Kinderen
alle pijlers
Een 2e, Ja of Nee
vrijdag 25 juli 2008 om 10:41
Hoi dames,
Ik zit met het volgende. Ik heb nu een zoon van 15 maanden en de bevalling was echt een ware hel. Na de bevalling had ik dan ook min of meer besloten dat ik geen 2e kindje wil. Ik durf 't gewoon niet eigenlijk. Daarnaast vind ik ons gezin eigenlijk wel best zo.
Mijn man daarentegen zou juist heel graag een broertje of zusje voor onze zoon willen.
Nu hebben we er geregeld discussies over van ja, maar ze kunnen dan leuk met elkaar spelen, het is goed om met een broertje of zusje op te groeien, ze leren dan goed delen en op vakanties hebben ze altijd iemand om mee te spelen. Dit zijn dan de argumenten van mijn man. Onze zoon zit op het kdv en leert daar prima spelen met andere kinderen, vriendjes maakt ie heus wel in de buurt en op school als hij wat ouder is en op vakantie zal hij ook vast wel vriendjes maken. En daarbij komt dat ik ook geen enkele behoefte aan nog zo'n bevalling heb.
Dit zijn dus mijn tegenwerpingen.
Ik ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die dit ok zo hebben thuis. En hoe jullie daar mee omgaan.
Wat zou voor jullie een echte reden zijn om aan een 2e kindje te beginnen?
Thanks, Eef
Ik zit met het volgende. Ik heb nu een zoon van 15 maanden en de bevalling was echt een ware hel. Na de bevalling had ik dan ook min of meer besloten dat ik geen 2e kindje wil. Ik durf 't gewoon niet eigenlijk. Daarnaast vind ik ons gezin eigenlijk wel best zo.
Mijn man daarentegen zou juist heel graag een broertje of zusje voor onze zoon willen.
Nu hebben we er geregeld discussies over van ja, maar ze kunnen dan leuk met elkaar spelen, het is goed om met een broertje of zusje op te groeien, ze leren dan goed delen en op vakanties hebben ze altijd iemand om mee te spelen. Dit zijn dan de argumenten van mijn man. Onze zoon zit op het kdv en leert daar prima spelen met andere kinderen, vriendjes maakt ie heus wel in de buurt en op school als hij wat ouder is en op vakantie zal hij ook vast wel vriendjes maken. En daarbij komt dat ik ook geen enkele behoefte aan nog zo'n bevalling heb.
Dit zijn dus mijn tegenwerpingen.
Ik ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die dit ok zo hebben thuis. En hoe jullie daar mee omgaan.
Wat zou voor jullie een echte reden zijn om aan een 2e kindje te beginnen?
Thanks, Eef
vrijdag 25 juli 2008 om 11:46
Het verbaast me dat iedereen hier zo positief reageert op het feit of je een tweede kindje wilt of niet. Wij hebben - bewust - gekozen voor een kind in ons leven.
Toen onze dochter 2 jaar oud was, kwamen de vragen wanneer er een tweede kwam. Toen wij zeiden dat wij dat niet wilden, waren we a-sociaal. Nu, onze dochter is ondertussen 6 jaar, krijgen wij reacties als: het is ook zo makkelijk voor jullie met een kind. Duh? En dat zijn dezelfde mensen. Veel van hen hebben "spijt" van de tweede, ook al willen ze uiteraard geen van hun kindjes missen!
Ik kan volmondig zeggen: ja, ik heb er verdriet van gehad dat mijn man geen tweede kindje wilde. Ik had er zelf wel 4 willen hebben. Ik vind alleen dat je er allebei 100 % achter moet staan. En dat was bij ons niet het geval.
Ik heb gesproken met enigkinderen en niemand is daar ongelukkig van geworden. Ik heb ook gesproken met meerkinder-personen. En eigenlijk ben ik de enige die een intense relatie heb met mijn beide zusjes.
Meer kinderen is geen garantie voor meer geluk. Elk kind is uniek en kan de ander bij calamiteiten niet vervangen. En niet alle broers en zussen zijn niet beste vrienden. Daarmee zijn alle pro's ook van tafel.
Ik vind dat je man jou serieus moet nemen. Hij hoort je gevoel te respecteren. Behalve de bevalling is nummer 2 ook niet alleen maar de hemel op aarde. Bedenk ook hoe jij je voelt als nummer 2 niet helemaal gezond is. Verwijt je het dan je man? Of verwijt hij jou dat je niet meer op je strepen hebt gestaan.
Ik ben blij met mijn gezin. We zijn een geweldig gezin (al vinden de meeste dat je met 1 kind geen gezin bent...), we houden van elkaar en onze dochter is een lief, sociaal kind dat heel gemakkelijk vriendjes en vriendinnetjes maakt en anders gewoon lekker met ons speelt!
Veel succes, praat met elkaar en laat je niet overhalen. Je moet er met je hele hart achter staan. En je man hoort dat te respecteren!!
Toen onze dochter 2 jaar oud was, kwamen de vragen wanneer er een tweede kwam. Toen wij zeiden dat wij dat niet wilden, waren we a-sociaal. Nu, onze dochter is ondertussen 6 jaar, krijgen wij reacties als: het is ook zo makkelijk voor jullie met een kind. Duh? En dat zijn dezelfde mensen. Veel van hen hebben "spijt" van de tweede, ook al willen ze uiteraard geen van hun kindjes missen!
Ik kan volmondig zeggen: ja, ik heb er verdriet van gehad dat mijn man geen tweede kindje wilde. Ik had er zelf wel 4 willen hebben. Ik vind alleen dat je er allebei 100 % achter moet staan. En dat was bij ons niet het geval.
Ik heb gesproken met enigkinderen en niemand is daar ongelukkig van geworden. Ik heb ook gesproken met meerkinder-personen. En eigenlijk ben ik de enige die een intense relatie heb met mijn beide zusjes.
Meer kinderen is geen garantie voor meer geluk. Elk kind is uniek en kan de ander bij calamiteiten niet vervangen. En niet alle broers en zussen zijn niet beste vrienden. Daarmee zijn alle pro's ook van tafel.
Ik vind dat je man jou serieus moet nemen. Hij hoort je gevoel te respecteren. Behalve de bevalling is nummer 2 ook niet alleen maar de hemel op aarde. Bedenk ook hoe jij je voelt als nummer 2 niet helemaal gezond is. Verwijt je het dan je man? Of verwijt hij jou dat je niet meer op je strepen hebt gestaan.
Ik ben blij met mijn gezin. We zijn een geweldig gezin (al vinden de meeste dat je met 1 kind geen gezin bent...), we houden van elkaar en onze dochter is een lief, sociaal kind dat heel gemakkelijk vriendjes en vriendinnetjes maakt en anders gewoon lekker met ons speelt!
Veel succes, praat met elkaar en laat je niet overhalen. Je moet er met je hele hart achter staan. En je man hoort dat te respecteren!!
Volg je hart. Dat klopt.
vrijdag 25 juli 2008 om 11:46
Het is mij beide keren niet gevraagd (maar ik wilde dan ook thuisbevallen, ook al eindigde een van beide bevallingen in het ziekenhuis), en eigenlijk vind ik dat wel best en hoop ik dat ze dat de volgende keer ook niet doen. Ik denk namelijk dat veel mensen tijdens een bevalling wel een punt bereiken waarop ze graag pijnbestrijding zouden aannemen, puur op dat moment, om de pijn minder te laten worden. Ik kan me ook voorstellen dat als het mij op zo'n moment was voorgehouden, ik misschien ook wel "JA" had gegild. Maar achteraf ben ik blij dat ik het niet heb gekregen. Het was namelijk, achteraf, gewoon niet per se nodig, en als het niet per se nodig is, dan loop ik liever geen risico's. Zelfs niet als die risico's maar heel, heel klein zouden zijn.
vrijdag 25 juli 2008 om 11:49
Bij de eerste bevalling werd ik wakker op de intensive care, de tweede keer ging het weer hard die kant op en ben ik 'alleen maar' geeindigd op de OK.
Ik lees her en der dat men zich 'er vooral maar overheen moet zetten', maar een zwangerschap cq bevalling kan ook gewoon een té grote aanslag op je lichaam zijn.
Hier geen derde meer dus. En ik kan me zo voorstellen dat men zich door zo'n bevalling laat weerhouden ooit nog aan een tweede/derde etc. te beginnen.
Ik lees her en der dat men zich 'er vooral maar overheen moet zetten', maar een zwangerschap cq bevalling kan ook gewoon een té grote aanslag op je lichaam zijn.
Hier geen derde meer dus. En ik kan me zo voorstellen dat men zich door zo'n bevalling laat weerhouden ooit nog aan een tweede/derde etc. te beginnen.
vrijdag 25 juli 2008 om 11:49
Ik snap dat het heel moeilijk is in jouw situatie. Ik pretendeer in mijn posts ook niet het antwoord voor jou klaar te hebben, uiteindelijk is het jouw wereldje, jouw familie. Als jij je wilt geven aan het geluk van je gezien dan is dat jouw goed recht. Evenzo als jij het een brug te ver vindt.
Maar laat het duidelijk zijn, bang zijn voor de bevalling kan absoluut wel een reden zijn om er van af te zien! Laat je man maar zwanger worden.
Maar laat het duidelijk zijn, bang zijn voor de bevalling kan absoluut wel een reden zijn om er van af te zien! Laat je man maar zwanger worden.
vrijdag 25 juli 2008 om 11:50
Hoi To, heb de reacties niet gelezen maar ik had ooit dezelfde twijfels. Toch gedaan.
Bevalling van de eerste was een HEL, maar mijn tweede dochtertje viel er zowat uit. (Trouwens dit keer wel beter voorbereid en bij het ziekenhuis alvast een ruggenprik geeist van te voren. Uiteindelijk niet eens nodig gehad maar t gaf wel wat rust)
De kleinste is nu bijna 1 en mijn twee meisjes zijn al echt een beetje samen aan het spelen. Ze zijn dol op elkaar. Mijn voornaamste reden toch een tweede te willen was met oog op de oudste, heerlijk toch, een zusje of broertje?
Het is wel druk, maar ook dat gaat ooit 'over'. Dingen goed regelen en voor je het weet draait alles weer op rolletjes.
Succes
Bevalling van de eerste was een HEL, maar mijn tweede dochtertje viel er zowat uit. (Trouwens dit keer wel beter voorbereid en bij het ziekenhuis alvast een ruggenprik geeist van te voren. Uiteindelijk niet eens nodig gehad maar t gaf wel wat rust)
De kleinste is nu bijna 1 en mijn twee meisjes zijn al echt een beetje samen aan het spelen. Ze zijn dol op elkaar. Mijn voornaamste reden toch een tweede te willen was met oog op de oudste, heerlijk toch, een zusje of broertje?
Het is wel druk, maar ook dat gaat ooit 'over'. Dingen goed regelen en voor je het weet draait alles weer op rolletjes.
Succes
vrijdag 25 juli 2008 om 11:54
Ik heb ook een horror bevalling gehad.
Vantevoren aangegeven bij VK dat ik angstig was. Zij verzekerde me dat er van alles gedaan kon worden als de pijn te erg werd.
Ik beviel in het weekend. Had na een paar uur al persweeen en niet genoeg ontsluiting. Kindje had het benauwd. Naar het ziekenhuis. Ik was helemaal in paniek en vond de pijn echt ondraaglijk. Hier werd op gereageerd met: niet aanstellen, niet gillen, verdraag het maar gewoon. Ik kreeg geen pijnbestrijding, hoe vaak ik er ook om vroeg.
Juist dit onbegrip terwijl ik in zo'n kwetsbare positie zat heeft het geheel voor mij traumatisch gemaakt.
UIteindelijk na 24 uur toch nog een vacuum-verlossing en een kind dat niet ademde. (na een paar minuten wel hoor). Je kunt dan wel heel gemakkelijk zeggen 'get over it' en 'het is gemakkelijk te doen', maar dat is toch echt persoonlijk.
Hoe graag ik ook een tweede zou willen, ik ben doodsbang voor de bevalling en de ervaring leert dat toezeggingen van VK niets betekenen. De ene vrouw kan misschien meer aan als de andere, maar ik vind dat je in ieder geval de vrijheid moet hebben om zelf te bepalen hoe je wil bevallen.
Eefje: Ook al 'gun' je man en kind een 2e, je moet er toch echt zelf achterstaan. Met gemengde gevoelens aan zoiets ingrijpends als een kind beginnen is ook niet goed.
Vantevoren aangegeven bij VK dat ik angstig was. Zij verzekerde me dat er van alles gedaan kon worden als de pijn te erg werd.
Ik beviel in het weekend. Had na een paar uur al persweeen en niet genoeg ontsluiting. Kindje had het benauwd. Naar het ziekenhuis. Ik was helemaal in paniek en vond de pijn echt ondraaglijk. Hier werd op gereageerd met: niet aanstellen, niet gillen, verdraag het maar gewoon. Ik kreeg geen pijnbestrijding, hoe vaak ik er ook om vroeg.
Juist dit onbegrip terwijl ik in zo'n kwetsbare positie zat heeft het geheel voor mij traumatisch gemaakt.
UIteindelijk na 24 uur toch nog een vacuum-verlossing en een kind dat niet ademde. (na een paar minuten wel hoor). Je kunt dan wel heel gemakkelijk zeggen 'get over it' en 'het is gemakkelijk te doen', maar dat is toch echt persoonlijk.
Hoe graag ik ook een tweede zou willen, ik ben doodsbang voor de bevalling en de ervaring leert dat toezeggingen van VK niets betekenen. De ene vrouw kan misschien meer aan als de andere, maar ik vind dat je in ieder geval de vrijheid moet hebben om zelf te bepalen hoe je wil bevallen.
Eefje: Ook al 'gun' je man en kind een 2e, je moet er toch echt zelf achterstaan. Met gemengde gevoelens aan zoiets ingrijpends als een kind beginnen is ook niet goed.
vrijdag 25 juli 2008 om 11:54
quote:scooby schreef op 25 juli 2008 @ 11:37:
[...]Zelf denk ik dat het voor kinderen heel goed is om in je eigen huis iemand te hebben om mee te spelen/ruziemaken. Dat is toch anders dan dat er een vriendje/neefje/nichtje etc komt spelen. Ik heb nu zelf 2 kids (4 en 2) en zie dat ze toch anders reageren met samen spelen dan met een ander kind. Voor sociale, emtionele ontwikkeling vind ik dit echt goed. Ze leren nu in hun eigen omgeving te delen in speelgoed/aandacht etc.Enig kinderen hoeven nooit te wachten tot hun zus/broer klaar is met eten ....
Enig kinderen hoeven nooit te wachten tot papa/mama de veters van broertje/zusje heeft gestrikt ....
Enig kinderen maken nooit mee dat klein broertje/zusje de toren die zij gebouwd hebben omgooien ....
Ook onder volwassenen haal ik de 'enig kinderen' er zó uit. Ze houden weinig rekening met anderen, zijn ongeduldig, kunnen zich moeilijk inleven in andermans problemen.
En als de ouders overlijden staan enig kinderen er moederziel alleen voor. Ik was onlangs op een crematie van een 80-jarige moeder. Dochter heeft die crematie in haar eentje moeten regelen en stond helemaal in haar eentje de condoleances in ontvangst te nemen; zij heeft nu niemand meer om jeugdherinneringen mee op te halen.
[...]Zelf denk ik dat het voor kinderen heel goed is om in je eigen huis iemand te hebben om mee te spelen/ruziemaken. Dat is toch anders dan dat er een vriendje/neefje/nichtje etc komt spelen. Ik heb nu zelf 2 kids (4 en 2) en zie dat ze toch anders reageren met samen spelen dan met een ander kind. Voor sociale, emtionele ontwikkeling vind ik dit echt goed. Ze leren nu in hun eigen omgeving te delen in speelgoed/aandacht etc.Enig kinderen hoeven nooit te wachten tot hun zus/broer klaar is met eten ....
Enig kinderen hoeven nooit te wachten tot papa/mama de veters van broertje/zusje heeft gestrikt ....
Enig kinderen maken nooit mee dat klein broertje/zusje de toren die zij gebouwd hebben omgooien ....
Ook onder volwassenen haal ik de 'enig kinderen' er zó uit. Ze houden weinig rekening met anderen, zijn ongeduldig, kunnen zich moeilijk inleven in andermans problemen.
En als de ouders overlijden staan enig kinderen er moederziel alleen voor. Ik was onlangs op een crematie van een 80-jarige moeder. Dochter heeft die crematie in haar eentje moeten regelen en stond helemaal in haar eentje de condoleances in ontvangst te nemen; zij heeft nu niemand meer om jeugdherinneringen mee op te halen.
vrijdag 25 juli 2008 om 12:05
Mijn dochter is nu 15 maanden en ik ben 5 maanden zwanger van de 2e. Ik heb ook geen fijne bevalling gehad, is uiteindelijk in een keizersnee geeindigd, maar ik vind het zo geweldig om moeder te zijn, als ik de leeftijd en het huis ervoor had (en het geld) zou ik wel 10 kinderen willen. Die bevalling neem ik wel voor lief.
Nou is het natuurlijk in het geval van Mars wat anders, maar dit soort extreme bevallingen zijn wel uitzonderingen natuurlijk.
Nou is het natuurlijk in het geval van Mars wat anders, maar dit soort extreme bevallingen zijn wel uitzonderingen natuurlijk.
vrijdag 25 juli 2008 om 12:06
quote:Joyce48 schreef op 25 juli 2008 @ 11:54:
[...]
Enig kinderen hoeven nooit te wachten tot hun zus/broer klaar is met eten ....
Enig kinderen hoeven nooit te wachten tot papa/mama de veters van broertje/zusje heeft gestrikt .... Da's natuurlijk onzin. Als enig kind moet je ook wachten tot papa en mama klaar zijn voordat je weg kan en moet je juist jezelf vermaken in die wachttijd ipv dat je altijd 'n leeftijdgenootje hebt om aandacht van te krijgen (positief of negatief) Ik heb dus eerder 't idee dat kinderen die veel met hun broertjes/zusjes optrokken zich niet zo goed alleen kunnen bezig houden en altijd mensen om zich heen nodig hebben.quote:Enig kinderen maken nooit mee dat klein broertje/zusje de toren die zij gebouwd hebben omgooien ....Niet met sibblings nee, maar wel met vriendjes.
[...]
Enig kinderen hoeven nooit te wachten tot hun zus/broer klaar is met eten ....
Enig kinderen hoeven nooit te wachten tot papa/mama de veters van broertje/zusje heeft gestrikt .... Da's natuurlijk onzin. Als enig kind moet je ook wachten tot papa en mama klaar zijn voordat je weg kan en moet je juist jezelf vermaken in die wachttijd ipv dat je altijd 'n leeftijdgenootje hebt om aandacht van te krijgen (positief of negatief) Ik heb dus eerder 't idee dat kinderen die veel met hun broertjes/zusjes optrokken zich niet zo goed alleen kunnen bezig houden en altijd mensen om zich heen nodig hebben.quote:Enig kinderen maken nooit mee dat klein broertje/zusje de toren die zij gebouwd hebben omgooien ....Niet met sibblings nee, maar wel met vriendjes.
vrijdag 25 juli 2008 om 12:09
Mijn god wat een horror verhalen...ik durf bijna niet te zeggen dat ik weer uit kijk naar een bevalling. Eerste was een 'makkie' en hopelijk komt hier snel een tweede. Ik vond het echt prima te doen maar als je zo'n bevalling hebt als Mars..tsjesus.
Vind het veel leuker voor zoon om een broertje of zusje te hebben. Ken niet veel enig-kinderen maar eentje die ik ken is nu 12. Maakt niet heel makkelijk contact en hangt erg aan zijn ouders. Ook op vakantie zijn ze echt met z'n drieen. Lijkt mij niet helemaal gezond maar dat verschilt natuurlijk ook weer per kind.
Vind het veel leuker voor zoon om een broertje of zusje te hebben. Ken niet veel enig-kinderen maar eentje die ik ken is nu 12. Maakt niet heel makkelijk contact en hangt erg aan zijn ouders. Ook op vakantie zijn ze echt met z'n drieen. Lijkt mij niet helemaal gezond maar dat verschilt natuurlijk ook weer per kind.
vrijdag 25 juli 2008 om 12:09
quote:Joyce48 schreef op 25 juli 2008 @ 11:54:
[...]
Ook onder volwassenen haal ik de 'enig kinderen' er zó uit. Ze houden weinig rekening met anderen, zijn ongeduldig, kunnen zich moeilijk inleven in andermans problemen.
En als de ouders overlijden staan enig kinderen er moederziel alleen voor. Ik was onlangs op een crematie van een 80-jarige moeder. Dochter heeft die crematie in haar eentje moeten regelen en stond helemaal in haar eentje de condoleances in ontvangst te nemen; zij heeft nu niemand meer om jeugdherinneringen mee op te halen.
Wat een onzin. Ik ben enig kind en hou veel rekening met anderen en kan me goed inleven in andermans problemen. Volgens mij kun je dit niet zo zwart-wit stellen.
Het is waar dat je er alleen voor staat als je ouders ziek zijn en verzorgd moeten worden en dat je helemaal alleen overblijft als ze overleden zijn. Dit zie ik zelf als enige nadeel aan het enig kind zijn.
[...]
Ook onder volwassenen haal ik de 'enig kinderen' er zó uit. Ze houden weinig rekening met anderen, zijn ongeduldig, kunnen zich moeilijk inleven in andermans problemen.
En als de ouders overlijden staan enig kinderen er moederziel alleen voor. Ik was onlangs op een crematie van een 80-jarige moeder. Dochter heeft die crematie in haar eentje moeten regelen en stond helemaal in haar eentje de condoleances in ontvangst te nemen; zij heeft nu niemand meer om jeugdherinneringen mee op te halen.
Wat een onzin. Ik ben enig kind en hou veel rekening met anderen en kan me goed inleven in andermans problemen. Volgens mij kun je dit niet zo zwart-wit stellen.
Het is waar dat je er alleen voor staat als je ouders ziek zijn en verzorgd moeten worden en dat je helemaal alleen overblijft als ze overleden zijn. Dit zie ik zelf als enige nadeel aan het enig kind zijn.
vrijdag 25 juli 2008 om 12:13
vrijdag 25 juli 2008 om 12:17
quote:Joyce48 schreef op 25 juli 2008 @ 11:54:
[...]
Enig kinderen hoeven nooit te wachten tot hun zus/broer klaar is met eten ....
Enig kinderen hoeven nooit te wachten tot papa/mama de veters van broertje/zusje heeft gestrikt ....
Enig kinderen maken nooit mee dat klein broertje/zusje de toren die zij gebouwd hebben omgooien ....
Ook onder volwassenen haal ik de 'enig kinderen' er zó uit. Ze houden weinig rekening met anderen, zijn ongeduldig, kunnen zich moeilijk inleven in andermans problemen.
En als de ouders overlijden staan enig kinderen er moederziel alleen voor. Ik was onlangs op een crematie van een 80-jarige moeder. Dochter heeft die crematie in haar eentje moeten regelen en stond helemaal in haar eentje de condoleances in ontvangst te nemen; zij heeft nu niemand meer om jeugdherinneringen mee op te halen.
Sorry, maar wat een onzin. Zo kan ik ook schrijven dat oudste kinderen later altijd irritante betweters zijn, middelste kinderen onzekere zwevers die nooit een keuze kunnen weten te maken in het leven en dat jongste kinderen nooit ergens voor hebben hoeven vechten en denken dat alles maar aan komt waaien. En dan heb ik het niet over de eeuwig durende jalousie en gezeur dat broertje meer aandacht krijgt, constant maar slijmen bij pa en ma, vroeg van huis gaan om als eerste aan te komen op pa's verjaardag. En als er ooit eens wat te erfen valt dan barst natuurlijk de bom.
Lekker kort door de bocht niet?
[...]
Enig kinderen hoeven nooit te wachten tot hun zus/broer klaar is met eten ....
Enig kinderen hoeven nooit te wachten tot papa/mama de veters van broertje/zusje heeft gestrikt ....
Enig kinderen maken nooit mee dat klein broertje/zusje de toren die zij gebouwd hebben omgooien ....
Ook onder volwassenen haal ik de 'enig kinderen' er zó uit. Ze houden weinig rekening met anderen, zijn ongeduldig, kunnen zich moeilijk inleven in andermans problemen.
En als de ouders overlijden staan enig kinderen er moederziel alleen voor. Ik was onlangs op een crematie van een 80-jarige moeder. Dochter heeft die crematie in haar eentje moeten regelen en stond helemaal in haar eentje de condoleances in ontvangst te nemen; zij heeft nu niemand meer om jeugdherinneringen mee op te halen.
Sorry, maar wat een onzin. Zo kan ik ook schrijven dat oudste kinderen later altijd irritante betweters zijn, middelste kinderen onzekere zwevers die nooit een keuze kunnen weten te maken in het leven en dat jongste kinderen nooit ergens voor hebben hoeven vechten en denken dat alles maar aan komt waaien. En dan heb ik het niet over de eeuwig durende jalousie en gezeur dat broertje meer aandacht krijgt, constant maar slijmen bij pa en ma, vroeg van huis gaan om als eerste aan te komen op pa's verjaardag. En als er ooit eens wat te erfen valt dan barst natuurlijk de bom.
Lekker kort door de bocht niet?
vrijdag 25 juli 2008 om 12:18
quote:juliee schreef op 25 juli 2008 @ 12:13:
Uitzonderingen daargelaten (zoals Mars).. een bevalling is denk ik nooit leuk. De eerste vond ik traumatisch (geen ontsluiting maar wel een weeenstorm) maar uiteindelijk 'vergeet' je dat toch? De bevalling duurde een dag of 3 toen, maar heb er al 3 jaar mooie dingen voor teruggekregen.TO is het duidelijk niet vergeten.
Uitzonderingen daargelaten (zoals Mars).. een bevalling is denk ik nooit leuk. De eerste vond ik traumatisch (geen ontsluiting maar wel een weeenstorm) maar uiteindelijk 'vergeet' je dat toch? De bevalling duurde een dag of 3 toen, maar heb er al 3 jaar mooie dingen voor teruggekregen.TO is het duidelijk niet vergeten.
vrijdag 25 juli 2008 om 12:20
quote:koraalx83x schreef op 25 juli 2008 @ 12:09:
[...]
Het is waar dat je er alleen voor staat als je ouders ziek zijn en verzorgd moeten worden en dat je helemaal alleen overblijft als ze overleden zijn. Dit zie ik zelf als enige nadeel aan het enig kind zijn.Klopt. En zelfs dat geeft nog geen garanties. Soms woont zus/broer aan de andere kant van 't land en hebben ze kinderen waardoor zij nauwelijks tijd hebben (willen maken) voor bezoek aan de ouders, terwijl degene die wel in de buurt woont alles op zijn/haar schouders kan nemen. Dan kun je ze maar beter niet hebben dan je daar ook nog eens over te gaan lopen ergeren.
[...]
Het is waar dat je er alleen voor staat als je ouders ziek zijn en verzorgd moeten worden en dat je helemaal alleen overblijft als ze overleden zijn. Dit zie ik zelf als enige nadeel aan het enig kind zijn.Klopt. En zelfs dat geeft nog geen garanties. Soms woont zus/broer aan de andere kant van 't land en hebben ze kinderen waardoor zij nauwelijks tijd hebben (willen maken) voor bezoek aan de ouders, terwijl degene die wel in de buurt woont alles op zijn/haar schouders kan nemen. Dan kun je ze maar beter niet hebben dan je daar ook nog eens over te gaan lopen ergeren.
vrijdag 25 juli 2008 om 12:22
quote:JohnnyCake schreef op 25 juli 2008 @ 12:18:
[...]
TO is het duidelijk niet vergeten.
Ikzelf was het ook niet 'vergeten' daarom voorzorgsmaatregelen genomen voor het geval het weer zo'n bevalling werd.
Maar ook zo'n bevalling weegt absoluut niet op tegen het hebben van een kind. Soms zijn mensen zelfs wel eens drie dagen lang doodziek en krijgen er helemaal niets voor terug.
[...]
TO is het duidelijk niet vergeten.
Ikzelf was het ook niet 'vergeten' daarom voorzorgsmaatregelen genomen voor het geval het weer zo'n bevalling werd.
Maar ook zo'n bevalling weegt absoluut niet op tegen het hebben van een kind. Soms zijn mensen zelfs wel eens drie dagen lang doodziek en krijgen er helemaal niets voor terug.
vrijdag 25 juli 2008 om 12:23
Oehhh wat een vooroordelen over enig kinderen... En ja, ik ben er ook eentje.
Er zijn verschillende onderzoeken gedaan naar enig kinderen, en wat opvalt, is dat de resultaten zeer verschillend zijn. Uit het ene onderzoek komt naar voren dat enig kinderen minder sociaal zouden zijn, uit het andere onderzoek komt naar voren dat enig kinderen júist sociaal zijn. De verklaring daarvoor is dat enig kinderen meer hun best moeten doen om contact met leeftijdsgenoten te zoeken (want ze hebben dus geen broer/zus) en daarom leren socialer te zijn.
Een belangrijke nuance is overigens wel dat enig kinderen in het algemeen minder behoefte hebben aan contact met anderen. Het is geen gebrek aan mogelijkheden/vaardigheden (het niet kunnen, maar het uitblijven van de behoefte.
Wat níet bevestigd is in onderzoeken, is dat enig kinderen:
- verwend
- egocentrisch
- zielig
zouden zijn.
Wat wél bevestigd is in onderzoek, is dat enig kinderen:
- coöperatief
- doorzetterig
- ouwelijk
- ijverig
- netjes
- gezagsgetrouw
- op zichzelf
zijn.
Ik herken mijzelf in de uitkomsten van het onderzoek, met de nodige nuances natuurlijk.
Dat het gezelliger is voor een kind om broertjes en zusjes te hebben, is volgens mij een relatief begrip. Ik denk eerlijk gezegd dat meeste mensen (moeders?) die dat zeggen, zelf géén enig kind zijn en vanuit hun eigen perspectief redeneren.
Een enig kind wéét niet beter dan enig kind zijn. Als kind vroegen andere kinderen wel eens aan mij of ik het niet erg vond om alleen thuis te zijn. Ik snapte die vragen nooit, want waarom zou dat erg zijn? Ik had een schoolvriendinnetje, en zij had áltijd ruzie met haar zusje. Ik had een leuk buurmeisje, schoolvriendinnetjes, en had in die zin dus geen zusje/broertje nodig.
Pas toen ik zelfstandig ging wonen, realiseerde ik me op een zeker moment dat als mijn ouders zouden overlijden, ik echt 'alleen' ben. Gaandeweg de jaren ben ik er echter wel achtergekomen dat dat ook een relatief begrip is. Natuurlijk staat een broer of zus het meest dichtbij (heeft in hetzelfde gezin gewoond, zelfde situaties meegemaakt), maar er is ook andere familie.
Ik kan over mijzelf zeggen dat ik sociaal ben. Ik ben absoluut niet verwend, ben met kleine dingen blij. Als kind hoefde ik inderdaad geen speelgoed met een broer/zus te delen, maar ik kreeg niet bijzonder veel speelgoed, moest ook op mijn beurt wachten (op mijn ouders), mijn ouders leerden me zelfstandig te zijn.
Ziehier... het enig-kind-pleidooi
Er zijn verschillende onderzoeken gedaan naar enig kinderen, en wat opvalt, is dat de resultaten zeer verschillend zijn. Uit het ene onderzoek komt naar voren dat enig kinderen minder sociaal zouden zijn, uit het andere onderzoek komt naar voren dat enig kinderen júist sociaal zijn. De verklaring daarvoor is dat enig kinderen meer hun best moeten doen om contact met leeftijdsgenoten te zoeken (want ze hebben dus geen broer/zus) en daarom leren socialer te zijn.
Een belangrijke nuance is overigens wel dat enig kinderen in het algemeen minder behoefte hebben aan contact met anderen. Het is geen gebrek aan mogelijkheden/vaardigheden (het niet kunnen, maar het uitblijven van de behoefte.
Wat níet bevestigd is in onderzoeken, is dat enig kinderen:
- verwend
- egocentrisch
- zielig
zouden zijn.
Wat wél bevestigd is in onderzoek, is dat enig kinderen:
- coöperatief
- doorzetterig
- ouwelijk
- ijverig
- netjes
- gezagsgetrouw
- op zichzelf
zijn.
Ik herken mijzelf in de uitkomsten van het onderzoek, met de nodige nuances natuurlijk.
Dat het gezelliger is voor een kind om broertjes en zusjes te hebben, is volgens mij een relatief begrip. Ik denk eerlijk gezegd dat meeste mensen (moeders?) die dat zeggen, zelf géén enig kind zijn en vanuit hun eigen perspectief redeneren.
Een enig kind wéét niet beter dan enig kind zijn. Als kind vroegen andere kinderen wel eens aan mij of ik het niet erg vond om alleen thuis te zijn. Ik snapte die vragen nooit, want waarom zou dat erg zijn? Ik had een schoolvriendinnetje, en zij had áltijd ruzie met haar zusje. Ik had een leuk buurmeisje, schoolvriendinnetjes, en had in die zin dus geen zusje/broertje nodig.
Pas toen ik zelfstandig ging wonen, realiseerde ik me op een zeker moment dat als mijn ouders zouden overlijden, ik echt 'alleen' ben. Gaandeweg de jaren ben ik er echter wel achtergekomen dat dat ook een relatief begrip is. Natuurlijk staat een broer of zus het meest dichtbij (heeft in hetzelfde gezin gewoond, zelfde situaties meegemaakt), maar er is ook andere familie.
Ik kan over mijzelf zeggen dat ik sociaal ben. Ik ben absoluut niet verwend, ben met kleine dingen blij. Als kind hoefde ik inderdaad geen speelgoed met een broer/zus te delen, maar ik kreeg niet bijzonder veel speelgoed, moest ook op mijn beurt wachten (op mijn ouders), mijn ouders leerden me zelfstandig te zijn.
Ziehier... het enig-kind-pleidooi
Peas on earth!
vrijdag 25 juli 2008 om 12:25
