Een 2e, Ja of Nee

Tijdens de bevalling dacht ik dat ik doodging, heb ook serieus gezegd dat we de volgende gingen adopteren (waarom vriend mij serieus aan keek en begripvol zei: is goed, schatje).



Maar goed, ik leef nog, kind leeft nog dus het viel allemaal wel mee.

quote:fleurtje schreef op 25 juli 2008 @ 13:55:

Tijdens de bevalling dacht ik dat ik doodging, heb ook serieus gezegd dat we de volgende gingen adopteren (waarom vriend mij serieus aan keek en begripvol zei: is goed, schatje).



Maar goed, ik leef nog, kind leeft nog dus het viel allemaal wel mee. Volgens mij heb ik dat tijdens en de eerste dagen na beide bevallingen geroepen. En op de een of andere manier ben ik nu toch weer voor de derde keer zwanger...

Hihi, ik zei tijdens de bevalling dat de vader, mijn ex, de schuldige was aan de pijn, en dat we niet meer aan seks zouden doen, haha. Volgens mij zijn krachttermen heel normaal.

Ik moet zeggen wij hebben er 2 mijn vriendin had zware bekke instabielitijd. Ik had ook geen tweede genomen normaal, maar zij is zelf enigst kind en heeft het altijd heel erg gevonden om alleen tezijn. zelfs nu nog als er een keer wat met haar ouders is of als ze dood zouden gaan. Gelukkig is het vrij goed gegaan veel minder heftig als de eerste keer.

Maar je komt veel voordelen tegen en ook een hoop nadelen. Ze spelen heel vaak samen maar ze pakken ook vaak weer spullen van elkaar af zelf moet je toch ook meer tijd vrij maken om ze allebij aandacht tegeven. En wij hebben gemerkt dat er minder snel mensen zijn waar ze kunnen slapen. eerst vonden ze het heel leuk om onze zoon te laten logeren, ze vroegen erom en nu we er 2 hebben is dat toch een heel stuk minder. Maar ik moet zeggen we zijn allebij heel blij dat we 2 mogen hebben geniet er dagelijks van.

quote:mars 74 schreef op 25 juli 2008 @ 13:23:

[...]

Zou ik ook doen, en het van te voren bespreken met een gynaecoloog.



Er zijn best gynaecologen die laagdrempeliger zijn met keizersnedes in dit soort gevallen.





Ik heb ook een gesprek gehad met de gyn aangezien mijn vorige bevalling in een ks eindigde en ze gaf al aan dat als er bij deze bevalling complicaties dreigden, ze tot een geplande keizersnee overgaan. Mijn dochter was groter dan was voorzien (9pond) en wilde niet indalen, ontsluiting vorderde niet ondanks weeenopwekkers. Bij 32 weken krijg ik een echo waarbij ze een groeimeting gaan doen en als blijkt dat dit weer zo'n groot kind wordt (kans is heel groot) zal ik ws een geplande ks krijgen.

Als je echt zo'n traumatische bevalling hebt gehad zou ik zeker navragen of die mogelijkheid er voor jou ook is.

quote:Missdemeanor schreef op 25 juli 2008 @ 13:58:

[...]





Volgens mij heb ik dat tijdens en de eerste dagen na beide bevallingen geroepen. En op de een of andere manier ben ik nu toch weer voor de derde keer zwanger...Ben er ook weer ingetrapt, hahaa.

Eefje, heb niet alles bijgelezen maar wil toch nog even mijn duit in het zakje doen



Misschien is het een idee de volgende keer niet naar een academisch maar naar een perifeer ziekenhuis te gaan. Academisch staat qua techniek voorop, maar als patiënt ben je (sneller) een nummer. Ik ben geopereerd in academisch, en hoewel erg goed behandeld, kwam er wel elke keer weer een andere arts-assistent of co-assistent of weet ik wat in mijn doos gluren, mijn (zere) buik bepotelen en lieten ze je zo anderhalf uur in de behandelkamer wachten "omdat er eerst overlegd moest worden". Ik ben in een perifeer ziekenhuis bevallen en eigenlijk kwam er in élk geval elk half uur even iemand kijken, en dat terwijl het hoogtij was, alle kamers vol lagen en iedereen die dag kennelijk had uitgezocht om te bevallen. Heb écht het idee dat in een perifeer ziekenhuis er beter naar je gekeken wordt en je meer als mens wordt behandeld.



Verder vraag ik mij af hoe je kinderwens is. Is deze voor jou gewoon vervuld met één kind? Of wil je er eigenlijk meer, maar laat je je door angst voor de bevalling tegenhouden? Angst is namelijk een slechte raadgever. Ga naar een gyn in een (perifeer) ziekenhuis en lewg je hele verhaal voor. Misschien dat hij direct aangeeft over te gaan op dánwel keizersnee, dánwel een ruggeprik vanaf het begin. (Waarom werden de weenopwekkers trouwens hoger gezet met de persweeen? Raar! Die dingen zijn al hefig genoeg op zich! Bij mij werd juist alles uitgezet!) Ga naar een psych om deze bevalling te verwerken, het een plaatsje te geven. Ga naar de desbetreffende gyn die toen verantwoordelijk was en vraag waarom dingen zo gelopen zijn en waarom je niet gehoord werd. Neem actie. Maar laat je leven niet leiden door angst.



Zelf had ik een redelijke bevalling (naar mij werd wel geluisterd en toen de verpleegsters zagen dat ik het niet meer trok hebben zij een ruggeprik geregeld, terwijl ik eigenlijk niet wilde omdat ik er doodsbang voor was. En wat ben ik blij dat ik het ding wél genomen heb ) maar een moeilijke zwangerschap. Negen maanden pijn, waarvan 20 weken dusdanig dat ik niet eens meer mocht werken. Maar ja: een kinderwens is een kinderwens en mijn zoon heeft nooit ergens wat van gemerkt. Nu ben ik drie maanden zwanger en naast de pijn die ik de vorige zwangerschap ook al had, heb ik ook nog eens pijn in al mijn gewrichten erbij gekregen. Aan de andere kant: het is zo. Ik kan het niet veranderen, dus ga ik er maar in mee. Net als dat ik dat de vorige zwangerschap heb gedaan. IK wil nog een kind en ik wist de prijs vantevoren. En tóch heb ik ervoor gekozen, juist omdat ik nog erg graag een kind wilde. Als die wens niet zo sterk is of die wens is er zelfs niet meer, tja, dan wordt de prijs erg hoog die je moet betalen



Maar wees dan ook eerlijk tegen je man. Kom niet met "drog"redenen als: één kind kan ook leuk spelen en heeft geen broertjes en zusjes nodig", maar zeg"dat zal wel, maar ík heb het er niet voor over, ik heb enorm veel pijn gehad en ik wil dat niet meer. Nooit meer. Daarnaast is mijn kinderwens vervuld met één kind". Net als dat een vrouw een man niet mag dwingen tot meerdere kinderen, mag (en kan ) een man dat niet bij een vrouw.

Ik begrijp dat je zoontje nu 15 maanden is. Misschien zou je zo'n beslissing een half jaar vooruit moeten schuiven. Jezelf niet onder druk zetten en niet onder druk laten zetten. Ik neem dat je geboortejaar 1979 is. Dus je hebt eigenlijk nog tijd om daarover te beslissen. Als je echt een tweede zou willen, zou de bevalling minder een beletsel zijn, denk ik. Ik heb ook best getwijfeld hoor, over een tweede en dat had niet eens zo zeer met mijn bevalling te maken(oudste is een lief kind, we hadden een bepaald evenwicht gevonden en ik was bang dat het evenwicht verstoord zou raken, dat soort twijfels). Ik wilde een tweede op het moment dat mijn oudste 2,5 jaar was. Maar ja, ik werd ingehaald door een slechtwerkende schildklier die eerst goed ingesteld moest worden op schildklierhormonen. Daar had ik mijn energie voor nodig, dat duurde ruim een jaar. Toen was dochter inmiddels 3,5. Na een jaar proberen lukte het niet spontaan. Toen bleek ik PCOS te hebben. Ik kreeg Clomid en na een paar maanden was ik zwanger. Mijn oorspronkelijke wens was een kleiner leeftijdsverschil tussen mijn kinderen, maar moeder natuur besliste anders. Ze schelen nu ruim 5 jaar. Ik dacht eerst dat ze niet zoveel aan elkaar zouden hebben met dat leeftijdsverschil, maar dat komt door mijn eigen ervaring met een zus die 7 jaar ouder is dan ik(tussen haar en mij zitten geen andere kinderen, na mij komt een zusje dar 2,5 jaar jonger is). Maar ze blijken stapelgek op elkaar te zijn en gaan leuk met elkaar om. Dus dat hoeft ook weer niet een nadeel te zijn. Maar wat ik hiermee wil zeggen, laat je ook niet opjagen door de tijd in zo'n beslissing.

Eefje, ik zeg juist dat je je angst niet voor je man overboord moet gooien. Kind laat ik erbuiten: ik vind "broertjes of zusjes" een non-argument. Je krijgt meer kinderen omdat je nog een kinderwens ebt. Het is een beetje dom om meer kinderen te krijgen terwijl je er niet op zit te wachten, alleen maar met het argument "het is zo leuk voor Stijn". Wat ik zeg is dat je je angst overboord moet gooien voor jou, mits je nog een kinderwens hebt.



Daar ben je nog niet over uit, en dat is toch geen ramp met een kind van anderhalf? Gun jezelf wat tijd

Ik ben het eens met Roque, alleen aan een tweede beginnen als je het zelf graag wilt en niet om een broertje of zusje voor je zoontje. En ook niet omdat je man het zo graag wil. Je moet er zelf ook achter staan. En mensen die beginnen over dat het zielig is een enig kind of dat het zo leuk is een broertje of zusje. Laat dat gaan. Niet naar luisteren. Jij en je man moeten het samen[/u willen. Als de een wel wil, de ander niet, dan houdt het op. Iemand kan jou niet dwingen om er nog eentje bij te krijgen. Hetzelfde geldt ook andersom, mocht jij willen en je man niet, dan houdt het ook op.

Hoi Eefje,



wat vervelend dat je je eerste bevalling als zo traumatisch/naar hebt ervaren. Jammer dat het daardoor je keuze beinvloed om evt niet voor een 2e te gaan.



Ik weet niet hoe ik erin gestaan zou hebben als ik in jouw schoenen stond. Maar het is wel jouw lijf en dat geeft uiteindelijk toch de doorslag. Als jij het echt echt niet wil hoeft het niet te gebeuren natuurlijk (andersom, als je man niet had gewilt om wat voor reden dan ook, dan had je hem ook niet kunnen dwingen).



Maar misschien is het een idee om met een therapeut te praten? Zet met iemand (een onafhankelijk persoon, dus niet met iemand die te dichtbij je staat) op een rijtje wat er precies is mis gegaan, wat er volgens jou had moeten gebeuren, en wat er evt zou moeten gebeuren als je toch voor een 2e zou gaan. Maar praat erover, probeer je 1e bevalling te verwerken. Pas als je dat een beetje verwerkt hebt, kun je pas nadenken over wel/geen 2e kindje. Je kindje is ook nog jong, en als jullie beiden nog niet op de leeftijd zijn dat je niet heel veel haast hebt, kan je de beslissing over wel of geen 2e best nog even uitstellen toch?



Wat bij mij de doorslag heeft gegeven om voor een 2e kindje te willen gaan (en ik had zeker geen leuke bevalling, maar daar kon ik overheen stappen)...



*Voor onszelf lijkt een 2e kindje ons gewoon heel erg leuk en gezellig (en vast ook weleens moeilijk )

*Voor onze dochter lijkt het me ook leuk om er een speelkameraadje bij te hebben (en iemand met wie je later op je jeugd kan terugkijken) - alhoewel je natuurlijk geen garanties hebt-

*Verder , 1 kindje verrrijkt al ons leven, dan kunnen 2 kindjes alleen maar nog meer je leven verrijken. (hoop ik)



Ik hoop dat jullie er samen uit gaan komen, en ik hoop dat je vriend/man je beslissing wel respecteerd mocht het echt bij nee blijven.



Succes!

quote:roque schreef op 25 juli 2008 @ 18:40:

ik vind "broertjes of zusjes" een non-argument. Precies. Als je 't doet moet je 't doen omdat je zelf persé 2 kinderen wilt. Als je de ervaringen alleen al in dit topic leest over niet echt geweldige relaties met sibblings en de positieve ervaringen van enig kinderen dan is het echt helemaal geen reden om je juist daarop te baseren.