Relaties
alle pijlers
Ik wil geen kinderen wie ook niet?
maandag 28 juli 2008 om 12:12
Ik wil geen kinderen. Ik wil de vrijheid hebben om als ik genoeg gespaard heb naar een warm land te vertrekken en daar te gaan rentenieren. Als ik kinderen had, zou ik dat nooit doen. Dan wil je in de buurt blijven. Daarnaast is de kans dat ik met kinderen genoeg overhoud om te rentenieren niet zo heel groot.
Daarbij zou ik de verantwoordelijkheid niet aankunnen. Ik maak me nu al zorgen over de kinderen van anderen. Of het allemaal wel goed gaat, of ze geen ongelukken krijgen, of er wel geld genoeg is om ze naar de universiteit te laten gaan, als ze dat willen. Echt, daar kan ik wakker van liggen en het zijn niet eens mijn kinderen.
Ik ben bang dat ik een stel verknipte, overbeschermde, bange kinderen zou produceren.
Ik geniet genoeg van m'n aangetrouwde neefjes en nichtjes en kinderen van vrienden.
Wat ik wel jammer vind, mijn broer heeft/krijgt ook geen kinderen, is dat alles bij ons ophoudt. Spullen die al generaties in de familie zitten gaan na onze dood naar een veiling en komen bij vreemden in de kamer te staan. Mensen die niet weten wie mijn opa, oma, ooms en tantes zijn geweest. Dat doet een beetje zeer. Maar ja, om daar nou kinderen voor te krijgen.
Daarbij zou ik de verantwoordelijkheid niet aankunnen. Ik maak me nu al zorgen over de kinderen van anderen. Of het allemaal wel goed gaat, of ze geen ongelukken krijgen, of er wel geld genoeg is om ze naar de universiteit te laten gaan, als ze dat willen. Echt, daar kan ik wakker van liggen en het zijn niet eens mijn kinderen.
Ik ben bang dat ik een stel verknipte, overbeschermde, bange kinderen zou produceren.
Ik geniet genoeg van m'n aangetrouwde neefjes en nichtjes en kinderen van vrienden.
Wat ik wel jammer vind, mijn broer heeft/krijgt ook geen kinderen, is dat alles bij ons ophoudt. Spullen die al generaties in de familie zitten gaan na onze dood naar een veiling en komen bij vreemden in de kamer te staan. Mensen die niet weten wie mijn opa, oma, ooms en tantes zijn geweest. Dat doet een beetje zeer. Maar ja, om daar nou kinderen voor te krijgen.
maandag 28 juli 2008 om 12:41
Ik heb zeker tot mijn 31ste echt geen kinderen gewild. Zelfs nooit getwijfeld. En toen werd ik op een ochtend wakker en toen was 'het gevoel' er. En dat ging niet meer weg. Inmiddels trotse moeder van 4 kinders en ik zou ook niet anders meer willen. Maar daarvoor heeft nooit, nooit iemand gevraagd/gezegd 'wordt het niet eens tijd' o.i.d. Ik ben er altijd duidelijk over geweest. En ik was er verder ook niet mee bezig. Ik ga nu ook het onderwerp 'ik wil geen hond hebben' aankaarten dus deed ik dat ook niet toen ik nog geen kinderwens had.
Vind het vandaag de dag een van de normaalste zaken van de wereld om geen kinderen te willen en kan me dat ook vreselijk goed voorstellen.
Vind het vandaag de dag een van de normaalste zaken van de wereld om geen kinderen te willen en kan me dat ook vreselijk goed voorstellen.
maandag 28 juli 2008 om 14:13
quote:Petrokia schreef op 28 juli 2008 @ 11:54:
[...]
Hoe ging het dan dat je het (opeens) wel wilde? Kwam het op een dag tot je? Of is dat een geleidelijk proces geweest? Ben wel benieuwd....
Mijn vriend (nu man) is gek op kinderen en toen begon ik te twijfelen........het heeft heel wat tijd gekost voor dat ik "aan het idee gewend was" zeg maar.
Dat is een heel geleidelijk proces geweest dus (spreek maar gerust van jaren).
En elninjoo, om nou te zeggen dat je een kind iets "aandoet" met een oude(re) moeder? Mijn moeder was ook 40 toen ik werd geboren en heb er geen trauma aan overgehouden hoor.
[...]
Hoe ging het dan dat je het (opeens) wel wilde? Kwam het op een dag tot je? Of is dat een geleidelijk proces geweest? Ben wel benieuwd....
Mijn vriend (nu man) is gek op kinderen en toen begon ik te twijfelen........het heeft heel wat tijd gekost voor dat ik "aan het idee gewend was" zeg maar.
Dat is een heel geleidelijk proces geweest dus (spreek maar gerust van jaren).
En elninjoo, om nou te zeggen dat je een kind iets "aandoet" met een oude(re) moeder? Mijn moeder was ook 40 toen ik werd geboren en heb er geen trauma aan overgehouden hoor.
maandag 28 juli 2008 om 15:08
quote:mo1971 schreef op 28 juli 2008 @ 11:50:
Hier iemand die ook geen kinderen wilde........dacht ze.
Ik zag mezelf gewoon helemaal niet als moeder.
Maar ben nu 36 en sinds kort moeder. En geen spijt van!
Wat ik wil zeggen, ik snap heel goed als je geen kinderen wilt (had ik zelf ook). Maar ik zou het ook niet helemaal uitsluiten, je weet het nooit.
Zeg ik nou: "ooohhhhh nou dat komt nog wel?"
Ik bedoel te zeggen dat het wel KAN dat je van gedachten verandert......(maar hoeft niet natuurlijk)
Poeh krijg het niet helemaal goed uitgelegd, ik hoop dat jullie snappen wat ik bedoel.Oh ja, dat snap ik helemaal. Tijdens mijn relatie en huwelijk met mijn eerste man (bij elkaar 18 jaar) had ik ook geen kinderwens. Ik kinderen wel leuk, maar dan van een ander. Inmiddels ben ik voor de tweede keer getrouwd (dit keer met de liefde van mijn leven). Hij heeft een dochter uit een vorige relatie, maar wilde ook geen kinderen meer. En toen... toen begon het toch te kriebelen, bij ons allebei. Inmiddels heeft mijn man zijn sterilisatie ongedaan laten maken en 'zijn we bezig' (blijft een rare uitspraak). Als iemand mij dat toen gezegd had, zou ik de betreffende persoon hard hebben uitgelachen. Ik en kinderen.... Zeg nooit nooit...
Hier iemand die ook geen kinderen wilde........dacht ze.
Ik zag mezelf gewoon helemaal niet als moeder.
Maar ben nu 36 en sinds kort moeder. En geen spijt van!
Wat ik wil zeggen, ik snap heel goed als je geen kinderen wilt (had ik zelf ook). Maar ik zou het ook niet helemaal uitsluiten, je weet het nooit.
Zeg ik nou: "ooohhhhh nou dat komt nog wel?"
Ik bedoel te zeggen dat het wel KAN dat je van gedachten verandert......(maar hoeft niet natuurlijk)
Poeh krijg het niet helemaal goed uitgelegd, ik hoop dat jullie snappen wat ik bedoel.Oh ja, dat snap ik helemaal. Tijdens mijn relatie en huwelijk met mijn eerste man (bij elkaar 18 jaar) had ik ook geen kinderwens. Ik kinderen wel leuk, maar dan van een ander. Inmiddels ben ik voor de tweede keer getrouwd (dit keer met de liefde van mijn leven). Hij heeft een dochter uit een vorige relatie, maar wilde ook geen kinderen meer. En toen... toen begon het toch te kriebelen, bij ons allebei. Inmiddels heeft mijn man zijn sterilisatie ongedaan laten maken en 'zijn we bezig' (blijft een rare uitspraak). Als iemand mij dat toen gezegd had, zou ik de betreffende persoon hard hebben uitgelachen. Ik en kinderen.... Zeg nooit nooit...
maandag 28 juli 2008 om 15:11
Ik wil ook geen kinderen. Ik dacht vroeger altijd dat ik vanzelf wel eens broeds zou worden, maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik ervan overtuigd raakte, en ben, dat kinderen gewoon niet aan me besteed zijn.
Als ik eerlijk ben vind ik ze niet eens echt leuk, ook niet bij een ander.
Een paar jaar geleden heb ik er een tijdje heel serieus over nagedacht, zo'n nu of nooit gevoel.
Dan lag ik op zondagmorgen in bed te lezen en een kop kofie te drinken en dan probeerde ik me voor te stellen dat er een kind van mij de slaapkamer binnen kwam lopen... Mijn hele wezen zei: Nee, stoorzender!!!
Het is gewoon niets voor mij, ik ben geen zorgzaam type. Altijd moeten klaarstaan voor een ander, die het nog niet waardeert ook. Ja, als ze 18 zijn, en dan gaan ze het huis uit.
Wel moet ik bekennen dat ik me wel eens zorgen maak over mijn oude dag. Stel dat mijn man veel eerder dood gaat dan ik, zal ik dan niet eenzaam zijn als ik geen kinderen heb?
Maar ja, dat lijkt me niet zo'n goede reden om eraan te beginnen...
Grappig is wel dat bijna niemand in onze vriendenkring kinderen heeft, en ook mijn familie begint uit te sterven bij het gebrek aan voortplantingswensen, dus ik hoef eigenlijk nooit iets uit te leggen aan iemand. Ideaal.
Als ik eerlijk ben vind ik ze niet eens echt leuk, ook niet bij een ander.
Een paar jaar geleden heb ik er een tijdje heel serieus over nagedacht, zo'n nu of nooit gevoel.
Dan lag ik op zondagmorgen in bed te lezen en een kop kofie te drinken en dan probeerde ik me voor te stellen dat er een kind van mij de slaapkamer binnen kwam lopen... Mijn hele wezen zei: Nee, stoorzender!!!
Het is gewoon niets voor mij, ik ben geen zorgzaam type. Altijd moeten klaarstaan voor een ander, die het nog niet waardeert ook. Ja, als ze 18 zijn, en dan gaan ze het huis uit.
Wel moet ik bekennen dat ik me wel eens zorgen maak over mijn oude dag. Stel dat mijn man veel eerder dood gaat dan ik, zal ik dan niet eenzaam zijn als ik geen kinderen heb?
Maar ja, dat lijkt me niet zo'n goede reden om eraan te beginnen...
Grappig is wel dat bijna niemand in onze vriendenkring kinderen heeft, en ook mijn familie begint uit te sterven bij het gebrek aan voortplantingswensen, dus ik hoef eigenlijk nooit iets uit te leggen aan iemand. Ideaal.
maandag 28 juli 2008 om 15:19
quote:geheim1972 schreef op 28 juli 2008 @ 15:11:
Als ik eerlijk ben vind ik ze niet eens echt leuk, ook niet bij een ander.
Ik vind ze ook bij anderen niet leuk. Vooral als ze klein zijn kan ik er helemaal niks mee. Vanaf een jaar of 10 begint 't te gaan, maar 24/7 in huis: no way!
quote:zal ik dan niet eenzaam zijn als ik geen kinderen heb?
Ook met kinderen heb je daar geen zekerheid over. Sommige kinderen gaan niet in de buurt van hun ouders wonen maar aan de andere kant van 't land of zelfs in 't buitenland. Als ze zelf kinderen nemen dan hebben ze helemaal geen tijd meer voor hun ouders, want dan moeten ze in 't weekend met die kids naar de sport enzo. (Voorbeeld bij een kennis van mijn ouders met een dochter met gezin, zij woont notabene in het zelfde dorp als moeders, maar door haar 2 kinderen die beiden sporten schiet haar moeder er vaak bij in)
quote:Grappig is wel dat bijna niemand in onze vriendenkring kinderen heeft.Mijn vriendenkring heeft zich juist gevormd met mensen die ook bewust geen kinderen willen. Ik reis graag en veel en dat doen meer kinderloze mensen, dus dan is het logisch dat je met elkaar op gaat trekken. Mensen met kinderen hebben ook 'n heel ander leven en weinig tijd voor vriendschappen waarbij de kinderen niet centraal kunnen staan. Ik vind dat wel prima zo.
Als ik eerlijk ben vind ik ze niet eens echt leuk, ook niet bij een ander.
Ik vind ze ook bij anderen niet leuk. Vooral als ze klein zijn kan ik er helemaal niks mee. Vanaf een jaar of 10 begint 't te gaan, maar 24/7 in huis: no way!
quote:zal ik dan niet eenzaam zijn als ik geen kinderen heb?
Ook met kinderen heb je daar geen zekerheid over. Sommige kinderen gaan niet in de buurt van hun ouders wonen maar aan de andere kant van 't land of zelfs in 't buitenland. Als ze zelf kinderen nemen dan hebben ze helemaal geen tijd meer voor hun ouders, want dan moeten ze in 't weekend met die kids naar de sport enzo. (Voorbeeld bij een kennis van mijn ouders met een dochter met gezin, zij woont notabene in het zelfde dorp als moeders, maar door haar 2 kinderen die beiden sporten schiet haar moeder er vaak bij in)
quote:Grappig is wel dat bijna niemand in onze vriendenkring kinderen heeft.Mijn vriendenkring heeft zich juist gevormd met mensen die ook bewust geen kinderen willen. Ik reis graag en veel en dat doen meer kinderloze mensen, dus dan is het logisch dat je met elkaar op gaat trekken. Mensen met kinderen hebben ook 'n heel ander leven en weinig tijd voor vriendschappen waarbij de kinderen niet centraal kunnen staan. Ik vind dat wel prima zo.
maandag 28 juli 2008 om 17:08
quote:elninjoo schreef op 28 juli 2008 @ 15:19:
[...]
Ook met kinderen heb je daar geen zekerheid over. Sommige kinderen gaan niet in de buurt van hun ouders wonen maar aan de andere kant van 't land of zelfs in 't buitenland. .
Hallo eyeopener: ik ben zelf nota bene 16000 km bij mijn ouders vandaan verhuist.
Denk dat je een punt hebt dus...
[...]
Ook met kinderen heb je daar geen zekerheid over. Sommige kinderen gaan niet in de buurt van hun ouders wonen maar aan de andere kant van 't land of zelfs in 't buitenland. .
Hallo eyeopener: ik ben zelf nota bene 16000 km bij mijn ouders vandaan verhuist.
Denk dat je een punt hebt dus...
maandag 28 juli 2008 om 17:20
Hier nog zo één. Nooit kinderen gewild, nooit broeds geweest. Vriendinnen zeiden altijd dat ik een hele leuke moeder zou zijn en ik kon me daar dus helemaal niets bij voorstellen. Ik heb wel jaren skiles gegeven aan kinderen, maar die lever je na 2 uur weer in dus dat ging nog wel. Moet er niet aan denken om ze de hele dag om me heen te hebben. Mijn vriend heeft ze ook nooit gewild. Nu gaan we samen een wereldreis maken van een paar jaar. Dat kan nu dus gewoon en daarna blijven we waarschijnlijk ergens in Azie wonen. Wat ik trouwens wel moeilijk vind, om bovenstaande, want mijn bejaarde ouders zitten dan wel nog in Nederland..
maandag 28 juli 2008 om 19:38
maandag 28 juli 2008 om 19:46
Ik zou weleens in de positie willen zitten van iemand die wel kinderen wil of een gezin heeft.
Ik kan mezelf niet voorstellen dat ik ze ooit krijg, ik kan mezelf geen voorstelling maken van waarom iemand ze wil.
Maar bovenal weet ik niet of ik van ze kan houden. Mijn gevoel moet ik eerst dieper zien te bereiken en ik vind dat ik stabieler zou moeten zijn, als ik ze zou willen.
Ik vind het alleen heel jammer om de lijn van mijn voorouders niet voort te zetten.
Ik kan mezelf niet voorstellen dat ik ze ooit krijg, ik kan mezelf geen voorstelling maken van waarom iemand ze wil.
Maar bovenal weet ik niet of ik van ze kan houden. Mijn gevoel moet ik eerst dieper zien te bereiken en ik vind dat ik stabieler zou moeten zijn, als ik ze zou willen.
Ik vind het alleen heel jammer om de lijn van mijn voorouders niet voort te zetten.
maandag 28 juli 2008 om 20:02
Heel herkenbaar. Ik heb jaren geroepen dat ik Echt Nooit kinderen wilde. Tot ik (eindelijk 
) een setje hele leuke kinderen leerde kennen en besefte dat dat natuurlijk ook nog kan... Sindsdien snap ik misschien een beetje waarom andere mensen wel kinderen willen. En ik hoop stiekem ook wel dat mijn zusje opeens het licht ziet en toch kinderen wil. Om 'de familie' voort te zetten en ze gruwelijk te verwennen als de leukste tante ooit
Maar ik denk nog steeds dat ik persoonlijk niet gelukkig zou worden van kinderen en zij uiteindelijk ook niet van mij
(want zelf ongelukkig/ik zou ze vergeten/ze zouden moeten leven op restjes/RR&R zou ver te zoeken zijn/ik zou ze de wereld oversleuren al had ik de meest burgerlijke kids ever etc)
) een setje hele leuke kinderen leerde kennen en besefte dat dat natuurlijk ook nog kan... Sindsdien snap ik misschien een beetje waarom andere mensen wel kinderen willen. En ik hoop stiekem ook wel dat mijn zusje opeens het licht ziet en toch kinderen wil. Om 'de familie' voort te zetten en ze gruwelijk te verwennen als de leukste tante ooit Maar ik denk nog steeds dat ik persoonlijk niet gelukkig zou worden van kinderen en zij uiteindelijk ook niet van mij
(want zelf ongelukkig/ik zou ze vergeten/ze zouden moeten leven op restjes/RR&R zou ver te zoeken zijn/ik zou ze de wereld oversleuren al had ik de meest burgerlijke kids ever etc)
Dat zeg ik....
maandag 28 juli 2008 om 20:13
quote:imni schreef op 28 juli 2008 @ 11:59:
Ik vind het overigens niet vreemd dat mensen aan bewust kinderloze mensen vragen "waarom niet?", simpelweg omdat de meeste dit oergevoel ook hebben (gehad) of zich niet bewust zijn dat er ook een keuze is om een ander soort leven te kiezen.
.Vind je dat niet vreemd? Ik wel. Kijk, als de vraag uit interesse gesteld wordt is het geen probleem natuurlijk. Maar laat ik dát nou zelden meemaken. Het is meer een agressieve vraag. Alsof je door jouw keus om geen kinderen te nemen hun keuze om ze wél te nemen afkeurt.
Ik vind het overigens niet vreemd dat mensen aan bewust kinderloze mensen vragen "waarom niet?", simpelweg omdat de meeste dit oergevoel ook hebben (gehad) of zich niet bewust zijn dat er ook een keuze is om een ander soort leven te kiezen.
.Vind je dat niet vreemd? Ik wel. Kijk, als de vraag uit interesse gesteld wordt is het geen probleem natuurlijk. Maar laat ik dát nou zelden meemaken. Het is meer een agressieve vraag. Alsof je door jouw keus om geen kinderen te nemen hun keuze om ze wél te nemen afkeurt.
maandag 28 juli 2008 om 20:19
Eigenlijk vind ik het verhaal van Oriane een beetje eng. Het idee dat je je hele volwassen leven een overtuiging kunt hebben, een rationeel besluit denkt te hebben genomen en van één aspect van je toekomst helder voor ogen te hebben....en dat je dan ineens wakker kunt worden en dan is er waar je zo in geloofde ineens niet meer waar. Instinct, hormonen, een irrationeel biologisch iets? En patsboem! Weg overtuiging!
Stel je toch voor.... Doornroosje, degene die al vanaf haar 20e (minimaal) zeker weet geen kids te willen, die zich tig keer heeft verantwoord, heeft uitgelegd, het 'dat komt nog wel' heeft weggewuifd, die het liefst wegvlucht in de aanwezigheid van babies en die een toekomst aan het opbouwen is met een man die er nèt zo over denkt. Die Doornroosje, die vrouw die ik al jàren denk te kennen, kijkt op een ochtend om zich heen en denkt 'Ik wil een kind'. Ik zou me rot schrikken!
Ik denk zeker te weten dat het mij niet gaat overkomen. Mocht het me wel overkomen dan is dat echt een vorm van verstandsverbijstering. Psychotherapie lijkt me dan de enige oplossing
Ik wil dus geen kinderen.....
Om me heen is echter een ware babyboom aan de gang. Het hoort erbij als je de 30 gepasseerd bent, ben ik bang. Ik gun het de ouders (in spé) van harte, leef met ze mee, koop braaf babykleertjes, maar diep in mijn hart baal ik er een beetje van.
Vriendschappen veranderen, feestjes veranderen, gesprekken veranderen, het centrum van hun universum is iets verschoven. En ik schuif niet mee. Het zit niet in me.
Stel je toch voor.... Doornroosje, degene die al vanaf haar 20e (minimaal) zeker weet geen kids te willen, die zich tig keer heeft verantwoord, heeft uitgelegd, het 'dat komt nog wel' heeft weggewuifd, die het liefst wegvlucht in de aanwezigheid van babies en die een toekomst aan het opbouwen is met een man die er nèt zo over denkt. Die Doornroosje, die vrouw die ik al jàren denk te kennen, kijkt op een ochtend om zich heen en denkt 'Ik wil een kind'. Ik zou me rot schrikken!
Ik denk zeker te weten dat het mij niet gaat overkomen. Mocht het me wel overkomen dan is dat echt een vorm van verstandsverbijstering. Psychotherapie lijkt me dan de enige oplossing
Ik wil dus geen kinderen.....
Om me heen is echter een ware babyboom aan de gang. Het hoort erbij als je de 30 gepasseerd bent, ben ik bang. Ik gun het de ouders (in spé) van harte, leef met ze mee, koop braaf babykleertjes, maar diep in mijn hart baal ik er een beetje van.
Vriendschappen veranderen, feestjes veranderen, gesprekken veranderen, het centrum van hun universum is iets verschoven. En ik schuif niet mee. Het zit niet in me.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
maandag 28 juli 2008 om 20:25
maandag 28 juli 2008 om 20:31
quote:Doornroosje75 schreef op 28 juli 2008 @ 20:19:
Ik denk zeker te weten dat het mij niet gaat overkomen. Mocht het me wel overkomen dan is dat echt een vorm van verstandsverbijstering. Psychotherapie lijkt me dan de enige oplossing
Ik denk ook dat ik eerder naar 'n psych zou stappen als ik out of the blue opeens een kind zou willen. Kan me er ook niets bij voorstellen dat al je rationele levensvisie zomaar opeens verdwenen kan zijn.
quote:maar diep in mijn hart baal ik er een beetje van.
Vriendschappen veranderen, feestjes veranderen, gesprekken veranderen, het centrum van hun universum is iets verschoven. En ik schuif niet mee. Het zit niet in me.Ik heb dat ook meegemaakt. Vriendschappen veranderen en verwateren. De kersverse ouders kennen nog maar één gespreksonderwerp en dat is hun kind en alles wat daarbij komt kijken. Ik heb de afgelopen 10 jaar een hele nieuwe vriendenkring opgebouwd met allemaal leuke singles en stellen die geen kinderen hebben. Raakvlakken zijn tenslotte gewoon heel erg belangrijk voor 'n vriendschap.
Ik denk zeker te weten dat het mij niet gaat overkomen. Mocht het me wel overkomen dan is dat echt een vorm van verstandsverbijstering. Psychotherapie lijkt me dan de enige oplossing
Ik denk ook dat ik eerder naar 'n psych zou stappen als ik out of the blue opeens een kind zou willen. Kan me er ook niets bij voorstellen dat al je rationele levensvisie zomaar opeens verdwenen kan zijn.
quote:maar diep in mijn hart baal ik er een beetje van.
Vriendschappen veranderen, feestjes veranderen, gesprekken veranderen, het centrum van hun universum is iets verschoven. En ik schuif niet mee. Het zit niet in me.Ik heb dat ook meegemaakt. Vriendschappen veranderen en verwateren. De kersverse ouders kennen nog maar één gespreksonderwerp en dat is hun kind en alles wat daarbij komt kijken. Ik heb de afgelopen 10 jaar een hele nieuwe vriendenkring opgebouwd met allemaal leuke singles en stellen die geen kinderen hebben. Raakvlakken zijn tenslotte gewoon heel erg belangrijk voor 'n vriendschap.
maandag 28 juli 2008 om 20:35
quote:elleinspe schreef op 28 juli 2008 @ 10:57:
Ik wil ook GEEN kinderen!
Puur om de reden dat ik kinderen niet leuk vind.
Ook te egoistisch voor, ben de eerste die het toegeeft hoor.
Ik wil lekker uitslapen ,stappen en ik ben niet zorgzaam, ik wil dus ook geen huisdier o.i.d.
Niet dat ik dat wil vergelijken met kinderen hoor, het is puur om aan te geven dat het zorgen niet in me zit.
Gelukkig wil vriendje (al 8 jaar) ook geen kinderen!!het krijgen van kinderen is net zo egoistisch als het niet krijgen van kinderen. Mensen krijgen kinderen puur en alleen voor zichzelf, omdat het hen leukt lijkt om moeder/vader te worden en een gezin te stichten.
Ik wil ook GEEN kinderen!
Puur om de reden dat ik kinderen niet leuk vind.
Ook te egoistisch voor, ben de eerste die het toegeeft hoor.
Ik wil lekker uitslapen ,stappen en ik ben niet zorgzaam, ik wil dus ook geen huisdier o.i.d.
Niet dat ik dat wil vergelijken met kinderen hoor, het is puur om aan te geven dat het zorgen niet in me zit.
Gelukkig wil vriendje (al 8 jaar) ook geen kinderen!!het krijgen van kinderen is net zo egoistisch als het niet krijgen van kinderen. Mensen krijgen kinderen puur en alleen voor zichzelf, omdat het hen leukt lijkt om moeder/vader te worden en een gezin te stichten.
maandag 28 juli 2008 om 20:38
quote:elninjoo schreef op 28 juli 2008 @ 20:31:
Ik heb dat ook meegemaakt. Vriendschappen veranderen en verwateren. De kersverse ouders kennen nog maar één gespreksonderwerp en dat is hun kind en alles wat daarbij komt kijken. Ik heb de afgelopen 10 jaar een hele nieuwe vriendenkring opgebouwd met allemaal leuke singles en stellen die geen kinderen hebben. Raakvlakken zijn tenslotte gewoon heel erg belangrijk voor 'n vriendschap.
raakvlakken zijn een onderdeel ja, dat is zeker waar. Maar mensen die alleen maar met zichzelf (en dus dat kind) bezig zijn, zijn gewoon geen leuke vrienden. Als de wereld om hen heen wegvalt, waar heb je het dan nog over behalve dat kind? En ze hebben geen oog meer voor de behoeften van een ander, alleen die van henzelf (en dus dat kind).
Dit geldt ook voor mensen die alleen maar over hun baan kunnen praten, of hun relatie. Dat is gewoon meestal einde vriendschap.
Ik heb dat ook meegemaakt. Vriendschappen veranderen en verwateren. De kersverse ouders kennen nog maar één gespreksonderwerp en dat is hun kind en alles wat daarbij komt kijken. Ik heb de afgelopen 10 jaar een hele nieuwe vriendenkring opgebouwd met allemaal leuke singles en stellen die geen kinderen hebben. Raakvlakken zijn tenslotte gewoon heel erg belangrijk voor 'n vriendschap.
raakvlakken zijn een onderdeel ja, dat is zeker waar. Maar mensen die alleen maar met zichzelf (en dus dat kind) bezig zijn, zijn gewoon geen leuke vrienden. Als de wereld om hen heen wegvalt, waar heb je het dan nog over behalve dat kind? En ze hebben geen oog meer voor de behoeften van een ander, alleen die van henzelf (en dus dat kind).
Dit geldt ook voor mensen die alleen maar over hun baan kunnen praten, of hun relatie. Dat is gewoon meestal einde vriendschap.
maandag 28 juli 2008 om 20:40
quote:Evidenza schreef op 28 juli 2008 @ 20:21:
En ik lees overal maar dat er zóveel bewust kindvrije mensen zijn. Ik begin er gewoon jaloers van te worden. Ik ken ze niet. Ik kom ze nooit tegen. Ik ben de enige in de wijde, wíjde omtrek die geen kinderen wil.In mijn eigen omgeving ook veel huisje-boompje-beestje mensen, maar mijn vriendenkring heb ik gevonden tijdens reizen. Dan kom je een hoop avontuurlijke en vrije mensen tegen die vaak ook andere dingen uit 't leven willen halen dan baren en opvoeden.
En ik lees overal maar dat er zóveel bewust kindvrije mensen zijn. Ik begin er gewoon jaloers van te worden. Ik ken ze niet. Ik kom ze nooit tegen. Ik ben de enige in de wijde, wíjde omtrek die geen kinderen wil.In mijn eigen omgeving ook veel huisje-boompje-beestje mensen, maar mijn vriendenkring heb ik gevonden tijdens reizen. Dan kom je een hoop avontuurlijke en vrije mensen tegen die vaak ook andere dingen uit 't leven willen halen dan baren en opvoeden.
maandag 28 juli 2008 om 20:42
quote:geheim1972 schreef op 28 juli 2008 @ 15:11:
Ik wil ook geen kinderen. Ik dacht vroeger altijd dat ik vanzelf wel eens broeds zou worden, maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik ervan overtuigd raakte, en ben, dat kinderen gewoon niet aan me besteed zijn.
Als ik eerlijk ben vind ik ze niet eens echt leuk, ook niet bij een ander.
Een paar jaar geleden heb ik er een tijdje heel serieus over nagedacht, zo'n nu of nooit gevoel.
Dan lag ik op zondagmorgen in bed te lezen en een kop kofie te drinken en dan probeerde ik me voor te stellen dat er een kind van mij de slaapkamer binnen kwam lopen... Mijn hele wezen zei: Nee, stoorzender!!!
Het is gewoon niets voor mij, ik ben geen zorgzaam type. Altijd moeten klaarstaan voor een ander, die het nog niet waardeert ook. Ja, als ze 18 zijn, en dan gaan ze het huis uit.
Wel moet ik bekennen dat ik me wel eens zorgen maak over mijn oude dag. Stel dat mijn man veel eerder dood gaat dan ik, zal ik dan niet eenzaam zijn als ik geen kinderen heb?Maar ja, dat lijkt me niet zo'n goede reden om eraan te beginnen...
Grappig is wel dat bijna niemand in onze vriendenkring kinderen heeft, en ook mijn familie begint uit te sterven bij het gebrek aan voortplantingswensen, dus ik hoef eigenlijk nooit iets uit te leggen aan iemand. Ideaal.Dat kan een van de consequenties van je keuze zijn. Aan de andere kant zijn er ook ouderen waarbij de kinderen nooit op bezoek gaan. Dat is in ieder geval geen argument om kindvrij te blijven lijkt me.
Ik wil ook geen kinderen. Ik dacht vroeger altijd dat ik vanzelf wel eens broeds zou worden, maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik ervan overtuigd raakte, en ben, dat kinderen gewoon niet aan me besteed zijn.
Als ik eerlijk ben vind ik ze niet eens echt leuk, ook niet bij een ander.
Een paar jaar geleden heb ik er een tijdje heel serieus over nagedacht, zo'n nu of nooit gevoel.
Dan lag ik op zondagmorgen in bed te lezen en een kop kofie te drinken en dan probeerde ik me voor te stellen dat er een kind van mij de slaapkamer binnen kwam lopen... Mijn hele wezen zei: Nee, stoorzender!!!
Het is gewoon niets voor mij, ik ben geen zorgzaam type. Altijd moeten klaarstaan voor een ander, die het nog niet waardeert ook. Ja, als ze 18 zijn, en dan gaan ze het huis uit.
Wel moet ik bekennen dat ik me wel eens zorgen maak over mijn oude dag. Stel dat mijn man veel eerder dood gaat dan ik, zal ik dan niet eenzaam zijn als ik geen kinderen heb?Maar ja, dat lijkt me niet zo'n goede reden om eraan te beginnen...
Grappig is wel dat bijna niemand in onze vriendenkring kinderen heeft, en ook mijn familie begint uit te sterven bij het gebrek aan voortplantingswensen, dus ik hoef eigenlijk nooit iets uit te leggen aan iemand. Ideaal.Dat kan een van de consequenties van je keuze zijn. Aan de andere kant zijn er ook ouderen waarbij de kinderen nooit op bezoek gaan. Dat is in ieder geval geen argument om kindvrij te blijven lijkt me.
maandag 28 juli 2008 om 20:45
quote:elninjoo schreef op 28 juli 2008 @ 20:40:
[...]
In mijn eigen omgeving ook veel huisje-boompje-beestje mensen, maar mijn vriendenkring heb ik gevonden tijdens reizen. Dan kom je een hoop avontuurlijke en vrije mensen tegen die vaak ook andere dingen uit 't leven willen halen dan baren en opvoeden.Ja, als je eenmaal een vader of een moeder bent geworden dan draait je hele leven alleen nog maar om de koters.
[...]
In mijn eigen omgeving ook veel huisje-boompje-beestje mensen, maar mijn vriendenkring heb ik gevonden tijdens reizen. Dan kom je een hoop avontuurlijke en vrije mensen tegen die vaak ook andere dingen uit 't leven willen halen dan baren en opvoeden.Ja, als je eenmaal een vader of een moeder bent geworden dan draait je hele leven alleen nog maar om de koters.
maandag 28 juli 2008 om 20:48
quote:Carlice schreef op 28 juli 2008 @ 20:38:
[...]
raakvlakken zijn een onderdeel ja, dat is zeker waar. Maar mensen die alleen maar met zichzelf (en dus dat kind) bezig zijn, zijn gewoon geen leuke vrienden. Als de wereld om hen heen wegvalt, waar heb je het dan nog over behalve dat kind? En ze hebben geen oog meer voor de behoeften van een ander, alleen die van henzelf (en dus dat kind).
Dit geldt ook voor mensen die alleen maar over hun baan kunnen praten, of hun relatie. Dat is gewoon meestal einde vriendschap.Eens. Ik heb één vriendin en laat ze nou vier kinderen hebben. Ik merk er niks van. We praten natuurlijk wel eens over de kinderen, maar dan als een gespreksonderwerp. Niet als hét gespreksonderwerp. En éénonderwerpvriendschap houdt bij mij geen stand, dan verlies ik heel snel mijn interesse. Welk onderwerp het ook is.
[...]
raakvlakken zijn een onderdeel ja, dat is zeker waar. Maar mensen die alleen maar met zichzelf (en dus dat kind) bezig zijn, zijn gewoon geen leuke vrienden. Als de wereld om hen heen wegvalt, waar heb je het dan nog over behalve dat kind? En ze hebben geen oog meer voor de behoeften van een ander, alleen die van henzelf (en dus dat kind).
Dit geldt ook voor mensen die alleen maar over hun baan kunnen praten, of hun relatie. Dat is gewoon meestal einde vriendschap.Eens. Ik heb één vriendin en laat ze nou vier kinderen hebben. Ik merk er niks van. We praten natuurlijk wel eens over de kinderen, maar dan als een gespreksonderwerp. Niet als hét gespreksonderwerp. En éénonderwerpvriendschap houdt bij mij geen stand, dan verlies ik heel snel mijn interesse. Welk onderwerp het ook is.
maandag 28 juli 2008 om 20:51
quote:traincha2 schreef op 28 juli 2008 @ 20:45:
[...]
Ja, als je eenmaal een vader of een moeder bent geworden dan draait je hele leven alleen nog maar om de koters.Traincha, om een hele discussie voor te zijn, als jouw naam er niet bij staat gaat het dus niet over jou. Fijn dat jij er nog een heel leven op na houdt, naast dat baren en opvoeden, maar heel veel moeders hebben dat niet. In ieder geval niet in de ogen van de kindvrije. Zo ervaren "wij" dat. Daar verander jij niks aan en mijn vriendin ook niet.
[...]
Ja, als je eenmaal een vader of een moeder bent geworden dan draait je hele leven alleen nog maar om de koters.Traincha, om een hele discussie voor te zijn, als jouw naam er niet bij staat gaat het dus niet over jou. Fijn dat jij er nog een heel leven op na houdt, naast dat baren en opvoeden, maar heel veel moeders hebben dat niet. In ieder geval niet in de ogen van de kindvrije. Zo ervaren "wij" dat. Daar verander jij niks aan en mijn vriendin ook niet.
anoniem_15648 wijzigde dit bericht op 28-07-2008 20:52
Reden: Zat er helemaal naast qua naam.
Reden: Zat er helemaal naast qua naam.
% gewijzigd
maandag 28 juli 2008 om 20:55
Het zomaar afschrijven van vriendschappen vind ik nogal wat.... Natuurlijk, in het zeldzame geval dat de vrienden in kwestie echt alleen nog maar voor hun kids leven....oké, maar dan hoef je zelf ook niet de stap te nemen de boel te laten verwateren; dat gebeurt dan vanzelf wel.
Maar ik ga ervan uit dat in een goed vriendschap er voldoende raakvlakken overblijven om een vriendschap voort te zetten, wellicht met een kleine wijziging.
Ik heb ook wel eens een benadering gelezen die me wel aanspreekt; Je moet kersverse ouders ongeveer een jaar de tijd geven. Het eerste jaar staat hun leven op zijn kop en moeten ze een nieuwe weg vinden. Na een jaar kun je zien wat voor persoon ze zijn geworden en/of gebleven. Wordt er nog steeds 95 % van de tijd over kinderen gepraat, kun je ze afschrijven, maar meestal is na een jaar de balans wel gevonden.
Maar ik ga ervan uit dat in een goed vriendschap er voldoende raakvlakken overblijven om een vriendschap voort te zetten, wellicht met een kleine wijziging.
Ik heb ook wel eens een benadering gelezen die me wel aanspreekt; Je moet kersverse ouders ongeveer een jaar de tijd geven. Het eerste jaar staat hun leven op zijn kop en moeten ze een nieuwe weg vinden. Na een jaar kun je zien wat voor persoon ze zijn geworden en/of gebleven. Wordt er nog steeds 95 % van de tijd over kinderen gepraat, kun je ze afschrijven, maar meestal is na een jaar de balans wel gevonden.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
