Relaties
alle pijlers
Ik wil geen kinderen wie ook niet?
dinsdag 29 juli 2008 om 11:55
quote:elleinspe schreef op 29 juli 2008 @ 11:03:En dan Rouvoet van de CU.
Die durft rustig te beweren dat mensen zonder kinderen profiteurs zijn, omdat wij niet zorgen voor een nageslacht, die later voor ons kunnen zorgen, dus moet de maatschappij dat doen.Gemakshalve vergeet Rouvoet dat veel kinderlozen fulltime werken en op die manier veel geld opleveren.
Die durft rustig te beweren dat mensen zonder kinderen profiteurs zijn, omdat wij niet zorgen voor een nageslacht, die later voor ons kunnen zorgen, dus moet de maatschappij dat doen.Gemakshalve vergeet Rouvoet dat veel kinderlozen fulltime werken en op die manier veel geld opleveren.
dinsdag 29 juli 2008 om 12:17
Ik heb ooit een gereformeerde collega gehad die het zich letterlijk echt niet voor kon stellen dat er mensen "bestaan" die geen kinderen willen, zij vond dat een schande voor de mensen die ze zo graag wilden maar niet konden krijgen (heb de logica van deze redenering ook nooit zo begrepen). Zij had er overigens 6(!)
Een kennis van mijn beste vriendin is ook zo'n Momzilla....elk gesprek (al gaat het over het aanleggen van een nieuwe tuin) weet zij weer zo om te buigen dat het over kinderen (het liefst haar eigen kroost, ze heeft er inmiddels 4) gaat.
En elke godganse keer als ik haar zie zegt ze: "Ohhhh kinderen..... ik begrijp het niet hoor dat er mensen zijn die ze niet willen...het is het mooiste wat er is, het verrijkt je leven zooooo enorm" Het feit dat ik dit letterlijk kan quoten zegt denk ik al genoeg.
Soms wil je je twijfel met mensen bespreken (over wel of geen kinderen) maar dan zijn opmerkingen als:
- Ach meid, kindje wordt vanzelf groot!
- Je kan niet alles willen dichttimmeren (qua argumenten en afwegingen) hoor, op een gegeven moment moet je het gewoon doen!
- Wat heeft een kind nu nodig behalve liefde...
niet van de lucht....kijk en dan ben ik er alweer klaar mee. Het was zelfs zo erg dat toen mijn moeder ongeneeslijk ziek was (zij is een maand geleden overleden) er mensen waren die in het begin van haar diagnose tegen ons zeiden "nu nemen jullie zeker wel snel kinderen he...kan je moeder nog even oma zijn!
Ik werd daar zo verdrietig van, wat ik al was. Een kind "nemen" voor je moeder, het feit dat je dan tegelijkertijd bezig ben met afscheid nemen en nieuw leven in je voelt groeien...zo van nou...mama gaat dood, laat ik maar snel even 1 werpen voor het te laat is. Dit waren overigens de mensen met kinderen die dit tegen ons zeiden.
De loop der jaren heb ik zoveel mensen met walgelijk grote borden voor hun hersens gezien dat ik ervan kots, bah, bah, bah!!!
Een kennis van mijn beste vriendin is ook zo'n Momzilla....elk gesprek (al gaat het over het aanleggen van een nieuwe tuin) weet zij weer zo om te buigen dat het over kinderen (het liefst haar eigen kroost, ze heeft er inmiddels 4) gaat.
En elke godganse keer als ik haar zie zegt ze: "Ohhhh kinderen..... ik begrijp het niet hoor dat er mensen zijn die ze niet willen...het is het mooiste wat er is, het verrijkt je leven zooooo enorm" Het feit dat ik dit letterlijk kan quoten zegt denk ik al genoeg.
Soms wil je je twijfel met mensen bespreken (over wel of geen kinderen) maar dan zijn opmerkingen als:
- Ach meid, kindje wordt vanzelf groot!
- Je kan niet alles willen dichttimmeren (qua argumenten en afwegingen) hoor, op een gegeven moment moet je het gewoon doen!
- Wat heeft een kind nu nodig behalve liefde...
niet van de lucht....kijk en dan ben ik er alweer klaar mee. Het was zelfs zo erg dat toen mijn moeder ongeneeslijk ziek was (zij is een maand geleden overleden) er mensen waren die in het begin van haar diagnose tegen ons zeiden "nu nemen jullie zeker wel snel kinderen he...kan je moeder nog even oma zijn!
Ik werd daar zo verdrietig van, wat ik al was. Een kind "nemen" voor je moeder, het feit dat je dan tegelijkertijd bezig ben met afscheid nemen en nieuw leven in je voelt groeien...zo van nou...mama gaat dood, laat ik maar snel even 1 werpen voor het te laat is. Dit waren overigens de mensen met kinderen die dit tegen ons zeiden.
De loop der jaren heb ik zoveel mensen met walgelijk grote borden voor hun hersens gezien dat ik ervan kots, bah, bah, bah!!!
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 29 juli 2008 om 12:24
quote:Evidenza schreef op 29 juli 2008 @ 10:54:
Hee Wereldmeid, wat leuk om weer iets van jou te lezen. En wat een verandering in jouw leven zeg. Ik ben echt blij voor je dat het zo goed gaat.
Ik denk dat het goed is om je te realiseren dat het idd een breekpunt zou kunnen worden. Een kinderwens is niet iets wat je zomaar even weg kunt zetten, maar het is ook niet iets wat je maar zo uit de hoge hoed tovert.
Succes met je baan, verhuizing en relatie!
Hoi Evidenza, bedankt voor je reactie! Ik heb wel veel moeite met de onzekerheid die de veranderingen met zich mee brengen. Onze relatie moet zich nog verdiepen. Missch groei ik er samen met hem wel naar toe om kinderen te krijgen.
Ik herinner me nog goed hoe je mij vorig jaar hebt geholpen door je ongezouten en nuchtere mening op het minnaressenforum. Ik ben iig sterker uit die situatie gekomen en heb nu een vriend die helemaal voor mij gaat. Maar het is wel een hele stap!
Hee Wereldmeid, wat leuk om weer iets van jou te lezen. En wat een verandering in jouw leven zeg. Ik ben echt blij voor je dat het zo goed gaat.
Ik denk dat het goed is om je te realiseren dat het idd een breekpunt zou kunnen worden. Een kinderwens is niet iets wat je zomaar even weg kunt zetten, maar het is ook niet iets wat je maar zo uit de hoge hoed tovert.
Succes met je baan, verhuizing en relatie!
Hoi Evidenza, bedankt voor je reactie! Ik heb wel veel moeite met de onzekerheid die de veranderingen met zich mee brengen. Onze relatie moet zich nog verdiepen. Missch groei ik er samen met hem wel naar toe om kinderen te krijgen.
Ik herinner me nog goed hoe je mij vorig jaar hebt geholpen door je ongezouten en nuchtere mening op het minnaressenforum. Ik ben iig sterker uit die situatie gekomen en heb nu een vriend die helemaal voor mij gaat. Maar het is wel een hele stap!
dinsdag 29 juli 2008 om 12:36
Ik heb nooit kinderen gewild en wil ze nog steeds niet. Ik wilde ze ook niet toen ik de juiste man tegenkwam. Ik wil ze gewoon niet. Waarom niet? Eerlijk gezegd houd ik helemaal niet van kinderen. Ik vind ze vaak irritant en ik erger me vaak kapot. Ik heb me vorig jaar laten sterilliseren zodat ik zeker weet dat me geen "ongelukje" overkomt. Het is het beste besluit dat ik ooit genomen heb.
dinsdag 29 juli 2008 om 12:44
quote:sprokkelientje schreef op 29 juli 2008 @ 12:17:
Ik heb ooit een gereformeerde collega gehad die het zich letterlijk echt niet voor kon stellen dat er mensen "bestaan" die geen kinderen willen, zij vond dat een schande voor de mensen die ze zo graag wilden maar niet konden krijgen (heb de logica van deze redenering ook nooit zo begrepen). Zij had er overigens 6(!)
Dat zijn idd belachelijke redenaties. Als je dat doortrekt kun je mensen ook wel verbieden om te lopen, omdat er zielige gehandicapten in rolstoelen zijn die het niet kunnen. Compleet van de pot gerukt dus!
(sterkte met 't verlies van je moeder trouwens)
Ik heb ooit een gereformeerde collega gehad die het zich letterlijk echt niet voor kon stellen dat er mensen "bestaan" die geen kinderen willen, zij vond dat een schande voor de mensen die ze zo graag wilden maar niet konden krijgen (heb de logica van deze redenering ook nooit zo begrepen). Zij had er overigens 6(!)
Dat zijn idd belachelijke redenaties. Als je dat doortrekt kun je mensen ook wel verbieden om te lopen, omdat er zielige gehandicapten in rolstoelen zijn die het niet kunnen. Compleet van de pot gerukt dus!
(sterkte met 't verlies van je moeder trouwens)
dinsdag 29 juli 2008 om 12:48
quote:xxxRosalitaxxx schreef op 29 juli 2008 @ 12:36:
Ik heb nooit kinderen gewild en wil ze nog steeds niet. Ik wilde ze ook niet toen ik de juiste man tegenkwam. Ik wil ze gewoon niet. Waarom niet? Eerlijk gezegd houd ik helemaal niet van kinderen. Ik vind ze vaak irritant en ik erger me vaak kapot. Ik heb me vorig jaar laten sterilliseren zodat ik zeker weet dat me geen "ongelukje" overkomt. Het is het beste besluit dat ik ooit genomen heb.
Misschien een onbeleefde vraag, maar mag ik vragen hoe oud je was toen je dat hebt laten doen?
Zit er soms ook wel eens over na te denken , vandaar!!
Sprokkelientje, nog gecondoleerd met je moeder!
Ik heb nooit kinderen gewild en wil ze nog steeds niet. Ik wilde ze ook niet toen ik de juiste man tegenkwam. Ik wil ze gewoon niet. Waarom niet? Eerlijk gezegd houd ik helemaal niet van kinderen. Ik vind ze vaak irritant en ik erger me vaak kapot. Ik heb me vorig jaar laten sterilliseren zodat ik zeker weet dat me geen "ongelukje" overkomt. Het is het beste besluit dat ik ooit genomen heb.
Misschien een onbeleefde vraag, maar mag ik vragen hoe oud je was toen je dat hebt laten doen?
Zit er soms ook wel eens over na te denken , vandaar!!
Sprokkelientje, nog gecondoleerd met je moeder!
dinsdag 29 juli 2008 om 12:57
quote:sprokkelientje schreef op 29 juli 2008 @ 12:17:
Het was zelfs zo erg dat toen mijn moeder ongeneeslijk ziek was (zij is een maand geleden overleden) er mensen waren die in het begin van haar diagnose tegen ons zeiden "nu nemen jullie zeker wel snel kinderen he...kan je moeder nog even oma zijn!
Ik werd daar zo verdrietig van, wat ik al was. Een kind "nemen" voor je moeder, het feit dat je dan tegelijkertijd bezig ben met afscheid nemen en nieuw leven in je voelt groeien...zo van nou...mama gaat dood, laat ik maar snel even 1 werpen voor het te laat is. Dit waren overigens de mensen met kinderen die dit tegen ons zeiden.
De loop der jaren heb ik zoveel mensen met walgelijk grote borden voor hun hersens gezien dat ik ervan kots, bah, bah, bah!!!
Hoe onrespectvol! Gecondoleerd met je verlies!
Ik vind dit onderwerp net zoiets als het feit wanneer je vrijgezel bent. Ik heb op dit moment genoeg aan mezelf en ben nergens naar op zoek. Als mensen mij vragen hoe het in de liefde zit... dat zeg ik goed! Dan kijken ze me hoopvol aan. Dan voel ik me alweer verplicht te melden dat ik heerlijk vrijgezel ben. De teleurgestelde blikken zeggen dan al genoeg, om maar niet te spreken van de woorden: dat komt nog wel hoor, je bent nog jong.
Dan denk ik: HALLO?!! horen jullie me wel??!! ik heb er geen behoefte aan... ik ben gezellig vrijgezel en ik hou van mijn leven zoals het nu is.
ik snap mensen en hun ideaalbeelden af en toe niet. Als dat jouw ideaalbeeld is.. is toch prachtig, maar ga em niet op een ander reflecteren!!
Het was zelfs zo erg dat toen mijn moeder ongeneeslijk ziek was (zij is een maand geleden overleden) er mensen waren die in het begin van haar diagnose tegen ons zeiden "nu nemen jullie zeker wel snel kinderen he...kan je moeder nog even oma zijn!
Ik werd daar zo verdrietig van, wat ik al was. Een kind "nemen" voor je moeder, het feit dat je dan tegelijkertijd bezig ben met afscheid nemen en nieuw leven in je voelt groeien...zo van nou...mama gaat dood, laat ik maar snel even 1 werpen voor het te laat is. Dit waren overigens de mensen met kinderen die dit tegen ons zeiden.
De loop der jaren heb ik zoveel mensen met walgelijk grote borden voor hun hersens gezien dat ik ervan kots, bah, bah, bah!!!
Hoe onrespectvol! Gecondoleerd met je verlies!
Ik vind dit onderwerp net zoiets als het feit wanneer je vrijgezel bent. Ik heb op dit moment genoeg aan mezelf en ben nergens naar op zoek. Als mensen mij vragen hoe het in de liefde zit... dat zeg ik goed! Dan kijken ze me hoopvol aan. Dan voel ik me alweer verplicht te melden dat ik heerlijk vrijgezel ben. De teleurgestelde blikken zeggen dan al genoeg, om maar niet te spreken van de woorden: dat komt nog wel hoor, je bent nog jong.
Dan denk ik: HALLO?!! horen jullie me wel??!! ik heb er geen behoefte aan... ik ben gezellig vrijgezel en ik hou van mijn leven zoals het nu is.
ik snap mensen en hun ideaalbeelden af en toe niet. Als dat jouw ideaalbeeld is.. is toch prachtig, maar ga em niet op een ander reflecteren!!
dinsdag 29 juli 2008 om 13:17
quote:sprokkelientje schreef op 29 juli 2008 @ 12:17:
Het was zelfs zo erg dat toen mijn moeder ongeneeslijk ziek was (zij is een maand geleden overleden) er mensen waren die in het begin van haar diagnose tegen ons zeiden "nu nemen jullie zeker wel snel kinderen he...kan je moeder nog even oma zijn!
Ik werd daar zo verdrietig van, wat ik al was. Een kind "nemen" voor je moeder, het feit dat je dan tegelijkertijd bezig ben met afscheid nemen en nieuw leven in je voelt groeien...zo van nou...mama gaat dood, laat ik maar snel even 1 werpen voor het te laat is. Dit waren overigens de mensen met kinderen die dit tegen ons zeiden.
Zelfs als een kind mijn levenswens was, zou ik het niet aankunnen om er een te nemen op het moment dat een van mijn ouders op sterven zou liggen. Je bent dan alleen bezig met hen en met je verdriet, een kind zou alleen maar in de weg zitten en slachtoffer worden van jouw eigen rouwproces.
Ik vraag me toch wel 'ns af hoe mensen uberhaupt nog de energie op kunnen brengen voor hun drukke peuter als ze zelf te maken hebben met het verlies van hun ouders. Ik zou dat dan helemaal niet om me heen kunnen velen.
Het was zelfs zo erg dat toen mijn moeder ongeneeslijk ziek was (zij is een maand geleden overleden) er mensen waren die in het begin van haar diagnose tegen ons zeiden "nu nemen jullie zeker wel snel kinderen he...kan je moeder nog even oma zijn!
Ik werd daar zo verdrietig van, wat ik al was. Een kind "nemen" voor je moeder, het feit dat je dan tegelijkertijd bezig ben met afscheid nemen en nieuw leven in je voelt groeien...zo van nou...mama gaat dood, laat ik maar snel even 1 werpen voor het te laat is. Dit waren overigens de mensen met kinderen die dit tegen ons zeiden.
Zelfs als een kind mijn levenswens was, zou ik het niet aankunnen om er een te nemen op het moment dat een van mijn ouders op sterven zou liggen. Je bent dan alleen bezig met hen en met je verdriet, een kind zou alleen maar in de weg zitten en slachtoffer worden van jouw eigen rouwproces.
Ik vraag me toch wel 'ns af hoe mensen uberhaupt nog de energie op kunnen brengen voor hun drukke peuter als ze zelf te maken hebben met het verlies van hun ouders. Ik zou dat dan helemaal niet om me heen kunnen velen.
dinsdag 29 juli 2008 om 13:51
De ironie in mijn familie is dat mijn broer en schoonzus heel graag kinderen wilden, maar ze niet konden krijgen. En dat ik ze wellicht wel kon krijgen, maar ze niet wilde. Mijn vader had heel graag opa willen worden, die is altijd gek geweest op kinderen. Ik hoorde mensen wel eens roepen dat ze het altijd zo jammer voor hem vonden, zeker toen ie ook nog eens ernstig ziek werd (gehandicapt na een zwaar herseninfarct). Maar ik vind ook niet dat je een kind moet krijgen om iemand anders gelukkig te gaan maken. Bovendien weet ik dat mijn vader het vreselijk zou vinden dat hij na zijn infarct niet de opa zou kunnen zijn die hij had willen zijn. Hij zou willen ravotten, erop uit trekken met een kleinkind, de eendjes voeren, noem het maar op. Dat kon ie allemaal niet meer. Mijn nichtje nam haar jongste zoon wel eens mee naar mijn vader. Mijn vader zat gewoon te snikken als ie hem zag, want hij kon niet meer spelen met hem zoals ie dat daarvoor wel deed. Dat breekt echt je hart.
dinsdag 29 juli 2008 om 13:54
Misschien ligt het wel aan mijn huidge psychische toestand, dat ik geen kinderen wil en kan krijgen en kan het in de toekomst wel, maar ik durf daar gewoon nu niet op te hopen.
Ik gebruik nu ook Seroquel en dat schijnt geen goede combinatie te zijn met een zwangerschap. Bovendien voel ik me nu niet stabiel genoeg om aan kinderen te denken, ik ben heel erg bang dat de klachten die ik afgelopen jaren heb gehad, terugkomen: angst, depressie en zelfmoordneigingen en dat lijkt me voor een kind niet echt gezond, een moeder die niet meer wil leven door bepaalde herinneringen en ik baal er af en toe ook vreselijk dat ik in mijn vruchtbare jaren met een verkeerde man ben omgegaan en dat ik daardoor mijn kansen op een evt. zwangerschap heb verspild, als een soort straf zeg maar.
Dan denk ik: ik ben het gewoon niet waard om kinderen te krijgen.
Nog iets: geen vader of moeder is perfect, het kan ook gebeuren dat 1 van hen iets krijgt als het kind er al is, maar voorkomen is beter dan genezen, denk ik dan weer, ik gun mijn evt kind in ieder geval niet zo'n gestoorde moeder als ik nu ben.
Ik gebruik nu ook Seroquel en dat schijnt geen goede combinatie te zijn met een zwangerschap. Bovendien voel ik me nu niet stabiel genoeg om aan kinderen te denken, ik ben heel erg bang dat de klachten die ik afgelopen jaren heb gehad, terugkomen: angst, depressie en zelfmoordneigingen en dat lijkt me voor een kind niet echt gezond, een moeder die niet meer wil leven door bepaalde herinneringen en ik baal er af en toe ook vreselijk dat ik in mijn vruchtbare jaren met een verkeerde man ben omgegaan en dat ik daardoor mijn kansen op een evt. zwangerschap heb verspild, als een soort straf zeg maar.
Dan denk ik: ik ben het gewoon niet waard om kinderen te krijgen.
Nog iets: geen vader of moeder is perfect, het kan ook gebeuren dat 1 van hen iets krijgt als het kind er al is, maar voorkomen is beter dan genezen, denk ik dan weer, ik gun mijn evt kind in ieder geval niet zo'n gestoorde moeder als ik nu ben.
dinsdag 29 juli 2008 om 14:17
Hier nog iemand die absoluut geen kinderen wil.
Ik ben 38, in het bezit van de juiste man, in het bezit van een groot genoeg huis en in het bezit van een leuke baan. Alle omstandigheden mee, behalve mijn eigen wens om toch vooral geen kinderen te krijgen. Mocht ik per ongeluk zwanger raken, dan sta ik binnen de kortste keren bij de huisarts voor een verwijzing voor abortus. Ik zou doodongelukkig worden van een kind.
Ik zie niet hoe kinderen mijn leven zouden kunnen verrijken. Ik kan nu gaan en staan waar ik wil. Als ik moe ben, hoef ik geen kinderen aandacht te geven maar kan ik lekker rustig iets voor mezelf gaan doen. Ik kan reizen, ik heb geld voor leuke dingen, ik ben vrij. Ik hoef niet 24/7 klaar te staan voor een klein wezentje dat totaal afhankelijk is en dat jarenlang blijft. Ik kan mijn eigen agenda volgen en hoef niet te balanceren tussen werk, zorg en mijn relatie. Heerlijk vind ik dat.
Fijn voor mensen die ze wel willen en ook kunnen krijgen, maar het is gewoon niets voor mij.
En Andre Rouvoet met zijn uitspraak dat kinderlozen profiteurs zouden zijn, die spoort gewoon niet. Kinderlozen werken inderdaad vaak meer dan mensen met kinderen. Afgezien daarvan: moet je kijken wat kinderen een gemeenschap ook kosten, voordat ze later (misschien) productieve leden van de samenleving worden: kinderopvang, gezondheidszorg, scholing, voorzieningen, kinderbijslag, etc.. Van dat geld kun je als kinderloze ook een aardige oude dag hebben.
Ik ben 38, in het bezit van de juiste man, in het bezit van een groot genoeg huis en in het bezit van een leuke baan. Alle omstandigheden mee, behalve mijn eigen wens om toch vooral geen kinderen te krijgen. Mocht ik per ongeluk zwanger raken, dan sta ik binnen de kortste keren bij de huisarts voor een verwijzing voor abortus. Ik zou doodongelukkig worden van een kind.
Ik zie niet hoe kinderen mijn leven zouden kunnen verrijken. Ik kan nu gaan en staan waar ik wil. Als ik moe ben, hoef ik geen kinderen aandacht te geven maar kan ik lekker rustig iets voor mezelf gaan doen. Ik kan reizen, ik heb geld voor leuke dingen, ik ben vrij. Ik hoef niet 24/7 klaar te staan voor een klein wezentje dat totaal afhankelijk is en dat jarenlang blijft. Ik kan mijn eigen agenda volgen en hoef niet te balanceren tussen werk, zorg en mijn relatie. Heerlijk vind ik dat.
Fijn voor mensen die ze wel willen en ook kunnen krijgen, maar het is gewoon niets voor mij.
En Andre Rouvoet met zijn uitspraak dat kinderlozen profiteurs zouden zijn, die spoort gewoon niet. Kinderlozen werken inderdaad vaak meer dan mensen met kinderen. Afgezien daarvan: moet je kijken wat kinderen een gemeenschap ook kosten, voordat ze later (misschien) productieve leden van de samenleving worden: kinderopvang, gezondheidszorg, scholing, voorzieningen, kinderbijslag, etc.. Van dat geld kun je als kinderloze ook een aardige oude dag hebben.
dinsdag 29 juli 2008 om 14:38
quote:Miss Moneypenny schreef op 29 juli 2008 @ 10:19:
Ik begin me ondertussen wel te ergeren aan een aantal vrienden met kinderen. Omdat ze nooit meer naar ons willen komen, want als wij naar hun toe komen is dat makkelijker met het kind. Omdat als we eens afspreken om samen te eten dat om een bepaald tijdstip moet, afgestemd op het schema van het kind. Etc.
Ik vind het helemaal niet erg om me aan te passen aan een ander. Maar het komt me wel mijn strot uit dat ik me ondertussen altijd moet aanpassen aan een ander.
Een aantal vriendschappen zijn daardoor momenteel op een laag pitje komen te staan.
Zo heb ik een tijdje een baan gehad waarin ik samenwerkte met 4 meiden die allemaal kinderen hadden. Automatisch was ik ineens degene die wel langer kon blijven als het nodig was. Want ja, hun moesten de kinderen van de creche halen. Is dat mijn probleem? Ik werd er niet goed van, ik was altijd de pineut. En nee, ik had idd geen kinderen, maar wel een hond die ondertussen thuis met zijn poot tussen benen zat omdat hij echt naar buiten moest.
Dáár voelde ik me verantwoordelijk voor, niet voor hun kinderen.
Ik begin me ondertussen wel te ergeren aan een aantal vrienden met kinderen. Omdat ze nooit meer naar ons willen komen, want als wij naar hun toe komen is dat makkelijker met het kind. Omdat als we eens afspreken om samen te eten dat om een bepaald tijdstip moet, afgestemd op het schema van het kind. Etc.
Ik vind het helemaal niet erg om me aan te passen aan een ander. Maar het komt me wel mijn strot uit dat ik me ondertussen altijd moet aanpassen aan een ander.
Een aantal vriendschappen zijn daardoor momenteel op een laag pitje komen te staan.
Zo heb ik een tijdje een baan gehad waarin ik samenwerkte met 4 meiden die allemaal kinderen hadden. Automatisch was ik ineens degene die wel langer kon blijven als het nodig was. Want ja, hun moesten de kinderen van de creche halen. Is dat mijn probleem? Ik werd er niet goed van, ik was altijd de pineut. En nee, ik had idd geen kinderen, maar wel een hond die ondertussen thuis met zijn poot tussen benen zat omdat hij echt naar buiten moest.
Dáár voelde ik me verantwoordelijk voor, niet voor hun kinderen.
dinsdag 29 juli 2008 om 14:39
Tja, ik wil ze niet om een aantal redenen:
- ben nu 38 jaar en al jaren single....heb er over gedacht om een BAM mam te worden, maar dat benauwd me teveel.
- heb een heerlijk, druk leven, zonder al te veel verantwoordelijkheden, zie een kind zeker niet als zaligmakend
- waar gaat de wereld heen.....milieu met name, geweld, zet ik daar een kind in?
- en toch de belangrijkste reden: ik voel absoluut mijn biologische klokje niet tikken.
- ben nu 38 jaar en al jaren single....heb er over gedacht om een BAM mam te worden, maar dat benauwd me teveel.
- heb een heerlijk, druk leven, zonder al te veel verantwoordelijkheden, zie een kind zeker niet als zaligmakend
- waar gaat de wereld heen.....milieu met name, geweld, zet ik daar een kind in?
- en toch de belangrijkste reden: ik voel absoluut mijn biologische klokje niet tikken.
dinsdag 29 juli 2008 om 14:47
quote:xxxRosalitaxxx schreef op 29 juli 2008 @ 12:53:
Dat is helemaal niet onbeleefd hoor, zo ijdel ben ik niet .
Ik was toen 37 jaar. Een vriendin van mij heeft het laten doen toen ze 29 was, maar dat is vrij uitzonderlijk geloof ik. Ze heeft er ook geen minuut spijt van gehad.
Dank je, kan altijd informeren.
Pinksterbloem ,hier hoef ik niets meer aan toe te voegen!!!
Helemaal mee eens, maar mensen met kinderen denken in de meeste gevallen niet zo. In mijn omgeving heeft iedereen het geaccepteerd, dus wij krijgen gelukkig geen vragen meer!
Mijn ouders zijn grootouders van de kinderen van mijn broer, maar mijn vriend is enigst kind, dus mijn schoonmoeder heeft het er wel moeilijk mee, weduwe en geen kleinkinderen. Wel sneu natuurlijk , maar om daar nou kinderen voor op de wereld te zetten??? Dacht het dus niet!
Dat is helemaal niet onbeleefd hoor, zo ijdel ben ik niet .
Ik was toen 37 jaar. Een vriendin van mij heeft het laten doen toen ze 29 was, maar dat is vrij uitzonderlijk geloof ik. Ze heeft er ook geen minuut spijt van gehad.
Dank je, kan altijd informeren.
Pinksterbloem ,hier hoef ik niets meer aan toe te voegen!!!
Helemaal mee eens, maar mensen met kinderen denken in de meeste gevallen niet zo. In mijn omgeving heeft iedereen het geaccepteerd, dus wij krijgen gelukkig geen vragen meer!
Mijn ouders zijn grootouders van de kinderen van mijn broer, maar mijn vriend is enigst kind, dus mijn schoonmoeder heeft het er wel moeilijk mee, weduwe en geen kleinkinderen. Wel sneu natuurlijk , maar om daar nou kinderen voor op de wereld te zetten??? Dacht het dus niet!
dinsdag 29 juli 2008 om 15:51
quote:elninjoo schreef op 29 juli 2008 @ 13:17:
[...]
Zelfs als een kind mijn levenswens was, zou ik het niet aankunnen om er een te nemen op het moment dat een van mijn ouders op sterven zou liggen. Je bent dan alleen bezig met hen en met je verdriet, een kind zou alleen maar in de weg zitten en slachtoffer worden van jouw eigen rouwproces.
Ik vraag me toch wel 'ns af hoe mensen uberhaupt nog de energie op kunnen brengen voor hun drukke peuter als ze zelf te maken hebben met het verlies van hun ouders. Ik zou dat dan helemaal niet om me heen kunnen velen.Grote grote onzin. Kind hoeft helemaal niet in de weg te zitten en slachtoffer te worden van je rouwproces.Hoe kom je daar nou toch weer bij.... Kennelijk heb je het niet meegemaakt. Nee, dat heb je ook niet. Je kunt het dénken, maar echt weten doe je het niet, dus beweer dat niet zo stellig.
[...]
Zelfs als een kind mijn levenswens was, zou ik het niet aankunnen om er een te nemen op het moment dat een van mijn ouders op sterven zou liggen. Je bent dan alleen bezig met hen en met je verdriet, een kind zou alleen maar in de weg zitten en slachtoffer worden van jouw eigen rouwproces.
Ik vraag me toch wel 'ns af hoe mensen uberhaupt nog de energie op kunnen brengen voor hun drukke peuter als ze zelf te maken hebben met het verlies van hun ouders. Ik zou dat dan helemaal niet om me heen kunnen velen.Grote grote onzin. Kind hoeft helemaal niet in de weg te zitten en slachtoffer te worden van je rouwproces.Hoe kom je daar nou toch weer bij.... Kennelijk heb je het niet meegemaakt. Nee, dat heb je ook niet. Je kunt het dénken, maar echt weten doe je het niet, dus beweer dat niet zo stellig.
dinsdag 29 juli 2008 om 16:09
quote:fleurtje schreef op 29 juli 2008 @ 15:51:
Lees jouw postings nog eens na, en eigenlijk vind ik het een walgelijke ondoordachte posting, die kant noch wal raakt.
Ik snap Elninjo wel, ik had het zelf met mijn verhuiswens die ik twee jaar in de ijskast heb gezet omdat ik niet naar een nieuwe flat wilde verhuizen die mijn vader niet kon komen zien (te ziek, afstand te groot). Zo heeft eenieder zijn/haar eigen redenaties dingen niet of wel te doen.
Eén groot verschil tussen moeders en kindvrijen is wel dat de moeders zich toch altijd geroepen voelen zich te melden op een topic over kindvrij-zijn daar waar je weinig kindvrijen zich met hun ervaring ziet mengen in topics als 'ik wil zo graag zwanger worden'.
Overigens ben ik veertig en erg gelukkig kindvrij. Ik vind het zelf al geen bal aan hier, laat staan dat ik het een individu aandoe om het ook hier vol te moeten zien houden. Plus het baren, plus het gejengel, plus het 24-uur-gebeuren enzovoorts. Ik ben ook een van de weinige die zwangere vrouwen een ietwat gruwelijk gezicht vindt en roen een vriendin haar kind borstvoeding ging geven voor mijn neus, kreeg ik spontaan een kokhalsneiging (die ik wel voor me heb gehouden). Ooit was haar broer er ook en die liet het kind boven zijn hoofd vliegen (met twee handen vastgehouden) en opeens houdt hij de baby richting mij en vraagt: 'Wil jij haar even vasthouden' waarop ik met een van gruwel vertrokken gezicht en afwerend handen 'nee' stamelde. Gelukkig kent die vriendin mij en hebben we er smakelijk om gelachen. Het kind vindt me trouwens wel leuk en ik vind het kind ook leuk (is nu 6), dus dat is verder geen probleem.
Ik heb ook geen hekel aan kinderen, zolang ze van een ander zijn, vind ik het allemaal wel best
Lees jouw postings nog eens na, en eigenlijk vind ik het een walgelijke ondoordachte posting, die kant noch wal raakt.
Ik snap Elninjo wel, ik had het zelf met mijn verhuiswens die ik twee jaar in de ijskast heb gezet omdat ik niet naar een nieuwe flat wilde verhuizen die mijn vader niet kon komen zien (te ziek, afstand te groot). Zo heeft eenieder zijn/haar eigen redenaties dingen niet of wel te doen.
Eén groot verschil tussen moeders en kindvrijen is wel dat de moeders zich toch altijd geroepen voelen zich te melden op een topic over kindvrij-zijn daar waar je weinig kindvrijen zich met hun ervaring ziet mengen in topics als 'ik wil zo graag zwanger worden'.
Overigens ben ik veertig en erg gelukkig kindvrij. Ik vind het zelf al geen bal aan hier, laat staan dat ik het een individu aandoe om het ook hier vol te moeten zien houden. Plus het baren, plus het gejengel, plus het 24-uur-gebeuren enzovoorts. Ik ben ook een van de weinige die zwangere vrouwen een ietwat gruwelijk gezicht vindt en roen een vriendin haar kind borstvoeding ging geven voor mijn neus, kreeg ik spontaan een kokhalsneiging (die ik wel voor me heb gehouden). Ooit was haar broer er ook en die liet het kind boven zijn hoofd vliegen (met twee handen vastgehouden) en opeens houdt hij de baby richting mij en vraagt: 'Wil jij haar even vasthouden' waarop ik met een van gruwel vertrokken gezicht en afwerend handen 'nee' stamelde. Gelukkig kent die vriendin mij en hebben we er smakelijk om gelachen. Het kind vindt me trouwens wel leuk en ik vind het kind ook leuk (is nu 6), dus dat is verder geen probleem.
Ik heb ook geen hekel aan kinderen, zolang ze van een ander zijn, vind ik het allemaal wel best
Leiolepis ngovantrii: mannetjes zijn ook niet nodig omdat de dames zichzelf klonen!
dinsdag 29 juli 2008 om 16:12
quote:fleurtje schreef op 29 juli 2008 @ 15:51:
[...]
Grote grote onzin. Kind hoeft helemaal niet in de weg te zitten en slachtoffer te worden van je rouwproces.Hoe kom je daar nou toch weer bij.... Kennelijk heb je het niet meegemaakt. Nee, dat heb je ook niet. Je kunt het dénken, maar echt weten doe je het niet, dus beweer dat niet zo stellig.Ik ken mensen die aan een rouwproces onder door gingen, compleet overspannen thuis kwamen te zitten voor maanden en al niet meer voor hun hond zorgden of hun planten water gaven wegens totale impasse. Je weet niet wat je geestelijk door gaat maken dus je weet ook niet hoe jij nog je verantwoording voor je omgeving kunt nemen als je er volledig doorheen zit.
[...]
Grote grote onzin. Kind hoeft helemaal niet in de weg te zitten en slachtoffer te worden van je rouwproces.Hoe kom je daar nou toch weer bij.... Kennelijk heb je het niet meegemaakt. Nee, dat heb je ook niet. Je kunt het dénken, maar echt weten doe je het niet, dus beweer dat niet zo stellig.Ik ken mensen die aan een rouwproces onder door gingen, compleet overspannen thuis kwamen te zitten voor maanden en al niet meer voor hun hond zorgden of hun planten water gaven wegens totale impasse. Je weet niet wat je geestelijk door gaat maken dus je weet ook niet hoe jij nog je verantwoording voor je omgeving kunt nemen als je er volledig doorheen zit.
dinsdag 29 juli 2008 om 16:13
quote:xantippe schreef op 29 juli 2008 @ 16:09:
[...]
Ik snap Elninjo wel, ik had het zelf met mijn verhuiswens die ik twee jaar in de ijskast heb gezet omdat ik niet naar een nieuwe flat wilde verhuizen die mijn vader niet kon komen zien (te ziek, afstand te groot). Zo heeft eenieder zijn/haar eigen redenaties dingen niet of wel te doen.
Het ging me om de stelligheid waarmee Elninjoo dit beweerde. Dat terwijl een kind ook juist een helend effect kan hebben.
[...]
Ik snap Elninjo wel, ik had het zelf met mijn verhuiswens die ik twee jaar in de ijskast heb gezet omdat ik niet naar een nieuwe flat wilde verhuizen die mijn vader niet kon komen zien (te ziek, afstand te groot). Zo heeft eenieder zijn/haar eigen redenaties dingen niet of wel te doen.
Het ging me om de stelligheid waarmee Elninjoo dit beweerde. Dat terwijl een kind ook juist een helend effect kan hebben.
dinsdag 29 juli 2008 om 16:15
quote:xantippe schreef op 29 juli 2008 @ 16:09:
[...]
Ik snap Elninjo wel, ik had het zelf met mijn verhuiswens die ik twee jaar in de ijskast heb gezet omdat ik niet naar een nieuwe flat wilde verhuizen die mijn vader niet kon komen zien (te ziek, afstand te groot). Zo heeft eenieder zijn/haar eigen redenaties dingen niet of wel te doen.Daar zou ik het idd ook heel moeilijk mee hebben voor een hele lange tijd. Met genieten van dingen die je vader of moeder niet meer mee kunnen maken.
[...]
Ik snap Elninjo wel, ik had het zelf met mijn verhuiswens die ik twee jaar in de ijskast heb gezet omdat ik niet naar een nieuwe flat wilde verhuizen die mijn vader niet kon komen zien (te ziek, afstand te groot). Zo heeft eenieder zijn/haar eigen redenaties dingen niet of wel te doen.Daar zou ik het idd ook heel moeilijk mee hebben voor een hele lange tijd. Met genieten van dingen die je vader of moeder niet meer mee kunnen maken.
dinsdag 29 juli 2008 om 16:19
quote:fleurtje schreef op 29 juli 2008 @ 16:13:
[...]
Het ging me om de stelligheid waarmee Elninjoo dit beweerde. Dat terwijl een kind ook juist een helend effect kan hebben.Dat zal van je eigen voorgaande ervaringen afhangen met rouwprocessen/verlies. Zelf blijf ik daar altijd erg lang in hangen en kan in die tijd weinig aandacht voor mijn omgeving opbrengen en zelfs bij het doen van leuke dingen met leuke mensen blijft er een baksteen in mijn maag liggen en ben ik er niet echt bij.
[...]
Het ging me om de stelligheid waarmee Elninjoo dit beweerde. Dat terwijl een kind ook juist een helend effect kan hebben.Dat zal van je eigen voorgaande ervaringen afhangen met rouwprocessen/verlies. Zelf blijf ik daar altijd erg lang in hangen en kan in die tijd weinig aandacht voor mijn omgeving opbrengen en zelfs bij het doen van leuke dingen met leuke mensen blijft er een baksteen in mijn maag liggen en ben ik er niet echt bij.
dinsdag 29 juli 2008 om 16:19
Ik kan er niets walgelijks van maken Fleurtje. Ik denk dat jij je persoonlijk aangesproken voelt? Ik meen me te herinneren dat jij zwanger was toen je moeder overleed? Excuses als ik dat fout heb.
Ik geloof zelfs dat ik in het kamp van de kindvrijen een vreemde eend in de bijt ben. Ik vind namelijk niks van kinderen. Ik tolereer en accepteer ze als ze in mijn omgeving zijn. Ik praat op normale gesprekstoon met ze, of ze nu 2 maanden zijn of 6 of 18. Ik pas niet op. Ik heb er geen enkele band mee, zelfs niet als het familie is. Ik heb er niks op tegen, maar heb er ook niks op voor. Kinderen spelen gewoon geen enkele rol in mijn leven.
De meeste kindvrijen hier beargumenteren hun keuze. Ik vind het niet eens een keus. En beargumenteren hoef ik het ook niet. Ik wil ze gewoon niet. Ik wil ook geen caravan. Doet ook niemand moeilijk over.
Ik geloof zelfs dat ik in het kamp van de kindvrijen een vreemde eend in de bijt ben. Ik vind namelijk niks van kinderen. Ik tolereer en accepteer ze als ze in mijn omgeving zijn. Ik praat op normale gesprekstoon met ze, of ze nu 2 maanden zijn of 6 of 18. Ik pas niet op. Ik heb er geen enkele band mee, zelfs niet als het familie is. Ik heb er niks op tegen, maar heb er ook niks op voor. Kinderen spelen gewoon geen enkele rol in mijn leven.
De meeste kindvrijen hier beargumenteren hun keuze. Ik vind het niet eens een keus. En beargumenteren hoef ik het ook niet. Ik wil ze gewoon niet. Ik wil ook geen caravan. Doet ook niemand moeilijk over.
