrouw inderdaad. Dat klopt. Toch is er ook een deel aangeboren, dat zie ik nu aan mijn eigen kind. Die kookt in haar keukentje, wil een prinses zijn, wil haar haren mooi hebben en lekker ruiken. Dat zal ze vast van mij hebben hoor, en van de vrouwen om zich heen. Maar het komt ook uit haar zelf.
Toevallig zijn er twee baby's geboren in haar directe omgeving en die baby's zien we zeer regelmatig. Mijn dochter is er als eerste bij om de speen terug te geven als die valt, ze is gefascineerd door de borstvoeding die wordt gegeven en door het verschonen van de luier. Ik heb beduidend minder aandacht voor de baby's dan zij. Dat is mijn dochter dus en dat heeft ze van zichzelf.
Op zich is er niks mis met typisch mannelijke en vrouwelijke eigenschappen, vind ik. Ooit zijn we allemaal zelfs zo ontworpen om bepaalde taken uit te voeren en die evolutionaire ontwikkeling is hartstikke handig op zich. Wat mij betreft hoeven we niet alles wat mannen en vrouwen van elkaar laat verschillen door elkaar te gaan gooien. Niet dat een van jullie dat zegt, gewoon even om duidelijk te maken dat het wat mij betreft althans prima is dat er verschillen zijn. Niet prima is de ingesleten en vooral door het geloof ingegeven gebrek aan respect voor vrouwen. Dat is al eeuwenlang verre van prima. Vrouwen zijn door de tijd heen altijd tweederangsburger geweest. Bizar als je bedenkt dat de ene sexe niks voorstelt zonder de andere.
Bijzonder wordt het als je je als vrouw - en dan richt ik me even speciaal tot jou Felicia - niet conformeert aan wat er blijkbaar van je verwacht wordt. Jouw man vindt het moeilijk dat jij niet 'vrouwelijk' reageert. Zo ziet dat er althans voor mij uit en dat heb ik je ook al eens eerder laten weten. De manier waarop jij met deze situatie omgaat is wat hem betreft misschien niet passend bij je sexe. Je reageert 'mannelijk'. Hij weet zich daar geen raad mee. Ik vind zijn manier van reageren vrouwelijk (om maar even in archetypen te blijven zitten). Hij mokt en is zachtjes boos, iets waarvan jij dan weer heel erg moe wordt want hoewel hij het niet zo zegt, jij voelt het wel zo.
Ik herken dat helemaal niet, zelf. Totaal het tegenovergestelde gebeurde er bij mij. Ik was degene die zachtjes mokte, liefjes boos was, emotioneel werd, hem dol maakte met mijn vragen. Ik wilde vastgehouden en gekoesterd worden, iets wat hij niet kon want hij had weinig empathie voor anderen en zich inleven in mijn verdriet om hem heeft hij nooit gekund. Hij begreep het werkelijk en oprecht niet.
Opvallend vind ik het dat op het moment dat er een soort van machtsstrijd gaande is mensen dus hetzelfde reageren alleen in jouw geval dus omgekeerd. Je man wat meer in de vrouwenrol, jij zo'n beetje in de mannenrol.
Of jouw man eigenlijk niet van vrouwen houdt (of ze zelfs haat) dat kan ik natuurlijk niet beoordelen. Is het iets algemeens of specifiek op jou gericht? Het zou natuurlijk ook kunnen dat hij moeite heeft met jou, niet met de sexe op zich.
Dú de maatschappij doet veel aan de verschillen tussen man en vrouw inderdaad. Dat klopt. Toch is er ook een deel aangeboren, dat zie ik nu aan mijn eigen kind. Die kookt in haar keukentje, wil een prinses zijn, wil haar haren mooi hebben en lekker ruiken. Dat zal ze vast van mij hebben hoor, en van de vrouwen om zich heen. Maar het komt ook uit haar zelf.
Toevallig zijn er twee baby's geboren in haar directe omgeving en die baby's zien we zeer regelmatig. Mijn dochter is er als eerste bij om de speen terug te geven als die valt, ze is gefascineerd door de borstvoeding die wordt gegeven en door het verschonen van de luier. Ik heb beduidend minder aandacht voor de baby's dan zij. Dat is mijn dochter dus en dat heeft ze van zichzelf.
Op zich is er niks mis met typisch mannelijke en vrouwelijke eigenschappen, vind ik. Ooit zijn we allemaal zelfs zo ontworpen om bepaalde taken uit te voeren en die evolutionaire ontwikkeling is hartstikke handig op zich. Wat mij betreft hoeven we niet alles wat mannen en vrouwen van elkaar laat verschillen door elkaar te gaan gooien. Niet dat een van jullie dat zegt, gewoon even om duidelijk te maken dat het wat mij betreft althans prima is dat er verschillen zijn. Niet prima is de ingesleten en vooral door het geloof ingegeven gebrek aan respect voor vrouwen. Dat is al eeuwenlang verre van prima. Vrouwen zijn door de tijd heen altijd tweederangsburger geweest. Bizar als je bedenkt dat de ene sexe niks voorstelt zonder de andere.
Bijzonder wordt het als je je als vrouw - en dan richt ik me even speciaal tot jou Felicia - niet conformeert aan wat er blijkbaar van je verwacht wordt. Jouw man vindt het moeilijk dat jij niet 'vrouwelijk' reageert. Zo ziet dat er althans voor mij uit en dat heb ik je ook al eens eerder laten weten. De manier waarop jij met deze situatie omgaat is wat hem betreft misschien niet passend bij je sexe. Je reageert 'mannelijk'. Hij weet zich daar geen raad mee. Ik vind zijn manier van reageren vrouwelijk (om maar even in archetypen te blijven zitten). Hij mokt en is zachtjes boos, iets waarvan jij dan weer heel erg moe wordt want hoewel hij het niet zo zegt, jij voelt het wel zo.
Ik herken dat helemaal niet, zelf. Totaal het tegenovergestelde gebeurde er bij mij. Ik was degene die zachtjes mokte, liefjes boos was, emotioneel werd, hem dol maakte met mijn vragen. Ik wilde vastgehouden en gekoesterd worden, iets wat hij niet kon want hij had weinig empathie voor anderen en zich inleven in mijn verdriet om hem heeft hij nooit gekund. Hij begreep het werkelijk en oprecht niet.
Opvallend vind ik het dat op het moment dat er een soort van machtsstrijd gaande is mensen dus hetzelfde reageren alleen in jouw geval dus omgekeerd. Je man wat meer in de vrouwenrol, jij zo'n beetje in de mannenrol.
Of jouw man eigenlijk niet van vrouwen houdt (of ze zelfs haat) dat kan ik natuurlijk niet beoordelen. Is het iets algemeens of specifiek op jou gericht? Het zou natuurlijk ook kunnen dat hij moeite heeft met jou, niet met de sexe op zich.
donderdag 24 juli 2008 om 11:47
Ik vond en vind het grappig dat je dat zegt Leo, dat ik ergens zo mannelijk ben want dat klopt. Mensen geloven dat nooit in eerste instantie omdat ik zo vrouwelijk oog blijkbaar en wanneer ik ze dan waarschuw geloven ze me niet. Tot ze me leren kennen haha.
Ik voel me gewoon allebei, zowel heel vrouwelijk alsook mannelijk. Wat dat betreft vermoed ik dat wat als typisch mannelijk of vrouwelijk omschreven wordt helemaal niet zo sekse-gereserveerd is als vaak wordt aangenomen. In dat opzicht ben ik zeker niet maatschappelijk aangepast. En het heeft me opgebroken in mijn beide langdurige relaties.
Het lastige is dat mijn man zich wel geliefd en gekend voelt door me. Dat zegt hij ook. Maar hij zit vast in zichzelf. En daar betaal ik de prijs voor. Het is alsof ik continu van rol moet switchen, zowel ontvankelijk en begripvol ben alsook weer helder, analytisch en direct, maar net wat de situatie van me vraagt. En het is nooit genoeg. Of het is altijd teveel. Ik weet het zelf ondertussen ook niet meer. Ik weet alleen dat ik heeeel erg mijn best doe om er nog wat van te breien maar de wol nou niet echt meewerkt (en ik ben al zo'n ramp als het gaat om handwerken ).
Mijn man doet het niet geweldig als vrouw in de relatie ondanks dat hij idd meer die rol in is gaan nemen naarmate ik sterker en zelfverzekerder werd. In feite voelde hij zich mannelijk in het begin doordat ik heel verlegen, kwetsbaar en onzeker was. Ik heb de balans veranderd en hij weet niet wat zijn rol is. Hij is teveel een man om een vrouw te zijn. Gelukkig maar. Aan de andere kant mist hij de typische vechtlust die ik met mannelijkheid associeer. Dus ik heb iemand die niets wil, die alleen maar aan mijn verwachtingen wil voldoen maar tegelijkertijd niet wil vechten.
Ik begrijp hem zo goed aan de ene kant. Aan de andere kant kan ik zo weinig met het gebrek aan overgave en inzet. Ik ben niet zijn moeder of therapeut, ik heb geprobeerd om hem liefdevol te stimuleren en hem ruimte te geven. En die pakt hij niet want hij weet niet wat hij ermee moet. Dus hij waardeert het en tegelijkertijd verafschuwt hij het.
Ik ben zijn eerste serieuze relatie. Hij was 25 toen hij me leerde kennen. Tot die tijd wel een paar flings maar dat is ook niet zijn ding en hij voelde zich gewoon niet prettig bij die vrouwen. Ik was de eerste vrouw bij wie hij zich wel prettig voelde. Dus ik geloof niet dat hij vrouwen echt haat maar echte liefde vraag ik me ook af, er is vooral veel onbegrip en onzekerheid.
Ik voel me gewoon allebei, zowel heel vrouwelijk alsook mannelijk. Wat dat betreft vermoed ik dat wat als typisch mannelijk of vrouwelijk omschreven wordt helemaal niet zo sekse-gereserveerd is als vaak wordt aangenomen. In dat opzicht ben ik zeker niet maatschappelijk aangepast. En het heeft me opgebroken in mijn beide langdurige relaties.
Het lastige is dat mijn man zich wel geliefd en gekend voelt door me. Dat zegt hij ook. Maar hij zit vast in zichzelf. En daar betaal ik de prijs voor. Het is alsof ik continu van rol moet switchen, zowel ontvankelijk en begripvol ben alsook weer helder, analytisch en direct, maar net wat de situatie van me vraagt. En het is nooit genoeg. Of het is altijd teveel. Ik weet het zelf ondertussen ook niet meer. Ik weet alleen dat ik heeeel erg mijn best doe om er nog wat van te breien maar de wol nou niet echt meewerkt (en ik ben al zo'n ramp als het gaat om handwerken ).
Mijn man doet het niet geweldig als vrouw in de relatie ondanks dat hij idd meer die rol in is gaan nemen naarmate ik sterker en zelfverzekerder werd. In feite voelde hij zich mannelijk in het begin doordat ik heel verlegen, kwetsbaar en onzeker was. Ik heb de balans veranderd en hij weet niet wat zijn rol is. Hij is teveel een man om een vrouw te zijn. Gelukkig maar. Aan de andere kant mist hij de typische vechtlust die ik met mannelijkheid associeer. Dus ik heb iemand die niets wil, die alleen maar aan mijn verwachtingen wil voldoen maar tegelijkertijd niet wil vechten.
Ik begrijp hem zo goed aan de ene kant. Aan de andere kant kan ik zo weinig met het gebrek aan overgave en inzet. Ik ben niet zijn moeder of therapeut, ik heb geprobeerd om hem liefdevol te stimuleren en hem ruimte te geven. En die pakt hij niet want hij weet niet wat hij ermee moet. Dus hij waardeert het en tegelijkertijd verafschuwt hij het.
Ik ben zijn eerste serieuze relatie. Hij was 25 toen hij me leerde kennen. Tot die tijd wel een paar flings maar dat is ook niet zijn ding en hij voelde zich gewoon niet prettig bij die vrouwen. Ik was de eerste vrouw bij wie hij zich wel prettig voelde. Dus ik geloof niet dat hij vrouwen echt haat maar echte liefde vraag ik me ook af, er is vooral veel onbegrip en onzekerheid.
donderdag 24 juli 2008 om 11:51
http://www.youtube.com/watch?v=ji5_MqicxSo
Ik weet niet of jullie deze man kennen. Het is een prof uit de US en die is dodelijk ziek, heeft nog een paar maanden en die geeft lectures om kippevel van de krijgen.
Het is een peptalk.
Ik zou zeggen, klik eens aan en luister goed.
Ik weet niet of jullie deze man kennen. Het is een prof uit de US en die is dodelijk ziek, heeft nog een paar maanden en die geeft lectures om kippevel van de krijgen.
Het is een peptalk.
Ik zou zeggen, klik eens aan en luister goed.
Geen bijzonderheden
donderdag 24 juli 2008 om 12:13
Feliciaatje, jij houdt instinctief iets hoog wat velen van ons (ik zeg even 'ons' hoewel ik natuurlijk niet voor anderen wil spreken maar o my god, dit is wel frappant en veel voorkomend bij anderen hier) juist instinctief wel omarmen; het moeder- en therapeutschap.....
Met alle respect, ik denk dat jouw man gewoon niet zo goed weet wat hij met je aanmoet, juist omdat je dat niet doet terwijl de natuur of zíjn natuur zegt dat je dat wel zou móeten doen eigenlijk. Dat zorgen, troosten, moederen, bijstaan met raad en vooral ook daad.
In mijn reactie op Dubio eerder gaf ik al aan dat het mij opvalt dat heel veel vrouwelijke eigenschappen er bij mijn dochter helemaal ingebakken zitten. Of ze nou met haar poppen speelt (het kind brengt de héle dag iedereen naar bed, zelfs haar ridders en noormannen) of met andere kinderen, ze is maar aan het zorgen en troosten, vermanend toespreken en onderwijzen. Een kleine moeder in de dop en geloof me, ik ben helemaal niet zo'n moederdier, ze heeft het niet van mij.....
Vind je het erg als ik zeg dat het er op lijkt dat zowel jij en je man proberen de ander te veranderen? Jij wil graag dat hij zus reageert, hij zou van jou graag willen dat het zo gaat. Dat dat niet gaat lukken is in de loop van de tijd duidelijk geworden. Hij is passief agressief, jij wordt moe van hem. Het is niet gelukt de wijzigingen in elkaars karakter door te voeren en nu is het (bijna) opperdepop. Uitgestreden, moe, klaar.
Denk jij dat dat eventueel met vrouwenhaat te maken zou kunnen hebben? Of juist door zijn moeite met het feit dat jij zowel hele vrouwelijke als hele mannelijke eigenschappen hebt waar hij geen raad mee weet, terwijl jij niet uit de weg kunt met zijn afhankelijkheid van jou?
Met alle respect, ik denk dat jouw man gewoon niet zo goed weet wat hij met je aanmoet, juist omdat je dat niet doet terwijl de natuur of zíjn natuur zegt dat je dat wel zou móeten doen eigenlijk. Dat zorgen, troosten, moederen, bijstaan met raad en vooral ook daad.
In mijn reactie op Dubio eerder gaf ik al aan dat het mij opvalt dat heel veel vrouwelijke eigenschappen er bij mijn dochter helemaal ingebakken zitten. Of ze nou met haar poppen speelt (het kind brengt de héle dag iedereen naar bed, zelfs haar ridders en noormannen) of met andere kinderen, ze is maar aan het zorgen en troosten, vermanend toespreken en onderwijzen. Een kleine moeder in de dop en geloof me, ik ben helemaal niet zo'n moederdier, ze heeft het niet van mij.....
Vind je het erg als ik zeg dat het er op lijkt dat zowel jij en je man proberen de ander te veranderen? Jij wil graag dat hij zus reageert, hij zou van jou graag willen dat het zo gaat. Dat dat niet gaat lukken is in de loop van de tijd duidelijk geworden. Hij is passief agressief, jij wordt moe van hem. Het is niet gelukt de wijzigingen in elkaars karakter door te voeren en nu is het (bijna) opperdepop. Uitgestreden, moe, klaar.
Denk jij dat dat eventueel met vrouwenhaat te maken zou kunnen hebben? Of juist door zijn moeite met het feit dat jij zowel hele vrouwelijke als hele mannelijke eigenschappen hebt waar hij geen raad mee weet, terwijl jij niet uit de weg kunt met zijn afhankelijkheid van jou?
donderdag 24 juli 2008 om 12:32
Ik denk Leo dat waar hij strontziek van wordt is dat ik altijd gelijk heb. Niet in de zin dat ik dat wil hebben. Gewoon dat het zo is. En ik betwijfel dat af want het is mijn visie maar. Maar hij zegt zelf dat hij niemand kent die mensen en situaties zo goed kan inschatten. Mijn ex zei precies hetzelfde.
Hij wordt er moe van dat ik zo weinig fout doe, ergens zo niet menselijk ben. Dan kijk ik naar mezelf en dan moet ik lachen want ik zie een mens vol met dingen waar nog wel aan gewerkt mag worden. Ik faal, ik ben bang, ik ben onzeker, ik modder maar wat aan, net zo goed als ieder mens. En zelfs dat is voor hem niet overtuigend want dan zegt hij dat elk normaal mens daar onderuit probeert te komen en dat ik juist altijd er zo induik. Ik geloof dat ik onbedoeld de illusie wek dat ik wel stiekem de handleiding des levens heb. Ik vind het iig frappant dat mijn ex na al die jaren precies hetzelfde zei. Ik weet ook bij god niet wat ik ermee moet. Ik vind het een nogal twijfelachtig compliment, vooral omdat het zulke onzin is.
En ik wil hem idd veranderen en ik weet dat dat niet mag. Ik mis de man die ik de eerste twee jaar had. Met wie ik zo gelukkig was. En die er ook echt was. Hij bestond en ik wil hem terug. Ik ben net een klein kind wat dat betreft, ik vind het zo oneerlijk als ik daarover nadenk. Vooral omdat het ook zo plots was, het is niet heel langzaam zo geworden. Het was goed en plotseling was het weg.
Ik mis die man met wie ik pannenkoeken bakte in the middle of nowhere in de Australische bush, met wie ik zoveel lol had en bij wie ik me veilig voelde. Met wie ik me zo verheugde de rest van mijn leven te delen.
Hij wordt er moe van dat ik zo weinig fout doe, ergens zo niet menselijk ben. Dan kijk ik naar mezelf en dan moet ik lachen want ik zie een mens vol met dingen waar nog wel aan gewerkt mag worden. Ik faal, ik ben bang, ik ben onzeker, ik modder maar wat aan, net zo goed als ieder mens. En zelfs dat is voor hem niet overtuigend want dan zegt hij dat elk normaal mens daar onderuit probeert te komen en dat ik juist altijd er zo induik. Ik geloof dat ik onbedoeld de illusie wek dat ik wel stiekem de handleiding des levens heb. Ik vind het iig frappant dat mijn ex na al die jaren precies hetzelfde zei. Ik weet ook bij god niet wat ik ermee moet. Ik vind het een nogal twijfelachtig compliment, vooral omdat het zulke onzin is.
En ik wil hem idd veranderen en ik weet dat dat niet mag. Ik mis de man die ik de eerste twee jaar had. Met wie ik zo gelukkig was. En die er ook echt was. Hij bestond en ik wil hem terug. Ik ben net een klein kind wat dat betreft, ik vind het zo oneerlijk als ik daarover nadenk. Vooral omdat het ook zo plots was, het is niet heel langzaam zo geworden. Het was goed en plotseling was het weg.
Ik mis die man met wie ik pannenkoeken bakte in the middle of nowhere in de Australische bush, met wie ik zoveel lol had en bij wie ik me veilig voelde. Met wie ik me zo verheugde de rest van mijn leven te delen.
donderdag 24 juli 2008 om 12:44
Ik hoop trouwens niet dat ik als een enorme betweter klink, ik heb het me weleens afgevraagd. En dus ook gevraagd aan mijn man en mijn beste vriendin die me heel goed en al eeuwen kent. En dat ben ik dus niet. Dus dan kan ik er weinig aan doen. Behalve mijn mond houden. Dat doe ik ook regelmatig maar dat lijkt me niet de enig juiste oplossing. Afijn, ik weet het ook niet meer. Ik weet alleen maar dat ik mezelf leuk ben gaan vinden als mens, juist ook dankzij mijn zwakke plekken en dat ik ze niet verberg. En dat ik niet bereid ben mezelf minder leuk te gaan vinden. Mezelf haten was zeker niet de oplossing, uitgebreid getest .
donderdag 24 juli 2008 om 12:52
*breekt even in*
Leo, mijn zoon doet precies hetzelfde. Als hij ergens een speelgoedkeukentje ziet, is hij er niet bij weg te slaan. Naast zijn autootjes (dat dan weer wel!) is zijn favoriete speelgoed zijn serviesje, waarmee hij iedereen de hele dag thee serveert. En babietjes brengt hij meteen zijn knuffels, gaat hij aaien en geeft hij kusjes. En luiers verschonen: niets mooiers dan dat!
Nu kán het natuurlijk dat ik een homootje in de dop heb ( ), maar volgens mij is het gedrag wat je bij je dochter beschrijft niet persé meisje. Mijn neefje heeft dit gedrag namelijk ook. Misschien is het wel iets wat bij meisjes meer gestimuleerd wordt dan bij jongetjes. Bij jongetjes suggereren we (zoals hierboven) dat het misschien een homo is, of lachen we er om. Bij meisjes vinden we het normaal. Waardoor meisjes zich meer ontwikkelen naar de zachte kant (poppen, verzorgen) en jongens meer naar de stoere kant (auto's, voetballen, ravotten). Naast ingebakken neemt stimulatie ook een grote rol in, denk ik.
*breekt weer uit, want heeft hier verder weinig zinnigs te melden*
Leo, mijn zoon doet precies hetzelfde. Als hij ergens een speelgoedkeukentje ziet, is hij er niet bij weg te slaan. Naast zijn autootjes (dat dan weer wel!) is zijn favoriete speelgoed zijn serviesje, waarmee hij iedereen de hele dag thee serveert. En babietjes brengt hij meteen zijn knuffels, gaat hij aaien en geeft hij kusjes. En luiers verschonen: niets mooiers dan dat!
Nu kán het natuurlijk dat ik een homootje in de dop heb ( ), maar volgens mij is het gedrag wat je bij je dochter beschrijft niet persé meisje. Mijn neefje heeft dit gedrag namelijk ook. Misschien is het wel iets wat bij meisjes meer gestimuleerd wordt dan bij jongetjes. Bij jongetjes suggereren we (zoals hierboven) dat het misschien een homo is, of lachen we er om. Bij meisjes vinden we het normaal. Waardoor meisjes zich meer ontwikkelen naar de zachte kant (poppen, verzorgen) en jongens meer naar de stoere kant (auto's, voetballen, ravotten). Naast ingebakken neemt stimulatie ook een grote rol in, denk ik.
*breekt weer uit, want heeft hier verder weinig zinnigs te melden*
donderdag 24 juli 2008 om 13:05
quote:roque schreef op 24 juli 2008 @ 12:52:
*breekt even in*
Leo, mijn zoon doet precies hetzelfde. Als hij ergens een speelgoedkeukentje ziet, is hij er niet bij weg te slaan. Naast zijn autootjes (dat dan weer wel!) is zijn favoriete speelgoed zijn serviesje, waarmee hij iedereen de hele dag thee serveert. En babietjes brengt hij meteen zijn knuffels, gaat hij aaien en geeft hij kusjes. En luiers verschonen: niets mooiers dan dat!
Nu kán het natuurlijk dat ik een homootje in de dop heb ( ), maar volgens mij is het gedrag wat je bij je dochter beschrijft niet persé meisje. Mijn neefje heeft dit gedrag namelijk ook. Misschien is het wel iets wat bij meisjes meer gestimuleerd wordt dan bij jongetjes. Bij jongetjes suggereren we (zoals hierboven) dat het misschien een homo is, of lachen we er om. Bij meisjes vinden we het normaal. Waardoor meisjes zich meer ontwikkelen naar de zachte kant (poppen, verzorgen) en jongens meer naar de stoere kant (auto's, voetballen, ravotten). Naast ingebakken neemt stimulatie ook een grote rol in, denk ik.
*breekt weer uit, want heeft hier verder weinig zinnigs te melden*
*breekt ook even in*
Ook mijn zoon doet dat, maar dan meer met zijn autootjes. Die krijgen kusjes en worden verzorgd.
Als mama ziek is of pijn heeft worden er knuffels aangedragen, kusjes gegeven, dekentjes overgelegd. Hell als we hem kleren aandoen moeten we er niet raar van opkijken dat die weer in de kast gemikt worden en hij er een perfect matchende outfit uithaalt. En met matchend bedoel ik écht matchend tot aan de onderbroek en sokken aan toe. En dat zit in hem zelf, want zowel vader als ik hebben dat geheel niet. Ik vis iets uit de kast wat wel leuk bij elkaar kleurt, maar geheel matchend tot aan de onderkleding? Nope...
*breekt even in*
Leo, mijn zoon doet precies hetzelfde. Als hij ergens een speelgoedkeukentje ziet, is hij er niet bij weg te slaan. Naast zijn autootjes (dat dan weer wel!) is zijn favoriete speelgoed zijn serviesje, waarmee hij iedereen de hele dag thee serveert. En babietjes brengt hij meteen zijn knuffels, gaat hij aaien en geeft hij kusjes. En luiers verschonen: niets mooiers dan dat!
Nu kán het natuurlijk dat ik een homootje in de dop heb ( ), maar volgens mij is het gedrag wat je bij je dochter beschrijft niet persé meisje. Mijn neefje heeft dit gedrag namelijk ook. Misschien is het wel iets wat bij meisjes meer gestimuleerd wordt dan bij jongetjes. Bij jongetjes suggereren we (zoals hierboven) dat het misschien een homo is, of lachen we er om. Bij meisjes vinden we het normaal. Waardoor meisjes zich meer ontwikkelen naar de zachte kant (poppen, verzorgen) en jongens meer naar de stoere kant (auto's, voetballen, ravotten). Naast ingebakken neemt stimulatie ook een grote rol in, denk ik.
*breekt weer uit, want heeft hier verder weinig zinnigs te melden*
*breekt ook even in*
Ook mijn zoon doet dat, maar dan meer met zijn autootjes. Die krijgen kusjes en worden verzorgd.
Als mama ziek is of pijn heeft worden er knuffels aangedragen, kusjes gegeven, dekentjes overgelegd. Hell als we hem kleren aandoen moeten we er niet raar van opkijken dat die weer in de kast gemikt worden en hij er een perfect matchende outfit uithaalt. En met matchend bedoel ik écht matchend tot aan de onderbroek en sokken aan toe. En dat zit in hem zelf, want zowel vader als ik hebben dat geheel niet. Ik vis iets uit de kast wat wel leuk bij elkaar kleurt, maar geheel matchend tot aan de onderkleding? Nope...
donderdag 24 juli 2008 om 13:24
Precies Roque, dat denk ik ook. We hebben allemaal een 'mannelijke' en 'vrouwelijke' kant (d.w.z. eigenschappen die we als maatschappij als typisch mnl. of vrl. betitelen). De verhouding verschilt per persoon. Maar al bij kinderen wordt er door volwassenen (en andere kinderen, die ook door volwassenen beïnvloed worden) verschillend op die eigenschappen gereageerd, afhankelijk van of ze een jongen of meisje zijn.
Die eigenschappen worden, door ons volwassenen en ouders, wel degelijk getoetst aan de maatschappelijke norm. Zo zul jij, Leo, je dochter misschien een typisch meisje noemen (doe ik wel eens met mijn meiden). En Roque heeft een zoontje met meisjesachtige voorkeuren. Ik denk dat we die ideeën op heel subtiele manier toch overbrengen op onze kinderen, vaak zonder dat we het willen. Kopen wij typisch jongensspeelgoed voor de verjaardag van een meisje? Voor je eigen kind misschien nog wel, maar voor een vriendinnetje? Ik niet.
Maar het gaat veel verder dan speelgoed en speelgedrag. Het gaat juist om het wenselijke sociale gedrag dat kinderen wordt bijgebracht. En daarbij blijkt dat met meisjes anders wordt omgegaan dan met jongens. Voorzichtiger, alsof ze breekbaarder zijn. Maar ook worden er andere eisen aan hen gesteld. Ook op school. Bepaalde eigenschappen worden bij meisjes gewaardeerd en gestimuleerd, andere bij jongens.
Voorbeeld: mijn dochter zat op voetballen. Ik heb erop gelet dat ik nooit heb laten vallen dat dat een jongenssport is of dat het bijzonder was dat zij dat als meisje deed. Er deden ook een paar meisjes mee, maar die vielen langzamerhand af. Toen was zij nog het enige meisje en maakte een vriendje op een dag de opmerking dat meisjes niet kunnen voetballen. Ze is er acuut mee gestopt en wilde niet zeggen waarom. Pas maanden later bleek het hierdoor te komen. Ik heb het daardoor helaas ook niet kunnen bijsturen.
Seksisme is zo in onze maatschappij ingebed dat we het vaak niet meer zien. Het is verankerd in de taal, in beelden, in de media, in het onderwijsstelsel, de arbeidsmarkt enz. Maar vooral in onze eigen manier van denken. Ik denk dat het een illusie is te denken dat je kinderen aan die invloed kan onttrekken. Wat niet wil zeggen dat we het niet proberen natuurlijk
Die eigenschappen worden, door ons volwassenen en ouders, wel degelijk getoetst aan de maatschappelijke norm. Zo zul jij, Leo, je dochter misschien een typisch meisje noemen (doe ik wel eens met mijn meiden). En Roque heeft een zoontje met meisjesachtige voorkeuren. Ik denk dat we die ideeën op heel subtiele manier toch overbrengen op onze kinderen, vaak zonder dat we het willen. Kopen wij typisch jongensspeelgoed voor de verjaardag van een meisje? Voor je eigen kind misschien nog wel, maar voor een vriendinnetje? Ik niet.
Maar het gaat veel verder dan speelgoed en speelgedrag. Het gaat juist om het wenselijke sociale gedrag dat kinderen wordt bijgebracht. En daarbij blijkt dat met meisjes anders wordt omgegaan dan met jongens. Voorzichtiger, alsof ze breekbaarder zijn. Maar ook worden er andere eisen aan hen gesteld. Ook op school. Bepaalde eigenschappen worden bij meisjes gewaardeerd en gestimuleerd, andere bij jongens.
Voorbeeld: mijn dochter zat op voetballen. Ik heb erop gelet dat ik nooit heb laten vallen dat dat een jongenssport is of dat het bijzonder was dat zij dat als meisje deed. Er deden ook een paar meisjes mee, maar die vielen langzamerhand af. Toen was zij nog het enige meisje en maakte een vriendje op een dag de opmerking dat meisjes niet kunnen voetballen. Ze is er acuut mee gestopt en wilde niet zeggen waarom. Pas maanden later bleek het hierdoor te komen. Ik heb het daardoor helaas ook niet kunnen bijsturen.
Seksisme is zo in onze maatschappij ingebed dat we het vaak niet meer zien. Het is verankerd in de taal, in beelden, in de media, in het onderwijsstelsel, de arbeidsmarkt enz. Maar vooral in onze eigen manier van denken. Ik denk dat het een illusie is te denken dat je kinderen aan die invloed kan onttrekken. Wat niet wil zeggen dat we het niet proberen natuurlijk
Ga in therapie!
donderdag 24 juli 2008 om 13:26
Wat leuk om te lezen. Mijn dochter is dol op roze en poppen maar speelt voornamelijk met jongens. Vindt ze het leukst. Ze is zorgzaam en heel lief en tegelijkertijd soms een kenau (van wie zou ze het hebben hmm). En ze is gek op lego. Was ik vroeger ook. Dus hier ook vanalles wat.
Wat dat betreft als ik erover nadenk lijkt ze veel op me toen ik net zo oud was, alleen was ik veel stiller.
Wat dat betreft als ik erover nadenk lijkt ze veel op me toen ik net zo oud was, alleen was ik veel stiller.
donderdag 24 juli 2008 om 13:32
Ik denk dat je helemaal gelijk hebt daarmee Dubio. Ik probeer me ook regelmatig in te denken: hoe zou ik hiermee omgaan als mijn dochter een jongen was geweest? Voor zover ik me dat kan voorstellen. Dat relativeert vaak op een heel interessante manier. Ik probeer daar een soort tussenweg in te vinden. Zo neutraal mogelijk, meer gericht op het feit dat ze mens is dan een meisje. Maar alsnog, ik ben er idd net zo goed door gevormd.
