Relaties
alle pijlers
Ik wil geen kinderen wie ook niet?
maandag 28 juli 2008 om 21:01
Doornroosje, het is niet eens zozeer het gepraat over de kinderen waardoor de vriendschap eindigt. Tijdens dat praten kun je immers best zeggen "heel interessant allemaal, maar nu even iets anders". Ik vind persoonlijk dat een vriendschap met ouders over het algemeen niet werkt omdat je in totaal andere fases van het leven zit. Op meerdere vlakken vind je geen aansluiting meer.
maandag 28 juli 2008 om 21:11
Ik begrijp je wel Evidenza maar ik ben blij dat mijn vrienden dit niet zo ervaren. Nou spreek ik ook graag "alleen" af regelmatig, om echt te kunnen praten. En ik praat weinig over mijn dochter, meestal beginnen zij er dan over en dan ben ik snel klaar. Ze is te dichtbij op een bepaalde manier om er veel over te zeggen, ik hou van haar en ze is belangrijk, punt.
Maar wat me bezig houdt zijn zo vaak zoveel andere dingen. Ik vind het nog steeds heerlijk oeverloos te ouwehoeren en filosoferen. Ik zou het jammer vinden als die andere fase zou betekenen dat de mensen van wie ik hou en die van mij houden, mij alleen nog zien als moeder en niet langer als mens. Dat is net zo goed nog steeds aanwezig. In grote mate zelfs.
Maar ik begrijp je wel. Ik kan me voorstellen dat de makkelijke vanzelfsprekendheid van het contact met andere mensen zonder kinderen heel prettig is.
Maar wat me bezig houdt zijn zo vaak zoveel andere dingen. Ik vind het nog steeds heerlijk oeverloos te ouwehoeren en filosoferen. Ik zou het jammer vinden als die andere fase zou betekenen dat de mensen van wie ik hou en die van mij houden, mij alleen nog zien als moeder en niet langer als mens. Dat is net zo goed nog steeds aanwezig. In grote mate zelfs.
Maar ik begrijp je wel. Ik kan me voorstellen dat de makkelijke vanzelfsprekendheid van het contact met andere mensen zonder kinderen heel prettig is.
maandag 28 juli 2008 om 21:14
Ik heb er ook heel veel moeite mee om voor kinderen te kiezen, omdat ik zelf een vrij roerig leven heb gehad tot nu toe.
Ik heb zelf een hele moeilijke jeugd gehad met ouders die er eigenlijk nooit voor ons waren en ik wil dat mijn kinderen niet aandoen.
Ik heb al moeite om goed voor mezelf te zorgen en van het leven te genieten en op een normale manier door te groeien, laat staan dat ik voor een ander kan zorgen, ik heb zelf amper kind kunnen zijn, teveel beperkt en te veel verwaarloosd. Ik ben bang dat ik deze houding naar mijn evt kinderen overbreng.
Eerst maar es een paar jaartjes werken en dan zie ik wel weer, maar ik ben bang dat het er niet van komt, gewoon omdat het voor mijn huidige familie zo'n vanzelfsprekendheid was, was he getrouwd, dan had je binnen een jaar een kind, want voorbehoedsmiddelen waren uit den boze, kan je nagaan wat voor kinderen dat worden als ze gedwongen worden gemaakt en ter wereld gebracht en gedwongen worden opgevoed, niet omdat er sprake was van liefde, van een gewenst kind, nee omdat het moest.
Ik verzeker je, dat voelt niet goed. Kinderen worden dan niet gezien als mensen maar als een product van je huwelijk, je laat dan ahw aan de buitenwereld zien dat je huwelijk vrucht draagt.
Mijn nicht die nu voor de derde keer is bevallen was vroeger een goede vriendin van mij, maar nu ze net van haar derde kind is bevallen, ben ik er nog niet op bezoek geweest, want ik walg soms van die vanzelfsprekende kinderverhalen, net alsof je avontuurlijke, spannende leven als vrouw ophoudt zodra je moeder wordt. Bleeh.
Ik heb zelf een hele moeilijke jeugd gehad met ouders die er eigenlijk nooit voor ons waren en ik wil dat mijn kinderen niet aandoen.
Ik heb al moeite om goed voor mezelf te zorgen en van het leven te genieten en op een normale manier door te groeien, laat staan dat ik voor een ander kan zorgen, ik heb zelf amper kind kunnen zijn, teveel beperkt en te veel verwaarloosd. Ik ben bang dat ik deze houding naar mijn evt kinderen overbreng.
Eerst maar es een paar jaartjes werken en dan zie ik wel weer, maar ik ben bang dat het er niet van komt, gewoon omdat het voor mijn huidige familie zo'n vanzelfsprekendheid was, was he getrouwd, dan had je binnen een jaar een kind, want voorbehoedsmiddelen waren uit den boze, kan je nagaan wat voor kinderen dat worden als ze gedwongen worden gemaakt en ter wereld gebracht en gedwongen worden opgevoed, niet omdat er sprake was van liefde, van een gewenst kind, nee omdat het moest.
Ik verzeker je, dat voelt niet goed. Kinderen worden dan niet gezien als mensen maar als een product van je huwelijk, je laat dan ahw aan de buitenwereld zien dat je huwelijk vrucht draagt.
Mijn nicht die nu voor de derde keer is bevallen was vroeger een goede vriendin van mij, maar nu ze net van haar derde kind is bevallen, ben ik er nog niet op bezoek geweest, want ik walg soms van die vanzelfsprekende kinderverhalen, net alsof je avontuurlijke, spannende leven als vrouw ophoudt zodra je moeder wordt. Bleeh.
maandag 28 juli 2008 om 21:14
Evidenza, ik snap wat je bedoelt en deels ben ik het met je eens.
Ik ben echter ook wel eens bevriend geraakt met een vrouw die reeds een kind van 6 had. Nooit een belemmering geweest. Voor mij was het vanzelfsprekend dat dat kind er was en dat zij daar rekening mee had te houden en voor haar was het de normaalste zaak van de wereld dat zij zo af en toe haar kind 'uitbesteedde' om wat leuks met vriendinnen te doen.
Vrienden (en de vrouwen van...) van mijn vriend gaan ondanks hun kids regelmatig mee stappen, naar een concert, sporten etc. Net zoals ze dat voorheen deden. Misschien iets minder frequent dan voorheen, maar niet met minder plezier.
Op het moment is er voor het eerst een echt goede vriendin van me net bevallen. Eentje die ik vanaf mijn puberteit ken.... En ja, ik vind het best spannend om te zien waar dit toe gaat leiden. Ja, het zal anders worden..... maar dat was het ook al geworden doordat ik verder bij haar vandaan ben gaan (samen)wonen etc. Het ligt er helemaal aan wat je samen deelt en in hoeverre dat nog te combineren is met het ouderschap.
Ik ben echter ook wel eens bevriend geraakt met een vrouw die reeds een kind van 6 had. Nooit een belemmering geweest. Voor mij was het vanzelfsprekend dat dat kind er was en dat zij daar rekening mee had te houden en voor haar was het de normaalste zaak van de wereld dat zij zo af en toe haar kind 'uitbesteedde' om wat leuks met vriendinnen te doen.
Vrienden (en de vrouwen van...) van mijn vriend gaan ondanks hun kids regelmatig mee stappen, naar een concert, sporten etc. Net zoals ze dat voorheen deden. Misschien iets minder frequent dan voorheen, maar niet met minder plezier.
Op het moment is er voor het eerst een echt goede vriendin van me net bevallen. Eentje die ik vanaf mijn puberteit ken.... En ja, ik vind het best spannend om te zien waar dit toe gaat leiden. Ja, het zal anders worden..... maar dat was het ook al geworden doordat ik verder bij haar vandaan ben gaan (samen)wonen etc. Het ligt er helemaal aan wat je samen deelt en in hoeverre dat nog te combineren is met het ouderschap.
doornroosje75 wijzigde dit bericht op 28-07-2008 21:18
Reden: ff naam invoegen
Reden: ff naam invoegen
% gewijzigd
Ik geloof niet meer in sprookjes.
maandag 28 juli 2008 om 21:37
quote:Doornroosje75 schreef op 28 juli 2008 @ 21:14:
Evidenza, ik snap wat je bedoelt en deels ben ik het met je eens.
Ik ben echter ook wel eens bevriend geraakt met een vrouw die reeds een kind van 6 had. Nooit een belemmering geweest. Voor mij was het vanzelfsprekend dat dat kind er was en dat zij daar rekening mee had te houden en voor haar was het de normaalste zaak van de wereld dat zij zo af en toe haar kind 'uitbesteedde' om wat leuks met vriendinnen te doen.
Vrienden (en de vrouwen van...) van mijn vriend gaan ondanks hun kids regelmatig mee stappen, naar een concert, sporten etc. Net zoals ze dat voorheen deden. Misschien iets minder frequent dan voorheen, maar niet met minder plezier.
Op het moment is er voor het eerst een echt goede vriendin van me net bevallen. Eentje die ik vanaf mijn puberteit ken.... En ja, ik vind het best spannend om te zien waar dit toe gaat leiden. Ja, het zal anders worden..... maar dat was het ook al geworden doordat ik verder bij haar vandaan ben gaan (samen)wonen etc. Het ligt er helemaal aan wat je samen deelt en in hoeverre dat nog te combineren is met het ouderschap.
Ja maar dat is het nu net. Dat ze "ondanks de kinderen" regelmatig leuke dingen doen. Het overgrote deel van hun leven bestaat uit leven mét de kinderen, en dat overgrote deel deel je dus niet meer.
Maar het kan heus wel werken hoor, zoals ik al zei heeft mijn vriendin 4 kinderen. Misschien maakt het verschil dat zij ze al had toen ik haar leerde kennen. Want ik heb compleet alle interesse verloren in vriendinnen die kinderen krégen tijdens onze vriendschap. En vice versa.
Evidenza, ik snap wat je bedoelt en deels ben ik het met je eens.
Ik ben echter ook wel eens bevriend geraakt met een vrouw die reeds een kind van 6 had. Nooit een belemmering geweest. Voor mij was het vanzelfsprekend dat dat kind er was en dat zij daar rekening mee had te houden en voor haar was het de normaalste zaak van de wereld dat zij zo af en toe haar kind 'uitbesteedde' om wat leuks met vriendinnen te doen.
Vrienden (en de vrouwen van...) van mijn vriend gaan ondanks hun kids regelmatig mee stappen, naar een concert, sporten etc. Net zoals ze dat voorheen deden. Misschien iets minder frequent dan voorheen, maar niet met minder plezier.
Op het moment is er voor het eerst een echt goede vriendin van me net bevallen. Eentje die ik vanaf mijn puberteit ken.... En ja, ik vind het best spannend om te zien waar dit toe gaat leiden. Ja, het zal anders worden..... maar dat was het ook al geworden doordat ik verder bij haar vandaan ben gaan (samen)wonen etc. Het ligt er helemaal aan wat je samen deelt en in hoeverre dat nog te combineren is met het ouderschap.
Ja maar dat is het nu net. Dat ze "ondanks de kinderen" regelmatig leuke dingen doen. Het overgrote deel van hun leven bestaat uit leven mét de kinderen, en dat overgrote deel deel je dus niet meer.
Maar het kan heus wel werken hoor, zoals ik al zei heeft mijn vriendin 4 kinderen. Misschien maakt het verschil dat zij ze al had toen ik haar leerde kennen. Want ik heb compleet alle interesse verloren in vriendinnen die kinderen krégen tijdens onze vriendschap. En vice versa.
maandag 28 juli 2008 om 21:57
Ach, maar zo ging het ook altijd al toen ik single was en mijn vriendinnen aan de man gingen. Vond ik nog veel irritanter; zo'n kerel kon immers met een gemak een paar avondjes per week alleen zijn zonder te verhongeren en zijn broek vol te schijten.... dacht ik dan. Maar zij helaas niet 
Ik geloof niet meer in sprookjes.
maandag 28 juli 2008 om 22:10
quote:Evidenza schreef op 28 juli 2008 @ 20:51:
[...]
Traincha, om een hele discussie voor te zijn, als jouw naam er niet bij staat gaat het dus niet over jou. Fijn dat jij er nog een heel leven op na houdt, naast dat baren en opvoeden, maar heel veel moeders hebben dat niet. In ieder geval niet in de ogen van de kindvrije. Zo ervaren "wij" dat. Daar verander jij niks aan en mijn vriendin ook niet.Het was niet serieus bedoeld.........
[...]
Traincha, om een hele discussie voor te zijn, als jouw naam er niet bij staat gaat het dus niet over jou. Fijn dat jij er nog een heel leven op na houdt, naast dat baren en opvoeden, maar heel veel moeders hebben dat niet. In ieder geval niet in de ogen van de kindvrije. Zo ervaren "wij" dat. Daar verander jij niks aan en mijn vriendin ook niet.Het was niet serieus bedoeld.........
dinsdag 29 juli 2008 om 01:26
Hier nog iemand die geen kinderen wil.
Ben bijna 33 en heb nog nooit van mijn het gevoel gehad dat ik kinderen wilde. Ik heb ook niks met kinderen, over het algemeen doen ze me helemaal niks en negen van de tien keer erger ik me dood. Er zijn wel uitzonderingen natuurlijk maar die zijn op 1 hand te tellen, soms zijn er kinderen die ik leuk vind, waar ik om kan lachen en die gewoon vertederend zijn.
Soms ben ik wel eens nieuwsgierig hoe het voelt om een kinderwens te hebben. Soms zit een wens zo diep dat iemand er een relatie voor breekt, iets wat voor mij onbegrijpelijk is maar ook facinerend.
Waarom heeft de ene vrouw wel een kinderwens en waarom een ander totaal niet?
Ik zou voor geen goud mijn vrije leven verruilen voor een leven wat geheel in het teken staat van je kind.
Ik zou het doodvermoeiend vinden om constant voor een kindje te zorgen.
Daarbij vind ik een zwangerschap, bevalling en borstvoeding een aanslag op mijn lichaam. Ik ben niet heel ijdel hoor maar mijn god, als je die verhalen soms hoort over uitscheuren, zwangerschaps vet wat niet meer weg te krijgen is, tieten die gaan hangen (en ik heb al zo weinig) Het risico dat je (tijdelijk) gedag kan zeggen tegen je heerlijke seksleven, ben bang dat ik ook zo'n moeder wordt die ineens geen zin meer heeft omdat ze het te druk heeft met het kind. En dat dat wel overgaat als de kleine groter wordt, hoelang dat ook mag gaan duren.
En wat als je kindje niet gezond blijkt te zijn? Wat als je een gehandicapt kindje krijgt? Dat vergt zo ontzettend veel zorg(en), tijd en legt een druk op je relatie.
De mensen die bewust voor kinderen hebben gekozen, houden die rekening met het krijgen van een gehandicapt kindje? Heb je dat besproken met je partner? Of wordt daar niet over gepraat? Ik vraag het me af omdat in mijn omgeving een stel uit elkaar is gegaan toen hun kindje 8 maanden oud was en duidelijk werd dat er nogal wat mis was. Ze hadden allebei een totaal ander visie over het begeleiden/opvoeden van dit kindje.
Ben bijna 33 en heb nog nooit van mijn het gevoel gehad dat ik kinderen wilde. Ik heb ook niks met kinderen, over het algemeen doen ze me helemaal niks en negen van de tien keer erger ik me dood. Er zijn wel uitzonderingen natuurlijk maar die zijn op 1 hand te tellen, soms zijn er kinderen die ik leuk vind, waar ik om kan lachen en die gewoon vertederend zijn.
Soms ben ik wel eens nieuwsgierig hoe het voelt om een kinderwens te hebben. Soms zit een wens zo diep dat iemand er een relatie voor breekt, iets wat voor mij onbegrijpelijk is maar ook facinerend.
Waarom heeft de ene vrouw wel een kinderwens en waarom een ander totaal niet?
Ik zou voor geen goud mijn vrije leven verruilen voor een leven wat geheel in het teken staat van je kind.
Ik zou het doodvermoeiend vinden om constant voor een kindje te zorgen.
Daarbij vind ik een zwangerschap, bevalling en borstvoeding een aanslag op mijn lichaam. Ik ben niet heel ijdel hoor maar mijn god, als je die verhalen soms hoort over uitscheuren, zwangerschaps vet wat niet meer weg te krijgen is, tieten die gaan hangen (en ik heb al zo weinig) Het risico dat je (tijdelijk) gedag kan zeggen tegen je heerlijke seksleven, ben bang dat ik ook zo'n moeder wordt die ineens geen zin meer heeft omdat ze het te druk heeft met het kind. En dat dat wel overgaat als de kleine groter wordt, hoelang dat ook mag gaan duren.
En wat als je kindje niet gezond blijkt te zijn? Wat als je een gehandicapt kindje krijgt? Dat vergt zo ontzettend veel zorg(en), tijd en legt een druk op je relatie.
De mensen die bewust voor kinderen hebben gekozen, houden die rekening met het krijgen van een gehandicapt kindje? Heb je dat besproken met je partner? Of wordt daar niet over gepraat? Ik vraag het me af omdat in mijn omgeving een stel uit elkaar is gegaan toen hun kindje 8 maanden oud was en duidelijk werd dat er nogal wat mis was. Ze hadden allebei een totaal ander visie over het begeleiden/opvoeden van dit kindje.
dinsdag 29 juli 2008 om 01:54
interessant topic dit...
zelf 1 dochterlief van bijna 1 jaar en nu 35 weken zwanger van dochterlief 2.
ze waren beiden niet gepland, niet de bedoeling, onverwacht, verassing, geef het een naam.
wel altijd geroepen dat ik (en man ook) kinderen wilde.
Maar zwanger van nummer 1 zag ik alleen maar de bezwaren zoals die door de ik-heb-geen-kinderwens-mensen hier genoemd worden; je lijf ziet er niet meer uit (tijdens of na zwangerschap, nauwelijks verschil), geen spontane etentjes, niet meer dronken in de kroeg wanneer JIJ daar zin in hebt, nachten je bed uit, jankende baby's, gedoe, en opvoeden en lastig, niks meer kunnen ondernemen...
Gelukkig valt het mij 100% mee. Was heel blij toen dochter 1 er was, mijn leven is hetzelfde met wat aanpassingen. Avondjes die zich eerst in de kroeg afspeelden, spelen zich nu bij ons thuis af (iets minder harde muziek en nu ik zwanger ben ook zonder drank), met vrienden praten we even kort over wat ze kan en dan ben ik er ook wel klaar mee.
Dochter gaat gewoon overal mee naar toe, 3 R-en als het mij uitkomt .
Maar ik vraag me soms ook wel af hoe mijn leven er nu uit zou zien zonder kind(eren). (een stuk vrijer )
Om nog te reageren op het krijgen van een gehandicapt kindje. Wij hebben daar niet over gepraat in de zin van hoe we dat zouden verzorgen/ begeleiden. Ik vraag me ook af of je je daar van te voren op kan instellen. Er zijn zoveel verschillende dingen die mis kunnen zijn in zoveel verschillende gradaties, en ik denk dat het moeilijk inschatten is hoe je op dat moment op de situatie reageert.
zelf 1 dochterlief van bijna 1 jaar en nu 35 weken zwanger van dochterlief 2.
ze waren beiden niet gepland, niet de bedoeling, onverwacht, verassing, geef het een naam.
wel altijd geroepen dat ik (en man ook) kinderen wilde.
Maar zwanger van nummer 1 zag ik alleen maar de bezwaren zoals die door de ik-heb-geen-kinderwens-mensen hier genoemd worden; je lijf ziet er niet meer uit (tijdens of na zwangerschap, nauwelijks verschil), geen spontane etentjes, niet meer dronken in de kroeg wanneer JIJ daar zin in hebt, nachten je bed uit, jankende baby's, gedoe, en opvoeden en lastig, niks meer kunnen ondernemen...
Gelukkig valt het mij 100% mee. Was heel blij toen dochter 1 er was, mijn leven is hetzelfde met wat aanpassingen. Avondjes die zich eerst in de kroeg afspeelden, spelen zich nu bij ons thuis af (iets minder harde muziek en nu ik zwanger ben ook zonder drank), met vrienden praten we even kort over wat ze kan en dan ben ik er ook wel klaar mee.
Dochter gaat gewoon overal mee naar toe, 3 R-en als het mij uitkomt .
Maar ik vraag me soms ook wel af hoe mijn leven er nu uit zou zien zonder kind(eren). (een stuk vrijer )
Om nog te reageren op het krijgen van een gehandicapt kindje. Wij hebben daar niet over gepraat in de zin van hoe we dat zouden verzorgen/ begeleiden. Ik vraag me ook af of je je daar van te voren op kan instellen. Er zijn zoveel verschillende dingen die mis kunnen zijn in zoveel verschillende gradaties, en ik denk dat het moeilijk inschatten is hoe je op dat moment op de situatie reageert.
dinsdag 29 juli 2008 om 06:54
Hier ook geen kinderwens. Nooit gehad, wist al van kleisn af aan dat ik geen mama zou worden. Ben nu 39 en ik wil ze nog steeds niet.
Ik ben altijd gek geweest op mijn neefjes en nichtjes en ik ben echt geen kinderhater (al dachten sommige mensen daar nav het alientopic wel anders over he Hekate ) Ben wel wat genuanceerder geworden de laatste jaren, dat wel.
Ik heb eigenlijk geen reden, de 1 wil kids, de ander niet. Het zijn 2 kanten van eenzelfde oerbehoefte ofzo.
Ik ben altijd gek geweest op mijn neefjes en nichtjes en ik ben echt geen kinderhater (al dachten sommige mensen daar nav het alientopic wel anders over he Hekate ) Ben wel wat genuanceerder geworden de laatste jaren, dat wel.
Ik heb eigenlijk geen reden, de 1 wil kids, de ander niet. Het zijn 2 kanten van eenzelfde oerbehoefte ofzo.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
dinsdag 29 juli 2008 om 07:05
quote:_lente_ schreef op 28 juli 2008 @ 10:42:
Sprokkelientje, kinderen zijn echt niet zaligmakend. Ik heb gisteravond met mn vriend 2 flessen wijn opgedronken en nu hooooofdpijnnnnnnn en das lache, om 7 uur wordt je weer gewekt: MAAAAAMAAAAAAAAAA!!!!!!
Ik zou ook niet een heel gevat antwoord weten op die vraag: waarom wil je geen kinderen... Ik kan het me alleen wel heel goed voorstellen. En dat het dan rete-irritant is dat overal de vriendinnen maar baby's krijgen...
Het is gewoon een hele andere wereld. Mijjn beste vriendin zei ooit: ooo ik wou dat jij ook een kindje had!! Ik zei: waarom dan? 'Nou, dan hebben we meer om te delen'
Ik snap nu wel wat ze bedoeld hoor, het is een soort raar verbond, moeders onderling. Ik merkte dat toen ik voor het eerst buiten ging wandelen met de kinderwagen. Ik kwam een andere moeder tegen en ze knikte naar me, met zo'n brede glimlach, zo van: ja leuk he? moeder zijn... alsof we elkaar moesten begrijpen... ik vond dat heel raar.
Ik heb genoeg vriendinnen om me heen die kinderloos zijn, en vind het heerlijk om lekker met ze bij te kletsen over alles behalve kinderen
Dit vind ik nou een leuke post! Lees ik niet vaak van moeders.
Ik wil zelf geen kinderen trouwens.
Sprokkelientje, kinderen zijn echt niet zaligmakend. Ik heb gisteravond met mn vriend 2 flessen wijn opgedronken en nu hooooofdpijnnnnnnn en das lache, om 7 uur wordt je weer gewekt: MAAAAAMAAAAAAAAAA!!!!!!
Ik zou ook niet een heel gevat antwoord weten op die vraag: waarom wil je geen kinderen... Ik kan het me alleen wel heel goed voorstellen. En dat het dan rete-irritant is dat overal de vriendinnen maar baby's krijgen...
Het is gewoon een hele andere wereld. Mijjn beste vriendin zei ooit: ooo ik wou dat jij ook een kindje had!! Ik zei: waarom dan? 'Nou, dan hebben we meer om te delen'
Ik snap nu wel wat ze bedoeld hoor, het is een soort raar verbond, moeders onderling. Ik merkte dat toen ik voor het eerst buiten ging wandelen met de kinderwagen. Ik kwam een andere moeder tegen en ze knikte naar me, met zo'n brede glimlach, zo van: ja leuk he? moeder zijn... alsof we elkaar moesten begrijpen... ik vond dat heel raar.
Ik heb genoeg vriendinnen om me heen die kinderloos zijn, en vind het heerlijk om lekker met ze bij te kletsen over alles behalve kinderen
Dit vind ik nou een leuke post! Lees ik niet vaak van moeders.
Ik wil zelf geen kinderen trouwens.
dinsdag 29 juli 2008 om 07:15
dinsdag 29 juli 2008 om 07:18
quote:fleurtje schreef op 29 juli 2008 @ 07:15:
[...]
Achteraf hing het dus duidelijk van de relatie af. Ik zie het doodenge niet echt...Maar als je kinderen wilt moet je ze toch ook willen zonder dat de relatie daar het zwaarst in mee weegt? Die relatie is niet van gezegd dat ie blijvend gaat zijn tenslotte, dus moet je er rekening mee houden of je ze ook wil als je er op 'n gegeven moment vrijwel alleen mee blijft zitten.
[...]
Achteraf hing het dus duidelijk van de relatie af. Ik zie het doodenge niet echt...Maar als je kinderen wilt moet je ze toch ook willen zonder dat de relatie daar het zwaarst in mee weegt? Die relatie is niet van gezegd dat ie blijvend gaat zijn tenslotte, dus moet je er rekening mee houden of je ze ook wil als je er op 'n gegeven moment vrijwel alleen mee blijft zitten.
dinsdag 29 juli 2008 om 07:24
quote:Evidenza schreef op 28 juli 2008 @ 21:37:
[...]
Ja maar dat is het nu net. Dat ze "ondanks de kinderen" regelmatig leuke dingen doen. Het overgrote deel van hun leven bestaat uit leven mét de kinderen, en dat overgrote deel deel je dus niet meer.
Maar het kan heus wel werken hoor, zoals ik al zei heeft mijn vriendin 4 kinderen. Misschien maakt het verschil dat zij ze al had toen ik haar leerde kennen. Want ik heb compleet alle interesse verloren in vriendinnen die kinderen krégen tijdens onze vriendschap. En vice versa.Mensen met kinderen laten duidelijk blijken dat jij/jullie op het laatste plan komen. Altijd zijn er een hoop beren op de weg ivm de kleine kinderen als je wat wilt afspreken, en als je dan al een keer terecht kunt gaat het merendeel van de gesprekken daar over als het aan hen ligt. Zodra de kinderen wat ouder zijn is het op 't gesprekkenfront zeker wel verbeterd, merkte ik toen ik een paar maanden terug weer 'ns bij jeugdvrienden kwam, maar tijd hebben om weer 'ns echt zoals vroeger wat af te spreken doen ze nog niet. De kinderen sporten dus in 't weekend moeten ze daar ook vaak mee op pad. Het is jammer, maar ik denk dat 't niet blijven hangen in vriendschappen die door kinderen van richting veranderen het beste voor jezelf is. Je haalt veel meer uit vriendschappen met mensen die meer op één lijn met je zitten.
[...]
Ja maar dat is het nu net. Dat ze "ondanks de kinderen" regelmatig leuke dingen doen. Het overgrote deel van hun leven bestaat uit leven mét de kinderen, en dat overgrote deel deel je dus niet meer.
Maar het kan heus wel werken hoor, zoals ik al zei heeft mijn vriendin 4 kinderen. Misschien maakt het verschil dat zij ze al had toen ik haar leerde kennen. Want ik heb compleet alle interesse verloren in vriendinnen die kinderen krégen tijdens onze vriendschap. En vice versa.Mensen met kinderen laten duidelijk blijken dat jij/jullie op het laatste plan komen. Altijd zijn er een hoop beren op de weg ivm de kleine kinderen als je wat wilt afspreken, en als je dan al een keer terecht kunt gaat het merendeel van de gesprekken daar over als het aan hen ligt. Zodra de kinderen wat ouder zijn is het op 't gesprekkenfront zeker wel verbeterd, merkte ik toen ik een paar maanden terug weer 'ns bij jeugdvrienden kwam, maar tijd hebben om weer 'ns echt zoals vroeger wat af te spreken doen ze nog niet. De kinderen sporten dus in 't weekend moeten ze daar ook vaak mee op pad. Het is jammer, maar ik denk dat 't niet blijven hangen in vriendschappen die door kinderen van richting veranderen het beste voor jezelf is. Je haalt veel meer uit vriendschappen met mensen die meer op één lijn met je zitten.
dinsdag 29 juli 2008 om 07:28
Ik heb de keus gemaakt om geen kinderen te willen krijgen. Ik heb het er soms wel moeilijk mee moet ik zeggen, want diep in mijn hart zou ik wel graag een kindje willen hebben. Maar ik zet daar mee mijn eigen gezondheid en die van de baby op het spel. Mijn partner wil geen kinderen, dus ja.. dan is de keus snel gemaakt.
Nu gevoelsmatig nog...
En ik roep heel hard dat ik gelukkig ben, en geen kind nodig heb om gelukkig te worden. Dat het prima is zonder kinderen, we kunnen op vakantie gaan wanneer we willen enz enz.. Maarja, het knaagt wel.
Nu gevoelsmatig nog...
En ik roep heel hard dat ik gelukkig ben, en geen kind nodig heb om gelukkig te worden. Dat het prima is zonder kinderen, we kunnen op vakantie gaan wanneer we willen enz enz.. Maarja, het knaagt wel.
dinsdag 29 juli 2008 om 07:38
Hier ook geen kinderwens. Ben liever vrij van verantwoordelijkheid en dan maar eens eenzaam, dan dat je geleefd wordt, en nergens meer over kunt/hoeft na te denken omdat je geen tijd meer voor jezelf hebt.
Tante zijn vind ik wel leuk, als ze nog klein(er) zijn.Heb nu ook een neefje en nichtje die beginnen te puberen. Kan daar niet mee omgaan.
Tante zijn vind ik wel leuk, als ze nog klein(er) zijn.Heb nu ook een neefje en nichtje die beginnen te puberen. Kan daar niet mee omgaan.
dinsdag 29 juli 2008 om 07:42
quote:elninjoo schreef op 29 juli 2008 @ 07:18:
[...]
Maar als je kinderen wilt moet je ze toch ook willen zonder dat de relatie daar het zwaarst in mee weegt? Die relatie is niet van gezegd dat ie blijvend gaat zijn tenslotte, dus moet je er rekening mee houden of je ze ook wil als je er op 'n gegeven moment vrijwel alleen mee blijft zitten.In essentie neem je een kind met zn tweeen. Ik wilde geen kinderen, omdat ik de relaties (de partners) daarvóór in essentie niet geschikt vond, kennelijk. Waarom aan kinderen beginnen als de relatie al niet geschikt is....
[...]
Maar als je kinderen wilt moet je ze toch ook willen zonder dat de relatie daar het zwaarst in mee weegt? Die relatie is niet van gezegd dat ie blijvend gaat zijn tenslotte, dus moet je er rekening mee houden of je ze ook wil als je er op 'n gegeven moment vrijwel alleen mee blijft zitten.In essentie neem je een kind met zn tweeen. Ik wilde geen kinderen, omdat ik de relaties (de partners) daarvóór in essentie niet geschikt vond, kennelijk. Waarom aan kinderen beginnen als de relatie al niet geschikt is....
dinsdag 29 juli 2008 om 08:11
Wat PippiLangkous (hee, ben jij het!? ik miste je al) zegt herken ik heel erg, ben inmiddels 45 (geen spijt), maar ben wel genuanceerder dan toen ik pakweg 35 was. Ik ben absoluut iemand zonder enige kinderwens, geen kinderhater, maar ik kon wel eens onaardig uit de hoek komen als het over de waarom-vraag ging. Puur uit nijd, omdat mensen niet willen geloven dat je geen kinderen wilt, dat moedergevoel niet hebt, denkt dat je ongelukkiger zult zijn met kinderen (dat denk ik nog steeds trouwens).
Wees blij!
dinsdag 29 juli 2008 om 08:15
Het valt mij op dat veel forummers zonder kinderen er wel een héél negatief beeld over hebben. Alsof het uitgesloten is dat je ooit nog aan jezelf of je vriendinnen toekomt en een kind je per definitie al je vrijheid en vrijblijvendheid ontneemt. Ik denk dat dat toch voor een groot gedeelte ligt aan de invulling die je er zelf aan geeft. Ja, ik ben nu een moeder, maar dat ben ik alleen voor mijn kind. Moeder zijn is nu niet ineeens mijn identiteit geworden.
The time is now
dinsdag 29 juli 2008 om 08:23
Bij mij schommelde de kinderwens altijd, geen duidelijk nee en geen duidelijk ja. Wel wist ik dat ik het niet alleen wilde. Ben nu 38 en alleen en dan houdt het op, heb het overwogen om alleen te doen, maar daar is de wens niet sterk genoeg voor. Ik moeder over kinderen van vrienden. Pas regelmatig op en vind dat erg leuk om te doen. Vind kinderen dus wel heel erg leuk, daar ligt het niet aan. En heb ook het gevoel dat ik iets mis, maar niet voldoende.
Afspreken met vrienden met kinderen doe ik natuurlijk nog steeds, met of zonder hun kinderen, vind ik allebei leuk. En ik luister naar hun verhalen over de kinderen en zij naar mijn verhalen over mijn hond. Maar daarnaast kletsen we gewoon verder over tal van onderwerpen. Dus wat dat betreft vind ik niet dat vrienden met kinderen veranderen.
Afspreken met vrienden met kinderen doe ik natuurlijk nog steeds, met of zonder hun kinderen, vind ik allebei leuk. En ik luister naar hun verhalen over de kinderen en zij naar mijn verhalen over mijn hond. Maar daarnaast kletsen we gewoon verder over tal van onderwerpen. Dus wat dat betreft vind ik niet dat vrienden met kinderen veranderen.
dinsdag 29 juli 2008 om 08:28
quote:Banba schreef op 29 juli 2008 @ 08:15:
Het valt mij op dat veel forummers zonder kinderen er wel een héél negatief beeld over hebben. Alsof het uitgesloten is dat je ooit nog aan jezelf of je vriendinnen toekomt en een kind je per definitie al je vrijheid en vrijblijvendheid ontneemt. Ik denk dat dat toch voor een groot gedeelte ligt aan de invulling die je er zelf aan geeft. Ja, ik ben nu een moeder, maar dat ben ik alleen voor mijn kind. Moeder zijn is nu niet ineeens mijn identiteit geworden.Moet je 't wel in je hebben om iemand 24/7 in je huis te kunnen verdragen en aandacht te kunnen/willen geven. Ik heb dat niet. Zelfs na 'n week met volwassen vrienden ben ik toe aan alleen zijn. Met 'n kind ga je dat gewoon niet voor elkaar krijgen natuurlijk. Ook de financiën spelen een rol. Mijn levenspassie is reizen, dat kan ik omdat ik werk, maar met 'n kind gaat het geld dus op aan dat kind en de kinderopvang, dus geen verre rondreizen meer. Het werkt dus alleen als je een kind ook echt zodanig ambieert dat het sterker is dan de andere dingen die je in je leven doet. En misschien valt het moeders onderling niet zo op dat ze veranderen, maar als kinderloze die vriendinnen moeder heeft zien worden, valt dat dus wél heel hard op.
Het valt mij op dat veel forummers zonder kinderen er wel een héél negatief beeld over hebben. Alsof het uitgesloten is dat je ooit nog aan jezelf of je vriendinnen toekomt en een kind je per definitie al je vrijheid en vrijblijvendheid ontneemt. Ik denk dat dat toch voor een groot gedeelte ligt aan de invulling die je er zelf aan geeft. Ja, ik ben nu een moeder, maar dat ben ik alleen voor mijn kind. Moeder zijn is nu niet ineeens mijn identiteit geworden.Moet je 't wel in je hebben om iemand 24/7 in je huis te kunnen verdragen en aandacht te kunnen/willen geven. Ik heb dat niet. Zelfs na 'n week met volwassen vrienden ben ik toe aan alleen zijn. Met 'n kind ga je dat gewoon niet voor elkaar krijgen natuurlijk. Ook de financiën spelen een rol. Mijn levenspassie is reizen, dat kan ik omdat ik werk, maar met 'n kind gaat het geld dus op aan dat kind en de kinderopvang, dus geen verre rondreizen meer. Het werkt dus alleen als je een kind ook echt zodanig ambieert dat het sterker is dan de andere dingen die je in je leven doet. En misschien valt het moeders onderling niet zo op dat ze veranderen, maar als kinderloze die vriendinnen moeder heeft zien worden, valt dat dus wél heel hard op.
